ஶ்ரீ:

ஶ்ரீமதே ராமாநுஜாய நம:

பரமகாருணிகரான பெரியவாச்சான்பிள்ளை
அருளிச்செய்த
சதுஶ்ஶ்லோகீ வ்யாக்யானம்

श्रीमत्कृष्णसमाह्वाय नमो यामुनसूनवे।

यत्कटाक्षैकलक्ष्याणामं सुलभ: श्रीधरस्सदा।।

ஸ்ரீமத்க்ருஷ்ணஸமாஹ்வாய நமோ யாமுநஸூநவே |
யத்கடாக்ஷைக லக்ஷ்யாணாம் ஸுலப₄ : ஸ்ரீத₄ரஸ்ஸதா₃ ||

அவதாரிகை:-நம் த₃ர்ஶனத்துக்கு ப்ரதா₄நம் ரஹஸ்ய
த்ரயமென்றும், ஶ்லோகத்₃வய மென்றும், சதுஶ்ஶ்லோகீ
என்றும் நம் ஆசார்யர்கள் அருளிச்செய்துபோருவர்கள்.
இதில் திருமந்த்ரத்தாலே ஸ்வரூபமும் ஸ்வரூபா நுரூபமான புருஷார்த்த₂மும் ப்ரதிபாதி₃க்கப்படுகையாலே, அந்தப் புருஷார்த்த₂த்துக்கு உபாயசிந்தை பண்ணுகிறது சதுஶ்ஶ் லோகியாலும், ஶ்லோகத்₃வயத்தாலும். இவ்விடத்தில் சதுஶ்ஶ்லோகியால் செய்கிறது என்னென்றால்: நம்பெருமாளுக்கு தே₃வதாந்தரங்களைக்காட்டிலும் வாசி மோக்ஷ ப்ரத₃த்வம், ஜக₃த்காரணத்வம் என்கிற இவை; இவைதான் சொல் எத்தாலே வந்ததென்றால்; ஶ்ரிய:பதித்வநாராயண த்வங்களாலே வந்த பரத்வாதி₃கு₃ணங்களாலே என்கை.
வேதா₃ர்த்த₂மாயிருந்துள்ள அர்த்த₂ பஞ்சகத்துக்கு விவரண
மான ஸ்ரீவிஷ்ணுபுராணத்திற்கு……* பர்யாலோசனம்
பண்ணியிருந்துள்ள ஆளவந்தார் ஸ்தோத்ரீகரித்து,
ஶ்ரிய:பதித்வநிப₃ந்த₄நமான ஸௌலப்₄யாதி₃கு₃ணங்களை அநு ப₄விக்கிறார் சதுஶ்ஶ்லோகியாலே. இதில் முதல் ஶ்லோகத் தால் பிராட்டியினுடைய நாராயண ஸம்ப₃ந்த₄ நிப₃ந்த₄ நமான பரத்வம் ப்ரதிபாதி₃க்கப்படுகிறது. இரண்டாம் ஶ்லோகத் தாலே அந்தப் பரத்வத்தை அனுப₄வித்துக்கொண்டு பிராட்டியுடைய புருஷகாரத்வம் சொல்லப்படுகிறது. மூன்றாம் ஶ்லோகத்தாலே இப்படிக்கொத்த ஸௌலப்₄யாதி₃ கு₃ணங்களையுடைய பெரிய பிராட்டியாருக்கு ஜக₃த் காரணத்வத்திலும் அந்தர்பா₄வமுண்டு என்னுமிடத்தைச் சொல்லி உபாயகீர்த்தனம் பண்ணப்படுகிறது. நாலாம்
ஶ்லோகத்தாலே கீழ்ச்சொன்ன உபாய……….* படுவதா
யிருந்துள்ள ப₂லஸ்வரூபம் நிரூபிக்கப்படுகிறது.

ஆளவந்தார் அருளிச்செய்த சதுஶ்ஶ்லோகீ

1. कान्तस्ते पुरुषोत्तम: फणिपति: शय्याऽऽसनं वाहनं

वेदात्मा विहगेश्वरो यवनिका माया जगन्मोहिनी।

ब्रह्मेशादिसुरव्रजस्सदयितस्त्वद्दासदासीगण:

श्रीरित्येव च नाम ते भगवति ब्रूम: कथं त्वां वयम्।।१।।

1. காந்தஸ் தே புருஷோத்தம:
ப₂ணிபதிஶ்  ஶய்யாऽऽஸநம் வாஹநம்
வேதா₃த்மா விஹகே₃ஶ்வரோ
யவநிகா மாயா ஜக₃ந்மோஹிநீ ।
ப்ரஹ்மேஶாதி₃ ஸுரவ்ரஜஸ்
ஸத₃யிதஸ் த்வத்₃தா₃ஸ தா₃ஸீக₃ண:
ஸ்ரீரித்யேவ ச நாம தே ப₄க₃வதி
ப்₃ரூம: கத₂ம் த்வாம் வயம் ।।

பதவுரை:-ப₄க₃வதி-கல்யாணகுணங்களால்
நிறைந்தவளே!, புருஷோத்தம:-புருஷோத்தமனான ப₄க₃
வான், தே-உனக்கு, காந்த:-பிரியனான கணவன்; ப₂ணி
பதி: – நாக₃ங்களுக்கு அரசனான ஆதி₃ஶேஷன், ஶய்யா-
படுக்கை; வேதா₃த்மா-வேத₃த்தை ஶரீரமாக உடைய
வனும், விஹகே₃ஶ்வர:- புள்ளரையனுமான பெரியதிருவடி, ஆஸநம் வாஹநம்-ஆஸனமாகவும், வாஹனமாகவுமிருப்ப வன்; ஐக₃ந்மோஹிநீ – உலகத்தை

மோஹிக்கச்செய்வதான, மாயா-ப்ரக்ருதி, யவநிகா- (உனக்கு) முகத்திரையாயிருக்கிறது. ஸத₃யித: – தங்களுடைய மனைவிமாருடன் கூடிய,
ப்₃ரஹ்மேஶாதி₃ ஸுரவ்ரஜ: -பிரமன், சிவா முதலிய தே₃வ
ஸமூஹம், த்வத்₃தா₃ஸதா₃ஸீக₃ண: – உன்னுடைய தா3ஸ க₃ணமாகவும், தா₃ஸீக₃ணமாகவும் இருக்கிறது. தே நாம ச-உன்னுடைய திருநாமமும், ஸ்ரீ: இதி ஏவ – ‘ஶ்ரீ:’ என்பதே யாயிருக்கிறது. த்வாம் –(இப்படிப்பட்ட பெருமைகள் பொருந்திய) உன்னை, வயம்-(அறிவிலிகளான) நாங்கள் கத₂ம் ப்₃ரூம:- எப்படிச் சொல்லுவோம்?

வ்யா– ( காந்தஸ்தே புருஷோத்தம: ) பிராட்டியை
நிரூபிக்கும்போது எம்பெருமானுடைய ஸம்ப₃ந்த₄ நிப₃ந்த₄ந
நிரூபணம் பண்ணவேனும். இவனையும் இவளுடைய
ஸம்ப₃த்த₄த்தாலே என்றும் நிரூபிக்கவேண்டும். அதெங்
ஙனே என்னில்: 1. “क: श्री: श्रिय:”  (க: ஸ்ரீ: ஶ்ரிய:)
என்றும், 2. “श्रिय:श्रियं भक्तजनैकजीवितं”  (ஶ்ரிய: ஶ்ரியம்
ப₄க்தஜநைகஜீவிதம்) என்றும், (பெரியதிருமொழி 7-7-1)”திருவுக்கும் திருவாகிய செல்வா” என்றும், (திருவாய் 7-2-9) “என் திருமகள் சேர் மார்வனே என்னும்” என்றும் சொல்லுகையாலே. பிராட்டியை நிரூபிக்கும்போதும் “காந்தஸ்தே புருஷோத்தம:” என்னும் படியாயிறே இருப்பது, “ப₄ர்த்தா தே புருஷோத்தம:”
என்னாதே, “காந்தஸ்தே புருஷோத்தம:” என்பானென்?
என்றால்: 3. “ राघवोऽर्हति वैदेहीं तं चेयमसितेक्षणा” (ராக₄ வோர்ஹதி
வைதே₃ஹீம்  தம் சேயமஸிதேக்ஷணா) என்றும், 4 -”भग
वन्नारायाणाभिमतानुरूपस्वरूपरूपगुणविभवैश्वर्यशीलाद्यनवधिकातिशयाऽ-

सङ्ख्येयकल्याणगुणगणां” (ப₄க₃வந்நாராயணபி₄ மதாநுரூபஸ்வரூப

ரூப கு₃ண விப₄வைஶ்வர்ய ஶீலாத்₃யநவதி₄ காதிஶயாऽ
ஸங்க்₂யேயகல்யாணகு₃ணக₃ணாம்) என்றும், 5. “श्रीवल्लभ”
(ஸ்ரீவல்லப₄) என்றும், 6. “भोगोपोद्धातकेलीचुलकितभगवद्वैश्व-

रूप्यानुभावा” (போ₄கோ₃போத்₃கா₄தகேளீசுளகித ப₄க₃வத்₃
வைஶ்வருப்யாநுபா₄வா) என்றும், (திருவாய் 10-10-6) ‘உனக்கேற்கும் கோலமலர்ப்பாவைக்கு அன்பாகிய என் அன்பேயோ!” என்றும், -( a. திருநெடுந்தாண்டகம் 18,) “பித்தர் பனி மலர் மேல் பாவைக்கு” என்றும் ப்ரயோக₃ம் பண்ணுகிறார்களிறே.

