ஶ்ரீ:

ஸ்ரீமதே ராமாநுஜாய நம :

ஸ்ரீமல்லோககு₃ரவே நம:

ஸ்ரீவசநபூ₄ஷணத்திற்குத் திருநாராயணபுரம் ஆய் (ஜநந்யாசார்யர்) அருளிய வ்யாக்₂யாநம்

அவதாரிகை

சரமார்த்த₂ப்ரகாஶகமானவதுவே ப்ரமாண ஸாரமென்றும். சரமஶேஷியான ஸதா₃சார்யனே ப்ரமேய ஸாரமென்றும், தச்சே₂ஷ பூ₄தரே ப்ரமாத்ருஸாரபூ₄தரென்றும், தச்சே₂ஷத்வமே சரமஸ்வரூபமென்றும், தச்சரணாரவிந்த₃யுக₃ளமே சரமோபாய மென்றும், தத்கைங்கர்யமே சரமோபேயமென்றும் அறுதியிட்டு, தந்நிஷ்ட₂ராய்ப்போரும் சரமார்த்தா₂பி₄லாஷிகளான ஸ்ரீமது₄ரகவிகள் தொடங்கித் திருத்தமப்பனார் பிள்ளையளவாக கு₃ருபரம்பரயா லப்₄த₃மான சரமஶ்லோக சரமார்த்த₂ விஶேஷத்தை ஸர்வஸாரஜ்ஞரும் உஜ்ஜீவிக்கும்படி லோகாசார்யபிள்ளை, வசநபூ₄ஷணமுகே₂ந  வெளியிட்டருளுகிறார்.

மூலத்தின் ப்ரகரணவிபா₄க₃ ப்ரகாரம்

ஆய்ப்படி அவதாரிகை தொடர்ச்சி

ப்ரப₃லப்ரமாணமான வேத₃த்தில் கர்மப்ரதிபாத₃கமான அம்ஶத்தைப்பற்ற ப்₃ரஹ்மப்ரதிபாதகமான அம்ஶம் ஸாரம். அத்தைப் பற்ற ப்₃ரஹ்மநிஷ்ட₂ப்ரதிபாத₃கமான வசநம் ஸாரமென்றும்,  ஸர்வவிஶேஷணவிஶிஷ்ட ஸ்வரூபத்தைப்பற்ற, ஸர்வவிஶேஷ்ய ப்₃ரஹ்மஸ்வரூபம் ப்ரமேய ஸாரமென்றும், அத்தைப்பற்ற ஸுலப் ப்₃ரஹ்மவிஶேஷம் ப்ரமேயஸாரமென்றும், ஸாத₄நாந்தரநிஷ்ட₂ரில் ஸித்த₄ஸாத₄நநிஷ்ட₂ர் ப்ரமாத்ருஸாரபூ₄தர், அவர்களைப்பற்ற சரமோபாயநிஷ்ட்ட₂ர் ப்ரமாத்ருஸாரபூத₄ரென்றும். இப்படி ப்ரமாண ப்ரமேய ப்ரமாத்ரு ஸ்வரூபஶோத₄நம் பண்ணுகிற ஸாரஸங்க்ரஹமாய், ஒன்பது ப்ரகரணமான இப்ரபந்தத்தில் (வேதார்த்தம்) ஸூ1) தொடங்கி, (அத்தாலே அது முற்பட்டது)(ஸூ4) அளவாக ஸாரார்த்த₂ ப்ரமாண ப்ரகாஶிகையான ப்ரப₃ந்தா₄திஷ்டி₂கை; • (இதிஹாஸ ஶ்ரேஷ்ட₂ம்) (ஸூ5) தொடங்கி (ப்ரபத்யுபதே₃ஶம் பண்ணிற்றும் இவளுக்காக) (ஸூ22) அளவாக (1) புருஷகாரவைப₄வ ப்ரகரணம்: (ப்ரபத்திக்கு)(ஸூ23) என்று தொடங்கி(ப்ரவ்ருத்திசேரும்)(ஸூ114) அளவாக (2)உபாயவைப₄வ ப்ரகரணம்; (ப்ராபகாந்தர) (ஸூ115) தொடங்கி/ஸுக₂ரூபமாயிருக்கும்) (ஸூ141)அளவாக (3)உபாயாந்தர த்யாக₃ ஹேதுவிஶேஷப்ரகரணம்; (இவனவனை) (ஸூ142)தொடங்கி (இடைச்சியாய்ப் பெற்றுவிடுதல் செய்யும்படியாயிருக்கும்) (ஸூ242) அளவாக (4) ஸித்த₄ ஸாத₄ந நிஷ்டா₂வைப₄வ ப்ரகரணம்: ( இப்படி ஸர்வப்ரகாரத்தாலும்) (ஸூ243) என்று தொடங்கி (உபேயவிரோதி₄களுமாயிருக்கும்) (ஸூ307) அளவாக (5) ப்ரபந்நதி₃நசர்யா ப்ரகரணம்: (தான் ஹிதோபதே₃ஶம்) (ஸூ 308) தொடங்கி (ருசியாலே வருகையாலே) (ஸூ320) அளவாக (6) ஸதா₃சார்ய லக்ஷணப்ரகரணம்: (ஶிஷ்யன்) (ஸூ 321) என்று தொடங்கி (உபகார ஸ்ம்ருதியும் நடக்கவேணும்) (ஸூ365) அளவாக (7)ஸச்சி₂ஷ்யலக்ஷணப்ரகரணம்: (ஸ்வதோ₃ஷாநுஸந்தா₄நம்) (ஸூ366) தொடங்கி (அப₄யஹேது) (ஸூ406) அளவாக (8) நிர்ஹேதுக ப்ரகரணம்; (ஸ்வதந்த்ரனை) (ஸூ407) தொடங்கி மேலடங்க (9) சரமப்ராப்ய ப்ராபக ப்ரகரணம்.

ஸித்₃தோ₄பாயத்தை வளைப்பிக்கும் புருஷகாரவேஷமும். தது₃ந்மிஷித ஸித்₃தோ₄பாயவேஷமும். ததி₃தரோபாய த்யாக₃, புத்₃தி₄விசேஷமும். உபாயஸங்க்₃ரஸஹ ஸித்₃தோ₄பாயநிஷ்டா ஸ்வபா₄வ விஶேஷமும். தந்திஷ்டா₂நுஷ்டா₂ந நியதிவிஶேஷமும், தத்ப்ரதா₃சார்யலக்ஷண விஶேஷமும், தந்நிஷ்ட₂ ஸச்சி₂ஷ்யலக்ஷண விஶேஷமும். தத்₃பா₄வோத₃ய நிர்ஹேதுகத்வநிரூபண விஶேஷமும், தத்ஸ்வரூபாநுகு₃ண சரமப்ராப்யப்ராபக நிர்ணய விஶேஷமும், ஆகிற அர்த்த₂ விஶேஷஸம்ப₃ந்த₄முடைய – இப்ரப₃ந்த₄ம் மந்தர த்ரயார்த்த₂மான ஸ்வரூப ஸாத₄ந புருஷார்த்த₂ விஶேஷ ப்ரகாஶகமாயிருக்கும். இதில் ப்ரபந்ந ஸ்வரூபமும். தச்சரம ஸ்வரூபமும் சொல்லுகிற சதுர்த்த₂ ஸப்தம ப்ரகரணங்களில் ஸ்வரூபமும்,  ஸாத₄ந தத₃ங்க₃, தத்ஸ்வீகாராபேக்ஷித தத்ப்ரத₂மக்ருதி நிரூபகங்களான த்₃வீதீய த்ருதீய ப்ரத₂மாஷ்டம ப்ரகரணங்களில் ஸாத₄நமும். சரமப்ரபந்நசரித சரமஶேஷி சரமப்ராப்ய ப்ரகாஶங்களான பஞ்சம ஷஷ்ட₂, சரமப்ரகரணங்களில் புருஷார்த்த₂ விஶேஷமும் ப்ரகாஶிக்கிறதிறே. ப்ரத₂ மத்₃விதீயப்ரகரணங்களால் த்₃வயத்தில் ஸமாஸபதா₃ர்த்த₂மும்,  த்ருதீய ப்ரகரணத்தால் உத்தமனில் ஸ்வீகார பூர்வபா₄வி த்யாக₃ நிரூபணமும், சதுர்த்த₂ ப்ரகரணத்தால் உத்தமனில் அநுஷ்டா₂த்ருஸ்வரூபமும், பஞ்சம சரமப்ரகரணங்களால் சரமசது₂ர்த்யர்த்த₂மும், ஷஷ்ட₂ப்ரகரணத்தால் சரமநாராயணபதா₃ர்த்த₂மும், ஸப்தம ப்ரகரணத்தால் சரமநாரஶப்₃தா₃ர்த்த₂ மும், அஷ்டம ப்ரகரணத்தால் பஹுவ்ரீஹி ஸித்₃த₄ ஸம்ப₃ந்தா₄நுரூப ரக்ஷணநிர்ஹேதுகத்வமும், (தன் வஸ்துவைக் கொடுக்கக் கடவனல்லன்) [வா338) இத்யாதி₃யாலே சரமநமஶ்ஶப்₃தா₃ர்த்த₂மும்  ப்ரகாஶிக்கையாலே, இப்ரப₃ந்த₄ம் த்₃வயசரமார்த்த₂ப்ரகாஶகமுமாயிருக்கும். (ப்ராபகாந்தர பரித்யாக₃த்துக்கும்) (வா115) இத்யாதி₃யால் ல்யப்பிலர்த்த₂மும். (எல்லாமாசார்யனே) (வா322) என்று அவதா₄ரணார்த்த₂மும். (மோக்ஷத்துக்கே ஹேதுவா யிருக்கும்) (வா433) என்று ணிச்சிலர்த்த₂மும் ப்ரகாஶிக்கையாலே இது பாரண்யாபி₄மததம சரமார்த்த₂ப்ரகாமகமுமாயிருக்கும்.

