॥ श्रीमद्रहस्यत्रयसारे द्वयाधिकारः ॥

28.1  आकर्णितो वितनुते कृतकृत्यकक्ष्या-
माम्रेडितो दिशति यश्च कृतार्थभावम् ।
प्रत्यूषतां भजति संसृतिकाळरात्रेः
पद्मासहायशरणागतिमन्त्र एषः ॥ ६४ ॥
28.2 திருमन्त्रத்தில் मध्यमपदத்திலாर्थமாகவாதல் शाब्दமாகவாதல் சொன்ன उपायविशेषத்தையும் இதின் फलமாக तृतीयपदத்திற் சொன்ன पुरुषार्थविशेषத்தையும் विशदமாக प्रकाशिப்பிக்கிறது द्वयம். இது कठवल्लिயிலே பிரியவோதிச் சேர்த்தनुसन्धिக்க विधिக்கையாலும் भगवच्छास्त्रத்திலே श्रीप्रश्नसंहितादिகளிலே वर्णोद्धारादिகளும் பண்ணி प्रतिपादिக்கையாலும் श्रुतिमूलமான तांत्रिकमन्त्रம்.
28.3 இத்தை पूर्वाचार्यवाक्यமென்று சிலர் சொன்னதுவும் आप्तருपदेशिத்தாரென்றா दरिக்கைக்காகவாதல் परमाचार्यனான सर्वेश्वरன் भगवच्छास्त्रத்திலே யருளிச் செய்கையாலேயாதலாமத்தனை. இதுக்கு ऋष्यादिகளும் मूलमन्त्रादिகளிற் போலே अपेक्षमाणர்க்கு मन्त्रव्याकरणादिகளிற்படியே கண்டுகொள்ளலாம்.
இம் मन्त्रம் “स भ्रातुश्चरणौ गाढं”( ராமாயணம் ஆரண்யகாண்டம் 15-6), “भवांस्तु सहवैदेह्या”( ராமாயணம் அயோத்யா காண்டம் 31-28) என்கிற श्लोकद्वयத்தில் विवक्षितமான उपायोपेयरूपமான अर्थद्वयத்தை प्रतिपादिக்கையாலே द्वयமென்று
28.4 பேர் பெற்றது. இப்படியிருக்கையால் उपायान्तरங்களிலுமுपेयान्तरங்களி லுந்துவக்கற்றவன் இம் मन्त्रத்துக்கு पूर्णाधिकारी । இம் मन्त्रம் वरणसमर्पणங் களையடைவே प्रतिपादिக்கையாலே द्वयமென்று சொல்லப்படுகிற தென்றுஞ்சிலர் சொல்லுவர்கள். இப்படி “श्रीमन्नारायणस्वामि”न्नित्यादिमन्त्रान्तरத்திலும் द्वयशब्दप्रयोगத்துக்கிவையே निमित्तம். “मन्त्रराजमिमं विद्यात् गुरुवन्दनपूर्वकम् । गुरुरेव परं ब्रह्म गुरुरेव परा गतिः ॥ गुरुरेव परा विद्या गुरुरेव परायणम् । गुरुरेव परः कामो गुरुरेव परन्धनम् ॥ यस्मात्तदुपदेष्टासौ तस्माद्गुरुतरो गुरुः । नानुकूल्यं न नक्षत्रं न तीर्थादि
28.5 निषेवणम् । न पुरश्चरणं नित्यं जपं वापेक्षते ह्ययम् । नमस्कृत्य गुरुं दीर्घप्रणामैस्त्रिभिरादितः ॥ तत्पादौ गृह्य मूर्ध्नि स्वे निधाय विनयान्वितः । गृह्णीयान्मन्त्रराजानं निधिकांक्षीव निर्धनः ॥ लब्ध्वैवं मन्त्रराजानं माङ्गच्छेच्छरणं नरः । अनेनैव तु मन्त्रेण स्वात्मानं मयि निक्षिपेत् ॥ मयि निक्षिप्त-कर्तव्यः कृतकृत्यो भविष्यति”( ஸாத்யகிதந்த்ரம்) என்று प्रपत्तिमन्त्रान्तरத்திற்சொன்ன गुरूपसत्त्यादिகள் இங்கும் வர प्राप्तம். आस्तिकனுக்கு இம் मन्त्रार्थத்தினுடைய समुदायज्ञानपूर्वकस-कृदुच्चारणமே उत्तारकமென்னுமிடம் शास्त्रसिद्धம். இம்मन्त्रप्रभावத்தை “येन केनापि प्रकारेण द्वयवक्ता त्वं”( சரணாகதி கத்யம்) என்று मन्त्रान्तरங்களிற்காட்டில் व्यावृत्ति தோற்ற வருளிச் செய்தார். “अवशेनापि यन्नाम्नि कीर्तिते सर्वपातकैः । पुमान्विमुच्यते सद्यस्सिंहत्रस्तैर्मृगैरिव”( விஷ்ணுபுராணம் 6-8-19)
28.6 “नाम्नस्ते यावती शक्तिः पापनिर्हरणे हरे । श्वपचोऽपि नरः कर्तुं क्षमस्तावन्नकिल्बिष”() मित्यादिகளிலே திருनामसङ्कीर्तनमात्रத்தினுடைய प्रभावமிருக்கும்படி கண்டால் शरण्य शरणागति तत्फलविशेषங்களை पूर्णமாகப் प्रकाशिப்பிக்கிறவிம்मन्त्रविशेषத்தினுடைய सकृदुच्चारणमात्रத்தளவிலுமுள்ளப் प्रभावம் श्रुत्यादिप्रमाणबलத்தாலே सुग्रहம்.
இம் प्रभावनिबन्धनத்தையும் இங்கே प्रमाणसंप्रदायங்களாலே கண்டுகொள்வது. இப்படிப்பட்ட रहस्यतमार्थங்களில் हेतुनिरूपणம் பண்ணக்கடவதன்று.
28.7 शास्त्रத்தைக்கொண்டு विश्वसिக்குமத்தனை யென்னுமிடம் महाभारतादिகளிலே “देवगुह्येषु चान्येषु हेतुर्देवि निरर्थकः । बधिरान्धवदेवात्र वर्तितव्यं हितैषिणे”( பாரதம் ஆநுசாஸநிகபர்வம் 228-60) त्यादिகளாலே சொல்லப்பட்டது. இம் मन्त्रத்திலே विवक्षितமானவாत्मसमर्पणம் “सर्वोपाधिविनिर्मुक्तं क्षेत्रज्ञं ब्रह्मणि न्यसेत् । एतद्ध्यानञ्च योगश्च शेषोऽन्यो ग्रन्थ विस्तर”( தக்ஷஸ்ம்ருதி) इत्यादिகளாலே प्रकरणान्तरங்களிலும் स्तुतिக்கப்பட்டது. “एतत् ध्यानञ्च ध्येयञ्च” என்று पाठान्तरம். இச் श्लोकம் स्वरूपसमर्पणपरமானாலும் இங்கு சொல்லுகிற भरसमर्पणம் तदनुप्रविष्टம். இஸ் समर्पणத்துக்கு “निवेदयीत स्वात्मानं विष्णावमलतेजसि ।
28.8 तदात्मा तन्मनाश्शान्तस्तद्विष्णोरिति मन्त्रतः”( வ்யாஸஸ்ம்ருதி) என்று व्यास स्मृत्यादिகளிலும் श्वेताश्वतरादिகளிலுஞ் சொன்ன मन्त्रान्तरங்கள் இப்படி शरण्यशरणागतितत्फलங்களை विशदமாகப் प्रकाशिப்பியாது. திருमन्त्रத்திலும் இவை மூன்றும் संक्षिप्तங்கள். ஆகையாலே प्राप्य प्रापकविशेषங்களை संपूर्णமாகப் प्रकाशिப்பிக்கிறவித்द्वयமே प्रपत्तिमन्त्रங் களெல்லாத்திலும் प्रधानம். இதினर्थத்தை श्रुतिस्मृतीतिहासपुराणभगवच्छास्त्रादिகளில் प्रसिद्धமானபடியே सदाचार्य संप्रदायक्रमத்தாலே गद्यத்திலே விவரித்தருளினார். எங்ஙனேயென்னில்; “भगवन्नारायणाभिमतानुरूपस्वरूपरूप” என்று துடங்கி श्रीमच्छब्दाभिप्रेतத்தை யருளிச்செய்தார். “अखिलहेयप्रत्यनीके” त्यादिயாலே स्वरूपरूपगुणविभूतिகளைப் பரக்க வருளிச்செய்கையாலே नारायणशब्दार्थம் व्याख्यातமாயிற்று. முற்பட பிராட்டியைச் சொல்லச் செய்தே
28.9 पुरुषकारत्वनिर्वाहार्थமாக विभूति मध्यத்தில் நிலைதோற்றுகைக்காக மீண்டும் नारायणशब्दव्याख्यानத்திலுமருளிச்செய்தார் अनन्तरं “श्रीमन्नारायण” என்று फलोपाय वाक्यங்களில் प्रयुक्तமான व्याख्येयशब्दத்தை उपादानம் பண்ணியருளினார். “प्रपद्ये” என்கிறவிடத்திலுत्तमனாலே विवक्षितமானவधिकारिविशेषம் “अनन्यशरणोऽहं என்று विवृतமாயிற்று. “त्वत्पादारविन्दयुगळं शरणं प्रपद्ये” என்கையாலே “चरणौ” என்கிற शब्दமும் शरणशब्दமும் क्रियापदமும் प्रदर्शितமாயிற்று. अनन्तरं “द्वयं” என்று व्याख्येयத்தை पूर्णமாக निर्देशिத்தார். அடியிலேயாதல் முடிவிலேயாதல் “द्वयं” என்று निर्देशिயாதே இவ்வளவிலே சொல்லவேண்டுவானே னென்னில்; उपायप्राप्यங்களிலிங்கு प्रधानभूतன் श्रीमाனான नारायणனாகையாலே இரண்டிடத்திலுங்கிடக்கிற सविशेषनारायणशब्दம் व्याख्यातமாய் நின்ற வளவிலே இம் मन्त्रத்துக்கு प्रतिपाद्यமான साद्ध्योपायத்தோடே கூட प्रधानोपायமும் प्रधानप्राप्यமும் व्याख्यातமென்று தோற்றுகைக்காக இங்கே “द्वयं” என்றருளிச் செய்தார். अनन्तरं “पितरं मातरं” என்று துடங்கி जितन्ताविशेषभगवद्गीतादिस्थितமான संवादवाक्यमुखத்தாலே अनन्यप्रयोजनனாய் अनन्योपायனாய்க்கொண்டுपायपरिग्रहம் பண்ணினபடியையும் शरण्यस्वभावानुसन्धानपूर्वकமாக வपराधक्षापणம் பண்ணிகிறபடியையும் द्वयத்துக்கு समुदितार्थமாக வருளிச்செய்தார்.