“ஹரி:” என்னுதல், “விஷ்ணு:” என்னுதல் செய் யாதே “புருஷோத்தம:” என்பானென்? என்றால்: 7. “द्वाविमौ पुरुषौ लोके क्षरश्चाक्षर एव च।क्षरस्सर्वाणि भूतानि कूट-

स्थोऽक्षर उच्यते।।उत्तम: पुरुषस्त्वन्य: परमात्मेत्युदाहृत: । यो लोकत्रय

माविश्य बिभर्थ्यव्यय ईश्वर:।।यस्मात्क्षरं” (த்₃வாவிமௌ புரு

ஷௌ லோகே க்ஷரஶ்சாக்ஷர ஏவ ச ।க்ஷரஸ் ஸர்வாணி
பூ₄தாநி கூடஸ்தோ₂ऽக்ஷர உச்யதே।।| உத்தம: புருஷஸ்
தவந்ய: பரமாதமேத்யுதா₃ஹ்ருத: । யோ லோகத்ரய
மாவிஶ்ய  பி₃ப₄ர்த்யவ்யய ஈஶ்வர: ।। யஸ்மாத் க்ஷரம் )
இத்யாதி₃; “அசித்தானது, ஸ்வரூபாந்யதா₂பா₄வயுக்தமா
யிருக்கும்; சித்தானது ஸ்வபா₄வாந்யதா₂பா₄வயுக்தமாயிருக்
கும்; ஆக, உப₄யாந்யதா₂பா₄வரஹிதன் ஈஶ்வரன் என்று
கொண்டு, தனக்கு விபூ₄திபூ₄தமான சேதநாசேதந வில
க்ஷணனென் றிட்டு ‘ புருஷோத்தம: ‘ என்கிறதன்றோ”
என்கிறார்.

(ப₂ணிபதிஶ்ஶய்யா ) ஒரு ராஜாவுக்கு அபி₄மதையா
யிருப்பாளொருத்தி, கண்டபோது ரஸிப்பதித்தனையொழிய
ஒரு படுக்கையில் ஏறப்பெருதேயாய்த்து இருப்பது.
அங்ஙனன்றிக்கே, 4. “भगवन्नारायाणाभिमतानुरूपस्वरूपरूप”
– (ப₄க₃வந்நாராயணாபி₄மதாநுரூபஸ்வரூபரூப), என்றும்,
(திருவாய் 10-10-6 )” உனக்கேற்கும் கோலமலாப்பாவை” என்றும், 3. “राघवोऽर्हति वैदेहीं” (ராக₄வோऽர்ஹதி வைதே₃ஹீம்) என்றும் இப்படி ப்ரமாணம் உண்டாகையாலே கேவலம் அபி₄மதையான மாத்ரமன்றிக்கே, அநுரூபையுமாயிருக்கையாலே
அவனுக்கான படுக்கை இவளுக்கும் ப்ராப்தமென்கிறார்.
(ப₂ணிபதி: ) என்கையாலே, 8. “अकारेणोच्यते विष्णुस्सर्व-

लोकेश्वरो हरि: ।उद्धृता विष्णुना लक्ष्मीरुकारेणोच्यते सदा।।मकारस्तु तयोर्दास इति प्रणवलक्षणम्।।(அகாரேணோச்யதே விஷ்ணுஸ் ஸ்ர்வலோகேஶ்வ்ரோ ஹரி: ।உத்₃த்₄ருதா விஷ்ணுநா லக்ஷ்மீருகரேணோச்யதே ஸதா ।। மகாரஸ்து தயோர்

தா₃ஸ இதி ப்ரணவலக்ஷணம்।।), 9. “भवांस्तु सह वैदेह्या गिरिसानुषु रंस्यते। अहं सर्वं करिष्यामि” (ப₄வாம்ஸ்து ஸஹ வைதே₃ஹ்யா கி₃ரிஸாநுஷு ரம்ஸ்யதே ।அஹம் ஸர்வம் கரிஷ்யாமி) என்று சொல்லுகிறபடியே ஆத்மவஸ்துவுக்கு

ஒரு மிது₂நஶேஷத்வம் பரமபுருஷார்த்தமாகையாலே,

இங்கும் வாஸுகிதக்ஷக ப்ரப்₄ருதிகளான அஷ்டமஹா

நாகங்களுக்குப் (*-பரிப்₃ருட₄ன் – தலைவன்) பரிப்₃ருட₄னாய், ஶேஷபூ₄தருக்கும் தலையாயிருந்துள்ள திருவனந்தாழ்வான், இருக்கும்போது உன் திருப்படுக்கை என்கிறார்.

(ஆஸநம் வாஹநம் வேதாத்மா விஹகே₃ஶ்வர:) 10.

“सुपर्नोऽसि गरुत्मान् त्रिवृत्ते शिरो गायत्रं चक्षु: स्तोम आत्मा साम ते तनूर्वामदेव्यं बृहद्रथन्तरे पक्षौ यज्ञा यज्ञियं पुच्छं छन्दांस्यङ्गानि धिष्णिया: शफा यजूंषि नाम” ( ஸுபர்ணோऽஸி க₃ருத்மாந் த்ரிவ்ருத்தே ஶிரோ கா₃யத்ரம் சக்ஷு: ஸ்தோம ஆத்மா ஸாம தே தநூர் வாமதே₃வ்யம்

ப்₃ருஹத் ரத₂ந்தரே பக்ஷௌ யஜ்ஞா யஜ்ஞியம் புச்ச₂ம் ச₂ந்தா₃ம்ஸ்யங்கா₃நி தி₄ஷ்ணியாஶ்ஶபா₂ யஜூம்ஷி நாம) என்கிறபடியே நாக₃ஜாதிகளுக்கு நாயகனான அநந்தன் திருப்படுக்கையானாப்போலே, இங்கும் வேத₃மயனாய் பறவைகளுக்கு ஆதா₄ரனாயிருந்துள்ள

பெரிய திருவடி இவளுக்கு ஆஸநவாஹனங்கள் என்கிறார்.

அபி₄மதையானால் படுக்கையில் அணைக்க ப்ராப்தமா

யிருக்கும்; ஏகாஸநத்திற்கொண்டு இருக்க யோக்₃யை

யன்றிக்கேயாய்த்து இருப்பது. அங்ஙனன்றிக்கே, 11.

“वैकुण्ठे तु परे लोके श्रिया सार्धं जगत्पति:।आस्ते विष्णुरचिन्त्यात्मा

भक्तैर्भागवतैस्सह।।” (வைகுண்டே₂ து பரே லோகே ஶ்ரியா

ஸார்த்த₄ம் ஜக₃த்பதி: ।ஆஸ்தே விஷ்ணுரசிந்த்யாத்மா

ப₄க்தைர் பா₄க₃வதைஸ் ஸஹ ) என்கிறபடியே இவள்

அநுகூலரூபையாயிருக்கையாலே இவனுக்கான ஆஸநமும், வாஹனமும் இவளுக்கும் ப்ராப்தம் என்று அருளிச் செய்கிறார்.

ஆக, இப்படி கீழ்ச்சொன்ன யுக்திகளாலே பிராட்டிக்கு

நித்ய விபூ₄திஸம்ப₃ந்த₄ம் சொல்லப்பட்டது. இனி மேல்

ஶ்லோகஶேஷத்தாலே லீலாவிபூ₄தியோக₃மென்ன,

தத₃ந்தர்வர்த்திகளாயிருந்துள்ள ப்₃ரஹ்மருத்₃ராதி தே₃வ

க₃ணங்களுடைய ஶேஷத்வமென்ன இவை சொல்லப்படுகிறது. அதெங்ஙனேயென்றால்,

(யவநிகா மாயா ஜக₃ந்மோஹிநீ)

12. “माायान्तु प्रकृतिं विद्यान्मायिनन्तु महेश्वरम्” (மாயாம் து ப்ரக்ருதிம் வித்₃யாந் மாயிநம் து மஹேஶ்வரம்) என்றும், 13. “इन्द्रो मायाभि: पुरुरूप ईयते” (இந்த்₃ரோ

மாயாபி₄: புருரூப ஈயதே) என்றும், 14. “दैवी ह्येषा गुणमयी मम माया दुरत्यया।मामेव ये प्रपद्यन्ते मायामेतां तरन्ति ते ।।”(தை₃வீஹ்யேஷா கு₃ணமயீ மம மாயா து₃ரத்யயா।

மாமேவ யே ப்ரபத்₃யந்தே மாயாமேதாம் தரந்தி தே।।)

என்றும் இதியாதி₃களாலே ப்ரதிபாதி₃க்கப்பட்டிருக்கிற

ப₄க₃வந்மாயையன்றோ உனக்கு யவநிகை. ஒரு திரையின்

உள்ளிருக்கும் பேரைப் புறம்பிலவர் காணாதபடி

யாயிற்று இருப்பது. அங்ஙனிருக்கையன்றிக்கே (ஜக₃ந்மோஹிநீ) என்று எம்பெருமானுக்குத்

திரோதா₄யிகையாயிருக்கையன்றிக்கே

ஜக₃த்துக்குத் திரோதா₄யிகையாயிருக்குமென்கிறார்.