பிள்ளை ஒருநாள் வெள்ளத்திருமுற்றத்திலே (‘வெளித்திருமுற்றம்’ என்று வழக்கு) சரமார்த்த₂த்தையருளிச் செய்யாநிற்க, திருச்சானூரில் நம்பியார் திருவடிகளிலே விழுந்து, பேரருளாளப்பெருமாள் தமக்கு ஸ்வப்நத்திலே இரங்கின சரமார்த்த₂ ஸங்க்₃ரஹத்தை விண்ணப்பம் செய்ய, தாமநுஸந்தி₄க்கிற அர்த்த₂மும் அது தானானமையைக்கண்டு வித்₃த₄ராய். அவரையும் அங்கீ₃கரித்துப் போந்தருளுகிறவந்நாளிலே. பெரிய பெருமாளும் ஸ்வப்நத்திலே திருவாய்மலர்ந்தருளினபடியே ப்ரப₃ந்தீ₄கரித் தருளின பரமசரமரஹஸ்யமாய்த்து சரமப்ரபந்நஜந ஶ்ரவண மநந ரஸந(நா?) போ₄க்₃ய பூ₄ஷணமான இந்த வசநபூ₄ஷணம்.

ஆய்ப்படி – வ்யாக்₂யாநம்

1. வேதா₃ர்த்த₂மறுதியிடுவது ஸ்ம்ருதீதி ஹாஸ புராணங்களாலே.
2. அவதாரிகை:-இதில் ப்ரத₂ம வாக்யத்தாலே, வேத₃ தாத்பர்யம்-இப்ரப₃ந்த₄ விஷயம். அத்தையறுதியிடுகை-ப்ரயோஜநம். நிர்ணயக நிர்ணேயத்வாதி₃ – ஸம்ப₃ந்த₄ம். ஸாரார்த்த₂ஶ்ரோதா – அதி₄காரி, என்னுமிவை ஸுசிதங்கள். இந்த ப்ரத₂ம வாக்யத்தால், உபப்₃ருமயோருபப்₃ரும்ஹண விஶேஷத்தையருளிச்செய்கிறார்.

ஆய். வ்யா:- (வேதார்த்த₂ம் இத்யாதி₃) ப்ரத்யக்ஷாதி₃ ப்ரமாண விலக்ஷணமாய், பரோக்ஷார்த்த₂ப்ரகாஶகமாய். அபௌருஷேயமாய்x.

அவிச்சி₂ந்நபாட₂ ஸம்ப்ரதா₃யஸித்₃த₄மாய், யதா₂ர்த்த₂ப்ரகாஶகமாய், ஸ்வத₂ப்ரமாணமாய் ‘வேத₃யதீதி வேத₃:” என்று பு₃பு₄த்ஸுக்களுக்கு ஸ்வார்த்த₂ப்ரகாஶகமான வேத₃த்தின் கர்ம ப்₃ரஹ்மமாகிற பூர்வாபர பா₄கா₃ர்த்தத்தை, ஸம்ஶய விபர்யயமற நிஶ்சயிப்பது.

வேதா₃ர்த்தா₂நுஸாரிணிகளான ஸதா₃சாராதி₃ நிர்ணாயகப்ரமாணமான மந்வாதி₃ ஸ்ம்ருதிகளாலும், புராவ்ருத்தரூபங்களான இதிஹாஸங்களாலும், ஸர்க்கா₃தி₃ பஞ்சலக்ஷணோபேதங்களான புராணங்களாலும் என்கிறார். முதலிலே (வேத₃ம்) என்று. “ஆதௌ₃ வேதா₃: ப்ரமாணம்” என்கிற ஆசார்யோக்தியை அநுஸந்திக்கிறார். வேத₃ஶப்₃த₃ம்   உப₄யபா₄க₃ ஸாமாந்யவாசியாகையாலே அர்த்த₂ஶப்₃த₃மும் ஸாமாந்ய வாசியுமாமிறே. (அர்த்த₂மறுதியிடுவது) என்று ஶப்₃த₃ மறுதியிடுகையை வ்யாவர்த்திக்கிறது. ” இதிஹாஸ புராணாப்₄யாம் வேத₃ம் ஸமுபப்₃ரும்ஹயேத். பி₃பே₄தி அல்பஶ்ருதாத் வேத₃: மாமயம் ப்ரதரிஷ்யதி” என்று அவிஶத₃த்தை விஶதீ₃கரிக்கும் ஸ்ம்ருத்யாத்₃ யுபப்₃ரும்ஹணங்களைக்கொண்டே வேதா₃ர்த்த₂த்தை நிர்ணயிக்கவேணுமென்றதிறே.

2. ஸ்ம்ருதியாலேபூர்வபா₄க₃த்தில் அர்த்த₂ம் அறுதியிடக்கடவது. மற்றையிரண்டாலும் உத்தரபா₄க₃த்தில் அர்த்த₂ம் அறுதியிடக்கடவது.

2. அவ:- இவற்றில் எத்தால் எவ்வர்த்தம் அறுதியிடப்படுமென்ன, அருளிச்செய்கிறார் மேல் (ஸ்ம்ருதியாலே) இத்யாதி₃யால்.

வ்யா:- மந்வாதி₃ ஸ்ம்ருதியாலே. ப₄க₃வத₃ர்ச்சாவிதி₄பரமான பூர்வபா₄கா₃ர்த்த₂ கர்மவிஶேஷம் அறுதியிடக்கடவது. இதிஹாஸ புராணங்களாகிற ஸ்ம்ருதிவ்யாவ்ருத்தங்களான மற்றையிரண்டா லும், ப₄க₃வத்ஸ்வரூபாதி₃ஜ்ஞாபகமான உத்தரபா₄கா₃ர்த்த₂ ப்₃ரஹ்மம் அறுதியிடக்கடவது. இந்த ஸ்ம்ருத்யாதி₃களுக்கு வேதா₃ர்த்த₂ நிர்ணயகத்வம் ஸமமாகிலும், அர்த்த₂வ்யக்திபே₄த₃ நிர்ணயகத்வரூபமான தத்தத்₃பா₄க₃ ப்ராதா₄ந்யமுண்டென்றபடி. ‘ஆஸீதி₃த₃ம் தமோபூ₄தம் ” ” ஆபோ நாரா இதி ப்ரோக்தா: ” என்றித்யாதி₃யால் ஸ்ம்ருதிக்கு ப்₃ரஹ்மபரத்வமுண்டேயாகிலும் கர்மபரத்வத்திலும், “ஸ்வகர்மணா தமப்₄யர்ச்ய” ” வர்ணாஶ்ரமா சாரவதா ” என்றித்யாதி₃யால் இதிஹாஸாதி₃களுக்குக் கர்ம பரத்வமுண்டேயாகிலும் ப்₃ரஹ்மபரத்வத்திலும் ப்ராதா₄ந்யமாகக் கடவது. பூர்வபா₄கோ₃பப்₃ரும்ஹண ப்ரதா₄ந ஸ்ம்ருதியைப்பற்ற உத்தரபா₄கோ₃பப்₃ரும்ஹண ப்ரதா₄நங்களான இதிஹாஸபுராணங்கள் ஸாராம்ஶம் என்னுமத்தாலே (மற்றையிரண்டாலும்) என்று வ்யாவர்த்திக்கிறார்).

3. இவையிரண்டிலும் வைத்துக்கொண்டு இதிஹாஸம் ப்ரப₃லம்.
4. அவ:- இவைதான் தம்மில் ஒக்குமோவென்னில் ஒவ்வாது. இதிஹாஸமே ப்ரப₃லம் என்கிறார் மேல். (இவை இரண்டிலும்) இத்யாதி₃யால்.