28.10 மேல் अर्थक्रमத்தாலே முற்பட नमஸ்ஸாலே प्रार्थिக்கிறவनिष्ट निवृत्तिயை व्याख्यानம் பண்ணி பின்பு இங்குள்ள परभक्त्यादिपुरुषार्थपूर्वकமாக चतुर्थ्यन्तपदங்களில் विभक्त्यभिप्रेतமான परमपुरुषार्थलाभத்தை வெளியிட்டருளினார். இப்படி யनुष्ठितोपायனானவधिकारिविषयத்தில் இங்குமங்குமுள்ள सिद्धिயைப்பற்ற चरमश्लोकத்திலுत्तरार्धத்திற்படியே स्वाभाविकदयार्द्रமான भगवदभिप्रायமிருக்கும்படியை तद्व्यञ्जकभगवद्वाक्यप्रक्रिயையாலே யருளிச்செய்து காட்டினார். ஆகையாலே गद्यத்திலருளிச்செய்ததெல்லாம் द्वयத்திலே विवक्षितம். இது
28.11 “द्वयमर्थानुसन्धानेन सह सदैवं वक्ता” என்கிற பாசுரத்தாலும் सूचितம். ॥ *परभक्त्यादिमूलत्वं कैङ्कर्यस्य यदुच्यते । गद्यादिषु तदप्याहुरपवर्गदशाश्रयम् ॥ उत्तरोत्तरयोस्स्वामिसाक्षात्-करणभोगयोः । पूर्वपूर्वक्षणेष्टत्वात्तन्मूलत्वमुदीरितम् ॥ शरीरपातकाले तु हार्दस्यानुग्रहस्स्वयं । परिपाकं प्रपन्नानां प्रयच्छति तथाविधम् ॥ अङ्कोलतैलसिक्तानां बीजानामचिराद्यथा । विपाकः फलपर्यन्तस्तथात्रेति निदर्शितं ॥ दुष्टेन्द्रियवशाच्चित्तं नृणां यत्कल्मषैर्वृतम् । तदन्तकाले संशुद्धिं याति नारायणालये ॥ इति व्रतविशेषे यत् सात्वतादिषु शिष्यते । तद्वदत्रोपपद्येत गद्योक्तान्त्यदशागमः ॥ अनुग्रह विशेषेण केनचित्परमात्मनः । कुरुकाधीशनाथाद्याः प्रागप्यन्वभवन् प्रभुम् ॥ * ॥
28.12 இத் द्वयத்திலर्थத்தை நம்மாழ்வாரும் “திருநாரணன்றாள் காலம் பெறச் சிந்தித்துய்ம்மினோ”( திருவாய்மொழி 4-1-1) வென்றும், “முகில்வண்னனடியை யடைந்தருள் சூடியுய்ந்தவ”( திருவாய்மொழி 7-2-11) னென்றும், “அகிலகில்லேன்”( திருவாய்மொழி 6-10-10) முதலான प्रदेशங்களிலுமருளிச்செய்தார்.
இதில் முற்பட “श्रीमन्नारायण” என்று सर्वशरण्यமான परतत्वத்தைச் சொன்ன படி. श्रियःपतित्वलिङ्गத்தாலும் नारायणशब्दத்தாலுமிறே श्रुतिகளில் परतत्त्वविशेषनिर्णयம் பண்ணப்பட்டது. नारायणன் शरण्यனாம்போது लक्ष्मीविशिष्टனாயிருக்கு மென்கைக்காக पूर्वखण्डத்தில் श्रीमच्छब्दம். “आकारिणस्तु विज्ञानमाकारज्ञान पूर्वकम् ।
28.13 तेनाकारं श्रियं ज्ञात्वा ज्ञातव्यो भगवान् हरिः”( அருளாளப்பெருமாளெம்பெருமானார்) என்றருளாளப்பெருமாளெம் பெருமானாரருளிச்செய்தார். இது उत्तरखण्डத்திற்போலே पूर्वखण्डத்திலும் विशेषणமென்னுமிடமும் उपायविशेषणங்களால் उपायद्वित्वம் வாராதென்னுமிடமும் सिद्धोपायशोधनத்திலே சொன்னோம்.
श्रीमच्छब्दம்; श्रीयते, श्रयते, शृणोति, श्रावयति, शृणाति, श्रीणाति என்றாறுபடியாக भगवच्छास्त्रங்களிலே निर्वचनம் பண்ணப்பட்டிருக்கும். அவற்றில் अपेक्षितपदान्तरங்கள் औचित्यத்தாலும் அவ்வோ प्रमाणबलத்தாலும் विशेषिத்தறிய வேணும். அவ்விடத்தில் स्वोज्जीवनार्थिகளாலே आश्रयिக்கப்படுமென்று மிவர்களையுज्जीविப்பிக்கைக்காக सर्वेश्वरனை யாश्रयिத்திருக்குமென்றும் பொருளானபோது “पितेव त्वत्प्रेयान् जननि परिपूर्णागसि जने हितस्रोतो वृत्त्या भवति च
28.14 कदाचित्कलुषधीः । किमेतन्निर्दोषः क इह जगतीति त्वमुचितैरुपायैर्विस्मार्य स्वजनयसि माता तदसि नः”( ஸ்ரீகுணரத்னகோசம் 52) என்கிறபடியே सापराधரானவர்கள் பக்கல் स्वयं हितैषिயாய் दण्डधरனான सर्वेश्वरனுடைய சீற்றத்தை யாற்றி எவனுடைய सहजकारुण्यமிவர்களுக்குஜ்ஜீவகமாம்படி பண்ணிக்கொடுக்கையால் मातृत्वप्रयुक्त वात्सल्यातिशयத்தாலே पुरुषकारभूतैயாய் நிற்கிற வேற்றஞ் சொல்லிற்றாம். “अविज्ञाते” त्यादिகளிற்போலே இங்கு “विस्मार्य” என்றதுக்கும் “அல்லிமலர்மகள் போகமயக்குகள்”( திருவாய்மொழி 3-10-8) इत्यादिகளுக்கும் सदा सर्वज्ञனான ईश्वरனுடைய निग्रहाभिसन्धिनिवृत्तिயிலே तात्पर्यம். सापेक्षனான पुरुषனுக்கपेक्षितந்தலைக்கட்டிக்கொடுக்க
28.15 வல்ல चेतनன் अभिगम्यனாகைக்குपायமாக வரிக்கப்பட்ட चेतनान्तरத்தை पुरुषकारமென்று व्यवहरिப்பார்கள். இப் पुरुषकारம் फलத்துக்கு परंपरयाकारणம். “अर्थस्वभावानुष्ठानलोकदृष्टिगुरूक्तिभिः । श्रुत्या स्मृत्या च संसिद्धं घटकार्थावलंबनं” என்றிப் पुरुषकारभावத்துக்கு प्रमाणம் निक्षेपरक्षैயிலே சொன்னோம். இவற்றில் अर्थस्वभावமாவது; ईश्वरனைப்போலே पितृत्वानुरूपமான प्रतापोष्मलत्वங்கலசாதே मातृत्वप्रयुक्तங்களான वात्सल्यादिகளतिशयिத்து “न कश्चिन्नापराध्यति”( ராமாயணம் யுத்தகாண்டம் 116-44), “कः कुप्येद्वानरोत्तम”( ராமாயணம் யுத்தகாண்டம் 116-38), “मर्षयामीह दुर्बला”( ராமாயணம் யுத்தகாண்டம் 116-50) என்கையே स्वभावமாயிருக்கையும், वाल्लभ्यातिशयத்தாலே இவளை முன்னிட்டாலவன் மறுக்க மாட்டாதொழிகையும். இவ்வर्थस्वभावத்தாலே இவளைப்பற்றுவார்க்கு पुरुषकारान्तरापेक्षैயுண்டாயनवस्थै வாராது. अनुष्ठानமாவது; प्रह्लादவிஷயத்தில் प्रेमातिशयத்தாலே प्रतिकूलविषयத்திற் பிறந்த சீற்றத்தின் கனத்தைக் கண்டணுக வஞ்சின ब्रह्मादिகள் இவளை शरणமாகப் பற்றி இவள் முன்னிலையாக श्री नृसिंहरूपனான सर्वेश्वरனைக்கிட்டி स्तोत्रம் பண்ணினார்களென்று पुराणप्रसिद्धம். “सीतामुवाचातियशा राघवञ्च महाव्रतं”( ராமாயணம் அயோத்யாகாண்டம் 31-2), “सीतासमक्षं काकुत्स्थ”( ராமாயணம் ஆரண்யகாண்டம் 15-6) मित्यादिகளிலும் கண்டு
28.16 கொள்வது. लोकदृष्टिயாவது; अन्तःपुरपरिजनத்தை अपराधभूयस्थै யுண்டானாலும் राजाக்கள் अल्पங்களான प्रसादनங்களாலே क्षमिக்கக்காண்கை. இவ்வर्थம் “मातर्लक्ष्मि यथैव मैथिलजनः”( ஸ்ரீ குணரத்னகோசம்) என்கிற श्लोकத்திலும் विवक्षितம். गुरूक्तिயாவது; நம்மாழ்வார் முதலானவாचार्यர்களுடைய “அகலகில்லேன்” முதலான பாசுரங்கள். இவற்றுக்கு मूलமான सूक्तविशेषरूपैகளான श्रुतिகளையுங்கண்டு
28.17 கொள்வது. இவையடியாக வந்த स्मृतिகளாவன; “वाचःपरं प्रार्थयिता प्रपद्येन्नियतश्श्रिय”( சௌநகஸம்ஹிதா) मित्यादिகளான शौनकादिवाक्यங்கள். இப்படி இவளுக்கு सर्वेश्वरன் திருவடிகளில் घटकत्वம் बहुप्रमाणसिद्धமாகையாலிங்கு மிவ்விவக்ஷை கொள்ள उचितம். இப்படி पुरुषकारभूதையுமாய் सिद्धोपाय विशेषणமுமாய்க்கொண்டு आश्रयिக்கப்படும். “स्वरूपं स्वातन्त्र्यं”( ஸ்ரீ குணரத்நகோசம் 28), “स्वतः श्रीस्त्वं विष्णोः स्वमसि”( ஸ்ரீ குணரத்நகோசம் 31) என்கிற श्लोकங்களின்படியே आदित्यादिகளுக்கு प्रभादिகள்போலே अतिशयकारिणिயாய்க்கொண்டு सिद्धोपायத்தை आश्रयिத்திருக்கும். எல்லார்க்கும் सेव्यैயாய் सर्वेश्वरனை सेविத்திருக்குமென்று பொருளானபோது எல்லார்க்கும் स्वामिनिயாய் “कान्तस्ते पुरुषोत्तमः”( சதுச்லோகீ 1), “शेषित्वे परमः पुमान्”( ஸ்ரீ குணரத்நகோசம் 22) என்கிறபடி இவனுக்கு
28.18 शेषமான நிலை சொல்லிற்றாம். “जगत्समस्तं यदपाङ्गसंश्रय”( ஆளவந்தார் ஸ்தோத்ரம் 37) मित्यादिகளிற் படியே எல்லா वस्तुக்களாலுமாश्रयिக்கப்பட்டு எல்லாத்தையும் தானश्रयिத் திருக்குமென்று பொருளானபோது नारायणादिशब्दங்கள் श्रियःपतिக்குச் சொல்லுங்கட்டளையை विष्णुपत्निக்குஞ் சொல்லிற்றாம். श्रीभाष्यकारரும் “भगवन्नारायण” என்கிற நேரிலே “भगवतीं श्रियं” என்றருளிச்செய்தார் “शृणोति श्रावयति” என்கிற व्युत्पत्तिகளில் सापराधரான வடியோங்களை सर्वेश्वरன் திருவடிகளிலே காட்டிக் கொடுத்தருளவேணு மென்றிப்புடைகளிலே आश्रितருடைய आर्तध्वनिயைக் கேட்டு सर्वेश्वरனுக்கு விண்ணப்பஞ் செய்து இவர்களுடைய आर्तिயை शमिப்பிக்குமென்றதாம். இப்படி पुरुषकारकृत्यத்தைச் சொல்லுகிற விதுக்கும் पुरुषकारभावத்திலே நோக்கு.