(ப்₃ரஹ்மேஶாதி₃ஸுரவ்ரஜஸ் ஸத₃யிதஸ் த்வத்₃தா₃ஸதா₃ஸீக₃ண:) பூ₄லோகம் தொடங்கி

ஸத்யலோகபர்யந்தமாக மேலுள்ள லோகங்களென்ன

அதல விதல ஸுதல பாதாளோத்தால ரஸாதல போ₄க₃வதீ பர்யந்தமான கீழேழு லோகங்களென்ன, இவற்றில் காணப்பட்டுடையராயிருந்துள்ள

தே₃வக₃ணங்களென்ன, இவர்களுக்குக் கொத்து முதலிகளாயிருந்துள்ள ப்₃ரஹ்மருத்₃ராதி₃களென்ன, ஸரஸ்
வதீருத்₃ராணீபுலோ மஜாப்ரப்₄ருதிகளாயிருந்துள்ள தே₃வ
ஸ்த்ரீகளென்ன, அப்ஸரோக₃ணங்களென்ன, இவர்களெல்
லாரும் ஆணடிமையும், பெண்ணடிமையுமாயிருக்கும் என்கிறார்.

‘இவையெல்லாம் யதா₂ர்த்த₂ம்  என்றோ? ஸ்தோத்ரம்
என்றோ? இது எங்கனே கூடும்படி? என்னால்: (ஸ்ரீ
ரித்யேவ ச நாம தே) ‘ஸ்ரீ:’ என்றன்றோ உனக்குத் திரு
நாமம் என்கிறார். “இத்தாலே இவளுக்கு ஸர்வஶேஷிணீ
த்வமும் தெரிவிக்கப்பட்டதோ?” என் ரூல் : ” ஸ்ரீங்-
ஸேவாயாம்” என்கிற தா₄துவாலே, தன்னையொழிந்த
சேதநாசேதங்களாலே ஸ்வரூபஸ்தி₂திப்ரவ்ருத்திகளுக்காக
ஆஶ்ரயிக்கப்படுகிறாள் என்று கொண்டு ‘ஸ்ரீ: ‘ என்கிறது.
அதுக்கு ப்ரமாணம் 15. “ईश्वरीं सर्वभूतानां” (ஈஶ்வரீம்
ஸர்வபூ₄தாநாம்) என்றும், 16 “अस्येशाना जगत:” (அஸ்
யேஶாநா ஜக₃த:) என்றும் உண்டாகையாலே. (ப₄க₃வதி)
17. “तुल्यशीलवयोवृत्तां तुल्याभिजनलक्षणां” (துல்யஶீலவயோ
வ்ருத்தாம் துல்யாபி₄ஜநலக்ஷணாம்) என்கிறபடியே எம்
பெருமானோடொக்க ஹேயப்ரதிப₄டமாயிருந்துள்ள கல்
யாணகு₃ணைகதாநத்வம் சொல்லப்படுகிறது. 18. “मैत्रेय!

भगवच्छब्दस्सर्वकारणकारणे।संभर्तेति तथा भर्ता भकारोऽर्थद्वयान्वित:।।

नेता गमयिता स्रष्टा गकारार्थस्तथा मुने।।एश्वर्यस्य समग्रस्य वीर्यस्य

यशस: श्रिय:।ज्ञानवैराग्ययोश्चैव षण्णां भग इतीरणा।।वसन्ति तत्र

भूतानि भूतात्मन्यखिलात्मनि।स च भूतेष्वशेषेषु वकारार्थस्तत्तोऽव्यय:।।

ज्ञानशक्तिबलैश्वर्यवीर्यतेजांस्यशेषत:।भगवच्छब्दवाच्यानि विना हेयैर्गुणा-

दिभि: ।। एवमेष महाशब्दो मैत्रेय भगवानिति।परमब्रह्मभूतस्य वासु-

देवस्य नान्यग:।।तत्र पूज्यपदार्थोक्तिपरिभाषासमन्वित:।शब्दोऽयं

नोपचारेण त्वन्यत्र ह्युपचारत:।।” (மைத்ரேய! ப₄க₃வச்ச₂ப்₃த₃ஸ்
ஸர்வகாரணகாரணே । ஸம்ப₄ர்த்தேதி ததா₂ ப₄ர்த்தா
ப₄காரோऽர்த்த₂த்₃வயாந்வித: ।। நேதா க₃மயிதா ஸ்ரஷ்டா
க₃காரார்த்த₂ஸ் ததா₂ முநே ।। ஐஸ்வர்யஸ்ய ஸமக்₃ரஸ்ய

வீர்யஸ்ய யஶ ஸஶ்ரிய:। ஜ்ஞாநவைராக்₃யயோஶ்சைவ
ஷண்ணாம் ப₄க₃ இதீரணா  வஸந்தி தத்ர பூ₄தாநி பூ₄தாத்
மந்யகி₂லாத்மநி ஸ ச பூ₄தேஷ்வஶேஷேஷு வகாரார்த்
த₂ஸ் ததோ வ்யய।। ஜ்ஞாநஶக்தி ப₃லைஶ்வர்யவீர்யதேஜாம்
ஸ்யஶேஷத: । ப₄க₃வச்ச₂ப்₃த₃வாச்யாநி விநா ஹேயைர்
கு₃ணாதி₃பி₄: । ஏ வமேஷ மஹாஶபப்₃தோ₃ மைத்ரேய!
ப₄க₃வாநிதி । பரமப்₃ரஹ்மபூ₄ தஸ்ய வாஸுதே₃வஸ்ய நாந்
யக₃:। தத்ர பூஜ்யபதா₃ர்த்தோ₂க்திபரிபா₄ஷாஸமந்வித:।
ஶப்₃தோ₃யம் நோபசாரேண த்வந்யத்ர ஹ்யுபசாரத:।।)
என்றுகொண்டு ப்ரமாணமுண்டாகையாலே. ஶ்ரிய:பதியை
நிர்தே₃ஶிக்கும்போது 19. “प्रदिशतु भगवानशेषपंसां” (ப்ரதி₃
ஶது ப₄க₃வாநஶேஷபும்ஸாம்) என்றும், 20. “स्मर्तव्यो भगवान्  हरि:” (ஸ்மர்த்தவ்யோ ப₄க₃வாந் ஹரி:) என்றும்,
21. “भगवान् भूतैर्बाल: क्रीडनकैरिव”  (ப₄க₃வாந் பூ₄தைர் பா₃ல:
க்ரீட₃நகைரிவ) என்றும், 4. “भगवन्नारायण” (ப₄க₃வந்
நாராயண) என்றும் இப்படி வ்யவஹரிக்கவடுப்பதாயிறே
இருப்பது. அவளை நிர்தே₃ஶிக்கும்போது 4. “भगवतीं श्रियं देवीं”

(ப₄க₃வதீம் ஶ்ரியம் தே₃வீம்), “ஸ்ரீரித்யேவ ச நாம
தே ப₄க₃வதி” என்னும்படியாயிருக்கும்.

(ப்₃ரூம: கத₂ம் த்வாம் வயம்) ஈஶ்வரகு₃ணஸ்தவம்
பண்ணும்போது 22. “अनन्ता वै वेदा:”  (அநந்தா வை
வேதா₃🙂 என்கிற வேத₃ங்களுமகப்பட, 23. “यतो वाचो निवर्तन्ते

अप्राप्य मनसा सह ” (யதோ வாசோ நிவர்த்தந்தே அப்ராப்ய
மநஸா ஸஹ) என்றுகொண்டு அளவுகோல் முறிந்து
மடங்கும்படியாயிறே இருப்பது. அவன் தன்னையுமகப்பட
(*ஶ்ரீகு₃ண-4 (ப்ரமாண எண் 6) சுலகித ப₄க₃வத்₃வைஶ்வரூப்யையாயிருந்துள்ள உன்னை
மந்த₃மதிகளுக்கு அக்₃ரேஸரராயிருந்துள்ள நாங்கள் என்
சொல்லி வ்யவஹரிப்பது ? என்றுகொண்டு பிராட்டியி
னுடைய பரத்வத்தை ப்ரதிபாதி₃க்கிறார் ஆளவந்தார். 1.

