ஸ்ரீ:

ஸ்ரீமதே ராமாநுஜாய நம:

பகவத் விஷயம்

தனியன்கள்

அழகியமணவாளனருளிச்செய்தது

श्रीशैलेशदयापात्रं धीभक्त्यादिगुणार्णवम्  |

यतीन्द्रप्रवणं वन्दे रम्यजामातरं मुनिम्  ||

ஸ்ரீஶைலேச த₂யாபாத்ரம் தீ₄ ப₄க்த்யாதி₃ கு₃ணார்ணவம்  |

       யதீந்த்₃ர ப்ரவணம் வந்தே₃ ரம்யஜாமாதரம் முநிம்  ||

பரமகாருணிகரான பிள்ளைலோகம் ஜீயர் அருளிச்செய்த

தனியன் வ்யாக்₂யாநம்

(ஸ்ரீஶைலேசேத்யாதி₃)  2. “நமச்ஸ்ரீசைலநாதா₂ய குந்தீநகர ஜந்மநே  | ப்ரஸாத₃லப்₃த்₄ பரமப்ராப்ய கைங்கர்ய் சாலிநே  ||” என்றும், 3.  “பரமப்ராப்ய பராங்குச சரணபங்கஜ விவித₄ கைங்கர்யகரண சாதுர்ய து₄ர்ய ஸ்ரீசைல வரதே₃சிகா தீ₄ச!” என்றும்,  a “அநந்தன் திருமலையாழ்வானென வந்தவதரித்து” என்றும் அவதார விசேஷமாகச் சொல்லப்படுமவராய்,  சரமபர்வமான ஆழ்வார் திருவடிகளில் கைங்கர்யத்தை அவரருளாலே லபி₄த்து வாழுமவராய், அதிலும் அவர் திருவடிகளான எதிராசர் செம்பொற்பாதம் இரவுபகல் மறவாமலிறைஞ்சியேத்தும் எழிலையுடைய  திருவாய்மொழிப் பிள்ளை சீரருளுக்கு (ஆர்த்தி 21) , ஏற்றகலமாயுள்ளவரை (திருப்பாவை 21).  4. ‘’ப₄வ்ய ஸ்ரீசைல நா தா₂ர்ய பரிபூர்ணக்ருபாஜுஷே’’ என்னக்கடவதிறே.  ஸ்ரீசைல பூர்ணர் க்ருபையாலும், ஸ்ரீசைலதே₃சிகர் த₃யையாலும், இராமாயணமென்னும் பத்தி வெள்ளமும் (இரா-நூ 37),  தீர்த்தங்களாயிரமான * (7-10-11) திருவாய்மொழியும் யதீந்த்ர தத்ப்ரவணரிடங்களிலே குடிகொண்டு தேங்கிற்று.  இவரும், தன்பத்தியென்னும் வீட்டின் கண் வைத்த (இரா-நூ 29) பின்பிறே பெருகி வெள்ளமிட்டு விளைந்தது;  1. ‘’ஸ்ரீராமாயண து₃க்₃த₄ஸிந்து₄:’’;  ‘’பாலோடமுதன்னவாயிரம் ’’ (8-6-11) இராமாநுசனிறே யிவரும்.  (தீ₄ப₄க்த்யாதி₃கு₃ணார்ணவம்)  மதிநலங்கள் இவருக்குப் பிள்ளையருளால் உண்டாயிற்று.  2. “ப்ரக்ருஷ்டவிஜ்ஞாந ப₃லை கதா₄மநி’’ என்றும்,  3. “லக்ஷ்மணஸ்ய ச தீ₄மத: ’’  4. “நதே₃வ லோகாக்ரமணம்’’ என்று தொடங்கி,  5. “த்வயா விநா ந காமயே’’  *ஆகர எண் மாத்திரம் உள்ளவை திருவாய்மொழிலுள்ளவை எனக் கொள்க என்றுமிறே ஏதத்பூர்வாவதாரங்களிலும் ஜ்ஞாநப₄க்த்யாதி₃கள் பூர்ணமாயிருப்பது.    ஆராவன்பிளையவனிறே (பெரு-திரு 8-5).  அச்யுதபதா₂ம் பு₃ஜயுக்₂ம ருக்ம வ்யாமோஹாதி₃களுண்டிறேயிங்கே; அவ்வவதாரத்திற்குறைகளும் தீர்க்க அவதரித்தவிடத்திலும், பெரிய பெருமாள் விஷயத்துக்கநுரூபமாகப் பெரிஜீயருடைய அந்த ப்ரேமாதி₃கள் இரட்டித்திறே யிருப்பது.  6.  நிர்மலகு₃ணமணி க₃ண வருணாலய,  7. “யதா₂ ரத்நாநிஜலதே: ’’  8.  “கு₃ணா நாமாகர: ’’ என்னக்கடவதிறே, 9. ஸௌமித்ரிர்மே ஸ க₂லுப₄க₃வாந் ஸௌம்ய ஜாமாத்ருயோகீ₃’’ என்றும், 10. “யதிவர புநரவதார: ’’ என்றுஞ் சொல்லக்கடவதிறே.

இனி, நம்பெருமாளிடத்தில் ப்ராவண்யம், எல்லையான எம்பெருமானாரளவும் வர்த்தி₄த்தபடி சொல்லுகிறது; ஸாத்₄ய விவ்ருத்₃தி₄யாய்க்கொண்டு சரமபர்வம் வரக்கடவதாயிருக்கும்.  (யதீந்த்₃ரப்ரவணம்) அந்த ப்ராவண்யந்தான், 11. “யதீந்த்₃ர ப்ரவணாயாஸ்மத்₃கு₃ரவே கு₃ணசாலிநே’’ என்று விசேஷ ஜ்ஞரான வேதா₃ந்தாசார்யரும் விக்ருதராய்ப்பேசி அநுப₄விக்கும் படியாயிருக்கும்.  இவர்தாம் 12.  நிஜதேசிக ஸப்த₃சித ஸம்யமி து₄ரந்த₄ர நிஹித ஸகல நிஹப₄ர வரவரமுநிவரரிறே.  அவர் பராங்குச பாத₃ப₄க்தர்;  இவர் யதீந்த்₃ரப்ரவணர்; அந்த ப்ராவண்ய மிறே இவரை அனைவரும் கால் கட்டுகிறது.  (வந்தே₃ ரம்ய ஜாமாதரம் முநிம்)  13.  “வந்தே₃ முகுந்தப்ரியாம்’’ என்கிற்தெல்லா மிவர்க்கு இவ்விஷயத்திலேயாயிற்று.  14.  “ஸ்ரீமதே ரம்யஜாமாத்ரு முநயே வித₃தே₄ நம: ’’ என்னுமாபோலே திருநாமத்தை அநுஸந்தி₄த்துத் திருவடிகளிலே விழுகிறார்.  இவருடைய அநுஸந்தா₄ந விஷயமான மந்த்ரமும் ஸ்துதி ப்ரணாமமு மிருக்கும்படி இதுவாயிற்று.  15.  “வவந்தே₃ நியதோ முநிம்’’ என்கிறபடியே சேஷசேஷிகளுடைய ஸத்தாஸம்ருத்₃தி₄கள் இவர் ஸங்கல்பாதீ₄நைகளாயிருக்கும்படியைப்பற்ற (முநி) யென்கிறது.

இப்படிகளால் ஏற்றங்களையுடைய இவர் ஸ்துதிரூபமான இவர் தனியன் தான், 16. “யத்₃வேதா₃தௌ₃ ஸ்வர: ப்ரோக்த: வேதா₃ந்தே ச ப்ரதிஷ்டி₂த: ’’ என்று வேதத்துக்கோமென்னு மாபோலே (உ ப – 19), த்₃ராவிட₃ வேத₃தத₃ங்கோ₃பாங்க₃ங்களென்ன, ஏதத்₃வ்யாக்₂யாந விசேஷங்களென்ன, ஏதத்ஸாரபூ₄தமான ரஹஸ்யங்களென்ன, இவற்றினுடைய ஆத்₃யந்தங்களிலே அகி₂ல தி₃வ்யதே₃ச விலக்ஷணராலும் அநுஸந்தி₄க்கப்படுமதாயிருக்கும்.  இவருடைய ஸகல தி₃வ்யப்ரப்₃ந்த₄ப்ரவர்த்தகத்வம் பண்டு பலவிடங்களிலே கண்டு கொள்வது.  அதுக்குமேலே   உப₄யப்ரதா₄ந ப்ரணவமான உறைகோயிலிலேயிறே இவருதி₃த்தருளிற்று (ஆசா – 3);  இவருக்கிவ்வைப₄வம் ஜந்மஸித்₃த₄ம்.  இது ப்ரணவார்த்த₂மாகிறது, பிதாபுத்ர ரக்ஷ்யரக்ஷக சேஷசேஷி ஸம்ப₃ந்த₄த்ரயமும் இவரிடத்திலே த₃ர்ஸிக்கையாயிருக்கையாலே.  1. “அகாரஸ்சித்ஸ்வரூபஸ்ய விஷ்ணோர் வாசக இஷ்யதே |  உகாரஸ்சித்ஸ்வரூபாயா: ச்ரியோ வாசீ ததா₂ விது₃: || மகாரஸ்து தயோர்தா₂ஸ இதி ப்ரணவ லக்ஷணம் ||’’ என்கையாலே அகாரம் ப₄க₃வத்₃வாசகமாயும், மகாரம் சேதநவாசகமாயும், உகாரம் உப₄யஸம்ப்₃ந்த₄ ப்ரகாசிகையை யுஞ்சொல்லும்;    “அவ்வாணவர்க்கு மவ்வானவரெல்லாமுவ்வான வரடிமையென்றுரைத்தார்’’ (ப்ரமே-1), என்னக் கடவதிறே.  விளக்குப்பொன் போலே-நடுநிலைத்தீபமிறே.  2.  ‘’மங்க₃ள தீ₃பரேகா₂ம்“   3.  “ச்ரியோ க₄டக்பா₄வத:’’  4. “ச்ரியா க₄டிகயா’’ என்று ஏதத் ஸாபேக்ஷமாயிறேயிருப்பது. 5.  ஜக₃தோ ஹித சிந்தாயை ஜாக்₃ரத  ச்சேஷசாயிந: |  அவதாரேஷ்வந்யதமம் வித்₃தி₄ ஸௌம்யவரம் முநிம்  ||’’  6.  ‘’ஆத்மா சேஷீ ப₄வஸி ப₄க₃வந் நாந்தரச் ஸாஸிதா த்வம்|’’  7.  ‘’தேவீ லக்ஷ்மீர் ப₄வஸி த₃யயா வத்ஸலத்வேந ச த்வம்’’  8.  ‘’ஸௌமித்ரிர் மே ஸ க₂லு ப₄க₃வாந் சௌம்ய ஜாமாத்ருயோகீ₃’’  என்னக்கடவதிறே.  இப்படி முப்புரி யூட்டியிறே இவரவதாரவைப₄வமிருப்பது.

இன்னமுமிஶ்லோகத்திலே பத₃ங்கள் தோறும் இவ்வர்த்த₂ம் காணலாயிறேயிருப்பது.  எங்ஙனேயென்னில்; ஸ்ரீஶைலேஶ வென்கையாலே – அகாரவாச்யனான ஸர்வேஶ்வரனைச்சொல்லி, த₃யாபாத்ரமென்கையாலே – ப₄க₃வத₃நந்யார்ஹ சேஷபூ₄தனான சேதநன் – அவன் க்ருபைக்குப் பாத்ரமென்னுமத்தைச் சொல்லுகிறது.  அடியில் பத₃த்தில் – ஆசார்யனை அவன்றானாகச் சொல்லுகிறது விசேஷாதி₄ஷ்டா₂நத்தாலே; 9. தத்₃கு₃ணஸாரத் வாத்தத்₃வ்யப தே₃சம் போலே ; 10. “அஜ்ஞாநத்₄வாந்தரோதா₄த்’’ இத்யாதி₃.  11.  “ஆசார்யஸ்ஸ ஹரிஸ்ஸாக்ஷாத்’’.  தீ₄ப₄க்த்யாதி₃ கு₃ணார்ணவ மென்கிறவிப்பத₃த்தாலும் –  “தாமரையாள் கேள்வ னொருவனையே நோக்குமுணர்வு’’ (முத-67), என்றும்,  “ஆதியாஞ்சோதிக் கேயாராத காதல்,’’ (2-1-11) என்றும்,  “உன்னித்து மற்றொரு தெய்வந் தொழாள்’’ (4-6-10) என்றுஞ் சொல்லுகிறபடியே ஜ்ஞாநப₄க்தி வைராக்₃ யங்களை ப்ரதிபாதி₃க்கையாலே அகாரோதி₃த ப₄க₃வச்சே₂ஷத் வத்தை ப₄க்தியாலே சொல்லுகிறது.  ஸ்வரூபமும் e உன்னிணைத் தாமரைகட்கன்புருகி நிற்குமதிறே (7-1-10); 12. அகிஞ்சித்கரஸ்ய சேஷத் வாநுபபத்தே: .  ஜ்ஞாநமாவது- 13. தத்ஜ்ஞாநமிறே; ப₄க₃வதே₃ காவலம்பி₃யாயிறே ஜ்ஞாநமிருப்பது; வைராக்₃யமாவது – தே₃வதாந்தரத்யாக₃ ப்ரதா₄நமாயிறே யிருப்பது.

(யதீந்த்₃ரப்ரவணம்) யதீந்த்₃ரராகையாவது – ஸ்வஸ்வரூபத்தை அநுஸந்தி₄த்துத் துரும்புநறுக்காதிருக்குமவர்களைத் f திருத்திருமகள் கேள்வனுக்காக்கி அடிமைசெய்விக்கை.  தம்மளவிலும் (இரா – 78)-யதிசப்₃த₃ம் அவிஶிஷ்டமாகையாலே, ததி₃ந்த்₃ரராகையைப்பற்ற ப்ரவணராகிறார்; ப₄க₃வத₃நந்யார்ஹசேஷத்வம் ததீ₃யபர்யந்தமிறே. அன்றிக்கே, (யதீந்த்₃ர ப்ரவணம்) அஸாதா₄ரணமான ராமாநுஜ சப்₃த₃பர்யாய வாசகமாயிறே இத்திருநாமமிருப்பது;  அதுவும் ப்ரணவார்த்த₂ம்; ராமசப்₃த₃த்தாலே – அகாரார்த்த₂மும், அநுஜசப்₃த₃த்தாலே-தச்ச₂ந்தா₃நுவர்த்தியாயிருக்கிற ஆத்ம ஸ்வரூபமுமிறே சொல்லுகிறது.  1. “ ராமாநுஜம் யதிபதிம் ப்ரணமாமி மூர்த்₄நா’’ என்றிறே ப்ராவண்யமிருப்பது.  (வந்தே₃ ரம்ய ஜாமாதரம் முநிம்) இத்தாலும் – உக்த்தார்த்த₃மே சொல்லுகிறது.  ரம்யஜாமாத்ரு சப்₃த₃த்தாலே – அகாரவாச்யனைச்சொல்லி முநிசப்₃த₃த்தாலே தத3நந்யார்ஹசேஷத்வ ஜ்ஞாநத்தையுடைய பரமசேதநனைச் சொல்லுகிறது.  2. ரம்யஜாமாதுர் மநநம் கரோதீதி-ரம்யஜாமாத்ருமுநி: ஆக இவையெல்லாவற்றாலும்-ப்ரணவார்த்த₂மாக அநுஸந்தி₄க்கத்தட்டில்லை.

3.“அயோத்₄யா மது₄ரா மாயா’’ என்றும், a “வடதிசைமதுரை… அயோத்தி’’ (பெரியா 4-7-9)  என்றும் அவதாரஸ்த₂லத்தைச் சொல்லுகிறபடியே, கோயிலுக்கு வடக்காயிருக்கிற வடதிருவேங்கடநாட்டில்  b ஏரார் பெரும்பூதூரிலே (உப33) எம்பெருமானார் வடமொழியையும் தென்மொழி யையும் வெளிட அவதரித்தருளினார்;  c “நாரணனைக் காட்டிய வேதங்களிப்புற்றது தென்குருகைவள்ளல் வாட்டமிலா வண்டமிழ் மறை வாழ்ந்தது’’ (இரா 54) என்னக்கடவதிறே, “அரங்கநகரும் மேவு திருநகரியும் வாழவந்தமணவாளமாமுனி’’ என்கிறபடியே  தென்னாட்டுத்திலதமான (10-6-7) தென்குருகூரிலே பெரிய ஜீயர் தென் மொழியை வெளியிடவே அவதரித்தருளினார்;  “விரவுதமிழ்மறை மொழியும் வடமொழியும் வெளியாய்ச்செய்யும் விசித்ர வ்யாக்யாந சேஷன்’’ என்னக்கடவதிறே;  4. “ஆர்யாச்ச்₂ரீஶைலநாதா₂த்’’ இத்யாதி₃ இவருக்கும் இரண்டினுடைய ப்ரவர்த்தகத்வமுண்டே யாகிலும், ஊற்றத்தைப்பற்ற ஒன்றிலேயோதுகிறது.  உடையவருடைய அவதாரவிசேஷமகையாலும், மற்றும் ஸர்வதா₂ஸாம்யத்தாலும்  5. யதிவரபுநரவதாரமாகையாலே, தீ₃ர்க்க₄ சரணாக₃தியை * ஈன்றமுதற்றாயினுடைய  * மாதாபிதா போலே  * யோநித்யமும்  * ஸ்ரீசைலேசமும்(*  தனியன்கள்.) நடந்துசெல்லுகிறது.

இவரும் ஜந்மபூ₄மியைவிட்டு வந்து காவிரிநடுவுபாட்டிலே (திருமாலை 23)  கருமணியைக்கண்டு (பெரு 1-1) தந்மத்₄யஸ்த்₂ராய், வைஷ்ணவஸ்ரீயோடே  வாழ்ந்துகொண்டிருந்து, ஸ்ரீரங்க₃ஸ்ரீயையும் ஶ்ருதிஸாக₃ரத்தையும் த்₃ராவிட₃வேத₃ஸாக₃ரத்தையும் பெருகப்பண்ணிப் பெருமாளை நோக்கிப்போந்தார்; அவர் எல்லாவுயிர்கட்கும் நாதனரங்க னென்னும் (இரா 91) பொருள்சுரந்தார்;  இவர் – பல்லுயிர்க்கும் (இரா 95) விண்ணின் தலை நின்று வீடளிப்பான் c அனைத்துலகும் வாழப்பிறந்த எதிராசமாமுனிவ (ஆர்த்தி 41) னென்னுமர்த்ததை யருள் சுரந்தார்;  ஜீயரவதரித்து வெளியிடாத போது கண்ணொந்தாரகமாயிறே உடையவர் வைப₄வமிருப்பது;  d இராமாநுசமுனிசெய்யகுன்றி லேற்றிய தீபமிறேயிவர்.  நர நாராயணாவதாரம்போலேயிறே இவர்களுடைய அவதாரமும். 1. “நாராயணம் நமஸ்க்ருத்ய நரஞ்சைவ நரோத்தமம்’’ 2. “ஸாக்ஷாந் நாராயணோதேவ: க்ருத்வா மர்த்யமயீம் தநும்’’   3. “யோத்₃யாபி சாஸ்தே’’   4. “தஸ்யாம் ஹி ஜாக₃ர்த்தி’’.  இரண்டுக்குமுண்டான த₄ர்ம்யைக்ய முமப்படியே; ஸம்ப₃ந்த₄முமப்படியே;  அவர் நாராயண வைப₄வ ப்ரகாசகர், இவர் ராமாநுஜ வைப₄வப்ரகாசகர்.

அவ்வவதாரத்திலுமிவ்வவதாரத்துக்கேற்றேமுண்டு,  e “பிறப்பா யொளிவரு’’ (1-3-2).  “நாராயண, ராமாநுஜ’’ என்றிறே சதுரக்ஷரிகளின் வாசியிருப்பது.  இவர் சதுரரில் தலையாகையாலே சரமசதுரக்ஷரி யிலே நிலைநின்றார்;  f “ஏத்தியிருப்பாரை வெல்லுமே மற்றவரைச் சாத்தியிருப்பார் தவம்’’ (நான் 18)  5. “தஸ்மாந்மத்₃ப₄க்தப₄க்தாஸ்ச பூஜ நீயா விசேஷத:’’  `அடியேன் சதிர்த்தேனின்றே,’ (கண் 5)    “நம்புவார்பதி வைகுந்த்ங்காண்மினே’’ (கண் 11)  ஆழ்வார்க்கு மதுரகவிகளும் சரமமான திருவடிகள் ராமாநுஜனானாப்போலே, அந்த ராமாநுஜனான இவர்க்கும் ஸ்ரீவத்ஸாங்காசார்யரிலும் சரமமான சரணங்கள் யதீந்த்₃ர ப்ரவணரிறே;  ஆகையால் சரமபர்வமான ஜீயர் விஷயமான இத்தனியனும் ஸகலவேத₃ஸாரமான ப்ரபத்திபோலே நிரந்தராநு ஸந்தே₄யமாகக்கடவது.

கூரத்தாழ்வான் அருளிச்செய்தது

लक्ष्मीनाथ समारम्भां नाथ यामुन मध्यमाम् |

अस्मदाचार्य पर्यन्तां वन्दे गुरुगुरुपरम्पराम् ||

லக்ஷ்மீநாத₂ஸமாரம்பா₄ம் நாத₂யாமுநமத்₄யமாம் |                  அஸ்மதா₃சார்யபர்யந்தாம் வந்தே₃ கு₃ருபரம்பராம் ||

(லக்ஷ்மீநாத₂ஸமரம்பா₄மித்யாதி₃) இத்தனியன்தான், ஸர்வாத்மஹிதைஷியாய் ஆப்ததமராய் கு₃ரூத்தமரான  கூரத்தாழ்வான் அனைவர்க்கும் கு₃ருபரம்ராநுஸந்தா₄நத்தாலே உஜ்ஜீவநமுண்டாம்படி அருளிச்செய்ததாயிருக்கும்;  ஆகையாலிறே ஸர்வசிஷ்டர்களும் இத்தை அங்கீ₃கரித்து அநுஸந்தி4த்துக் கொண்டு போருகிறது.

(லக்ஷ்மீநாத₂ஸமாராம்பா₄ம்) அதில் முற்பட 7. “ச்ரீத₄ராயாதி₃ கு₃ரவே’’ என்று, ரஹஸ்யத்ரயப்ரதிபாத₃கத்வத்தாலே ப்ரத₂மகு₃ரு, ச்ரிய:பதி யான எம்பெருமானாகையாலே முற்பட அருளிச் செய்கிறார்.  “நர நாரணனாயுலகத்தறநூல் சிங்காமை விரித்தவன்’’ (பெரிய10-6-1) என்றும், “தன்னடி யார் திறத்தகத்துத் தாமரையா ளாகிலும் சிதகுரைக்குமேல் என்னடி யாரது செய்யார் செய்தாரேல் நன்று செய்தாரென்பர்’’ (பெரியா4-9-2) என்றும்  “பார்த்தனுக்கன்றருளிப் பாரதத்தொரு தேர் முன்னின்று’’ (பெரிய9-9-8)  “குருமுக மாய்’’ (பெரியா4-8-3) “பண்டே பரமன் பணித்த பணிவகை’’ (10-4-9) என்றுஞ்சொல்லக் கடவதிறே.  1. “கு₃ருஸ்த்வமேஷ’’ 2. “கு₃ரூரபி’’ 3. “ப₄க்த முக்தக முக்தாஹாரம் மம கு₃ரும்’’  “பீதகவாடைப்பிராணார் பிரமகுருவாகி வந்து’’ (பெரியா5-2-8)   “அறியாதனவறித்த அத்தா’’ (2-3-2)  “என்னைத்தீமனங் கெடுத்தாய்’’ (2-7-8)  “மருவித்தொழும் மனமே தந்தாய்’’ (2-7-7) என்றாயிற்று அநுஸந்தி₄த்துப் போருவது.  பெரியபிராட்டியாருக்கு முற்படவாயிற்று ஸர்வேஸ்வர்ன் ஸ்ரீவிஷ்ணுலோகத்திலே த்₃வயத்தை அருளிச்செய்தது.  4. “த்வத்த ஏவ மயா ஸ்ருத: ’’ என்றாளே;  அவந்தானும்  5. “புரா மந்த்ரத்₂வயம் ப்₃ரஹ்மந் விஷ்ணுலோகே மஹாபுரே /  தஸ்மிந்நந்த:புரே லக்ஷ்ம்யை மயா த₃த்தம் ஸநாதநம் //’’  என்றருளிச்செய்தானிறே; அத்தாலும், க₄டகத்வத்திலே முற்பாடுடைய-ளாகையாலும், மற்றையார்க்கு க₄டகத்வம் அவளடியாகையாலும், “லக்ஷ்மீநாத₂ ஸமாரம்பா₄ம்’’ என்றுமிது₂நச் சேர்த்தியாக அருளிச் செய்தது;   “இறையுமகல கில்லேன்’’ (6-10-10) என்றிருக்கையாலே பிரிந்து நிலையில்லை;  லக்ஷ்மிக்கு லக்ஷ்மீ தந்த்ரத்திலே ப்ரபத்தி ப்ரவர்த்தகத்வமுண்டிறே.

ஸமாரம்பா₄மென்று-இவர்கள் தொடக்கமாக கு3ருபரம்பரையைச் சொல்லுகையாலே, ஸ்ரீவிஷ்வக்ஸேந ஸம்ஹிதையிலே ப₄க₃வானாலே ப்ரபத்த்யுபதே₃சம் பண்ணப்பட்டதாகச் சொல்லப்படுமவருமாய், 6. “தத்தத₃வஸ்தோசித பரிசர்யாயாம் ஆஜ்ஞாபயந்த்யா’’ என்று பூவளரும்திருமகளாலேயருள்பெற்று (பெரிய 11-6-10) , அத்தாலே 7. “ஸ்ரீமதி விஷ்வக் ஸேநே’’ என்னும்படி-கைங்கர்யஸ்ரீ யையுடைய ஸேனைமுதலியாரும் “திருமாலாலருளப்பட்ட சடகோபன்’’ (8-8-11)  “திருமாமகளாலருள்மாரி’’ (பெரிய 8-6-10) என்னும்படியான ப்ரபந்நஜகூடஸ்த₂ரும் ஸுசிதர். ஸேனைமுதலி யாரும், விஷ்வக்ஸேந ஸம்ஹிதாதி₃களிலே க₃ஜாநநாதி₃களுக்கு ப்ரபத்தியை வெளியிட்டருளினாரிறே; இப்படி வெளியிட்ட ப்ரகாரத்தை 8. “இத்யுக்தவாந் ஜக₃ந்நாதோ₂ த்₃விரதா₃நந மாம் ப்ரதி’’ என்று தாமே அருளிச்செய்தார்;  அத்தைப்பற்றவாயிற்று 9. “நமஸ்ஸேநாதி₄பதயே ஜ்ஞாநயாதா₂த்ம்ய தா₃யிநே’’ என்று அத்₄யாத்மசிந்தையிலே அருளிச்செய்தது.  அவ்வளவன்றிக்கே, ஆழ்வாரவதாரவைப₄வத்தை ஸநத்குமாரர் மார்க்கண்டே₃ய புராணத்திலே ஒரு அத்₄யாயமெல்லாஞ்சேர அருளிச் செய்தாராகை யாலே இவர்களளவும் விவக்ஷிதம்.

இந்த கு₃ருபரம்பரையில் ஆதி₃மத்₄யாவஸாநங்களை அருளிச் செய்கிறவராகையாலே நாத₂யாமுநர்களை மத்₄யமபத₃ஸ்த₂ராக அருளிச்செய்கிறார்-, (நாத₂யாமுநமத்₄யமாம்) என்று.  நாத₂ யாமுநர்கள் – நாத₂முனிகளும் யாமுந முனிகளும்; அவர்கள்தான் பரமஹம்ஸரிறே;  “நாத₂யாமுநர்போல்வாரை அன்னமென்றும்’’ (ஆசா 115) என்றிறே ஆசார்ய ஹ்ருத₃யத்திலே அருளிச்செய்தது; அவனும், அன்னமா(கி)யிறே அருமறைகளை அருளிச்செய்தது.  ஏவம் வித₄ரான (பெரிய 5-3-8; 5-7-3) இவர்தான் மது₄ரகவிகளினுடைய தி₃வ்ய ப்ரப₃ந்தா₄நு ஸந்தா₄நத்தாலே ஆழ்வாருடைய, அருள்பெற்ற நாதமுனியானார் (உப 36);  அந்த நாத₂முநி யருளாலேயிறே யமுனைத்துறைவர் அவதரித்து த₃ர்ஶநத்தை யாளவந்தாரானது;  1. “நாதோ₂பஜ்ஞம் ப்ரவ்ருத்தம் ப₃ஹுபி₄ருபசிதம் யாமுநேய ப்ரப₃ந்தை₄:’’ என்னக்கடவதிறே.  அவ்வளவன்றிக்கே 2. “விஷ்ணுப₄க்திப்ரதிஷ்டா₂ர்த்தம் ஸேநே ஶோSவதரிஷ்யதி’’ என்று ஸ்ரீஸேநாபதியாழ்வாரவதாரமாக நம்மாழ்வாரைச் சொல்லிற்றிறே.  ஆளவந்தாருக்கு ப்ரபத்த்யர்த் தோ₂தே₃ஶம் பண்ணுகைக்கடியான உய்யக்கொண்டாரும் மணக்கால்நம்பியும் இவர்களிடையிலே அடைபடக் கடவரா யிருப்பர்கள்.  ‘’நாத₂யாமுந மத்₄யமாம்’’ என்று ஆழ்வானநுஸந்தா₄ந க்ரமமாயிற்று இது;  இவரையொழிந்த மற்றையார் 3. ‘’அஸ்மத்₃கு₃ரு ஸமாரம்பா₄ம் யதிஶேக₂ரமத்₄யமாம் / லக்ஷ்மீ வல்லப₄ பர்யந்தாம் வந்தே₃ கு₃ருபரம்பராம் //’’ என்றுமிறே அநுஸந்தி₄த்துப்போருவது.

உடையவர் தாம் கு₄ருபரம்பரைக்கு நடுநாயகமிறே.  அவர்தாம் ஆழ்வானுக்கு ஸாக்ஷாதா₃சார்யராகையாலே அஸ்மதா₃சார்ய பர்யந்தாமெங்கிறது.  4.  “அஸ்மத்₃கு₃ரோர்ப₄க₃வதோSஸ்ய த₃யைக ஶிந்தோ₄ ராமாநுஜஸ்ய’’ என்னக்கடவதிறே; 5“ராமாநுஜங்க்₄ரிஶரணோSஸ்மி’’ என்றுமநுஸந்தி₄த்தார். இதிலே யமுனைத்துறைவனிணையடியாம் கதி பெற்றுடைய (இரா21), இராமாநுசனா கையாலே ஆளவந்தார்க்கு சரணத்₃வய மென்னலாம்படியான பெரிய நம்பியும் ஸூசிதர்.  “ இளையாழ்வாரை விஷயீகரித்த அநந்தரத்திலே, ` இளையாழ்வீர், பெருமாள் ஸ்ரீத₃ண்ட₃ காரண்யத்துக்கெழுந்தருளும் போது மறவடியைத் தம்பிக்கு வான் பணையம் வைத்துப்போய் வானோர்வாழ  (பெரியா 4-9-1) எழுந்தருளினாப்போலே, மேலைவானோர் வாழ இவரும் தமக்கடியானான அடியேனை, அப்படியுமக்கு வைத்துத்  திருநாட்டுக்கெழுந்தருளினார்’ என்று அவரருளிச்செய்தார்;  அத்தைப் பற்ற ‘யமுனைத்துறைவனிணையடி யாம் கதி பெற்றுடைய இராமாநுசன்’ (இரா21), என்று அமுதனாரருளிச் செய்தார்’’ என்று திருநாராயண புரத்திலே திருவாய்மொழி யாசார்யரருளிச் செய்தார்.  உடையவரை கு₃ருபங்க்திஹாரநாயகமாக நடுவே அநுஸந்தி₄க்கவேண்டியிருக்க, யதா₂பாட₂மெல்லாரும் அநுஸந்திக்கிறது.  “ஆழ்வான் தி₃வ்யஸூக்தி“ என்னுமது எல்லாருமறிகைக்காக.