28.19 “मत्पदद्वंद्वमेकं ये प्रपद्यन्ते परायणम् । उद्धरिष्याम्यहं देवि संसारात् स्वयमेव तान्”( வராஹபுராணம்), “आनृशंस्यंपरो धर्म”( ராமாயணம் ஸுந்தரகாண்டம் 38-41) इत्यादिகளை யவன் பக்கலிலே கேட்டு “शृणु चावहितः कान्त यत्ते वक्ष्याम्यहं हितम् । प्राणैरपि त्वया नित्यं संरक्ष्यश्शरणागतः”( இதிஹாஸஸமுச்சயம் 10-51) என்று कपोतத்தை कपोति கேட்பித்தாற்போலே अवसरத்திலே கேட்பிக்குமென்னவுமாம். सर्वेश्वरன் பக்கலிலே लोकहितத்தைக் கேட்டு “मित्रमौपयिकं कर्तु”( ராமாயணம் ஸுந்தரகாண்டம் 21-19) मित्यादिகளிற்படியே விபரீதரையுங்கூடக் கேட்பிக்குமென்னவுமாம். “शृणाति निखिलान् दोषान्” என்று व्युत्पत्तिயானபோது “लक्ष्म्या सह हृष्टीकेशो देव्या कारुण्यरूपया । रक्षकर्स्स्वसिद्धान्ते वेदान्तेऽपि च गीयते”( லக்ஷ்மீதந்த்ரம் 28-14) என்றும், “வேரி மாறாத பூமேலிருப்பாள் வினைதீர்க்கு”( திருவாய்மொழி 4-5-11) மென்றுஞ் சொல்லுகிறபடியே उपायाधिकारिகளுக்கு विरोधि-
28.20 களான कर्मादिகளைக்கழிக்குமென்றதாம். “श्रीणाति च गुणैर्जगत्” என்று निरुक्तिயில் தன் कारुण्यादिगुणங்களாலே “நின் றிருவருளும் பங்கயத்தாள் திருவருளுங்கொண்டு”( திருவாய்மொழி 9-2-1) इत्यादिகளிற்படியே आश्रितர்க்கு कैङ्कर्यपर्यन्तगुणपरिपाकத்தை யுண்டாக்குமென்றதாம். இவ்व्युत्पत्तिகளெல்லாத்தாலுமுள்ள वैभवத்தைக்கணிசித்து “श्रीरित्येव च नाम ते भगवति ब्रूमः कथं त्वां वयं”( சதுச்லோகீ 1) என்று ஆளவந்தாரருளிச்செய்தார். भட்டரும் निरुपाधिकमङ्गळत्वத்தை நினைத்து “श्रीरसि यतः”( ஸ்ரீ குணரத்நகோசம் 29) என்றார். இவ்வर्थங்களில் ईश्वरனுடைய उपायभावத்துக்குपयुक्तங்களானவை. पूर्वखण्डத்திலும் प्राप्यதைக்குपयुक्तமானவை उत्तरखण्डத் திலுமनुसन्धेयங்கள். ॥ * ॥ स्वाम्युपाय उपेयश्च स्वरूपादिसमर्पणे । प्रथितः प्रतिसंबन्धी श्रीमान्निगमचक्षुषाम् ॥* ॥
28.21 “श्रीमान्” என்று பொதுவிலே சொன்னாலும் प्रमाणानुसारத்தாலே இங்கு श्रियःपतिயென்றபடி. सामान्यமாகத்தோற்றின संबन्धம் श्रुतिबलத்தாலே विशेषितம். सर्वருக்குமாश्रयणीயையாய் जगन्माताவான இவளுக்கு पतिயென்னவே परत्वமும் सौलभ्यமுந்தோற்றம். இங்கு பிராட்டியை विशेषिத்தெடுக்கையாலே नारशब्दार्थங்களான वस्त्वन्तरங்களிற்காட்டில் व्यावृत्तिயும் विशेषणமாக निर्देशिக்கையாலே यथाप्रमाणம் पतिपारार्थ्यமும் सूचितம். “भूमनिन्दाप्रशंसासु नित्ययोगेऽतिशायने । संसर्गेऽस्तिविवक्षायाः भवन्ति मतुपादयः”( வார்த்திகம் 5-2-14) என்றनेकार्थமாயிருந்ததே
28.22 யாகிலுமிங்கு मतुप् उपयोगविशेषத்தாலே प्रमाणसिद्धமான नित्ययोगத்தைச் சொல்லுகிறது. विग्रहத்தில் ब्रह्मचर्यावस्थैயிலுமுள்பட “कृष्णाजिनेन संवृण्वन् वधूं वक्षस्स्थलालयां”() என்னும்படியிறே नित्ययोगமிருப்பது. अपृथक्सिद्धवस्तुவுக்கு “श्रीमान्” என்று मत्वर्थीयप्रत्ययसापेक्षமாக सामानाधिकरण्यங்கூடுமோ வென்றும், पृथक्सिद्धமாகில் “कीर्तिः श्रीर्वाक्च नारीणां”( கீதை 10-34) என்றும், “பூவில் வாழ் மகளா”( திருவாய்மொழி 6-3-6) யென்றும் मत्वर्थीयप्रत्यनिरपेक्षமாக सामानाधिकरण्यங்கூடுமோ வென்றும் சிலர் சொல்லும் चोद्यங்களிரண்டும் मन्दங்கள். எங்ஙனேயென்னில்; “तद्गुणसारत्वात् तद्व्यपदेशः प्राज्ञवत्”( ப்ரஹ்மஸூத்ரம் 2-3-29) என்கிற न्यायத்தாலே ज्ञानगुणத்தையிட்டு आत्माவை
28.23 ज्ञानமென்று சொல்லலாயிருக்கச் செய்தே “ज्ञानवान्” என்று मत्वर्थीयप्रत्ययान्वितமாகவும் सामानाधिकरण्य முண்டாகிறாப்போலே யிங்குங்குறையில்லை. ஆகையால் मत्वर्थीयप्रत्ययमात्रத்தைக்கொண்டு पृथक्सिद्धமென்று निश्चयिக்கப் போகாது. “नरपतिरेव सर्वे लोका” इत्यादिகளிற்போலே विवक्षान्तरம் संभावितமான விடத்தில் இப் प्रत्ययமில்லாத सामानाधिकरण्यमात्रத்தைக்கொண்டு पृथक्सिद्धமென்றென்னவுமொண்ணாது. ஆனபின்பு विशदமாக प्रतिपादिக்கும் प्रमाणान्तरங்களைக்கொண்டு இவ் वस्तुस्थितिயிருக்கும்படி தெளியप्राप्तம். இங்குपायदशैயிலும் फलदशैயிலும் प्रमाणங்கள் नित्ययोगத்தைச் சொல்லுகையாலும் இம்मन्त्रத்திலிவ்வर्थம் प्रकाशिப்பிக்கை अपेक्षितமாகையாலும் पूर्वोत्तर-
28.24 पूर्वोत्तरखण्डங்களில் मतुப்பாலே “स भ्रातुश्चरणौ गाढं”( ராமாயணம் ஆரண்யகாண்டம் 15-6), “भवांस्तु सह वैदेह्या”( ராமாயணம் அயோத்யாகாண்டம் 31-27) என்கிற படியே பிரிவற்றபடி சொல்லிற்றாயிற்று. நம்மாழ்வாரும் “அகல கில்லேனிறையுமென்றலர் மேல்மங்கையுறைமார்பா”( திருவாய்மொழி 6-10-10) வென்றும், “ஒண்டொடியாள் திருமகளும் நீயுமே நிலா நிற்ப”( திருவாய்மொழி 4-9-10) வென்றும், “இங்குமங்குந் திருமாலன்றியின்மைகண்”( திருவாய்மொழி 7-9-11) டென்றும் उपायदशैயிலும் फलदशैயிலும் श्रीमच्छब्दத்திற்சொன்ன नित्ययोगத்தை अनुसन्धिத்தார். இவ்வनुसन्धानம் सापराधர்க்கணியிடாதே நினைத்தபோதே आश्रयिக்கைக்குறுப்பாம்.
