॥ श्रीमद्रहस्यत्रयसारे अधिकारिविभागाधिकारः ॥ ८ ॥

8.1  मुमुक्षुत्वे तुल्ये सति च मधुविद्यादिषु यथा
व्यवस्था संसिद्ध्यत्यधिकृतिविशेषेण विदुषाम् ।
विकल्प्येत न्यासे स्थितिरितरविद्यासु च तथा
नियत्या वैयात्यं नियमयितुमेवं प्रभवति ॥ २० ॥
8.2 இப்படி परमपुरुषार्थोपायங்களான निवृत्तिधर्मங்களிலே प्रवृत्तரான अधिकारि களிருவர். அவர்களாகிறார்:- अद्वारकप्रपत्तिनिष्ठனும் सद्वारकप्रपत्तिनिष्ठனும். स्वतन्त्राङ्गप्रपत्तिभ्यां प्रपन्नावत्र तावुभौ । फलसाधनभक्तिभ्यां भक्तावपि च दर्शितौ ॥ ‘‘स्नानं
8.3 सप्तविधं स्मृतं’’ என்கிறபடியே यथाधिकारं मान्त्रमानस दिव्यवायव्यादिகளும் तुल्यफल ங்களான स्नानभेदங்களானாற்போலே उक्ति, आचार्यनिष्ठैயென்கிற விவையும் प्रपत्तिயில் मुखभेदங்கள். இவற்றில் उक्तिயாவது आनुकूल्यसङ्कल्पाद्यङ्गங்களில் वैशद्यமில்லாதார் அவனையொழியப் போக்கற்று நிற்கிற अधिकारமும்
8.4 अपेक्षिத்தால் रक्षिக்குமென்கிற विश्वासமுமுடையராய்க்கொண்டு शरण्यனறிய पूर्णप्रपत्तिगर्भமான आचार्योपदिष्टवाक्यத்தாலே தாதிமார்சொன்ன பாசுரத்தைச் சொல்லி सार्वभौमனை शरणம்புகும் मुग्धराன सामन्तकुमारர்களைப்போலே யென்னுடைய रक्षैயுனக்கே भरமாக வேறிட்டுக்கொள்ளவேணுமென்கை.
8.5 पदवाक्यादिवृत्तान्तமறியாத बालன் ஒருக்கால் भवति! भिक्षां देहि என்றால் आढ्यரான सத்துக்களகத்திலே அப்போதே अपेक्षितसिद्धि யுண்டாமாப்போலே “”கொள்ளக்குறைவிலன் வேண்டிற்றெல்லாந்தரு””(திருவாய்மொழி 3-9-5.) மென்னும்படியிருக்கிற परिपूर्णपरमोदारविषयத்திலிவ்வுक्तिக்கும் फलाविनाभावமுண்டு. அறி விலிகளாயிவ்வுक्तिमात्रமே பற்றாசானவர்கள் திறத்தில் ‘‘येन केनापि
8.6 प्रकारेण द्वयवक्ता त्वं’’(ஶரணாகதிகத்யம்.) என்று சொல்லுகிறபடியே யிவ்வுक्तिमात्रமுமுண்டறுக்கமாட்டாது शरण्यன் कृपै. இவ்வर्थத்தை ‘‘पापीयसोऽपि शरणागतिशब्दभाजः’’ (அதிமாநுஷஸ்தவம் 61.) என்றும், ‘‘शरणवरणवागियं योदिता न भवति बत सापि धीपूर्विका’’(வரதராஜஸ்தவம் 84.) என்றும், ‘‘प्रपत्तिवाचैव निरीक्षितुं वृणे’’(வரதராஜஸ்தவம் 92.) என்றுமभियुक्तர் பேசினார்கள். இவ்வுक्तिमात्र-
8.7 निष्ठனுடையவுமாचार्यनिष्ठனுடையவும் நிலைகளிரண்டையும் ‘‘तव भरोऽहमकारिषि धार्मिकैश्शरणमित्यपि वाचमुदैरिरम् । इति ससाक्षिकयन्निदमद्य मां कुरु भरन्तव रङ्गधुरन्धर’’(ஸ்ரீரங்கராஜஸ்தவம் 2-102.) என்று சேர்த்தनुसन्धिத்தார்கள். இதில் மிகுதி காட்டுகிற अपिशब्दத்தாலே யோரொன்றே யமையுமென்று सूचितமாயிற்று.