இதிலே, ஆசார்யாபி₄மாநயுக்தராய் இவ்வருகிலுமுண்டான அனைவரும் ஸ்வாசார்யபர்யந்தமாக அநுஸந்தி₄க்கும்போது நாத₂ யாமுநர்களை நடுவாகச்சொன்னது யதிவரர்க்குமுபலக்ஷண மாகிறதென்று கண்டுகொள்வது.  “அஸ்மதா₃தார்யபர்யந்தாம் வந்தே₃ கு₃ருபரம்பராம்“ எங்கிறவித்தால். 1. “ராமாநுஜார்ய தி₃வ்யாஜ்ஞா வர்த்த₄தாம் அபி₄வர்த்த₄தாம்’’ என்று எம்பெருமானார் தி₃வ்ய ஸங்கல் பத்தாலே வர்த்தி₄த்துக்கொண்டுபோருகிற ஆசார்யபரம்பரையானது ஸ்வாசார்யபர்யந்தம் ஸேவிக்கப்படுமதெங்கிறது, “எம்பெருமானிற் காட்டில் கு₃ருபரம்பரை அதி₄கம், கு₃ருபரம்பரையைக்காட்டில் ஸ்வாசார்யன் அதி4கன்’’ என்னக்கடவதிறே.  “அஸ்மதா₃சார்ய பர்யந்தாம்’’ என்கையாலே – இவ்வருகுள்ளர்க்கு உத்₃தே₃ஶ்யராய் ப்ரபத்திமார்க்க₃ ப்ரவர்த்தகரான கூரத்தாழ்வான்,  அவர் செல்வத் திருமகனாரான (ஆர்த்தி 35) பட்டர், நஞ்சீயர், நம்பிள்ளை, வடக்குத்திருவீதிப் பிள்ளை, பிள்ளைலோகாசார்யர், கூரகுலோத்தமதா₃ஸநாயன், திருவாய்மொழிப்பிள்ளை, பெரியஜீயர் முதலாக  2. “ஸர்வகு₃ருப்₄ய:’’ என்னுமவர்களெல்லாருமநுஸந்தே₄யராம்படி ஸூசிதர்.

வேதாந்தாசார்யரான அண்ணவும் 3. “பத்யு:ஶ்ரிய: பதா₃ப்₄ஜாப்₄யாம் ப்ரயுஞ்ஜாநாய மங்களம் |  ஶ்ரிய: க்ருபாமய ஸுதா₄வஶிந்து₄, ஸ்ரோதோவகா₃ஹிநே  || அஸ்து மங்க₃ளமார்யாய ரம்யஜாமாத்ருயோகிநே | ’’என்று தொடங்கி, 4. “யதீந்த்₃ரப்ரவணாயா ஸ்மத்₃கு₃ரவே கு₃ணஶாலிநே |ப்ரயுஞ்ஜே மங்களம் ரம்யஜாமாத்ரு வரயோகி₃நே |’’ என்று நடுவாகவும், 5. “பூர்வாசார்யேஷு ஸர்வேஷு பூர்ணப்ரேமாநு ப₃த்₄நதே | மங்களம் ரம்யஜாமாத்ரு முநீந்த்₃ராய த₃யாளவே || ப₄வ்ய ஸ்ரீஶைலநாதா₂ர்ய பரிபூர்ணக்ருபாஜுஷே | ரம்யஜாமாத்ருமுநயே மஹாபா₄கா₃ய மங்களம் ||’’ என்று ஶ்ரிய:பதி யைத்தொடங்கி, ஸ்ரீமத்₃ராமாநுஜார்யர் நடுவாகவும், ஸ்ரீஶைலேஶ த₃யாபாத்ரரான பெரியஜீயரளவாகவும் ஶேக₂ரிக்கையாலே இதுவே ஶுத்₃த₄ஸம்ப்ர்தா₃யம்.  மநுவிபரீதம்போலே, இதுக்குப்புறம்பானது அஸம்ப்ரதா₃யம்.  உபாயாநதரோபதே₃ஷ்டாக்கள் ஸ்வரூப நாஶகரான கு₃ருக்கள்; ஆகையாலிறே 6. “கு₃ரூந் – ஸர்வத₄ர்மாம்ஶ்ச ஸந்த்யஜ்ய’’ என்றது.  ஸாக்ஷாத்ப₂லைக லக்ஷ்யத்வ ப்ரபத்தியாலே மந்த்ர ரத்நத்தை உபதே ஶிக்குமவர் களிறே-ஸத்₃கு₃ருக்களாகிறார்.  “த்வயத்தினுடைய அர்த்த₂த்தை யும் திருவாய்மொழியுனுடைய அர்த்த₂த்தையுமுபதே₃சிக்கிறான் யாவனொருவன், அவனுக்கேயிறே ஆசார்யத்வ பூர்த்தியுள்ளது’’ என்று ப்ரமேயரத்நத்திலே அருளிச் செய்தார்.  ஏவம்வித₄மான கு₃ருபரம்பரையிறே ஸேவ்யமென்கிறது.

மேலும், கு₃ருகுலது₄ர்யரான வரவரமுநிவர்யருடைய பரம்பரயா “அஸ்மதா₄சார்ய பர்யந்தாம்’’ என்று நடந்து செல்லுவது.  7. “அஸ்மத்₃கு₃ரும் பரமகாருணிகம் நமாமி’’ என்று தொடங்கி  8. “ஸௌம்யோபயந்த்ருமுநிம்’’ என்றிறே தலைக்கட்டியருளினார்.  9.  “நமஸ்த்வஸ்மத்₃கு₃ருப்₄யஶ்ச’’ என்று தொடங்கி, 1. ‘’நமோ ராமாநுஜாயேத₃ம் பூர்ணாய மஹதே நம:’’ என்று நடுவாகவும்,  2. “ஸ்ரீத₄ராயாதி₃கு₃ரவே நமோ பூ₄யோ நமோ நம:’’ என்று எம்பெருமானளவாகவும் வாக்ய கு₃ருபரம்பராக்ரமத்தாலே வாதி₃கேஸரி அழகியமணவாளச்சீயரருளிச்செய்தது; இந்த க்ரமத்தை b  “முந்தை வினையகல முன்னருளுமாரியனால் எந்தையெதிராச னின்னருள் சேர்ந்து அந்தமில்சீர்ப் பொற்பாவை தன்னருளால் பொன்னரங்கர் தாள்பணிந்து, நற்பாலடைந் துய்ந்தேன் நான்’’ (விவரணமாலை) என்றும், 3. “அஸ்மத்₃கு₃ருத₃யாயாஸ்து யதீந்த்₃ராங்கீ₃க்ரியா ந்வய: | லபே₄ய லப்₃த₄ விஜ்ஞாநோ லக்ஷ்மீபதி பத₃த்₃வயம்’’ என்று விவரணமாலை யினடியிலும் தத்வதீ₃பாதி₃ யிலும் அருளிச்செய்தார்.

இந்த க்ரமம், 4. “ஆசார்யாணாம் அஸாவஸாவித்யா ப₄க₃வந்த: – ஸ சாசார்யவம்ஶோ ஜ்ஞேய:’’ என்கிற ஶ்ருதியையும்  5.  “கு₃ருபரம்பரயா பரமகு₃ரும் ப₄க₃வந்தம் ப்ரணம்ய’’ என்கிற பா₄ஷ்யகாரவசநத்தையும்         பற்றியிருக்கிறது.  6.  “ஆசார்யா நஸ்மதீ₃யாநபி பரமகு₃ருந் ஸர்வமாசார்யவர்க்க₃ம் ஸ்ரீமத்₃ராமாநுஜார்யம் முநி மகி₂ல ஜநோத்₃தா₄ரணாயாவதீர்ணம் / பூர்ணாயம் யாமுநேயம் முநிவரமத₂ தௌ ராம ராஜீவநேத்ரௌ வந்தே₃ நாத₂ம் முநீந்த்₃ரம் வகுளத₄ர சமூநாத₂ லக்ஷ்மீமுகுந்தா₃ந்//’’ என்னக்கடவதிறே.  “லக்ஷ்மீ நாத₂ ஸமாரம்பா₄ம்’’ என்கிற இத்தனியனில் கு₃ருபரம்பரா க்ரமத்தையும், “தென்னரங்கனாருந் திருமகளுமாதியா, அன்னவயல் பூதூர் மன் ஆங்கிடையா – என்னை அருள், ஆரியனே தானளவா அன்னகுரு முறையின், சீரியதாள் சேர்ந்துய்ந்தேனே’’ (விவரணமாலை )என்றும் அவர்தாமே அருளிச் செய்தார்.  இந்த க்ரமம்,  “திருவருள் மாலை சேனைமுதலி சடகோபன்’’ (தனியன்) 7.  “நாத₂ம் பங்கஜநேத்ர’’ என்கிற தனியங்களிலும், “ஆதி முதல்மாயன் மலர்மங்கைசேனைத் தலைவன்’’ என்றும், “சேனை நாதன் அருள் மாறன் நாதமுனி தாமரைக்கண்ணி ராமர் வாழ், சீர் சிறந்த யமுனைத்துறைக்கிறைவர் செந்தொடைக்கதிப ரருளினால், தானமர்ந்த வெதிராசர் கூரம்வரு தலைவர் நீதிபுனைபட்டர்பின், தலைமையான மாதவச்சீயர் நம்பிள்ளை தழைத்தகண்ணரிரு  வகை யனார், ஈனமின்றி யருளுலகவாசிரிய ரினியகூரகுதாதருக்கு, இன்பமேவு திருவாய்மொழி ப்பிள்ளை யிவர்க்குத்தானடிமையாகவே, ஆன வாழ்வு பெற வருள்வர் கோலமணவாளமாமுனிவன்’’ என்றும் சொல்லிற்றிறே.

இப்படி ஆரோஹாவரோஹ க்ரமங்களிரண்டாலும் கு₃ருபரம்பரையை அநுஸந்தி₄க்கக் குறையில்லை.  8. “ஈஶ்வரஸ்ய ச ஸௌஹார்த₃ம்’’ இதியாதி₃யாலே எம்பெருமான் செய்த ஆசார்ய ஸம்ப₃ந்த₄ பர்யநதமான உபகாரபரம்பரையை அநுஸந்தி₄த்தால், கு₃ருபரம்பரைக்குத் தலையான எம்பெருமானை முந்துறப் பற்ற அடுக்கும், 1. “ஆத்மநோ ஹ்யதிநீசஸ்ய’’ இத்யாதி₃யாலும், e “நாராயணன் திருமால்’’ (ஆர்த்தி 45), இத்யாதி₃லும் ஆசார்யன் பண்ணின ப₄க₃வத்ஸம்ப₃ந்த₄ கௌ₃ரவத்தை அநுஸந்தி₄த்தால் 2. “அஸ்மத்₃ கு₃ருப்₄யோ நம:’’ என்று ஆசார்யனை முந்துற அநுஸந்தி₄க்கவடுக்கும்.  f “கு₃ருபரம்பரையை முன்னிடவே ஶரணாக₃தன் குறை தீரும்; பிராட்டியை முன்னிடவே ஶர்ண்யன் குறை தீரும்’’ (மாணிக்கமாலை), என்றிறே ஆச்சான்பிள்ளை மாணிக்கமாலையிலே அருளிச்செய்தது.  g“ஜப்தவ்யம் கு₃ருபரம்பரையும் த்₃வயமும்’’ (ஸ்ரீவசந-274), என்றிறே அருளிச்செய்தது.  கு₃ருபரம்பரா பூர்வகமல்லாத த்₃வயாநு ஸந்தா₄நமும் h நாவகாரிய மிறே (பெரியாழ் 4-4-1),  இப்படி ஆதி₃மத்₄யாவ ஸாந ஸஹிதையான ஸத்₃கு₃ருஸந்ததி,  ஸர்வ ஸத்துக் களாலும் ஸதா₃நுஸந்தேய மென்றாயிற்று.

இதுவும் ஆழ்வானருளிச்செய்தது

यो नित्यमच्युतपदाम्बुजयुग्मरुक्मव्यामोहतस्तदितराणि त्रुणाय मेने | अस्मद्गुरोर्भगवतोSस्य दयैकसिन्धो रामानुजस्य चरणौ शरणं प्रपद्ये  ||

யோ நித்யமச்யுத பதா₃ம்பு₃ஜயுக்₃மருக்ம வ்யாமோஹதஸ்ததி₃தராணி த்ருணாய மேநே|

அஸ்மத்₃ கு₃ரோர் ப₄க₃வதோSஸ்ய த₄யைகஶிந்தோ₄

ராமாநுஜஸ்ய சரணௌ ஶரணம் ப்ரபத்3யே||

(யோ நித்யமித்யாதி₃) ஸ்ரீராமாவரஜமுநீந்த்₃ரலப்₃த₄போ₃த₄ராய் (ஸுந்த₃ரபா₃ஹு 1), “ஸ்ரீவத்ஸசிஹ்ந்ர்’’ என்று நிரூபகத்தையுடையரான கூரத்தாழ்வான், ஸ்ரீராமாநுஜ த₃ர்ஶநத்தை ரக்ஷிக்கவேண்டி ராஜகோ₃ஷ்டி₂யிலே சென்று.  4. “நாராயணபரம்ப்₃ரஹ்ம’’ என்றும், 5.  “நாராயணபரா வேதா₃:’’ என்றும், `நாரணனைக்காட்டிய வேதம்’’ (இரா 54) என்றும், 6. “நாராயண த்வயி ந ம்ருஷ்யதி வைதி₃க: க:’’ என்றும், “நாரணனே யாவதீதன்றென்பாரார்’’ (நான் 72)என்றும்,  “அந்யாயமந்யாயம்’’ என்று அறை கூறிவென்று, “கலையறக்கற்ற மாந்தர் காண்பரோ கேட்பரோ தான்’’ (திருமாலை  7), என்னும்படி அவர்கள் த₃ர்ஶநம் அஸஹ்யமாய், அத்த₃ர்ஶநத்தை வேண்டாதே மீண்டெழுந்தருளி, த₃ர்ஶந ப்ரவர்த்தகரான எம்பெருமானார் த்₃ர்ஶநத்தை அபேக்ஷித்துக் கொண்டு எழுந்தருளி யிருக்க, அவரும் ‘’இனியறிந்தேனீசற்கும் நான்முகற்கும் தெய்வம்-நற்கிரிசைநாரணன் நீ’’ (நான் 96), என்று  திருவில்லாத் தேவரெல்லார்க்கும் (நான் 53), மேலாக மேல்நாட்டிலே திருநாராயணனை ஸ்தா₂பித்து மீண்டெழுந் தருளி, “அரங்கனல் லால் தெய்வமில்லை’’ என்றறுதியிட்டு  அரங்கனார்க் காட்செய்து கொண்டிருக்கிறவர் (திருமாலை 27), ஆழ்வான் கண்ணழிவுகண்டு கண்கலங்கி யருளி, “பேரருளாளர், நேத்ரபுத்ராதி₃ களான ஐஹிக புருஷார்த்த₂த் தையும், பெரிய விசும்பாகிற ஆமுஷ்மிக புருஷார்த்த்₂தையும் கொடுக்குமவராகை யாலே நேத்ரவிஷயமாக ஒரு ஸ்தோத்ரத்தைச் செய்யும்’’ என்று நியமிக்க;

அப்படியே “அஸ்து’’ என்று ஸம்மதிபூர்வகமாக ஸ்தவம்  பண்ணுகிறவர், 1. “நேத்ரஸாத்குரு கரீஶ ஸதா₃மே’’ என்றும்,  2. ‘’கரீஶ பஶ்யேம பரஶ்ஶதம்  ஸமா:’’ என்றும், அங்குத்தையில் அநுப₄வ பரிகரமான அப்ராக்ருதசக்ஷுஸ்ஸை அபேக்ஷிக்க, அப்படியே பேரருளாளரான  பெரியபெருமாளும், 3. “பஶ்யந்தி ச ஸதா₃ தே₃வம் நேத்ரைர் ஜ்ஞாநேந வாமரா:’’  4.  “ஸர்வம் ஹ பஶ்ய: பஶ்யதி’’ என்னும்படியான இமையாத கண்ணை இவர் பெறும்படி பெரியவீட்டுக்கு விடைகொடுத்தருள, அவரும் அதிப்ரீதராய் ஆழ்வார் திருவரங்கப்பெருமாளரையர் திருமாளிகையிலே புறவீடுவிட்டிருக்க, இத்தை எம்பெருமானார் கேட்டருளி,  “அறப் பதறினார்’’ என்று பதறிக்கொண்டு இவரிருந்தவிடத்தேற வெழுந்தருள, அவரும், பரப்ந்தாமமென்னும் திவந்தருகைக்காக (இரா 94), அவர்க்கு மறுக்க வொண்ணாதபடி அவர் விஷயத்திலே ப்ரபத்தியான இஶ்லோகத்தை “ராமாநுஜஸ்ய சரணௌ ஶரணம் ப்ரபத்₃யே’’ என்று விண்ணப் பஞ்செய்து திருவடிகளிலே விழ, அவரும் இவரபி₄ப்ராயமறிந்து தம்முடைய ஸ்வம்மான ப்ரபத்தியை “திருநாரணன் தாள் காலம் பெறச் சிந்தித் துய்ம்மினோ’’ (4-1-1), என்னும்படி  5. “ஸ்ரீமந்நாராயண தவ சரணார விந்த₃ யுக₃ளம் ஶரணமஹம் ப்ரபக்₃யே’’ என்று குறைவற அவர்வலத் திருச்செவியிலே ப்ரஸாதி₃த்தருளினாரிறே; அதடியாக, ஸ்ரீ வைகுண்ட₂ க₃த்₃யத்திலே அவர் ப்ரார்த்தி₂த்தருளின பேற்றை இவரும் ஸ்ரீ வைகுண்ட₂ ஸ்தவத்திலே ப்ரார்த்தி₂த்துப்பேர்றோடே தலைக் கட்டினார்; அப்பேறுதான் ஆசார்யாதீ₄நமாகையாலே அவரை அடியிலே ஶரணம் புகுகிறார்.

(யோ நித்யம்) இதில்-ப₄க்திவிரக்திஜ்ஞப்தி கு₃ருத்வாநுகம்பாதி₄க்ய கு₃ணத்தாலே முக்திப்ரத₃த்வஶக்தியையுடைய உடையவர் திருவடி களை உபாயமாகப்பற்றுகிறார்.  (யோ நித்யம்) “ய:’’ என்று – “வைதி₃ கோத்தமர்’’ என்னும் ப்ரஸித்₃தி₄யைப்பற்றச்சொல்லுகிறது.  (நித்யம ச்யுத பதா₃ம்பு₃ஜயுக்₃ம ருக்ம வ்யாமோஹத) என்று-6. “ஸர்வேஷு தே₃ஶகாலேஷு ஸர்வாவஸ்தா₂ஸு சாஸ்யுத | கிங்கரோஸ்மி’’ என்றும், 7. “அச்யுத ப₄க்திதத்வ ஜ்ஞாநாம்ருதாப்₃தி₄’’ என்றும் சொல்லுகிறபடியே ப்ரணதார்த்திஹராச்யுதரான (தே₃வராஜாஷ்டகம்), பேரருளாளர் ஸ்ப்ருஹணீய மான திருவடித்தாமரைகளிலே நிரவதி₄க ப்ரேமத்தாலே, 1. “த்வத்பாத₃ கமலாத₃ந்யந்ந மே’’ என்கிறபடியே திருவடிகளுக்கு அசலான அனைத்தையும் த்ருணஸமமாக எண்ணியிருப்பரென்கிறது.  2. “நிரஸ்தேதர போ₄கா₃ஶோ வரத₃ம் ஶரணங்கத₃:’’   “தென்னத்தியூரர் கழலிணைக்கீழ்ப் பூண்டவன்பாளனிராமானுசன்’’ (இரா 31), என்று வரத₃நாராயணனை யாயிற்று, 3. “யோ நித்யம் ஸததம் த்₄யாயேத் நாராயணமநந்யதீ₄:’’ என்று நிரவதி₄க ப்ரேமத்துடனே நித்ய திருவாராத₄நமாக நடத்திப் போருவது; அந்த ப₄க்த்யைஶ்வர்ய மத₃த்தாலே, 4. “த்ருணீக்ருதாநுத் தமபு₄க்திமுக்திபி₄:’’ ‘’கொள்வதெண்ணுமோதெள்ளியோர் குறிப்பு’’ (திருவாசிரியம் 2), என்னும்படி (c  இரா 46.)பண்ணியிருப்பாராயிற்று;  5. “கதா₃ஹம் ப₄க₃வதபாதா₃ம்பு₃ஜத்₃வய பரிசர்யாஶயா நிரஸ்த ஸமஸ்தேதரபோ₄கா₃ஶ: அபக₃த ஸமஸ்த ஸாம்ஸாரிக ஸ்வபா₄வ:’’ என்றாயிற்று இவர் ஸ்ரீஸூக்தியுமிருப்பது.  (ய:) ‘’திக்குற்றகீர்த்தி யிராமானுசன்’’ (இரா 26), என்று ப்ரஸித்₃த₄ரானவர்.  (நித்யம்) நாடோறும்.

(அச்யுத பதா₃ம்பு₃ஜயுக்₃மருக்ம வ்யாமோஹத;) அச்யுதனாகை யாவது – கு₃ண விக்₃ரஹ விபூ₄திகளை நழுவுதலின்றிக்கேயிருக்கு மவதென்-னுதல், ஆஶ்ரிதரக்ஷணத்தில் நின்றும் நழுவாதவ னென்னுதல் “வீவிலின்பம் மிகவெல்லை நிகழ்ந்த நம்மச்சுதன் வீவில்சீரன் மலர்க்கண்ணன் விண்ணோர்பெருமான்’’ (4-5-3), என்றும், “ஆதுமில் காலத்தெந்தை யச்சுதனமலன்’’ (3-4-4), என்றும், “அயரவாங்கு நமன்றமர்க் கரு நஞ்சினை அச்சுதன்ற்ன்னை’’ (3-6-8), என்றும், 6 “ந த்ய ஜேயம்’’ என்றும் சொல்லப்படுகிற கு₃ண்ங்களிலேயாயிற்று இவர் ப்ரவணராயிருப்பது.  அந்த அச்யுதபதா₃ம்பு₃ஜ யுக்₃மருக்ம வ்யாமோஹம், அர்ச்சாவதாரந் தொடங்கி பரபர்யந்தமாக எங்கும் நிதமாகவுண்டாயிறே இவர்க் கிருப்பது.  அதெங்ஙனேயென்னில்; e அத்திகிரிப்பச்சை நிறத்தச்சுத னுடைய பத₃ப்₃ஜங்களிலும், f வேங்கடத்தச்சுதனுடைய, தாங்கு தாமரையன்ன பொன் னாரடியிலும் (பெரிய 7-3-5), அரங்கமா நகரச்சுதன் (பெரிய 5-7-1),  உலக மளந்த பொன்னடியிலும் (பெரிய 5-8-9), நண்ணிதொழுமவர் (பெரியாழ் 2-3-2), நச்சுவார் முன்னிற்கும் நாராயணனச்சுதனுடைய (பெரியாழ் 1-9-11), l துளங்குசோதித் திருப் பாதத்திலும் (8-5-5), தயரதற்கு மகனானவச்சுதன் (3-6-8), காடுறைந்த பொன்னடியிலும் (பெரிய 11-5-1), n கோவிந்தனச்சுதன் பொற்றாமரையடியென்று பேசும்படியாய் காலனில்கன்றின் பின்போன பொன்னடியிலும் (பெரியாழ் 3-3-4), அச்சுதனனந்த சயனன் செம்பொற்றிருவடியிணையிலும் (திருச்சந்த 65),  “வீவிலின்பம் மிக வெல்லை நிகழ்ந்த நம்மச்சுதனான (4-5-3), விண்ணோர் பிரானார் மாசின்மலரடியிலுமாயிற்று (திருவி 54), இவர் மயல்கொண்டிருப்பது. இதுதான் “ஆர்வமோடு நிச்சந்னைவார்’’ (பெரிய 2-4-8), என்னும்படியிறே நித்யேச்சை2 நடந்துசெல்லுவது.  “தென்னத்தியூரர் கழலிணைக்கீழ்ப் பூண்ட வன்பாளன்’’ (இரா 31), “அரங்கன்கழல் சென்னிவைத்துத் தானதில் மன்னும்’’  (இரா 49),  “பஞ்சித்திருவடிப்பின்னைதன் காதலன் பாதம்நண்ணா’’ (இரா 28),  v  “நின்றவண் கீர்த்தியும் நீள்புனலும்  நிறைவேங்கடப் பொற் குன்றமும் வைகுந்தநாடுங்குலவிய பாற்கடலும் உன்றனக் கெத்தனை யின்பந்தரும்’’ (இரா 76), என்னக்கடவதிறே.  அவர்தாமும் 1. “ப்ரணதார்த்திஹர’’ 2“ப்ரஹ்மணி ஸ்ரீநிவாஸே’’ 3 “ஸ்ரீரங்க₃ஶாயிநம்’’ என்றும், 4. “ஆத்மாநஞ்சஸாரதி₂ம்’’ என்றும், 5. “காகுத்ஸ்த₂’’ 6. “ஶேஷிணே ஶேஷ ஶாயிநே’’ 7. “ஸ்ரீவைகுண்ட₂நாத₂’’ என்றுமிறே அருளிச் செய்தது. ஆகையாலே பூவார்கழல்களிலும் (6-10-14), கண்ணங்கய  லிணையிலும் (10-5-1), காகுத்தன்றன்னடியிலும்  (பெரு 8-11), பாற்கடலுட் பையத்துயின்ற பரமனடி யிலும்  (திருப்பாவை 2), வைகுத்தச்சேவடியிலும் (நான் 75), ஸர்வாந்தர்யாமியான நாராயண சரணங்களிலுமாயிற்று (த்வயம்), வ்யாமுக்₃த₄ராயிருப்பது.  இப்படி பஞ்சா வஸ்தா₂வஸ்தி₂தனான ஸர்வேஶ்வரனுடைய சரணாரவிந்த₃யுக₃ள மகரந்த₃ ரஸாஸ்வாத₃ மகு₄வ்ரதமாய் அநுப₄வித்து அதிலே மக்₃நராய், அத்தாலே, ததி₃தரங்களாய் ஆவிரிஞ்சாத₃மங்க₃ளமான (பா₄க₃வதம் 11-19-18), பாஞ்ச பௌ₄திக விஷய பஞ்சகத்தையும், அதுக்கு மேலான ஆத்மாநு ப₄வத்தையும் த்ருணவத் ப்ரதிபத்தி பண்ணியிருப்பாராயிற்று.  இப்படி ப்₄க்தி விரக்தியுடைய இவர் திருவடிகளைத் தாமும் அப்படி பரத்வாதி₃ களெல்லமாக அறுதியிட்டு அடையப் பார்க்கிறார்.

(அஸ்மத்₃கு₃ரோ:) கீழ்ச்சொன்ன அச்யுதப₄க்தியாலே ததி₃தரங்களை த்ருணவத்கரிக்கையாலுமாயிற்று இவரை ஆசார்ய வரணம் பண்ணுகிறது.  8. “சித₃சித் பரதத்வாநாம் தத்வ யாதா₂த் ம்யதா₃யிநே’’ என்னும்படி தத்வத்ரயத்தையும் உபதே₃ஶிக்கை யாலே அலகலகாக ஆராய்ந்து 9.  “போ₄கா₃ இமே விதி₄ ஶிவாதி₃ பத₃ஞ்ச கிஞ்ச ஸ்வாத் மாநுபூ₄திரிதி யா கி முக்திருக்தா/  ஸர்வம் ததூ₃ஷஜலஜோஷ மஹம் ஜுஷேய்’’ என்று தத்வத்₃வய விஷய வைராக்₃யத்தையும், 10. “தவ தா₃ஸ்ய மஹாதஸஜ்ஞ:’’ என்று தத்வைகவிஷய ப₄க்தியையுமுடை யராகையாலே, தமக்கநு கு₃ணமாக (அஸ்மக்₃கு₃ரோ:) என்கிறார். 11“ஜ்ஞாநதீ₃பப்ரதே₃ கு₃ரௌ’’ 12. “அந்த₄கார நிரோதி₄த்வாத்₃ கு₃ரு ரித்யபி₄தீ₄யதே’’.  இவர்க்கும் இரண்டுக்கும் அடி எம்பெரருமானாரிறே;  13. “ஸ்ரீமத்₃ ராமாநுஜார்யாத் ஸமதி₄க₃த ஸமஸ்தாத்மவித்₃ய:’’ என்றாயிற்றி ருப்பது.  இவரையயிற்று ப்ரதாந்ஶிஷ்யராக ப்ரத₂மம் பெரிய திருமந்த்ரம் முதலான            ரஹஸ்யங்களை ப்ரஸாதி₃த்து அபி₄மாநித் தருளிற்று.  நரநாராயண அவதாரம் என்னலாம்படியிறே ராமாநுஜ கூராதி₄பர்கள் கூட்டர விருப்பது. எல்லாருமொருத்தட்டும் இவரொரு தட்டுமாகவிறே எம்பெருமானார் எண்ணியிருப்பது.  அத்தைப்பற்ற, “ஒருமகள் தன்னையுடையேன்’’ (பெரியாழ் 3-8-4), என்றாரிறே.  இப்படி அத்₃விதீய மாயாயிற்று இரண்டு விஷயமுமிருப்பது.

“கலையறக்கற்ற மாந்தர்’’ (திருமாலை 7), என்னலாம் படியான இவர்க்கு ஸகலார்த்த₂மும் ப்ரஸாதி₃க்கும் படியான ஜ்ஞாந வைப₄வத்தைச்   சொல்லுகிறது, – (ப₄க₃வத:) என்று. “சொல்லார்தமிழொரு மூன்றும் சுருதிகன் நான்கும் எல்லையில்லாவறநெறி யாவும் தெரிந்தவன்’’  (இரா 44), “உண்மைநன்ஞானமுரைத்த’’ (இரா 73),  “இராமாநுசன மெய்ம்மதிக்கடல்’’ (இரா 58), என்னும்படியிறே ஜ்ஞாநவைப₄வமிருப்பது.  1.  “ஸர்வகல்யாண ஸம்பூர்ணம் ஸர்வ ஜ்ஞாநோபப்₃ரும்ஹிதம் /  ஆசார்யமாஶ்ரயேத்₃ தீ₄மாந் ஶ்ரேயோர்த்தி₂ ஸுஸமாஹித: //’’ என்னக்கடவதிறே;  ப₄க3வச்ச₂ப்₃த₃ம் – ஸர்வகல்யாணகு₄ணங்களையும் பரிபூர்ண ஜ்ஞாநத்தையும் சொல்லுகையாலே, அவற்றால் குறைவற்ற விஷயமா யிருக்கை.  இத்தால் – தமக்கு அஜ்ஞாதஜ்ஞாபநம் பண்ணுகைக் குடலான ஜ்ஞாநவைப₄வத்தைப்பேசினார்.  இனித்தம்முடைய து₃ர்க்க₃திகண்டு இரங்கும்படி த₃யாபூர்த்தையை அருளிச்செய்கிறார், – (அஸ்ய த₃யைகஸிந்தோ₄🙂 என்று ஈடுபடுகிறார்.  (அஸ்ய ராமாநுஜஸ்ய) என்று மேலில் பதத்தோடே சேர்த்தி.  (த₃யைகஸிந்து:₄) என்று கேவலக்ருபாமாத்ர ப்ரஸந்நா சார்யரென்றபடி.  “பயனன்றா கிலும் பாங்கலாரகிலும் செயல்நன்றாகத் திருத்திப் பணிகொள்வான் குயில் நின்றார் பொழில்சூழ் குருகூர் நம்பி’’ (கண்ணி 10), என்றிறேயிருப்பது.  “பாடினானருள் கண்டீர் இவ்வுலகினில் மிக்கதே’’ (கண்ணி 8), “எண்டிசையுமறிய வியம்புதே னொண்டமிழ்ச் சடகோபனருளை’’ (கண்ணி 7), என்னுமாபோலே. “நிகரின்றி நின்ற என்னீசதைக்குன்னருளின்கணிண்றிப் புகலொன்று மில்லை யருட்குமஃதே புகல்’’ (இரா 70), என்றும், “உன்பெருங்கருணை தன்னை’’ (இரா70), என்றும், “வண்மையினாலும் தன்மாதகவாலும்’’ (இரா 73), என்றுமிறே இவர்க்ருபையின் பெருமையிருப்பது;  அருளாழியம்மானாய் (1-4-6), 2. “த₃யாஶிந்தோ₄ ப₃ந்தே₄||’’ என்னும்படியான ஸர்வேஶ்வரங் க்ருபை மறுத்த காலத்திலும் ஒதுங்கலாம்படியான க்ருபை; அவன்கைவிட்ட ஸம்ஸாரிகளையும் 3. “வ்ருதை₂வ ப₄வதோ யாதா பூ₄யஶீ ஜந்ம ஸந்ததி: | தஸ்யாமந்ய தமம் ஜந்ம ஸஞ்சிந்த்ய ஶரணம் வ்ரஜ || ‘’ என்று உபதே₃சித்துத் திருத்துமவரிறே.

