7. புருஷகாரமாம்போது– க்ருபையும், பாரதந்த்ர்யமும், அநந்யார்ஹத்வமும் வேணும்.

“புருஷகாரவைபவமும்” (வா. 6) இத்யாதி₃க்கும், “புருஷகாரமாம்போது” (வா. 7) இத்யாதி₃க்கும் सङ्ग्रहविस्तररूपत्वाभ्यां पेटिका-ஸங்க₃தியைத் திருவுள்ளம் பற்றி அருளிச்செய்கிறார் (அநந்தரம்) இத்யாதி₃ अनन्तरपूर्ववाक्यसङ्गति-யையருளிச்செய்கிறார் ( ப்ரத₂மத்திலே ) இத்யாதி₃நா. (அவஶ்யாபேக்ஷிதேதி)-पुरुषकारत्वे स्वरूपोपयोगित्वफलोपयोगित्वाभ्यां पुरुषकारत्व-த்துக்கு நியதோபகாரகமான என்றபடி. இத்தால். उपजीव्योपजीवकभाव-ம் ஸங்க₃தியென்று வ்யஞ்ஜிதம். (கு₃ணங்களை )-स्वाश्रयोत्कर्षावह-மாய். उपादेयतम-முமான த₄ர்மங்களை.

“புருஷகாரமாம்போது” என்று “புருஷகாரமாம் காலத்தில்” என்று தோற்றுமாய். அத்தை வ்யாவர்த்திக்கிறார் ( புருஷகாரமாமிடத்தில் என்றபடி ) என்று. पुरुषकारत्व-த்துக்கு என்று पर्यवसितम् “परदु:खानिराचिकीर्षा कृपा” என்று சிலர் பக்ஷம். அது கூடாது. க்ருபாதி₃ ஶப்₃த₃ங்களுக்கு  லக்ஷணை ப்ரஸங்கி₃க்கையாலும். ஶரீராதி₃ஶப்₃த₃ங்களிலும் இப்படி லக்ஷணையாய். जगच्छरीरत्वाद्यसिद्धप्रसङ्ग-ம் வருகையாலும், कर्ममूलकत्व-மில்லாமையாலே हेयप्रसङ्ग-மில்லாமையாலும். “स एकाकि न रमेत” என்று எம்பெருமானுக்கு அரதியை ஶ்ருதியே சொல்லுகையாலும். “व्यसनेषु मनुष्याणां” என்று கு₃ணப்ரகரணத்தில் படி₂தமாகையாலும், ஸம்ப₃ந்த₄ நிப₃ந்த₄நமான परदु:खाधीनदु:ख-ம் கு₃ணமாகையாலும். “पर्युत्सुको भवति यत्सुखितोऽपि जन्तु:” என்று அந்த து₃:க்க₂ம் सुखित्वप्रतिबन्ध्य-மல்லாமையாலும், பா₄ஷ்யகாரர் “परदु:खासहिष्णुतादया” என்று த₃யாஸ்வரூபத்தை நிர்வசிக்கையாலும், समानसंवित्संवेद्यतया परदु:ख-த்திலே  भगवदसह्यत्वं லபி₄க்கையாலே  प्रतिकूलतया वेदनीयत्वं ஸித்₃த₄மாகையாலும். “कथमन्यथा परदु:खदु:खित्वादयोऽस्य गुणा: स्यु:” என்று ப₄ட்டரருளிச் செய்கையாலும், “ஆவாவென்றாராய்ந்தருள்” (திருப்பாவை-8) என்று த3யையினுடைய परदु:खदु:खित्वरूपताव्यञ्जक-மான அநுகார நிர்தே₃ஶங்கள் பலவுமிருக்கையாலும், परदु:खदु:खित्व-மான परदु:खासहिष्णुत्व-மே த₃யையாகக்கடவது.” என்று திருவுள்ளம் பற்றி அருளிச்செய்கிறார் (க்ருபையாவது பரது₃:க்கா₂ஸஹிஷ்ணுத்வம்) என்று . க்ருபாதி₃களுடைய புருஷகாரக்வோபகாரகத்வத்தை த₃ர்ஶிப்பிக்கிறார் (இவை புருஷ காரத்வத்துக்கு) இத்யாதி₃நா. ( யத்நம் பண்ணுகைக்கு ) என்றவித்தால் स्वरूपोपयोगित्वं लब्धम् (அநுவர்த்தநத்தாலே) ப்ரீதிஜநக வ்யாபாரத்தாலே. (வஶீகரிக்க வேண்டுகையாலே) என்றவித்தால் फलोपयोगित्वं लब्धम् . (சொன்னபடி அவன் செய்கைக்கு) என்றவித்தாலும் फलोपयोगित्वं लब्धम् க்ருபை ஸ்வரூபோபயோகி₃நீ. பாரதந்த்ர்யாநந்யார்ஹத்வங்கள் वशीकार-तत्पूर्वकयथोक्तकरण-ங்களாகிற ப₂லோபயோகி₃களென்றபடி.