28.25 இப்படி अपेक्षितமான पुरुषकारந்தானும் தன்னேற்றமாம்படியிருக்கிறன नारायणशब्दத்தில் தோற்றுகிற संबन्धமும் गुणங்களும். இது “தன்னடியா”( பெரியாழ்வார் திருமொழி 4-10-2) ரென்கிற பாட்டிலே காணலாம் “श्रीधरः श्रीकरः श्रेयः श्रीमान् लोकत्रयाश्रय”( ஸஹஸ்ரநாமம்)
28.26 इत्यादिகளிலே भगवन्नामமாக प्रसिद्धமான श्रीमच्छब्दமே அமையாதோ வென்னில்; पूर्वखण्डத்திலுपायभावத்துக்குறுப்பான गुणविशेषानुसन्धानार्थமாகவும் उत्तरखण्डத்தில் सर्वविशिष्टனான शेषी प्राप्यனாய்த் தோற்றுகைக்காகவும் नारायणशब्दமपेक्षितமாகையால் இங்கு श्रीमच्छब्दம் विशेषणம். இங்குத்தை नारायणशब्दத்துக்கு मूलमन्त्राधिकारத்தில் व्युत्पत्तिகளாலே சொன்ன अर्थங்களெல்லாம் विवक्षितங்களாகிலும் पूर्वखण्डத்தில் नारायणशब्दத்துக்கு शरण्यதையிலே நோக்கான படியாலே “நிகரில் புகழாய்”( திருவாய்மொழி 6-10-10.) इत्यादिகளிலே सङ्गृहीतங்களான वात्सल्य स्वामित्व सौशील्य सौलभ्य सर्वज्ञत्व सर्वशक्तित्व सत्यसङ्कल्पत्व परमकारुणिकत्व कृतज्ञत्व स्थिरत्व परिपूर्णत्व परमोदारत्वादिக ளிங்கनुसन्धेयங்களில் प्रधानतमங்கள். இவற்றில் वात्सल्यமாவது; “दोषो यद्यपि तस्य स्यात्सतामेतदगर्हितं”( ராமாயணம் யுத்தகாண்டம் 18-3) என்கிறபடியே आश्रितனுடைய अपराधத்தைப் பாராதே अङ्गीकरिக்கைக்கீடானவிரக்கம். இது தன் दोषங்களைப் பார்த்தகலாமைக்குறுப்பாம். स्वामित्वமாவது; प्रणवादिகளில்
28.27 शिक्षितமான संबन्धविशेषம். இது தன் பேறாக रक्षिக்குமென்கிற தேற்றத்துக் குறுப்பாம். सौशील्यமாவது தான் सर्वाधिकனாய் வைத்துத் தண்ணியரான निषादवानरगोपालादिகளோடே नीरन्ध्रसंश्लेषம் பண்ணுகை. இது “அம்மானாழிப் பிரானவனெவ்விடத்தான் யானா”( திருவாய்மொழி 5-1-7) ரென்றகலாதே सारथ्यदूत्यादिपर्यन्तமாக अपेक्षिக்கும்படி विश्वसनीयतैக்குறுப்பாம். सौलभ्यமாவது; सनकसनन्दनादि महायोगि களுக்குங்கூடக் கிட்ட நிலமல்லாத தன்னை “सकलमनुजनयनविषयताङ्गतः”( கீதாபாஷ்யம்) என்னும்படி பண்ணுகை. இது கிட்டவரியனென்கிற निस्स्पृहதை வாராமைக்குறுப்பாம். सर्वज्ञत्वமாவது; “अज्ञातं नास्ति ते किञ्चित्(ராமாயணம் யுத்தகாண்டம் 17-35) “यो वेत्ति युगपत्सर्वं प्रत्यक्षेण सदा स्वतः”( ந்யாயதத்வம்) என்கிறபடியே सर्वத்தையும் साक्षात्करिக்கை. இது आश्रितர்க்குக் கொடுக்கவேண்டும் நன்மைகளிலும், கழிக்கவேண்டும் विरोधिகளிலுமிவனறியாததில்லை யென்னுமनुसन्धानத்துக்குறுப்பாம். सर्वशक्तित्वமாவது; अघटितघटनासामर्थ्यம். இது संसारिகளான நம்மை நினைத்த
28.28 போது नित्यसूरिपरिषத்திலே निवेशिப்பிக்கவல்லனென்கிற निश्चयத்துக் குறுப்பாம். सत्यसङ्कल्पत्वமாவது; தன் सङ्कल्पத்துக்குத் தன்னாலும் प्रतिहतिயன்றிக்கேயொழிகை. இது “अहं त्वा सर्वपापेभ्यो मोक्षयिष्यामि” என்கிற பாசுரம் பழுதாகாதென்கிற विस्रंभத்துக்குறுப்பாம். परमकारुणिकत्वமாவது; स्वार्थनिरपेक्षैயான परदुःखनिराकरणैच्छै இது अनन्तापराधங்களையுடையவர்களையும் “मित्रभावेन संप्राप्तं”( ராமாயணம் யுத்தகாண்டம் 18-3), “यदि वा रावणस्स्वयं”( ராமாயணம் யுத்தகாண்டம் 18-35) என்கிறபடியே ஒரு व्याजमात्रத்தாலே क्षमिக்குமென்கிற தெளிவுக்குறுப்பாம். कृतज्ञत्वமாவது; “न स्मरत्यपकाराणां शतमप्यात्मवत्तया । कथञ्चिदुपकारेण कृतेनैकेन तुष्यति”( ராமாயணம் அயோத்யாகாண்டம் 1-13), “ऋणं प्रवृद्धमिव मे हृदयान्नापसर्पति”( பாரதம் உத்யோகபர்வம் 47-39) என்கிறபடியே अत्यल्पानुकूल व्यापारத்தையும் परमोपकारம் பண்ணினாற்போலே மறவாதொழிகை. இது தன் பக்கலிலேதேனு மொரு வல்ல குறிகண்டால் இனி நம்மையொருकालத்திலுங் கைவிடா னென்றிருக்கைக்குறுப்பாம். स्थिरत्वமாவது; आश्रितरक्षणத்தில் நிலையுடைமை. இது अत्यन्तान्तरङ्गர் விலக்கிலும் “न त्यजेयं कथञ्चन”( ராமாயணம் யுத்தகாண்டம் 18-3) என்கிற படியே நம்மை விடானென்று நம்புகைக்குறுப்பாம். परिपूर्णत्वமாவது; अवाप्तसमस्तकामत्वம். இது “अण्वप्युपहृतं भक्तैः प्रेम्णा भूर्येव मे भवेत्”( ஸ்ரீ பாகவதம் 10-81-3), “पत्रं पुष्पं फलं तोयं यो मे भक्त्या प्रयच्छती”( கீதை 9-26) त्यादिகளிற்படியே भावबन्धம் பார்க்குமத்தனை யொழிய மற்றுநாமிடும் பச்சையில் வரிசை பாரானென்று வல்ல
28.29 किञ्चित्कारத்திலே முயல்கைக்குறுப்பாம். परमोदारत्वமாவது; उपायलाघवமும் उपेयगौरवமும் पात्रापकर्षமும் பாராதே सर्वस्वदानம் பண்ணியும் நாஞ்செய்தது போதாதென்றிருக்கும் वदान्यதை. இது दधिभाण्डादिகளைப் போலே हठात्कारம் பண்ணியும் अनुबन्धिपर्यन्तமாக परमपुरुषार्थத்தை अपेक्षिக்கைக்குறுப்பாம். இப்படி மற்றும் शरण्यதைக்குपयुक्तமான गुणங்களையும் அவற்றினுடைய उपयोगविशेषங்களையுமிங்கேயनुसन्धिத்துக்கொள்வது. उपायानुष्ठानदशैயில் அவ்வோ विद्यैகளுக்கடைத்த कतिपयगुणविशिष्टனनुसन्धेयனாய் प्राप्तिदशैயில் समस्तगुणविभूतिविशिष्टனनुभाव्यனானாலும் இங்குत्तरखण्डத்தில் नारायणशब्दத்துக்கு स्वरूपकृतமாயும் गुणकृतமாயும் வரும் कैङ्कर्यप्रतिसंबन्धित्वத்திலே நோக்கானபடியாலே அதுக்குपयुक्तங்களான शेषित्व निरतिशयभोग्यत्वादिகள் प्रधानतमங்கள். இங்கு संबन्धविशेषादिमुखத்தாலே आनुकूल्यसङ्कल्पமும் प्रातिकूल्यवर्जनமும் सूचितமானபடி अधिकारान्तरத்திலே சொன்னோம்.
28.30 இவ்விடத்தில் “श्रीमन्नारायणचरणौ” என்று समस्तமாகவும் योजिப்பார்கள். “कमलनयन वासुदेव भव शरणं”( விஷ்ணுபுராணம் 3-7-33) என்கிற प्रयोगத்தையும், “त्वमेवोपायभूतो मे भव” என்கிற वाक्यத்தையும், “அகலகில்லே”( திருவாய்மொழி 6-10-10) னென்கிற பாட்டையும், “अकिञ्चनोऽनन्यगतिश्शरण्य”( ஆளவந்தார்ஸ்தோத்ரம் 22) என்கிற स्तोत्रवाक्यத்தையும், “श्रीमन्नारायणस्वामि” न्नित्यादिमन्त्रान्तरங்களையும் द्वयविवरणமான गद्यத்தையும் பார்த்து, श्रीमन्! नारायण! என்றிரண்டு संबुद्धिகளாக்கி, “तव” என்றொரு पदத்தை अध्याहरिத்தும் योजिப்பார்கள். இப்படி व्यस्तமானாலும் समस्तமானாலும் विशेषणविशेष्यங்கள் நிற்கும் நிலைக்கு वैषम्यமில்லை. இந் நிலை पूर्वोत्तरखण्डங் களிலுமொக்கும். “चरणौ” என்கிற शब्दம் नित्यமான दिव्यमङ्गळविग्रहத்துக்குपलक्षणம்.
