பத்தாம் திருவாய்மொழி
கிளரொளி – ப்ரவேசம்

******

ப – பத்தாம்திருவாய்மொழியில் – கீழ் புருஷார்த்ததயா நிர்ணீதமான அத்யந்த பாரதந்த்ர்யயுக்தமாயிருந்துள்ள கைங்கர்யத்தை இவர் அபேக்ஷித்தபடியே காலவிளம்பம் பிறவாதபடி இங்கே கொடுத்தருளுகைக்காகத் தெற்குத் திருமலையிலே எழுந்தருளி நிற்கிறபடியை ப்ரகாசிப்பிக்கக் கண்டு அத்யந்த ஹ்ருஷ்டராய்; அழகருடைய ஔஜ்ஜ்வல்யத்தையும், ஆபி₄ரூப்யத்தையும், ஔதா₃ர்யத்தையும், ரக்ஷகத்வத்தையும், ரக்ஷணோபகரணவத்தையையும், ஆஸ்ரிதவ்யாமோஹத்தையும், ஆபத்ஸகத்வத்தையும், ஆஸ்ரிதாநுகூலதையையும், விரோதி₄நிரஸநஶீலதையையும், ஜ்ஞாநப்ரத₃த்வத்தையும் அநுஸந்தித்து, “ஏவம்வித₄னான ப்ராப்யபூ₄தன் தானும் விரும்பும்படியான திருமலையே பரமப்ராப்யம்” என்று நிஷ்கர்ஷித்து, முதலிட்டு ஐந்து பாட்டாலே திருவுள்ளத்தையும், மேலிட்டு ஐந்து பாட்டாலே லௌகிகரையும் குறித்து அவன் போ₄க்₃யதையை உபதே₃ஶித்து முடித்தருளுகிறார்.

ஈடு – “கீழ் எம்மாவீட்(₂-9)டிலே நிஷ்கர்ஷித்த ப்ராப்யம் பெறுகைக்குத் திருமலையை ஆஸ்ரயிக்கிறார்” என்று ஆளவந்தார் அருளிச்செய்தாராகத் திருமாலையாண்டான் பணிக்கும்படி.  எம்பெருமானார், – அங்ஙனல்ல, இவர் பாட்டுத்தோறும் “ஒல்லை” (₂-9-1) “ஒல்லை” (₂-9-10) என்றும், “காலக்கழிவு செய்யேல்” (₂-9-₂) என்றும் – த்வரிக்கப்புக்கவாறே, “நமக்கும் அறிவித்து, நாமும் இவர் காரியம் செய்யக்கடவதாக அறுதியிட்டால், ‘சரீரஸமநந்தரம் பேறு தப்பாது’ என்று அறுதியிட்டிருக்கலாயிருக்க,  இவர் இப்படி த்வரிக்கிறது ‘இச்சரீரத்தோடே நாம் அடிமைகொள்ளவேணும்’ என்றுபோலேயிருந்தது;  இனி இவர்க்கு நாம் நினைத்தபடி பரிமாறுகைக்கு ஏகாந்தமான தே₃சம் ஏதோ?” என்று ஞாலத்தூடே நடந்துழக்கி(10-7-₄)ப் பார்த்துவரச்செய்தே, ‘இவ்விடம் சால ஏகாந்த  ஸ்த₂லமாயிருந்தது’ என்று திருமலையிலே ஸந்நிதி₄பண்ணியருளி, “நாம் உமக்கு முக₂ந்தருகைக்காக வந்துநின்றோம்; நீர் இங்கேவந்து நினைத்த வகைகளெல்லாம் பரிமாறி அநுப₄வியும்” என்று தெற்குத் திருமலையிலே நிற்கிற நிலையைக் காட்டிக்கொடுக்க, இவரும் அத்தை அநுஸந்தி₄த்து, ப₄க₃வான் ப்ராப்யனானால் அவன் வர்த்திக்கும் தே₃சமும் ப்ராப்யமாகக் கடவதிறே; அத்தாலே, திருமலையோடு, அத்தோடு சேர்ந்த அயன்மலையோடு, புறமலையோடு, திருப்பதியோடு, போம்வழியோடு, ‘போகக்கடவோம்’ என்று துணியும் துணிவோடு வாசியற ப்ராப்யாந்தர்க்க₃தமாய் அநுப₄வித்து இனியராகிறார் – என்று.

முதல் பாட்டு

கிளரொளி யிளமை கெடுவதன் முன்னம்*
வளரொளி மாயோன் மருவிய கோயில்*
வளரிளம் பொழில்சூழ் மாலிருஞ் சோலை*
தளர்வில ராகில்(ச்) சார்வது சதிரே.

ப – முதற்பாட்டில், நிரதிசயௌஜ்ஜ்வல்யவிசிஷ்டனான ஸர்வேஸ்வரன் விரும்பின திருமலையே ப்ராப்யம் என்கிறார்.

கிளர் – கிளர்ந்து வருகிற, ஒளி – ஜ்ஞாநௌஜ்ஜ்வல்யத்துக்கு யோக்யதையுண்டான, இளமை – (யௌவநாரம்ப₄ரூபமான) இளமை, கெடுவதன் முன்னம் – (விஷயாந்தரக₃தமாய்க்) கெடுவதற்கு முன்னே, வளர் – (ஆஶ்ரிதார்த்தமாக இங்கே எழுந்தருளினபின்பு) வளர்ந்து வருகிற, ஒளி – (சீலஸௌலப்₄யாதி₃) கு₃ணௌஜ்ஜ்வல்யத்தையுடைய, மாயோன் – ஆஸ்சர்யரூபனான ஸர்வேஸ்வரன், மருவிய – பொருந்தி வர்த்திக்கிற, கோயில் – தி₃வ்யஸ்தா₂நமாய், வளர் – வளராநிற்கச் செய்தே, இளம் – இளமையையுடையத்தான, பொழில் – பொழில்களாலே, சூழ் – சூழப்பட்டு, மாலிருஞ்சோலை – அத்தாலே “மாலிருஞ்சோலை” என்று திருநாமமான திருமலையை, தளர்வு – (ப்ரயோஜநாந்தர ஸம்ப₃ந்த₄மாகிற) தளர்த்தி, இலராகி – அற்று, சார்வதே – ப்ராபிக்குமதுவே, சதிர் – சதிர்.

“இதொழிய ப்ரயோஜநாந்தரமுண்டு” என்றிருக்கை இளமை என்று கருத்து.  ‘சேதநர் பா₃ல்யத்திலே விவேகாத்மாக்களாய்க்கொண்டு அநந்யப்ரயோஜநராய்ப் பற்றும் இது சதிரிறே’ என்று தம் திருவுள்ளத்தைக் குறித்து உரைத்தாராயிருக்கிறது.

ஈடு – முதற்பாட்டு.  திருமலையை ப்ராபிக்கையே இவ்வாத்மாவுக்கு நிரதிஶய புருஷார்த்த₂ம் என்கிறார்.