2. यस्यास्ते महिमानमात्मन इव त्वद्वल्लभोऽपि प्रभु:

नालं मातुमियत्तया निरवधिं नित्यानुकूलं स्वत:।

तां त्वां दास इति प्रपन्न इति च स्तोष्याम्यहं निर्भयो

लोकैकेश्वरि! लोकनाथदयिते! दान्ते! दयान्ते विदन् ।।२।।

2. யஸ்யாஸ்தே மஹிமாநமாத்மந
   இவ த்வத்₃வல்லபோ₄ऽபி ப்ரபு₄:
   நாலம் மாதுமியத்தயா
   நிரவதி₄ம் நித்யாநுகூலம் ஸ்வத: ।
   தாம் த்வாம் தா₃ஸ இதி ப்ரபந்ந
   இதி ச ஸ்தோஷ்யாம்யஹம் நிர்ப்ப₄ யோ
   லோகைகேஶ்வரி ! லோகநாத₂த₃யிதே !
   தா₃ந்தே! த₃யாந்தே வித₃ந் ।।

பதவுரை:- லோகைகேஶ்வரி-லோகத்திற்கு ஒரே
ஈஶ்வரியாயிருப்பவளே !, லோகநாத₂ த₃யிதே-லோகங்களுக் கெல்லாம் ஸ்வாமியான எம்பெருமானுக்கு ப்ரியமஹிஷியா யிருப்பவளே! தா₃ந்தே- கருணாகல்பவல்லியே! யஸ்யா தே- எந்த உன்னுடைய, நிரவதி₄ம்-அளவற்றதும், ஸ்வத நித்யாநுகூலம்-இயற்கையாகவே (ப₄க₃வானுக்கு) எப்போ
தும் அனுகூலமாயிருப்பதுமான, மஹிமாநம்– பெருமையை ப்ரபு₄: த்வத்₃வல்லப₄: அபி-ஈச்வரனான உன்னுடைய வல்ல ப₄னும், ஆத்மந: இவ-தன்னுடைய பெருமையைப்போல் இயத்தயா-இவ்வளவென்று, மாதும் ந அலம் – அளவிட்டறிய மாட்டானோ, தாம் த்வாம்-அப்படிப்பட்ட உன்னை. தாஸ: இதி -‘தா₃ஸன்’ என்றும், ப்ரபந்ந: இதி ச-ஶரண மடைந்தவன்’ என்றும், தே த₃யாம் வித₃ந் அஹம் – உன் னுடைய கருணையை அறியும் நான், நிர்ப்ப₄ய:-ப₄ய மற்றவனாய், ஸ்தோஷ்யாமி – துதிக்கிறேன்.

வ்யா:– (யஸ்யாஸ்தே மஹிமாநமாத்மந இவ த்வத்₃வல்ல போ₄ऽபி ப்ரபு₄ர் நாலம் மாதுமியத்தயா

நிரவதி₄ம் நித்யாநு கூலம் ஸ்வத:)

24. “यस्यायुतायुतांशांशे विश्वशक्तिरियं स्थिता”
    (யஸ்யாயுதாயுதாம்ஶாம்ஶே விஶ்வஶக்திரியம் ஸ்தி₂தா )
    என்றும், 25. “स्वशक्तिलेशोद्धृतभूरसर्ग:” (ஸ்வஶக்திலே
    ஶோத்₃த்₄ருதபூ₄தஸர்க்க₃🙂 என்றும், 26. “मनसैव जगत्सृष्टिं

संहारञ्च करोति य:” (மநஸைவ ஜக₃த்ஸ்ருஷ்டிம் ஸம்ஹாரஞ்ச
கரோதி ய:) என்றும், 27. “परास्य शक्तिर्विविधैव श्रूयते स्वाभाविकी

ज्ञानबलक्रिया च” (பராஸ்ய ஶக்திர் விவிதை₄வ ஶ்ரூயதே
ஸ்வாபா₄விகீ ஜ்ஞாநப₃லக்ரியா ச) என்றும், 28. “एको ह वै

नारायाण आसीत् ” (ஏகோ ஹ வை  நாராயண ஆஸீத்) என்றும், 29. “दिव्यो देव एको नारायण:” (தி₃வ்யோ தேவ ஏகோ
நாராயண 🙂 என்றும், இப்படி ப்ரமாணங்களாலே ப்ரதி
பாதி₃க்கப்பட்ட பரத்வத்தை உடையவனாய், உனக்கு
வல்லப₄னான ஸர்வேஶ்வரனுமகப்பட, யச்ச₂ப்₃த₃த்தாலே
அவாங்மநஸகோ₃சரமாயிருக்கிற உன்னுடைய அளவிறந்
திருக்கிற பெருமையை இவ்வளவென்று நிரூபிக்குமளவில், (திருவாய் 8-4-6) “தனக்கும் தன் தன்மையறிவரியான்”  என்கிறபடியே தன் வைப₄வநிரூபணம் பண்ணத் தான் மாட்டாதாப்போலே உன்னுடைய வைப₄வநிரூபணம் பண்ணும்போது அஸமர்த்த₂னாயிருக்கும். ‘ஆனால் ஜகத்துக்கு ஶேஷி த்₃வித்வம் உண்டோ ?’ என்றால்: (நித்யாநுகூலம் ஸ்வத:) 16. “अस्येशाना जगतो विष्णु पत्नी” (அஸ்யேஶாநா ஜக₃தோ விஷ்ணுபத்நீ) என்கையாலே ஜக₃த்தைப் பற்ற இவளுக்கு ஶேஷிணீத்வமும், அவனைப்பற்ற ஶேஷத்வமும் ப்ரதி
பாதி₃க்கப்படுகையாலே ஶேஷித்₃வித்வமில்லை. ஆனால்
இவனைப்பற்ற இவள் ஶேஷபூ₄தையாகில், இவளுடைய
வைப₄வநிரூபணம பண்ணவொண்ணாதே’ என்னவொண்
ணாது. அதெங்ஙனேயென்றால்: 30. “अपूर्वनानारसभावनिर्भर-

प्रबद्धया मुग्धविदग्धलीलया” (அபூர்வநாநாரஸபா₄வநிர்ப்ப₄ரப்ர
ப₃த்₃த₄யா முக்₃த₄வித₃க்₃த₄லீலயா) என்று அதிவித₃க்₃த₄மா
யிருந்துள்ள க்ரீடா₃வைப₄வத்தாலே (திருநெடுந்தாண்டகம் 18) “பித்தர் பனிமலர் மேல் பாவைக்கு” என்கிறபடியே

ப்ரேமபரவஶனாயிருக்கையாலே ஸர்வஜ்ஞனாயிருந்தானேயாகிலும் நிரூபிக்கமாட்
டாதேயாய்த்து இருப்பது.

(தாம் த்வாம்) கீழ் ப்ரதிபாதி₃க்கப்பட்ட பரத்வத்தை
நிரூபகத₄ர்மமாக உடையையாயிருக்கிற உன்னை என்றபடி, (தா₃ஸ இதி) ‘அடியேன்’ என்று கொண்டு ஆஶ்ரயிக்கிறேன் என்கிறார். 15. “ईश्वरीं सर्वभूतानां” (ஈஶ்வரீம் ஸர்வபூ₄தாநாம்) என்றும், 16. “अस्येशाना जगत:” (அஸ்யேஶாநா ஜக₃த:) என்றும் சொல்லுகையாலே, நமக்கு ஜக₃த்தைப் பற்ற ஶேஷிணீத்வம் ஸாதா₄ரணமன்றோ? உமக்கு அவர்களிற்காட்டில் விஶேஷமென் ? என்று பிராட்டி அருளிச்செய் தார். ‘அவர்களிற்காட்டில் நெடுவாசியுண்டே; ஸ்வரூபாநு ரூபமான ஶேஷத்வபூர்வகமாக ப்ரபந்நனானேன்’ என்  கிறார், – (ப்ரபந்த இதி ச) என்றுகொண்டு. (ஸ்தோஷ்யாம் யஹம் நிர்ப்ப₄ய:) அதினாலே நிர்ப்ப₄யனாய்க்கொண்டு ஸ்தோத்ரம் பண்ணுகிறேன் என்கிறார். ஸ்தோத்ரமாகிறது
இல்லாததொன்றைச் சொல்லுகையாயிருக்கும். இங்குத்
தைக்கு அங்ஙனல்ல; 31. “भूतार्थव्याहृतिस्सा हि न स्तुति: परमेष्ठिन:” (பூ₄தார்த்த₂வ்யாஹ்ருதிஸ் ஸா ஹி ந ஸ்துதி:
பரமேஷ்டி₂ந:) என்கிறபடியே உள்ள கு₃ணங்களைத்தான்
யதா₂வத் ப்ரதிபாதி3க்கப் போகாதேயாய்த்து இருப்பது.
இவையும் எத்தாலேயென்றால் : (லோகைகேஶ்வரி) ஜக₃த்
தைப்பற்ற இவள் ஶேஷிணியாகையாலே. இவளுக்கு
ஜக₃த்தைப்பற்ற ஸ்வாமிநீத்வம் எத்தாலே வந்ததென்றால்:
(லோகநா₂த₃யிதே) லோகநாத₂னாயிருக்கிற நாராயணனுக்கு தி₃வ்யமஹிஷியாகையாலே.

இங்ஙனொத்த மேன்மையை உடையோமான
நம்மை உம்மால் பரிச்சே₂தி₃க்கப்போமோ?” எனப்
பிராட்டி திருவுள்ளமாக, “அது ஒக்கும்; உம்முடைய
மேன்மையை நிரூபித்தோமாகிலன்றோ நாங்கள் ப₄ங்கு₃ரதீ₄ (भङ्गुरधी)களாவது. உம்முடைய நீர்மையை நிரூபிக்கும்
போது மந்த₃மதிகளாயிருந்துள்ள அஸ்மதா₃தி₃களுக்கும்
ஸ்தோத்ரம் பண்ணுகையிலே யோக்₃யதையுண்டாம்”
என் கிறார். (தா₃ந்தே) (*கருணாம்ருதஸம்வர்த்தி₄தையான கற்பகக் கொடியே” என்று இவருடைய குமாரரான நாயனாராச்சான் பிள்ளையின் வ்யாக்₂யான பாட₂ம்.)   கருணோஜ்ஜ்வலஸம்வர்த்தி₄ தையா யிருக்கிற கற்பகக் கொடியே! (த₃யாம் தே வித₃ந்) த₃யையாவது, “ஸ்வார்த்த₂ நிர்பேக்ஷா பரது₃:க்கா₂ஸஹிஷ்ணுதா” என்றிறே த₃யாலக்ஷணமிருக்கும்படி. அங்ஙனொத்திருந்
துள்ள உன்னுடைய த₃யையை அறியாநின்றுகொண்
டேன் என்றபடி.  ‘அங்ஙனொத்த க்ருபை நம் பக்க
லுண்டோ?” என்று திருவுள்ளமாக, 32. “पापानां वा . .