28.31 श्रियःपतिயினுடைய सर्वस्मात्परत्वமும் नित्यविग्रहयोगமும் ज्ञातव्यங்களில் प्रधानतमமென்னுமிடம் “नित्यसिद्धे तदाकारे तत्परत्वे च पौष्कर । यस्यास्ति सत्ता हृदये तस्यासौ सन्निधिं व्रजे”( பௌஷ்கரஸம்ஹிதை) दित्यादिகளிலே प्रसिद्धம். ஆகையால் “श्रीमन्नारायण” என்கிற விடத்திலே सौलभ्यान्वितமான परत्वமும் “चरणौ” என்கிறவிடத்திலே नित्यविग्रहयोगமுமनुसन्धेयம். दिव्यात्मस्वरूपத்திலும் கீழ்ச்சொன்ன गुणादिகளிலுந் தெளிவில்லாதார்க்கும் शुद्धसत्वद्रव्यमयமாய் स्वविषयज्ञानத்தாலே ज्ञानसङ्कोचத்துக்கு निवर्तकமாய் परत्वसौलभ्यव्यञ्जकமான दिव्यमङ्गळविग्रहமே இலக்காம். இப் प्राधान्यத்தைப் பற்றி गद्यத்தில் गुणங்களுக்கு முன்னே दिव्यमङ्गळविग्रहத்தை யருளிச்
28.32 செய்தார். दिव्यात्मस्वरूपத்தில் தெளிவுடையராயிருக்கச் செய்தேயும் “मूर्तं ब्रह्म ततोऽपि तत् प्रियतरं रूपं यदत्यद्भुतम्”( சதுச்லோகீ 4) என்னும்படி ईश्वरன் றனக்கும் भोग्यतमமான नित्यविग्रहानुभवத்திலூற்றத்தாலே திருமங்கையாழ்வார் தம்மை ईश्वरविषयத்தில் देहात्मवादिகளாக வருளிச்செய்வர். सर्वेश्वरனுடைய दिव्यमङ्गळविग्रहத்துக்கு “पापं हरति यत्पुंसां स्मृतं सङ्कल्पनामयम् । तत्पुण्डरीकनयनं विष्णोर्द्रक्ष्याम्यहं मुखम्”( விஷ்ணுபுராணம் (?)), “रूपौदार्यगुणैः पुंसां दृष्टिचित्तापहारिण”( ராமாயணம் அயோத்யாகாண்டம் 3-28) मित्यादिகளிற்படியே शुभत्वமுமாश्रयत्वமுமுண்டு. बद्धர்க்காश्रयत्वமுண்டாகிலும் शुभत्वமில்லை.
28.33 भगवत्स्वरूपத்துக்கு शुभत्वமுண்டேயாகிலுமாश्रयत्वமில்லை. संसार बन्धरहितமான परिशुद्धात्मस्वरूपத்துக்கு संसरिக்கைக்கு सहकारियोग्यதையில்லையேயாகிலும் परतन्त्रचेतनதையாலே संसरिக்கைக்கு स्वरूपयोग्यवस्तुவாகையாலே யதுக்கு हेयप्रत्यनीकत्वरूपशुभत्वமுமில்லை, आश्रयत्वமுமில்லை. मुक्तருடைய विग्रहपरिग्रहदशैயிலும் नित्यविग्रहரான नित्यர்க்கும் आश्रयत्वமுண்டேயாகிலும் संसारनिवर्तनक्षமமான शुभत्वமில்லை. ஆகையால் दिव्यमङ्गळविग्रहத்துக்கே मुमुक्षूपयुक्तமான शुभत्वமுமாश्रयत्वமுமுள்ளது. ॥* ॥ परावरसुखग्राह्यं प्रेमबोधप्रसावकम् । स्वरूपात् स्वामिनो रूपमुपादेयतमं विदुः ॥* ॥ शरणागतिविधायक वाक्यத்திலும் “मामेकं शरणं व्रज” என்று विग्रहविशिष्टனிலக்காய்த் தோற்றினான். இத் दिव्यविग्रहம்
28.34 परव्यूहाद्यवस्थापञ्चकத்திலும் शुभाश्रयமென்னுமிடம் शास्त्रसिद्धம். ॥ * ॥ चित्तालंबनसौकर्यकृपोत्तंभनतादिभिः । उपायत्वमिह स्वामिपादयोरनुसंहितम् ॥ * ॥ இங்கு दासभूतன் औचित्यातिशयத்தாலும் “अनतिक्रमणीयं हि चरणग्रहणं”() என்கிறபடியே कृपोत्तंभकत्वातिशयத்தாலும், “तवामृतस्यन्दिनी”( ஆளவந்தார் ஸ்தோத்ரம் 27) त्यादिகளிற்படியே भोग्यत्वातिशयத்தாலும் திருவடிகளை अवलंबिக்கிறான். இவ்வर्थம் “सर्वदा चरणद्वंद्वं”( ஜிதந்தாஸ்தோத்ரம் 1-2)
28.35 “त्वत्पादकमलादन्यत्”( ஜிதந்தாஸ்தோத்ரம் 1-10), “मम ते पदयोः स्थितं”( ஜிதந்தாஸ்தோத்ரம் 1-13), “लोकविक्रान्तचरणौ शरणन्तेऽव्रजं विभो”( ஜிதந்தாஸ்தோத்ரம்), “स भ्रातुश्वरणौ गाढं”( ராமாயணம் ஆரண்யகாண்டம் 15-6), “तस्य ताम्रतलौ तात चरणौ सुप्रतिष्ठितौ । सुजातमृदुरक्ता-भिरङ्गुळीभिरलङ्कृतौ ॥ प्रयतेन मया मूर्ध्ना गृहीत्वा ह्यभिवन्दितौ”( பாரதம் ஆரண்யபர்வம் 1-1-134), “चरणौ शरणं यातः”(), “प्रपन्नाघौघविध्वंसिचरणौ शरणङ्गतः”() इत्यादिகளிலும் प्रसिद्धம். இவற்றையடி யொத்தினவர்களும் “உன்னடிக்கீழமர்ந்து புகுந்தே”( திருவாய்மொழி 6-10-10) னென்றும், “त्वत्पादमूलं शरणं प्रपद्ये”( ஆளவந்தார் ஸ்தோத்ரம் 22) என்றுமருளிச்செய்தார்கள். “सौगन्ध्यसौकुमार्यादि-गुणविग्रहवान् हरिः । तस्य स्वात्मप्रदाने तु साधनं स्वपदद्वयं”() என்று अभियुक्तரும் प्रतिपादिத்தார்கள். “चरणौ” என்கிறவிடத்திலே “तमेव शरणङ्गच्छ”( கீதை 18-62), “கழல் களவையே சரணாக”( திருவாய்மொழி 5-8-11), “நாகணைமிசை நம்பிரான் சரணே சரண்”( திருவாய்மொழி 5-10-11) इत्यादिகளிற்படியே अवधारणம் विवक्षितம்.
28.36 *चरणाविति निर्देशः पत्नीवैशिष्ट्यबाधकः ।
इति मन्दैरिदं प्रोक्तं श्रीमच्छब्दविरोधतः ॥
शब्दस्वरसतः प्राप्तं वैशिष्ट्यं प्रथमश्रुतम् ।
विशेष्यचरणद्वित्वं न हि बाधितुमर्हति ॥
चरणानिति वक्तव्यमिति यच्च प्रसञ्जितम् ।
ग्रन्थज्ञैरपहास्यं तत् पतिप्राधान्यतोऽन्वयात् ॥
न सम्राजि सपत्नीके सद्वितीयोक्तिसाहसम् ।
तथात्रेत्यपरामृश्य दर्शितं गुरुसाहसम् ॥ *
28.37 सर्वशक्तिயானவனுपायமாம்போது இவ் विशेषणத்தாலपेக்ஷையென்? सापेक्षனாகில் सर्वशक्तिயன்றிக்கே யொழியானோவென்னில்; இச் चोद्यம் नारायणशब्दத்தாலும் चरणशब्दத்தாலும் சொல்லப்பட்ட गुणविग्रहयोगத்திலும் பண்ணதாம். அவையிவனுக்கு विशेषங்களாகையாலும் அவற்றுக்கு वस्त्वनुरूपமாக उपयोगविशेषங்களுண்டாகையாலும் அவற்றால் सर्वशक्तित्वविरोधமில்லையென்று यथाप्रमाणம் கொள்ளில்; இது बहुप्रमाणप्राप्तமாய் இங்கு श्रीमच्छब्दத்திலும் स्वारसिकविशेषणभावமான पत्नीसंबन्धத்திலும் तुल्यம். இப்படி யிருக்க “चरणौ” என்கிற द्विवचनमात्रத்தைக் கொண்டு श्रीसंबन्धத்தை उपलक्षणமென்னில்; गुणादिसंबन्धத்தையுமிப்படிச் சொல்ல प्रसङ्गिக்கும். चरणशब्दத்தில் उपायवाचिशब्द समभिव्याहारத்தாலே उपयुक्तगुणविग्रहविशिष्टனுपायமாகிறானென்று
28.38 विवक्षितமென்னில்; இது இங்கும் तुल्यம். இப்படியிருக்கவிவளை विशेषणமாகக் கொள்ளில் सर्वशक्तित्वविरोधம் வருமென்பார்க்கு இப் पुरुषकारापेक्षैயிலும் सर्वशक्तित्वविरोधம் प्रसङ्गिக்கும். “युवत्वादौ तुल्ये”( ஸ்ரீ குணரத்நகோஶம் 34) என்கிற श्लोकத்திற்சொன்ன गुणविभागத்தின்படியே पुंस्त्वपितृत्वप्रशासितृत्वादिகளாலே प्रतापोत्तरனாய் दण्डधरனாய் நிற்கிற ईश्वरனைப்பற்ற விழிவார்க்கு स्त्रीत्वमातृत्वादिகளாலே வந்த मार्दव वात्सल्यादिगुणातिशयத்தாலே இவளவனைப்பற்ற நமக்குப் पुरुषकारமாகையும் ईश्वरस्वातन्त्र्यनियतமென்று சொல்லில்; இப்படியே सहधर्मचारिणिயான விவளாலே विशिष्टனாய்க்கொண்டு शरण्यனாகையும் ईश्वस्वातन्त्र्य नियतமென்று கொண்டால் ஒரு प्रमाणத்துக்கும் विरोधமில்லை. இவ்விடத்தில் शरणशब्दம் “उपाये गृहरक्षित्रोश्शब्दश्शरणमित्ययम् । वर्तते संप्रतं त्वेष उपायार्थैकवाचकः”( அஹிர்புத்ந்யஸம்ஹிதை 7-29) என்று विशेषिக்கையாலே उपायपरம். * भरन्यासबलादेव स्वयत्नविनिवृत्तये । अत्रोपायान्तरस्थाने रक्षको विनिवेशितः ॥ * ॥ सर्वाधिकारिகளுக்கும் அவ்வோ शास्त्रार्थங்களாலே-
28.39 யாराधितனான सर्वेश्वरன் फलोपायமாயிருக்க இங்கு विशेषिத்துपायமென்ன வேண்டிற்று उपायान्तरस्थानத்திலே सहजकारुण्यादिविशिष्टனான ईश्वरனை நிறுத்துகிற प्रपत्तिप्रकारந்தோற்றுகைக்காக வாமத்தனை. இங்கு भक्तियोगस्थानத்திலே प्रपत्ति நில்லாநிற்க ईश्वरனுपायान्तरस्थानத்திலே நிற்கையாவ தென்னென்னில்; अङ्गமாக प्रपत्तिயும் பண்ணி उपायமாக उपासनமுமनुष्ठिத்துப் பெறவேண்டும் फलத்தை அவ் उपायமொழியவே प्रपत्तिमात्रத்தாலே பெறுகைக்கடி ईश्वरனுடைய सहजकारुण्यादिस्वभावविशेषமாகையாலே अकिञ्चनனுக்கு ईश्वरனுपायान्तरस्थानத்திலே நின்றானென்கிறது. अभिमतफलத்துக்குपायமாக
28.40 विहितமான भरஞ்சுமக்கமாட்டாத வकिञ्चनன் गोप्ताவாய் நிற்கிற இவனை நீ யெனக்குपायமாகவேணுமென்றுपायान्तरस्थानத்திலே निवेशिப்பிக்கை யாவது; என் தலையிலுपायान्तरத்தைச் சுமத்தாதே அவற்றைச் சுமந்தால் மேல் வருமभिमतமெல்லாந்தருகை समर्थकारुणिकனான வுனக்கே भरமாக வேறிட்டுக்கொள்ளவேணு மென்கை. இவ்वंशத்தை निष्कर्षिத்து निक्षेपத்தை अङ्गिயென்று சொல்லுகிறது.