(கிளரொளி இளமை இத்யாதி₃) “திருமலையை ஆஸ்ரயியுங்கோள்” என்றார்; “செய்கிறோம்” என்று ஆறியிருந்தார்கள்; “கெடுவிகாள்!  எத்தை விஸ்வஸித்துத்தான் நீங்கள் ஆறியிருக்கிறது? “வயோ‍ஸ்யா ஹ்யதிவர்த்ததே” அன்றோ; வாள்களாகி நாள்கள் செல்ல(திருச்சந்தவிருத்தம் – 11₂)வன்றோ நீங்கள் ஆறியிருக்கிறது; கழிந்த பருவத்தை உங்களாலேதான் மீட்கப்போமோ? (கிளரொளி இளமை) என்றது – மாநஸஸ்ரத்₃தை₄யாய், பிறந்த இஸ்ரத்₃தை₄  இதில்நின்றும் மாறி, விஷயாந்தரத்திலே பிறப்பதற்கு முன்னே.  ஒருவனுக்கு ஒரு விஷயத்திலே ஒருகால் ஸ்ரத்₃தை₄ பிறக்கும்; அவன்தனக்கே அவ்விஷயத்திலே அஸ்ரத்₃தை₄பிறக்கக்கடவதாயிருக்கும்; ஆக, பிறந்த ருசி மாறுவதற்கு முன்னே என்னுதல்; அங்ஙனன்றிக்கே, “ப்ராப்யம்” என்னும் ப்ரதிபத்தி பிறந்தாலும், “கரணபாடவமில்லையே” என்று கைவாங்கவேண்டாதபடி கரணபாடவமுள்ளபோதே என்னுதல்; “பா₃ல்யே க்ரீட₃நகாஸக்தா:” என்னா, “தஸ்மாத்₃ பா₃ல்யே விவேகாத்மா யதேத” என்னா நின்றதிறே.  (வளரொளி) ஸ்வத: வ்ருத்₃தி₄க்ஷயாதி₃கள் இல்லாதவனுக்கு விகாரத்தைப் பிறப்பிக்கவற்றாயிற்று தே₃சஸ்வபா₄வம். நாட்செல்ல நாட்செல்ல வளராநின்றுள்ள புகரையுடையனாய், ஆஸ்சர்யசக்தியுக்தனான ஸர்வேஸ்வரன், அவதாரங்கள்போலே தீர்த்த₂ம் ப்ரஸாதி₃யாதே நித்யவாஸம் பண்ணுகிற தே₃ஶம்.  (வளர் இளம்பொழில் சூழ் மாலிருஞ்சோலை) அடிமைசெய்கிறவர்கள் கிளரொளி இளமையை யுடைவர்கள்; அடிமைகொள்ளுகிறவன் வளரொளி மாயோன்; அடிமை செய்கிற தே₃சம் வளர் இளம் பொழில் சூழ் மாலிருஞ்சோலை; ஆக, இப்படி அடிமை செய்யுமவனும், அடிமைகொள்ளுமவனும், அடிமைசெய்யும் தே₃ஶமும் ஒத்தபருவமாயாயிற்றிருப்பது.  வளரவளர இளகிப்பதித்துச் செல்லாநிற்குமதாயிற்று சோலை.

(தளர்விலராகில்) “யந்முஹூர்த்தம் க்ஷணம் வாபி” இத்யாதி₃; ஸர்வப்ரகாரத்தாலும் வரும் அநர்த்த₂மாகிறது – திருமலையைக் கிட்டாமை என்றிருக்கிறார்.  “திருமலை ப்ராப்யம்” என்னும் பு₃த்₃தி₄ பிறந்து, லபி₄க்கைக்கு விரோ₄தியாய் வரும் அநர்த்த₂பா₄கி₃களன்றியே ஒழியவேண்டில்.  (சார்வது சதிரே) திருமலையைக் கிட்டுமிதுவே இவ்வாத்மாவுக்குச் சதிர்; அல்லாதவையெல்லாம் இளிம்பு.  “கண்ணுக்கிலக்கான விஷயங்களை விட்டு வேறே சிலவற்றைப் பெறுகைக்கு யத்நியாநின்றிகோளீ ” என்று நீங்கள் நினைத்திருக்குமதுவே இளிம்பு; இதுவே சதிர்.

இரண்டாம் பாட்டு

சதிரிள மடவார் தாழ்ச்சியை மதியாது*
அதிர்குரல் சங்கத்து அழகர்தம் கோயில்*
மதிதவழ் குடுமி மாலிருஞ் சோலை*
பதியது ஏத்தி எழுவது பயனே.

ப – அநந்தரம், அழகருடைய திருமலையோடு சேர்ந்த திருப்பதியை ஏத்துமதே ப்ரயோஜநம் என்கிறார்.

சதிர் – (அர்த்தா₂நுரூபமாகவும், ஸ்வதோ₃ஷத்துக்கு ஈடாகவும் ஒதுக்கி உடம்புகொடுக்கும்) சதிரையுடையராய், இளம் – இளமையாலே மதி மயக்கி, செல்லாமை தோன்ற இருக்கும், மடவார் – ஸ்த்ரீகளுடைய, தாழ்ச்சியை – தாழ்ச்சி தோற்ற இருக்கும் உக்திசேஷ்டிதாதிகளை, மதியாதே – ப்ரீதிபண்ணாதே, அதிர் குரல் – (ஸம்ஸ்லேஷஜநிதப்ரீதியாலே) முழங்குகிற, சங்கத்து – ஸ்ரீபாஞ்சஜந்யத்தையுடையராகையாலே, நிரதிசய ஸௌந்த₃ர்யத்தையுடைய, அழகர் – அழகருக்கு, தம் கோயில் – அஸாதா₄ரண ஸ்தா₂நமாய், மதி – சந்த்ரனானவன், தவழ் – தவழும் படியோங்கின, குடுமி – சிகரஸிகைகளையுடைத்தான, மாலிருஞ்சோலை – திருமலையில், பதி – திருப்பதியாகிற, அது – ப்ரஸித்₃த₄ஸ்த₂லத்தை, ஏத்தி – ஸ்தோத்ரம் பண்ணி, எழுவதே – உச்சரிதராகையே, பயன் – ப்ரயோஜநம்.

இதுவும் நெஞ்சுநோக்கி உரைத்தல்.

ஈடு – இரண்டாம் பாட்டு. திருமலையோடு சேர்ந்த ஸ்ரிய:பதியைக் கிட்டுகையே பரமப்ரயோஜநம் என்கிறார்; அன்றிக்கே, திருமலைதன்னையே சொல்லுகிறதாதல்; (அன்றிக்கே, திருப்பதியையாதல்).

(சதிரிள மடவார் தாழ்ச்சியை மதியாது) சதிரிள மடவார் விஷயமாக நீங்கள் பண்ணும் தாழ்ச்சியை ஒன்றாக பு₃த்₃தி₄பண்ணாதே என்னுதல்; சதிரிளமடவார் தாங்கள் பண்ணும் தாழ்ச்சியை மதியாதே என்னுதல்; மதித்தால் ப்ரயோஜநமில்லாமையேயன்று; மேல் நரகம்; இங்கு ஸிஷ்டக₃ர்ஹை. “ப₄க்தாநாம்” என்று பரார்த்த₂மாய், நிரதிசயபோ₄க்₃யமாயிருக்கும் விஷயமன்றே.  சதிரையுடையராயிருப்பர்கள் – பிறரை அகப்படுத்திக்கொள்ளுகைக்கு ஈடான விரகையுடையராயிருப்பர்கள்.  செத்துக்காட்டவுங்கூட வல்லராயிருக்கை.  சதிரையும் பருவத்தின் இளமையையும் காட்டியாயிற்று அகப்படுத்துவது.  கீழே “கிளரொளி இளமை” என்றதே; அப்பருவம் கண்டவிடத்தே இழுத்துக்கொள்ளும் முதலைகளாயிற்று விஷயங்கள்.

(அதிர்குரல் இத்யாதி₃) திருக்கையின் ஸ்பர்சத்தாலே எப்போதும் ஒக்க முழங்காநின்றுள்ள ஸ்ரீபாஞ்சஜந்யத்தைத் திருக்கையிலேயுடையராய், அச்சேர்த்தி யழகாலே அதுதன்னையே தமக்குத் திருநாமமாகவுடையவர்.   “ஆஸ்ரித ரக்ஷணத்துக்குப் பாங்கான நிலம்” என்று திருவுள்ளத்தாலே விரும்பி, “என்னது” என்று ஆத₃ரித்து வர்த்திக்கிற கோயில்.  (மதிதவழ் குடுமி) சூற்பெண்டுகள் சுரமேறுமாபோலே, சந்த்₃ரன் தவழ்ந்து ஏறாநின்றுள்ள சிக₂ரத்தையுடைய திருமலை.  மாலிருஞ்சோலையாகிற – பதியென்னுதல், மாலிருஞ்சோலையில் பதியென்று திருப்பதியைச் சொல்லுதல்.  (பதியது ஏத்தி எழுவது பயனே) ஸ்வரூபாநுரூபமான வ்ருத்திவிசேஷத்தைப் பண்ணி உஜ்ஜீவிக்குமிதுவே இவ்வாத்மாவுக்கு ப்ரயோஜநம்; அல்லாதவை நிஷ்ப்ரயோஜநம்.  ப்ரயோஜநம் என்றது – ப்ராப்யம் என்றபடி.