கீழ்ச்சொன்ன ஜ்ஞாநப₄க்திவைராக்₃யம், நிரவதி₄கத₃யையாகிற இந்த கு₃ணங்களெல்லாம் கேட்டே போகாமே கண்ணாலே கண்டநு ப₄விக்கலாம்படி ப்ரத்யக்ஷமாய் முன்வந்து நிற்குமவரை (அஸ்ய ராமாநுஜஸ்ய) என்றநுப₄விக்கிறார். `இந்த ராமாநுஜனுடைய’ என்ற – இவர்க்கு ஈடுபாட்டுக்கு விஷயமிருக்கிறபடி.  (ராமாநுஜஸ்ய சரணௌ ஶரணம் ப்ரபத்₃யே) என்று நாராயண சரணஶரண வரணத்திற் காட்டிலும் ராமாநுஜ சரணஶரணவரணம் ஸ்வரூபாநுகு₃ணமுமாய் அமோக₄முமாயிருக்குமாகையாலே, அவர் திருவடிகளை ஶரணமாகப் பற்றுகிறார்.  “பழுதாகாதொன்றறிந்தேன்’’ (நான் 89),  இத்யாதி₃; “மாறாய தானவனை-வேறகவேத்தியிருப்பாரை வெல்லுமே மற்றவரைச் சாத்தியிருப்பார் தவம்’’ (நான் 18), “பாற்கடலுமுன்றனக் கெத்தனையின் பந்தரும்’’ (இரா 76),  என்று செழுந்திரைப்பாற்கடல் கண்டுயில் மாயன் திருவடிக்கீழ் விழுந்திருப்பாரிறே (இரா 105),  வளர்ந்தவெங்கோபமடங்க லொன்றாயன்று வாளவுணன் கிளர்ந்த பொன்னாகங்கிழித்தவன் (இரா103), கீர்த்திப்பயிரெழுந்து விளைந்திடும் சிந்தையிராமாநுசனைக் கண்டி றைஞ்சி மற்றவரைச்சாத்தியிருக்கப்பார்க்கிறார்; எம்பெருமானார் தவம்-தபஶ்ஶப்₃த₃வாஸ்யையான ப்ரபத்தி.  இவர் தவம்-“எம்பெருமானார் திருவடிகளே ஶரணம்’’ என்னுமாசார்யாபி₄ மாநம்;  1.ராமானுஜார்ய விஷயீக்ருதம்’’ என்றாரே.  அவர் தவத்தைக் காட்டிலும் இவர் தவம் வென்றதாயிற்று;  அவர்க்கு முன்னேயிறே இவர்க்குப் பேறு ஸித்₃தி₄த்தது; 2. ஶித்₃தி₄ர் ப₄வதி வா நேதி ஸம்ஶயோSச்யுத ஸேவிநாம் | *நிஸ்ஸம்ஶயஸ்து தத்₃ப₄க்த பரிசர்யாரதாத்மநாம்|’’ ((பா) ந ஸம்ஶயோSஸ்தி), “நம்புவார்பதி வைகுந்த்ங் காண்மினே’’ (கண்ணி 11), என்னும்படி; வைகுண்ட₂ ப்ரியத₃ர்ஶநம் (பா₄க₃வதம் 11-2-29), பண்ணினார்.

இந்த ராமாநுஜ ப்ரபத்தியிலே நாராயண ப்ரபத்த்ய்ர்த்த₂மெல்லாம் அநுஸந்தே₄யம்.  கீழ் ப₄க்தி விரக்தி ஜ்ஞப்தி க்₄ருணிதையாகிற இவை – முக்திப்ரத₃ஶக்தி ஸாத₄நங்களாயிருக்கும் ; இதிறே புருஷகார பா₄வத்துக்கு அநுகு₄ணமான ஸ்ரீமத்பதா₃ர்த்த₂மும்; இவையும் ஈஶ்வர வஶீகரண ஹேதுவான கு₃ணமிறே;  புருஷகாராந்தர நிரபேக்ஷ மாயிறே இவ்விஷயமிருப்பது.  இனி, வாத்ஸல்ய ஸ்வாமித்வ ஸௌஶீல்ய ஸௌலப்₄யாதி₃கள், ஸௌகர்யாபாத₃கங்களாயிருக்கும் நாராயண பத₃த்திற்போலே; 3. “மாதா பிதா ப்₄ராதா நிவாஸஶ் ஶரணம் ஸுஹ்ருத்₃க₃திர் நாராயண;’’ என்று, இஸ்ஸம்ப₃ந்த₄த்தாலே வாத்ஸல்யாதி₃களநு ஸந்தே₄யமங்கு; “இதத்தாயிராமாநுசன்’’ (தனியன்), “எந்தையிராமாநுசன்’’ (இரா 69), “எம்மையிராமாநுசன்’’ (இரா 102), “ஏலப்புனைந் தென்னைமார்’’ (திருவிரு 40), என்னை மார்-ஆணுடன்பிறந்தவர்களென்னுமாபோலே இங்கு, எல்லாரோடு முண்டான ஸௌப்₄ராத்ரம்;  “கோயிலண்ணனி ராமாநுசன்’’ “அடியேனுக்கிருப்பிடம்’’ (இரா 105), “இராமாநுசன் சரண்’’ “ இராமாநுசன் சரணேகதி’’ (இரா 13), என்கையாலே தோ₃ஷ போ₄க்₃யத்வமாகிற-வாத்ஸல்ய மும், ஸ்வத்தினுடைய லாபா₄லாப₄ம் ஸ்வாமியதாம் படியாய் ஸ்வத்தை நோக்குகிற-ஸ்வாமித்வமுமாகிற இவை ராமாநுஜ ஶப்₃த₃த்தாலும் அநுஸந்தே₄யம்;  தாழ்ந்தவர்களோடே தன்பேறாகக் கலக்கையாகிற ஸௌஶீல்யமும், ஆஶ்ரயிப்பார்க்கு த்₃ருஷ்டி கோ₃சரமாய் புரோவர்த்தியாய் நிற்கிற ஸௌலப்₄யமும்.

ஜ்ஞாநமாவது-ஆஶ்ரிதர்க்கு த்யாக₃ஸ்வீகரங்களுக்குறுப்பான இஷ்டாநிஷ்டங்களை அறிகைக்குடலான அறிவு; ஶக்தியாவது-அநிஷ்டங்களைப்போக்குகைக்கும் இஷ்டங்களைக் கொடுக்கைக்கும் உடலாய், அஶக்தரானவர்களை அக்கரையேற்றவல்ல ஶக்தி; பூர்த்தியாவது-இவனிட்டதுகொண்டு த்ருப்தனாக வேண்டாதபூர்த்தி; ப்ராப்தியாவது-தன்பேறாக்ச்செய்து தலைக்கட்டுகைக்கு உடலான ஸம்ப₃ந்த₄ம், காருணிகத்வமாவது-ஸம்ப₃ந்த₄மில்லாவிடிலும், குருடன் குழியிலே விழுந்தால் எடுகைக்கு ஸம்ப₃ந்த₄ம் வேண்டாதாப்போலே, பிறர்நோவுகண்டால் “ஐயோ!’’ என்னவேண்டும்படியான த₃யை.  4. “அந்த₄: பதந்நபி ஶ்வப்₄ரே கேவலந்த்வநுகம்பயா’’ என்னக்கடவதிறே.  ஔதா₄ர்யமாவது-கொள்வாரைத் தேடிக்கொடாவிடில் த₄ரியாமல், கொடுக்கும் கொடையுடைமை; இந்த ஸௌகர்யாபாத₃ககு₃ண சதுஷ்டயமும், கார்யாபாத₃ககு₃ணஷட்கமும் இங்கும் அநுஸந்தே₄யம்.

அதெங்ஙனேயென்னில்; “இப்படியைத்தொடருமிராமாநுசன்’’ (இரா 63), என்னும்படி; அவர்பின்படரும் குணனாய் (இரா 36), “தீம்பனிவ னென்று நினைத்தென்னை யிகழாரெதிராசர் அன்றறிந்து அங்கீகரிக்கையால்’’ (ஆர்த்தி 39), என்கிற-வாத்ஸல்யமும், “அண்ணலிராமாநுசன்’’ (இரா 41), என்னும்படி உடையவராகை யாலே பல்லுயிர்க்கும் வீடளிப்பானாய் (இரா 95), விண்ணின் தலைநின்றும் மண்ணிந்தலத்துதித்தபடியாலே ஸ்வத்து இருந்தவிடத்தே வந்து நோக்கும்படியான ஸ்வாமிக்கும், “என்னருவினையின் திறஞ்செற்றிரவும் பகலும் விடாதென்றன் சிந்தையுள்ளே நிறைந்தொப்பறவிருந்தான்’’ (இரா 47), என்னும்படி ஒரு நீராகக்கலந்த ஸௌஶீல்யமும், “என் கண்ணுள்ளும் நெஞ்சுள்ளும் நின்ற’’ (இரா 92), என்று சொல்லும்படி ஸௌலப்₄யமும், “மெய்ஞ்ஞானத்திராமாநுசன்’’ (இரா 24), “கதிராமாநுசன்’’ (இரா 13),  “உண்மைநன்ஞானமுரைத்த விராமாநுசன்’’ (இரா 73),  என்று – அறியாதன அறிவிக்கைக்கும் (2-3-2), அவர்களுக்குச் செய்யவேண்டுமதுவும் தவிர்க்கவேண்டுமதுவும் அறிகைக்கும் ஈடான் ஜ்ஞானமும், நிலத்தைச்செறுத்துண்ணும் நீசக்கலியை நினைப்பரிய பலத்தைச்செறுத்தும் என் பெய்வினை தென்புலத்தில் பொறித்தவப் புத்தகச்சும்மை  பொறுக்கையும் (இரா 34), போருகிற பாபவிமோசகத்வ ஶக்தியும், “சலியாப் பிறவிப்பவந்தருந்தீவினை பாற்றித்தரும் பரந்தாமமென்னும் திவந்தரும்’’ (இரா 94), என்னும்படி – விரோதி₄ நிவ்ருத்தி பூர்வக ப₄க₃வத் ப்ராப்தியை உண்டாக்கிக்கொடுக்குமதான ஶக்தியும் ப₄க₃வத்விஷயத்தை அண்டைகொண்ட பூர்த்தியும், “எந்தை யிராமாநுசன் வந்தெடுத்தனனின்றென்னை’’ (இரா 69), என்கிற ப்ராப்தியும், “காரேய்கருணை’’ (இரா 25), என்கிற காருணிகத்வமும், “கொண்டலனைய வண்மை’’ (இரா 74), “உன்னுடைய கார்கொண்ட வண்மை’’ (இரா 83),  “உன் வண்மை யென்பாலென் வள்ர்ந்ததுவே’’ (இரா 102), என்று – அபேக்ஷாநிரபேக்ஷமாக உபகரிக்கும் ஔதா₃ர்ய ஸ்வபா₄வமு மாகிற ப்ரபத்த்யபேக்ஷித கு₃ணங்களெல்லாம் குண்ந்திகழ் கொண்டல் (இரா 60), இராமாநுசனிடத்திலே கண்டு அநுப₄விக்கலாம்படியாயிருக்குமிறே.

இப்படி கோடித்₃வயகு₃ணயுக்தரான ராமாநுஜனுடைய சரணங்களை உபாயமாக ஸ்வீகரிக்கும்படி சொல்லுகிறது-(ராமாநுஜஸ்ய சரணௌ ஶரணம் ப்ரபத்₃யே) என்று.    குலந்தரும் நலந்தரும் சொல்லான நாராயணாவென்னும் (பெரிய 1-1-9), நாலெழுத்துப்போலே ஸகலபுருஷார்த்த₂ ஸாத்₄நமன்றிக்கே, கேவலம் மோக்ஷைகஹேது வாயாயிற்று இந்த சதுரக்ஷரியிருப்பது;  1. “சதுரா சதுரக்ஷரீ’’ என்றாரே இவர் தாமே. 2. “யதா₃ நாராயணயேதி ஜகா₃த₃ சதுரக்ஷரம்’’ “நாராயண, ராமாநுஜ’’ என்றிறே விகல்பிக்கலா யிருப்பது.  இத்திருநாமந்தான் யுக₃ந்தோறுமுண்டாயிருக்கு மாயிற்று; இளையபெருமாளிகத்திலும், நம்பி மூத்தபிரானுக்குத் தம்பியான க்ருஷ்ணனிடத்திலும், இப்போது இளையாழ்வாரான் இவரிடத்திலும் பேர்பெற்றிறே இருப்பது. ஏதத்பூர்வாவதார த்₃வயமும், ஸது₄பரித்ராணத்துக்கும் து₃ஷ்க்ருத்₃விநாஶத்துக்கு முகலாயிருக்கும்; இவ்வவதாரமும், வைதி₃கமார்க்க₃த்தை ஸ்தா₂பிக்கைக்கும், அவைதி₃கமார்க்கத்தை நிரோதி₄க்கைக்கும், ப்ரபத்திமார்க்க₃த்தைப் பெருக்கி வளர்க்கைக்குமுடலாயிருக்கும்;  அவ்வவதாரங்களிலுமப்படியே.  1. “ஸ ப்₄ராத்ஶ்சரணௌ கா₃ட₄ம்’’  2. “மாமேகம் ஶரணம் வ்ரஜ’’  3. “நிரஸ்தேதரபோ₄கா₃ஶோ வர்த₃ம் ஶரணங்கத:’’ என்றிறே இவர்கள் ப்ரபத்தியைவர்த்தி₄ப்பித்தது.  அவர், ஸ்ரீமந்நாராயண விஷயத்தில் ப்ரபத்தியை வர்த்தி₄ப்பித்தது.  அவர், ராமாநுஜ விஷயத்தில் ப்ரபத்தியை இப்பத்₃யமுகே₂ந வெளியிடுகிறார். அங்கு ப்ரமேயபூ₄தர் வெளியிட்டார்கள்; இங்கு, ப்ரமாதாவானவர் வெளியிட்டார், – (ராமாநுஜஸ்ய சரணௌ ஶரணம் ப்ரபத்₃யே) என்று. “அஸ்ய ராமாநுஜஸ்ய சரணௌ’’ என்று- “இராமாநுசன் பரன் பாதமுமென் சென்னித் தரிக்கைவைத்தான்’’ (இரா 4), என்னும்படி திருவடி களிலே தலையை மடுத்து ஶிரஸா யாசிக்கிறார்.  ராமஶரணாக₃தி, 4. “ ஶிரஸா யாசதஸ்தஸ்ய வசநம் ந க்ருதம் மயா’’ என்று ப₂லித்த தில்லை;  ராமாநுஜ ஶரணாக₃தி அவ்யபி4சரிதமாகப் ப₂லிக்குமிறே.

1.“ஸ ப்₄ராதுஶ்சரணௌ’’ என்னும்படி, (ராமாநுஜஸ்ய சரணௌ) என்று வேறு த்₃வயம் வேண்டாதே, அடியே த்₃வயமாயிருக்கை.  லோக விக்ராந்த சரணம்போலே (க₃த்₃ய),  மாறிநடப்பனவாயிறே (இரா 50), இராமாநுசன்றன்னிணையடி இருப்பது.  நாராயண சரணங்களளவும் செல்ல வேண்டாத பூர்த்தி.  விக்₃ரஹைகதே₃ஶத்தைச்சொன்னது-விக்₃ரஹத்துக்கும் உபலக்ஷணமாக.   “கையில் கனியென்னக் கண்ணனைக்காட்டித்  தரிலும் உன்றன் மெய்யில் பிறங்கிய சீரன்றி வேண்டிலன் யான்’’ (இரா 104), என்னும்படியாயிருக்கும்.  (சரணௌ ஶரணம்) “இராமாநுசன் நம்மை நம் வசத்தே விடுமே சரணமென்றால்’’  (இரா 98), என்கிற – உபாயஸ்வீகாரஞ் சொல்லுகிறது.  “நையும் மனமுன் குணங்களை யுன்னி என்னா விருந்து எம்மையனிராமாநுசனென்றழைக்கும் அருவினையேன் கையுந்தொழும்’’ (இரா 102),  5. “வாசா யதீந்த்₃ர மநஸா வபுஷா ச யுஷ்மத்பாதா₃ர விந்த₃யுக₃ளம் ப₄ஜதாம் கு₃ரூணாம் |  கூராதி₄நாத₂’’ என்னும்படி த்ரிவித₄கரணத்தாலும் பற்றுகிறார்.    “இராமாநுசனை உன்னுந் திண்மை’’ (இரா 73), என்று – எல்லார்க்கும் மாநஸாத்₄யவஸாயமாகலாம்; இவர் பூர்ணாதி₄காரிகையாலே த்ரிவித்₄கரணத்தாலும் பூர்ணப்ரபத்தி பண்ணுகிறார்.  இந்த ஸ்வீகாரம் ப்ராப்யமாகையாலே, “ஏய்ந்த பெருங்கீர்த்தி யிராமாநுசமுனிதன் வாய்ந்த மலர்ப்பாதம் வண்ங்குகின்றேன்’’ (தனியன்) என்று வர்த்தமாநமாய் நடக்கிறது.

இவர் தீ₃ர்க்க₄ப₃ந்து₄வாகையாலே, எல்லார்க்கும் தாம் பண்ணின ப்ரபத்தியே தஞ்சமாம்படி கொழுந்துவிட்டுப் படரும்படி பண்ணுகிறார். அத்தைப்பற்றவிறே  1. “ப்ரயாணகாலே ராமாநுஜார்யம் நமத’’ என்றது.  இத்தால்-இவர் சரமகாலத்திலே பண்ணின சரமப்ராப்தியே a இவர் சரண் கூடின சரமபர்வ நிஷ்ட்ட₂ர்க்கெல்லாம் அவயாபி₄சரிதமான உபாயமாய்ப் பேறோடே தலைக்கட்டுமென்றதாயிற்று. “ப்ரபந்ந ஜநகூடஸ்த்த₂ரான எம்பெருமானார், தம்முடைய பெருகிப்போருகிற பெருங் கருணையாலே பெரியபெருமாள் திருமுன்பே சென்று பெரிய பிராட்டியாரை முன்னிட்டு, `ப்ரபந்ந ஜநங்களான பெரியோர் களிடத்திலே பேதைகளானவர்கள் செய்யும் பெரும்பிழைக்கும்               ப்ரபத்தியே இவர் சரண்கூடின சரமபர்வ நிஷ்ட்டர்க்கெல்லாம் ப்ராயஶ்சித்தமாகக்டவது’ (இரா 7), என்று ப்ரார்த்தி<sub>2</sub>க்ககடவது` என்று ப்ரார்த்தி₂க்க, புருஷகார ப₃லத்தாலே `பொறுத்தோம்’ என்ன, இந்த ப்ரார்த்த<sub>2</sub>நாப்ரகாரத்தை இராமானுசனைத்தொழும் பெரியோரான (இரா 105), கூரத்தாழ்வான் ஏகாந்தத்திலே ஸேவித்து, அனைவர்க்கும் தஞ்சமாக 2. `நசேத்’ இத்யாதி₃ ஶ்லோகத்தை அருளிச்செய்தார்’’ என்று பெரியோர்கள் அருளிச்செய்வர்கள்.  வாதி₃கேஸரிஅழகியமணவாளச் சீயரும் 3. ப₄க₃வந்தம் யதிவரம் ப்ரணிபத்ய யதீந்த்₃ராங்கீ₃ க்ரியாந்வயரானார்;  அத்தைப்பற்றப் பின்புள்ளாரும் 4. “ப்ரஸாதா₃ ச்ச்₂ரீஶஸ்ய’’ என்றார்கள்;  ஈட்டுக்கு ப்ரவர்த்தகரான ஈயுண்ணி மாதவப்பெருமாள் ப்ரஶிஷ்யரான நாலூர்ப்பிள்ளையும் ராமாநுஜ தா₃ஸரிறே;  யதிவரபுநரவதாரமாய், யதீந்த்₃ர ப்ரவணரான ஜீயரும் தம் ஶிஷ்யபுத்ரர்களுக்கு ராமாநுஜ நாமத்தை உண்டாக்கி நடத்தியும், நூற்றந்தாதியை அநுகரித்தருளிச்செய்த யதிராஜவிம்ஶதியிலே ஸ்ரீவத்ஸசிஹ்நரடியாக, 5. “வாராமகோ₃சர மஹாகு3ண தே₃ஶிகாக்₃ர்ய கூராதி₄நாத₂’’ என்றும், 6. “கு₃ரூத்தமகூரநாத₂ ப₄ட்டாக்₂யதே₃ஶிகவர’’ என்றும், ஸ்ரீஶைலநாத₂ரிடத்திலே ஶேகரித்து.  ஏவம்வித₄ ஸம்ப₃ந்த₄ யுக்தராய் கு₃ருகுலது₄ர்யாரான் பெரியஜீயர் ஸம்ப₃ந்த₄மேயிறே ப்ரப₃லம்;  இத்தால்-விஶிஷ்டபக்ஷத்திலே ஊன்றின ஶிஷ்டராய், அத்தாலே ஶ்ரேஷ்ட₂ருமாய், ஸர்வ ப்ரகாரத்தாலும் அஹங்காரரஹிதரான ஆசார்யர்கள் ஸம்ப₃ந்த₄மே ஆத₃ரணீய மென்றதாயிற்று.           3.

ஆளவந்தாரருளிச்செய்தது

     माता पिता युवतयस्तनया विभूतिस्सर्वं यदेव नियमेन मदन्वयानाम् |      आध्यस्य न: कुलपतेर्वकुलाभिरामं श्रीमत्तदन्घ्रियुगलं प्रणमामि मूर्ध्ना  ||

மாதா பிதா யுவதயஸ் த்நயா விபூ₄திஸ்

    ஸர்வம் யதே₃வ நியமேந மத₃ந்வயாநாம் |

   ஆத்₃யஸ்ய ந: குலபதேர்வகுளாபி₄ராமம்

   ஸ்ரீமத் தத₃ங்க்₄ரியுக₃ளம்  ப்ரணமாமி மூர்த்₃நா ||

(மாதேத்யாதி₃) இந்தஜ்ஞாநம் அதி₄க்ருதாதி₄காரமாய் போகாமே ஸர்வாதி₄காரமாம்படி,  த்₃ராமிடி₃யான ப்₃ரஹ்மஸம்ஹிதையை (பராங்குஶாஷ்டகம்), “மயர்வறமதிநலம்’’ (1-1-1), என்கிற ப₄க்தியாலே வாசிகமாக்கி, “மரங்களுமிரங்கும் வகை’’ (6-5-9), என்கிற தம்முடைய ஆகர்ஷகமான ஈரச்சொல்லாலே அருளிச்செய்கையாலும், பெரியமுதலியார்க்கு இந்த ஜ்ஞாநத்துக்கு உபாதா₃நம் ஆழ்வாராகையாலும் அவர் திருவடிகளிலே விழுகிறார்.  “உரலினோடிணைந்திருந்தேங்கிய எளிவு எத்திறம்’’ (1-3-1), என்றும், “நெய்யுண்வார்த்தையுளன்னை கோல்கொள்ள’’ (5-10-3), என்றும், “எல்லாங்கண்ணன்’’ (6-7-1), என்றும், பெரியமுதலியாரையும் ஸ்ரீபரஶர ப₄க₃வானையும்போலே க்ருஷ்ண வித்₃த்₄ராயிருக்கிறபடியையும் நினைத்து ஆழ்வார் திருவடிகளிலே ஶரணம் புகுகிறார்.

(மாதா) உத்பத்திக்கு முன்னே வரங்கிடந்து, பெறுமைக்கு வருந்தி, பத்து மாஸம் க₃ர்ப்ப₄தா₄ரணம் பண்ணி, ப்ரஸவவேத₃நை அநுப₄வித்து, அஶுத்₃தி₄களையும் மதியாதே பா₃ல்யத₃ஶையிலாத₃ரித்து வளர்த்து, பக்வனானால் பின்பு பருஷபா₄ஷணம் பண்ணினாலும் அவற்றைப் பொறுத்து, அகல இசையாதே இவன் ப்ரியத்தையே வேண்டியிருக்கும் மாதாவைப்போலே உபகாரகராயிருக்கை.

(பிதா) அவள் பாத்ரமாத்ரமென்னும்படி உத்பாத₃கனாய், என்றுமொக்க ஹிதைஷியான பிதா பண்ணுமுபகாரத்தைப் பண்ணுமவரென்கை, 1. ‘’க₃ரீயாந்ப்₃ரஹ்மத₃: பிதா’’ (யுவதய:) இவ்விருவரையும் மறந்து விரும்பும் யுவதிகளைப்போலே நெஞ்சுக்கினியராயிருக்கை.  (தநயா:) அவர்களுடைய யௌவநத்தை அழியமாறிப்பெற்றவராய், பா₃ல்யத்தில் ஸுக₂கரராய், பக்வத₃ஶையில் ரக்ஷகராய்-நிரய நிஸ்தாரகரான புத்ரர் பண்ணும் உபகாரத்தைப் பண்ணுமவரென்கை.  (விபூ₄தி:) விப₄வமில்லாதபோது இவையெல்லாம் அஸத்ஸம மாகையாலே, இவையெல்லாவற்றையும் நன்றாக்கும் ஐஶ்வர்யம் போலே உத்₃தே₃ஶ்யராயிருக்குமவரென்கை. (ஸர்வம்) அநுக்தமான ஸர்வைஹிகங்களுமாயிருக்கை.  அதாவது-மோக்ஷோபாயமும் முக்தப்ராப்யமும்.  (யதே₃வ) அவதா₄ரணத்தால் – ‘’சேலேய் கண்ணியரும். பெருஞ்செல்வமும் நன்மக்களும் மேலாத்தாய் தந்தையுமவரே’’ (5-1-8), என்றிருக்கும் ஆழ்வார் நினைவுக்கே.  (நியமேந) என்றுமொக்க.  அவர்க்கு ப்ரியமென்று போமதொழிய, ப்ராமாதி₃க மாகவும். புறம்பு போகக்கடவதன்றிக்கேயிருக்கை. (மத₃ந்வயாநாம்) 2. ‘’வித்₃யயா ஜந்மநா வா’’ என்கிற உப₄யஸந்தாந ஜாதர்க்கு.

(ஆத்₃யஸ்ய ந:). வைஷ்ணவஸந்தாநத்துக்கு ப்ரத₂மாசார்யரென்கை. (குலபதே:)  ஸ்த்ரீக்கு ப₄ர்த்ருகுலம்போலே கோ₃த்ர்ரிஷியுமவரே.  (வகுளாபி₄ராமம்) திருமகிழ்மாலையாலே அலங்க்ருதமாயுள்ளத்தை.  இத்தால்-திருவடிகளில் பரிமளத்தால் வந்த போ₄க்₃யதையைச் சொல்லுகிறது.  திருத்துழாயாலே அலங்க்ருதமான ப₄க₃வச் சரணார விந்த₃ங்களை வ்யாவர்த்திக்கிறது.  ‘’நல்லடிமேலணிநாறு துழாய்’’ (4-2-2 ), (ஸ்ரீமத்) ஸ்ரீவைஷ்ணவ ஸ்ரீயோடே நித்யஸம்யுக்தமாயிருக்கை; 1. அந்தரிக்ஷ க₃த: ஸ்ரீமாந்’’ 2. ‘’ஸ து நாக₃வரஶ்ஸ்ரீமாந்’’ என்று-ப₄க₃வத் ப்ரத்யாஸத்தியை ஐஶ்வர்யமாகச்சொல்லக்கடவதிறே.  என்னுடைய ஸம்பத்துக்கு ஊற்றான ஐஶ்வர்யத்தை உடையவரென்னவுமாம்.  (தத₃ங்க்₄ரியுக₃ளம்) அதுவென்னுமத்தனையொழியப் பேசி முடியாவொண்ணாதென்கை.  (யுக₃ளம்) சேர்த்தியால் வந்த அழகை உடைத்தாயிருக்கை.  (ப்ரணமாமி மூர்த்₄நா) ஆழ்வாருடைய படிகளை நினைத்தவாறே, 3. ‘’நம:’’ என்று நிற்கமாட்டாதே அவர் திருவடிகளிலே தலையைச்சேர்க்கிறார்.

கீழ் உப்காரகரை ஆஶ்ரயித்தவித்தால் செய்ததாயற்றது-முமுக்ஷுவுக்கு உபகாரகர் ஶேஷித்வப்ரதிபத்தி விஷயபூ₄தரும் ஸ்துத்யருமென்னுமிடஞ்சொல்லுகிறது.  ஒருவனுக்கு ஶேஷிகள் இருவருமாம்படி எங்ஙனேயென்னில்: *க்ருதிஶேஷித்வம் யாகா₃தி₃ களுக்கும்((பா) க்ரது…..சா₂கா₃தி₃ ); புரோடா₃ஶாதிகளுக்குமுண்டானாப்போலே, ஈஶ்வரன் ப்ரதா₄நஶேஷியாய், பா₄க₃வதர்த்₃வாரஶேஷிகளாமிடத்தில் விரோத₄மில்லை; அத₂வா, ஈஶ்வரன் நிருபாதி4கஶேஷியாய, தத் ஸம்ப₃ந்த₄மடியாக வந்ததாகையாலே பா₄க₃வதஶேஷத்வம் போ₄கெ₃ளபாதி₃கம் ((பா) ஸோபாதி₄கம்), என்றுமாம்.  ‘’தமக்கு ஸ்தோத்ராரம்ப₄ ஹேதுவான ப₄க்த்யாதி₃கள் பிதாமஹோபாத்தத₄நம்’’ என்கைக்காக-முதலிலே பெரியமுதலியாருடைய ஜ்ஞாநப₄க்திகளுடைய ஆதி₄க்யஞ் சொன்னார்.  நாலாம் ஶ்லோகத்தாலே-இவ்வர்த்த₂ம் த்ரைவித்₃ய வ்ருத்₃தா₄நுமதமென்கிறது. அஞ்சாம் ஶ்லோகத்தாலே – இந்த ஜ்ஞாநம் இவர்க்கு ஆழ்வாராலே வந்ததென்கை.