( இரண்டுக்கும் கடவனாய் )- இரண்டுக்கும் அர்ஹனாய். (நிறுத்து)- इयत्तयाபரிச்சே₂தி₃த்து. (அறுத்து)-ईदृशतया பரிச்சே₂தி₃த்து. (தீத்துமவனாகையாலே)-பு₄ஜிப்பிக்குமவனாகையாலே. (ஸ்வாதந்தர்யத்தாலே)-इच्छायां सत्यां अनिवार्यत्व-த்தாலே. (அமுக்குண்டு)-அபி₄பூ₄தமாய். (ஓரோ த₃ஶைகளிலே) कादाचित्क-மாக. (அநுக்₃ரஹைகஶீலை)- “अनुग्रह: एक एव शीलंस्वभावो यस्यास्सा अनुग्रहैकशीला ” ஏகஶப்₃த₃ம் निग्रहव्युदासक-ம். शीलशब्द-ம் அநுக்₃ரஹத்தினுடைய कादाचित्कत्वव्युदासकம். இங்கே “अनुग्रहपरामृद्धिम्” என்கிற திருநாமம் விவக்ஷிதம்.

( வேறொன்றால் ) – ஸ்வாதந்தர்யத்தால். ( அபி₄ப₄வம் )அப்ரகாஶம். இத்தால், कादाचित्कोद्भवவத்தான ஈஶ்வர க்ருபையைக்காட்டில், नित्योद्भूतत्वं பிராட்டிக்ருபைக்கு விஶேஷமென்று ஸித்₃த₄ம். (கரையழிந்து)-உத்₃வேலமாய்; ஸ்வாதந்த்ர்யமாகிற கரையின்றிக்கேயென்றபடி. “அநுக்₃ரஹபராம்” என்கிற ஸமாக்₂யைக்கு உபோத்₃ப₃லகமான லிங்க₃த்தை அருளிச்செய்கிறார் (ஸம்ப₃ந்த₄த்தில்) இத்யாதி₃நா 1. எம்பெருமானோட்டை ஸம்ப₃ந்த₄மான பித்ருத்வத்தைக் காட்டில், இவளோட்டை ஸம்ப₃ந்த₄மான மாத்ருத்வத்துக் குண்டான உத்கர்ஷம் போலேயாய்த்து எம்பெருமானுடைய பித்ருத்வாநுகு₃ண க்ருபையைக்காட்டில். இவளுடைய மாத்ருத்வாநுகு₃ண க்ருபைக்கு உத்கர்ஷமென்றபடி. “अनुग्रहपराम् ” என்கிற ஸமாக்₂யை मातृत्वस्वरूपवस्तुसामर्थ्यानुगृही-தை யென்றபடி. 2. यद्वा ( ஸம்ப₃ந்த₄த்தில்) இத்யாதி₃க்கு “माता पिता भ्राता” என்று சொல்லப்பட்ட எம்பெருமாநுடைய மாத்ருத்வரூப ஸம்ப₃ந்த₄த்திற்காட்டில், “त्वं माता” என்று சொல்லப்பட்ட இவளுடைய மாத்ருத்வத்துக் குண்டான निरुपाधिकस्त्रीत्वसहकृतत्व-மாகிற வைலக்ஷண்யம் போலேயாய்த்து தத்க்ருபையிற்காட்டில் இவள் க்ருபைக் குண்டான नित्यनिरवधिकोद्भूतत्वமாகிற வைலக்ஷண்யமென்று பொருளாகவுமாம். விபரீத லிங்க₃முமில்லையென்கிறார் (இப்படியிருக்கையாலே) இத்யாதி₃நா. अनुद्भूतदयाद्युद्भावकपुरुषकारसापेक्षत्वे नित्योद्भूतदयादिमत्त्व-ம் व्याहत-மாம். அப்படி. ஈஶ்வர விஷயத்தில் पुरुषकारान्तरग्राहक புருஷகாரபூ₄தையான இவள் விஷயத்தில், प्रमाणोपपत्त्यनुष्ठान-ங்களில்லாமையாலே. இவள் த₃யை நித்யோத்₃பூ₄தையாயிருக்குமென்றபடி.