மூன்றாம் பாட்டு

பயனல்ல செய்து பயனில்லை நெஞ்சே!*
புயல்மழை வண்ணர் புரிந்துறை கோயில்*
மயல்மிகு பொழில்சூழ் மாலிருஞ் சோலை*
அயல்மலை யடைவது அதுக ருமமே.

ப – அநந்தரம், பரமோதா₃ரன் வர்த்திக்கிற திருமலையோடு சேர்ந்த அயல்மலையை ப்ராபிக்கையே கார்யம் என்கிறார்.

நெஞ்சே  – நெஞ்சே! பயனல்ல – ப்ரயோஜநஸூந்யமானவற்றை, செய்து – செய்து, பயன் – ப்ரயோஜநம், இல்லை – இல்லை; புயல் – தூறலும் துளியுமான, மழை – காளமேகம்போலே, வண்ணர் – ஜலஸ்த₂லவிபா₄க₃மற வர்ஷிக்கும் ஸ்வபா₄வத்தையுடையவர், புரிந்து – அபி₄முக₂ராய்க்கொண்டு, உறை – நித்யவாஸம்பண்ணுகிற, கோயில் – வாஸஸ்தா₂நமாய், மயல்மிகு – கண்டார் நெஞ்சு கலங்கும்படி த₃ர்சநீயமான, பொழில் – பொழில், சூழ் – சூழ்ந்த, மாலிருஞ்சோலை – திருமலையினுடைய, அயல் – அருகின, மலை – மலையை, அடைவது அதுவே – அடைகையாகிற அதுவே, கருமம் – கர்த்தவ்யம் – ஸ்வரூபப்ராப்தம்.

ஈடு – மூன்றாம் பாட்டு.  உத்₃தே₃ஸ்யத்துக்கு இதெல்லாம் வேணுமோ? திருமலையோடு சேர்ந்த அயன்மலையையடைய அமையும் என்கிறார்.

(பயனல்ல இத்யாதி₃) பயனல்லவாக நினைத்திருக்கிறது – பரமபத₃த்தில் இருப்பையும், அல்லாத அவதாரங்களையும்.  அன்றியே (பயன் இத்யாதி₃) ப்ரயோஜந ஸூந்யமானவற்றைச் செய்து ஒரு ப்ரயோஜமில்லை.  செயலும் ப₂லமும் இரண்டும் ப்ரயோஜநமாயிற்று தாம் பற்றின விஷயம்; “ஸுஸுக₂ம் கர்த்தும்” என்னக்கடவதிறே; ஸாத₄நத₃சையிலும் து₃:க்க₂ரூபமாய், ப₂ல வேளையிலும் து₃:க்க₂மிஶ்ரமாயிருக்கிற ஸ்வர்க்க₃தத்ஸாத₄நங்களையாயிற்று இவர் நினைத்திருக்கிறது.  (நெஞ்சே) விஷயாந்தரத்துக்கும், இவ்விஷயத்துக்குமுண்டான நெடுவாசி உனக்கு அநுபூ₄தமிறே.  (நெஞ்சே) ப₃ந்த₄மோக்ஷங்கள் இரண்டுக்கும் பொதுவாயிறே நெஞ்சுதான் இருப்பது;  இவ்வளவிலும் இவ்விஷயத்தை அகலுகைக்குக் காரியம் பார்த்தாய் நீயிறே.

(புயல்மழை வண்ணர் புரிந்துறை கோயில்) பயனான விஷயந்தானிருக்கிறபடி.  வர்ஷுகவலாஹகம் போலேயிருக்கிற வடிவழகையுடையவர், அவ்வடிவழகை ஸர்வஸ்வதா₃நம்பண்ணி வர்த்திக்கிற கோயில்.  வர்ஷுகமான மேக₄ம்போலே ஜலஸ்த₂லவிபா₄க₃மின்றிக்கே ஸர்வஸ்வதா₃நம்பண்ணி வர்த்திக்கிற தே₃சம் என்றுமாம்.  இத்தால் – தமக்கு ப்ராப்யப்ராபகங்கள் ஒருவனேயாயிருக்கிறபடி.  (மயல்மிகு பொழில்சூழ்) சோலைச்செறிவாலே புக்கார்க்கு இருண்டிருக்கும் என்னுதல்; அன்றியே போ₄க்₃யதாப்ரகர்ஷத்தாலே நெஞ்சை இருளப்பண்ணும் என்னுதல்.  (மாலிருஞ்சோலை அயன்மலை) திருமலையோட்டை ஸம்ப₃ந்த₄த்தையே தனக்குப் பேராக உடைத்தானமலை.  “அக₃ஸ்த்யப்₄ராதா” என்னுமாபோலே.  (அடைவதது கருமமே) அதொன்றுமே கர்த்தவ்யம்; அல்லாதவையடைய அகர்த்தவ்யம் என்கிறார்.

நான்காம் பாட்டு

கருமவன் பாசம் கழித்துழன் றுய்யவே*
பெருமலை யெடுத்தான் பீடுறை கோயில்*
வருமழை தவழும் மாலிருஞ் சோலை*
திருமலை யதுவே அடைவது திறமே.

ப – அநந்தரம், ரக்ஷகனானவன் வர்த்திக்கிற பெரிய பொழில் சூழ்ந்த திருமலையை ஆஸ்ரயிக்குமதுவே செய்யக்கடவபடி என்கிறார்.

கருமம் – (ப₃ந்த₄கமான) கர்மங்களாகிற, வன் – கழற்ற அரிய, பாசம் – பாசங்களை, கழித்து – கழற்றி, உழன்று – (அடிமைசெய்து) வ்யாபரித்து, உய்யவே – (சேதநர்) உஜ்ஜீவிக்கைக்காகவே, (ஆர்த்தமான கோ₃ப கோ₃பீஜநங்களுடைய ஆர்த்தி தீரும்படி) பெரு – பெரிய, மலை – மலையை, எடுத்தான் – எடுத்து ரக்ஷித்தவன், பீடு – (தன்னுடைய) ரக்ஷணைஸ்வர்யம், உறை – விளங்கும்படி நித்யவாஸம் பண்ணுகிற, கோயில் – ஸ்தா₂நமாய், வரு – (வர்ஷோந்முக₂மாய்) வருகிற, மழை – மேகங்கள், தவழும் – தவழும்படி, மால் – மிகவும் உயர்ந்து, இரும் – பரந்த, சோலை – சோலையையுடையத்தான, திருமலை அதுவே – திருமலை தன்னையே, அடைவதே – அடைவதே, திறம் – செய்யும்படி, மால் – உயர்த்தி, இருமை – பரப்பு.  மாலிருஞ்சோலைத் திருமலை என்கையாலே – திருமலையில் சோலையினுடைய ப்ராப்யதை தோற்றுகிறது.

ஈடு – நாலாம் பாட்டு.  கர்மப₃ந்த₄த்தைப் போக்கி ஆஸ்ரிதரானவர்கள் அடிமை செய்து வாழுகைக்கு ஈடாம்படி ஸர்வேஸ்வரன் வர்த்திக்கிற திருமலையை ஆஸ்ரயிக்கையே ஸத்₃ருசம் என்கிறார்.