नापराध्यति” (பாபா நாம் வா ……. நாபராத்₄யதி) என்று
கொண்டு, எம்பெருமான் தே₃வகார்யார்த்த₂மாக யாதொரு
தி₃வ்யமங்க₃ளவிக்₃ரஹத்தைக் கொண்டான் தத₃னுகூலமாக
தேவரீரும் வடிவைக்கொள்ளக் கடவதாயிருக்கையாலே,
அவன் ராக₄வனாய்க்கொண்டு அவதரித்தபோது, தேவரீரும்
ஸ்ரீ ஜநகராஜன் திருமகளான ஸீதையாய்க்கொண்டு
அவதரித்து, ராவணனைப் புத்ரமித்ரகளத்ராதி₃களோடு
தரைப்படுத்துகைக்காகவும், ஸ்ரீ விபீ₄ஷணாழ்வானை ஸ்தா₂
பிக்கைக்காகவும் அஶோகவனிகையிலே இருந்து, காட்டை
வெட்டி நாடாக்கினாப்போலேயும், களைபறித்துப் பயிராக்கு
மாபோலேயும், அஸந்நிராஸபூர்வகமாக ஸத்பாலனம்
பண்ணுகைக்காக ராவணனைக் கொன்றருளினவனந்தரமாக,
தர்ஜநப₄ர்த்ஸநாதி₃களைப் பண்ணின ராக்ஷஸிகளைக் கொல் லுகையிலே உத்₃யுக்தனாயிருந்துள்ள திருவடியைக்
குறித்து உம்  பரமக்ருபையை ப்ரகடீகரித்தபடியை பு₃த்தி₄
பண்ணிக்கொண்டு நிர்ப்ப₄யனாய் ஸ்தோத்ரம் பண்ணினே
னென்கிறார் ஆளவந்தார்.   2

3. ईषत्त्वकरुणानिरीक्षणसुधासन्धुक्षणाद्रक्ष्यते

नष्टं प्राक्तदलाभतस्त्रिभुवनं संप्रत्यनन्तोदयम्।

श्रेयो नह्यरविन्दलोचनमन:कान्ताप्रसादादृते

संसृत्यक्षरवैष्णवाध्वसु नृणां संभाव्यते कर्हिचित्।।

3. ஈஷத் த்வத்கருணாநிரீக்ஷண
   ஸுதா₄ஸந்து₄ க்ஷணாத் ரக்ஷ்யதே
   நஷ்டம் ப்ராக் தத₃லாப₄தஸ்
   த்ரிபு₄வநம் ஸம்ப்ரத்யநந்தோத₃யம் ।
   ஶ்ரேயோ ந ஹ்யரவிந்த₃ லோசநமந:-
   காந்தாப்ரஸாதா₃த்₃ருதே
   ஸம்ஸ்ருத்யக்ஷரவைஷ்ணவாத்₄ வஸு
   ந்ருணாம் ஸம்பா₄வ்யதே கர்ஹிசித் ।।

பதவுரை:- தத் அலாப₄த: அந்தக் கடாக்ஷம்
இல்லாமையாலே, ப்ராக் நஷ்டம் – முன் நசித்துக் கிடந்த
தான, த்ரிபு₄வநம் – மூவுலகமும், ஸம்ப்ரதி – இப்போது,
ஈஷத்-சிறிதுபோது, த்வத் கருணா நிரீக்ஷண ஸுதா₄ ஸந்
து₄க்ஷணாத் – உன்னுடைய கருணாகடாக்ஷமாகிற அம்ருத
வர்ஷத்தினால், அநந்தோத₃யம் – அளவற்ற பெருமையை
உடைத்தாகும்படி, ரக்ஷ்யதே–காப்பாற்றப்படுகிறது ;
ந்ருணாம் – மனிதர்களுக்கு, ஸம்ஸ்ருதி அக்ஷர வைஷ்ணவா த்₄வஸு- ஐஶ்வர்யம், கைவல்யம், பரமபத₃ம் இவைகளில், ஶ்ரேய:- மேன்மையானது, அரவிந்த₃ லோசந மந: காந்தா ப்ரஸாதா₃த் ருதே-தாமரைக்கண்ணனின் மனத்துக்கினிய வளான ஸ்ரீதே₃வியின் அருளில்லாமல், ந ஹி ஸம்பா₄
வ்யதே-ஏற்படாதன்றோ.

வ்யா:—(ஈஷத் த்வத்கருணாநிரீக்ஷணஸுதா₄ ஸந்து₄
க்ஷணாத் ரஷ்யதே நஷ்டம் ப்ராக் தத₃லாப₄தஸ் த்ரிபு₄வநம்) “पृथिव्यप्सु प्रलीयते।आपस्तेजसि लीयन्ते।तेजो वायौ लीयते।

वायुराकाशे लीयते।आकाशमव्यक्ते लीयते।अव्यक्तमक्षरे लीयते।अक्षरं

तमसि लीयते।तम: परे देव एकीभवति ।।” (ப்ருதி₂வ்யப்ஸு
ப்ரலீயதே ।ஆபஸ்தேஜஸி லீயந்தே। தேஜோ வாயௌ
லீயதே। வாயுராகாஶே லீயதே ।ஆகாஶமவ்யக்தே
லீயதே ।அவ்யக்தமக்ஷரே லீயத। அக்ஷரம் தமஸி லீயதே।
தம: பரே தே₃வ ஏகீப₄வதி।।) என்றும், 28. “न ब्रह्मा नेशान:।

नेमे द्यावापृथिवी” ( ந ப்₃ரஹ்மா நேஶாந:। நேமே த்₃யாவா
ப்ருதி₂வீ) என்றும், 34. “आनीदवातं स्वधया तदेकं।तस्माद्धन्यं न पर: किञ्चनास।”(ஆநீத₃வாதம் ஸ்வத₄யா ததே₃கம்।
தஸ்மாத்₃தா₄ந்யம் ந பர: கிஞ்சநாஸ।) என்றும், 35.
“तद्धेदं तर्ह्यव्याकृतमासीत्”(தத்₃தே₄த₃ம் தர்ஹ்யவ்யாக்ருத
மாஸீத்) என்றும், 36. “आसीदिदं तमोभूतमप्रज्ञातमलक्षणम्।

अप्रतर्क्यमविज्ञेयं प्रसुप्तमिव सर्वत:।।” (ஆஸீதி₃த₃ம் தமோபூ₄தம்
அப்ரஜ்ஞா தமலக்ஷணம் । அப்ர தர்க்யமவிஜ்ஞேயம் ப்ரஸுப்த மிவ ஸர்வத:।।) என்றும் : (திருவாய் 4-10-1)  “ஒன்றும் தேவுமுலகுமுயிரும் மற்றும் யாதுமில்லா வன்று” என்றும் ஶ்ருதியோடு ஸ்மருதியோடு ஆழ்வார் பாசுரத்தோடு வாசியற ப்ரதி பாதி₃க்கிற ப்ரளயத்திலே, 37. “नारायणात्ब्रह्मा जायते। नारायणाद्रुद्रो जायते।” (நாராயணாத் ப்₃ரஹ்மா ஜாயதே। நாரா யணாத் ருத்₃ரோ ஜாயதே।) என்றும், 28. “स एकाकि न रमेत” ( ஸ ஏகாகீ ந ரமேத) என்றும், 38. “बहुस्यां प्रजायेयेति”

(ப₃ஹுஸ்யாம் ப்ரஜாயேயேதி ) என்றும், 39. “तत्सृष्ट्वा तदेवानुप्राविशत्” ( தத் ஸ்ருஷ்ட்வா ததே₃வா நுப்ராவிஶத்)
என்றும், 35. “तन्नामरूपाभ्यां व्याक्रियत” (தந்நாமரூபாப்₄யாம்
வ்யாக்ரியத) என்றும், 40. “सर्वाणि रूपाणि विचित्य धीर:

नामानि कृत्वाऽभिवदन् यदास्ते” (ஸர்வாணி ரூபாணி விசித்ய
தீ₄ர: நாமாநி க்ருத்வாऽபி₄வத₃ந் யதா₃ஸ்தே) என்றும்,
41. “सर्वे निमेषा जज्ञिरे विद्युत: पुरुषादधि” (ஸர்வே நிமேஷா ஜஜ்ஞிரே வித்₃யுத: புருஷாத₃தி₄) என்றும், 42. “अप एव