வ்யா:- ஸாரபா₄கோ₃பப்₃ரும்ஹணத்வ ஸாம்யமுள்ள இதிஹாஸ புராணங்களாகிற இரண்டிலும் வைத்துக்கொண்டு. ” யஸ்மிந் கல்பே து யத் ப்ரோக்தம் புராணம் ப்₃ரஹ்மணா புரா! தஸ்ய தஸ்ய து மஹாத்ம்யம் தத் ஸ்வரூபேண வர்ண்யதே ||” என்றித்யாதி₃ப்படியே ராஜஸ தாமஸ ஸங்கீர்ண புருஷ மாஹாத்ம்யத்தையும். ஸாத்விக பரமபுருஷ மாஹாத்ம்யத்தையும் கலந்து கட்டியாக வர்ணிக்குமதாய், பக்ஷபாதியாய், அந்யபரமாய். ப₄க₃வத்₃ கு₃ணமாத்ர ப்ரதா₄நமாய். அபூர்ணார்த்த₂முமான புராணத்திற் காட்டில், ‘ வேதே₃ ராமாயணே புண்யே பா₄ரதே ப₄ரதர்ஷப₄ । ஆதௌ₃ மத்₄யே ததா₂ந்த்யே (தே?)ச விஷ்ணுஸ்ஸர்வத்ர கீ₃யதே ।।” என்று ஆதி₃மத்₄யாவஸாநம் பரமபுருஷ மாஹாத்ம்யத்தையே வர்ணிக்குமதாய், அபக்ஷபாதியாய், அநந்யாரமாய, ப₄க₃வத்கு₃ண சேஷ்டிதோப₄யப்ரகாஶகமாய். ”யதி₃ ஹாஸ்தே(தி?) தத₃ந்யத்ர யந்நே ஹாஸ்தே(தி?) ந  தத் க்வசித்” என்று பூர்ணார்த்த₂முமான இதிஹாஸம்  ப்ரப₃லம் என்கிறார். (இரண்டு) என்கிற இணைப்பால் இவற்றின் ஏகபா₄கோ₃பப்₃ரும்ஹணத்வ ஸாம்யமும். ஸ்வஸ்வலக்ஷணஸித்₃த₄ பே₄த₃மும். அந்யோந்ய ப்ரதியோகி₃த்வமும் தோன்றுகிறது. 3.)

4. அத்தாலே அது முற்பட்டது.
5. அவ- இந்த ப்ராப₃ல்ய ஸித்₃த₄மான இதிஹாஸத்தினுடைய ப்ராதா₄ந்யத்தை மூதலிக்கிறார் மேல் (அத்தாலே) இத்யாதி₃யால்

வ்யா:- ப்ரதிபாத்₃யார்த்த₂ விஶேஷஸித்₃த₄ ப்ராப₃ல்யத்தாலே புராணங்களில் வ்யாவ்ருத்தமான இதிஹாஸமானது. “இதிஹாஸாந் புராணாநி கல்பாந் ” இதிஹாஸ புராணப்₄யாம் ” என்று உப ப்₃ரும்ஹ்ய உபப்₃ரும்ஹணங்களிலே, புராணங்களில் முற்பட எடுக்கப்பட்டது என்று. இதின் ப்ராப₃ல்யம் ஸ்தி₂ரீகரிக்கப்படுகிறது. ஆக, வேத₃த்தின் உப₄யபா₄கா₃ர்த்தோ₂பப்₃ரும்ஹண பே₄த₃மும், பூர்வோபப்₃ரும்ஹணத்தில் ப்ரப₃லமான உத்தரோப ப்₃ரும்ஹணத்₃வயத்தில் ப்ரத₂மோபப்₃ரும்ஹணத்தின் ப்ராதா₄ந்யமும் சொல்லிற்றாய்த்து. இவ்வளவும் இப்ரப₃ந்தா₄ரம்பம்.) 4.

5. 5. இதிஹாஸ ஶ்ரேஷ்ட₂மான ஸ்ரீராமாயணத்தால் சிறையிருந்தவளேற்றஞ் சொல்லுகிறது ; மஹாபா₄ரதத்தால் தூதுபோனவனேற்றஞ்சொல்லுகிறது.
6. அவ:- இப்படி ப்ரதா₄நமான இதிஹாஸத்₃வயந்தான். அர்த்த₂ விஶேஷ தார தம்யமுடைத்தென்கிறார் மேல் (இதிஹாஸாதி₃ வாக்யத்₃வயத்தால்).

வ்யா:- மஹாபா₄ரத ராமாயணமாகிற இதிஹாஸத்₃வயத்தில், ப்ரதி₃பாத்யார்த்த₂ விஶேஷத்தைப்பற்ற ஶ்ரேஷ்ட₂மான ஸ்ரீராமாயணத்தால் ”காவ்யம் ராமாயணம் க்ருத்ஸ்நம் ஸீதாயாஶ்சரிதம் மஹத்” என்று பிறர் சிறையை விடுவிக்க. பெருமாளைப் பிரிந்து சிறையிருந்த பிராட்டியுடைய க்ருபாதிஶயத்தால் வந்த ஏற்றம் சொல்லுகிறது. “வேதா₃நத்₄யாபயாமாஸ மஹாபா₄ரத பஞ்சமாந்” என்று பஞ்சமவேத₃மான மஹாபா₄ரதத்தால் – இன்னார் தூ₃தனென்று கழுத்திலே மடக்கோலை கட்டி தூ₃துபோன க்ருஷ்ணனுடைய ஸுலப₄ ரக்ஷகத்வத்தால் வந்த ஏற்றம் சொல்லுகிறது. இதிஹாஸத்வம் இரண்டுக்கும் ஒத்திருக்க, ஸ்ரீராமாயணத்தின் ஶ்ரேஷ்ட₂தை(க்குக் காரணம்)? ஶப்₃த₃வைஷம்யத்தாலன்று. உப₄யமும் ஸம்ஸ்க்ருதமாகையால்; வக்த்ருவைஷம்யத்தாலுமன்று, உப₄யவக்தாக்களும் ருஷிகளாகையால்; க்₃ரந்த₃பா₃ஹூள்யத்தாலுமன்று. மஹாபா₄ரதமே ப₃ஹுளமாகையால். இனி தூ₃த்ய ப்ரபா₄வத்தைப் பகல் விளக்குப்படுத்தும் சிறையிருந்த ப்ரபா₄வம் சொல்லுகையாகிற அர்த்த₂ வைஷம்யமே காரணமாகக்கடவது. பிறர் காலில் விலங்கறச் சிறையிருந்தும், பிறரநர்த்த₂ம் காணில் கால்நடை கெட்டும், ஸ்வாபா₄விக பாரதந்த்ர்யமுடையளாயும் இருக்கும் இளநெஞ்சான புருஷகாரத்தின் ஏற்றம் சொல்லும் ஸாரதமத்தோடொக்குமோ.- தந்தை காலில் விலங்கற வந்தும் சிறைப்படாமல் நழுவியும், பிறரநர்த்த₂ம் கண்டு கால் நடை தந்துபோய் கௌ₃ண பாரதந்த்ரியம் பா₄விக்கும் வன்னெஞ்சுடைய ஸ்வதந்த்ரோபாய வைப₄வம் சொல்லும் ஸாரப்ரமாணம்? — இப்படி (இதிஹாஸஶ்ரேஷ்ட₂ம்) என்று ஸாரதமப்ரமாணத்தை ப்ரத₂மத்திலே உபாதா₃நம் பண்ணின வித்தால் ஸாரதம ப்ரமாண வேத்₃ய சரமஶேஷியாய். ஸம்ஸாரிகள் சிறையை விடுவிக்கைக்காக இக்கரைப்பட்டுச் சிறையிருந்தும், அவர்கள் வெஞ்சொல் பொறுத்தும். இன்சொல் சொல்வாரைத்தேடியும். ஆற்றாமை கரைபுரண்டும் பாரதந்த்ர்யத்தை நோக்கியும், ஸ்வஶக்தியைக் கைவிட்டும், ஶக்திமாந் பின்தொடரும்படியாயும், ஆஸுர ப்ரக்ருதிகளுக்கு ஹிதம் சொல்லியும். ததீ₃யர் வரக்கண்டு ஸத்தையைப் பெற்றும், தத்ஸ்பர்ஶமுள்ளது பெற்றுப் பாடாற்றியும், ததீ₃யவிக்₃ரஹமங்க₃ளாஶாஸநம் பண்ணியும், ததீ₃யருடன் ஸல்ல(லா)பித்துத் தாபமாறியும். ஸாபராத₄ரளவிலும் க்ருபாளுக்களாயும், அநந்யார்ஹராயும். அநந்யதை₃வராயும், அங்யபோ₄க₃ராயும் போரும் பரமாப்த க₄டகருடைய தன்னேற்றம் இப்ரப₃ந்த₄த்திலே ஆமூலசூட₃ம் ப்ரதா₄ந ப்ரமேயம் என்னுமிடம் தோற்ற முதலிலே பி₄ந்து₃ப்ரக்ஷேபம் செய்தருளுகிறார்”- என்று பிள்ளையருளிச்செய்வர். 5

6. இவையிரண்டாலும் புருஷகாரவைப₄வமும் உபாயவைப₄வமும் சொல்லிற்றாய்த்து .
7. அவ:- இவ்வேற்றமிரண்டின் ஊற்றத்தையருளிச்செய்கிறார் மேல் (இவையிரண்டாலுமித்யாதி₃யால்).