(கரும வன் பாசம் கழித்துழன்று உய்யவே) “இது நம்மாற்செய்து தலைக் கட்டப்போமோ திருமலையை ஆஸ்ரயிக்குமதொழிய?” என்று இங்ஙனே ஆழ்வான் ஓருருவிலே பணித்தானாம்; அங்ஙனும் நிர்வஹிக்கக்கடவது.  அன்றிக்கே, “கருமவன் பாசம் கழிகைக்காகவும், உழன்று உய்கைக்காகவும்” என்று இங்ஙனே எம்பெருமானார் அருளிச்செய்யும்படி.  முராஸுரன் அநேகமாயிரம் பாசங்களாலே தன்னை மறைய வரிந்து கொண்டிருந்தாற்போலேயிறே அவித்₃யாதி₃களாலே தன்னை மறைய வரிந்துகொண்டிருக்கும்படி.  கர்மமாகிற வலிய பாசங்களைக் கழிக்கைக்காவும், தன்பக்கல் கைங்கர்யத்தைப் பண்ணி உஜ்ஜீவிக்கைக்காவும்.  “பரித்ராணாய ஸாதூ₄நாம்” என்கிறபடியே – விரோதி₄களைப்போக்கி உஜ்ஜீவிப்பிக்கையிறே அவதாரங்களுக்கு ப்ரயோஜநம்.  (பெருமலை எடுத்தான்) அரியன செய்தும் ஆஸ்ரிதரக்ஷணம் பண்ணுமவன்;  “கோ₃கோ₃பீஜந ஸங்குலம் – அதீவார்த்தம்” என்று – இடையரும் இடைச்சிகளும் நோவுபட, ஒரு மலையை எடுத்து நோக்கினவன், அந்த ஐஸ்வர்யத்தோடே வந்து நித்யவாஸம் பண்ணுகிற கோயில்.  (பெருமலை) பஞ்சலக்ஷங்குடியும் நிழலிலே ஒதுங்கலாம்படியிறே மலையின் பரப்பு.

பீடு – பெருமை; அதாவது ஐஸ்வர்யம்; ஆபத்ஸக₂த்வாதி₃கள்; ஒரு மலையை ஆதே₄யமாகக்கொண்டு ரக்ஷித்தவன் ஒரு மலையை ஆதா₄ரமாகக் கொண்டு ரக்ஷிக்க நிற்கிறவிடம்.  பசுக்களுக்கும் இடையருக்கும் ரக்ஷகனாகையால் வந்த ஐஸ்வர்யம் தோற்ற வர்த்திக்கிற கோயில்.  (வருமழை தவழும் மாலிருஞ்சோலை) “ஸமுத்₃வஹந்தஸ்ஸலிலாதிபா₄ரம் ப₃லாகிநோ வாரித₄ரா நத₃ந்த: | மஹத்ஸு ஸ்ருங்கே₃ஷு மஹீத₄ராணாம் விஸ்ரம்ய விஸ்ரம்ய புந: ப்ரயாந்தி” என்கிறபடியே, சூல்பெண்டுகள் சுரமேறுமாபோலேயாயிற்று மேக₄ங்கள் ஸஞ்சரிப்பது.  ஊர்க்கு இரண்டாயிற்று மழை; நின்றவிடத்திலே நின்று வர்ஷிப்பதொரு மேக₄மும், போவதுவருவதாயிருப்பதொரு மேக₄மும்; “புயல்மழை வண்ணர்” (₃) என்கிறதிறே.  மாலிருஞ்சோலையாகிற திருமலையை ஆஸ்ரயிக்குமிதுவே திறம் – செய்திறம்; செய்யவடுப்பது இதுவே.  மாலிருஞ்சோலையையுடைத்தான திருமலையை என்னுதல்.  ‘மால்’ என்று – பெருமை.  ‘இருமை’ என்றும் – பெருமை.  ஒன்று – ஓக்கத்திலே; ஒன்று பரப்பிலே.

ஐந்தாம் பாட்டு

திறமுடை வலத்தால் தீவினை பெருக்காது*
அறமுய லாழிப் படையவன் கோயில்*
மறுவில்வண் சுனைசூழ் மாலிருஞ் சோலை*
புறமலை சாரப் போவது கிறியே.

ப – அநந்தரம், ரக்ஷணோத்யுக்தமான திருவாழியையுடையவன் வர்த்திக்கிற திருமலையின் புறமலையைக் கிட்டப்போவது நல்விரகு என்கிறார்.

திறமுடை – நாநாவித₄மான, வலத்தால் – ப₃லங்களாலே, (அக்ருத்யகரணாதிகளான) தீ – கொடிய, வினை – பாபங்களை, பெருக்காது – வர்த்திப்பியாதே, அறம் – (ஆஸ்ரித ரக்ஷணமாகிற) தர்மத்திலே, முயல் – உத்யோகத்தையுடைய, ஆழி – திருவாழியை, படையவன் – ஆயுதமாகவுடையவனுடைய, கோயில் – வாஸஸ்தா₂நமாய், மறு – (ஶைவலகர்த்த₃மாதி₃களாகிற) களங்கம், இல் – அற்று, வண் – கிட்டினார்க்கு ஸர்வப்ரகாரோபஜீவ்யமான, சுனை – சுனைகளாலே, சூழ் – சூழப்பட்ட, மாலிருஞ்சோலை – திருமலையின், புறமலை – புறமலையை, சார – கிட்ட, போவது – போகிறவது, கிறி – நல்விரகு கிட்டுமதிலும், கிட்ட ப்ரவர்த்திக்குமது நல்விரகு என்று கருத்து.  இப்பாட்டளவும் – உபதேசத்தை நெஞ்சோடே கூட்டி, மேல் – பிறரைக்குறித்து உபதேசிக்கிறார்.

ஈடு – அஞ்சாம் பாட்டு. திருமலைக்குப் புறம்பான மலையை ப்ராபிக்கையே நல்விரகு என்கிறார்.

(திறமுடை வலத்தால்) திறம் – ஸமூஹம்.  வலம் – ப₃லம்.  திரண்ட ப₃லத்தாலே ப்ரயோஜநாந்தர ப்ராவண்யமாகிற மஹாபாபத்தைக் கூடுபூரியாதே.  (அறமுயல் இத்யாதி₃) “லக்ஷ்மணஸ்ய ச தீ₄மத:” என்கிறபடியே – ஸர்வேஸ்வரனிலும் ஆஸ்ரிதரக்ஷணத்திலே முயலாநின்றுள்ள திருவாழியை ஆயுத₄மாகவுடையவன் வந்து வர்த்திக்கிற தே₃சம்.  ஸர்வேஸ்வரன் கடைக் கணித்துவிட, அரைக்ஷணத்திலே வாராணஸியை த₃ஹித்துவந்து நின்றானிறே.

(மறுவில் இத்யாதி₃) “ரமணீயம் ப்ரஸந்நாம்பு₃ ஸந்மநுஷ்யமநோ யதா₂” என்கிறபடியே, மறுவற்று ஆழ்வார் திருவுள்ளம்போலே தெளிவையுடைத்தாய், த₃ர்சநீயமாய், ஊற்றுமாறாத சுனைகளாலே சூழப்பட்ட மாலிருஞ்சோலைப் புறமலை சாரப்போமிதுவே ப₄க₃வத்ப்ரத்யாஸத்தி வேண்டியிருப்பார்க்கு வருத்தமற லபி₄க்கலாம் நல்விரகு.

ஆறாம் பாட்டு

கிறியென நினைமின் கீழ்மைசெய் யாதே*
உறியமர் வெண்ணெய் உண்டவன் கோயில்*
மறியொடு பிணைசேர் மாலிருஞ் சோலை*
நெறிபட அதுவே நினைவது நலமே.

ப – அநந்தரம், ஆஸ்ரிதவ்யாமுக்₃த₄ன் வர்த்திக்கிற திருமலைக்குப்போகிற வழியையுட்பட்ட நினைக்குமதுவே நன்மை என்கிறார்.