ससर्जादौ तासु वीर्यमवासृजत्।तदण्डमभवद्धैमं सहस्रांशुसमप्रभम् ।।

तस्मिन् जज्ञे स्वयं ब्रह्मा सर्वलोकपितामह:।।तत: स्वयंभूर्भगवानव्यक्ते
व्यञ्जयन्निदम्।महाभूतादि वृत्तौजा: प्रादुरासीत्तमिनुद:।।” (அப ஏவ
ஸஸர் ஜாதௌ₃ தாஸு வீர்யமவாஸ்ருஜத்। தத₃ண்ட₃

மப₄வத்₃தை₄மம் ஸஹஸ்ராம்ஶுஸமப்ரப₄ம் ।। தஸ்மிந் ஜஜ்ஞே ஸ்வயம் ப்₃ரஹ்மா ஸர்வலோகபிதாமஹ: ।। ததஸ் ஸ்வயம் பூ₄ர் ப₄க₃வாநவ்யக்தே வ்யஞ்ஜயந்நித₃ம்। மஹாபூ₄தாதி₃ வருத்தௌஜா: ப்ராது₃ராஸீத் தமோ நுத₃: ।।) என்றும், (திருவாய் 4-10-1) “நான்முகன் தன்னொடு தேவருலகோடுயிர் படைத்தான (நான்முகன் திருவந்தாதி-1)  “நான்முகனை நாராயணன் படைத்தான்
தான் முகமாய்ச் சங்கரனைத்தான் படைத்தான்” என்றும்
இப்படி ப்ரதிபாதி₃க்கப்பட்ட ப்₃ரஹ்மா முதலான
ஸ்ருஷ்டியை ஈஶ்வரன் உகக்கும்போது 6. “यद्भ्रूभङ्गा: प्रमाणं

स्थिरचररचना तारतम्ये मुरारे: वेदान्तास्तत्वचिन्तां मुरभुदुरसि

यत्पादचिह्नैस्तरन्ति।” (யத்₃ப்₄ரூப₄ங்கா₃: ப்ரமாணம் ஸ்தி₂ரசரரசநா தாரதம்யே முராரேர் வேதா₃ந்தாஸ் தத்த்வசிந்தாம் முரபி₄ து₃ரஸி யத்பாத₃ சிஹ்நைஸ் தரந்தி। ) என்றும், 43. “उल्लास पल्लवितपालित सप्तलोकी निर्वाहकोरकितनेम कटाक्षलीलां ”  (உல்லாஸ- பல்லவிதபாலிதஸப்தலோகீ நிர்வாஹகோரகிதநேமகடாக்ஷ
லீலாம்) என்றும்  இவள் கடாக்ஷமடியாகவாய்த்து உண்டாவது.

(இந்த ஐதிஹ்யம் நாயனாராச்சான் பிள்ளையின் வியக்2யானத்திலும் காணப்படுகிறது.) இன்னமும், “பிராட்டிக்கு ஜக₃த்காரணத்வத்திலே அந்வயமுண்டோ?” என்று நடா தூரம்மாள் பிள்ளானை ப்ரஶ்நம் பண்ண, “ஆவதென் ? இவ்வர்த்த₂த்தில் ஸந்தே₃ஹமுண்டோ? 44. “आवाभ्यां करमाणि कर्तव्यानि। प्रजाश्च उत्पादयितव्या:”

( ஆவாப்₄யாம் கர்மாணி கர்த்தவ்யாநி।
ப்ரஜாஶ்சோத்பாத₃யிதவ்யா:।।) என்றன்றோ இருப்பது.
இவள் ஸஹத₄ர்ம சாரிணியன்றோ” என்று அருளிச்செய்தார் பிள்ளான்.

ஆக, இப்படி ஶ்ருதி ஸ்ம்ருதிகளென்ன, ஆழ்வார்
பாசுரமென்ன, இவற்றை அடியொற்றினவர் பாசுரமென்ன
இவற்றாலே ஈஶ்வரன் 38. “तदैक्षत बहुस्यां प्रजायेयेति”
(ததை₃க்ஷத ப₃ஹு ஸ்யாம் ப்ரஜாயேயேதி ) என்று
ஸ்ருஷ்டிக்கக்கடவதாகப் பார்த்தருளின போது, ( ஈஷத்
த்வத்கருணாநிரீக்ஷணஸுதா₄ஸந்து₄க்ஷணாத் ரக்ஷ்யதே) அவன் பார்வைக்கு அனுகூலமாய், கருணா ஜலபரிபூர்ணமாயிருந்துள்ள உன்னுடைய கடாக்ஷ விக்ஷேபங்களாலேயன்றோ ஜக₃த்து ரக்ஷிக்கப்படுகிறது. (நஷ்டம் ப்ராக் தத₃லாப₄த:) அம்ருதஜலவர்ஷங்களாயிருக்கிற அந்தக் கடாக்ஷமின்றியே இருக்கையாலேயன்றோ 45. “असन्नेव स भवति” (அஸந்நேவ ஸ ப₄வதி) என்கிறபடியே நாமரூபவிபா₄கா₃நர்ஹமாய்க்
கொண்டு இருந்தது. ( ஸம்ப்ரத்யநந்தோத₃யம் ) கடுங்
கோடையிலே நொந்த பயிர் மேக₄மேறி வர்ஷித்தால்
தேறுமாபோலே, நீர் பார்த்தருளுகையாலே இப்போது
அநந்தோத₃யமாய்த்து. ‘ஆவதென்?’ என்றால்: மஹீமஹீ
த₄ரஜலநிதி₄ ரூபமான ஜக₃த்தென்ன, தத₃ந்தர்வர்த்திகளான
தே₃வதிர்யங்மநுஷ்யஸ்தா₂வரரூபமான சதுர்வித₄தே₃ஹ
ப்ரவேஶம் பண்ணியிருக்கிற ஆத்மகோடிகளென்ன,
இவற்றை உடைத்தாயிற்று.

(ஶ்ரேயோ ந ஹ்யரவிந்த₃ லோசநமந:காந்தாப்ரஸாதா₃த்ருதே) 46. “तस्य यथा कप्यासं पुण्डरीकमेवमक्षिणी” (தஸ்ய
யதா₂ கப்யாஸம் புண்ட₃ ரீகமேவம்க்ஷிணீ) என்றுகொண்டு
ஈஶ்வரனுடைய உத்பு₂ல்லமான தாமரைப்பூப்போலே
இருந்துள்ள திருக்கண் மலரில் அழகு. 47. “मत्स्य: कमल-

लोचन:” (மத்ஸ்ய: கமலலோசந:) என்றும் 48. “महावराह:

स्फुटपद्मलोचन:” (மஹாவராஹ: ஸ்பு₂டபத்₃மலோசந:) என்
றும், 49. “रामो राजीवलोचन:” (ராமோ ராஜீவலோசந: )
என்றும், 50, “कृष्ण: कमललोचन:” (க்ருஷ்ண: கமலலோசந:)
என்றும் இப்படி மத்ஸ்யமநுஷ்யாதி₃விக்₃ரஹபரிக்₃ரஹம்
பண்ணினாலும் கண்ணை மறைக்கப்போகாதேயிறேயிருப்
பது. ஸர்வாங்க₃ங்களும் மறையும்படியாகக் கவசமிட்டா
லும் கண்ணைக் கவசமிடுவானிலனிறே. ஆக, தாமரைக்
கண்ணன் என்கையாலே இவனுக்கு அவாப்தஸமஸ்த
காமத்வம் சொல்லப்பட்டது.

(அரவிந்த₃ லோசநமந:காந்தா ) இங்ஙனொத்த வைப₄
வத்தை உடையனாயிருந்துள்ள ஈஶ்வரனுடைய திருவுள்
ளத்திற்கு உகப்பைப் பண்ணுமவளாயிருக்கும். “பா₄ர்யை
என்னாதே “காந்தை” என்பானென்? என்றால்: (திருவாய் 10-10-6) .”உனக் கேற்கும் கோலமலர்ப்பாவைக்கன்பாகிய என் அன்
பேயோ!” என்றும், (திருநெடு-18).“பித்தர் பனிமலர் மேல் பாவைக்கு” என்றும், 51. “अस्या देव्या मनस्तस्मिंस्तस्य चास्यां प्रतिष्ठितम्”
(அஸ்யா தே₃வ்யா மநஸ்தஸ்மிம்ஸ்தஸ்ய சாஸ்யாம் ப்ர
திஷ்டி₂தம்) என்றும் ப்ரமாணமுண்டாகையாலே காந்தா
ஶப்₃த₃ப்ரயோக₃ம் பண்ணுகிறார். (ப்ரஸாதா₃த்₃ருதே) இங்ங
னொத்திருந்துள்ள இவளுடைய ப்ரஸாத₃த்தையொழிய.