  4.’’அக்₃ர்யம் யதீந்த்₃ர ஶிஷ்யாணாம் ஆத்₃யம் வேதா₃ந்த வேதி₃நாம்’’ என்று ஆழ்வான் அக்₃ரக₃ண்யராகையாலே – ‘’அஸ்மத்₃கு₃ரோ:’’ என்றார். அப்படிப்பட்ட பாரதந்த்ர்யத்தை ‘’இவ்வாத்மவஸ்து அவர்க்கு ஶேஷமாகில் அவருடைய விநியோக₃ப்ரகாரங்கொண்டு கார்யமென்’’ என்றார்;  ஏவம்வித₄ஸ்வரூபராகையாலே, உடையவரும் b ‘’ஒருமகள் தன்னையுடையேன்’’ (பெரியாழ் 3-8-4), என்றார்.  இப்படி ஸ்வாசார்ய விஷயத்தில் பாரதந்த்ரயத்தாலும், ‘’நான் பெற்ற லோகம் நாலூரானும் பெறவேணும்‘’ என்று ப்ரார்த்தி₂க்கையாலும், ‘’ஶிஷ்யாசார்ய க்ரமத்துக்கு ஸீமாபூ₄மி கூரத்தாழ்வான்’’ என்றார்கள்; 5. ‘’ஆசார்யவர்யவிர₄வஸ்ய ச ஶிஷ்யவ்ருத்தேஸ்ஶீமேதி தேஶிகவரை: பரிதுஷ்யமாணம்’’ என்னக்கடவதிறே;  அத்தைப்பற்ற உடையவரும் 6. ‘’யத்ஸம்ப₃ந்தா₄த்’’ என்று ப்ரார்த்தி₂த்தருளினார்;  நூற்றந்தாதியிலும் a மொழியைக் கடக்கும் பெரும்புகழானடியாக விரும்பியருளினார்.  மற்றை யாரான இவ்வருகிலுள்ளாரும், அல்லாவழியைக் கடப்பது (இரா 7), அவர்களாலேயிறே.  அவர்கள்தான், யோ நித்யம் (தனியன்), 7. த்ரைவித்₃யாதி₃களடியாக அடியுடையராயிருப்பார்கள்;  ‘’மாறனடிபணிந்துயுந்தவன்’’ (இரா 1), 8. ‘’ராமாநுஜாங்க்ரி ஶரணோஸ்மி’’ இத்யாதி₃.  மது₄ரகவிகளடிப்பாட்டிலே நடக்கிற க்ருபாமாத்ர ப்ரஸந்நாசார்யர்கள் ஆழ்வானடியா யிருப்பார்கள்,  1. ‘’ஸ்ரீவத்ஸசிஹ்ந ப₄வத:’’ இத்யாதி₃.  ‘’ஆரியர்காள் கூறும்’’ (உபதேச 37), என்கிற எழுபத்துநாலூ முதலிகளுக்கும் உடையவரடியான ஆசார்யத்வம்;  அதில் முக்₂யம் ஆழ்வான் ஸம்ப₃ந்த₄ம்.  பட்டரடி யாகவிறே அஷ்ட ஶ்லோகீ முகே₂ந ரஹஸ்யத்ரயார்த்த ஸம்ப₃ந்த₄ம். திருவாய்மொழியும் அடியாயிருக்கும்; ஒன்பதினாயிரம் பன்னீராயிரத்திலே பர்யவஸித்தது;  பெரியப₄ட்டருடைய ப்ரிய ஶிஷ்யரான நம்பிள்ளை திருவடிகளிலேயிறே நடுவில் திருவீதிப் பிள்ளைப₄ட்டர ஆஶ்ரயித்தது; அவரும் ராமாநுஜ நாமாவிறே;  அஷ்டாக்ஷரதீ₄பிகை அவரடியயிருக்கும்;  நம்பிள்ளை குமாரரும் ராமாநுஜனிறே;  அவரும் ஸாரஸங்ங்க்₃ரஹஞ்செய்தருளினார்;  தத்₃வம்ஶ்யரும் கோயிலுடையவர்க்குச்சிறிது கைங்கர்யங்களுஞ் செய்தார்கள்.  வடக்குத்திருவீதிப்பிள்ளை குமாரரான பிள்ளை லோகாசார்யரும் வகுள பூ₄ஷண ஶாஸ்த்ரஸாரமான வசநபூ₄ஷணாதி₃ ரஹஸ்ய ப்ரப₃ந்த₄கர்த்தாவாய், தம்முடைய ப்ரதா₄ந ஶிஷ்யரான எம்பெருமானார்க்கு ‘’கூரகுலோத்தமதா₃ஸர்’’ என்று திருநாமஞ் சாத்தினார்;  ‘’என்னாரியர்க்காக எம்பெருமானார்க்காக’’ (உபதேச 37),என்றிறே அக்கோஷ்ட்டி₂யில் பரிமாற்றமிருப்பது. 4.

பட்டரருளிச்செய்தது

भूतं सरस्य-महदाह्वय-भट्टनाथ-श्रीभक्तिसार-कुलशेखर-योगिवाहान् |

भक्तान्घ्रिरेणु-परकाल-यतीन्द्रमिश्रान् श्रीमत्परान्कुशमुनिं प्रणतोस्मि नित्यम् ||

பூ₄தம் ஸரஸ்ய மஹதா₃ஹ்வய ப₄ட்டநாத₂

ஸ்ரீப₄க்திஸார குலஶேக₂ர யோகி₃ வாஹாந் |

ப₄க்தாங்க்₄ரிரேணு பரகால யதீந்த்₃ரமிஶ்ராந்

ஸ்ரீமத்பராங்குஶமுநிம் ப்ரணதோஸ்மி நித்யம் ||

[பூ₄தம் ஸரஸ்ய] பட்டர் திருக்கோட்டியூரிலே எழுந்தருளியிருக்கச் செய்தே, ந்ஞ்சீயர் புருஷகாரம்பிறக்க அவர்க்காக ஆழ்வார்களை அநுஸந்தி₄த்ததாயிருக்கும் இஶ்லோகம்.  ஆண்டாளை ‘’நீளா’’ (ஆண்டாள் தனியன்), என்று-தனித்து ஶரணம்புகுகிறதா யிருக்கும் அஶ்லோகம்.  ஆழ்வார்கள் தஞ்செயலை விஞ்சியிறே (உபதேச 24), அவள் வைப₄வமிருப்பது.

(பூ₄தம் ஸரஸ்யேத்யாதி₃) நிரவதி₄க ப₄க₃வத்பரேமயுக்தரான ஆழ்வார்கள் பதின்மரையும், அவர்களுக்கு ஶேஷபூ₄தரான மது₄ரகவியதிவரர்களிருவரையும் தாம் நித்யஸேவை பண்ணும்படியை அருளிச்செய்றார். ‘’மேவினேனவன் பொன்னடி மெய்ம்மையே’’ (கண்ணி 2), என்னுமவராகையாலே ஆழ்வாரைச் சொன்ன போதே அதிலே அவருமந்தர்ப்பூ₄தர்.

(பூ₄தம்) பூதத்தாராகிறார் – ‘’மாதவன் பூதம்’’ (5-2-2), என்று நிரூவிக்கும்படியான மஹத்தையையுடையராய், மாமல்லையில் மாத₄வீகுஸுமத்திலே அவதரிக்கையாலே ‘’கடல்மல்லை பூதத்தார்’’ (இர.திருவ தனியன்), என்று நிரூபகமானவரெங்கை.  (ஸரஸ்ய) என்று- ‘’மல்லையாய் மதிட்கச்சியூராய்’’ (திருநெடு), என்கிறபடியே மல்லைக்கு அநந்தரபா₄வியாக எடுப்பதான கச்சிவெஃகாவில் (மூன். திருவ 64), பொய்கையிலே, ‘’பூவில்நான்முகனைப்படைத்த’’ (2-2-1), என்கிறபடியே பொற்றாமரைப்பூவிலே அவதரித்த பொய்கையாரென்றபடி.  மஹதா₃ஹ்வயராகிறார் – ‘’மாடங்கள்சூழ்ந்தழகாயகச்சி’’ (பெரிய திரு 2-9-3), என்னும்படியான அத்தே₃ஶத்துக்கு ஸமமாயிருப்பதான;  மாடமாமயிலையில் (பெரிய திரு 2-3-9), மாவல்லிக்கேணியில் (நான் திரு 35), செவ்வல்லிப்பூவிலே அவதரித்து, ‘’யானுமோர்பேயன்’’ (பெரு 3-8), ‘’பித்தரென்றேபிறர்கூற’’ (3-5-8), என்று பேசும்படியான பேயார்.  இவர்கள் மூவரும் பரவிஷயத்தில் பரப₄க்தி பரஜ்ஞாந பரமப4க்திகளை யுடையராயிறேயிருப்பது;  அதில் சரமத₃ஶையான பரமப4க்தியை யிறே இவர் ப்ராப்தரானது.  ப₄ட்டநாத₂ராகிறார் – ‘’வேதாந்தவிழுப் பொருளின் மேலிருந்த விளக்கை விட்டுசித்தன் விரித்தனன்’’ (பெரியாழ் 4-3-11), என்கிறபடியே-வித்₃வத்₃கோ₃ஷ்டி₂யிலே சென்று, அவர்களை வென்று, பரதத்வநிர்ணயமுகே₂ந; ‘’பட்டர்பிரான்’’ (பெரியாழ் 4-4-11), என்று பேர்பெற்றவரென்கை. இவரும்;  ‘’சோராதகாதல் பெருஞ்சுழிப்பால் தொல்லைமாலையொன்றும் பாராதவனைப் பல்லாண்டென்று காப்பிடும்’’ (இரா 15), என்னும்படி நிரவதி₄கப₄க₃வத்ப்ரேமயுக்தராயிறே யிருப்பது. ‘’ப₄ட்டநாத₂. ஸ்ரீ’’ பி₄ந்நபத₃மாய், லக்ஷ்மீதுல்யையான ஆண்டாளென்னுதல்;  அன்றிக்கே, ப₄ட்டநாத₂ஸ்ரீயென்று-பெரியாழ்வாருக்கு ஸ்ரீயான ஆண்டாளென்றநுஸந்தி₄க்கவுமாம்.  ’’திருமகள்போல வளர்த்தேன்’’ (பெரியாழ்  3-8-4), என்றாரிறே.  மேல் (ப₄க்திஸார) என்கிறது.  அன்றிக்கே, ப₄ட்டநாத₂ர்க்கநந்தரம் ‘’ஸ்ரீப₄க்திஸார’’ என்று சொல்லுகிறது.  ‘’பெறற்கரிய நின்னபாத பத்தியான பாசனம் பிறர்க்கரிய மாயனே எனக்கு நல்க வேண்டுமே’’ (திருச்சந்த 100), என்று ப்ரார்த்தி₂த்து ப₄க்தியைப்பெற்று, ‘’ப₄க்திஸாரர்’’ என்று நிரூபகமானவரெங்கையைப்பற்றவாயிற்று;  ‘’பொன்னி சூழரங்கமேய பூவைவண்ண’’ (திருச்சந்த 119), என்றிறே இவருடைய முடிந்த அவாவுக்கு (10-10-10), விஷயமிருப்பது.  குலசேக₂ரராகிறார் –‘’அங்கையாழி அரங்கனடியிணைத்தங்கு சிந்தைத் தனிப்பெரும்பித்தன்’’ (பெரு 3-9), என்னும் படி பெரியபெருமாள் விஷயத்திலே நிரவதி4கப்ரேமத்தை யுடையரான ஸ்ரீகுலஶேக₂ரப்பெருமாளென்கை.   மாலடிமுடிமேல் கோலமாங்குலசேகரனிறே (பெரு  7-11).  ‘’எம்பெருமான்றன்சரிதை செவியாற் கண்ணார்பருகுவோமின்னமுதமதியோமன்றே’’ (பெரு 10-8), என்றிறே பெருமாள் விஷயத்திலும் இவர் ப்ரேமமிருப்பது. யோகி₃வாஹ ராகிறார்-முனிவாஹநரான பாண்பெருமாளென்கை (இரா 11). இவரும் ‘’இலங்கைக்கிறைவநன்தலை பத்துதிரவோட்டி ஓர் வெங்கணையுய்த்தவனோதவண்ணன், அரங்கத்தம்மான்’’ (அமல 4), என்றும், ‘’அணியரங்கனென்னமுதினைக் கண்ட கண்கள் மற்றொன்றினைக் காணாவே’’ (அமல 10), என்றும், அவ்விஷயத்தில் அஸ்தமி தாந்யபா₄வராயிருக்கும்படியாயிற்று இவர் ப₄க்தியும். ப₄க்தாங்க்ரி ரேணுவாகிறார்- ‘’எல்லையிலடிமைத்திறத்தினிலென் றும்மேவு மனத்தனாம்’’ (பெரு 2-10), என்றும், ‘’அடியார்க்கு (என்னை) ஆட்படுத்தாய்’’ (திருப்பள்ளி 10), என்றுஞ் சொல்லுகிறபடியே எல்லையான ததீ₃ய ஶேஷத்வ்மே நிலைநின்ற ஸ்வரூபமென்று அறுதியிட்டு, அதுவே நிரூபகமான தொண்டரடிப்பொடியாழ்வாரெங்கை;  ‘’துளவத்தொண்டாயதொல் சீர்த்தொண்டரடிப்பொடி’’ (திருமாலை 45), என்றும், ‘’தொடையொத்த துளவமும் கூடையும் பொலிந்து தோன்றிய தோள் தொண்டரடிப்பொடி’’ (திருப்பள்ளி 10), என்றும் தாமே அருளிச்செய்தாரிறே.  இவர்தாம் ‘’தன்பாலாதரம் பெருகவைத்த அழகன்’’ (திருமாலை 16), என்று பேசுகையாலே ப₄க₃வத் ப்ரஸாதா₃யத்த ப₄க்தியை யுடையவரென்னுமது தோற்றுகிறது.

பரகாலராகிறார்- ‘’மருவலர் தம்முடல்துணிய வாள்வீசும் பரகாலன்’’ (பெரியதிரு 3-9-10), என்கிறபடியே-ப₄க₃வத்த்₃விட்டுக்களான பா₃ஹ்யர்கள் கேளாராகையாலே அவர்களைத்தோள்வலியாலும் நிரஸித்து அதுக்கு மேலே ஶாஸ்த்ரீயமார்க்க₃ ப்ரவர்த்தகராய் வந்த ஶத்ருக்களை ஸ்வோக்திஶஸ்த்ரங்களாலும் நிரஸித்து 1. ‘’ரங்க₃புரே மணிமண்டபவப்ரக₃ணாந் வித₃தே₄ பரகாலகவி:’’ என்னும்படி காயிக கைங்கர்யங்களையும், ‘’அரங்கமாலைச் சொல்லினேன் தொல்லைநாமம்’’ (திருக்குறு 12), ‘’என்னுடைச்சொற்களென்னும் தூயமாமாலை கொண்டு சூட்டுவன் தொண்டனேன்’’ (திருக்குறு 16), என்று-வாசிக கைங்கர்யங்களையும் செய்து போந்தவரென்கை.  ‘’காம்பினார் திருவேங்கடப்பொருப்ப நின் காதலையருளெனக்கு’’ (பெரியதிரு 5-3-4), என்று ப்ரார்த்தி₂த்து, l ‘’பத்திமைக்கன்புடையே னாவதே பணியா யெந்தாய்’’ (திருக்குறு 10), என்னும்படி ஆசைதான் பெரியதாயிற்று;  ‘’அரங்கமென்பதிவள் தனக்காசை’’ (பெரியதிரு 8-2-7), என்னக்கடவதிறே; ததீ₃ய ஶேஷத்வத்திலும் ‘’நிந்திருவெட்டெழுத்தும் கற்றுநானுற்றது முன்னடியார்க்கடிமை’’ (பெரியதிரு 8-10-3), என்றிறேயிருப்பது.

யதீந்த்₃ரமிஶ்ரராகிறார்-2. ‘’ஸம்ஸேவித்ஸ் ஸம்யமிஸப்தஶத்யா’’ என்னும்படி யதிகளாலே ஸேவிக்கப்படும்; எதித்தலைநாதனான (இரா 50),  எம்பெருமானாரென்கை. மிஶ்ர ஶப்₃த₃ம்-பூஜ்யவாசி; ‘’ராமாநுஜா சார்யர்’’ என்னுமாபோலே;  ‘’மிஶ்ராந்’’ என்கிற ப₃ஹுவசநம்-எல்லாரையுஞ்சொல்லுகிறதாய், இதிலே அநுக்தரான மது4ரகவி களையுங்கூட்டி அநுஸந்தி₄க்கிறதாகவுமாம்.  ‘’மதுரகவியாழ்வா ரெதிராசராமிவர்கள்’’ (உபதேச 21), என்றிறே சேர்த்தியிருப்பது.  அன்றிக்கே, மிஶ்ர ஶப்₃த₃ம்-பெரியோரைச் சொல்லுகிறதாய், அத்தாலே – சடகோபனைச் சிந்தையுள்ளே பெய்தற்கிசையும் (இரா 18), பெரியவரான மதுரகவிகளைச் சொல்லுகிறதென்னுதல்;  அன்றிக்கே இவரும்; பொன்னரங்க மென்னில் மயலே பெருகுமிராமாநுசனாய் (இரா 35), ரங்கே₃ஶ கைங்கர்ய து₄ர்ந்த₄ரராயிறேயிருப்பது;  அசுயுதபதா₃ம்பு₃ஜயுக்₃ம ருக்மவ்யாமோஹம் (தனியன்), இவர்க்கு முண்டிறே.

(ஸ்ரீமத்பராங்குஶமுநிம்) ‘’யதீந்த்₃ரமிஶ்ராந்’’ என்று-கீழுக்தரானவர் களெல்லாரும் ஒருதட்டும், ஸ்ரீமத்பரங்குஶமுநி-எங்கையாலே-ஆழ்வாரொருவருமொரு தட்டுமென்னுமது தோற்றுகிறது.  எல்லாரையும் அவயவபூ₄தராயுடையராயிறே ஆழ்வார்தாமிருப்பது.  ‘’ஸ்ரீமத்’’ என்கையாலே – ஒழிவில் காலத்தில் (3-3-1),  ப்ரார்த்தி₃த்த கைங்கர்யரூபஸம்பத்தை யுடையவரென்கை. பராங்குஶரென்கையாலே – ‘’மதா₃வலிப்தக்கங்குசமிட்டு’’ (ஆசார்யஹ்ரு 93), என்னும்படியிருக்கை;  1. ‘’வித்₃யாமதோ₃ த₄நமத₃ஸ்த்ருதீயோ ச்Sபி₄ஜநாந்மத3:’’ என்று சொல்லப்படுகிற முக்குரும்பையறுக்கும் அங்குஶமாயிறே இவரிருப்பது.  ‘’ஓதியுணர்ந்தவர் முன்னா என்சவிப்பார் மனிசர்’’ (3-5-5), என்றும், தத்₃ராஹிதயமுடையவர்களை ‘’முழுதுணர்நீர்மையினார்’’ (3-5-6), என்றும் ‘’கொள்ளென்று கிள்ர்ந் தெழுந்த பெருஞ்செல்வம் நெருப்பாகக் கொள்ளென்று தமம்மூடும்’’ (4-9-4), என்றும், ‘’பெருஞ்செல்வமுமவரே’’ (5-1-8), என்றும், ‘’பரமனைப்பயிலுந் திருவுடையார் யவரேலும்’’ (3-7-1), என்றும், ‘’சண்டாள சண்டாளர்களா கிலும் வலந்தாங்கு சக்கரத்தண்ணல் மணிவண்ணற்காளென்றுள் கலந்தாரடியார்தம் அடியாரெம்மடிகள்’’ (3-7-9), என்ருமிப்படி ஸ்வஸூக்த் யங்குஶத்தாலே அஜ்ஞருடைய மும்மத₃ங்களை அருளென்னுந் தண்டால் த₃டித்து (பெரிய திருவ 26) ஓட்டினபடி.  அன்றிக்கே பராங்குஶரென்று-நிரங்குஶ ஸ்வதந்த்ரனான ஈஶ்வரனை ஸ்வஸூக்த்யங்குஶத்தாலே வசீகரிக்கவல்ல ரென்னவுமாம்; ‘’வலக்கையாழி யிடக்கைச்சங்க மிவையுடை மால்வண்ணனை மலக்கு நாவுடையேற்கு’’ (6-4-9), என்று தாமு மருளிச்செய்தார்;  2. ‘’சக்ரஹஸ்தேப₄சக்ரம்’’ என்று பின்புள்ளாரும் பேசினார்கள்.

முநிஶப்₃த₃த்தாலே-மநநசீலரென்கிறது. எண்ணாதனகளெண்ணும் நன்முனிவறே (10-7-5). பரரக்ஷணமேயாயிற்று இவர் சிந்தா மூலத்திலே சிந்தித்திருப்பது.  ஸர்வேஶ்வரனுடையவும்
ஸ்ம்ஸாரிகளுடையவும் ஸம்ரக்ஷணத்திலேயயிற்றிவர் திருவுள்ள மூற்றிருப்பது.  ‘’ஆளுமாளார்’’ (8-3-3), ‘’தனிமையும் பெரிதுனக்கு’’ (10-3-10), ‘’அவத்தங்கள் விளையுமென் சொற்கொள்’’ (10-3-6), ‘’உலகினதியல்வே’’  (திருவாசி 6), ‘’இவையென்னவுலகியற்கை’’ (4-9-1), என்றும், இவர்கள் து₃ர்க்க₃தியை க்கண்டு ‘’மற்றொன்றில்லை சுருங்கச்சொன்னோம் மாநிலத் தெவ்வுயிர்க்கும்’’ (9-1-7), என்றும் உபதே₃சித்துத் திருத்திப்போருமவரிறே;  இவரும், மதிநலமருளப்பெற்று (1-1-1), ஆராதகாதலையடையராயிறே (2-1-11), யிருப்பது.  ‘’பரகால யதீந்த்₃ரமிஶ்ராந் ஸ்ரீமத்பராங்குஶமுநிம்’’ என்கையாலே ‘’கலியுங்கெடும் கண்டுகொண்மின்’’ (5-2-1), என்று ஆழ்வாராலே இருவரும் ஸூசிதரென்னுமதுவும், ‘’பராங்குச பரகால யதிவராதி₃கள்’’ என்கிற ப்ரபந்நஜநகூடஸ்த₃த்வமும் தோற்றுகிறது.  ‘’திருவிக்கிரமனடியிணைமிசை’’ (5-7-11), என்றும், ‘’எந்நாளே நாம் மண்ணளந்த இணைத்தாமரை’’ (6-10-6), என்றும் நிர்தே₃ஶித்து, ‘’உன்னடி க்கீழமர்ந்துபுகுந்தேனே’’ (6-10-10), என்றும், ‘’உலகமளந்த பொன்னடியே யடைந்துய்ந்தேன்’’ (பெரிய திரு 5-8-9), என்றும், 1. ‘’லோகவிக்ராந்த சரணௌ ஶரணம் தேSவ்ரஜம் விபோ₄’’ என்றுமிறே இவர்கள் ப்ரபத்திபண்ணும் க்ரம மிருப்பது.  இந்த க்ரமம் ஆழ்வாரகளெல்லார்க்கும் ஒக்குமிறே.  2. ‘’த்ரிவிக்ரம க்ரமக்ராந்த’’.  இவர்கள் தாம் ஸர்வேஶ்வரன்பக்கல் தாங்கள் கற்றதையிறே பேசி ஓதச்சொல்லுகிறது, – ‘’பேசுமின் திருநாமமெட்டெழுத்தும்’’ (பெரிய திரு 1-8-9), ‘’மனமுடையீர் மாதவனென்றோதுமின்’’ என்று 3. ‘’த்₃வயமர்த்தா₂நு ஸந்தா₄நேந ஸஹ ஸதை₃வம் வக்தா’’ என்று உடையவரும் பெரிய பெருமாளிடத்திலே கேட்டு உபதே₃ஶித்தும், ‘’பாருலகில் ஆசையுடையோர்க்கெல்லாம் ஆரியர்காள் கூறும்’’ (உபதே₃ஶ 37), என்று பேசியும் வரம்பறுத்துச்செய்தருளி னாரிறே.  உடையவர்தாம் த்₃வயத்தை ஜ்ஞாநாதி₄கர்க்கு ப்ரீத்யதி ஶயத்தாலே புந: புந: ப்ரஸாதி₃க்கையுமாகிற ஆகாரத்₃வயமுண்டிறே; “எட்டுமிரண்டுமறிவித்த எம்பெருமானாரிறே”.

(யதீந்த்₃ரமிஶ்ராந் ஸ்ரீமத்பராங்குஶமுநிம்) என்கையாலே – திருவாய்மொழி முதலான தி₃வ்யப்ரப₃ந்த₄ங்களாலும், ஸ்ரீபா₄ஷ்யாதி₃ ஸ்ரீ ஸூக்தியாலும் த₃ர்ஶநத்தை நடத்திப்போரு மவர்களாய் ஆழ்வாருக்கு சரணவத் பரதந்த்ரராய், ‘’மாறனடி பணிந்துய்ந்தவன்’’ (இரா 1) என்றும் ‘’சடகோபத்தேமலர்த் தாட்கேய்ந் தினிய பாதுகமாமெந்தை யிராமாநுசனை’’ (ஆர்த்தி 10), என்றும் ஆழ்வார் திருவடிகளுக்கு அத்யந்தம் அந்தரங்க3ரான ஆகாரத்தைப்பற்ற அண்மையாக அருளிச்செய்தது.  ஆழ்வானும் 4. ‘’ராமாநுஜஸ்ய சரணௌ ஶரணம் ப்ரபத்₄யே’’ என்று, அநந்தர ஶ்லோகத்திலே 5. ‘’தத்ஸம்ஶரயேம வகுளாப4ரணாங்க்₄ரி யுக்₃மம்’’ என்று ஆழ்வாரை அநுஸந்தி4த்தருளினார்.  6. ‘’யதீந்த்3ராய ஶட₂த்₃விஷே’’ என்றிறே சேர்த்தியிருப்பது.

‘’பூ₄தம் ஸரஸ்ய’’ என்று தொடங்கி – ஆழ்வார்களோடு அவர்களையும் ‘’யதீந்த்₃ரமிஶ்ராந் ஸ்ரீமத்பராங்குஶமுநிம்’’ என்று ஸஹபடி₃த்தது – இவர்க்ள் ப்ராதா₄ந்யந்தோற்ற. ‘’யோ நித்யம்’’ ‘’மாதா’’ என்கிற இரண்டு தனியனாலும் விஶேஷித்து ஆசார்யர்கள் அநுஸந்த்₄த்தார்கள் – கு₃ருபரம்பரையிலும் த்₃வயத்திலும் எம்பெருமானை அநுஸந்தி₄க்குமாபோலே. அதிலும் உடையவர் ப்ராதா₄ந்யத்தாலே – ‘’யோ நித்யம்’’ முற்பட்டிருக்கும்; ஆகையால், யதிவரசரமாய், அவரோடும் த₃ஶமரான தே₃ஶிகர்களையும், தே₃ஶிககுலகூடஸ்த₂ரான் ஶட₂ரிபுசரணங்களையொ ப்ரணதோஸ்மி நித்யமென்று-நித்யஸேவை பண்ணும்படி சொல்லுகிறது.  உபகாரத்துக்காகில் 7. ‘’தஸ்மை நம:’’ என்று ஒரு காலநுஸந்தி₄க்குமதேயுள்ளது.  ப்ராப்யபு₃த்₃த்₄யா ஸதா₃விறே.  8. ‘’பராங்குஶாத்₃யைர் ப₄க்தைர்ப்வாசார்யைஸ்ஸமுபஸ்தி₂தம்’’ 1. ‘’அத்ர பரத்ர சாபி’’ என்று அங்கும் அநுவர்த்தநமுண்டாகவிறே அருளிச்செய்தது.  ‘’ப்ரணதோஸ்மி’’ என்று – ததீ₃யவிஷயத்தில் 2. ‘’நிப்₄ருத: ப்ரணத: ப்ரஹவ:’’ என்கிறபடியே த்ரிவித₄கரண ப்ரவணதையாலே ப்ரணாமம் பண்ணுகிறேனென்கிறார்.  இத்தால்-ப₄க்திபாரவஶய ப்ரபந்நரான ஆழ்வார்களும், அவர்களோடு விகல்பிக்கும்படியான ஸ்ரீபா₄ஷ்யகாரரும், ஸர்வதா₂ ப₄ஜநீயரென்ற தாயிற்று.  3. ‘’ஶட₂ரிபு கலிஜித் ஸரோ பூ₄த வேதாள கோ₃தா₃கு₃ரூந் முநிவஹ குலஶேக₂ரௌ ப₄க்தபத்₃ரேணு ப₄க்த்யர்ணவௌ | மது₄ரகவிமதோ₂ யதீந்த்₃ரம் ததா₂Sந்யாநஶேஷாந் கு₃ரூந்  ஶ்ரியமபி வஸுதா₄ஞ்ச நீளாஞ்ச வைகுண்ட₂நாத₂ம் ஶ்ரயே’’ என்றிறே ஆழ்வார்களைத் தொடங்கி ஸேவிக்கும் க்ரமமிருப்பது.    5.

பிள்ளைலோகம் ஜீயர் திருவடிகளே ஶரணம்

ஸ்ரீமதே ஶட₂கோபாய நம:

திருவாய்மொழி வ்யாக்₂யாநமான

ஈடு முப்பத்தாறாயிரப்படியின் ஸம்ப்ரதா₃யத் தனியன்கள்

திருமலையாழ்வாரருளிச்செய்தது

नाथं पन्कजनेत्र-राम-यमुनावास्तव्य-मालाधरान्

योगीन्द्रंकुरुकेश चन्द्रजलधिं गोविन्द-कूराधिपौ  |

भट्टार्यं निगमान्तयोगि-जगदाचार्यौ सक्रुष्णद्वयौ

वन्दे माधव-पद्मनाभ-सुमन: कोलेश-देवाधिपान्  ||

1. நாத₂ம் பங்கஜநேத்ர ராம யமுநாவாஸ்தவ்ய மாலாத₄ராந் யோகீ₃ந்த்₃ரம் குருகேஶசந்த்₃ர ஜலதி₄ம் கோ₃விந்த₃ கூராதி₄பௌ | ப₄ட்டார்யம் நிக₃மாந்தயோகி₃ ஜக₃தா₃சார்யௌஸக்ருஷ்ணவயௌ வந்தே₃ மாத₄வ பத்₃மநாப₄ ஸுமந:கோலேஶ தே₃வாதி₄பாந் ||
2. மணவாளமாமுனிகளருளிச்செய்தது

திருவண்மால் சேனைமுதலி சடகோபன் நாதமுனி      சீருய்யக்           கொண்டார் மணக்கால்நம்பி சென்றாமாளவந்தார்  குருமாலாதாரர் குருகைப்பிராற்கன்பாடுமெதிராசர் கோவிந்தர் கூரேசர்பட்டர் வேதாந்திமுனி  இருகண்ணர்க்கன்புடையநம்பிள்ளை யிவரீடளித்தற்கேய்ந்த மாதவர் பற்பனாபரிவரருளாளர் திருவடியூன்றிய தேவப்பெருமாள் கைக்கொண்டருளும் திருமலையாழ்வார்பதங்கள் முன்பென்னுட்சேர்ந்தனவே.

பிள்ளைலோகம் ஜீயர் அருளிச்செய்த ஈடு தனியன் வ்யாக்யாநம்

‘’நாத₂ம் பங்கஜநேத்ர’’ என்கிற தனியனிலும், ‘’ திருவருள்மால்’’ என்கிற  திருநாமத்திலும் – திருவாய்மொழியினீட்டின் ஸம்ப்ரதா₃யத்தை அடியேதொடங்கித் திருவாய்மொழிப்பிள்ளை யளவும் த₃ர்ஶிப்பித்தபடி சொல்லுகிறது.  1. ‘’நமோSஸ்மதா₃சார்ய பரம்பராப்₄ய:’’ ‘’வந்தே₃ கு₃ருபரம்பராம்’’ என்கிறபடியே, நாதா₂தி₃ யாக நமஸ்காரததைச்சொல்லுகிறது (நாத₂மித்யாதி₃யால்).

நாத₂ராகிறார் – ‘’ஸ்ரீரங்க₃நாத₂ர்’’ என்னும் நாமதே₄யத்தை யுடையராய், 2. ‘’ஆத்₃யாய குலநாதா₂ய’’ என்னும்படியான ஆழ்வாரை நாத₂ராகவுடையராய், 3. ‘’வ்யோம்ந: பரஸ்மாத் ஸவித₄ம் ஸமேத்ய லக்ஷ்ம்யா நியோகா₃த் குருகாதி₄ராஜ: | ஸமந்த்ரராஜத்₃வயமாஹ யஸ்மை நாதா₂ய தஸ்மை முநயே நமோஸ்து ||’’ என்று, திருமாலாலருளப்பட்டசடககோபன் (8-8-11), ‘’அருள் கொண்டாயிரமின்தமிழ் பாடினான்’’ (கண்ணி 8), என்கிறபடியே அந்த ஆழ்வாருடைய, அருள்பெற்ற நாதமுனி (உபதேஶ 36), யென்கை.  ஆழ்வாரைத் திருப்புளியடியிலே மயர்வறமதிநலமருளி (1-1-1), விஶேஷகடாக்ஷம் பண்ணினாப் போலே, அவ்விடந்தன்னிலே ஆழ்வாரும் விஶேஷ கடாக்ஷம் செய்தருளினார்; ‘’தாம் மயர்வறமதிநலமருளி ப₄ஜநத்திலே சேர்க்கிறார்’’ (ஆசார்ய 219), என்னக்கடவதிறே.  ஆழ்வாருடைய ப₄க்தியோடு விகல்பிக்கலாம்படியான, அகா₃த₄ப₄க₃வத்₃ ப₄க்தி (ஸ்தோ 1), யிறே இவரது.  இத்தால் ‘’முனிவரையிடுக்கியும்’’ (ஆசார்ய 17), என்னும்படி ஸத்₃வாரக ப₄க₃வத் ப்ரஸாத₃மடியாக நடந்துவந்த ஶாஸ்த்ரங்க ளிற்காட்டில், அத்₃வாரக ப₄க₃வத் ப்ரஸாத₃மடியாக ஆழ்வாராலே அவதரித்த ஏற்றத்தையுடைய திருவாய்மொழியை அவர் ப்ரஸாத₃த்தாலே பெற்ற ஏற்றத்தைக்சொல்லுகிறது.  ஶாஸ்த்ர ப்ரவர்த்தநத்துக்கடி-வ்யாஸ ப்ரஸாத₃மாகையாலே – ஆர்ஷமூலமா யிருக்கும் அது; 4. ‘’நாதே₂ந யாமுநம் வ்யாஸம்’’ என்றதிறே;  5. ‘’ப்₃ரஹ்ம ருத்₃ரார்ஜுந வ்யாஸ’’ என்று அநுபாஸ்யராக எடுக்கப் பட்டதிறே அவர்களை.  அதின் தாத்பர்யமான இதுக்கு ‘’திருவருள் மால் ஜ்ஞாநரான ஆழ்வாரடியாயிருக்கும்;  ஆகையாலிறே ‘’லக்ஷ்மீநாத₂ ஸமாரம்பா₄ம்’’ ‘’திருவருள்மால்’’ என்று அடியிலே எடுத்தருளிற்று.  நாத₂முனிகள்தாம் தண்டமிழ்க் கண்ணிநுண்சிறுத்தாம்பைப் பண்டையுருவால் பன்னீராயிரமுருவுரைசெய்ய,  ஒண்ட்மிழ்மாறன் திருவுள்ளமுகந்து தி₃வ்ய ஞானம் நாதமுனிக்கு நயந்தருள் புரிந்தாரிறே.