கீழ்மை – (விஷயாந்தரங்களை நோக்கிப் போக நினைக்கும்) நீசதையை, செய்யாதே – பண்ணாதே, (இத்தை) கிறி – நல்விரகு, என – என்று, நினைமின் – நினையுங்கோள்; (ஏனென்னில்) உறி – உறியிலே, அமர் – பொருந்தச் சேமித்து வைத்த, வெண்ணெய் – வெண்ணெயை, உண்டவன் – அமுதுசெய்த க்ருஷ்ணனுடைய, கோயில் – கோயிலாய், மறியொடு – (தன்னுடைய) கன்றுகளோடேகூட, பிணை – மான்பேடைகள், சேர் – சேருகிற, மாலிருஞ்சோலை – திருமலையினுடைய, நெறி – வழியிலே, பட – உட்படவேணுமென்கிற, அதுவே – அத்தையே, நினைவது – நினைக்கை, நலம் – புருஷார்த்தம்.

மறி – குட்டி.  பிணை – மான்பேடை.

ஈடு – ஆறாம் பாட்டு.  திருமலைக்குப்போம் மார்க்க₃சிந்தை பண்ணுமிதுவே இவ்வாத்மாவுக்கு நல்லது என்கிறார்.

(கிறியென நினைமின்) இது நல்விரகு என்று பு₃த்₃தி₄பண்ணுங்கோள். (கீழ்மை செய்யாதே) நான் சொல்லுகிற இதொழிய, தண்ணிதானவற்றைச் செய்ய நில்லாதே; அதாவது – ப்ரயோஜநாந்தர ப்ராவண்யம்.  (உறி இத்யாதி₃) உறிகளிலே சேமித்துக் கள்ளக்கயிறுருவிவைத்த வெண்ணெயை “தெய்வங்கொண்டதோ” என்னலாம்படி களவுகண்டு அமுதுசெய்தவன் வந்து வர்த்திக்கிற தே₃சம்.  இத்தால் – அநுகூலஸ்பர்சமுள்ள த்₃ரவ்யத்தாலல்லது த₄ரிக்கமாட்டாதவன் என்கை.  (மறியொடு பிணைசேர் மாலிருஞ்சோலை) குட்டியும் தாயும் பிரியாதே வர்த்திக்கிற தே₃சம்.  ரக்ஷ்யரக்ஷகங்கள் தம்மில் பிரியாதே வர்த்திக்கும் தே₃சம் என்கை. (நெறி இத்யாதி₃) நெஞ்சிலே அடிபடும்படியாகத் திருமலையை அநுஸந்திக்குமதுவே நன்மையாவது என்னுதல்; அன்றிக்கே, நெறிபடுகைக்கு நினைக்குமதுவே – மார்க்க₃ சிந்தைபண்ணுமதுவே இவ்வாத்மாவுக்கு நன்மையாவது என்னுதல்.  (அதுவே நினைவதுநலம்) அத்தை நினைக்குமதுவே விலக்ஷணம்; அதொழிந்தவை எல்லாம் பொல்லாதது என்கை.

ஏழாம் பாட்டு

நலமென நினைமின் நரகழுந் தாதே*
நிலமுன மிடந்தான் நீடுறை கோயில்*
மலமறு மதிசேர் மாலிருஞ் சோலை*
வலமுறை யெய்தி மருவுதல் வலமே.

ப – அநந்தரம், ப்ரளயாபத்ஸகன் வர்த்திக்கிற திருமலையில் ஆநுகூல்யமே ப்ரபலம் என்கிறார்.

(ப₃ஹிஷ்ட₂ராய்) நரகு – ஸம்ஸாரநிரயத்தில், அழுந்தாதே – அழுந்தாதே (இத்தை), நலம் – பரமப்ரயோஜநம், என – என்று, நினைமின் – புத்திபண்ணுங்கோள்; முனம் – (ப்ரளயங்கொண்ட) முற்காலத்திலே, நிலம் – பூமியை, இடந்தான் – (வராஹவேஷத்தைக் கொண்டு) இடந்தெடுத்தவன், நீடுறை – நித்யவாஸம்பண்ணுகிற, கோயில் – கோயிலாய், மலமறு – (சிகரங்களிலே தேய்கையாலே) களங்கரஹிதனான, மதி – சந்த்ரன், சேர் – பொருந்துகிற, மாலிருஞ்சோலை – திருமலையை, முறை – (சேஷசேஷிபா₄வமாகிற) முறைப்பாட்டாலுள்ள, வலம் – ஆநுகூல்யத்தை, எய்தி – பெற்று, மருவுதலே – பொருந்துகையே, வலம் – ப₃லோத்தரம்.

ஈடு – ஏழாம் பாட்டு. திருமலையைச்சென்று கிட்டி நிரந்தர வாஸம் பண்ணுகையே இவ்வாத்மாவுக்கு வெற்றி என்கிறார்.

(நலமென நினைமின்) நான் சொல்லுகிற வார்த்தையை நன்மை என்று பு₃த்₃தி₄ பண்ணுங்கோள். விலக்ஷணமான புருஷார்த்த₂ம் என்று பு₃த்₃தி₄ பண்ணுங்கோள். (நரகழுந்தாதே) நரகங்களும் இவர்களுக்கு வ்யவஸ்தி₂தமாயிறே யிருப்பது; “யஸ்த்வயா ஸஹ ஸ ஸ்வர்க்க₃:” “காட்டிலே – போமது து₃க்க₂ம்; படைவீட்டிலேயிருக்குமது ஸுக₂ம்” என்றாயிற்று பெருமாள் அருளிச்செய்தது; அங்ஙனல்ல; ஸுக₂:து₃க்க₂ங்கள் வ்யக்திதோறும் வ்யவஸ்திதமாய்க் காணுமிருப்பது; யாதொன்று உம்மோடே பொருந்துகிறது, அது ஸுக₂மாகிறது; உம்மையொழியப் படைவீட்டிலிருக்கும் இருப்பு து₃க்க₂மாகிறது. (இதி ஜாநந்) தந்தாமுக்கில்லாதவை, பிறர்பக்கலிலே கற்றறியவேணுங்காணும்! (பராம் ப்ரீதிம்) உம்மைப்போலே நிறுத்தல்லகாணும் என்னுடைய ப்ரீதியிருப்பது. ‘நம்மில் உனக்கு ப்ரீதி பரையாகச் சொன்னாய்; அதுக்கு நம்மைச் சொல்லுகிறதென்?’  என்ன “க₃ச்ச₂ ராம மயா ஸஹ”, “அக்₃ரதஸ்தே க₃மிஷ்யாமி” என்று – நான் புறப்பட்டபடியே, என்னை முன்னே போகவிட்டுப் பின்னே வரப்பாரும். “ந ச ஸீதா த்வயா ஹீநா” என்றாரிறே இளையபெருமாள். (நரகழுந்தாதே) பிரிவால் வரும் க்லேசாநுப₄வம் பண்ணாதே.

(நிலம் இத்யாதி₃) வராஹகல்பத்தின் ஆதி₃யிலே மஹாவராஹமாய், அண்ட₃பி₄த்தியிலே சேர்ந்து உருமாய்ந்த பூ₄மியை ஒட்டுவிடுவித்து எடுத்துக்கொண்டேறின நிருபாதி₄க ஸௌஹார்த்த₃முடையவன், அவதாரங்கள் போலே தீர்த்த₂ம் ப்ரஸாதி₃யாதே நித்யவாஸம் பண்ணுகிற தே₃சம்.  (மலமறு) சந்த்₃ரபத₃த்துக்கு அவ்வருகே வளர்ந்து நிற்கையாலே, அவன் போம்போது சிக₂ரங்களிலே தேய்ப்புண்டு சாணையிலேயிட்டாற்போலே களங்கம் அறாநிற்குமென்னுதல்; அன்றிக்கே, “திருமலையாழ்வார்தாம் ஜ்ஞாநலாப₄த்தை உண்டாக்குவர்” என்று பிள்ளான் வார்த்தை.  (வலமுறையெய்தி) கால யவந ஜராஸந்தா₄தி₃களைப்போலேயன்றிக்கே, அநுகூலமான முறையிலே கிட்டி. மருவுதல் வலமென்னுதல், வரமென்னுதல்; ப₃லவத்தரமென்னுதல், ஸ்ரேஷ்ட₂மென்னுதல்.