இப்படி. புருஷகாரத்வாபேக்ஷித க்ருபா விஷயத்தில் வரும் ईश्वरकृपानिर्विशेषत्वव्यामोह-த்தை லிங்க₃ ஸமாக்₂யைகளாலே ஶமிப்பித்து, तदपेक्षितங்களான भगवत्पारतन्त्र्यभगवदनन्यार्हत्व-ங்கள்விஷயமாக வரும் ऐच्छिकत्वव्यामोह-த்தை ஶமிப்பிக்கிறார் (ஈஶ்வர விஷயத்தில்) இத்யாதி₃நா. (ஈஶ்வர விஷயத்தில் பாரதந்தர்யம்) என்றது – स्वरूपसंकल्पाभ्यां ईश्वराधीनस्वरूपस्थिति प्रवृत्तिकत्व-மாகிற  ईश्वरनिरूपितपारतन्त्र्य-மென்றபடி. (ஈஶ்வர விஷயத்தில் அநந்யார்ஹத்வம்) என்றது – ईश्वरशेषत्वे सति तदन्यशेषत्वविरहरूप-மான ईश्वरघटितानन्यार्हत्व-மென் றபடி. (ஸ்வரூப ப்ரயுக்தமான மாத்ரமன்றிக்கே) இத்யாதி₃-ஸ்வரூபப்ரயுக்தத்வமாவது- भगवदिच्छाधीनत्वे सति लक्ष्मीच्छानधीनत्वम्। “அதுவான மாத்ரமன்றிக்கே என்றது”-लक्ष्मीच्छानधीनत्वे सति भगवदिच्छाधीन-மாய் वक्ष्यमाणभगवत्पत्नीत्वाद्यधीन-முமாயிருக்கையென்றபடி.

 “लक्ष्मीर्नित्यानपायिनि  तत्सर्वं नारमुच्यते ” என்கிற ப்ரமாணத்தை அநுரோதி₄த்து பா₄ஷ்யகாரர் க₃த்₃யத்திலே பிராட்டியை நாரஶப்₃தா₃ர்த்த₂மாக வ்யாக்₂யாநம் பண்ணியருளின படியாலும், “शरीरं चास्मि वैष्णवम् ” என்று பிராட்டி தானே ஸ்ரீஶப்₃த₃நிர்வசநத்திலே தன்னை ப₄க₃வச்ச₂ரீரமென்று நிஷ்கர்ஷிக்கையாலும். நாராந்தரங் களுக்குப்போலே பிராட்டிக்கும்  केवलभगवदिच्छाधिन  भगवच्छरीरत्वायत्त-भगवदधीनत्वभगवदनन्यार्हत्व ங்கள் ப்ராமாணிகங்களென்றபடி.