பங்கஜநேத்ரராகிறார்-‘’சீருய்யக்கொண்டார்’’ என்னும்படியான சீர்மையையுடையவர்.  அவர்தாம் புண்ட₃ரீகாக்ஷரிறே.  6. ‘’புண்ட₃ரீகத்₃ருஶே நம:’’ என்றாயிற்றருளிச்செய்தது.  அவர்க்கு சீராவது- ஶரணாக₃திக்கும் தீ₃ர்க்க₄ ஶரணாக₃திக்கும் ப்ரவர்த்தக ராம்படியான பெருமை;  1. ‘’ஸா ஹி ஸ்ரீரம்ருதா ஸதாம்’’ என்னக் கடவதிறே; பரமயோகி₄களான ஸ்ரீமந்நாத₂முனிகள், குருகைக் காவலப்பனை யோக₃ரஹஸ்யத்திலே ஊன்றுவித்து, இவரை ப்ரபத்தி ப்ரவர்த்தநத்திலே நியோகி₃த்தருளினாரிறே.

ராமராகிறார்-ஸ்ரீராமமிஶ்ரர்.  அவர்தாம் 2. ‘’ஸமா த்₃வாத₃ஶ தத்ராஹம் ராக₄வஸ்ய நிவேஶநே’’ ((பா) உஷித்வா த்₃வாத₃ஶ ஸமா இக்ஷ்வாகூணாம் நிவேஶநே)  என்னும்படி, பன்னிரண்டாண்டு ஆசார்யர் திருமாளிகையிலே ஸேவைபண்ணி; படியாய்க்கிடந்து (பெரு 4-9 ), ‘’மணக்கால்நம்பி’’ என்னும் திருநாமத்தை உடையரானவரென்கை.

யமுநாவாஸ்தவயராகிறார் – தூயபெருநீர் யமுனைத்துறைவர் (திருப்பாவை 5),  திருநாமத்தை இங்கே நம்முடையபேரனை ‘யமுனைத்துறைவர்’ என்று உம்முடையருளால் உகந்து சாத்தும்’’ என்று நாத₂முனி களாலே நாமநிர்த்தே₃ஶம் பண்ணப்பெற்று, அவரை 3. ‘’ ஜந்மநா வித்3யயா ச’’ பிதாமஹராக உடையவரென்கை; அவரும் 4. ‘’பிதாமஹம் நாத₂முநிம் விலோக்ய’’ என்றார்.  இப்படி அவராலே சாத்தாப்பட்ட திருநாமம், ‘’எதிகட்கிறைவன் யமுனைத்துறைவன்’’ (இரா 21), என்று பின்பும் பேர்பெற்றது.  அடியார்க்கின்பமாரியும் (4-5-10), நாத₂முநிநாம ஜீமூதமும் (ர-ஸ்த 1-5), வர்ஷித்தால், ‘’தூயபெருநீர் யமுனைத் துறைவன்’’ (திருப்பாவை 5),  என்னும்படியான யாமுநதீர்த்த₂ம் (யதிராஜஸப்ததி 8), எல்லார்க்கும் அவகா₃ஹிக்கலாமிறே;  5. ‘’யாமுநார்யஸுதா₄ம் போ₄தி₄ மவகா₃ஹ்ய’’ ‘’ஞானத்துறைபடிந்தாடி’’ (திருவிரு 93), என்னக்கடவதிறே;  இவரும் 6. ‘’நாதா₂ய நாத₂முநயேSத்ர பரத்ர சாபி நித்யம் யதீ₃யசரணௌ ஶரணம் மதீ₃யம்’’ என்றும் 7. ‘’ஆத்₃யஸ்ய ந: குலபதேர் வகுளாபி₄ராமம் ஸ்ரீமத்தத₃ங்க்₃ரி யுக₃ளம் ப்ரணமாமி மூர்த்₄நா’’ என்றும் – உபகாரஸ்ம்ருதியதிஶயத்தாலே திருவடித் தொழுகையால் அடியுடையராயிறே இருப்பது.  யமுநா வாஸ்தவ்ய ரென்றத்தை-‘’மணக்கால்நம்பி சென்றாமாளவந்தார்’’ என்கிறது. மணக்கால்நம்பி சென்றாமாளவந்தாரவது – வாத₃த்திலே (ஆக்கி)யாழ்வான் வாயை அடக்குகையாலே ‘’ஆளவந்தார்’’ என்று திருநாமத்தையுடையராய்-த₃ர்ஶநத்தையாளவந்தாராயிருக் கையாலே. இத்தை மண்க்கால்நம்பி கேட்டு இவர்பாடு பலகால் நடந்து பச்சை யிட்டிறே இவரை பச்சைமாமலைபோல் மேனியிலே (திருமாலை 2), மூட்டிற்று;  ஆகையாலே அவர் யத்நவிஶேஷத்தாலே ஆனவரென்றபடி; ‘பூர்வத₄நமிது’ புகுந்தநுப₄வியும்’’ என்று ஆறுபுடை சூழரங்கரைக் காட்டினாரிறே.  அவரும் ‘’மதிளரங்கர் வண்புகழ்மேல் ஆன்ற தமிழ் மறைகளாயிரமும்’’ (தனியன்) என்னும்படி திருவாய்மொழி முதலானவற்றையும் திருமாலையாண்டான் முதலானார்க்கு ப்ரஸாதி₃த்தருளினார்; ‘’நடமினோ நமர்களுள்ளீர்’’ (10-2-8), என்று அபி₄நயிக்கும்படியிறே அக்காலத்திலே நடந்து போந்தது:

மாலாத₄ரராகிறார் – ‘’குருமாலாதரர்’’ என்னும்படியான திருமாலை யாண்டான்.  ‘’குருமாலாதரர்’’ என்கிற விஶேஷணம்-திருவாய்மொழி ப்ரவர்த்தநத்தாலுண்டான கு₃ருத்வத்தைச் சொல்லுகிறது; உடையவர்க்குத் திருவாய்மொழியின் அர்த்த₂த்தை உபதே₃ஶித்தாரிறே இவர்தாம்;  இது அறியாக்காலத்திலே (2-3-3), அறியலாம்.  மாலாத₄ரரென்று – நாட்கமழ் மகிழ்மாலைமார்வ(4-10-11)ரான ஆழ்வார் திருநாமமாயிற்று; ‘’செந்தொடைக்கதிபர்’’ என்றிறே பர்யாயநாமமிருப்பது; சொல்மாலைகள் சொல்லும்படிக்கு மாலையிட்டபடி.

(யோகீ₃ந்த்₃ரம் குருகேஶசந்த்₃ரஜலதி₄ம்) அதாவது – குருகைப்பிராற்கன் பாமெதிராசரென்றபடி: திருக்குருகைப்பிரான் பிள்ளானை, ஆழ்வார் திருநாமஞ்சாத்துகையாலேயும், 1. ‘’புத்ரீக்ருதோ பா₄ஷ்யக்ருதா ஸ்வயம் ய:’’ என்கிறபடியே குமாரராக அபி₄மாநித்தருளுகையாலேயும், 2. ‘’யதிராஜாப்₃தி₄ சந்த்₃ரமா:’’ என்று-அவரைக்கண்டபோதெல்லாம் சந்த்₃ரோத₃யத்தில் மஹோத₃தி₄போலே ப்ரீதிப்ரகர்ஷத்தை உடையராயிறே உடையவர் தாம் இருப்பது.  மாறனடிபணிந்துய்ந்தவன் (இரா 1), உறுபெருஞ்செல்வமுமித்யாதி₃ (இரா 19), – அறிதரநின்ற இராமாநுசனிறே;  வளர்த்த இதத்தாய் இராமாநுசனாகையாலே (தனியன்), ஆழ்வார் திருவடிகளில் தமக்குண்டான ஸம்ப₃ந்த₄ம் பிள்ளானளவும் வெள்ளமிட்டது.  இப்படித் திருவாய்மொழியின் அர்த்த₂த்தை இவரிடத்திலே தேக்கினபடியையும், அது அப்பால் புறவெள்ளமிட்டபடியையும் -‘’தெள்ளாருஞானத்திருக்குருகைப் பிரான் பிள்ளனெதிராசர் பேரருளால்’’ (உபதே₃ஶ 41), என்று தொடங்கி ‘’அன்றுரைத்த தின்பமிகுமாறாயிரம்’’ (உபதே₃ஶ 41), என்றருளிச்செய்தாரிறே.  ஸம்ஸ்க்ருத த்₃ராவிட₃வேத₃ங்களான உப₄யவேதா₃ந்தத்துக்கும் ப்ரவர்த்தக ராயிற்று இவர்தாம்; ஆகையாலிறே 3. ‘’குருகேஶ்வர பா₄ஷ்ய க்ருதௌ’’ என்றது.

கோ₃விந்த₃கூராதி₄பராகிறார் – ‘’கோவிந்தர், கூரேசர்’’ என்னும்படி த₃ர்ஶநத்துக்கு த்ருஷ்டி பூ₄தரானவர்களாய், உடையவர்க்கும் அத்தாலே அத்யந்தம் அபி₄மதவிஷயமானவர்கள்.  இவர்களை யாயிற்று ப்ரபத்திஶாஸ்த்ர ப்ரவர்த்தகராகக் கறிப்த்தருளிற்று: ஸ்ரீபா₄ஷ்ய ஸிம்ஹாஸநத்துக்கு நடாதூராழ்வானையிறே அதி₄ஷ்டா₂தாவாக்கியருளிற்று;  ஆழ்வான் தி₃வ்யஸூக்திக ளெல்லாம் ப்ரபத்த்யர்த்த₂ ப்ரகாஶகமான ஆழ்வார்கள் தி₃வ்ய ப்ரப₃ந்த₄ங்களை அடியொற்றியாயிற்றிருப்பது.  இங்கிவ்விரு வரையும் இடுக்கிச் சொன்னது – இருவரும் ப₄ட்டருக்காசார்யர் களாகையாலே.  ப₄ட்டர்க்குத் திருவாய்மொழியில் ஆழ்வானோடுண்டான ஸம்ப₃ந்த₄ம்; எண்பெருக்கந்நலத்தி னீட்டிலே (1-2-10), கண்டுகொள்வது.  எம்பார் ப₄ட்டர்க்கு ப₄க₃வச்சரண வரணாநுஷ்டா₂ந ப்ரகாஶகமான த்₂வயோபதே₃ஶ முகே₂ந ஆசார்யரென்னுமது 4. ‘’மத்₃விஶ்ரமஸ்த்₂லீ’’ என்கிற அவர்ஸூக்தி யிலே காணலாம்.  c ‘’ப₄ட்டர் ஆழ்வான்திருவடிகளிலே ஆஶ்ரயித்து எம்பார் பக்கலிலே ஜ்ஞாநோபஜீவநம் பண்ணினார்’’ (ப்ரமேயரத்நம்), என்றும் ப்ரமேயரத்நத்திலே பேசிற்று,  ‘’பட்டர்தாம் எம்பார்பாடு ரஹஸ்யங்கேட்டாராயிறே யிருப்பது’’ (தனித்₃வயம்), என்று தனித்₃வயத்திலே அருளிச்செய்தார்.  இவர்க்கு அவர் பக்கல் திருவாய்மொழியில் அந்வயமுண்டென்னுமதுக்கு, ‘’பூவியல் பொழிலும் தடமுமவன் கோயிலுங்கண்டாவியுட்குளிர’’ (6-7-5), என்கிறவிடத்துக்கு வ்யாக்₂யாந்ஞ்செய்தருளுகையில் சீராமப்பிள்ளை அருளிச்செய்த வார்த்தையை ஸ்மரிப்பது.  அது தோன்ற 1. ‘’ஸ்ரீவத்ஸசிஹ்ந மிஶ்ரேப்ய:’’ 2. ‘’ராமாநுஜ பத₃ச்சா₂யா’’ என்றிரண்டு ஶ்லோகத்தையும் ஸஹபடி₂த்தருளிற்று, 3. ‘’ப₄ட்டார்யாய ப்ரபத்திம் ஹ்யதி₃ஶத₃த₂வரம் த்₃ராவிடா₂ம்நாயமௌளேரர்த்த₂ம் ஸ்ரீபா₄ஷ்யமந்யாநபி ச யதிவராதே₃ஶதோர்த்தா₂ந் ரஹஸ்யாந் |  யஶ்சோக்தோ தே₃ஶிகேந்த்₃ரோ யதிவரசரணச்சா₂யநாமார்ய வர்யஸ்தம் கோ₃விந்தா₃ர்ய மஸ்மத்குலகு₃ருமமிதஜ்ஞாந வைராக்₃யமீடே₃ ||’’ என்னக்கடவதிறே.

(ப₄ட்டார்யம்) அவராகிறார் – ‘’பட்டர்’’  என்னும்படியான ‘’ஸ்ரீபராஶர ப₄ட்டர்’’ என்னும் அபி₄தா₄ந்த்தை உடையராய், 4. ‘’ஸ்ரீரங்க₃ராஜ கமலாபத₃ லாலிதத்வம்’’ என்னும்படி- பெரியபெருமாளுக்கும் ஸ்ரீரங்க₃நாயகியார்க்கும் குமாரராய், அதுக்கு மேலே, உடையவரும் ‘’இவனை நம்முடையாரெல்லாரும் நம்மைக்கண்டாப்போலே கண்டுவாருங்கோள்’’ என்று பெருமாள் ஸந்நிதி₄யிலே விஶேஷாபி₄மாநம் பண்ணும்படியான பெருமையையுடையவ ரென்கை.  இவர்தாம்; அஜஸ்ரம் ஸஹஸ்ரகீ₃த்யநுஸந்தா₄ந (ஸ்ரீரங்க₃ராஜ 1-49), தத்பரராய் ப₄க₃வத்₃கு₃ணங்களை அநுப₄வித்துக்கொண்டு திருநெடுந்தாண்டகத்திலும் மண்டியிறேயிருப்பது;  இவருடைய தி₃வ்யஸூக்திகளும் அருளிச்செயலை அடியொற்றியிறேயிருப்பது.  அருளிச்செயல் நாலாயிரத்துக்கும் ப₄ட்டர் நிர்வாஹமேயிறே அதிஶயித்திருப்பது.

நிக3மாந்தயோகி₃யாகிறார் – வேதா₃ந்திமுனியான வேதா₃ந்தி நஞ்ஜீயரென்கை.  5 ‘’நமோ வேதா₃ந்தவேத்₃யாய’’ என்னக் கடவதிறே.  பட்டர் நெடுந்தூரஞ்சென்று தேடித் திருத்தி எடுத்த விஷயமாயிற்று இவர்தாம்.  ‘’ஏவம்வித₄ரான இவர்‘’ பட்டர் நல்லருளாலேயாயிற்று ஒன்பதினாயிரமாகத் (உபதே₃ஶ 42), திருவாய்மொழிக்கு ஒரு வ்யாக்₂யாநமும் செய்தருளி, நூறுரு திருவாய்மொழியை நிர்வஹித்து, அத்தாலே ஶதாபி₄ஷேகமுஞ்செய்தருளினார்’’ என்னுமது ஜக₃த்ப்ரஸித்₃த்₄மிறே.

ஜக₃தா₃சார்யராகிறார் – c ‘’துன்னுபுகழ்க் கந்தாடைத்தோழப்பர்’’ (உபதே₃ஶ 51), இத்யாதி₃யிற்படியே உண்டான திருநாமத்தினேற்ற த்தை யுடையரான, இரு கண்ணர்க்கன்புடைய நம்பிள்ளை யென்கை.  ‘’நம்முடையபிள்ளை திருக்கலிகன்றிதாஸர்’’ என்றிறே நஞ்சீயராலே இவர் நாமநிர்த்தே₃ஶம் பண்ணப்பட்டது.  6. ‘’காருணயபூர்ணம் கலிவைரிதா₃ஸம்’’ என்னக்கடவதிறே.  இவர் தோற்றியிறே திருவாய்மொழி முதலான தி₃வ்யப்ரப₃ந்த₄ங்களுக் கெல்லாம் வ்யாக₂யாநமுண்டாயிற்று.  ‘’  ‘இவர் தாமாழ்வாரவதாரம்’ என்னுமது தோற்ற, கார்த்திகையில் கார்த்திகைத்திருநக்ஷத்ரத்தின் நாள் கலியன் திருமங்கையாழ்வார், திருவீதி எழுந்தருளும்போது, திருக்கலிகன்றிதா₃ஸரான இவர் திருமாளிகை வாசலிலே திருக்காவணமிட்டலங்கரிக்க, அங்கே எழுந்தருளித் திருப்பணியார  வகைகளும் அமுதுசெய்தருளி, ஸ்ரீவைஷ்ணவர்களுக்கு ப்ரஸாதி₃த்து அவடை அத்₃யாபி உபலாலித்து, அவ்வருகே யெழுந்தருளுவர்’’ என்று பெரியோர்களருளிச்செய்வர்கள்;  ஆகையாலிறே ‘’நம்மாழ்வார்’’ என்னுமோபாதி, ‘’நம்பிள்ளை’’ என்று போருகிறது; அவரை ‘’ப்ரத₂மாசார்யர்’’ என்னுமோபாதி, இவரை ‘’லோகாசார்யர்’’ என்றும், அவரை ‘’திருநாவீறுடையபிரான்’’ என்னுமோபாதி, இவரை ‘’வீறுடையார்’’ என்றும் போருகிறது;  ‘’ஆழ்வார்தம்முடைய அவதாரம் போலே ஓரவதாரவிஶேஷமாய்ப் பெருமாளுக்கு ப்ராணபூ₄தரான நம்பிள்ளையை’’ என்றிறே ஜ்ஞாநாதி4கையான தோழப்பர் தே3விகளுகருளிச்செய்தது.  1. ‘’வார்த்தோஞ்ச₂வ்ருத்யாபி’’ என்று தொடங்கி, 1. தஸ்மை நமஸ் ஸூக்திமஹார்ணவாய’’ என்றிறே நம்பிள்ளை வைப₄வமிருப்பது.

(ஸக்ருஷ்ணத்₃வ்யௌ) அவர்களாகிறார்-‘’இருகண்ணர்’’ என்னும் படி ஸௌப்₄ரத்ரத்தையுடையராய், ‘’நம்பிள்ளைக்கு நயநத்₃வயம்’’ என்னலாம்படி.  ஸூக்ஷ்ம த₃ர்ஶிகளாயிருக்கிற பெரியவாச்சான் பிள்ளை, வடக்குத்திருவீதிப்பிள்ளையென்கை.  இரு கண்ணர்க் கன்புடைய நம்பிள்ளையென்கையாலே, 2. ‘’ஸ்நேஹேந க்ருபயா வாபி’’ என்கிறபடியே-ஸ்நேஹபூர்வகமான க்ருபையாலேயாயிற்று ஸகலார்த்த₂ங்களையும் ப்ரஸாதி₃த்தருளிற்று.  இவர்களுமப் படியே, ‘’மாறன்மறைப்பொருளைச்சொன்னது இருபத்து நாலாயிரம்’’ (உபதே₃ஶ 43),  ‘’நன்குரைத்த ஈடு முப்பத்தாறாயிரம்’’ (உபதே₃ஶ 44), என்னும் படியிறே திருவாய்மொழிக்கு வ்யாக்₂யாநமும் ஈடுமருளிச்செய்தது;  அத்தைப்பற்ற, 3. ‘’ஸ்ரீக்ருஷ்ணத்₃வயபாதா₃ப்₃ஜே ப₄ஜேயத₃நு கம்பயா | விபா₄தி விஶத₃ம் லோகே த்₃ராவிட₃ப்₃ரஹ்ம ஸம்ஹிதா ||’’ என்றநுஸந்தி₄த்தார்கள். ‘’பெரியவாச்சான்பிள்ளை பின்புள்ள வைக்கும்’’ (உபதே₃ஶ 46), என்னும்படி மற்ற மூவாயிரத்துக்கும் வ்யாக்₂யாநஞ் செய்தருளினாரிறே;  திருவாய்மொழிக்கு வடக்குத்திருவீதிப் பிள்ளையிலும் ப்ரத₂மப்ரவர்த்தகர்.  ஆச்சான்பிள்ளையாகையாலே 4. ‘’ஸ்ரீமத் க்ருஷ்ண ஸமாஹ்வாய’’ என்றும் 5. ‘’ஸ்ரீக்ருஷ்ண பாத₃ பாதா₃ப்₃ஜே’’ என்றும் இரண்டுதனியனும் அடைவேயிருவருக்கு முண்டாயிற்று;  அது தோன்ற ‘’முந்தினதனியன் ஆச்சான் பிள்ளையது’’ என்றருளிச்செய்வர்கள்;  ‘’பெரியவாச்சான்பிள்ளை தெள்ளார் வடக்குத்திருவீதிப்பிள்ளை’’ (உபதே₃ஶ 37), என்றிறே எடுத்தருளிற்று; ஆச்சான்பிள்ளை ஸந்நிதி₃யிலே தாம் சில அர்த்த₂விஶேஷங்கள்   கேட்டதாகவும் அருளிச்செதாரிறே வடக்குத்திருவீதிப்பிள்ளை ‘’ஆசார்யஸம்மதி’’ என்கிற ரஹஸ்யத்திலே.

அங்ஙனன்றிக்கே, முந்தின தனியன் வடக்குத்திருவீதிப் பிள்ளையதாகவும், மற்றைத்தனியன் ஆச்சான்பிள்ளையதாகவு மருளிச்செய்வர்கள்; திருவாய்மொழியீட்டின் ப்ராதா₄ந்யத்தாலும், வடக்குத்திருவீதிப்பிள்ளை செய்தருளின ஆசார்ய ஸம்மதியினடி யிலும் 1. ‘’ஸ்ரீமத் க்ருஷ்ண ஸமாஹ்வாய’’ என்றெழுதியிருக்கை யாலும், இத்தை வடக்குத்திருவீதிப்பிள்ளை தனியனாகவும், 2. ’’ஸ்ரீக்ருஷ்ணபாத₃பாதா₃ப்₃ஜே’’ என்கிறது ஆச்சான்பிள்ளையதாக வுமே ஸித்₃தா₄ந்தம்;  அப்போது 2. ‘’ஸர்வஶித்₃தி₄ரபூ₄ந்மம’’ என்கிறது ஸரஸமாயிருக்கும்.  அவர் ரஹஸ்ய ப்ரப₃ந்த₄ங்களினடியிலே எழுதியிருக்கிறதுமப்படியே. (இந்தப் பாரா முன்சொன்னதற்கு முரணாயிருக்கையாலும், அநுஷ்டா₂ந விருத்₃த₄மாயிருக்கையாலும், பெரியதிருமுடியடைவு முதலானவற்றில் பெரியவாச்சான்பிள்ளையையே யாமுந புத்ரராகக்குறித்திருக்கையாலும் இது ப்ரக்ஷிப்தமாயிருக்கலாம்.)

மாத₄வ பத்₃மநாப₄ர்களாகிறார் – இவரீடளித்தற்கேய்ந்த மாதவர் பற்நாபரெங்கை; இவர்களில்  ஸ்ரீமாத₄வராகிறார் –‘’சீமாதவனடிக் கன்புசெய்யும் தஞ்சத்தொருவன்’’ (இயல்சாத்து), என்றும், 3 ‘’மாத₄வஶிஷ்ய பாதௌ₃’’ என்றும் சொல்லும்படியான நம்பிள்ளை, தம்முடைய ஆசார்யரான நஞ்சீயருடைய திருநாமம் சாத்தும்படியான பெருமையையுடையராய், அவர்க்கு அத்யந்தம் ப்ரீதிவிஷயமா யிருக்கிற ‘’ஈயுண்ணிச்சிறியாழ்வானப்பிள்ளை’’ என்று நிரூபகத்தை யுடையரான ஸ்ரீமாத4வரென்கை;  4. ‘’யத்₃வசஸ் ஸகலம் ஶாஸ்த்ரம் யத்க்ரியா வைதி3கோ விதி4: | யத்கடாக்ஷோ ஜக₃த்₃ரக்ஷா தம் வந்தே₃ மாத₄வம் முநிம் ||’’ 5. ‘’ஸ்ரீபராஶர ப₄ட்டார்ய ஸம்ஶ்ரயத₄நாய ஸ்ரீமாத₄வமிஶ்ராய நம:’’ என்னக் கடவதிறே.  ஏவம்வித₄ரான இவர்க்கு ஈடுவந்த வரலாற்றை ‘’சீரார் வடக்குத்திருவீதிப்பிள்ளை’’ (உபதே₃ஶ 48), என்று தொடங்கி அருளிச்செய்தாரிறே;  அத்தைப்பற்ற 6. ‘’வரதா₃ர்யத₃யாபாத்ரம் ஸ்ரீமாத₄வகு₃ரும் ஶ்ரயே|குருகாதி₄ஶ வேதா₃ந்த ஸேவோந்மீலித வேத₃நம் ||’’ என்கிற தனியனுண்டாயிற்று.

பத்₃மநாப₄ராகிறார் –  ‘’ஆங்கவர் பால்பெற்ற சிறியாழ்வானப் பிள்ளை தாங்கொகுத்தார் தம்மகனார் தங்கையில்’’ (உபதே₃ஶ 49), என்றும், 7. ‘’மாத₄வாத்மஜஸ்ய’’ என்றும் பேசும்படி ஸ்ரீமாத₄வப்பெருமாள் குமாரரான பத்₃மநாப₄ர்க்கு ஈட்டை ப்ரஸாதி₃த்து, நம்பிள்ளை நியமநத்திம்படியே ஓராண்வழியாயுபதேஶித்துப்போரும்படி (உபதே₃ஶ 37), உபதே₃ஶிக்க, அவருமப்படியே அநுஸந்தி₄த்து ஸ்ரீகோஶத்தைக் கோயிலாழ்வாரிலே திருவாராத₄நமாக ஏறியருளப்பண்ணி நிதி₄யை நோக்குமாபோலே நோக்கிக்கொண்டு போந்தாரிறே;  பெருமாள்கோயிலில் ப₄ட்டர்கள் திருவீதியிலே திருமாளிகையிலே 1. ‘’யேநாவகா₃ஹ்ய விமலோஸ்மி ஶகா₂ரிஸூரேர் வாணீ க₃ணார்த்த₂ பரிபோ₃த₄ ஸுதா₄பகா₃யாம் | ஸ்ரீமந்முகுந்த₃ சரணாப்₃ஜமது₄வ்ரதாய ஸ்ரீபத்₃மநாப₄கு₃ரவே நம ஆசராம: ||’’ என்றிறே கோலாலாபமிருப்பது.

(ஸுமந:கோலேஶதே₃வாதி₄பாந்) கோலேஶராகிறார் – ‘’கோல வராஹப் பெருமாள்’’ என்று திருநாமத்தையுடையரான நாலூர்ப் பிள்ளையென்கை.  இவரருளாளர் திருவடியூன்றிய வரென்றிறே இவர்க்கு நிரூபகம்.  அதாவது – பத்₃மநாப₄ப்பெருமாள் திருவடிகளை ஆஶ்ரயித்து, அவரை ப்ரணிபாத நமஸ்கார ப்ரிய வாக்குகளாலே;  குருக்களுக்கநுகூலராய் (பெரியாழ் 4-4-2), மிகவுமுகக்கப் பண்ண, இப்படி ப₂லஸாத₄ந ஶுஶ்ரூஷையை யடையராயிருக்கிற நாலூர்ப் பிள்ளைக்கு, ப்ரணிபாத ப்ரஸந்நராயிருக்கிற அவர், ஈட்டை இவரொருவர்க்குமே ஓராண்வழியாக முன்பு நடந்து போந்தபடியே ப்ரஸாதி₃ப்பதாக இவரைப் பேரருளாளப் பெருமாள் திருமுன்பே கொண்டுபுக்கு ‘’ப்ரமாணபுரஸ்ஸரமாகச் சூழறவுகொண்டு சொல்ல வேணும்’’ என்று ஸ்ரீஶட₂கோபனை அர்ச்சகமுகே₂ந இவர் திருமுடி யிலே ஊன்றுவிக்க, அவர் இத்தை வெளியிடாமைக்கு ஊன்று விக்கிற ஆகாரத்தை பா₄வஜ்ஞரான இவரறிந்து பெருமாள் திருமுக மண்டலத்தைப் பார்த்து, தம் திருமுடியிலே வைத்த ஸ்ரீஶட₂கோபனை ‘’அருளாளர் திருவடியூன்றினவர்’’ என்னும்படி தம் திருக்கையாலே ஊன்றி ஸம்ஜ்ஞைபண்ண, அது ஸர்வஜ்ஞரான பெருமாள் திருவுள்ளத்திலேயுற்று ‘’இத்தை நீரெல்லார்க்கும் ப்ரகாசிப்பியும்’’ என்று அர்ச்சகமுகே₂ந தி₃வ்யாஜ்ஞையிட்டருள, அத்தைக்கேட்ட பத்₃மநாப₄ரும் எண்ணினவாறாகாமையாலே ‘’திருவுள்ளமானபடி’’ என்று பின்பு உகப்புடனே ப்ரஸாதி₃த்தருளி னாரென்கை; ‘’பாங்குடனே நாலூர்ப்பிள்ளைக்கவர்தாம்’’ (உபதே₃ஶ 49), என்னக்கடவதிறே.

இவர் ‘’இத்தையெல்லார்க்கும் வெளியிட வேணும்’’ என்கிற தம்முடைய பரஸம்ருத்₃த்₄யேக ப்ரயோஜநதா ரூபமான திருவுள்ளக் கருத்தாலே பேரருளாளப் பெருமாளைக் குறித்து ப்ரதிக்ஷண நமஸ்காராதி₃களைப் பண்ணியும், அநதிக்ரமணஹேதுவான சரணக்₃ரஹணத்தைப்பண்ணியு மாயிற்று இவர் அர்த்தி2த்தது;  அவரும்; அர்த்தி₂தார்த்த₂ பரிதா₃ந தீக்ஷிதராம்படி (வரத₃ராஜஸ்தவம் 2), செய்தருளினார்.  இப்படி வகுளபூ₄ஷணவாக₃ம்ருத மாத்ர மன்றிக்கே, வசநபூ₄ஷணத்துக்கும் ப்ரவர்த்தகர் பேரருளாளப் பெருமாளிறே.  நாலூர்ப்பிள்ளைதான் இப்படி ஈட்டை அர்த்தி₂த்துப் பெற்ற படியாலே – ‘’ஸுமந:கோலேஶ’’ என்று ஸவிஶேஷணமாக அருளிச்செய்தது.  2. ‘’சதுர்க்₃ராகோத்₃ப₄வம் ஸ்ரீகத்₃ராமாவரஜ கிங்கரம் | ஸர்வதா₃ த்₃வயஸந்நிஷ்ட₂ம் கோலாஹ்வயமஹம் ப₄ஜே ||’’ 3. ‘’ஸ்ரீமத்₃ராமாநுஜதா₃ஸ பாத₃யுக்₃மமுபாஸ்மஹே | ஶட₂கோபார்ய வாணீநாமர்த்த₂ தாத்பர்யஶித்₃த்₄யே ||’’ என்றிறே இவர் விஷயத்தில் தனியன்களிருப்பது. இப்படித் திருவாய்மொழி க்கு ப்ரவர்த்தகரான மாத்ரமன்றிக்கே, பெரியாழ்வார் திருமொழி, பெரிய திருமொழி முதலானவற்றுக்கும் ஶப்₃தா₃ர்த்த₂ வ்யாக்₂யாந முஞ்செய்தருளினார்; அதிலே ஸ்ரீவசநபூ₄ஷண வாக்யததையும் ஸம்மதியாக எடுத்தருளினார்.  1. ய: பத்₃மநாப₄ கு₃ருதஶ் ஶட₂ஜிந் முநீந்த்₃ர ஸ்ரீஸூக்தி பா₄ஷ்யமதி₄க₃ம்ய ஸம்ருத்₃த₄போ₃த₄: | தத்₃தே₃வராஜகு₃ரவேஹ்யதி₃ ஶச்சதுஷ்பூர்வாஸேத்₃த₄ கோலவர தே₃ஶிகமாஶ்ரயே தம் ||’’ என்றுமிறே இவர் ஸம்ப்ரதா₃ய க்ரமமிருப்பது.