28.41 இது स्वनिर्भरत्वपर्यन्तம். இந் निष्कर्षத்தை நினைத்து “सांप्रतं त्वेष उपायार्थैक-वाचकः” என்கிறது. उपायप्रार्थனையையும் निक्षेपத்தையுமோரிடத்திலே
28.42 பிரியச் சொல்லுமிடங்களில் उपाय शब्दத்திலிவ்விவக்ஷையைத்தவிருதல், भरसमर्पणादिகள் सुव्यक्तங்களாகைக்காகப் பிரியச் சொல்லுகிறதாதல், இங்கு स्वरूपமும் भरமும் फलமும் समर्पणीयமாகையாலே अनेकांशविशिष्टமான
28.43 समर्पणத்தில் अंशान्तरपरமாதலாகக்கடவது. இவை மூன்று प्रकारத்துக்கும் पुनरुक्तिदोषமில்லை. இவ்வுपायत्वம் न्यासविद्यैக்கு विशेषिத்து वेद्याकारம். இதுக்க पेक्षितமாய்க்கொண்டு ज्ञानशक्त्यादिகள் வருகிறன.
28.44 “प्रपद्ये” என்கிறவிடத்தில் गतिवाचिயான धातु गत्यर्थங்கள் बुध्यर्थங்களா கையாலே இங்கपेक्षित बुद्धिविशेषத்தைச் சொல்லுகிறது. बुद्धिயாவது இவ்விடத்தில் “रक्षिष्यतीति विश्वासः” என்கிறவध्यवसायம். अङ्गங்களில் सारமான विश्वासத்தை முன்னிட்டுக்கொண்டு सपरिकरமான साद्ध्योपायமிங்கே
28.45 தோற்றுகிறது. எங்ஙனேயென்னில்; இங்கு “प्र” என்கிற उपसर्गம் विश्वासத்தினுடைய प्रकर्षरूपமான महத்தையைக்காட்டும். இவ் विश्वासप्रकर्षம் श्रीमच्छब्दத்திலும் नारायणशब्दத்திலுமுள்ள पुरुषकारसंबन्धगुणादिகளையनुसन्धिத் தவாறே வரும். இத்தாலே தன்னपचार प्राचुर्यादिகளடியாகவரும் शङ्कैகளெல்லாம் கழியும். இவ் विश्वास दार्ढ्यம் வேணுமென்னுமிடத்தை “राक्षसानामविस्रंभादांजनेयस्य बन्धने । यथा विगळिता सद्यस्त्वमोघाप्यस्त्रबन्धना ॥ तथा पुंसामविस्रंभात् प्रपत्तिः प्रच्युता भवेत् । तस्माद्विस्रंभयुक्तानां मुक्तिं दास्यति सा चिरात्”( ஸநத்குமாரஸம்ஹிதா)
28.46 என்று சொல்லிற்று. இவ் व्यवसायத்தினுடைய प्रभावம் “व्यवसायादृते ब्रह्म नासादयति तत्परम्”( பாரதம் ஶாந்திபர்வம் 334-47), “निस्संशयेषु सर्वेषु नित्यं वसति वै हरिः । ससंशयान् हेतुबलान्नाद्ध्यावसति माधव”( பாரதம் ஶாந்திபர்வம் 359-71) इत्यादिகளிலும் सुप्रसिद्धம். இம் महाविश्वासமுண்டானால் பின்பு विमर्शकालத்திலொருக்காலும் संशयம் பிறவாது. ஆகையால் பின்பொருக் காலும் இவ்விஷயத்தில் संशयம் பிறவாதபடியான प्रथमक्षणத்தில் महाविश्वासம் प्रपத்திக்கङ्गம். இது मन्दமாயிருந்தாலும் विशेषिத்துக் कटाЋक्षக்கத்துடங்கின ईश्वरன் शेषपूरணம்பண்ணும். “मित्रभावेन संप्राप्तं न त्यजेयं कथञ्चन्न”( ராமாயணம் – யுத்தகாண்டம் 18-3) என்று
28.47 शरण्यனருளிச்செய்தானிறே. अञ्जल्यादिகளுமகப்பட “न जातु हीयते”( ஆளவந்தார்ஸ்தோத்ரம் 28) என்னும் படியிறேயிருப்பது. ஆகையால் मन्दविश्वासமும் महाविश्वासपर्यन्तமாம். இப்படி उपायமாகவद्ध्यवसिக்கிறேனென்று महाविश्वासத்தைச் சொல்ல “अनन्यसाद्ध्ये स्वाभीष्टे महाविश्वासपूर्वकम् । तदेकोपायता याच्ञा प्रपत्तिश्शरणागतिः”, “त्वमेवोपायभूतो मे भवेति प्रार्थनामतिः । शरणागतिरित्युक्ता”, “भव शरण” मित्यादि प्रमाणानुसारத்தாலே उपायप्रार्थனையுமிங்கே சொல்லிற்றாயிற்று. இவ்வுपायप्रार्थநையிலே गोप्तृत्व-वरणमन्तर्गतம் पृथग्भूतமன்று. इष्टप्राप्त्यनिष्टनिवृत्तिरूपமான फलத்தினுடைய प्रार्थநையை
28.48 उत्तरखण्डத்திலே பண்ணாநிற்க இங்கு फलप्रार्थநையைப் பண்ணினால் पुनरुक्तिயுண்டாம். प्रपत्तिக்கு फलமாக भक्तिरूपोपायத்தைப் प्रार्थिக்குமாப்போலே स्वतन्त्रप्रपत्तिनिष्ठனுக்கு இங்கு साद्ध्यமாய் प्रार्थनीयமாயிருப்பதொரு उपायமில்லை, ஆனபின்பு இங்கு प्रार्थநையைச் சொல்லுகிறபடி யென்னென்னில்; फलप्रदानம் பண்ணுகிறவிடம் सर्वाधिकारिவிஷயத்திலும் பொதுவாயிருக்க अकिञ्चनனாய் सर्वभरन्यासம் பண்ணுகிறவன் பக்கல் प्रपत्ति வேறொரு उपायத் துக்கङ्गமாக நில்லாதபடி शरण्यன் தானுपायान्तरस्थानத்திலே நின்று फलம் கொடுக்கிறவம்शமேற்றமானபடியாலே அவ்வேற்றமான भरस्वीकारांशம் இங்கு प्रार्थिக்கப்படுகிறது. ஆனாலும் இப்படி उपायமாய் நிற்க வேணு மென்றपेक्षिக்கவே अभिमतफलविशेषத்தை उपायान्तरव्यवधानமறத்தரவேணு மென்று प्रार्थिத்ததாகாதோ; ஆகையாலுत्तरखण्डத்தில் प्रार्थநை மிகுதியன்றோ வென்னில்; उक्तप्रकारத்தாலே प्रार्थनाவிஷயத்தில் अंशभेदம் தோற்றுகைக் காகப் பிரிய अपेक्षिக்கிறதாகையாலே மிகுதியில்லை. उत्तरखण्डத்திலपेक्षणीय-
28.49 फलविशेष व्यञ्जकமான वाक्यத்தினுடையவन्वयमात्रத்துக்காக प्रार्थनापदमध्याहरिத் தாலும் फलस्वरूपमात्रத்திலே तात्पर्यமென்று परिहारமாகவுமாம். पूर्वोत्तरखण्डங் களிரண்டுக்குந் திரண்ட பொருள் निष्कर्षिக்குமிடத்தில் अकिञ्चनனான வெனக்கு நீ उपायान्तरस्थानத்திலே நின்று फलविशेषத்தைத் தருகைக்காக यथोक्तமானவாत्मरक्षाभर निक्षेपம் பண்ணுகிறேனென்று ஒரு विशिष्टप्रार्थनान्वितभरसमर्पणமாம். இஸ் समर्पणமுமध्यवसायशब्दार्थமாம். இப்படி सपरिकरமான भरसमर्पणமே प्रपत्ति शास्त्रार्थமென்னுமிடம் प्रमाणसंप्रदायங்களாலே பலவிடத்திலும்
28.50 समर्थिத்தோம். “अनेनैव तु मन्त्रेण स्वात्मानं मयि निक्षिपेत् । मयि निक्षिप्तकर्तव्यः कृतकृत्यो भविष्यति”( ஸாத்யகிதந்த்ரம்) என்று प्रपत्तिमन्त्रान्तरத்திற்சொன்ன कर्तव्यनिक्षेपप्राधान्यமிங்கும் तुल्यம். मोक्षप्रदமான सिद्धोपायத்துக்கு मुमुक्षुவின் பக்கலிலே யுள்ளதொரு शास्त्रीयமான साध्यव्याजம் वशीकरणமென்னுமிடம் தன்னை कर्ताவாகக்காட்டுகிற उत्तमனாலே सिद्धம். இதில் औचित्यத்தாலே “புகலொன்றில்லா வடியேன்”( திருவாய்மொழி 6-10-10), “अहम-स्म्यपराधानामालयोऽकिञ्चनोऽगतिः”( அஹிர்புத்ந்யஸம்ஹிதை 37-30), “न धर्मनिष्ठोऽस्मि न चात्मवेदी”( ஆளவந்தார்ஸ்தோத்ரம் 32) त्यादिகளிற்படியே अधिकारिविशेषமும் कार्पण्यமாகிற परिकरமும் सूचितம். இது गद्यத்தில் “अनन्यशरणः” என்கிற पदத்திலும், சிறு गद्यத்தில் “स्वात्म नित्य नियाम्य” என்கிற चूर्णिகையிலும்,