எட்டாம் பாட்டு

வலஞ்செய்துவைகல் வலங்கழியாதே*
வலஞ்செய்யும் ஆயமாயவன்கோயில்*
வலஞ்செய்யும்வானோர் மாலிருஞ்சோலை*
வலஞ்செய்துநாளும் மருவுதல்வழக்கே.

ப – அநந்தரம், ஆஸ்ரிதாநுகூலனான க்ருஷ்ணன் வர்த்திக்கிற திருமலையிலே நிரந்தராநுகூலவ்ருத்தியே ஸ்வரூபப்ராப்தம் என்கிறார்.

(கரணங்களுக்கு) வலம் – ப₃லத்தை, செய்து – உண்டாக்கி, வைகல் – நிரந்தரமாக, வலம் – அந்த ப₃லத்தை, கழியாதே – இதர விஷயமாக்கிக் கெடாதே, வலம் – ஆஸ்ரிதர்க்கு ப₄வ்யதையாகிற ஆநுகூல்யத்தை, செய்யும் – பண்ணும், ஆயன் – க்ருஷ்ணனான, மாயவன் – ஆஸ்சர்யபூ₄தனுடைய, கோயில் – கோயிலான, வானோர் – பரமபதவாஸிகள், வலம் – அநுகூலவ்ருத்தி, செய்யும் – பண்ணும், மாலிருஞ்சோலை – திருமலையைக்குறித்து, வலம் – ப்ரதக்ஷிணாத்யநுகூலவ்ருத்தியை, செய்து – பண்ணி, நாளும் – நிரந்தரம், மருவுதல் – ஸம்ஸ்லேஷம் பண்ணுகை, வழக்கு – ந்யாயம்.

ஈடு – எட்டாம் பாட்டு. திருமலையை நிரந்தரமாக வலஞ்செய்கையே வழக்கு என்கிறார்.

(வலஞ்செய்து இத்யாதி₃) ஸர்வேஸ்வரன் தன்னை ஆஸ்ரயிக்கைக்குறுப்பாகத் தந்த மநுஷ்ய சரீரத்தைக்கொண்டு ப₃லத்தை உண்டாக்கி, பின்னை அவனை ஆஸ்ரயிக்கையன்றிக்கே இதர விஷய ப்ராவண்யத்துக்கு உடலாக்கி அநர்த்த₂ப்படாதே. (வலஞ்செய்யும்) திருச்சித்ரகூட பரிஸரத்திலே பிராட்டியையுங் கூடக்கையைப்பிடித்துக்கொண்டு உலாவினாற்போலே, பிராட்டி கையைப் பிடித்துக்கொண்டு அழகர் ஆத₃ரத்தோடே ஸஞ்சரிக்கிற தே₃சம். “ய ஆத்மதா₃ ப₃லதா₃:” என்கிறபடியே – தன்னையுங்கொடுத்து, தன்னை அநுப₄விக்கைக்கு ஈடான சக்தியையுங் கொடுக்கும் ஆஸ்சர்யபூ₄தனான க்ருஷ்ணன் வர்த்திக்கிற தே₃சம். (வலம்செய்யும் வானோர் மாலிருஞ்சோலை) கீழ் “விண்ணோர் வெற்பன்” என்றார்; இங்கே (வானோர் மாலிருஞ்சோலை) என்கிறார்; இதுக்கு நினைவென் உகந்தருளின தே₃சமெல்லாங் கிடக்க? என்னில்; ப்ரஜைக்குத் தாயினுடைய அவயவமெல்லாங் கிடக்க முலைக்கண்ணிலேயிறே வாய்வைக்கலாவது; அப்படியே இங்கு “தென்னனுயர் பொருப்பும் தெய்வ வடமலையும்” என்கிற முலையாகையாலே, அவர்களுக்கேயாயிருக்கிறது.

(வானோர் மாலிருஞ்சோலை) பெருமாள் காட்டுக்கு எழுந்தருளுகிறபோது லக்ஷ்மண ப₄ரதர்கள் பின்தொடர்ந்தாற்போலே, ஸர்வேஸ்வரன் இங்கே போருகையாலே நித்யஸூரிகளும் போந்து வலஞ்செய்யாநிற்பர்கள்.  (வலஞ் செய்து) நாமும் இவர்களோடே கூட அங்கே அநுகூல வ்ருத்திகளைப்பண்ணி, “பிள்ளை திருநறையூறையரும், ப₄ட்டரும் ப்ரத₃க்ஷிணம் பண்ணாநிற்க, பின்னே ஸேவித்துக் கொண்டு போனேன்; அல்லாதார் கடுங்குதிரை போலே வாரா நிற்க, இவர்கள் திருக்கோபுரங்களையும் திருமாளிகைகளையும் கண்ணாலே பருகுவாரைப்போலே பார்த்துக்கொண்டு வந்தார்கள்” என்று நஞ்ஜீயர் அருளிச்செய்வர்.  (நாளும் மருவுதல் வழக்கே) நித்யஸூரிகளுடைய யாத்ரையே தனக்கு யாத்ரையானால் பின்னை மறுவலிடாதிறே; இதுவே வழக்கு.

ஒன்பதாம் பாட்டு

வழக்கென நினைமின் வல்வினை மூழ்காது*
அழக்கொடி யட்டான் அமர்பெருங் கோயில்*
மழக்களிற் றினம்சேர் மாலிருஞ் சோலை*
தொழக்கரு துவதே துணிவது சூதே.

ப – அநந்தரம், ‘பூதநாநிரஸநம் பண்ணினவன் வர்த்திக்கிற திருமலையைத் தொழவேணும்’ என்கிற நினைவில் துணிவு வெற்றிக்கு அடி என்கிறார்.

வல் – (கடக்க அரிதாம்படி) ப்ரப₃லமான, வினை – பாபங்களிலே, மூழ்காது – முழுகாதே, வழக்கு – இது ஸ்வரூபாநுரூபம், என – என்று, நினைமின் – நினையுங்கோள்; அழன் – பேயான, கொடி – பெண்ணை, அட்டான் – நசிப்பித்தவன், அமர் – பொருந்தி வர்த்திக்கும், பெரும் – அஸங்குசிதமான, கோயில் – கோயிலாய், மழ – கன்றுகளான, களிற்றினம் – ஆனைத்திரள், சேர் – சேருகிற, மாலிருஞ்சோலை – திருமலையை, தொழ – தொழவேணுமென்கிற, கருதுவதே – நினைவிலே, துணிவதே – துணிகையே, சூது – (ஸம்ஸாரத்தை வெல்லுகைக்கு) ஹேது.

அழன் – பேய், கொடி – பெண்.

ஈடு – ஒன்பதாம் பாட்டு.  “திருமலையைத் தொழுவோம்” என்று அத்₄யவஸித்து நினைக்கை அமையும் விஜயஹேது என்கிறார்.

(வழக்கென நினைமின்) நான் சொல்லுகிற இதுவே முறையென்று பு₃த்₃தி₄பண்ணுங்கோள்.  (வல்வினை மூழ்காது) உங்களால் போக்கிக்கொள்ள வொண்ணாத மஹாபாபங்களைப் பரிஹரிக்க வேண்டியிருந்திகோளாகில். அழனென்று- பேய்க்குப் பேர்; கொடியென்று – பெண்ணுக்குப் பேர்; பேய்ப்பெண் என்றபடி.  அழனென்று – பிணமாய், அத்தால் – பேய் என்றபடி.  பூதனையை முடித்தவன், “இங்ஙனொத்த விரோதி₄கள் வந்தபோதாக நம்மை நெடுங்கை நீட்டாக்கி வைக்கவொண்ணாது” என்று நித்யவாஸம் பண்ணுகையாலே ஸ்லாக்₄யமான கோயில்.