(ஸம்ஸ்ருத்யக்ஷரவைஷ்ணவாத்₄வஸு ந்ருணாம் ஸம்பா₄வ்யதே கர்ஹிசித்) ஸம்ஸ்ருதியாவது ஐஶ்வர்யம்; அக்ஷரமாவது கைவல்யமோக்ஷம்; வைஷ்ணவாத்₄வா வாகிறது.– 52. “न च पुनरावर्तते न च पुनरावर्तते” (ந ச புநராவர்த்ததே। ந ச புநராவர்த்ததே।।) என்றும், 53. “तद्विष्णो: परमं पदं” (தத்₃ விஷ்ணோ: பரமம் பத₃ம்) என்றும். (பெரியாழ்-திரு 4-5-2)  “பிணைகொடுக்கி லும் போகவொட்டார்” என்றும், இப்படி ஶ்ருதியோடு, ஆழ்வார் பாசுரத்தோடு வாசியற ப்ரதிபாதி₃க்கிற பரமபத₃ம் ஆக, இவ்வழிகளில் அரவிந்த₃ லோசநமக:காந்தையுடைய ப்ரஸாத₃த்தையொழிய மநுஷ்யரில் வைத்துக் கொண்டு ஒருவருக்கும் ஶ்ரேயஸ் வாராது என்கிறார் ஆளவந்தார். 3

4. शान्तान्नदमहाविभूति परमं यद्ब्रह्म रूपं हरे:

मूर्तं ब्रह्म ततोऽपि तत्प्रियतरं रूपं यदत्यद्भुतम्।

यान्यन्यानि यथासुखं विहरतो रूपाणि सर्वाणि ता-

न्याहु: स्वैरनुरूपरूपविभवैर्गाढोपगूढानि ते।।४।।

4. ஶாந்தாநந்த₃ மஹாவிபூ₄தி
   பரமம் யத் ப்₃ரஹ்ம ரூபம் ஹரே:
   மூர்த்தம் ப்₃ரஹ்ம ததோபி
   தத்ப்ரியதரம் ரூபம் யத₃த்யத்₃ பு₄தம்
   யாந்யந்யாநி யதா₂ஸுக₂ம்
   விஹரதோ ரூபாணி ஸர்வாணி தாந்-
   யாஹு: ஸ்வைர நுரூபரூபவிப₄வைர்
   கா₃டோ₄பகூ₃டா₄நி தே

பதவுரை:-ஶாந்த-ஷடூ₃ர்மிகளற்றதாய், ஆநந்த₃–
ஆநந்த₃ மயமாய், மஹாவிபூ₄தி- பெரிய விபூ₄திகளை உடையதாய், பரமம்- தனக்கு மேலானதற்றதாய், ப்₃ரஹ்ம-
பெரிதாயிருப்பதாலும், (பிறரைப்) பெரிதாகச் செய்வ
தாலும் ப்₃ரஹ்மஶப்₃ த₃த்தாலே சொல்லப்படுவதாயிருக்
கும், ஹரே: யத் ரூபம்- ஹரியினுடைய யாதொரு ஸ்வரூப முண்டோ, தத: அபி-அதைக்காட்டிலும், தத்ப்ரியதரம்-அந்த ப₄க₃வானுக்கு மிகவும் பிரியமாயிருப்பதும், மூர்த்தம்
கண்ணால் காணக்கூடியதும், ப்₃ரஹ்ம -ப்₃ரஹ்மஶப்₃த₃த்
தால் சொல்லப்படுவதும், அத்யத்₃பு₄தம்-மிகவும் அத்₃பு₄த
மானதுமான, ரூபம் யத்- யாதொரு ரூபம் உண்டோ,
யதா₂ஸுக₂ம் விஹரத:-இஷ்டப்படி விளையாடும் எம்பெருமானுக்கு, அந்யாநி ரூபாணி யாநி-மற்றும் யாவை சில ரூபங்களுண்டோ, தாநி ஸர்வாணி-அந்த ரூபங்களெல்லாம், தே-உனக்கு, ஸ்வை: அநுரூபரூபவிப₄வை:-அஸாதா₄ரணங்களாய் தகுந்தவையாயிருக்கும் தி₃வ்ய ரூபங்களால், கா₃டோ₄பகூ₃டா₄நி ஆஹு:-நன்றாக ஆலிங்கனம் செய்யப்பட்டவையென்று ( ப்ரமாணங்கள் ) சொல்லுகின்றன.

வ்யா:– (ஶாந்தாநந்த₃ மஹாவிபூ₄தி பரமம் யத் ப்₃ரஹ்ம ரூபம் ஹரே:) ஶாந்தியாவதென்னென்றால், -54. “अशना- याऽपिपासे च शोकमोहौ जरामृती। षडूर्मिभिर्विशुद्धा”  (அஶநாயாऽபி பாஸே ச ஶோகமோஹௌ ஜராம்ருதீ।

ஷடூ₃ர்மிபி₄ர் விஶுத்₃தா₄) என்றுகொண்டு ஶ்ருதியில் சொல்லப்பட்டபடி ஷடூ₃ர்மிரஹிதமாயிருக்குமென் றபடி. இன்னமும், 55. “अपक्षय विनाशाभ्यां परिणामर्धिजन्मभि:।

वर्जित: शक्यते वक्तुं यस्सदाऽस्तीति केवलम्।।” (அபக்ஷயவிநாஶாப்₄யாம் பரிணாமர்த்தி₄ ஜந்மபி₄:
வர்ஜித: ஶக்யதே வக்தும் யஸ்ஸதா₃ऽஸ்தீதி கேவலம்।।) என்று கொண்டு பராஶர ப்₃ரஹ்மர்ஷியாலே ப்ரதிபாதி₃க்கப்பட்டபடி ஷட்₃பா₄வவிகாரரஹிதம் என்கிறதாகவுமாம். (ஆநந்த₃)
56. “ज्ञानानन्दमयं यस्य स्वरूपं परमात्मन:” (ஜ்ஞாநாநந்த₃மயம்
யஸ்ய ஸ்வரூபம் பரமாத்மந:) என்கிறபடியே ஆநந்த₃ரூப
மாயிருக்கும். ‘ஆநந்த₃ரூபமாயிருக்கையாவதென்?’ என்
றால்: தன்னைத் தான் அநுப₄விக்கும்போது ஸுகா₂வஹமா
யிருக்கை. (மஹாவிபூ₄தி) 57. “अङ्गुलस्याष्टभागोऽपि न सोऽस्ति

मुनिसत्तम।न सन्ति प्रणिनो यत्र कर्मबन्धनिबन्धना:।।” (அங்கு₃லஸ்
யாஷ்டபா₄கோ₃ऽபி ந ஸோऽஸ்தி முநிஸத்தம। ந ஸந்தி
ப்ராணிநோ யத்ர கர்மப₃ந்த₄ நிப₃ந்த₄நா:।।) என்றுகொண்டு
மஹர்ஷியாலே ப்ரதிபாதி₃க்கப்படுகையாலே, யாதோ
ரிடத்தில் ஜீவஸமூஹமுண்டு, அங்கே பரமாத்மஸந்நிதி₄
உண்டாயிருக்கும். அதெங்ஙனேயென்னில்: 58. “यस्यात्मा

शरीरं।यस्य पृथिवी शरीरं।”  (யஸ்யாத்மா ஶரீரம் ।
ப்ருதி₂வீ ஶரீரம் ।) என்றுகொண்டு ப்ரமாண முண்டாகை
யாலே. ஶரீரத்தையொழிந்தன்றிறே ஶரீரியிருப்பது.
ஆக, “மஹாவிபூ₄தி” என்று தி₃வ்யாத்மஸ்வரூபத்தினுடைய விபு₄த்வம் ப்ரதிபாதி₃க்கப்பட்டது.

(பரமம்) “பரோ மாऽஸ்யேதி பரம:” என்கிறபடி
இதுதன்னுடைய நிருபமத்வம் ப்ரதிபாதி₃க்கப்படுகிறது.
‘இதுக்கு ப்ரமாணமென்?” என்றால்: 59. “न तत्समश्चाभ्यधिकश्चदृश्यते” (ந தத்ஸமஶ்சாப்₄யதி₄ கஶ்ச த்₃ருஶ்யதே, ) 60. “ न सन्दृशे तिष्ठति
रूपमस्य न चक्षुषा पश्यति कश्चनैनम्”
(ந ஸந்த்₃ருஶே திஷ்ட₂தி ரூபமஸ்ய ந சக்ஷுஷா பஶ்யதி
கஶ்சநைநம்) (திருவாய் 2.3.2) “ஒத்தார் மிக்காரையிலையாய மாமாயா” என்றுமுண்டாகையாலே. யச்ச₂ப்₃த₃த்தாலே 61. “वचसा- मात्मसंवेद्यं” ( வசஸாமாத்மஸம்வேத்₃யம்) என்கிறபடியே இதுதன்னுடைய அவாங்மநஸகோ₃சரத்வம்

ப்ரதிபாதி₃க் கப்படுகிறது. (ப்₃ரஹ்ம) 62. “बृहत्त्वाद्बृंहणत्वाच्च ब्रह्म इत्यभिधीयते” (ப்₃ருஹத்த்வாத் ப்₃ரும்ஹணத்வாச்ச ப்₃ரஹ்ம

இத்யபி₄தீ₄, யதே) என்று சொல்லுகிறபடியே,
கீழ்ச்சொன்ன மஹா
விபூ₄திஶப்₃த₃த்தாலே ஆர்த்த₂மாக ப்ரதிபாதி₃க்கப்பட்ட
தி₃வ்யாத்ம ஸ்வரூபவிபு₄த்வம் ப்₃ரஹ்மஶப்₃த₃த்தாலே ஶாப்₃ த₃மாக ப்ரதிபாதி₃க்கப்படுகிறது. ஆக, இப்படிப் பூர்வ
பாத₃த்தாலே ஷடூ₃ர்மிரஹிதமாய், தனக்கு ஸுகா₂வஹ
மாய், நிருபமமாய், அவாங்மநஸ கோ₃சரமாய், ப்₃ருஹத்த்வ ப்₃ரும்ஹணத்வகு₃ணயோகி₃யாயிருக்கிற தி₃வ்யாத்மஸ்வரூபம் ப்ரதிபாதி₃க்கப்பட்டது.