வ்யா: சிறையிருத்தல், தூதுபோகல் ஆகிற இவையிரண்டாலும், அபராத₄ ப₄யரிவ்ருத்தி ஹேதுபூ₄தமான புருஷகாரத்தின் த₃யாளுத்வாதி₃வைப₄வமும். ஸித்₃தோ₄பாயத்தினுடைய ஸுலப₄த்வாதி₃வைப₄வமும் ஹார்த₃மாகச் சொல்லிற்றாய்த்து. மஹாபா₄ரத, ராமாயணங்களை (இவையிரண்டாலும்) என்றருளிச்செய்வர் 6.

7. புருஷகாரமாம்போது– க்ருபையும், பாரதந்த்ர்யமும், அநந்யார்ஹத்வமும் வேணும்.

அவ – இந்தப் புருஷகாரம் கார்யகரமாம்போது வேண்டுவது ஏதேன்ன, க்ருபாதி₃கள் வேணும் என்கிறார் மேல் (புருஷகாரமாம் போது) இத்யாதி₃யால்.

வ்யா:-ஸ்வதந்த்ரோபாயத்தின் இச்சா2நுவிதா₄நம் பண்ணி, தத₃திஶயகரமாய்க்கொண்டு புருஷீகரிக்கும்போது. (ஆம்போது) என்றது- உப₄யஸம்ப₃ந்த₄மும், தத₃நுரூப்புருஷகாரத்வமும் அநாதி₃ யாயிருக்கச்செய்தேயும். தத்ஸ்வாதந்த்ர்ய விருத்₃த₄மான காலமன்றியே, க்ரூபாவிஶிஷ்ட ஸ்வாதந்த்ர்யம் கண்டு நிரோத₄மற்றுப்புருஷீகரிக்கும்போது-என்றபடி, பரது₃:க்கா₂ஸஹிஷ்ணுதாருபையான க்ருபையும், பராதீ₄நஸ்வரூபாதி₃மத்த்வமாகிற பாரதந்த்ரியமும், அந்யார்ஹத்வ யோக்யதா ராஹித்ய ரூபமான அநந்யார்ஹத்வமும் உப₄யஸம்ப₃ந்தா₄நுகு₃ணமாக அவஶ்யம் வேணுமென்கிறார். நிரபேக்ஷமான ஸ்வதந்த்ரவஸ்துவின் க்ருபையும், ஸர்வஸாதா₄ரணமான பாரதந்த்ரியமும், அதந்யார்ஹமான ஜ்ஞாநஶக்த்யாதி₃ ப₄க₃வத்₃ கு₃ணமும் புருஷகாரஹேதுவாகக் கூடாமையால், அந்யோந்யஸாபேக்ஷமான இவை மூன்றும் புருஷகார வஸ்துவுக்கே உள்ள தொன்றே. ஆஶ்ரயணோந்முக₂ர் து₃:க்க₂ம் பொறாமைக்கும். தத்₃க₄டகத்வம் ப₄க்₃நமாகாமல் ஸப₂லமாகைக்கும். க்ருபாதி₃மூன்றும் புருஷகாரத்துக்கபேக்ஷிதமிறே. இதில் பாரதந்த்ர்யாநந்யார்ஹத்வங்கள் ப₄க₃வந் நிரூபக வஸ்து ஸ்வரூப ஸ்வபா₄வமாய், க்ருபை நிரூபகஸ்வரூபத்தைப்பற்றி நின்று, சேதநனை விஷயீகரித்து, ஜீவபர க₄டகங்களாயிருக்கும். புருஷகாரஸ்வரூப ஸ்வபா₄வவத் தத் க்ருத்யமும் பராதீ₄நமுமாய், பரார்த்த₂முமாயிருக்குமிறே.

8. பிராட்டி முற்படப் பிரிந்தது, தன்னுடைய க்ருபையை வெளியிடுகைக்காக; நடுவிற் பிரிந்தது, பாரதந்த்ர்யத்தை வெளியிடுகைக்காக; அநந்தரம் பிரிந்தது, அநந்யார்ஹத்வத்தை வெளியிடுகைக்காக.
9. அவ:- இந்த க்ருபாதி,களின் புருஷகார ஹேதுத்வத்தை அநுஷ்டாக பேஷமாக மூதலிக்கிறார் மேல் ( பிராட்டி ) இத்யாதியால்.

வ்யா:-நித்யாநபாயிநியான பிராட்டி, ராவணாபஹ்ருதையாய் முற்படப் பெருமாளைப் பிரிந்து காட்டிற்று-”கார்யம் கருணமார்யேண ந கஶ்சிந்நாபராத்₄யதி” என்று, தன்னை நலிந்துபோந்த ராக்ஷஸிகளை, செருக்கனான திருவடியுடன் மன்றாடி, குற்றமே நற்றமாக நோக்கினபடியாலே, புருஷகார முக்₂யகாரணமான தன் க்ருபையை, ஸ்வாபராத₄பீத₄ரெல்லாரும் அறியும்படி வெளியிடுகைக்காக. இளையபெருமாளையிடுவித்துக் காட்டிலேவிட நடுவிற்பிரிந்தது.-“ந க₂ல்வத்₃யைவ ஸௌமித்ரே ஜீவிதம் ஜாஹ்நவீ ஜலே | த்யஜேயம் ராக₄வம் வம்ஶே ப₄ர்த்துர்மா பரிஹாஸ்யதி।।” என்று. கைவிட்ட

பெருமாள் நினைவைப் பின்சென்று அவரை விட்டிருந்தமையால், ஸ்வகார்யாநுகு₃ணமான பாரதந்த்ர்யத்தை து₃:ஸ்வதந்த்ரரும் அறியும்படி வெளியிடுகைக்காக. அஶ்வமேத₄ யாக₃த்திலே பெருமாள் திருமுன்பே பிறந்தகத்தைப்புக்கு, அநந்தரம் பிரிந்தது-“அநந்யா ராக₄வேணாஹம்” என்கிற ஸ்வவ்ருத்த்யநுரூபமான அநந்யார்ஹத்வத்தை அந்யார்ஹருமறியும்படி வெளியிடுகைக்காக. பிரிவுக்கு யோக்₃யதையற்றும் பிரிந்து காட்டிற்று-ஸ்வாஶ்ரயணத்தில் ருசி விளையும்படி ஸ்வஸ்வபா₄வவிஶேஷத்தை வெளியிடுகைக்காக- என்றபடி.

9. ஸம்ஶ்லேஷ விஶ்லேஷங்களிரண்டிலும் புருஷகாரத்வம் தோற்றும்.

9.அவ:- ஸம்ஶ்லேஷத₃ஶையிற்போல் விஶ்லேஷத₃ஶையிலும் புருஷகாரத்வம் தோற்றுமோ? என்ன. தோற்றும் என்கிறார் மேல் (ஸம்ஶ்லேஷ) இத்யாதி₃யால்.

வ்யா:- “ஸீதாமுவாச”,  ” மாழைமான் மடநோக்கி ” (பெரியதிரு 5-8-1) “தமேவ ஶரணங்க₃த: ” என்று லக்ஷ்மண குஹ காகாதி₃களுக்குப் புருஷகாரமானமை ஸம்ஶ்லேஷ தஶையில் தோற்றினாப்போலே. ராக்ஷஸீ குஶலவ பூ₄மிகளுக்கு அபராத₄ப₄ய நிவர்த்தக புருஷகாரமானமை விஶ்லேஷ த₃ஶையிலும் விஶத₃மாகத்தோற்றும். அத்த₃ஶையில் ததீ₃ய சித்த காலுஷ்யத்தை ஶமிப்பித்தமையுண்டிறே.

10. ஸம்ஶ்லேஷ த₃ஶையில் ஈஶ்வரனைத் திருத்தும் ; விஶ்லேஷ த₃ஶையில் சேதநனைத் திருத்தும்.
11. வ்யா :- தத்தத்₃த₃ஶைகளில் புருஷீகரிப்பிக்கும் ப்ரகாரம் ஏதென்ன. அவனைச் சிறாங்கிக்கும் ஸம்ஶ்லேஷத₃ஶையில் நியந்தாவான ஸ்வதந்த்ரனைத் திருத்தும்; தன்னாற்றாமைக்கிறையான விஶ்லேஷ த₃ஶையில் நியாம்யனான ஸ்வதந்த்ரனைத் திருத்தும். 10.
12. இருவரையும் திருத்துவதும் உபதேஶத்தாலே.

