திருவாய்மொழி
ஆறாம் பத்து
இரண்டாம் திருவாய்மொழி
மின்னிடை மடவார்கள் நின்னருள் சூடுவார் முன்பு, நானதஞ்சுவன் *
மன்னுடை யிலங்கை அரண் காய்ந்த மாயவனே ! *
உன்னுடைய சுண்டாயம் நானறிவன் இனிஅதுகொண்டு செய்வதென் ?*
என்னுடைய பந்தும் கழலும் தந்து போகு நம்பீ! 6.2.1
போகுநம்பீ! உன்தாமரைபுரை கண்ணிணையும் செவ்வாய் முறுவலும் *
ஆகுலங்கள் செய்ய அழிதற்கே நோற்றோமே யாம்? *
தோகைமாமயிலார்கள் நின்னருள் சூடுவார் செவியோசை வைத்தெழ *
ஆகள் போகவிட்டுக் குழலூது போயிருந்தே. 6.2.2
போயிருந்து நின்புள்ளுவம் அறியாதவர்க்கு உரைநம்பீ! * நின் செய்ய
வாயிருங் கனியும் கண்களும் விபரீதம் இந்நாள் *
வேயிருந் தடந்தோளினார் இத்திருவருள் பெறுவார் யவர் கொல்? *
மாயிருங் கடலைக் கடைந்த பெருமானாலே. 6.2.3
ஆலின் நீளிலை ஏழுலகமுண்டு அன்று நீ கிடந்தாய் * உன்மாயங்கள்
மேலை வானவரும் அறியார் இனி எம் பரமே ? *
வேலினேர் தடங்கண்ணினார் விளையாடு சூழலைச் சூழவே நின்று *
காலி மேய்க்க வல்லாய் ! எம்மை நீ கழறேலே. 6.2.4
கழறேல் நம்பீ ! உன் கைதவம்
மண்ணும் விண்ணும் நன்கறியும் * திண் சக்கர
நிழறு தொல் படையாய் ! உனக்கொன்று உணர்த்துவன் நான் *
மழறு தேன்மொழியார்கள் நின்னருள் சூடுவார் மனம் வாடிநிற்க * எம்
குழறு பூவையொடும் கிளியோடும் குழகேலே. 6.2.5
குழகி எங்கள் குழமணன் கொண்டு
கோயின்மை செய்து கன்ம மொன்றில்லை *
பழகி யாமிருப்போம் பரமே இத் திருவருள்கள் ? *
அழகியார் இவ்வுலக மூன்றுக்கும் தேவிமை தகுவார் பலருளர் *
கழகமேறேல் நம்பி ! உனக்கும் இளைதே கன்மமே. 6.2.6
கன்மமன்று எங்கள் கையில் பாவை பறிப்பது, கடல்ஞால முண்டிட்ட *
நின்மலா ! * நெடியாய்! உனக்கேலும் பிழை பிழையே *
வன்மமே சொல்லி எம்மை நீ விளையாடுதி
அது கேட்கில் என்னைமார் *
தன்ம பாவமென்னார் ஒரு நான்று தடி பிணக்கே. 6.2.7
பிணக்கி யாவையும் யாவரும்
பிழையாமல் பேதித்தும் பேதியாதது ஓர் *
கணக்கில் கீர்த்தி வெள்ளக் கதிர் ஞான மூர்த்தியினாய் ! *
இணக்கி எம்மை எம் தோழிமார்
விளையாடப் போதுமினென்னப் போந்தோமை *
உணக்கி நீ வளைத்தால் என் சொல்லார் உகவாதவரே? 6.2.8
உகவையால் நெஞ்சமுள்ளுருகி உன்தாமரைத்தடங்கண் விழிகளின் *
அகவலைப் படுப்பான் அழித்தாய் உன் திருவடியால் *
தகவு செய்திலை எங்கள் சிற்றிலும் யாமடு சிறுசோறும் கண்டு * நின்
முகவொளி திகழ முறுவல் செய்து நின்றிலையே. 6.2.9
நின்றிலங்கு முடியினாய்! இருபத்தோர் கால் அரசு களைகட்ட *
வென்றி நீள் மழுவா ! வியன் ஞாலம் முன் படைத்தாய் ! *
இன்று இவ்வாயர் குலத்தை வீடுய்யத் தோன்றிய கருமாணிக்கச்சுடர் !*
நின் தன்னால் நலிவே படுவோம் என்றும் ஆய்ச்சியோமே. 6.2.10
ஆய்ச்சியாகிய அன்னையால் அன்று
வெண்ணெய் வார்த்தையுள் * சீற்றமுண்டழு
கூத்த அப்பன் தன்னைக் குருகூர்ச் சடகோபன் *
ஏத்திய தமிழ்மாலை ஆயிரத்துள் இவையுமோர் பத்து * இசையொடும்
நாத்தன்னால் நவில உரைப்பார்க்கு, இல்லை நல்குரவே. 6.2.11