தே₃வாதி₄பராகிறார் – தேவப்பெருமாள்; அவர்தாம் – ராமாநுஜார்ய தா₃ஸ ஸுதரான தே₃வராஜர்; நாலூர்ப்பிள்ளைதாம் தம்முடைய திருவுள்ளக்கருத்தின்படியே பெருமாள் தலைக்கட்டியருளுகை யாலே, பெற்றுப்பேரிடும்படியான அந்த உவகாரத்துக்கு, தமக்குக் குமாரர் திருவவதரித்தவுடனே ‘’தேவப்பெருமாள்’’ என்று திருநாமஞ் சாத்த, இப்படிப் பேர்பெற்று ஸகலகலாபூர்ணராய் வளர்ந்து போருகிற கு₃ணஶாலியாய்,  நல்லமகனாரான நாலூராச்சான் பிள்ளைக்கு, (உபதே₃ஶ 49) ‘’இத்தை வர்த்தி₄ப்பித்துக்கொண்டு போரும்’’ என்று ஈட்டை ப்ரஸாதி₃த்தருளினார்; 2. ‘’ஸுதம் கோலவராஹஸ்ய குருகாதீ₄ஶ பூர்வஜம் | ஶாந்தம் ஸத்₃வ்ருத்தநிரதம் தே₃வராஜ மஹம் ப₄ஜே ||’’ ‘’நமோஸ்து தே₃வராஜாய’’ (தனியன்), என்னும்படியிறே நாலூராச்சான்பிள்ளை வைப₄வமிருப்பது.  அன்றிக்கே, ‘’இவரருளாளர் திருவடியூன்றிமவர்’’ என்கிறதுக்கு, ‘’இவரென்று-கீழ்ப்ரஸ்துதரான பத்₃மநாப₄ரைச் சொல்லி, அருளாளரென்று – அவருடைய அருளையுடையவரென்று நாலூர்ப்பிள்ளையைச் சொல்லி, திருவடியூன்றின தேவப்பெருமா ளென்று – ஈட்டை ப்ரகாசிக்கும்படி பேரருளாளப் பெருமாளாலே திருவடியூன்றப்பட்ட நாலூராச்சான்பிள்ளையைச்சொல்லி, அப்படி திருவடியூன்றின தேவப்பெருமாள் கைக்கொண்டருளும் திருமலையாழ்வாரென்று-திருவாய்மொழிப்பிள்ளையைக் சொல்லுகிறது’’ என்றுமருளிச் செய்து போருவர்கள்;  இந்த யோஜநையே –‘’மேலோர்க்கீந்தாரவரே மிக்கு’’ (தனியன்), என்கிறத்துக்கு மிகவும் சேர்த்தியாயிருக்கும்.  ‘’தே₃வாதி₄பாந்’’ என்கிற ப₃ஹுவசநத்தாலே-கீழுக்தரானவர்களை யெல்லாஞ் சொல்லுகிறது; (திருமலையாழ்வார் பதங்கள் முன்பென்னுட் சேர்ந்தனவே) என்னக்கடவதிறே.

‘’நாத₂ம் பங்கஜநேத்ர’’ என்கிற தனியனும் ‘’திருவருள்மால்’’ என்கிற தமிழ்த் திருநாமத்தனியனும், ஈட்டுக்கும் மற்ற அருளிச்செயல் வ்யாக்₂யாநங்களுக்கும் தனியனாக, முப்பத்தாறாயிப் பெருக்க ரான பெரியஜீயரநுஸந்தி₄த்துப் போருமதாயிருக்கும்.  ‘’நாத₂ம்’’ என்று தொடங்கி, திருவருள்மால் – திருமலையாழ்வாரிலே சாற்றும் படியாயிருக்கும்.  ரஹஸ்யங்களினுடைய வரலாற்றையும், 3. ‘’லோக கு₃ரும் கு₃ருபி₄:’’ என்று தொடங்கி, 3. ‘’தீ₃ப்ரஶயாந கு₃ரும் ச ப₄ஜே ஹம்’’ என்று தலைக்கட்டின தனியனாலே அநுஸந்தி₄த்தருளினார்;  ‘’தே₃வாதி₄பாந்’’ என்று சொல்லுகிறவிடத்திலே-ஈட்டிலர்த்த₂த்துக்கு உபயுக்தமாக – வகுளபூ₄ஷண ஶாஸ்த்ரஸாரமான ஸ்ரீவசந பூ₄ஷணம், ‘’த்₃வயார்த்த₂ம் தீர்க்க₄ ஶரணாகதி என்றது ஸார ஸங்க்₃ரஹத்திலே’’ என்னும்படியான ஸாரஸங்க்₃ரஹம் முதலான வற்றை அருளிச்செய்த லோகாசார்ய கு₃ருவும், திருவாய்மொழி வ்யாக்₂யாநமிருபத்துநாலாயிரத்துக்கு ப்ரவர்த்தகரான அப₄ய ப்ரத₃ராஜ புத்ரரும், அவர் ஶிஷ்யராய், திருவாய்மொழிக் குரை பன்னீராயிரமாக அருளிச்செய்த ஸுந்த₃ரஜாமாத்ரு முனியும், த்₃ராவிடா₃ம்நாயஹ்ருத₃யத₃ர்ஶியான ஸுந்த₃ரஜாமாத்ரு தே₃வரும் ஸூசிதர்.  ஆகையாலிறே மேல் இவர்கள் தனியங்களை அநுஸந்தி₄க்கிறது, இவைகளுக்கு மேலாக வாயிற்று ‘’நமோஸ்து தே₃வராஜாய’’ (தனியன்), ‘’நமஶ் ஸ்ரீஶைலநாதாய’’ (தனியன்), என்று நடத்திப் போருவது.  தே₃வாதி₄பரான நாலூராச்சான்பிள்ளை மேலோர்க்கீகையாவது (உபதே₃ஶ 49), – கீழிலவர்களைப்போலே ஓராண்வழியாய் (உபதே₃ஶ 37), ஆழ்வாரைத் திருப்புட்குழியிலே கைக்கொண்டருளி, அங்கு நின்றும் திருநாராயணபுரத்திலே எழுந்தருளி அவர் தொடக்கமாக ஆயி, பிள்ளை உள்ளிட்டார்க்கும் ப்ரஸாதி₃த்தருளினபடி யென்கை; அத்தைப்பற்ற 1. ‘’கோலாதி₄பாத் பிதுரவாப்ய ஸஹஸ்ரகீ₃தேர் பா₄ஷ்யம் ஹி பூர்வதர தே₃ஶிக வர்ய கு₃ப்தம் | த்ரேதா₄ ப்ரவர்த்ய பு₄வி ய:  ப்ரத₂யாஞ்சகார தம் தே₃வராஜ கு₃ருவர்ய மஹம் ப்ரபத்₃யே ||’’ 2. ’’ஸ்ரீஶைலநாத₂கு₃ரு மாத்ருகு₃ரூத்தமாப்₄யாம் ஸ்ரீஸூக்தி தே₃ஶிகவரேண ச யஸ் த்ரிதை₄வம் | வ்யக்தஶ் ஶடா₂ரிக்ருதி பா₄ஷ்ய ஸுஸம்ப்ரதா₃யோ விஸ்தாரமேதி ஸஹி வைஷ்ணவ புங்க₃வேஷு ||’’ 3. ‘’தேவாதி₄பாத் ஸமதி₄க₃ம்ய ஸஹஸ்ர கீ₃தே: பா₄ஷ்யம் நிகூ₃ட₄மத₂ ய:  ப்ரத₂யாஞ்சகார |  குந்தீபுரோத்₃ப₄வமமும் ஶரணம் ப₄ஜே தம் ஸ்ரீஶைலநாத₂முருப₄க்திப்₄ருதம் ஶடா₂ரௌ ||’’  4. தே₃வாதி₄ பாத₃தி₄க₃தம் பா₄ஷ்யம் பாராங்குஶஶ்ருதே: | ப்ராவர்த்தயத்₃யஸ் ஸேவே தம் ஶட₂ஜித் ஸூக்திதே₃ஶிகம் || 5. ‘’ஸ்ரீதே₃வராஜகு₃ருதோ த்₃ரவிடா₃க₃மாந்தபா₄ஷ்யம் ஹ்யவாப்ய பு₄வி ய: ப்ரத₂யாஞ்சகார | தம் யாத₃வாத்₃ரிபதிமால்ய ஸமர்ப்பணைகநிஷ்ட₂ம் ப₄ஜேய ஜநநீகு₃ருமஸ்மதா₃ர்யம் ||’’ என்னக்கடவதிறே.

இப்படி நடந்து போருகிற ஈட்டின் வரலாற்றை ‘’சீரார்’’ (உபதே₃ஶ 48), ‘’ஆங்கவர் பால்’’ (உபதே₃ஶ 49), என்கிற இரண்டுபாட்டிலும் விஶத₃மாக அருளிச்செய்தருளி னாரிறே பெரியஜீயர்; அவ்வளவுமன்றிக்கே, திருவாய்மொழிக்கும் மூவாயிரத்துக்கும் திருவாய்மொழிப்பிள்ளைக்கு நாலூராச்சான் பிள்ளை அர்த்த₂ம் ப்ரஸாதி₃த்தருளினத்துக்கு த்₃யோதகமாக, ‘’மாற்றுத்தாய்’’ (பெரியாழ் 3-9-4), என்கிற பாட்டின் வ்யாக்₂யாநத்திலே பெரியஜீயர் தாமே ஸூசிப்பித்தருளினார்.  பிள்ளை செய்தருளின பெரியாழ்வார் திருமொழி வ்யாக்₂யாநம் பல விடங்களிலும் ‘’நாலூர்ப்பிள்ளை ப்ரஸாதி₃த்ததாக ஆச்சான்பிள்ளை அருளிச் செய்வர்’’ என்றிறே அருளிச்செய்தது;  பிதாபுத்ரர்களுக்குத் திருவாய்மொழி முகே₂ந உண்டான ஶிஷ்யாசார்ய ஸம்ப₃ந்த₄ம், கூராதி₄ப ப₄ட்டார்யர்களிடங்களிலும், அப₄யப்ரத₃ராஜ தத்புத்ரர்களிடங்களிலும், க்ருஷ்ணபாத₃லோகாசார்யரிடங்க ளிலும், மாத₄வ பத்₃மநாப₄ர்களிடங்களிலும், கோலேஶதே₃வாதி₄ப ரிடங்களிலும், த₃ர்ஶிக்கலாயிருக்கும்.

இப்படி தே₃வாதி₄பராலே அதி₄க₃தபரமார்த்த₂ரான ஸ்ரீஶைலாதீ₄ஶதேஶிகரும் 1. ‘’ஸ்ரீஶைலநாத₂முருப₄க்திப்₄ருதம் ஶடா₂ரௌ’’ என்னும்படி ஆழ்வார் திருவடிகளிலே அதிப்ரவணராய், 2. ‘’ப்ரஸாத₃லப்₃த₄ பரமப்ராப்ய கைங்கர்ய ஶாலிநே’’ என்று,  சொல்லுகிறபடியே ஆழ்வார் திருவடிகளிலே அஶேஷஶேஷ வ்ருத்தியிலும் அந்வயித்து, அவருடைய அமுதமென்மொழியான திருவாய்மொழியே தமக்கு தா₄ரகாதி₃களெல்லாமாக அநுப₄வித்துக்கொண்டு வாழ்ந்து போரநிற்க, அப்படி அநுபோ₄க் தாவான அந்தத்;  திருவாய்மொழிப்பிள்ளை மாதகவால் வாழு மணவாளமாமுனிவனென்றும் (வாழிதிருநாமம்), ‘’ஸ்ரீஶைலேஶத₃யாபாத்ரம்’’ (தனியன்), என்றும் பேசும்படி பெரியஜீயரும் அவர் திருவடிகளை ஆஶ்ரயித்து, 3. ‘’அஶிஶ்ரயத₃யம் பூ₄ய: ஸ்ரீஶைலாதீ₄ஶதே₃ஶிகம் | அஶேஷா நஶ்ருணோத்₃தி₃வ்யாந் ப்ரப₃ந்தா₄ந் ப₃ந்த₄நச்சி₂த₃:’’ என்கிற படியே திருவாய்மொழி முதலான அஶேஷதி₃வ்ய ப்ரப₃ந்த₄ தாத்பர்யத்தையும் அவருபதேஶ முக₂த்தாலே லபி₄த்தருளினாரிறே.

பின்பு, ஸர்வலோக ப்ரசாரமுண்டாம்படியிறே இவர் ஈட்டை நடத்தி யருளிற்று.  அதுக்கு மேலே இவர்க்குப் பெருமாள் அருள்பாடிட் டருளித் தம் திருவடியூன்றுவித்திறே திருவாய்மொழியினீட்டை ப்ரவர்த்திப்பித்ததும்.  4. ‘’சரணாப்₃ஜஸமர்ப்பணாத், த₃ர்ஶயந் து₃ர்க்₃ரஹாநர்த்தா₂ந் த்₃ரமிடோ₃பநிஷத்₃கி₃ராம்’’  என்னக் கடவதிறே.  அத்தாலே முப்பத்தாறாயிரப் பெருக்கரென்றாயிற்று இவர் பேர் பெற்றது.  5. ‘’ஆர்யாச்ச்₂ரீஶைலநாதா₂த₃தி₄க₃த ஶட₂ஹித்ஸூக்தி பா4ஷ்யோ மஹிம்நா யோகீ₃ந்த்₃ரஸ்யாவ தாரோSயமிதி சகதி₂தோ யோ ரஹஸ்யப்ரப₃ந்தா₄ந் |  வ்யாக்₂யாத் வாநாத்₃ரியோகி₃ ப்ரவரவரத₃நாராயணாத்₃யைஸ்ஸ்வ ஶிஷ்யைஶ்சாதாநீத் ஸம்ப்ரதா₃யம் வரவரமுநிபம் நௌமி தம் துங்க₃போ₃த₄ம்’’ என்னும்படியிறே பெரியஜீயர் ப்ரபா₄வமிருப்பது.  பின்பும், 6. ‘’யேSவாப்ய ஸௌம்யவரயோகி₃ வராச்ச₂டா₂ரி ஸ்ரீஸூக்தி பா₄ஷ்யமத₂ தத்ப்ரதி₂தம் விதேநு: | தாந் ப₄ட்டநாத₂முநி வாநமஹாத்₃ரியோகி₃ வாதூ₄லவம்ஶ்யவரதா₃ர்ய முகா₂ந் ப₄ஜாம: ||’’ என்னும்படி ஸௌம்யஜாமாத்ருமுனிவர்யர் ஸம்ப்ரதா₃யம் நடந்துபோரும்படி இதுவாயிற்று.

1. [தாந் ப₄ட்டநாத₂முனி]யென்று இவர்களில் ப்ரத₂மோபாத்தரான பெரிய ப₄ட்டர்பிரான் ஜீயரும் ஸகலதி₃வ்யப்ரப₃ந்த₄ வ்யாக்₂யாநங்களையும் ஸ்வாசார்ய முகே₂நலபி₄த்து, அதுக்கு த்₃யோதகமாக-அத்தை ஸ்வப்ரப₃ந்த₄மான அந்திமோபாயநிஷ்கை₂யிலே, ‘’பணிமானம் பிழையாமே அடியேனைப் பணிகொண்ட மணிமாயன்’’ (4-8-2), என்கிறவிடத்திலே கிடாம்பியாச்சான் கதையையும், ‘’பொன்னுலகாளீரோ’’ (6-8-1), என்கிற பாட்டினீட்டிலே அருளாளப்பெருமாளெம்பெருமானார் கதையயும், ‘’நாவகாரியம்’’ (பெரியாழ் 4-4-1), என்கிற பாட்டின் வ்யாக்₂யாநத்திலே திருக்குருகை ப்பிரான்பிள்ளான், வடுகநம்பி, இவர்களருளிச்செய்த வார்த்தை களையும், அழகியமணவாளப்ப்ருமாள் நாயனாரருளிச்செய்த திருப்பாவை வ்யாக்₂யாந்த்திலே, நஞ்ஜீயர் ஸ்ரீபாத₃த்தை அகன்று போவானொரு வைஷ்ணவன் விஷயமாக தத்ஸம்ப₃ந்த₄முடை யராயிருப்பாரொரு ஜ்ஞாநாதி₄கரைக்குறித்து, ஜ்ஞாநாதி₄கையான அம்மையாரருளிச்செய்த வார்த்தையையும், ‘’நம்மாழ்வாரை ப₄க₃வத₃வதாரமாக ஆளவந்தாரருளிச்செய்துபோருவர் – என்னுமது திருவிருத்த வ்யாக்₂யாநத்தில் ஸுஸ்பஷ்டம்’’ என்றும், ‘’நம்புவார் பதி வைகுந்தம்’’ (கண்ணி  11), என்கிறவிடத்தில் ‘’கூரத்தாழ்வான் திருமகனார் அவதரித்தபின்பு ஸம்ஸாரத்துக்கும் பரமபத₃த்துக்கும் இடைச் சுவர்தள்ளி ஒருவிபூ₄தியாயிற்று’’ என்றும் – கண்ணிநுண்சிறுத் தாம்பு வ்யாக்₂யாநத்திலே திருவழுதிவளநாடு தா₃ஸரருளிச்செய்த வார்த்தையையும், ‘’அவர் பாசுரங்கொண்டறுதியிடக்கடவோம்’’ என்று ‘’பிள்ளிலோகாசார்யர் தாமவதாரவிஶேஷம்’’ என்னுமத்தை ஸ்வாசார்யர் ஸ்ரீவசநபூ₄ஷணவ்யாக்₂யாந ப்ரவேஶத்தில் ப்ரதிபாதி₃த்தபடியையும்; c ‘’வர்ண்த₄ர்மிகள்  தா₃ஸவ்ருத்திகள்; (ஆசார்ய  32), என்கிறவிடத்துக்குத் திருநாராயணபுரத்திலாயி அருளிச்செய்த ஸ்ரீவில்லிபுத்தூர்ப்பகவர் துறைவேறிட்ட கதையையும், மற்றும் தம் ஐதிஹ்யமாக அருளிச்செய்யும் அஶேஷரஹஸ்ய வக்யங்களையும் ‘’அஸ்மதா₃சார்யோக்தம்’’ என்று ப்ரகாசிப்பித்தருளினாரிறே.

ஏவம்வித₄மான அர்த்த₂விஶேஷங்கள் எல்லாவற்றையும் தம் திருவடிகளை ஆஶ்ரயித்துத் திருவடிகளல்லதொரு தெய்வமறியாத மது₄ரகவிதா₃ஸரண்ணன் முதலானார்க்கு ப்ரஸாதி₃த்தருளினார்; அவரும் 1. ‘’பூ₄யோவதீர்ணமிவஸௌம்யவரம் முநீந்த்₃ரம்’’ என்னும்படி வரவரமுனிவர்யாபராவதாரமாய் தந்நாமபா₄ஜநராய், தமக்கு ஸப்₃ரஹ்மசாரிகளான அழகியமணவாளச்சீயருக்குத் திருவாய்மொழியொழிந்த அனைத்தாழ்வார்களருளிச்செயல் மூவாயிரத்துக்கு வ்யாக்₂யாநமும் ஆசார்யர்கள் தி₃வ்யஸூக்திகளான அஶேஷரஹஸ்ய வ்யாக்₂யாநமும் தாமே ப்ரஸாதி₃த்தருளினார்.  ‘’பெரியதிருமொழிக்கு அண்ணன் மேல் நாட்டிலே எழுந்தளியிருக்கிற காலத்திலே அவர் ஸந்நிதி₄யிலே அர்த்த₂ம் அநுஸந்தி₄த்தருளினார்’’ என்று அஸ்மதா₃சார்யோக்தம்.  அநந்தரம். [வாநமஹாத்₃ரயோகி₃யென்று] ப்ரஸ்துதரான  .வானமாமலைஜீயரும் தம்முடைய ஸ்ரீபாத₃த்தை ஆஶ்ரயித்த ராமாநுஜன்பிள்ளைக்கும், கோயில் பெரியகந்தாடையண்ணன் ஸ்ரீபாத₃த்திலாஶ்ரயித்த ஶுத்₃த₄ஸத்வமண்ணனுக்கும் ஈடு முதலான தி₃வ்யப்ரப்₃ந்த₄வ்யாக்₂யாநங்களை ப்ரஸாதி₃த்தருள, அவர்களுமப்படியே தந்தாம் ஶிஷ்யபுத்ரர்குளுக்கு ப்ரவர்த்தகராம் படி ப்ரஸாதி₃க்க, அத்தாலே அத்₃யாபி நடந்துசெல்லுகிறது.  இனி, ருசிரஜாமாத்ருயோகீ₃ந்த்₃ர பாதா₃ஶ்ரயராய், (கோயிலண்ணன் தனியன்), வாதூ₄லவம்ஶ்ய வரதா₃ர்யரான பெரியவண்ணனும், ஆசார்ய நியமநத்தின்படியே ஆசார்யபௌத்ரரான நாயனாரை அநுவர்த்தித்துத் திருவாய்மொழியினீடு ப்ரஸாதி₃த்தருளினார்.

வேதா₃ந்தாசார்யராய், பின்பு ‘’ஸ்ரீவைஷ்ணவதா₃ஸர்’’ என்று பெரியஜீயராலே நிரூபடத்தைய்டையரான ப்ரதிவாதி₃ ப₄யங்கர வண்ணாவும், ப₄ட்டர்பிரான் ஜீயர் ஸ்ரீபாத₃த்திலவராய், ‘’அழகிய மணவாளப்பெருமாள் நாயனார்’’ என்று திருநாமத்தையுடையரான திருப்பதியிலழகியமணவாளச்சீயர் முதலானார்க்கு ஈட்டையும் ஸ்ரீபா₄ஷ்யத்தையும் ப்ரஸாதி₃த்தருளி, ‘’திருவாய்மொழிநாயனார்’’ என்னுமதுவே நிரூபகமாம்படி ஜீயரை விஶேஷாபி₄மானம் பண்ணி யருளினார்.  முன்பு திருவாய்மொழியினீடு ஏகமுக₂மாய், அநந்தரம் த்ரேதா₄வாய், பெரிய ஜீயராலே ப்ராக்சதுர்த்தா₄வாய், அநந்தரம் ஸஹஸ்ரமுக₂மாய் ப்ரவஹிக்கும்படியாயிற்று.  மற்றுமுண்டான ஆசார்யர்கள் ஸம்ப்ர்தா₃யங்களையும் அவ்வவஸம்ப்ரதா₃யஸ்த₂ ருபதே₃ஶ மூலமாகக் கண்டுகொள்வது.  இப்படி உபதே₃ஶமாலை யாய் துறையுண்டுவருகிற இத்தனியன்களிரண்டையும், திருவாய்மொழி முதலான தி₃வ்யப்ரப₃ந்த₄ வ்யாக்₂யாநாரம்ப₄ வேளையிலும் அவைசாற்றும் ஸமயத்திலும் அநுஸந்தி4த்துக் கொண்டுபோரும்படி அருளிச்செயதாரயிற்று.

இந்தத் தனியனில், ‘’நிக₃மாந்தயோகி₃ ஜக₃தா₃சார்யௌ ஸக்ருஷ்ண த்₃வயௌ’’ என்று – ந்ஞ்ஜீயரையும், நம்பிள்ளையையும், பெரியவாச்சான்பிள்ளையையும், வடக்குத்திருவீதிப்பிள்ளையை யும், எடுத்திருக்கச்செய்தேயும், இனிமேல் ப்ரத்யேமகவுமிவர்கள் தனியன்களை அநுஸந்தி₄க்கிறதுக்குக் கருத்து-நஞ்ஜீயர் ஒன்பதினாயிரப்படி வ்யாக்₂யாநமருளிச் செய்கையாலும், நம்பிள்ளை ஈடு முப்பத்தாறாயித்துக்கு ப்ரவர்த்தகராகையாலும், பெரியவாச்சான்பிள்ளை இருபத்துநாலாயிரப்படி வ்யாக்₂யாந மருளிச்செகையாலும், வடக்குத்திருவீதிப்பிள்ளை (உபதே₃ஶ  44), இந்த நாடறிய மாறன் மறைப்பொருளை நன்குரைத்ததீடுமுப்பத் தாறாயிரப் படியாகையாலும்.

1. திருக்குருகைப்பிரான் பிள்ளான் தனியன்

1.द्राविडागमसार    रामानुजपदाश्रितम्  |

रुचिरं (सर्व    ) कुरुकेशार्यं शिरसाSन्वहम्  ||

1. த்₃ராவிடா₃க₃மஸாரஜ்ஞம் ராமாநுஜபதா₃ஶ்ரிதம் |

ருசிரம் (ஸர்வஜ்ஞம்) குருகேஶார்யம் நமாமி

                                                                                    ஶிரஸாSந்வஹம் ||

திருக்குருகைப்பிரான் பிள்ளானுடையதான இத்தனியனுக்கு அர்த்த₂ம்-தமிழ் வேத₃மான திருவாய்மொழியின் ஸாரார்த்த₂த்தை அறிந்தவராய், எம்பிருமானாருடைய திருவடிகளை ஆஶ்ரயித்தவராய், அழகியவரான (அல்லது எல்லாமறிந்தவரான_ திருக்குருகைப்பிரான் பிள்ளானை தினந்தோறும் தலையால் வணங்குகிறேன். (‘’குருகேஶச்ந்த்₃ரஜலதி₄ம்’’ ‘’குருகைப்பிராற்கன்பாம் எதிராசர்’’ என்று ஈட்டுத்தனியன்களில் அனுஸந்தி₄க்கப்பெற்றவரும், ஆறாயிரப்படியை எம்பெருமானாரது நியமனத்தாலே அருளியவருமான திருக்குருகைப்பிரான் பிள்ளானது தனியனும் அவஶ்யம் அனுஸந்தி₄க்கத் தக்கதாகையால், பழைய பதிப்புகளில் இல்லாவிடிலும் , இத்தனியன் முதலில் அச்சிட்ப்படுகிறது).

1. நஞ்சீயர் தனியன்

2.नमो वेदान्तवेध्याय जगन्मन्गलहेतवे |

यस्य वागम्रुतासारपूरितं भुवनत्रयम्  ||

2.நமோ வேதா₃ந்த வேத்₃யாய ஜக₃ந்மங்க₃ளஹேதவே | யஸ்ய வாக₃ம்துதாஸாரபூரிதம் பு₄வநத்ரயம் ||

நஞ்ஜீயரதான இந்தத்தனியனுக்கர்த்த₂ம்-யாவரொருவருடைய ஒன்பதினாயிரப்படி வ்யாக்₂யாநமாகிற அம்ருதப்ரவாஹத் தினாலே லோகமெல்லாம் பரிபூர்ணமாயிற்று, ஜக₃த்துக்கு மங்க₃ளாவஹராய்க் கொண்டிருக்கிற அந்த வேதா₃ந்தி நஞ்ஜீயரின் பொருட்டு நமஸ்காரமாகக்கடவது.

1. நம்பிள்ளை தனியன்

3.वेदान्तवेध्याम्रुतवारिराशेर्वेदार्थ साराम्रुतपूरमग्य्रम्  |

आदाय वर्षन्तमहं प्रपध्ये कारुण्यपूर्णं कलिवैरिदासम् ||

1. வேதா₃ந்தவேத்₃யாம்ருதவாரிராஶேர் வேதார்த்த₂

ஸாராம்ருதபூரமக்₃ர்யம்  |

ஆதா₃ய வர்ஷந்தமஹம் ப்ரபத்₃யே காருண்யபூர்ணம் கலிவைரிதா₃ஸம் ||

நம்பிள்ளையதான இந்தத் தனியனுக்கர்த்த₂ம்-வேதாந்தி ந்ஞ்ஜீயராகிற திருவாய்மொழியாகிற ஸமுத்₃ர்த்தில் நின்றும் வேத₃த்தினுடைய ஸாரார்த்த₂மான திருவாய்மொழியாகிற அம்ருதத்தை வாங்கிக்கொண்டு, லோகத்திலவர்களெல்லாரும் உஜ்ஜீவிக்கும்படியாக வர்ஷியாநிற்கிற, க்ருபாபூர்ணரான, திருக்கலிகன்றிதா₃ஸராகிற தா3ஸ்யநாமத்தை யுடையரான நம்பிள்ளையை, ப்ரபத்₃யே-பற்றுகிறேன்.                                       3.

1. பெரியவாச்சான்பிள்ளை தனியன்

4.श्रीमत्क्रुष्ण समाह्वाय नमो यामुनसूनवे  |

यत्कटाक्षलक्ष्याणां सुलभश्श्रीधरस्सदा  ||

1. ஸ்ரீமத்க்ருஷ்ணஸமாஹ்வாய நமோ யாமுநஸூநவே | யத்கடாக்ஷணலக்ஷ்யாணாம் ஸுலப₄ஶ்ஸ்ரீத₄ரஸ்ஸதா₃ ||

பெரியவாச்சான்பிளளையதான இந்தத் தனியனுக்கர்த்த₂ம் – யாவரொருவருடைய கடாக்ஷத்துக்கு விஷயபூ₄தரானவர்களுக்கு ஶ்ரிய:பதியான ஸர்வேஶ்வரன் ஸர்வகாலமும் ஸுலப₄னா யிருக்கிறான், யாமுநருடைய குமாரராய், க்ருஷ்ணனென்கிற திருநாமத்தையுடையரான பெரியவாச்சான்பிள்ளையின் பொருட்டு நமஸ்காரமானது ஆகக்கடவது.                                     4.

1. 5. வடக்குத்திருவீதிப்பிள்ளை தனியன்

5. श्रीक्रुष्णपादपादाब्जे नमामि शिरसा सदा |

यत्प्रसादभावेन सर्वसिद्धिरभून्मम ||

5.ஸ்ரீக்ருஷ்ணபாத₃பாதா₃ப்₃ஜே நமாமி ஶிரஸா ஸதா₃ | யத்ப்ரஸாத₃ப்ரபா₄வேந ஸர்வஶித்₃தி₄ரபூ₄ந்மம் ||

வடக்குத்திருவீதிப்பிள்ளையதான இந்தத் தனியனுக்கர்த்த₂ம் – யாவரொருவருடைய ப்ரஸாதா₃திஶயத்தினாலே எனக்கு ஸமஸ்த புருஷார்த்த₂ஸித்₃தி₄ உண்டாயிற்றது, அப்படிப்பட்டிருக்கிற வடக்குத் திருவீதிப்பிள்ளை திருவடிகளை ஸர்வகாலமும் தலையாலே ஸேவியாநிற்கிறேன்.                                                          5.

1. பிள்ளைலோகாசார்யர் தனியன்

6.लोकाचार्याय गुरवे क्रुष्णपादस्य सूनवे  |

संसारभोगिसन्दष्ट जीवजीवातवे नम: ||

6.லோகாசார்யாய கு₃ரவே க்ருஷ்ணபாத₃ஸ்ய ஸூநவே | ஸம்ஸாரபோ₄கி₃ஸந்த₃ஷ்க ஜீவஜீவாதவே நம: ||

பிள்ளைலோகாசார்யரதான  இந்தத் தனியனுக்கர்த்த₂ம் – ஸம்ஸாரமாகிற ஸர்ப்பத்தினாலே கடிக்கப்பட்டிருக்கிற சேதநரை உஜ்ஜீவிப்பிக்கிறவராய், வடக்குத் திருவீதிப்பிள்ளையுடைய குமாரரான பிள்ளை லோகாசார்யரின் பொருட்டு நமஸ்காரமானது  ஆகக்கடவது.    6.