11 அவ:- எத்தாலே திருத்துவதென்ன, தத்தது₃சிதோபதேஶத்தாலே யென்கிறார்.

வ்யா:- “பிதேவ த்வத்ப்ரேயாந் ஐநநி பரிபூர்ணாக₃ஸி ஜநே ஹிதஸ்ரோதோவ்ருத்த்யா ப₄வதி ச கதா₃சித்கலுஷதீ₄:। கிமேதந்நிர்தோ₃ஷ: க இஹ ஜக₃தீதி த்வமுசிதைருபாயைர் விஸ்மார்ய ஸ்வஜநயஸி மாதா தத₃ஸி ந: ।।” என்று, சேதநன் பண்ணும் எண்ணிறந்த குற்றங்களைக் கண்டு ‘இவனை அடக்கவேணும்’ என்று ஹிதபு₃த்₃தி₄யாலே ஹிதைஷியானவன் சீற, கண்டாற்றத இவளும் ‘இச்சீற்றத்துக்கடியென்?’ என்ன, ‘இவன் தீரக்கழியப்பண்ணுகிற குற்றங்கள்’ என்ன. ‘இங்கு அதில்லாதாரார்’ என்ன, ‘குற்றவாளரைக் கைக்கொள்ளில் ஶாஸ்த்ரம் சிலுகிடாதோ’ என்ன, ‘குற்றம் கண்டு கைவிடில் க்ருபை குமரிராதோ’ என்ன. ‘இரண்டுங்குலையாமல் செய்யவடுப்பதென்?’ என்ன. ‘உம்முடைய ஶாஸ்த்ரமாயாதை₃யை விமுக₂ர் பக்கலிலும், க்ருபாகு₃ணத்தை அபி₄முக₂ர் பக்கலிலும் விப₄க்தமாக்கும்’ என்ன. அவனப்படிச் செய்யும்படி. ஈஶ்வரனையுபதேஶித்துத் திருத்தும்.

(மித்ரமௌபயிகம் கர்த்தும் ராம: ஸ்தா₂நம் பரீப்ஸதா।

வத₄ம் சாநிச்ச₂தா கோ₄ரம் த்வயாஸௌ புருஷர்ஷப₄:।।

 விதி₃தஸ்ஸ ஹி த₄ர்மஜ்ஞ: ஶரணாக₃தவத்ஸல:।

தேந மைத்ரீ ப₄வது தே யதி₃ ஜீவிதுமிச்ச₂ஸி।।)

 என்று, உனக்குக்காலூன்ற இடம் வேண்டில், குட்டிக் குலையாக அறுப்புண்ணா தொழியவேண்டில், பெருமாளுடன் தோழமை கொள்ள அடுக்கும். ஆநுகூல்யலேஶம் கண்டு கைக்கொள்ளும் ப்ரஸித்₃த₄ராய். ‘ப்ராதிகூல்யநிவ்ருத்தியேயமையும் கைக்கொள்ள’ என்னும் த₄ர்ம ஸூக்ஷ்மமறியுமவராய், தாமிருந்தவிடத்தையடைந்தவர்கள் குற்றம் நற்றமாகக்  கொள்ளுமவராய்க்காண் அவர் இருப்பது.  நீ குடி வாழவேண்டில் அவருடன் உறவுகொண்டு வாழ்ந்திடுவாயாக என்று க்ரூரசேதநனை உபதே₃ஶித்துத் திருத்தும் என்கிறார். 11.

12 உபதே₃ஶத்தாலே இருவருடையவும் கர்மபாரதந்தர்யம் குலையும்,

12. அவ:- இந்த உபதே₃ஶ த்₃வயத்தால் ப₂லித்தது இன்ன தென்கிறார் மேல் (உபதே₃ஶத்தாலே) இத்யாதி₃யால்.

வ்யா: “கர்த்தாவானவன் கர்மப₂லம் அநுப₄விக்க வேண்டாவோ? நாம் செய்வதென்” என்று கர்மத்தின் தலையிலே ஸ்வாதந்த்ர்யத்தைச் சுமத்தி மேல் நழுவுகிற ஈஶ்வரனுடைய கர்மபாரதந்த்ர்யமும்.-”கர்மமென்று ஒன்றுண்டோ ? தேவர் கற்பித்தவித்தனை யன்றோ. அசேதநமான இதுக்கு ப்ரேரகரும் ப₂லப்ரத₃ரும் வேறுண்டோ ? ஆன பின்பு மூச்சற்ற கர்மத்துக்கு ஒரு ஸ்வாதந்த்ர்யத்தைக் கற்பித்துப் பரதந்த்ரவஸ்துவைப் பாறடிக்கை உமக்குப் பழியாய்விடுங்காணும்; இவரைக்கைக்கொண்டருளீர்” என்னும் இவளுபதே₃ஶத்தாலே குலையும். அநாதி₃ காலமே பிடித்துப் பிறப்பிறப்பதாய்க்கொண்டு ஸ்வர்க்க₃ நரகங்களிலே சுழன்று அலைந்து அலைப்படுகிற முக்₃த₄ சேதநனுடைய அநாதி₃ கர்ம பாரதந்த்ர்யமும் – உன்னுடைய ஜ்ஞாத்ருத்வ நிப₃ந்த₄த கர்த்ருத்வமும், ப₄க₃வத₃தீ₄நமுமாய், தத்ப்ரேரிதமுமாய் வருகையால், அந்தக்கர்த்ருத்வமடியான கர்மமும் அப்படியிருக்குமத்தனையல்லது அதுக்கு ஸ்வாதந்த்ர்யக₃ந்த₄முமில்லை காண். ஆனபின்பு அவன் போ₄க₃ ரஸத்துக்கு உறுப்பாம்படி உன்னை ப₄க₃வதே₃க பரதந்த்ரனாக அநுஸந்தி₄த்து உஜ்ஜீவி’ என்னும் இவளுபதே₃ஶத்தாலே குலையும். 12.

13. உபதே₃ஶத்தாலே மீளாதபோது சேதநனை அருளாலே திருத்தும். ஈஶ்வரனை அழகாலே திருத்தும்.
14. அவ:- இவ்வுபதே₃ஶவிஶேஷம் ப₂லியாவிடில் ஸித்₃தோ₄பாய விஶேஷங்களாலே திருத்தும் என்கிறார் மேல்(உபதே₃ஶத்தால்) இத்யாதி₃யால்.

வ்யா:-உப₄பாநுகு₃ணமான உபதே₃ஶத்தால் உப₄ய பரதந்த்ரரும் மீளாதபோது, உபதே₃ஶம் கேளாமல் திமிரித்திரியும் தன் புத்ரனான  சேதநனை, வத்ஸலையான தன் மாத்ருத்வ நிப₃ந்த₄நமான அருளாலே ப₄க₃வத₃பி₄ முக₂னாம்படி திருத்தும்; ‘இவன் அபி₄முக₂னாய் உஜ்ஜீவிக்கவேணும்’ என்னும் இவளிரக்கம் இவனை அபி₄முகீ₃கரித்து உஜ்ஜீவிப்பிக்குமிறே. தன்னுபதே₃ஶத்தை மீறவல்ல ஸ்வதந்த்ர நியந்தாவான தன் வல்லப₄னை-ஆலோகாலாபாதி₃களின் அளவிறந்த அழகாலே பித்தேறி. அவன் ‘உனக்கென் செய்கேன்’ என்று நீர்ப்பண்டமான த₃ஶையிலே, ஓடமேற்றிக் கூலி கொள்வாரைப்போலே, ”இச்சேதநனை அங்கீ₃கரித்தருளவேணும்” என்று காட்டிக்கொடுத்து, தானே சிதகுரைக்கிலும், ”என்னடியார் அது செய்யார்” (பெரியாழ்திரு4-9-2) என்று அவன், தன்னையும் உதறிக் கைக்கொள்ளும்படி- திருத்தியருளும். போ₄க₃த₃ஶையில் திருப்பவளத்தில் கொடுக்கும் கர்ப்பூர நிகரமாகக் கைக்கொள்ளும்படி மெய்யான உபாயங்கொண்டிறே இவள் திருத்துவது. ஸ்வஸௌந்த₃ர்ய காருண்யரூப ஸித்₃தோ₄பாய ஸாமர்த்₂யம் காட்டவேணுமென்னுங் கருத்தைப் பின்சென்று உபதே₃ஶம் ஸப₂லமாகாமல் ஒழிகிறதித்தனை. ஸ்தநந்த₄யனையும் நாயகனையும் அணைத்துக்கொண்டு ஶயிக்குமாப்போலே போ₄க₃ க₄டகத்வங்கள் ஏககாலத்திலே க₄டிக்கையால் போ₄க₃புருஷகாரவிச்சே₂த₃ம் வருமென்று ஶங்கிக்க வேண்டா.