28.51 श्रीवैकुण्ठगद्यத்தில் “तत्प्राप्तये च तत्पादांबुजद्वयप्रपत्तेरन्यन्न मे कल्पकोटिसहस्रेणापि साधनमस्तीति मन्वानः”( வைகுண்டகத்யம்) என்கிற चूर्णिகையிலும் प्रपञ्चितமாயிற்று. அருளாளப் பெருமாளெம்பெருமானாரும் “स्वाभीष्टे परसंबन्धे स्वाशक्त्या हीनसाधनः । तत् प्राप्त्युपायं तत्पादौ कृत्वा विश्वासपूर्वकम्”() என்றருளிச்செய்தார். இப்படி अकिञ्चनाधिकारமாய் भरसमर्पणरूपமான उपायத்தைச் சொல்லுகையாலே दुष्करकर्मान्तर-नैरपेक्ष्यமर्थ सिद्धம். இப்படி शरणशब्दान्वितமான “प्रपद्ये” என்கிற पदத்திலே “रक्षिष्यतीति विश्वासो गोप्तृत्ववरणं तथा । आत्मनिक्षेप कार्पण्ये”( அஹிர்புத்ந்ஸம்ஹிதை 37-18) என்று निर्दिष्टமான நாலுஞ்சொல்லிற்றாயிற்று. “चराचराणि भूतानि सर्वाणि भगवद्वपुः । अतस्तदानु-कूल्यं मे कार्यमित्येव निश्चयः ॥“() स्वस्य स्वामि निवृत्तिर्या प्रातिकूल्यस्य वर्जन”( அஹிர்புத்ந்ஸம்ஹிதை 52-23) मित्यादि प्रमाणங்களின்படியே स्वामित्वादि निबन्धनங்களைச் சொல்லுகிற सविशेषणமான
28.52 नारायणशब्दத்திலே आनुकूल्यसंकल्पமும் प्रातिकूल्यवर्जनமும் सूचितமென்னுமிடம் முன்பே சொன்னோம். இப் परिकरங்களுமுपायार्थமாக सकृत्कर्तव्यங்களென் னுமிடம் अधिकारान्तरத்திலே சொன்னோம். இக் क्रियापदத்தில் वर्तमानव्यपदेशம் बर्हिर्लवनादिमन्त्रங்களிற்போலே अनुष्ठानकालाभिप्रायம். இங்ஙனன்றிக்கே இவ் वर्तमानव्यपदेशம் वर्तमानदेहावधिயாக प्रपत्त्यनुष्ठानकर्तव्यதையை विवक्षिக்கிற தென்றும், फलं வருமளவும் प्रपत्तिपरिकरமான विश्वासानुवृत्तिயை विवक्षिக்கிற தென்றும் प्रपत्तिकालத்தில் தான் सङ्कल्पिத்தபடியே आनुकूल्यादिகள் प्रपत्ति सपरिकरமாகவே மேலनुवर्तिக்கவேண்டும்படியைக் காட்டுகிறதென்றும் சொல்லும் पक्षங்கள் இவ் उपायம் सपरिकरமாக सकृत्कर्तव्यம் என்று காட்டுகிற प्रमाणங்களோடே विरोधिக்கும். त्वरातिशयத்தாலும் भोगरूपதையாலும்
28.53 வருமாवृत्तिக்கும் पूर्वखण्डத்திற் சொன்னபடியே अनुष्ठितமான उपायशरीरத்தில் प्रवेशமில்லை. ஆகையாலிவ்வுपायवाक्यத்தில் वर्तमानव्यपदेशம் “द्वयमर्थानुसन्धानेन सह सदैवं वक्ता”( ஶரணாகதிகத்யம்) என்கிற रागप्राप्तभोगरूपानुवृत्तिயை विवक्षिக்கிறதுமன்று. இப்படி सर्वशरण्यत्वமும் शरणागतिस्वरूपமும் இதின் परिकरங்களும் अधिकारिविशेषமும் पूर्वखण्डத்திலே प्रकाशितமாயிற்று. இத்தாலே अनन्योपायत्वமும் सिद्धिத்தது.
இப்படி தோற்றின शरणागति “तावदार्तिस्तथा वाञ्छा तावन्मोहस्तथाऽसुख”( விஷ்ணுபுராணம் 1-9-73) मित्यादिகளிற்படியே सकलफलसाधनமாகையாலும் “तदन्यः को महोदारः”( இதிஹாஸஸமுச்சயம் 33-119) என்கிறபடியே परमोदारனான शरण्यன் अर्थितार्थपरिदानदीक्षितனாய் “கொள்ளக் குறைவிலன் வேண்டிற்றெல்லாந்தரு”( திருவாய்மொழி 3-9-5) மென்னும்படி நிற்கையாலும்
28.54 இங்கு என்ன फलத்துக்காக प्रपत्तिபண்ணுகிறதென்கிற अपेक्षैயிலே महोदारனான शरण्यனுக்கும் सर्वोत्कृष्टविषयமான இவ் वशीकरणविशेषத்துக்கும் शेषतैकरसனான தன் स्वरूपத்துக்குமनुरूपமான फलविशेषத்தை उत्तरखण्डம் “தனக்கே யாகவெனைக்கொள்ளுமீதே”( திருவாய்மொழி 2-9-4.) என்கிறபடியே समस्तविरोधिनिवृत्तिपर्यन्तமாக प्रार्थिக்கிறது. இத்தாலே अनन्यप्रयोजनत्वமும் सिद्धिக்கிறது. இவ்விடத்திலே सविशेषणமான नारायणशब्दமும் प्राप्यதைக்கनुरूपமான स्वामित्वादिகளும் अनन्तगुणविभूतिविशिष्टனான स्वामिயினுடைய सर्वप्रकारनिरतिशयभोग्यதையுமாகிற வாकारங்களை यथाप्रमाणம் प्राधान्येन காட்டுகிறது. இப்படி उभयविभूतिविशिष्टம் प्राप्यமாயிருக்கச்செய்தேயும் आत्महविरुद्देश्यருமாய் शेषत्वप्रतिसंबन्धिகளுமாய் அதடியாக வருகிற कैङ्कर्यத்துக்குமிலக்காய்க்கொண்டு प्रधानप्राप्यருமாயிருப்பார் இவ் विशिष्टदंपतिகளென்று தோற்றுகைக்காக இங்கு श्रीमच्छब्दம்.
28.55 இவ்வर्थம் “वैकुण्ठे तु परेलोके श्रिया सार्धं जगत्पतिः”( லைங்கபுராணம்), ”तया सहासीनमनन्तभोगिनि”( ஆளவந்தார்ஸ்தோத்ரம் 39), ”आत्मानुरूपया श्रिया सहासीनम्”( வைகுண்டகத்யம்) “ஒண்டொடியாள் திருமகளும் நீயுமே நிலாநிற்ப”( திருவாய்மொழி 4-9-10), ”கோலத்திருமாமகளோடுன்னை”( திருவாய்மொழி 6-9-3) इत्यादिகளிலும் विवक्षितம். இங்குற்றை श्रीशब्दம் “शृणाति निखिलान् दोषान् श्रीणाति च गुणैर्जगत् । श्रीयते चाखिलैर्नित्यं श्रयते च परं पदम्”( அஹிர்புத்ந்யஸம்ஹிதை) “श्रयन्तीं श्रीयमाणां च शृणतीं शृण्वतीमपी”( அஹிர்புத்ந்யஸம்ஹிதை) त्यादिகளிற் படியே अनेकार्थங்களுண்டேயாகிலும், “श्रिङ् सेवायां” என்கிற धातुவிலே सेव्यत्वादिகளைச் சொல்லிக்கொண்டு कैङ्कर्यप्रतिसंबन्धित्वपरம். “श्रीमते” என்கிற शब्दந்தன்னாலே विशिष्टமான प्रतिसंबन्धिதோற்றிற்றேயாகிலும் सर्वविधकैङ्कर्यத்துக்கும் प्रयोजकமான प्रीति विशेषத்தைப்பிறப்பிக்கும் संबन्धगुणविभूत्यादिपरिपूर्णानुभवसिद्धिக்காகவிங்கு नारायण शब्दம் प्रयुक्तமாகிறது. இங்கு चतुर्थितादर्त्यमुखத் தாலே कैङ्कर्यத்தைக்கணிசிக்கிறது. तादर्थ्यमात्रம் नित्यமாகையாலே
28.56 “तच्छेषत्वानुसन्धानपूर्वतच्छेष वृत्तिकः, अहं सर्वं करिष्यामी”( பட்டர் நித்யம்) त्यादिகளிற்படியே இங்கு परिपूर्णानुभवपूर्वकமான कैङ्कर्यம் प्रार्थनीयம். शरणागतனாம்போது शरण्यனை अभिमतप्रार्थனை பண்ணுகிறானாகையாலே இங்கே “भवेयं” என்றொரு पदம் अद्ध्याहार्यம். இப்படி प्राधान्यத்தாலே முற்பட इष्टप्राप्तिயையपेक्षिத்து இதுக்காக வनन्तरம் नमஸ்ஸாலே सर्वानिष्ट निवृत्तिயையும் प्रार्थिக்கிறது.