1. (அழகிய மணவாளப்பெருமாள்) நாயனாராச்சான்பிள்ளை தனியன்

7. श्रुत्यर्थसारजनकं स्म्रुतिबालमित्रं पद्मोल्लसद्भगवदन्घ्रि पुराणबन्धुम् |

जाअनाधिराजमभयप्रदराजपुत्रमस्मद्गुरुं परमकारुणिकं नमामि  ||

7.ஶ்ருத்யர்த்த₂ஸாரஜநகம் ஸ்ம்ருதிபா₃லமித்ரம் பத்₃மோல்லஸ்த்₃ப₄க₃வத₃ங்க்₃ரி புராணப₃ந்து₄ம் |

ஜ்ஞாநாதி₄ராஜ மப₄யப்ரத₃ராஜபுத்ரம் அஸ்மத்₃கு₃ரும் பரமகாருணிகம் நமாமி||

நாயனாராச்சான்பிள்ளையதான இந்தத் தனியனுக்கர்த்த₂ம் – ஶ்ருதிஸ்ம்ருதீதிஹாஸங்களுக்கு ஸாரார்த்த₂ப்ரதிபாத₃கராய், ஸ்ம்ருதிக்கு பா₃லமித்ரராய், விகஸத்பத்₃மஸத்₃ருஶ ப₄க₃வச் சரணங்களுக்குப் புராதந ப₃ந்து₄வாய், ஜ்ஞாநஸாம்ராஜ்ய ஸம்ருத்₃த₄ராய், பெரியவாச்சான்பிள்ளை குமாரராய், பரம காருணிகராய், அஸ்மத்₃ கு₃ருவுமான நாயனாராச்சான்பிள்ளையை ஸேவிக்கிறேன்.

1. அழகியமணவாளப்பெருமாள் நாயனார் தனியன்

8. द्राविडाम्नाय ह्रुदयं गुरुपर्वक्रमागतम् |

रम्यजामात्रुदेवेन दर्शितं क्रुष्णसूनुना ||

8.த்₃ராவிடா₃ம்நாயஹ்ருத₃யம் கு₃ருபர்வக்ரமாக₃தம் |

ரம்யஜாமத்ருதே₃வேந த₃ர்ஶிதம் க்ருஷ்ணஸூநுநா ||

 பிள்ளைலோகாசார்யர் திருத்தம்பியாரான அழகியமணவாளப் பெருமாள் நாயனாருடைய இந்தத் தனியனுக்கர்த்த₂ம் – வடக்குத்திருவீதிப்பிள்ளை குமாரரான அழகியமணவாளப் பெருமாள் நாயனாரலே ஆசார்யபரம்பராப்ராப்தமான ஆசார்ய ஹ்ருத₃யமானது ஸாக்ஷாத்கரிப்பிக்கப்பட்டது.                          8.

1. (வாதி₃கேஸரி) அழகியமணவாளச்சீயர் தனியன்

9. सुन्दर जामात्रुमुने: प्रपध्ये चरणाम्बुजम् |

संसारार्णवसम्मग्नजन्तुसन्तारपोतकम् ||

9.ஸுந்த₃ரஜாமாத்ருமுநே: ப்ரபத்₃யே சரணாம்பு₃ஜம்| ஸம்ஸாரார்ணவஸம்மக்₃நஜந்துஸந்தாரபோதகம் ||

வாதி₃கேஸரி அழரியமணவாளச்சீயரதான இந்தத் தனியனுக் கர்த்த₂ம் – ஸம்ஸாரமாகிற ஸமுத்₃ரத்திலே அழுந்தாநிற்கிற சேதநரை அக்கரைப்படுத்துகிற ஓடமாய்க்கொண்டிருக்கிற, வாதி₃ கேஸரிஅழகியமணவானச்சீயருடைய திருவடிகளைப்பற்றுகிறேன்.

‘’பிள்ளைலோகாசார்யர், நாயனாராச்சான்பிள்ளை, அழகியமண வாளப்பெருமாள் நாயனார், வாதி₃கேஸரி அழகியமணவாளச்சீயர், இவர்கள் நால்வரும் ஈட்டு ஸம்ப்ரதா₃யத் துக்கு ப்ரவர்த்தகராகாமலி ருக்கச்செய்தேயும், பிள்ளைலோகா சார்யர் ஈட்டிலர்த்த₂த்துக்கு உபயுக்தமாக வகுளபூ₄ஷணஶாஸ்த்ர ஸாரமான ஸ்ரீவசநபூ₄ஷண தி₃வ்யஶாஸ்த்ரத்தை அருளிச்செய்கை யாலும், நாயனாராச்சான் பிள்ளை, பெரியவாச்சான்பிள்ளை அருளிச்செய்த இருபத்துநால யிரப்படி வ்யாக்₂யாநத்துக்கு ப்ரவர்த்தகராகையாலும், அழகியமணவாளப்பெருமாள் நாயனார், திருவாய்மொழியுனுடைய சந்தத்திரட்டான ஆசார்யஹ்ருத₃ய மருளிச்செய்கையாலும், வாதி₃கேஸரி அழகியமணவாளச்சீயர் பன்னீராயிரப்படி யுரையும், திருவிருத்தத்துக்கு ஸ்வாபதேஶமுமருளிசெய்கையாலுமிவர்களு டைய தனியன்களும் அநுஸந்தி₄க் கிறார்கள் நம்மாசார்யர்கள்’’ என்று சிரோபாஸித ஸத்₃வ்ருத்₃த₄ ஸம்ப்ரதா₃யஸ்த₂ர்களருளிச் செய்வர்கள்.

1. நாலூராச்சான்பிள்ளை தனியன்

10. नमोस्तु देवराजाय चतुर्ग्रामनिवासिने |

रामानुजार्यदासस्य सुताय गुणशालिने ||

1. நமோSஸ்து தே₃வராஜாய சதுர்க்₃ராமநிவாஶிநே | ராமாநுஜார்யதா₃ஸஸ்ய ஸுதாய கு₃ணஶாலிநே ||

நாலூராச்சான்பிள்ளையதான இந்தத் தனியனுக்கர்த்த₂ம் – ‘’ஸ்ரீ ராமாநுஜதா₃ஸர்’’ என்கிற நாலூர்ப்பிள்ளையுடைய குமாரராய், ஶமத₃மாதி₃ கு₃ணங்களாலே விளங்காநிற்கிறவராய்க் கொண்டிருக்கிற நாலூர் தே₃வராஜரென்கிற ஆச்சான்பிள்ளை யின்பொருட்டு நமஸ்காரமானது ஆகக்கடவது.

1. திருவாய்மொழியப்பிள்ளை தனியன்

11. नमश्श्रीशैलनाथाय कुन्ती नगरजन्मने |

प्रसादलब्ध परमप्राप्य कैन्कर्यशालिने ||

1. நமஶ்ஸ்ரீஶைலநாதா₂ய குந்தீநக₃ரஜந்மநே | ப்ரஸாத₃லப்₃த₄ பரமப்ராப்ய கைங்கர்யஶாலிநே ||

‘’தொண்டர்க்கமுதுண்ணச் சொன்மாலைகள் சொன்னேன்’’ (9-4-9), என்கிறபடியே :: பூ₄ஸுரரான ஸ்ரீ வைஷ்ணவர்களுக்கு போ₄க்₃யமாக அவதரித்த திருவாய்மொழியிலே அவகா₃ஹித்து, அதில் ஶப்₃த₃ரஸம், அர்த்த₂ரஸம், பா₄வரஸம், இவற்றையநுப₄வித்து ததே₃கநிஷ்ட₂ராய், தத்₃வ்யதிரிக்த ஶாஸ்த்ரங்களை த்ருணவத் ப்ரதிபத்தி பண்ணியிருக்கையாலே திருவாய்மொழியோட்டை ஸம்ப₃ந்த₄த்தையே தமக்கு நிரூபகமாகவுடைய திருவாய்மொழிப்பிள்ளையதான இந்தத்தனியனுக்கர்த்த₂ம் – ஆழ்வார், மலையாளத்திலே அறுபது ஸம்வத்ஸரம் நம்பெருமாள் முதலான ஸ்வாமிகளோடே சேரத் துலுக்கவலசையாக எழுந்தருளியிருந்து, துலுக்கன் முடிந்துபோன வாறே திருநகரியை நோக்கி மீண்டெழுந்தருளுகிறவர், ‘’திருக்கணாம்பி’’ என்கிற க்₃ராமத்திலே எழுந்தளினவாறே, திருநகரியூரின்னவிடமென்றும், கோயிலின்னவிடமென்றுந் தெரியாதபடி காடாய்ப்போனபடியைக் கேட்டருளி, ‘’நமக்கும் நம்மடியார்க்கும் படைவீடும் திருவிருப்பும் சமைத்துத்தருவது’’ என்று பிள்ளைக்குத் திருமுக மனுப்பியருள, பிள்ளையும், சிஷ்யர்களும் தாமுமாக எழுந்தருளி, காடுவெட்டி நாடாக்கி, ஊரிலே குடியேற்றி, ஆழ்வாரையும் ஊரிலெழுந்தருளப்பண்ணி ஸகலவித₄கைங்கர்யங்களும் பண்ணுகையினாலே மிகவும் விளங்காநிற்பாராய், குந்தீநக₃ரத்திலே திருவவதரித்தருளின வராய், ‘’திருமலையாழ்வார்’’ என்கிற திருநாமத்தையுடைய வருமான திருவாய்மொழிப்பிள்ளையின் பொருட்டு நமஸ்காரமானது ஆகக்கடவது.                                                                11.

1. மணவாளமாமுனிகள் தனியன்

12. श्रीशैलेशदयापात्रम् धीभक्त्यादिगुणार्णवम् |

यतीन्द्र प्रवणम् वन्दे रम्य जामातरम् मुनिम् ||

12.ஸ்ரீஶைலேஶத₃யாபாத்ரம்தீ₄ப₄க்த்யாதி₃கு₃ணார்ணம்| யதீந்த்₃ரப்ரவணம் வந்தே₃ ரம்யஜாமாதரம் முநிம் ||

‘’வாழி திருவாய்மொழிப்பிள்ளை மாதகவால் வாழுமணவாள மாமுனிவன்’’ (வாழிதிருநாமம்), என்று பேசும்படி பெரிய ஜீயரும்  1. ‘’அஶிஶ்ரயத் ஸ யஶ்ஶேஷ: ஸ்ரீஶைலாதீ₄ஶதே₃ஶிகம்  | அஶேஷாநஶ்ருணோத்₃ தி₃வ்யாந் ப்ரப₃ந்தா₄ந் ப₃ந்த₄நச்சி₂த₃:  ||’’ என்கிறபடியே – திருவாய்மொழிப்பிள்ளை திருவடிகளை ஆஶ்ரயித்து, திருவாய்மொழி முதலான தி₃வ்யப்ரப₃ந்த₃தாத்பர்யத்தையும் அவருபதே₃ஶமுகத்தாலே லபி4த்தருளி, ‘’தாமதி₄கரித்த அர்த்த₂த்தை எல்லாருங்கேட்டு உஜ்ஜீவிக்கும்படியாக நடத்தவேணும்’’ என்று உத்₃யோகி₃த்துக்கொண்டிருக்கிற இவரை, நம்பெருமாள் அர்ச்சகமுகே₂ந அழைத்தருளி, ‘’திருவாய்மொழியின் அர்த்த₂த்தை நாமும் நம்மடியருங்கேட்டு வாழும்படி பெரியதிருமண்டபத்திலே தொடங்கி நடத்தும்’’ என்று தம்திருவடிகளை ஊன்றுவித்து அருளபாடிட்டு நியமித்தருள இவருமப்படியே நடத்துகிறவளவிலே பெரியபெருமாளும், ஈடு தொடங்கினன்றும் சாற்றுகிறவன்றும் தாமெழுந்தருளி, – உயர்வறவுயர்நலந்தொடங்கி, (1-1-1), ‘’அவாவறச்சூழ்’’ (10-10-11), என்கிற சாற்றுப்பாட்டளவாக இவருபந்யஸிக்கிற உபந்யாஸத்தைக் கேட்டருளி மிகவுமுகந்து ‘’முப்பத்தாறாயிரப்பெருக்கர்’’ என்று இவருக்குத் திருநாமஞ்சாத்தியருளித் தனியனுமநுஸந்தி₄த் தெழுந்தருளினார்.  இப்படி பெரிய பெருமாள் நிர்ஹேதுமமாகத் தம்மை விஷயீகரித்து நியமத்தருளினதுக்கு ஜீயரருளிச்செய்த திருநாமம், ‘’நாமார் பெரியதிருமண்டபமார் நம்பெருமாள் தாமாக நம்மைத் தனித்தழைத்து – நீ மாறன், செந்தமிழ் வேதத்தின் செழும் பொருளை நாளுமிங்கே, வந்துரையென்றேவுவதே வாய்ந்து’’ (முக்தகம்) இப்படி நம்பெருமாளருளிச்செய்த பெரியஜீயரதான இந்தத் தனியனுக்கௌ அர்த்த₂ம் – திருவாய்மொழிப்பிள்ளையினுடைய க்ருபைக்கு விஷயபூ₄தராய், ஜ்ஞாந ப₄க்தி வைராக்₃ய மஹோத₃தி₄யாய், ஸ்ரீபா₄ஷ்யகாரர் விஷயத்தில் ப்ராவண்யத்தை யுடையராய்க்கொண்டிருக்கிற கோயில் அழகியமணவாளச்சீயரை ஸேவிக்கிறேனென்றபடி.

பிள்ளைலோகம் ஜீயர் திருவடிகளே  ஶரணம்.

ஸ்ரீமதே ராமாநுஜாய நம:

திருவாய்மொழி தனியன்கள்

1. நாத₂முனிகளருளிச்செய்தது

1. भक्ताम्रुतं विश्वजनानुमोदनं सर्वार्थदं श्रीशठकोपवान्गमयम् |

सहस्र शाखोपनिषत्समागमं नमाम्यहं द्राविदवेदसागरम् ||

1. ப₄க்தாம்ருதம் விஶ்வஜநாநுமோத₃நம் ஸர்வார்த்த₂த₃ம் ஸ்ரீஶட₂கோபவாங்மயம் |

ஸஹஸ்ரஶாகோ₂பநிஷத்ஸமாக₃மம் நமாம்யஹம் த்₃ராவிட₃ வேத₃ஸாக₃ரம்  ||

பரமகாருணிகரான பிள்ளைலோகம் ஜீயரருளிச்செய்த

திருவாய்மொழித் தனியன் வ்யாக்₂யானம்

(ப₄க்தாம்ருதம்) ‘’பத்தராகக்கூடும்’’ (3-6-11), ‘’தொண்டர்க்கமுது’’ (9-4-9),  என்றபடி. (விஶ்வஜநாநுமோத₃நம்) ‘’பார்பரவிங்கவி’’ (7-9-4), ‘’அடியார்க் கின்பமாரி’’ (4-5-10), என்கிறத்தைச் சொன்னபடி.  (ஸர்வார்த்த₂த₃ம்) ‘’எல்லாப்பொருளும் விரித்தானை’’ (4-5-5), என்னும்படி ஸகலார்த்த₂ ப்ரத₃மாயிருக்கை. மிக்கவிறைநிலை (தனியன்),  தொடங்கி, ‘’மிக்க வேதியர் வேதத்தினுட்பொருள், நிற்கப்பாடி என்னெஞ்சுள் நிறுத்தினான்’’ (கண்ணி 9), என்கிறபடியே, அறிய வேண்டுமர்த்த₂மெல்லாவற்றையும் அறிவிப்பிக்குமென்றபடி.  (ஸ்ரீஶட₂கோப வாங்மயம்) ‘’குருகூர்ச் சடகோபன் சொல்’’ (1-1-11), என்றபடி.  (ஸஹஸ்ர ஶாகோ₂பநிஷத் ஸமாக₃மம்) ஸஹஸ்ரஶாகை₂-ஸாமவேத₃மாய், தத்ஸாரம்-சா₂ந்தோ₃க்₃யோபநிஷத்தாய், அதின் ஸாரம் – உத்₃கீ3த₂ மென்றதாய், அத்தையாயிற்று இப்படிப் பாடியருளிற்றென்றபடி.  வேதவரும்பொருள் நூல்களை (9-3-3),  வண்டமிழ் நூலாக்கினபடி (4-5-10).  எய்தற்கரிய மறைகளை ஆயிரமின்றமிழாற செய்தற் குலகில் வரும் சடகோபனிறே (இரா 18).  (நமாம்யஹம் த்₃ராவிட₃வேத₃ ஸாக₃ரம்) அளவியன்ற வந்தாதியாயிரத்தை (1-4-11), l பத்தர் பரவும்படி (1-5-11), சொல்லிற்று.

கடலையும் சட₂கோபன் சொல்லையும் ஸமாநமாகச் சொல்லுகிறது. (ப₄க்தாம்ருதம்) ‘’விண்ணவரமுதுண’’ (பெரிய 6-1-2), என்னும்படி, விண்ணின்மீதமரர்கட்காய (பெரியாழ் திரு 3-4-10), தே₃வபோ₄க்₃யமான அம்ருதத்தை யுடைத்தாயிருக்கும் அது;  இது ‘’பாலோடமுதன்னவாயிரம்’’ (8-6-11), என்னும்படி அவனித்தேவரான (8-4-10), பூ₄ஸுரர்க்கு போ₄க்₃யமான அம்ருதமாய், ஆராவமுத்தையுடைத்தாயிருக்கும் (2-5-5).  (விஶ்வஜநாநு மோத₃நம்) ஸர்வஜநாபி₄மதப்ரத₃மாகையாலும், த₃ர்ஶநீயமாகை யாலும், ஸமுத்₃ரம் ஸர்வஜநஸந்தோஷ வேஷத்தையுடைத்தா யிருக்கும்; இதுவும் ‘’முதல்பத்தர்வானவரென்னம்மான் பார்பரவ என்னும்படி ஸேஶ்வரவிபூ₄தி போ₄க்₃ய’’மாயிருக்கும்.  (ஸ்ரீ ஶட₂கோபவாங்மயம்) அதில் அம்ப₂ஸ்ஸு அக₃ஸ்த்ய வாங்மய மாயிருக்கும்; இதில் ச₂ந்தஸ்ஸு ஶட₂கோபவாங்மயமாயிருக்கும்; திருவாய்மொழியிறே. (ஸஹஸ்ரஶாகோ₂பநிஷத் ஸமாக₃மம்) அது ஸர்வஶாகா₂ஸாரமான சந்த₃நஶாகா₂ஸமாக₃மத்தை ஸமீபத்திலே யுடைத்தாயிருக்கும்; இது, ஸர்வவேத₃ஶாகா₂ ஸாரமான  உபநிஷத்தினுடைய  திரட்சியாயிருக்கும். (நமாம்யஹம் த்₃ராவிட₃வேத₃ ஸாக₃ரம்) அந்த ஸாக₃ரம் 1. ‘’அஞ்ஜலிம் ப்ராங்முக₂: க்ருத்வா’’ என்னும்படி அஶரண்யனுக்கு ஶரண்யமாயிருக்கும்; வண்டமிழ் நூல்களான (4-5-10),  இது, சடகோபன் பாட்டென்றவாறே நாடடையக் கையெடுக்கும்படியாயிருக்கும்; ‘’நமாம்யஹம்’’ என்று – நாடெல்லாம் அநுஸந்தி₄க்கக்கடவர்களிறே 2. ‘’வந்தே₃ ராமாயணார்ணவம்’’ என்னுமாபோலே.

2.ஶ்லோக ஜால ஜலாகீர்ணம் ஸர்க்க₃கல்லோல ஸங்குலம் | காண்₃ட₃க்₃ராஹ மஹாமீநம் வந்தே₃ ராமாயணார்னவம் ||’’. இங்கு சீர்த்தொடையாயிரம் (1-2-11),  தீர்த்தங்களாயிருக்கும் (7-10-11). அங்கு ஐந்நூறு ஸர்க்க₃ம்; இங்கு  ‘’பத்துநூறு’’ (6-7-11), என்னும்படியாயிருக்கும்.  அங்கு ஷக்காண்ட₃மாயிருக்கும்; இங்கு ஷட்பதா₃ர்த்த₂ ப்ரதிபாத₃கமாய், பத்துப்பத்தாயிருக்கும்.  அது ராமாயணார்ணவம், இது த்₃ராவிட₃வேத₃ஸாக₃ரம். அது ரகு₄வம்ஶ சரிதமாயிருக்கும்; இது ‘’முகில் வண்ணனடி மேற்சொன்ன சொன்மாலையாயிரம்’’ (7-2-11), என்னலாயிருக்கும்.  அது 3. ‘’வால்மீகிர் ப₄க₃வாந் ருஷி:’’ என்னும்படியான வாஸ்மீகிப்ரோக்தம்; இது குருகூர்ச்சடகோபன் சொல்லாயிருக்கும் (9-6-11). அது *மஹாபாதக நாஶநமாயிருக்கும். இதுவும் அருவினை நீறுசெய்யுமதாயிருக்கும் (3-5-11).  அது 4. ‘’ஸம்ஸார்ம் ஸ விஹாய க₃ச்ச₂திபுமாந் விஷ்ணோ: பத₃ம் ஶாஶ்வதம்’’ என்று ப₂லமாயிருக்கும்.  இதுவும் ‘’வானின் மீதேற்றியருள்செய்து முடிக்கும் பிறவிமாமாயக்கூத்தினையே’’ (8-4-11), என்று திருவடியே யடைவிக்கும் (4-9-11).

1. (திருவழுதி நாடென்றும் தெங்குருகூரென்றும்) ‘’ஆழ்வார் திருவடிகளை-அவர் ஸம்ப₃ந்த₄முடைய நாட்டோடும் ஊரோடும் ஆற்றோடும் வாசியற எல்லாவற்றையும் சேர்த்து, ப்ரஸந்நமான மநஸ்ஸே ! அநுஸந்தி₄த்துப்போரு’’ என்கிறது.  வைகுந்தச்செல்வனார் (நான் திரு 75), சேவடியோபாதி வைகுந்த வானாடும் (பெரிய திருவ 68), இறந்தால் தங்குமூரான (பெரிய திரு 10-2-10), கண்ணன் விண்ணூரும் (திருவிரு 47),  அமுதவிரசையாறும் (ஆர்த்தி 20),  உத்₃தே₃ஶ்யமாமாபோலே, இங்கும் இவை உத்₃தே₃ஶ்யமாகிறபடி.                                                                                    1.

• ஈஶ்வரமுனிகளருளிச்செய்தது

2. திருவழுதிநாடென்றும் தென்குருகூரென்றும்மருவினிய வண்பொருநலென்றும்அருமறைகளந்தாதி செய்தானடியிணையே யெப்பொழுதும் சிந்தியாய் நெஞ்சேதெளிந்து.

(திருவழுதி நாடென்றும்) இத்யாதி₃யாலே – ஆழ்வார் திருவடிகளைச் சிந்திக்கும்படி சொல்லுகிறது;  ‘’கவளயானைக் கொம்பொசித்த கண்ணனென்றும்’’ (பெரிய 4-8-1), என்று கொடங்கி,  ‘’பார்த்தன் பள்ளிபாடுவாள்’’ (பெரிய 4-8-1), என்னுமாப்போலே. (திருவழுதி நாடென்றும்)  ‘’வாய்ந்த வழுதி வளநாடன்’’ (5-6-11), என்று நிரூபகமாகவிறே அதுதானிருப்பது.  அவர் ஸம்ப₃ந்த₄த்தால் அவரோபாதி அதுவும் அநுஸந்தே₄யமாயிருக்கு மாகையால், திருவடிகள் நாட்டோடே நடக்கிறது.  (தென்குருகூரென்றும் ‘’குருகூர்நகரான்’’ (திருவிரு 100), என்று – அவரிருக்குமூராகையாலே அதுவுமப்படியேயாயிருக்கை.  (மருவினிய வண்பொருநலென்றும்) மருவ இனிதான வண்பொருனலென்றபடி.  பொருநல் சங்கணி துறைவனிறே (10-3-11).  இதுவுமிவர் இறங்கும் துறை;  அவர் திருவடிகளும் இறங்குந்துறை.    நன் ஞானத்துறேயிறே (திருவிரு 93).  வண்சடகோபனைப் (2-4-11),  போலே இதுவும் வண்மையுடைத்தா யிருக்கை.  1. ‘’ஸவித்ரீ முக்தாநாம்’’.  இப்படி விலக்ஷணமான நாடும் நகரும் துறையுமென் றநுஸந்தி₄த்து.  (அருமறைகளந்தாதி செய்தானடியிணையே யெப்பொழுதும் சிந்தியாய் நெஞ்சே தெளிந்து) அதாவது – எய்தற் கறியமறைகளை ஆயிரமின்றமிழாற்செய்தற்குலகில் வரும் சடகோபனைச் சிந்தையுள்ளே சிந்தித்துப் போருவென்கை (இரா 18).  2. ‘’கு₃ருபாதா₃ம்பு₃ஜம் த்₄யாயேத்’’ என்கிறபடியே திருவடிகளையே சிந்தித்துப்போரு; மற்றொன்றிலே மருளாதே தெளிந்து அவ்வடியையே அநுஸந்தி4க்கப்பார்.

அன்றிக்கே, வேத₃த்திலே 3. ‘’வைகுண்ட₂ பு₄வநலோகம்’’ என்று நாட்டையும், 4. ‘’யோவைதாம் ப்3ரஹ்மணோ வேத₃ அம்ருதேநாவ்ருதாம் புரீம்’’ என்று அம்ருதவாஹிநியான விரஜையாற்றாலே ஆவ்ருதமான வைகுண்ட₂நக₃ரத்தையும், 5. ‘’விஷ்ணோ: பதே₃ பரமே மத்₄வ உத்ஸ:’’ என்றும், 6. ‘’தத்₃விஷ்ணோ: பரமம் பத₃ம்’’ என்றும் – அவன் திருவடிகளையும் உபநிஷத்து ஓதினாப்போலே, அந்த அருமறையின் தாத்பர்யமான, அர்ச்சாவதாரமான ஆதிப்பிரானதான திருவழுதித்திருநாட்டையும், ‘’திருக்குருகூரதனுள் நின்றவாதிப்பிரான்’’ (4-10-1), என்னும்படி அவன் வர்த்திக்கிற ஊரையும், ஊருக்கு வடக்கான வண்பொருநலாற் றையும், அங்கே நின்றவாதிப்பிரானுடைய (4-10-1),  நீள்கழலையுமிறே திருவாய்மொழியிற் (1-9-11), சொல்லிற்று; இது-மற்றை உகந்தருளின நிலங்களிலற்றுத்துறைக்கும், ஊருக்கும் நாட்டுக்கும் உபலக்ஷணம்.   ‘’குட்டநாடு’’ (8-9-1), என்றிறே நாட்டையும் அருளிச்செய்துபோருவது; ‘’தேறுநீர்ப்பம்பை வடபாலைத் திருவண்வண்டூர்’’ (6-1-10), என்றும், ‘’தண்புனல்சூழ் திருவரங்கத்துள்ளாய்’’ (7-2-6), என்றும் – ஊரையும் ஆற்றையும் அருளிச்செய்தது.  இப்படியாயிற்று தி₃வ்யதே₃ஶ தி₃வ்யநக₃ர தி₃வ்யநதி₃களின் வைப₄வத்தையும் திருவாய்மொழி முகே₂ந த₃ர்ஶிப்பித்து.  ஆக மூர்த்தியில் பண்ணிய தமிழானபடி. திருநாமப் பாட்டுக்கள்தோறும் – தமக்கு நிரூபகமாகவும் ஊரையும் நாட்டையும் ஆற்றையும் பாடுகையாலே (ஆசார்யஹ்ரு) – அதுதான், மிக்க வேதியர் வேதத்தினுட்பொருளாக (கண்ணி 9) அருளிச்செய்கையாலே, அத்தைப்பற்ற ‘’திருவழுதிநாடென்றும் தென்குருகூரென்றும் மருவினிய வண்பொருநலென்றும் அருமறைகளந்தாதி செய்தான்’’ என்றிங்ஙனே சொல்லுகிறதாகவுமாம்.  திருவழுதிநாடென்றும் – சிந்தியாயென்னுதல்; திருவழுதிநாடென்றும் – அருமறைகளந்தாதி செய்தானென்னுதல்; ததீ₃யவைப₄வமிறே வேத₃தாத்பர்யமாயறு வது.  இப்படி வேத₃த்தை த்₃ராவிட₃மாகச் செய்த த்₃ரவிடோ₃பநிஷ தா₃சார்யருடைய, அங்க்₃ரியுக₃ங்களை (தனியன்),  ‘’தெளிவுற்ற சிந்தையர்’’ (7-5-11),  ‘’தெளிந்தவென் சிந்தை’’ (9-2-4), என்னுமாபோலே, ‘’உபாயோபேயம்’’ என்று தெளிந்து மநஸ்ஸே ஸந்ததம் ஸ்மரித்துப்போரு’’ என்று ஆழ்வாரி திருவடிகளே அநுஸந்தே₄யமாகச் சொல்லிற்று.                             2.

3.(மனத்தாலும் வாயாலும்) இதில் – ஆழ்வார் திருவடிகளே ப்ராபகமும் ப்ராபயம்மாகிறபடியை அந்வய       வ்யதிரேகங்களிரண் டாலும் த₃ர்ஶிப்பிக்கிறது.

1. சொட்டைநம்பிகளருளிச்செய்தது

3.மனத்தாலும் வாயாலும் வண்குருகூர்பேணு மினத்தாரை யல்லாதிறைஞ்சேன் தனதாலுமேதுங்குறைவிலே னெந்தைசடகோபன் பாதங்கள் யாமுடையபற்று.

(மனத்தாலும் வாயாலும் வண்குருகூர் பேணுமினத்தாரை யல்லா திறைஞ்சேன்) மனத்தாலும் வாயாலும் வண்குருகூர் பேணுகை யாவது –‘’திருக்குருகூரதனை யுளங்கொள் ஞானத்துவைம்மின் (4-10-9);  ‘’திருக்குருகூரதனைப் பாடியாடிப் பரவிச்சென்மிங்கள்’’ (4-10-2), என்று ஆழ்வாருபதே₃ஶங்கேட்டபடியே, மநஸ்ஸாலே நினைத்தும், வாயாலே சொல்லியும் போருகை; பேணுகை-விரும்புகை; 1. ‘’யத்₃தி₄ மநஸாத்₄யாயதி தத்₃வாசா வத₃தி’’ என்னக்கடவதிறே.  இப்படி ஆழ்வார் ஸம்ப₃ந்த₄முடைய தே₃ஶத்திலே விருப்பமுடைய வர்களையடைய ப₄ஜித்தேன்.  ஆழ்வார் ஸம்ப₃ந்தி₄ ஸம்ப₃ந்தி₄ களை யொழிய அந்யரை ஆத₃ரித்து ப₄ஜியேன். (வண்குருகூர் பேணுமினத்தார்) c நல்லர் நவில் குருகூரிறே (திருவிரு 100).  (இனத்தார்) ஸமூஹமாயுள்ளவர்கள்.  அன்றிக்கே, ஸஜாதீயரென்றாகவுமாம்.  இத்தால் – குருகூர்ச்சடகோபன் பாட்டான (10-6-11), திருவாய்மொழியிலே அந்வயமுடைய ஸ்ரீவைஷ்ணவ ஸமூஹத்தை என்றபடி; குழாங்கொள் தெங்கொருகூரிறே (2-3-11).  இத்தால் திருவாய்மொழியிலே அதி ப்ரவணரானவர்களை யொழிய அந்யரை ஆத₃ரியேனென்ற தாயிற்று.  இப்படி அந்யரை அநாத3ரிக்கைக்கு அடியுடைமை சொல்லுகிறது, – (தனத்தாலுமேதுங்குறைவிலேன்) என்று.  2. ‘’த₄நம் மதீ₃யம் தவ பாத₃பங்கஜம்’’ என்கிறபடியே ஆழ்வார் திருவடி களைப் பற்றின நமக்கு f ‘’விபூ₄திஸ்ஸர்வம்’’ என்னும்படி, தனத்தாலும் ஏதுங்குறேவிலேன் – ஒன்றுங் குறையுடையேனல்லேன்.  (எந்தை சடகோபன்) ‘’அன்னையாயத்தனாய்’’ (கண்ணி 4); ‘’மாதா பிதா’’ (தனியன்) என்னும்படி எனக்கு ஜனகரான ஆழ்வார்.  (பாதங்கள்) ப்ராப்தஶேஷி யானவர் திருவடிகள்; (யாமுடையபற்று) தச்சே₂ஷபூ₄தரான நம்முடைய பற்று; h ‘’தகையான் சரணம் தமர்கட்கோர் பற்று’’ (10-4-10) யாமுடைய பற்று இதுவாயிற்று.

4.இனி, ‘’சடகோபன் பாதங்கள்’’ என்றத்தை விவரியாநின்று கொண்டு, திருவாய்மொழி ஹ்ருத்₃க₃தமாம்படி, ஆழ்வார்க்குப் பரதந்த்ரரான உடையவர் திருவடிகளைத் தொழாநின்றேன் என்கிறது,  – (ஏய்ந்த பெருங்கீர்த்தியிராமாநுசமுனிதன் வாய்ந்த மலர்ப்பாதம் வணங்குகின்றேன்) என்று.