14. அறியாத அர்த்தங்களையடைய அறிவித்து, ஆசார்ய க்ருத்யத்தையும், புருஷகார க்ருத்யத்தையும், உபாய க்ருத்யத்தையும் தானே ஏறிட்டுக் கொள்ளுகையாலே மஹாபா₄ரதத்தில் உபாயவைப₄வ(மு)ம் சொல்லிற்றாய்த்து.
15. அவ:- கீழ் (மஹாபா₄ரதத்தால்) (வா 5) என்று ப்ரஸ்துதமான உபாயவைப₄வஹேதுக்களை அருளிச்செய்கிறார் மேல் (அறியாத) இத்யாதி₃யால்.

வ்யா:-அர்ஜுநன் முன்பு கேட்டறியாத தத்வவிவேகாதி₃யாய் ப்ரபத்த்யந்தமான ஷட்கத்ரயார்த்த₂ங்களை – ஒன்றும் நழுவாதபடி “கரிஷ்யே வசநம் தவ”  என்று துணிந்து நிற்கும்படி விஶதமாக அறிவித்து, அஜ்ஞாத ஜ்ஞாபநமான ஆசார்ய க்ருத்யத்தையும். அபராத₄ ப₄யநிவர்த்தகமான க₄டகத்வமாகிற புருஷகார க்ருத்யத்தையும். இஷ்டாநிஷ்ட ப்ராப்தி பரிஹாரகத்வமாகிற உபாய க்ருத்யத்தையும், நிரங்குஶஸ்வாதந்த்ரனாய், நிரபேஷோபாயமாய். நித்யோபேயமான தான் வலிய ஏறிட்டுக் கொள்ளுகையாலே உபாய ப்ரபா₄வபரமான மஹாபா₄ரதத்தால் ஸித்₃தோ₄பாய வைப₄வமும் சொல்லித் தலைக்கட்டிற்று என்கிறார். உபதே₃ஷ்டாவான ஸ்வாசார்ய பரதந்த்ரனுடைய க்ருத்யத்தை. உபதே₃ஶ விஷயபூ₄தனாய் ஆசார்ய பாரதந்த்ர்ய யோக்₃யதையற்ற தானே செய்கையாலும். ஸ்வவிஶேஷண க்ருத்யமான க₄டகத்வத்தை விஶேஷ்யமான தானே செய்கையாலும், நித்யோபேயமாயிருக்க, உபாயத்தின் காதா₃சித்க க்ருத்யத்தைத் தானே செய்கையாலும் மூன்றையும் ஏறிட்டுக் கொண்டது என்னலாமிறே. கீ₃தோபநிஷத் ஸாரத்தை உபதே₃ஶிக்கையாலும், “மாம் ஶரணம் வ்ரஜ” என்று தன்னைப் பற்றுவிக்கையாலும், விரோதி₄ நிவ்ருத்தி பூர்வகப₂லஸித்₃தி₄யைப் பண்ணிக்கொடுக்கையாலும், இவற்றை ஏறிட்டுக் கொண்டமை காணலாமிறே. (பக்கம் 251ல் தொடரும்)

ஆசார்யத்வம் ஸ்வகு₃ணமாயிருக்க ஏறிட்டுக்கொள்ளுகையாவது.– அத்யந்த ஸுலபா₄வதாரத்தில் செய்யும் க்ருத்யத்தைப் பரத்வ ஸௌலப்₄ய க்லுப்தமான அவதாரத்திலே செய்த மாத்ரத்தைப் பற்ற- என்றேகொள்ள வேணும் இவன்கார்யம் தானே செய்யவல்ல ஶக்தனுமாய் ப்ராப்தனுமாயிருந்தானேயாகிலும். இவன் ஸ்வாபராத₄ பீ₄தனாய்த் தளும்புகிறவளவிலும், இவனை “அஞ்சேல்” என்று. அவனை முகம் கொண்டு, வணக்கிச் சேர்ப்பிக்கும் புருஷகாரம் வேண்டுகையாலும். “அத்தை முன்னிட்டே உபாயமாகக் கடவோம்” என்று நித்ய நியத ஸங்கல்பத்தாலும். “மாம்” என்கிற விடத்துப் புருஷகார விஶிஷ்டமேயாகிலும், தோன்றி நின்று புருஷீகரி(ப்பி)க்கக் காணாமையாலும், தத்ஸாபேக்ஷனுமாய் தத் க்ருத்யத்தை ஏறிட்டுக்கொண்டான் என்னவும் தட்டில்லை. “உபாயோபேயத்வே ததி₃ஹ தவ தத்வம் ந து கு₃ணௌ ” என்று உபேயத்வம்போலே உபாயத்வமும் ஸ்வதஸ்ஸித்₃த₄மாய். தத்க்ருதயமும் ஸ்வக்ருத்யமாயிருந்ததேயாகிலும். உபாயாந்தரங்கள் உபாயமாகத் தான் உபேயமானாப்போலன்றியே, கருமுகைமாலையைச் சும்மாடாக்குவாரைப்போலே செயலறுதியாலே உபேயமான தானே உபாயமாய், ஆகந்து₃கதத்க்ருத்யமும் செய்யவேண்டினமை யைப்பற்ற ‘ஏறிட்டுக்கொண்டான்’ என்னலாமிறே. “அநாதி₃ ஸங்கல்ப ஸித்₃த₄மான உபாயக்ருத்யத்தை “மோக்ஷயிஷ்யாமி” என்று மீண்டும் ஸங்கல்பிக்கிற இத்தைப்பற்ற ஏறிட்டுக்கொண்டது என்கிறார்” என்றும் அருளிச்செய்வர். ஆக. ஸித்₃தோ₄பாயமான தானே அஜ்ஞாதஜ்ஞாபகனுமாய் க₄டகனுமாகவற்று என்னும் உபாயவைப₄வமும் மஹாபா₄ரததாத்பர்யம் என்றதாய்த்து என்கிறார்.

15. புருஷகாரத்துக்கும் உபாயத்துக்கும் வைப₄வமாவது–தோ₃ஷத்தையும் கு₃ணஹாநியையும் பார்த்து உபேக்ஷியாதவளவன்றிக்கே, அங்கீ₃காரத்துக்கு அவைதன்னையே பச்சையாக்குகை.
16. அவ:- கீழ்ச்சொன்ன வைப₄வம் போலன்றியே. உப₄ய ஸாதா₄ரணமான வைப₄வ விஶேஷத்தை அருளிச்செய்கிறார் மேல் (புருஷகாரத்துக்கும்) இத்யாதி₃யால்.

வ்யா:- ஈத்₃ருஶ வைப₄வமுடைய உபாய பூர்வபா₄வியான புருஷகாரத்துக்கும், தத்பூர்வக நிரபேஷோபாயத்துக்கும் ஸாதா₄ரண வைப₄வமாவது-ஆஶ்ரயணேந்முக₂னுடைய அநாதி₃காலார்ஜிதமான அக்ருத்ய கரணதி₃ தோ₃ஷத்தையும். நிர்தோ₃ஷ ப்ரமாண ப்ரமாதாக்கள் சொல்லிற்றுச் செய்யாமையாகிற கு₃ணஹாநியையும் முழுநோக்குச் செய்து. ” தோ₃ஷ தூ₃ஷிதனாய் நாஸ்திகனான இவனைக்கொண்டு கார்யமென்? ” என்று உபேக்ஷியாதே. கருணையாலே காணாக்கண்ணிட்டு அங்கீ₃கரிக்குமளவன்றிக்கே, இவனைச் சேர்ப்பித்துக் கைக்கொள்ளுகையாகிற ஸ்வஸ்வாங்கீ₃காரத்துக்கு உபேக்ஷாகாரணங்களாய் காழ்ப்பேறின தோ₃ஷகு₃ணஹாநிகளாகிற அவைதன்னையே, முகமலர்ந்து அங்கீ₃கரிக்கைக்கடியான பச்சையாக்குகையாய்த்து. சிறையிருக்கை, க்ருபாதி கு₃ணங்களை வெளியிடுகை. த₃ஶாவிபா₄க₃மறப் புருஷீகரிக்கை. உப₄யரையும் ஸ்வவஶமாக்குகை – புருஷகார வைப₄வமென்றும். தூதுபோகை, ஆரோபிதங்களான உபதே₃ஷ்ட்ருத்வ க₄டகத்வமுடையனாகை, உபேயமான தான் உபாயமாகை-உபாயவைப₄வமென்றும் கீழ்ச்சொன்ன அஸாதா₄ரண வைப₄வத்தைப் பகல்விளக்குப்படுத்தும் உப₄ய ஸாதா₄ரணவைப₄வமிறேயிது. ஶக்யமானவற்றைச் செய்கையிறே கீழில் வைப₄வம். து₃ஸ்ஸ்வபா₄வங்களை ஸுஸ்வபா₄வங்களாகவே விரும்பி மேல்விழவேண்டும் அருமையுள்ள வைப₄வமிறே இது. 15.