8.8 இவர்களிலாचार्यनिष्ठன் ‘‘पुत्रः प्रेष्यस्तथा शिष्य इत्येवञ्च निवेदयेत्’’(ஶாண்டில்ய ஸ்ம்ருதி 3-75.) என்று शाण्डिल्यस्मृत्यादिகளிற்சொல்லுகிறபடியே आचार्यனுடைய வாत्मात्मीयभर-समर्पणத்திலே தானுமन्तर्भूतன்.
8.9 ‘‘सिद्धिर्भवति वा नेति संशयोऽच्युतसेविनाम् । न संशयोऽत्र तद्भक्तपरिचर्यारतात्मनाम्’’(ஶாண்டில்ய ஸ்ம்ருதி 1-95.) என்கிற கணக்கிலே आचार्यनिष्ठனுக்கு कैमुतिकन्यायத்தாலே फलसिद्धिயில் सन्देहமில்லை.
8.10 ஒருமலையினின்றுமொருமலையிலே தாவும் सिंहशरीरத்தில் जन्तुக் களைப்போலே भाष्यकारர் संसारातिलङ्घनம் பண்ண அவரோடுண்டான குடல் துவக்காலே நாமுत्तीर्णராவுதோமென்று முதலியாண்டானருளிச் செய்த பாசுரம்.
8.11 ‘‘अन्धोऽनन्धग्रहणवशगो याति रङ्गेश यद्वत्पङ्गुर्नौकाकुहरनिहितो नीयते नाविकेन । भुङ्क्ते भोगानविदितनृपस्सेवकस्यार्भकादिस्त्वत्संप्राप्तौ प्रभवति तथा देशिको मे दयाळुः’’(ந்யாஸதிலகம் 21.) என்று
8.12 न्यासतिलकத்திலே சொன்னோம். ஏதேனுமொரு प्रकारமாகவுமாம் ஆரே னுமொருவரनुष्ठिக்கவுமாம் प्रपत्तिக்கல்லது सर्वेश्वरன் परमपुरुषार्थங்கொடுக்க இரங்கானென்றதாயிற்று.
இப்படி ‘‘पशुर्मनुष्यः पक्षी वा ये च वैष्णवसंश्रयाः । तेनैव ते प्रयास्यन्ति तद्विष्णोः परमं पदम्’’(சாண்டில்ய ஸ்ம்ருதி 1-15.) என்றும், ‘‘ते वयं भवता रक्ष्या भवद्विषयवासिनः । नगरस्थो वनस्थो वा त्वन्नो राजा
8.13 जनेश्वर’’(இராமாயணம்-ஆரண்ய 1-20.) என்றும், “”நற்பாலயோத்தியில் வாழுஞ்சராசரம் முற்றவும் நற்பாலுக்குய்த்தன””னென்றும்(திருவாய்மொழி 7-5-1), “”வன்மையாவது நின்கோயிலில் வாழும் வைட்டணவனென்னும் வன்மை””(பெரிய-தி-5-1-3.) யென்றுஞ்சொல்லுகிற भागवताभिमानभगवद्विषयवासादिகளுக்கும் தன் பக்கலிலேயாதல் பிறர் பக்கலிலேயாதல் முன்பேயாதல் பின்பேயாதலொரு उपायத்துவக்குண்டு. எங்ஙனேயென்னில்; இவையுपासनத்திலேயாதல் प्रपत्तिயிலேயாதல் மூட்டியும், उत्पन्नोपासनனுக்கு उत्तरोत्तरोपचयத்தைப் பண்ணியும், स्वतन्त्रप्रपत्त्यनुष्ठानம் பண்ணினவனுக்கு இங்குற்ற कैङ्कर्याभिवृद्धिயையுண்டாக்கியும், भगवत्प्राप्तिயிலே त्वரையையுண்டாக்கியுமுपकारकங்களாம்.