(மழம் இத்யாதி₃) அங்குண்டான திர்யக்குகளும் அழகரோடு ஓரினமாயா யிற்றிருப்பது.  இளவானைக்கன்றுகள் இனமினமாகச் சேராநின்றுள்ள திருமலையை.  லக்ஷணோபேதமாயிருப்பதொரு ஆனை நின்றவிடத்தே ஆயிரம் ஆனை வந்து சேராநிற்கும்; அங்கு நிற்கிறதும் சோலைமழகளிறிறே.  தென்னானையிறே.  திருமலையைத் தொழவேணும் என்னும் மநோரத₂த்திலே துணிவதே இவ்வாத்மாவுக்கு விஜயஹேது.

பத்தாம் பாட்டு

சூதென்று களவும் சூதும்செய் யாதே*
வேதமுன் விரித்தான் விரும்பிய கோயில்*
மாதுறு மயில்சேர் மாலிருஞ் சோலை*
போதவிழ் மலையே புகுவது பொருளே.

ப – அநந்தரம், ‘வைதிகஜ்ஞாந ப்ரவர்த்தகன் வர்த்திக்கிற திருமலையிலே ப்ரவேசிக்கிற இது புருஷார்த்த₂ம்’ என்று உபக்ரமித்த உபதே₃சத்தை நிகமித்தருளுகிறார்.

சூது – ஸுகரமான அர்த்த₂ஸாத₄நம், என்று – என்று நினைத்து, களவும் – களவுகாணுதல், சூதும் – பார்த்திருக்க அபஹரித்தல், செய்யாதே – செய்யாதே, முன் – முற்காலத்திலே, (கீ₃தோபநிஷதா₃தி₃முக₂த்தாலே) வேதம் – வேதார்த்தத்தை, விரித்தான் – விவரித்தவன், விரும்பிய – விரும்பி வர்த்திக்கிற, கோயில் – கோயிலாய், மாது – மாதிமை, உறு – உடைத்தான, மயில் – மயில்கள், சேர் – சேர்ந்து வர்த்திக்கிற, மால் – ஓங்கி, இரும் – பரந்த, சோலை – சோலைகளில், போது – பூவானது, அவிழ் – மலருகிற, மலை – திருமலையிலே, புகுவதே – சென்று புகுவதே, பொருள் – புருஷார்த்தம்.

மாதிமை – மென்மை.  மாதுறு – என்று பேடையோடே சேர்ந்த என்றுமாம்.

ஈடு – பத்தாம் பாட்டு.  பலபடியாலும் திருமலையே பரமப்ராப்யமென்று உபக்ரமித்தபடியே உபஸம்ஹரிக்கிறார்.

(சூதென்று) நமக்கு நல்ல வாய்ப்பாயிருந்ததென்று சூதும் களவும் செய்யாதே.  சாஸ்த்ரங்கள் இவற்றை நிஷேதி₄க்கையாலே அவற்றையும் சொல்லவுமாம்.  அன்றிக்கே, களவாவது “சோரேணாத்மாபஹாரிணா” என்கிற ஆத்மாபஹாரமாய், சூதாவது – ஸாத்த்விகனாய், ப்ராமாணிகனாயிருப்பானொருவன் “ஸர்வேஸ்வரன் ரக்ஷகன்” என்று விஸ்வஸித்திருந்தால், “காண்கிற தே₃ஹத்துக்கு அவ்வருகே ஓர் ஈஸ்வரனாவதென்? ஆத்மாவாவதென்?” என்று காணக் காண அபஹரிக்கை.

(வேத₃ம் இத்யாதி₃) இவை ஒருவர்க்கு வாராதபடி வேதா₃ர்த்த₂த்தை விசதீ₃கரித்த கீ₃தோபநிஷதா₃சார்யன் வர்த்திக்கிற கோயில்.  (மாதுறு மயில்) மாது என்று – மார்த்த₃வத்தைச் சொல்லுகிறதாய், ஸுகுமாரமாய் த₃ர்சநீயமான மயில் என்னுதல்; பேடையை உற்ற மயில் என்னுதல்.  அங்குள்ள ஸத்த்வங்களெல்லாம் மிது₂நமேயாய் வர்த்திக்கும் என்கை.  (போதவிழ் மலையே) கொடியும் தண்டும் சருகும் இடையிடையிலே பூவுமாயிருக்கையன்றிக்கே, திருமலை தன்னை முட்டாக்கிடப் பூத்துக் கிடக்குமித்தனை.  திருமலையைக் கிட்டுமதுவே இவ்வாத்மாவுக்கு ப்ரயோஜநமாய்த் தலைக்கட்டுவது; அல்லாதவையெல்லாம் வ்யர்த்த₂வ்ருத்திகள் என்கிறார்.

பதினொன்றாம் பாட்டு

பொருளென்றுஇவ் வுலகம் படைத்தவன் புகழ்மேல்*
மருளில்வண் குருகூர் வண்சட கோபன்*
தெருள்கொள்ளச் சொன்ன ஓராயிரத்துள் இப்பத்து* அருளுடை யவன்தாள் அணைவிக்கும் முடித்தே.

ஆழ்வார் திருவடிகளே சரணம்

ப – அநந்தரம், இத்திருவாய்மொழிக்குப் ப₂லமாக ப₄க₃வத்ப்ராப்தியை அருளிச்செய்கிறார்.

பொருள் – (ஆஸ்ரிதாபி₄முக்₂யம்) ப்ரயோஜநம், என்று – என்று, இ – இந்த, உலகம் – லோகத்தை, படைத்தவன் – ஸ்ருஷ்டித்தவனுடைய, புகழ்மேல் – (த₃யாக்ஷமௌதா₃ர்யாதி₃) கு₃ணப்ரதை₂ விஷயமாக, மருளில் – அஜ்ஞாநக₃ந்த₄ரஹிதராய், வண் – விலக்ஷணமான, குருகூர் – திருநகரிக்கு நிர்வாஹகராய், வண் – மஹோதா₃ரரான, சடகோபன் – ஆழ்வார், தெருள் – தத்வஜ்ஞாநமானது, கொள்ள – (சேதநர்) ஸ்வீகரிக்கும்படி, சொன்ன – அருளிச்செய்த, ஓர் – அத்₃விதீயமான, ஆயிரத்துள் – ஆயிரத்துள், இப்பத்து – இப்பத்தும், முடித்து – ஸம்ஸாரத்தை நஶிப்பித்து, அருளுடையவன் – க்ருபாபரிபூர்ணரான அழகருடைய, தாள் – திருவடிகளை, அணைவிக்கும் – அடைவிக்கும்.

முடித்து என்று – கர்த்தவ்யங்களைத் தலைக்கட்டி என்றுமாம்.  இது கலிவிருத்தம்.

வாதிகேஸரி அழகியமணவாளச்சீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஈடு – நிக₃மத்தில் – இத்திருவாய்மொழி கற்றாரை, இத்திருவாய்மொழி தானே ஜந்மத்தைப் போக்கி அழகர் திருவடிகளிலே சேர்த்துவிடும் என்கிறார்.