4.அநந்தாழ்வானருளிச்செய்தது

1. ஏய்ந்த பெருங்கீர்த்தியிராமாநுசமுனிதன் வாய்ந்தமலர்ப்பாதம் வணங்குகின்றேன் ஆய்ந்பெருஞ்சீரார் சடகோபன் செந்தமிழ் வேதந்தரிக்கும் பேராதவுள்ளம்பெற.

(ஏய்ந்த பெருங்கீர்த்தியிராமாநுசமுனிதன்) ‘’ஏற்கும் பெரும்புகழ் வானவரீசன்’’ (3-9-11), என்னுமாபோலே அங்குத்தைக்கு அநுரூபமாய்ப் பொருந்தியிருக்கிற பெரிய புகழையுடைய எம்பெருமானார் தம்முடைய (வாய்ந்த மலர்ப்பாதம் வணங்குகின்றேன்) ஒன்றுக்  கொன்று பொருந்திய்ருப்பதாய் மலர்போன்ற திருவடிகளை ப்ரணதிபண்ணாநின்றேன்.  ‘’ராமாநுஜஸ்ய சரணௌ ஶரணம் ப்ரபத்₃யே’’ (தனியன்), என்கிறபடியே, ப்ராப்யபு₃த்₃த்₄யா – வர்த்தமாநமாய்ச் செல்லுகிறது. இப்படி வணங்குகிறது எதுக்காகவென்னில், – (ஆய்ந்த பெருஞ்சீரார் சடகோபன் செந்தமிழ் வேதந்தரிக்கும் பேராதவுள்ளம் பெற) (ஆய்ந்தபெருஞ்சீரார் சடகோபன்) ‘’ஆய்கொண்டசீர்’’ (3-9-9), என்றும், ‘’ஆயபெரும்புகழ்’’ (3-9-8), என்றும், சொல்லுகிறபடியே, ஆயப் படும் – விலக்ஷணமாய், நிரவதி₄கமான கல்யாணகு₃ணங்களால் பூர்ணரான ஆழ்வாருடையதாய் அதிஸுலப₄மான த்₃ராவிட₃ வேத₃த்தை த₄ரிக்கும்படி நிஶ்சலமான மநஸ்ஸைப்பெற.

அன்றிக்கே, ஆய்ந்தபெருஞ்சீராரென்று – * செந்தமிய் வேதத்துக்கு விஶேஷணமாகவுமாம்.  சீர்த்தொடையாயிரமிறே (1-2-11).  இந்த ப்ரப₃ந்த₄ தா₄ரணார்த்த₂மாக வாய்ந்த மலர்ப்பாதம் வணங்குகின்றேன்.  தீமனங்கெகுத்து (2-7-8), மருவித்தொழும் மனத்தை ஆசார்யன் தரவேணு மிறே (2-7-7).  ஆகையால் ‘’தங்குமனம் நீ யெனக்குத்தா’’ (பெரிய திருமொழி தனியன்) என்னும்படி, பேராதவுள்ளம்பெறவென்று – எம்பெருமனாரை ப்ரார்த்தி₂க்கிறது.  அதாவது – இவர்தான, மாறனடி பணிந்துய்ந்தவராய் (இரா 1), ‘’மாறன் பணித்த மறையுணர்ந்தோனை’’ (இரா 46), என்றும்,  ‘’தென்குருகைப்பிரான் பாட்டென்னும் வேதப்பசுந்தமிழ் தன்னைத் தன்பத்தியென்னும் வீட்டின் கண்வைத்த இராமாநுசன்’’ (இரா 29), என்றும், பண்டரு மாறன் பசுந்தமிழானந்தம் பாய் மதமாகவுடையராய் (இரா 64), திருவாய்மொழி யின் மண்ந்தருமின்னிசை மன்னுமிடந்தொறு மிருக்குமவராய் (இரா 60). உறுபெருஞ்செல்வமும் மாறன் விளங்கியசீர் நெறிதரும் செந்தமிழென்றறிதர நிற்குமவராகையாலும் (இரா 19), அவர் திருவடிகள் ராமாநுசனாகை யாலும் இவரை அர்த்தி₂க்கிறது; ‘’மற்றையாழ்வார்கள் தி₃வ்யப்ரப₃ந்த₄ங்களை அங்கோ₃பாங்க₃மாகவுடைய இவருடைய த்₃ராவிட₃வேத₃மான தி₃வ்யப்ரப₃ந்த₄மொழிய ததி₃தர க்₃ரந்த்₂ங்களில் சபலமான மநஸ்ஸு சலியாமல் இதொன்றிலுமேயுற்று நிலைநிற்கவேணும்’’ என்று அவரை அர்த்தி₂க்கிறதென்கை. 4.

5.இனி, இதில் – திருவாய்மொழியினுடைய உத்பாத₃கரையும் வர்த்த4கரையுஞ்சொல்லுகிறது – (வான்றிகழுஞ்சோலை) என்று.

1. பட்டரருளிச்செய்தது

5.வான்றிகழுஞ்சோலை மதிளரங்கர்வண்புகழ்மேல், ஆன்றதமிழ்மறைகளாயிரமும் – ஈன்ற முத்ற்றாய்சடகோபன் மொய்ம்பால் வளர்த்த, இதத்தாயிராமாநுசன்.

(வான்றிகழுஞ்சோலை)யாவது – வானிலே – ஆகாஶத்திலே. திகழுகிற-ப்ரகாஶிக்கிற சோலையென்றபடி.  1. ‘’வ்ருக்ஷஷண்ட₃மிதோபா₄தி’’ ‘’வானேந்து சோலை’’  சோலையணிதிருவரங்கமிறே (திருமாலை 14).  (மதிளரங்கர்) ‘’திட்கொடி மதிள்சூழ்’’ (7-2-3), ‘’மதிள் திருவரங்கம்’’ (திருமாலை 42).  அதுவும் வானையுந்துமதிளாயிருக்கை (9-10-4).  (வான்றிகழுஞ்சோலை) உயர்ந்த சோலையையும், மதிளையுமுடைய கோயிலே நிரூபகமான பெரிய பெருமாளுடைய ஶ்லாக்₄யமான கல்யாண கு₃ணவிஷயமாய் விஸ்த்ருதமாயிற்று ஆயிரம் திருவாய்மொழியும்.  ‘’முகில்வண்ணனடிமேற் சொன்ன சொன்னமாலையாயிரம்’’ (7-2-11) என்னக்கடவதிறே.  அதுதான் சீர்த்தொடையாயிரமென்று (1-2-11), – சீர்கலந்தசொல்லாயிறே இருப்பது.  ‘’நலமுடையவன்’’ (1-1-1), ‘’ஈறில வண்புகழ் நாரணன்’’ (1-2-10), என்று உபக்ரமித்து, வாழ்புகழ் நாரணன்’’ (10-9-1), என்றிறே தலைகட்டியருளினார்.  பெரிய பெருமாள்தான் – l நலந்திகழ் நாரணனிறே (பெரு 10-11);  1. ‘’நாராயணபரம் ப்₃ரஹ்ம’’ 2. ‘’நாராயணபரா வேதா₃:’’ என்னக்கடவதிறே; அத்தாலே (மதிளரங்கர் வண்புகழ் மேலான்றதமிழ் மறைகளாயிரமும்) என்கிறது.

இனித்தான் திருவாய்மொழி பத்துப்பத்தாலும் ப்ரதிபாதி₃க்கிற- ‘’பரபரன்’’ (1-1-8), என்கிற பரத்வமும், ‘’சோராதவெப்பொருட்குமாதி’’ (2-1-11), என்கிற – காரணத்வமும், ‘’முழுதுமாய் முழுதியன்றாய்’’ (3-1-8),  என்கிற –வ்யாபகத்வமும், ‘’மறுகலிலீசன்’’ (4-1-10), என்கிற நியந்த்ருத்வமும், ‘’ஆவா வென்றருள்செய்து’’ (5-1-6), என்ரிற – கருணிகத்வமும், ‘’ஏறு சேவகனார்க் கென்னையுமுளள்’’ (6-1-10), ‘’வரங்கொள் பாதமல்லாலில்லை யாவர்க்கும் வன்சரண்’’ (6-3-7),  என்கிற ஶரண்யத்வமும், ‘’எண்ணிலாப் பெரு மாயனே’’ (7-1-1), – என்கிற ஶக்திமத்தவமும், ‘’தேவிமாராவார் திருமகள் பூமியேவ மற்றமரராட்செய்வார்’’ (8-1-1), என்கிற ஸதயகாமத்வமும், ‘’எண்டிசையும் கீழும் மேலும் முற்றவுமுண்டபிரான்’’ (9-1-1), என்கிற – ஆபத்ஸக₂த்வமும், ‘’சுரிகுழற்கமலக்கட்கனிவாய்க் காளமேகம்’’ (10-1-1), என்ற ஆர்த்தி ஹரத்வமுமாகிற அதில் பத்தர்த்த₂மும் – பெரிய பெருமாளை ப்ரதிபாதி₃க்கிற, கங்குலும் பகலிலும் (7-2-1),  காணலா யிருக்கும்.  ‘’வடிவுடைவானோர் தலைவனே’’ (7-2-10), என்று – பரத்வமும், ‘’முன்செய்திவ்வுலகம்’’ (7-2-2), ‘’விண்ணோர் முதல்’’ (7-2-6), என்று காரணத்வமும், ‘’கட்கலீ’’ (7-2-3), ‘’என்னுடையாவி’’ (7-2-9), என்று – வ்யாபகத்வமும், ‘’பால துன்பங்களின்பங்கள் படைத்தாய்’’ (7-2-7),  ‘’காலசக்கரத்தாய்’’ (7-2-7),  ‘’மூவுல-காளி’’ (7-2-10), என்கையாலே –நியந்த்ருத்வமும், ‘’இவள் திருத்தருளாய்’’ (7-2-6), என்ற காருணிகத்வமும், ‘’பற்றிலார் பற்றநின்றானே’’ (7-2-7), என்று – ஶரண்யத்வமும், ‘’அலைகடல் கடைந்த வாரமுதே’’ (7-2-5), என்று-ஶக்தி  மத்த்வமும், ‘’என் திருமகள் சேர்மார்பனே’’ (7-2-9), ’’நிலமகள் கேள்வனே’’ (7-2-9),  ‘’ஆய்மகளன்பனே’’ (7-2-9), என்று- ஶக்தியாலே நித்யமாகக் கற்பித்த பத்நீபரிஜநாதி₃களையுடைய ஸத்யகாமத்வமும், ‘’இவ்வுலக முண்டுமிழ்ந்தளந்தாய்’’ (7-2-2), என்று – ஆபத்ஸக₂த்வமும், ‘’முகில் வண்னடியையடைந்தருள் சூடியுய்ந்தவன்’’ (7-2-11), என்று-ஆர்த்திஹர த்வமும் அருளிச்செய்தாரிறே;  ஆக, எல்லாவற்றாலும் ‘’மதிளரங்கர் வண்புகழ் மேலான்ற தமிழ் மறைகளாயிரம்’’ என்னத்தட்டில்லையிறே.  ஆழ்வார்களில் நம்மாழ்வார் அதி₄கரானாப்போலே, எம்பெருமான்களில் நம்பெருமாள் அதி₄கராயிறேயிருப்பது; அத்தைப்பற்றவுஞ் சொல்லிற்று.

இப்படி பெரியபெருமாள் விஷயமாகவே ப்ரதிபாதி₃த்த திருவாய்மொழியை (ஈன்ற முதற்றாய் சடகோபன் மொய்ம்பால் வளர்த்தவிரத்தாயிராமாநுசன்) நெடுங்காலமும் நோற்றுப்பெற்ற     முந்தின மாதா ஆழ்வார்; ‘’வண்டமிழ் நூற்கநோற்றேன்’’ (4-5-10), என்றாரிறே; வருந்திப்பெற்ற பிள்ளையை வளர்த்தெடுக்கும் மாதாவைப் போலே திருவாய்மொழியை வளர்த்த இதத்தாய்-வர்த்தி₄ப்பித்த மாதா எம்பெருமானாரயிற்று.  ஞானக்கலையான (1-9-8),  திருவாய்மொழிக்கு ஜந்மபூ₄மி ஆழ்வார், தத்₃வர்த்த₄கர் எம்பெருமானார்;  இப்படியாயிற்று ஜ்ஞாநஸந்தாநம் வளர்த்தியோடே நடந்து செல்வது.  ‘’பெற்றார் பெற்றொழிந்தார் பின்னும் நின்றடியேனுக்குற்றானாய் வளர்த்து’’ (பெரியதிரு 8-9-7), என்னுமாபோலே. மொய்ம்பால் வளர்க்குந்தாய் தன் மிடுக்காலே காத்து நோக்குமாபோலேயாயிற்று இவரும் அத்தைக் காத்து வளர்த்தபடியும்.  தேவகிபெற்ற வுருவுகரியவொளிமணி வண்ணனை (பெரியாழ் 1-3-17), வளர்க்குந்தாயான யசோதை தன்மிடுக்காலே யெடுத்து, ‘’ஏதேனுஞ்சொல்லி யசலகத் தாரேதேனும் பேச நான் கேட்கமாட்டேன்’’ (பெரியாழ் 2-9-6), என்றும், ‘’தூசனஞ்சொலும் தொழுத்தைமாரும் தொண்டரும் நின்றவிடத்தினின்று’’ (பெரியாழ் 2-9-8 ), ‘’போதர் கண்டாய்’’ (பெரியாழ் 2-9-6), ‘’தாய்சொல்லுக்கொள்வது தன்மங்கண்டாய்’’ (பெரியாழ் 2-9-8), என்று குற்றஞ் சொல்லுமவர்களையும் தன் சொல்லாலே வாய்ப்புடை புடைத்துத் தன்வசமாக்கி, ‘’தீயபுந்திக்கஞ்சன்’’ (பெரியாழ் 2-2-5), என்று கருத்தைக் குலைத்து ‘’காப்பாருமில்லை’’ (பெரியாழ் 2-3-1), என்று இரந்து ‘’அசோதை வளர்க்கின்ற செய்த்தலை நீலநிறத்துச்சிறுப்பிள்ளை’’ (பெரியாழ்1-3-12), என்னும்படி நிறம்பெற வளர்த்து ப்ரமேய ஸாரத்தை வர்த்தி₄ப்பித்தாப்போலே, ப்ரமாணஸாரத்தை வர்த்தி₄ப்பித்த ப்ரகாரமும்.  அதெங்ஙனேயென்னில்; இங்கும் ஆழ்வார் அவதரித்து அவாவற்றுவீடுபெற்றெழுந்தருளினபின்பு (10-10-11), பா₃ஹ்ய குத்₃ருஷ்டிகளாலே, * பா₄ஷாகா₃நமான திருவாய்மொழி அபி₄பூ₄தமாய் வருகிற படியைக் கண்டு, பா₄ஷ்யஸூக்திகளாலே அத்தை நிரோதி₄த்து அத்தையிதுக்குக் காவலான வேலியாகக் கற்பித்துத் திருவாய்மொழியைத் தன்கைவசமாக்கி, திருக்குருகைப்பிரான் பிள்ளானைக்கொண்டு இதினர்த்த₂த்தை வெளியிடுவித்து வர்த்தி₄ப்பித்துக்கொண்டு போந்தாரிறே, ‘’மாறனடிபணிந்துய்ந்தவன்’’ (இரா 1), என்னும்படியான அடியாராகை யாலே.  ஆண்டவனிட்ட பயிரை வர்த்தி₄ப்பிக்கவேணுமிறே அடியானுக்கு.

6.(மிக்கவிறைநிலையித்யாதி₃) 1. ஸ்ரீபதிஶ்சேதநஸ்யாஸ்ய ஹேதுத் வேந ஸமாஶ்ரித: | அநிஷ்டஹாநி மிஷ்டஸ்ய ப்ராப்திஞ்ச குருதே ஸ்வயம் ||’’ என்று ஸகலவேத₃ ஸ்ங்க்₃ர்ஹமான திருமந்த்ரத்தில் பத₃த்ரயத்தாலும் ப்ரதிபாதி₃க்கப்படுகிற அர்த்த₂பஞ்சகத்தை, ‘’திருமாலாலருளப்பட்ட சடகோபன்’’ (8-8-11), என்னும்படி ஶ்ரிய:பதியான ஸர்வேஶ்வரனாலே, மயர்வற மதிநலமருளப்பெற்ற (1-1-1), ஆழ்வாரரு ளிச்செய்த திருமாலவன் கவியான (திருவிரு 48), திருவாய்மொழி ப்ரப₃ந்த₄ம் ப்ரதிபாதித்த ப்ரகாரத்தை இத்தனியனிலே சொல்லித் தலைக்கட்டுகிறது – (மிக்கவிறைநிலை யும் மெய்யாமுயிர் நிலையும் தக்க நெறியும் தடையாகித் தொக்கியலு மூழ்வினையும் வாழ்வினையும் குருகையர்கோன் யாழினிசை வேதத்தியலோதும்) என்று.

6.இதுவும் பட்டரருளிச்செய்தது

1. மிக்கவிறைநிலையும் மெய்யாமுயிர்நிலையும் தக்கநெறியுந் தடையாகித்-தொக்கியலும் ஊழ்வினையும்வாழ்வினையு மோதும்குருகையர்கோன் யாழினிசை வேதத்தியல்.

மிக்கவிறைநிலையாவது- ’’இறைநிலை யுணர்வரிது’’ (1-3-6), என்னும் படியான ஸர்வஸ்மாத் பரத்வம்.  1. ‘’தமீஶ்வராணாம் பரமம் மஹேஶ்வரம் தம் தே₃வதாநாம் பரமஞ்சதை₃வதம்’’ 2. ‘’நாராயண பரோஜ்யோதி:’’ என்றும், 3. ‘’தத்வம் நாராயன: பர:’’ என்றும், ‘’மனிசர்க்குத் தேவர்போலத் தேவர்க்கும் தேவாவோ’’ (8-1-5), என்றும், ‘’தேவ தேவனை’’ (3-6-2), என்றும், ‘’பரஞ்சோதி நீ பரமாய்’’ (3-1-3), என்றும், ‘’மிகுஞ்சோதி’’ (2-2-5), என்றும், ‘’முழுதுண்டபரபரன்’’ (1-1-8), என்றும்,  ‘’வானோ ரிறை’’ (1-5-1), என்றும், ‘’கழிபெருந்தெய்வம்’’ (திருவிருத்தம் 20), என்றும். ‘’பெருந்தெய்வம்’’ (4-6-2), என்றும், ‘’பெரியவப்பனைப் பிரமனப்பனை உருத்திரனப்பனை’’ (8-1-11), என்றும். ‘’திருவுடையடிகள்’’ (1-3-8), என்றும், ‘‘திருமகளார் தனிக் கேள்வன் பெருமையுடக்யபிரானார்’’ (1-6-9), என்றும், ‘’திருமாமகள் கேள்வா தேவா’’ (6-10-4), என்றும் சொல்லப்படுகிற ஸர்வஸ்மாத்பரனை யாயிற்று (மிக்கவிறை) என்கிறது. ‘’திருமங்கைநின்றருளுந் தெய்வம்’’ (இர. திருவ 57),  ‘’திருமாலையல்லது தெயவமென்றேத்தேன்’’ (முதல் திருவ 64),  ‘’திருவில்லாத்தேவரைத் தேறென்மின் தேவு’’ (நான் திரு 53), என்னக்கடவதிறே.  இதுவாயிற்று பரஸ்வரூபம். இறை நிலையவது – ஸௌலப்₄யத்துக் கவ்வருகில்லாதபடி ம்குடிந்த நிலமான ஆஶ்ரிதபாரதந்த்ர்யத் தோடே நிற்கிற அர்ச்சாவதாரமென்கை; அத்தையாயிற்று ‘’எளிவரும்’’ (1-3-2), இத்யாதி₃யிற் சொன்னது.  இதிறே ஈஶ்வர ஸ்வரூபயாதா₂த்ம்யம்.

மெய்யாம் உயிர்நிலையாவது –‘’உருவியந்த விந்நிலைமை’’ (1-3-6), என்று, ‘’எண் பெருக்கந்நலத்தொண்பொருள்’’ (1-2-10), என்றும், உணர்வைப்பறவூர்ந்து’’ (8-8-3), என்றும், ‘’நின்றவொன்றை’’ (8-8-4), என்றும், ‘’உயிர் வீடுடையான்’’ (1-2-1), என்றும்-ப்ரக்ருதே:பரனாய், ஜ்ஞாநாந்த₃ஸ்வரூபனாய், ஜ்ஞாநகு₃ணகனாய், நித்யனாய், ஈஶ்வரனுக்கு ஶரீரவத் என்றும், ‘’உள்ளதும்’’ (1-2-4), என்றும், ‘’மெய்ம்மையை’’ (திருமாலை 38), என்றுஞ் சொல்லுகையாலே ப்ரக்ருதி ஸ்வபா₄வத்திற்காட்டில் ஆத்மஸ்வரூப நித்யத்வஞ்சொல்லிற்று, அன்றிக்கே , மெய்யாமுயிரென்கயாலே – 5. ‘’யஸ்யாத்மா ஶரீரம்’’ என்கிறபடியே, ‘’உள்ளத்வனுரு’’ என்று ஶரீர ஶரீரி பா₄வஞ்சொல்லிற்றாகவுமாம். உயிர்நிலையாவது – ‘’மெய்ம்மையை மிகவுணர்ந்து’’ (திருமாலை 38), என்கிறபடியே, ’’தம்மடியாரடி யோங்கள்’’ (3-7-10), என்றும், ‘’தொண்டன் சடகோபன்’’ (7-1-11), என்றும், ll ‘’சிறுமாமனிசரா யென்னையாண்டார்’’ (8-10-3), என்றும், ததீ₃யபர்யந்த மான நிலை.  இதிறே ஸ்வஸ்வரூபயாதா₂த்ம்யம்.

தக்கநெறியாவது – அத்யந்த பரதந்த்ர ஸ்வரூபத்துக்கு, அநுரூபமான உபாயம்.  அல்லாதது தகாத நெறியாயிறே யிருப்பது; ‘’நெறிகாட்டி நீக்குதியோ’’ (பெரியதிருவ 6), என்னக்கடவதிறே. ‘’நீயம்மா காட்டும் நெறி’’ (பெரியதிருவ 5),  ‘’கண்ணனல்லாலில்லை கண்டீர் சரண்’’ (9-1-10).  ஶரீர ரக்ஷணம் ஶரீரிக்கே ப₄ரமிறே. 1. [மாஶுச:] – என்னுடம்பிலழுக்கை நானே போக்கிக்கொள்ளேனோ என்றிறே அவன் வார்த்தை.  ‘’எம்மையாளும் பரமர்’’ (3-7-1), என்று ததீ₃யஶேஷத்வம் ஸ்வாரூபமானால், ‘’நன்மை பெறுத்தெம்மை நாளுய்யக்கொள்கின்ற நம்பர்’’ (3-7-7), என்றவர்களே உபாயமாகவும் வேணுமிறே; (தக்கநெறி) ததீ₃யோபாயமாகவுமாம். உபாய யாதா₂தத்ம்யமிதுவிறே.

(தடையாகித் தொக்கியலும் ஊழ்வினையாவது) – விரோதி₄யாய்த் திரண்டு வர்த்திக்கிற ப்ராக்தநகர்மமென்கை. ‘’முன்செய்த முழுவினை’’ (1-4-2),  ‘’பாரமாய பழவினை’’ (அமல 5), என்னக்கடவதிறே; ஊழ்மை-பழமை. வினை-கர்மம். ‘’பொய்ந்நின்ற ஞானமும் பொல்லா வொழுக்கும் அழுக்குடம்பும்’’ (திருவிரு 1). ‘’அவித்₃யாகர்மவாஸநா ருசி ப்ரக்ருதி ஸம்ப₃ந்த₄ம்’’ (முமுக்ஷுப்படி 250),  ப₄க₃வத்ஸ்வரூபதிரோதா₄நகரியிறே தே₃ஹம்.  விரோதி₄ ஸ்வரூபயாதா₂த்ம்யம் – அஹங்கார மமகாரங்கள் (ஶரணாக₃திக₃த்₃யம் 12);  ‘’யானே என்னையறியகிலாதே யானே யென்றனதே யென்றிருந்தேன்’’(2-9-9),  ‘’நீர் நுமதென்றிவை வேர்முதல் மாய்த்து’’  (1-2-3), 2. ‘’பீ₃ஜமேதத்₃ த்₃விதா₄ ஸ்தி₂தம்’’. ‘’முன்னமே’’ (திருவிரு 95), என்னும்படி அநாதி₃யாயிறே போருவது; இதுதான் அநுகூலர்பக்கல் அநாத₃ரத்தைப் பிறப்பிக்குமதா யிருக்கும், அதுதான் தே₃ஹாத்ம ப்₄ரம மூலமாகையாலே ஸ்ரீவைஷ்ணவர்கள் திறத்தில் ஜந்ம நிரூபணத்திலே மூட்டி அநர்த்த₂த்திலே பர்யவஸிக்கும் (ஸ்ரீவசந 243);  ‘’அதிலே ஒன்று அவர்கள்பக்கல் ஜந்மநிரூபணம்’’ (ஸ்ரீவசந195), என்றாரிறே.  ‘’மன்பக்கல் சேவிப்பார்க்கன்புசெய்வார் சன்மனிரூபணமு மாவிக்கு நேரேயழுக்கு’’ (ஸப்தகாதை 5), என்றாயிற்று அதின் க்ரௌர்யமிருப்பது;  ‘’அமரவோரங்கம்’’ (திருமாலை 33), இத்யாதி₃.

வாழ்வினையாவது – வாழ்வையென்றபடி.  வாழ்வினையென்று – முழுச்சொல்.  வாழ்வாவது – நின்தாளிணைக்கீழ் வாழ்ச்சியைப் (3-2-4), பெற்று;  ‘’வாழ்வெய்தி ஞாலம் புகழ வாழ்வர்’’ (3-3-11), என்றபடி ‘’தனக்கே யாக எனைக்கொள்ளுமீதே’’ (2-9-4), ‘’உன்றன் திருவுள்ளமிடர் கெடுந் தோறும் நாங்கள் வியக்க வின்புறுதும்’’ (10-3-8), என்று அவனுகந்த படியைச் செய்து ஆநந்தி₃க்கை.  அன்றிக்கே, ’’அவனடியார் நனிமாக்கலவி யின்பமே நாளும்வாய்க்க நங்கட்கே’’ (8-10-7), என்கிறபடியே, ‘’அந்தமில் பேரின்பத்தடிய ரோடிருந்தமை’’ (10-9-11), என்றுஞ்சொல்லுகிற சரமப்ராப்ய மாகவுமாம். இதிறே ப்ராப்யத்தின் எல்லைநிலம்.

(குருகையர்கோன் யாழினிசை வேதத்தியலோதும்) இந்த அர்த்த₂ பஞ்சகத்தையும் ஓதுகையாவது – 3. ‘’ப்ராப்யஸ்ய ப்₃ரஹ்மணோ ரூபம்’’ இத்யாதி₃யில் 3. ‘’முநயஶ்ச மஹாத்மாநோ வேத₃ வேதா₃ர்த்த₂வேதி₃ந: வத₃ந்தி’’ என்கிறபடியே, ஶட₂கோபமுனி யான இவர் தி₃வ்யஸூக்தியும். ‘’இமையோரதிபதி அடியேன் மனனே பொய் மயர்வு பிறந்தருளினன் விண்ணப்பம் தொழுதெழு என்று பஞ்சகத்தையும் அடியிலே யாயிற்றுச்சொல்லிற்று’’ (ஆசார்ஹ்ருத₃யம் 212), ‘’ உயர் திண்ணணையொன்று பயிலேறு கண் கரு வீடு சொன்னாசொருக் கொண்ட நோற்றநாலும் எம்மாவொழிவில் நெடுவேயென்கிற இருபதிலே விஶத₃மாக்கி எண்பதிலே பரப்புகையாலே அஞ்சையும்’’ (ஆசார்ஹ்ருத₃யம் 211), என்றிறே ஆசார்யஹ்ருத₃யத்திலே அருளிச்செய்தது.  குருகையர்கோன் யாழினிசை வேதமாவது – ஸம்ஸ்க்ருத வேத₃ம் போலே தான்றோன்றியன்றிக்கே,  ‘’எய்தற்கரிய மறைகளை யாயிரமின் றமிழாற்செய்தற் குலகில் வரும் சடகோபன்’’ (இரா18), என்னும் படி ஆழ்வாராலே அருளிச்செய்யப்பட்ட அதிஶயத்தை யுடைத்தாய், ‘’யாழினிசையே’’ (5-3-6), என்று கா₃நஸ்வரூபியான ஸர்வேஶ்வரனை ப்ரதிபாதி₃க்கையாலே ‘’பண்ணார் பாடல்’’ (10-7-5), ‘’பண்புரை யிசை கொள் வேதம்’’ (ஆசார்ஹ்ருத₃யம் 50), என்னலாம்படி ‘’பண்கொளாயிரம்’’ (3-6-11), என்று ஸாமவேத₃ம் போலே ஸரஸமாயிருக்கை.  இதினுடைய வேத₃ ஸாம்ய மெல்லாம் ஆசார்யஹ்ருத₃யத்திலே விஶத₃மாக அருளிச்செய்தார்; அதிலே கண்டுகொள்வது.

‘’விண்மீதிருப்பாய்’’ (6-9-5), என்கிற பாட்டிலே பரஸ்வரூபம் காணலாம்; ஆத்ம ஸ்வரூபம்,  அடியார்ந்தவையத்திலே (3-7-10), காணலாம்.  உபாய ஸ்வரூபம், உழலையிலே (5-8-11), காணலாம்.  விரோதி₄ஸ்வரூபம், ‘’அகற்ற நீவைத்த’’ (5-7-8), என்கிறத்திலே காணலாம்.  ப₂லம், உற்றேனிலே (10-8-10), யுணரலாம்.  அர்த்த₂பஞ்சக ஜ்ஞாநத்தாலேயிறே, ‘’அந்தமில் பேரின்பத்தின்புறுகையும்’’ (10-10-10), என்று அறுதியிட்டருளிற்று.  எண்பெருக்கந்நலத்திலும் (1-2-10), ‘’எனக்கேயாட்செய்’’ (2-9-4), ‘’ஒழிவில் காலம்’’ (3-3-1), ‘’வேங்கடங்கள்’’ (3-3-6), ‘’சீலமில்லா’’ (4-7-1), ‘’களைவாய்’’ (5-9-8),  ‘’ஞாலத்தூடே’’ (6-9-3), என்கிற பாட்டுக்களிலும் – திருமந்த்ரார்த்த₂ம் காணலாயிருக்கும்.  ‘’அகாரத்தாலும், மகாரத்தாலும் – ரக்ஷகனையும், ரக்ஷ்யத்தையும் சொல்லி, சதுர்த்தி₂யாலுமுகாரத்தாலும் – ரக்ஷண ஹேதுவான ப்ராப்தியையும் ப₂லத்தையுஞ்சொல்லுகிறது; ஸவிப₄க்திகமான நாராயணபத₃த்திலே-ஸர்வஸ்மாத்பரன் திருவடிகளில் கைங்கர்யத்தைச்சொல்லுகையாலே, திருமந்த்ரம்-அர்த்த₂ பஞ்சக ப்ரதிபாத₃கமென்னுமிடம் ஸ்பஷ்டமிறே.  ஆகையாலே திருவாய்மொழியில் ப்ரதிபதி₃க்குமர்த்த₂மெல்லாம் அர்த்த₂பஞ்சக ப்ரதிபாத₃கமான திருமந்த்ரார்த்த₂ மென்னத்தட்டில்லை; 1. ‘’ஸ்ரீபதிஶ்சேதநஸ்யாஸ்ய’’ (பன்னீராயிரப்படி ப்ரவேஶம்) என்கிற ஶ்லோகத்திலே அருளிச்செய்த அர்த்த₂பஞ்சகமும், இதிலிரண்டிரண்டு பத்தாலே ஒரோவர்த்த₂ம் ப்ரதிபாதி₃க்கப்படுகிறது’’ என்று திருவாய்மொழியிம் உரை ப்ரவேஶத்திலே வாதி₃கேஸரி அழகிய மணவாளச்சீயரருளிச் செய்தாரிறே.

திலதமுலகுக்கான திருவேங்கடத்தானை, அலகில்புகழந் தாதியாயிரமும் – உலகில் உரைத்தான் சடகோபனுத்தமர்கள் நெஞ்சில், விரித்தான் பெரும்பூதூர்வேந்து.

பிள்ளைலோகஞ்ஜீயர் திருவடிகளே ஶரணம்.

தனியன்கள் வ்யாக்₂யானம் முற்றிற்று.