*अप्राप्तितःपरिहरन्स्वपरैस्स्वरक्षां
तादर्त्थ्यधीपरिहृतस्वपरार्थभावः ।
अन्योपभोगविरहादनघः प्रपन्नो
भुङ्क्ते स्वभोगमखिलं पतिभोगशेषम् ॥ *
28.57 இந் नमஸ்ஸுக்கும் क्रियापदमद्ध्याहरिத்துக்கொள்ளவேணும். “न मम स्यां” என்பது எனக்காகவே அல்லேனென்றபடி. “न मम किञ्चित्स्यात्” என்று सर्वविषय ममकार निवृत्तिमुखத்தாலே सर्वानिष्टनिवृत्तिயை प्रार्थिக்கிறதாகவு மாம். திருமन्त्रத்திலிष्टप्राप्त्यनिष्टनिवृत्तिகளிற் சொன்ன चोद्यपरिहारங்களிங்கு மनुसनधिத்துக்கொள்வது. இந்नमश्शब्दத்தாலே अविद्याकर्मतदुभयवासनारुचिप्रकृतिसंबन्धादिरूपங்களான सर्वविरोधिகளையும் கழியாநிற்கச்செய்தேயும் இதுக்கு निर्वचनம் பண்ணுகிற श्रुतिயின்படியே परिपूर्णकैङ्कर्यरूपफलदशैயில் फलान्तरानुभवन्यायத்தாலே शङ्कितமான स्वाधीनस्वार्थकर्तृत्वம் स्वाधीनस्वार्थभोक्तृत्वமாகிற களைகளைக் கழிக்கையிலே இங்கு प्रधानतात्पर्यமென்றनुसन्धिப்பார்கள். இத்தால் फलान्तरानुभवदशैயிலுண்டாம் स्वाधीनस्वार्थकर्तृत्वभोक्तृत्व भ्रमங்கள் मुक्तदशैயில் कैङ्कर्यத்திலில்லாதபடி கண்டு அக்கட்டளையிலே प्रार्थिக் கிறானென்றதாயிற்று.
28.58 “परमात्मनि नाराणां सर्वभारसमर्पणात् । सञ्जातं नैरपेक्ष्यन्तु नम इत्युच्यते बुधैः”() என்று இங்குற்றை नमஸ்ஸை அருளாளப்பெருமாளெம்பெருமானார் व्याख्यानம் பண்ணினார். இந்த श्लोकதிற்சொன்ன नैरपेक्ष्यம் स्वरक्षणத்தில் निर्भरत्वம். இந்த निर्भरत्वத்தாலே भरसमर्पणம் सूचितமாதல், स्वनिर्भरत्व पर्यन्तமான भरसमर्पणமிவ்விடத்திலே विवक्षितமாகக்கடவது. हविस्समर्पणத்தில் “इदमिन्द्राय न मम”
28.59 என்று தன்னுடன் துவக்கறுக்கிறதென்றால் இஸ் समर्पणयोजனைக்கு स्वरसம். இந்த योजனையில் पूर्वखण्डம் अङ्गपञ्चकपरம், उत्तरखण्डம் अङ्गिप्रतिपादकம். “अहमद्यैव मया समर्पितः”( ஆளவந்தார் ஸ்தோத்ரம் 52) என்கிறபடியே இவ்விடத்தில் நான் श्रीमाனான नारायणனுக்கென்று समर्पिக்க “यत्संरक्ष्यतयाऽर्प्यते”( அஹிர்புத்ந்யஸம்ஹிதை 52-36), “तवैवास्मि हि भर”( ஆளவந்தார்ஸ்தோத்ரம் 60) इत्यादिகளிற்படியே स्वरक्षणभरமும் स्वरक्षणफलமும் அவனதென்றிங்கே अभिप्रेतமாகவுமாம். नमः என்கிற வித்தாலே आत्मात्मीयங்களோடும் स्वरक्षण तत्फलங்களோடும் தனக்குத் துவக்கற்றமை காட்டுகிறது. परसंबन्धविधिயிலும்
28.60 स्वसंबन्धनिषेधத்திலும் तात्पर्यமாகையாலே இச் चतुर्थीनमஸ்ஸுக்களிரண்டுக்கும் फलமுண்டு. இஸ் समर्पणந்தன்னிலும் परनिरपेक्षकर्तृत्वादिகளை निषेधिக்கைக்காக नमः என்கிறதாகவுமாம். स्थूलप्रक्रिயையைக் கொண்டாலும் नमामि என்கிற पदத்தை आत्मसमर्पणार्थமென்று व्याख्यानம் பண்ணின पदस्तोत्रप्रक्रिயையாலே இந் नमश्शब्दம் समर्पणப்பொருளுக்கு सङ्गतம். இப்படி उत्तरखण्डத்தை आत्मसमर्पणपरமாகவनुसन्धिப்பார்க்கு இதுக்கनुरूपமாய் स्वरूपानुबन्धिயான फलविशेषமிங்கே स्वतः प्राप्तம். पूर्वोक्तமானபடியே फलपरமாக उत्तरखण्डத்தையनुसन्धिப்பார்க்கு இவ்வாत्मरक्षाभरसमर्पणம் उपायपरமான पूर्वखण्डத்தில் शरणशब्दान्वितமான क्रियापदத்திலே अनुसन्धेयம்.
28.61 இப்படி द्वयத்தில் पदங்களிலடைவே शब्दार्थस्वभावங்களாலே पुरुषकारयोगம், அதின் नित्यत्वம், उपायवैशिष्ट्यம், शरण्यगुणपूर्णत्वம், संबन्धविशेषம், दिव्यमङ्गलविग्रहयोगம், அதில் शेषभूतனிழியுந்துறை, அதினுपायत्वप्रकारம், वशीकरण विशेषம், तत्परिकरங்கள், अधिकारिविशेषம், प्राप्यवैशिष्ट्यம், गुणविभूतिविशिष्टप्राप्यत्वம், कैङ्कर्यप्रतिसंबन्धित्वம், कैङ्कर्यप्रार्थனை, सर्वविधकैङ्कर्यलाभம், सर्वानिष्टनिवृत्ति, அதினுடைய வாत्यन्तिकत्वம், पराधीनपरार्थकर्तृत्वம், तथाविधभोक्तृत्वம் என்றிவை प्रधानமாய் இவற்றுக்கपेक्षितங்களுமெல்லாம் सिद्धसाध्यविभागவத்தான उपायமென்றும் उपेयமென்றும் இரண்டு प्रधानप्रतिपाद्यங்களோடே துவக்குண்டு प्रकाशितங் களாயிற்று. இப்படி शारीरकशास्त्रத்திற்போலே तत्त्वविशेषமும் उपायविशेषமும்
28.62 फलविशेषமும் இம் मन्त्ररत्नத்திலே प्रतिपादितமானாலும் இது श्वेताश्वतरमन्त्रம் போலே फलापेक्षापूर्वकமான उपायानुष्ठानप्रधानமாகையால் उपायफलங்களுடைய व्युत्पत्तिक्रमத்தோடே சேர்ந்த पाठक्रमத்தாலே फलप्रतिपादकवाक्यம் பிற்பட்டாலும் अर्थक्रमத்தாலேயிது முற்படவनुसन्धेयமென்றுपूर्वர்களருளிச்செய்வார்கள். पुरुषன் पुरुषार्थத்தை विमर्शिத்துக்கொண்டன்றி उपायविमर्शமும் उपायानुष्ठानமும் பண்ணானிறே. இப்படி திருमन्त्रத்திலும் उपायफलप्रतिपादकांशங்களில் क्रमप्रकारங்களைக் கண்டுகொள்வது. फलार्थिயாய் अधिकारिயானாலிறே இவனுக்கிவ்வுपायानुष्ठानம் வருவது. “द्वयेन शरणं व्रजेत्”(), “द्वयार्थश्शरणागतिः”( நாராயணம்) என்கிற अभियुक्तர் பாசுரங்களாலும் द्वयமுपायानुष्ठानத்தை प्रधानமாக प्रकाशिப்பிக்கிறது. இங்கு पूर्वखण्डமும் चतुर्थ्यन्तपदங்களும் नमஸ்ஸுமாக மூன்று अवान्तरवाक्यங்களானாலும் திரள उपायप्रधानமானவொரு वाक्यமாய்த்
28.63 தலைக்கட்டக்கடவது. எங்ஙனேயென்னில்; सर्वस्वामिயாய் सर्वप्रकार निरतिशयभोग्यனாய் பெரிய பிராட்டியாரோடு பிரிவில்லாத नारायणன் திருவடி களில் स्वरूपप्राप्तமான सर्वदेश सर्वकाल सर्वावस्थोचितसर्वविधकैङ्कर्यத்துக்கும் विरोधिயான सर्वமுங்கழிந்து परिपूर्णकैङ्कर्यம் பெறுகைக்கு अकिञ्चनனான வடியேன் स्वरक्षणभरादिகளிலெனக்கन्वयமறும்படி श्रीमाனான नारायणன் திருவடிகளிலே अङ्गपञ्चकसंपन्नமான आत्मरक्षाभरसमर्पणம் பண்ணுகிறேனென்று द्वयத்தில் திரண்ட பொருள்.
*वैराग्यविजितस्वान्तैः प्रपत्तिविजितेश्वरैः ।
अनुक्रोशैकविजितैरित्युपादेशि देशिकैः ॥
इदमष्टपदं व्यासे समासे षट्पदं विदुः ।
वाक्यं पञ्चपदैर्यक्तमित्याख्यातप्रधानकम् ॥
एकं द्वयं त्र्यवयवं सुखलभ्यतुर्यं
व्यक्तार्थपञ्चकमुपात्तषडङ्गयोगम् ।
सप्तार्णवीमहिमवद्विवृताष्टवर्णं
रङ्गे सतामिह रसं नवमं प्रसूते ॥ *
28.64 ஓதுமிரண்டை யிசை ந்தருளாலுதவுந்திருமால்
பாதமிரண்டுஞ் சரணெனப்பற்றி நம்பங்கயத்தாள்
நாதனை நண்ணி நலந்திகழ் நாட்டிலடிமையெல்லாம்
கோதிலுணர்த்தியுடன் கொள்ளுமாறு குறித்தனமே. ( 40 )

न वेदान्ताच्छास्त्रं न मधुमथनात्तत्त्वमधिकं
न तद्भक्तात्तीर्थं न तदभिमतात्सात्विकपदम् ।
न सत्वादारोग्यं न बुधभजनाद्बोधजनकं
न मुक्तेस्सौख्यं न द्वयवचनतः क्षेमकरणम् ॥ ६५ ॥

इति कवितार्किकसिंहस्य सर्वतन्त्रस्वतन्त्रस्य श्रीमद्वेङ्कटनाथस्य वेदान्ताचार्यस्य कृतिषु श्रीमद्रहस्यत्रयसारे द्वयाधिकारः अष्टाविंशः ॥