8.14 இவர்களில் व्यासादिகளைப்போலே उपायान्तरसमर्थனாகையாலே अकिञ्चनனுமன்றிக்கே विळम्बक्षमனாகையாலே अनन्यगतिயுமன்றிக்கேயிருக்கிற सद्वारकप्रपत्तिनिष्ठனுக்கு प्रारब्धकर्मपर्यवसानभाविயான अन्तिमप्रत्ययத்தை अवधिயாக உடைத்தான उपासनरूपाङ्गियिனுடைய यथावन्निष्पत्तिपूर्वकமான मोक्षம் फलம்.
8.15 सर्वाधिकारமாய் सर्वानिष्टनिवर्तनक्षमமாய் सर्वेष्टसाधनமாகவற்றாய் सुकरமாய் सकृत्कर्तव्यமாய் आशुकारिயாய் प्रतिबन्धानर्हமாய் ब्रह्मास्त्रबन्धம் போலே स्वफलத்திலுपायान्तरप्रयोगासहமாயிருந்துள்ள प्रपत्तिயைத் தன்னधिकारानुरूपமாக अद्वारकமாகப் பற்றினவனுக்கு परिपूर्णानुभवத்துக்கு வேறு प्रतिबन्धकமில்லாத படியாலே प्रपत्तिक्षणம் முதலாக “”இங்கே திரிந்தேற்கிழுக்குற்றென்””(திருவாய்மொழி 8-10-4.)
8.16 என்றும், “”இச்சுவை தவிர யான் போயிந்திரலோகமாளுமச்சுவை பெறினும் வேண்டே””(திருமாலை 2.) னென்றும், “”எரார்முயல் விட்டுக் காக்கைப் பின் போவதே””(சிறிய திருமடல் 16.) யென்றும், ‘‘स्नेहो मे परमो राजन् त्वयि नित्यं प्रतिष्ठितः । भक्तिश्च
8.17 नियता वीर भावो नान्यत्र गच्छति’’(ராமாயணம் உத்தரகாண்டம் 40-15.) என்றுஞ்சொல்லுகிறபடிகளிலே இச்சरीरத் தோடேயிருந்து कैङ्कर्याद्यनुभवம் பண்ணவேணுமென்கிற अभिसन्धिக்குக் காரணமான अर्चावतारादिसङ्गமடியாக வந்த स्वानुमतिயாலே स्थापितமான शरीरத்தினவसानத்தையெல்லையாக உடைத்தாய் देशकालस्वरूपपरिच्छेद வத்தாய்க்கொண்டு இங்குண்டாம் कैङ्कर्यफलोद्गमத்தை முதலாக உடைத்தான परिपूर्णकैङ्कर्यपर्यन्तमोक्षம் फलம்.