16. இரண்டும், இரண்டுங்குலையவேணும் என்றிருக்கில் இரண்டுக்கும் இரண்டும் உண்டாய்த்ததாம்.16.

அவ: இந்தப் புருஷகாரோபாயங்கள். வைஷம்யாதி₃ பரிஹாரார்த்த₂மாக தோ₃ஷாத்₃யபி₄ஸந்தி₄ விராமமாத்ரத்தைப் பார்த்து இவனை அங்கீ₃கரிக்க வேண்டாவோ? என்ன. அப்படிச் செய்யில் அவை அவர்களுக்கேயாய்விடும் என்கிறார் மேல் ( இரண்டும்) இத்யாதி₃யால்.

வ்யா:-தோ₃ஷ கு₃ணஹாநிகள் பச்சையாகச் சேதநனை அங்கீ₃கரிக்கும் புருஷகாரமும் உபாயமும். ஸ்வஸ்வாங்கீ₃காரவேளையில் அந்த தோ₃ஷ கு₃ணஹாநிகள் இரண்டின் அபி₄ஸந்தி₄ குலைய வேணும் என்றிருக்கில் இப்படி, நினைக்கில் ஸம்ப₃ந்த₄த்தை அழிய மாறுகிற புருஷகாரத்துக்கும். உபாயத்துக்கும். அபி₄முக₂ சேதநக₃த தோ₃ஷ கு₃ணஹாநிகளிரண்டும் அப்போதே உண்டாய்த்ததாம். இந்த “யதி₃” ஶப்₃த₃ம் யதா₂ஸ்மரண விபர்யயஸூசகம். அக₄டித க₄டநாரூடவ்யதிரேகார்த்த₂ம்.புத்ரனை அநீதியிலே கைவளரவிடுகை மாதாபிதாக்கள் குற்றமாமாப்போலவும். த₄ர்மமழுக்கு த₄ர்மியதாமாப் போலவும் – இத்தலையில் தோ₃ஷகு₃ணஹாநி ஸத்₃பா₄வவ்ருத்₃தி₄கள் புருஷகாரோபாயங்களின் லீலா ரஸாபேக்ஷையாலும், தத₃நுகு₃ண உபேக்ஷையாலும் வருகையால் அவை அவர்களுக்கே என்னலாமிறே. ஸம்ப₃ந்த₄ வாத்ஸல்யஹாநி வருகையிறே அவர்களுக்கு தோ₃ஷகு₃ணஹாநிகள் உண்டாகையாகிறது.16.

17. இரண்டும் குலைந்தது என்றிருக்கில் இத்தலைக்கு இரண்டும் உண்டாய்த்ததாம்.
18. அபி₄முக₂னான தோ₃ஷகு₃ணஹாநிபூர்ண சேதநன்அநாதி₃யே பிடித்து அபி₄வ்ருத்₃த₄மாய் வருகிற தோ₃ஷகு₃ண ஹாநிகள் இரண்டும், ஸ்வாநுஷ்டா₂நாஸ்திக்யங்களாலே நமக்குக் கட்டுக்குலைந்து போய்த்து என்று நிர்ப₄ரனாய் இறுமாந்திருக்கில், அவைபடியற்றது என்று க₃ர்வித்திருக்கிற இத்தலைக்கு. ஸாபேக்ஷ புருஷகாரோபாயங்களைப்பற்ற (அடியறத்?) தேடின அந்த தோ₃ஷ கு₃ணஹாநிகள் இரண்டும் பழையபடியே நிலைநிற்க உண்டாய்த்ததாம் என்கிறார். இனி இவன் ஸ்வயத்நத்தாலே அவை குலைந்ததென்றிருக்கை-தது₃ப₄யோபேக்ஷைக்கு அடியாகையாலே அபி₄வ்ருத்₃த₄மாகாதிராதிறே.

ஆக, ”தோ₃ஷாதி₃களுக்கு இசைந்தவனே ஆஶ்ரயணாதி₄காரி; அவற்றை விரும்புமவர்களே புருஷகாரோபாயபூ₄தர்; தோ₃ஷாதி₃ விராமாபேக்ஷை-உபாய பூர்வபா₄வியான புருஷகாரத்துக்கு முற்பட்டு, பஶ்சாத்₃பா₄வியான உபாயத்துக்குப் பிற்படும். அதடியாக தோ₃ஷாதி₃கள் உண்டாகை – தத்ஸத்தா காரணமான உபாயத்துக்கு முற்பட்டு, தத்வ்ருத்₃தி₄ காரணமான புருஷகாரத்துக்குப் பிற்படும் : ப்ரவர்த்தகரான ஶக்தரே நிவர்த்தகர்; அப்ரவர்த்தகரான அஶக்தர் நிவர்த்தகராகமாட்டார்” என்றதாய்த்து. இதில் ஆஶ்ரயண விரோதி₄நிவர்த்தகத்வ மாத்ரத்திலே புருஷகாரத்துக்கு அந்வயமுண்டத்தனை. ப்ராப்தி விரோதி₄நிவர்த்தகத்வம் உபாயத்துக்கே உள்ள தொன்றிறே. சேதநனே கர்மப்ரவர்த்தகனாயிருக்க, ஈஶ்வரனைக் கர்மப்ரவர்த்தகன் என்கிறது. தத்காரயித்ருத்வத்தைப் பற்றவித்தனை. ”ஏஷ ஹ்யேவ ஸாது₄ கர்ம காரயதி; ஏஷ ஹ்யேவ அஸாது₄ கர்மகாரயதி” என்னா நின்றதிறே. 17

18. ராக்ஷஸிகள் தோ₃ஷம் ப்ரஸித்₃த₄ம்.
19. அவ:- இந்தப் புருஷகாரோபாயங்கள் தோ₃ஷாதி₃களைப் பச்சையாக அங்கீ₃கரித்த இடங்களைக் காட்டுகிறார் மேல் (ராக்ஷஸிகள்) இத்யாதி₃யால்.

வ்யா:-க்ரூர கர்மஜந்மங்களுடையராகையாலே ராக்ஷஸிகளுக்கு தோ₃ஷமுண்டென்னுமிடம் ஸுப்ரஸித்₃த₄ம். தோ₃ஷமுள்ளவிடத்தில் கு₃ணஹாநியுமுண்டிறே. த்ரிஜடை தொடக்கமானார் விலக்க விலக்க நலிந்து போந்தமையால் அதில்லாமையில்லையிறே. இப்படி, தோ₃ஷாதி₃ து₃ஷ்டைகளான ராக்ஷஸிகளை, அதுவே பச்சையாகப் புருஷகாரம் அங்கீ₃கரித்தமை காட்டப்பட்டது. 18.

19. ஜிதேந்த்₃ரியரில் தலைவனாய், ஆஸ்திகாக்₃ரேஸரனாய், “கோஶவஸ்யாத்மா” என்று க்ருஷ்ணனுக்கு தா₄ரகனாயிருக்கிற அர்ஜுநனுக்கு தோ₃ஷம் ஏதென்னில்; ப₃ந்து₄க்கள் பக்கல் ஸ்நேஹமும், காருண்யமும், வத₄பீ₄தியும்.
20. த்₃ரௌபதீ₃ பரிப₄வம் கண்டிருந்தது க்ருஷ்ணாபி₄ப்ராயத்தாலே ப்ரதா₄ந தோ₃ஷம்.

21 பாண்ட₃வர்களையும் நிரஸிக்க ப்ராப்தமாயிருக்க, வைத்தது – த்ரௌபதி₃ யுடைய மங்கள ஸூத்ரத்துக்காக.

19. 20. 21. அவ:- ‘ஆகில், உபாயபூ₄தனான க்ருஷ்ணன், தோ₃ஷாதி₃கள் பச்சையாக அங்கீ₃கரிக்கக்கூடாது’ என்று ஶங்கித்துப் பரிஹரிக்கிறார் மேல் (ஜிதேந்த்₃ரியரில்) இத்யாதி₃யால்.