(பொருள் இத்யாதி₃) ப்ரயோஜநப்படுமென்று இந்த லோகங்களை உண்டாக்கினவனுடைய கல்யாணகு₃ண விஷயமாக அஜ்ஞாநக₃ந்த₄மில்லாத ஆழ்வார் அருளிச்செய்தது இதுதான்.  இவற்றையுண்டாக்கி, கரணகளேப₃ரங்களைக் கொடுத்துவிட்டால், கொடுத்த உபகரணங்களைக்கொண்டு சப்₃தா₃தி₃ விஷயங்களிலே ப்ரவணராய்க் கைகழியப்புக்கால், “நம் நினைவு தப்பிற்றிறே” என்று நெகிழ்ந்து கைவாங்குகையன்றிக்கே, “ஒரு நாளல்லா ஒரு நாளாகிலும் ப்ரயோஜநப்படாதோ?” என்று பலகாலும் உண்டாக்காநிற்கும்; மயர்வறமதிநலமருள(1-1-1)ப் பெற்றவராகையாலே அவனுடைய கு₃ணவிஷயமாக மருளில்லாதவராயிற்று இவ்வாழ்வார்.  ப்ரப₃ந்த₄மோவென்னில் – (தெருள்கொள்ளச் சொன்ன ஓராயிரம்) மருளுண்டாய்க் கழியவேண்டிற்று இவர்க்கு.  இவருடைய ப்ரப₃ந்த₄ம் அப்₄யஸித்தார்க்கு முதலிலே அஜ்ஞாநந்தானில்லை.  கேட்டார்க்குத் தெளிவைப் பிறப்பிக்கும்படியாயிற்று அருளிச்செய்தது.  தம்முடைய ஞானத்துக்கு அடி ஈஸ்வரன்; இவர்களுக்குத் தாமடியாக வந்தது. ப்ரப₃ந்த₄ந்தான் செய்வதென்? என்னில் (அருளுடை இத்யாதி₃)  அருளையிட்டாயிற்று வஸ்துவை நிரூபிப்பது.  அருளையுடைவன் திருவடிகளிலே சேர்த்துவிடும்.  அதுசெய்யுமிடத்தில் – (முடித்தே) ஸம்ஸார ஸம்ப₃ந்த₄த்தை வாஸனையோடே போக்கித் திருவடிகளிலே சேர்த்துவிடும்.  ஒரு ஜ்ஞாநலாப₄த்தைப் பண்ணித் தந்துவிடுமளவன்றிக்கே, அர்த்த₂க்ரியாகாரியாயிருக்கும்.

முதற்பாட்டில், கடுகத் திருமலையாழ்வாரை ஆஸ்ரயியுங்கோள் என்றார்; இரண்டாம் பாட்டில், திருமலையோடு ஸம்ப₃ந்தி₄த்த ஸ்ரிய:பதியை ஆஸ்ரயிக்கச் சொன்னார்; மூன்றாம் பாட்டில், அத்தோடு சேர்ந்த அயன்மலை அமையும் என்றார்; நாலாம் பாட்டில், “திரிதந்தாகிலும்” (கண்ணிநுண்சிறுத்தாம்பு –₃) என்கிறபடியே, திரியவும் திருமலையை ஆஸ்ரயிக்கச் சொன்னார்; அஞ்சாம் பாட்டில், அத்தோடு சேர்ந்த புறமலையை ஆஸ்ரயியுங்கோள் என்றார்; ஆறாம் பாட்டில், திருமலைக்குப் போம் மார்க்க₃சிந்தை பண்ண அமையும் என்றார்; ஏழாம் பாட்டில், அவ்வழியோடு சேர்ந்த திருமலையை ஆஸ்ரயிக்கச்சொன்னார்; எட்டாம் பாட்டில், நித்யஸூரிகளுக்குங்கூட ப்ராப்யமாகையாலே திருமலையே பரமப்ராப்யம் என்றார்; ஒன்பதாம் பாட்டில், “திருமலையைத் தொழக்கடவோம்”  என்கிற துணிவே வேண்டுவது என்றார்; பத்தாம் பாட்டில், எல்லாப்படியாலும் திருமலையாழ்வாரை ஆஸ்ரயிக்கையே புருஷார்த்த₂மென்று தலைக்கட்டினார்; நிக₃மத்தில், இது கற்றார்க்குப் ப₂லமருளிச்செய்தார்.

முதல் திருவாய்மொழியாலே – “மணியை வானவர் கண்ணனைத் தன்னதோ ரணியை” (1-10-11) என்ற விலக்ஷணவிஷயமாகையாலே, பிரிந்தார் கண்ணாஞ் சுழலையிடப்பண்ணும் என்றார்; இரண்டாந்திருவாய்மொழியாலே – அவ்வோபாதி  கூடினாலும் மறப்பிக்கும் என்றார்; மூன்றாந்திருவாய்மொழியாலே – கூடின விஷயந்தான் நிரதிஶய ஸுக₂ரூபம் என்றார்; நாலாந்திருவாய்மொழியிலே – அவ்விஷயத்துக்கு தே₃சிகரோடு அநுப₄விக்கப்பெறாமையாலே மோஹங்க₃தரானார்; அஞ்சாந்திருவாய்மொழியாலே – தாம் ஆசைப்பட்டபடியே வந்து கலந்தபடி சொன்னார்; ஆறாந்திருவாய்மொழியாலே – தம் இழவுக்கும் அவன் அதிசங்கை பண்ணும் என்றார்; ஏழாந்திருவாய்மொழியாலே – தம்முடைய ஸம்ப₃ந்தி₄ ஸம்ப₃ந்தி₄களையும் விஷயீகரித்தபடி சொன்னார்; எட்டாந் திருவாய் மொழியாலே – அவனுடைய மோக்ஷப்ரத₃த்வத்தை அருளிச்செய்தார்; ஒன்பதாந் திருவாய்மொழியாலே – ப்ராப்ய நிஷ்கர்ஷம் பண்ணினார்; பத்தாந் திருவாய் மொழியாலே – நிஷ்கர்ஷித்த ப்ராப்யத்தை லபி₄க்கைக்குத் திருமலையாழ்வாரை ஆஸ்ரயிக்கச் சொன்னார்.

நம்பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
வடக்குத் திருவீதிப்பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்

த்₃ரமிடோ₃பநிஷத் ஸங்க₃தி– கிளரொளி

ஏதந்நிஜார்த்தி₂தமிஹைவ ஹரி: ப்ரதா₃தும்
ஆஸேதி₃வான் வநமஹீத₄ரமித்யவேக்ஷ்ய |
ப்ராப்யம் தமேவ ச தத₃ந்வயிநஞ்ச ஸர்வம்
ப்ராசீகஶத் ஸ த₃ஶமே த₃ஶகே முநீந்த்₃ர: ||                ₂0

வாதிகேஸரி அழகியமணவாளச்சீயர் திருவடிகளே சரணம்

த்₃ரமிடோ₃பநிஷத் தாத்பர்யரத்நாவளி —கிளரொளி

தீ₃ப்தாஶ்சர்யஸ்வபா₄வம் முக₂ரிதஜலஜம் வர்ஷுகாம்போ₄த₃வர்ணம்
ஶைலச்ச₂த்ராபி₄கு₃ப்தாஶ்ரிதமதிவிலஸத்₃தே₄திமாபீதக₃வ்யம் |
ஸம்ரம்போ₄த்க்ஷிப்தபூ₄மிம் ப்ரணமத₃நுகுணம் பூதநாசேதநாந்தம்
பூர்வாசார்யம் ஶ்ருதீநாம் ஶுப₄ஸவித₄கி₃ரிஸ்தா₂நதோ நிர்விவேஶ ||        ₂₂

இத்யப்₃ரூதாத்யஸஹ்யக்ஷணவிரஹதயா மாநுஷத்வே பரத்வாத்
ஸர்வாஸ்வாத₃த்வபூ₄ம்நா வ்யஸநஹரதயா ஸ்வாப்திஸம்ப்ரீதிமத்த்வாத் |
வைமுக்₂யத்ராஸயோகா₃த் நிஜஸுஹ்ருத₃வநாத் முக்திஸாரஸ்யதா₃நாத்
கைங்கர்யோத்₃தே₃ஶ்யபா₄வாச்சு₂ப₄நிலயதயா சாதிபோ₄க்₃யம் த்₃விதீயே ||  ₂₃

வேதாந்தாசார்யர் திருவடிகளே சரணம்

திருவாய்மொழி நூற்றந்தாதி

கிளரொளிசேர் கீழுரைத்த பேறு கிடைக்க
வளரொளிமால் சோலை மலைக்கே – தளர்வறவே
நெஞ்சைவைத்துச் சேருமெனும் நீடுபுகழ் மாறன்தாள்
முன்செலுத்து வோமெம் முடி.         20

பெரியஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஆழ்வார் திருவடிகளே சரணம்

எம்பெருமானார் திருவடிகளே சரணம்

ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

******