இனி, உத்தரவாக்யத்தாலே தி₃வ்யமங்க₃ளவிக்₃ரஹம்
ப்ரதிபாதி₃க்கப்படுகிறது. (மூர்த்தம் ப்₃ரஹ்ம ததோऽபி தத்ப்ரிய தரம் ரூபம் யத₃த்யத்₃பு₄தம்) கீழ் ப்ரதிபாதி₃க்கப்பட்ட அமூர்த்த
மான ப்₃ரஹ்மத்திற்காட்டில் ப₄க₃வானுக்கு அத்யந்தம் ப்ரீதி
ப்ரகர்ஷஜநகமாய், மூர்த்தமாய், ப்₃ரஹ்ம ஶப்₃த₃வாச்யமாய்,
அத்யாஶ்சர்யமாயிருக்கிறது யாதொரு தி₃வ்யமங்கள
விக்₃ரஹம் அது ப்ரதிபாதி₃க்கப்படுகிறது. “விக்₃ரஹோ….*”
என்றும், 63. “अरूपि हि जनार्दन:” (அரூபீ ஹி ஜநார்த்த₃ந:)
என்றும், 64. “न ते रूपं न चाकार:” (ந தே ரூபம் ந சாகார:)
என்றும் இப்படி ஈஶ்வரனுக்கு விக்₃ரஹமில்லையென்று
கொண்டு ப்ரமாணங்கள் உண்டாயிருக்க, தி₃வ்யம் ஸ்வ
ரூபம் என்றும், தி₃வ்யமங்க₃ளவிக்₃ரஹமென்றும் எங்ஙனே ? இப்படிச்சொல்லுவார் வேதா₃ந்தநிஷ்ட₂ருடைய
கோ₃ஷ்டி₂யில் ப₃ஹிஷ்க்ருதரான பேரிறே. “ஆவதென் ?

சோத்₃யம் பண்ணினால் பரிஹரிக்குமித்தனையொழியப் பரிவாதி₃யாநின்றீர். இப்படி ப்ரமாணமுண்டோ?” என்றால்—உண்டு. அதெங்ஙனே யென்றால் : 46. “य एषोऽन्तरादित्ये हिरण्मय: पुरुषो दृश्यते” (ய ஏஷோऽந்தராதி₃த்யே ஹிரண்மய:
புருஷோ த்₃ருஶ்யதே) 41. “सर्वे निमेषा जज्ञिरे विद्युत:

पुरुषादधि” (ஸர்வே நிமேஷா ஜஜ்ஞிரே வித்₃யுத: புருஷா

த₃தி₄). 65. “आदित्यवर्णं तमस: परस्तात्” (ஆதி₃த்யவர்ணம்

தமஸ: பரஸ்தாத்) 66. “ध्येयस्सदा सवितृमण्डलमध्यवर्ती

नारायणस्सरसिजासनसन्निविष्ट:।केयूरवान् मकरकुण्डलवान् किरीटी

हारी हिरण्मयवपुर्धृतशङ्खचक्र:।।” (த்₄யேயஸ்ஸதா₃ ஸவித்ருமண்
ட₃லமத்₄யவர்த்தீ நாராயணஸ் ஸரஸிஜாஸநஸந்நிவிஷ்ட:।
கேயூரவாந் மகர குண்ட₃லவாந் கிரீடீ ஹாரீ ஹிரண்மய
வபுர் த்₄ருதஶங்க₂ சக்ர :।।), 67. “किरीटकौस्तुभधरं मित्राणाम-

भयप्रदम्” ( கிரீடகௌஸ்துப₄த₄ரம் மித்ராணாமப₄யப்ரத₃ம் ),
(திருவாய் 5.5.7) ” நீண்டபொன் மேனியொடும் நிறைந்தென்னுள்ளே
நின்றொழிந்தான்” என்றுகொண்டு இப்படி ப்ரமாண
முண்டாகையாலே உன்னுடைய அபி₄மதம் ஸித்₃தி₄யாது.

(யாந்யந்யாநி யதாஸுகம் விஹரதோ ரூபாணி ஸர்வாணி) 68. “अजायमानो बहुधा विजायते”
(அஜாயமாநோ ப₃ஹுதா₄
விஜாயதே) என்றும், (திருவாய் 2-9-5) “பிறப்பில் பல் பிறவிப் பெருமான்’ என்றும் இப்படி ப்ரமாணமுண்டாகையாலே ஜநிஜராதி₃ து₃ரித தூ₃ரனாயிருந்துள்ள ஸர்வேஶ்வரன் தன்னுடைய ஸௌலப்₄யம் என்கிற கு₃ணத்தை ஒப்பமிடுகைக்காக, 38. “बहु स्यां प्रजायेय” (ப₃ஹுஸ்யாம் ப்ரஜாயேய) என் றும், 69. “एष नारायण: श्रीमान् क्षीरार्णवनिकेतन:।नागपर्यङ्कमुत्सृज्य

ह्यागतो मथुरां पुरीम्” (ஏஷ நாராயண: ஸ்ரீமாந் க்ஷீரார்ணவ
நிகேதந:।  நாக₃ பர்யங்க முத்ஸ்ருஜ்ய ஹ்யாக₃தோ மது₂ராம் புரீம்।। ) என்றும், 70. “स हि देवैरुदीर्णस्य रावणस्य वधार्थिभि:। अर्थितो मानुषे लोके जज्ञे विष्णुस्सनातन:।।”

(ஸ ஹி தே₃வை ருதீ₃ர்ணஸ்ய ராவணஸ்ய வதா₄ர்த்தி₂பி₄: ।அர்த்தி₂தோ மாநுஷே லோகே ஜஜ்ஞே

விஷ்ணுஸ் ஸநாதந:।।) 71.
“संभवामि युगे युगे” (ஸம்ப₄வாமி யுகே₃ யுகே₃) என்றும்,
25. “इच्छागृहीताभिमतोरुदेह: संसाधिताशेषजगद्धितोऽसौ” (இச்
சா₂க்₃ருஹீதாऽபி₄மதோருதே₃ஹஸ் ஸம்ஸாதி₄தாऽஶேஷ
ஜக₃த்₃தி₄தோऽஸௌ) என்றும், 72. “विष्णुत्वमुपजग्मिवान्”
(விஷ்ணுத்வமுபஜக்₃மிவாந்) என்றும் இப்படி ப்ரமாண
முண்டாகையாலே, அதி₃திக்கு த்₃வாத₃ஶ புத்ரனாய்க்
அவதரித்த அவதாரத்தோடும், (திருவாய் 10-1.8) “தயரதன்
பெற்ற மரதக மணித்தடம்” என்கிற ராமாவதாரத்
தோடும், (திருவாய் 9-1.10) “மண்ணின் பாரம் நீக்குதற்கே வடமதுரைப் பிறந்தான்” என்கிறபடியே தே₃வகார்யார்த்த₂மாக அவ தரித்தருளின ராமக்ருஷ்ணாத்₃யவதாரங்களோடும் வாசியற.

(தாந்யாஹு: ஸ்வைரநுரூபரூபவிப₄ வைர் கா₃டோ₄பகூ₃டா₄நி தே). 73. “राघवत्वेऽभवत्सीता रुक्मिणी कृष्णजन्मनि।अन्येषु चावतारेषु विष्नोरेषाऽनपायिनी।।” (ராக₄வத்வऽப₄வத் ஸீதா
ருக்மிணீ க்ருஷ்ணஜந்மநி ।அந்யேஷு சாऽவதாரேஷு
விஷ்ணோரேஷாऽநபாயிநீ।।) என்கிறபடியே அவ்வோ அவ
தாரவிக்₃ரஹங்களுக்கு அநுரூபமான உன்னுடைய அவ்வோ அவதாரங்களிலுண்டான தி₃வ்யமங்க₃ளவிக்₃ரஹத்தாலே,
74. “उपेतं सीतया भूयश्चित्रया शशिनं यथा”  (உபேதம் ஸீதயா
பூ₄யஶ் சித்ரயா ஶஶிநம் யதா₂) என்றும், 75. “भर्तारं परिषस्वजे”
(ப₄ர்த்தாரம் பரிஷஸ்வஜே) என்றும் இப்படி
ப்ரமாணமுண்டாகையாலே கா₃ட₄மாக ஆலிங்க₃நம் பண்
ணும்படியிறே இருப்பது. ஆக, இந்நாலு ஶ்லோகத்தால்
லக்ஷ்மீவிஶிஷ்டமான வஸ்துவே உபேயமாகக்கடவது
என்றத்தை அருளிச்செய்கிறார் ஆளவந்தார்.

ஆளவந்தார் திருவடிகளே ஶரணம்.
பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே ஶரணம்.
பரமகாருணிகரான பெரியவாச்சான் பிள்ளை அருளிச்செய்த
சதுஶ்ஶ்லோகி வ்யாக்₂யாநம் முற்றிற்று.