வ்யா: ஊர்வஶி மேல்விழ, முறைகூற வல்லவனாய்க்கொண்டு ஜிதேந்த்₃ரியர்க்கு முக்₂யனாகையால் தோ₃ஷப்ரஸங்க₃மில்லை; “ஶிஷ்யஸ் தேऽஹம் ஶாதி₄ மாம் த்வாம் ப்ரபந்நம்” என்று, க்ருஷ்ணன் அருளிச்செய்ததே ப்ரமாணமென்று ஆஸ்திக்யமுடையனாய்க் கொண்டு ப்ராமாணிகர்க்கு முன்நடக்குமவனாகையாலே கு₃ணஹாநி ப்ரஸங்க₃மில்லை; “அர்ஜுந: கேஶவஸ்யாத்மா க்ருஷ்ணஶ்சாத்மா கிரீடின: । அர்ஜுநே ச ஜயோ நித்யம் க்ருஷ்ணே கீர்த்திஶ்ச ஶாஶ்வதி।।” என்று நிர்தோ₃ஷத்வகரனாய் ஸர்வதா₄ரகனான க்ருஷ்ணனுக்கு தா₄ரகன் என்னும்படி அபி₄மதனான அர்ஜுனுக்கு தோ₃ஷாதி₃ ஸத்₃பா₄வ ஶங்கையும் கூடாமையால் ப்ரஸஜ்ஜ்ய ப்ரதிஷேதி₄க்கப்படும் தோ₃ஷாதி₃ ஏதென்னில் என்று ஶங்கித்து- “அஸ்தா₂ந ஸ்நேஹ காருண்ய த₄ர்மாத₄ர்மாதியாऽऽகுலம்। பார்த்த₂ம் ப்ரபந்ந முத்₃தி₃ஶ்ய ஶாஸ்த்ராவதரணம் க்ருதம்।।” என்று ப்ராக்ருத ப₃ந்து₄க்கள்பக்கல் அஸ்தா₂நேயுண்டான முன்பில்லாததொரு ஸ்நேஹமும், பஶ்வலாம்ப₄நத்திற்போல் அவர்கள்பக்கல் அஸ்தா₂நேயுண்டான ஹிம்ஸாऽஹத்வரூப காருண்யமும், ஸ்வவர்ண த₄ர்மமாய்க்கொண்டு ப்ராப்தமான ப₃ந்து₄வத₄ரூப த₄ர்மத்தில் அத₄ர்ம பு₃த்₃த்₄யா வந்த பீ₄தியும், “ரக்ஷ மாம் ஶரணாக₃தாம்” என்று ஶரணாக₃தையான த்₃ரௌபதி3யை ஶத்ருக்கள் பரிப₄விக்கிற பரிப₄வத்தைக்கண்டும், ஸாமாந்ய த₄ர்மஹாநியைப்பார்த்து உதா₃ஸீநித்துப் பொறுத்திருந்ததும் இவையெல்லாம் தோ₃ஷமிறே: இதில் ஶரணாக₃தையின் பரிப₄வம் கண்டிருந்ததொன்றுமே. ஶரணாக₃த வத்ஸலனான க்ருஷ்ணனுடைய “நம்மை நினைத்துக் கூப்பிடுகிற அப₃லையின் பரிப₄வத்தைக் கண்டு ஆறியிருக்கவல்ல நிர்க்₄ருணனான பாபிஷ்ட₂னன்றோ இவன்” என்னும் அபி₄ப்ராயத்தாலே பரித்யாக₃ ஹேதுவான ப்ரதா₄ந தோ₃ஷம்; அஸ்தா₂ந ஸ்நேஹகாருண்யாதி₃கள் இவனுக்கு ப்ரதா₄நதோ₃ஷமன்று-என்று பரிஹரிக்கிறார்.

இத்தனை தோ₃ஷமுள்ள விடத்து கு₃ணஹாநியுமுண்டிறே. “அநாஶிநோऽப்ரமேயஸ்ய தஸ்மாத்₃ யுத்₄யஸ்வ பா₄ரத” என்றருளிச்செய்தபோதே ”கரிஷ்யே வசநம் தவ” என்றிசைந்து யுத்₃தோ₄த்₃யுக்தனாகாதே, பதினெட்டுச் சொல்லி இசைவிக்க வேண்டுகையால். கு₃ணஹாநியுமுண்டென்னுமிடம் ஸுஸ்பஷ்டம். ப₃ந்து₄ ஸ்நேஹாதி₃கள் மூன்றும் ஸ்வவர்ணதோ₃ஷம். த்₃ரௌபதி₃ பரிப₄வம் கண்டிருந்தது ஸ்வரூபதோ₃ஷம். அது ப்ராயஶ்சித்த விநாஶ்யம்; இது அவிநாஶ்யம். அது ஸ்தூ₂லதர்ஶிகள் காணும் தோ₃ஷம்: இது ஸூக்ஷ்மதர்ஶிகள் காணும் தோ₃ஷம். ஆகையால் இதுவே ப்ரதா₄நதோ₃ஷம்.

(21) இப்படி ஶரணாக₃தையின் பரிப₄வங்கண்டு கைவிட்டிருந்த பாண்ட₃வர்களையும். அவளைப் பரிப₄வித்த கௌரவாதி₃களோ டொக்க பிரணிக்க ப்ராப்தியுண்டாயிருக்க, தலையையறாமல் வைத்தது. ஶரணாக₃டிதையானவள் கழுத்தை மங்களஸுத்ர விரஹிதமாகக் காணமாட்டாமையாலே -என்கிறார். “ஶரணாக₃தாம்” என்ற நாக்கு வேரூன்றின கழுத்துக்கு ஒரு கு₃ணஹாநி வரக்காண மாட்டானே. இத்தால், பா₄க₃வதர்களைப் பரிப₄பவித்தவர்களோடு அது கண்டிருந்தவர்களோடு வாசியற வத்₄யர் என்றும். அவர்களுமுட்பட பா₄க₃வத ஸம்ப₃ந்த₄முண்டாகவே ப₄க₃வத₃நுக்ரஹ விஷயமாவர்கள் என்றும் சொல்லிற்றுய்த்து. 19. 20. 21.

22. அர்ஜுநனுக்கு தூ₃த்ய ஸாரத்₂யங்கள் பண்ணிற்றும், ப்ரபத்த்யுபதேஶம் பண்ணிற்றும் இவளுக்காக

22.அவ :-ஆகில் இப்படி நிரஸநீயனான இவனுக்கு இழிதொழில் செய்து கோ₃ப்யத்தை வெளியிட்டதும், ஶரணாக₃தையின் கார்யம் தலைக்கட்டுகைக்காக என்கிறார்மேல். (அர்ஜுநனுக்கு ) இத்யாதி₃யால்.

வ்யா:-பா₄க₃வதையின் பரிப₄வம் கண்டிருந்த தண்ணியனான அர்ஜுநனுக்கு, தண்ணிய தொழிலான தூ₃த்ய ஸாரத்₂யங்களைக் கூசாமல் பண்ணிற்றும். பரமஸத்வ நிஷ்ட₂ர்க்கு அஷட்கர்ணமாக உபதேஶிக்கப்படும் சரமோபாயமான ப்ரபத்தியைப் பூசல்களரியிலே உபதே₃ஶித்ததும், ப்ரபந்நையான இந்த த்₃ரௌபதி₃ குழல் முடிப்பிக்கைக்காக, க₄டகன் போலத் தூதுபோய்ப் பூசல் விளைத்து,  இவன் ஸாரதி₂ போல இருந்து அவள் மநோரத₂த்தை நடத்தியும். ப்ரவ்ருத்தியிலே மூளும்படி நிவ்ருத்த்யுபாயோபதே₃ஶம் பண்ணியும், ஶரணாக₃தையின் அபேக்ஷையைத் தலைக்கட்டினானிறே. ஆகவிப்படி, தோ₃ஷகு₃ணஹாநிகள் பாராமல் அர்ஜுநனை ரக்ஷிக்கை யாலே, உபாயமும் அவை பச்சையாகக் கொள்ளும் என்னுமிடம் ஸுப்ரஸித்₃த₄மென்றதாய்த்து.

ஆக இப்ரகரணத்தால், தன்னைப் பேணாமே புருஷீகரித்தும் தது₃பயோகி₃ கு₃ணங்களை ப்ரகாஶிப்பித்தும், அங்குணமாக சேதநேஶ்வரர்களை ஶிக்ஷித்து வஶீகரித்தும். சேதநதோ₃ஷாதி₃களை விரும்பும் புருஷகாரவைப₄வம் சொல்லப்பட்டது. இதில் உபாய வைப₄வபரமாய் வந்தவிடம். ப்ரதா₄ந ப்ரமேயமான புருவகார வைப₄வஶேஷமாயிருக்கும். 22.

 ‘ஆய்‘ அருளிய ஸ்ரீவசநபூ₄ஷண வ்யாக்₂யாநத்தில்

ப்ரத₂ம ப்ரகரணம் ஸமாப்தம்.

ஜநந்யாசார்யர் திருவடிகளே ஶரணம்.