8.18 ‘‘वरंवरय तस्मात्त्वं यथाभिमतमात्मनः । सर्वं संपत्स्यते पुंसां मयिदृष्टिपथं गते’’(விஷ்ணுபுராணம் 1-12-76.) ‘‘किं वा सर्वजगत्स्रष्टः प्रसन्ने त्वयि दुर्लभम्’’(விஷ்ணுபுராணம் 1-1-79.) ‘‘तस्मिन् प्रसन्ने किमिहास्त्यलभ्यम्’’(விஷ்ணுபுராணம் 1-17-91.) ‘‘ किं लोके तदिह-
8.19 परत्र चास्ति पुंसां यद्विष्णुप्रवणधियां न दाल्भ्य साध्यम्’’(வி-த 43-46.) ‘‘फलमत उपपत्तेः’’(ப்ர-ஸூ 3-2-37.) என்றுஞ் சொல்லுகிறபடியே सर्वेश्वरன் सकलफलप्रदனாகையாலே அவன் திருவடிகளில் प्रपत्तिसकलफलसाधनமாகையால் இவ்வधिकारिகளிருவருக்குமிது यथाभिमतफलहेतुவாயிற்று. ‘‘चतुर्विधा भजन्ते माम्’’(கீதை 7-16.) என்கிறபடியே उपासनம் யாதொருபடி चतुर्विधफलத்துக்கும் साधनமாயிருக்குகிறது; அப்படியே
8.20 ‘‘तावदार्तिस्तथा वाञ्छा तावन्मोहस्तथाऽसुखम् । यावन्न याति शरणं त्वामशेषाघनाशनम्’’(விஷ்ணுபுராணம் 1-9-73.) என்கிறபடியே प्रपत्तिயும் இச்चतुर्विधफलத்துக்கும் साधनமாகவிறே महर्षिகள் அறுதியிடுவது. இதில் ‘‘अशेषाघनाशनम्’’ என்கையாலும் आदरந்தோற்ற ‘‘तावत्’’ என்று अधिकारந்தோறும் आवर्तिக்கையாலும் இவன் अपेक्षिத்த फलமெல்லாமிவன் கோலின कालத்திலே यथामनोरथம் सिद्धिக்கும். இப்படி ப்பட்ட ஏற்றத்தை நினைத்து ‘‘सत्कर्मनिरताश्शुद्धास्साङ्ख्ययोगविदस्तथा । नार्हन्ति शरणस्थस्य कलां कोटितमीमपि’’(லஷ்மீதந்த்ரம் 17-62.) என்று சொல்லுகிறது.
8.21 இவனுக்கிங்கிருந்த காலத்தில் कैङ्कर्यத்தில் वैषम्यம் தன் கோலுதலில் वैषम्यத்தாலே வந்தது. அதுதனக்கடி प्रारब्धसुकृतविशेषம். अन्तिमशरीरानन्तरம் பெரும் பேற்றிலொரு वैषम्यமில்லை. पारतन्त्र्यமும் एकरूपம். ‘‘पारतन्त्र्यं परे
8.22 पुंसि प्राप्य निर्गतबन्धनः । स्वातन्त्र्यमतुलं प्राप्य तेनैव सह मोदते’’(விஷ்ணுதத்வம்.) என்று फलदशैயிற் சொல்லுகிற स्वातन्त्र्यமும் कर्मवश्यனன்றிக்கே सर्वविधकैङ्कर्ययोग्यனாகையென்று फलपादத்திலே निर्णीतம்.
8.23 வேண்டும் பெரும்பயன் வீடென்றறிந்து விதிவகையால்
நீண்டுங்குறுகியுநிற்கு நிலைகளுக்கேற்குமன்பர்
மூண்டொன்றின் மூலவினைமாற்றுதலின் முகுந்தனடி
பூண்டன்றி மற்றோர்புகலொன்றிலையென நின்றனரே. // 15 //

प्रपन्नादन्येषां न दिशति मुकुन्दो निजपदं
प्रपन्नश्च द्वेधा सुचरितपरीपाकभिदया ।
विळम्बेन प्राप्तिर्भजनसुखमेकस्य विपुलं
परस्याशु प्राप्तिः परिमितरसा जीवितदशा ॥ (२१)

इति कवितार्किकसिंहस्य सर्वतन्त्रस्वतन्त्रस्य श्रीमद्वेङ्कटनाथस्य वेदान्ताचार्यस्य कृतिषु श्रीमद्रहस्यत्रयसारे अधिकारिविभागाधिकारोऽष्टमः ॥