“उभयोरपि सर्वभूतेश्वरत्वादिवचनसाम्यात् अस्या गुणभावं उभयेच्छाप्रयुक्तं केचिदाहु: ” என்னும் सर्वभूतेश्वरत्वादि-वचनसाम्य-मूलक-மான பிராட்டியுடைய ऐच्छिकभगवच्छेषत्वपक्ष-ம் “मच्छेषभूता  सर्वेषां ईश्वरी वल्लभा मम। अस्याश्च जगतश्चाहं ईश्वरो वेदविश्रुतः॥” என்று. ப₄க₃வச்சா₂ஸ்த்ரந்தானே. “ईश्वरीं सर्वभूतानाम्” “ईश्वरस्सर्वभूतानाम्”  என்கிற वचनद्वयगतसर्वशब्दद्वय-த்துக்கும்  क्रमेण ஈஶ்வர விஷயமாகவும் பிராட்டி விஷயமாகவும் ஸங்கோசாஸங்கோசங்களை உபப்3ரும்ஹணம் பண்ணுகையாலே. தத்₃ விருத்₃த₄மான विनिगमनाविरहादि-तर्काभासमूलक  सर्वशब्दद्वयासंकोचकल्पनावलम्बि-वचनसाम्यरूपहेतुशरीर-ம் दुःस्थ மாகையாலே – अत्यन्तानुपपन्न-ம். இவ்வர்த்த₂த்தில் விஸ்தரம் பூர்வர்களுடைய க்₃ரந்த₃ங்களிலே விஶத₃ம்.

(ह्रीश्च) இத்யாதி₃– भूमिसाधारणानैच्छिकपत्नीत्वं ஸ்ரீக்கு ஶ்ருதி சொல்லுகையாலே தத்₃விருத்₃த₄மான ऐच्छिकपत्नीत्वकल्पन-ம் (पत्न्यौ) इति सकृच्छ्रुतपत्नीशब्दार्थवैरूप्यप्रसङ्गपराहत-மென்று கருத்து. விஷ்ணுபத்நீ इत्युपक्रमोपसंहारगतविष्णुपत्नीत्वानुरोधेन एतन्मध्यगतजगदीशानात्व த்தைக் கொள்ளவேணுமல்லது. जगदीशानात्व-த்தையிட்டு उपक्रमावगतपत्नीत्व-த்துக்கு ऐच्छिकत्व-ம் கொள்ளுகை அநுசிதமென்று கருத்து. (பத்நீத்வ ப்ரயுக்தமாயும்) இதி- “पत्न्याश्च पतिशेषत्वात् ” என்றும். “उपपन्ना हि दारेषु प्रभुता सर्वतोमुखी” என்றும் சொல்லுகிறபடியே, பிராட்டி பக்கல் இருக்கிற भगवदधिनत्व-भगवदनन्यार्हत्व-ங்கள் नियतनिर्वाधपत्नीत्वायत्त-முமாயிருக்குமென்றபடி. नारशब्दार्थतायात भगववच्छरीरत्वं चेतनाचेतनसाधारणम् ;  पत्नीत्वं भूम्यादिसाधारणम्  பெரிய  பிராட்டியார்க்கு ஏற்றம் என்னென்ன அருளிச்செய்கிறார் (அஹந்தா ப்₃ரஹ்மண) இத்யாதி₃.  “अहन्ता ब्रह्मणस्तस्य साऽहमस्मि  सनातनी। आत्मा स सर्वभूतानां अहम्भूतो हरिस्स्मृतः॥ अहन्ता सर्व भूतानां अहमस्मि सनातनी।”, “तस्याहं परमा शक्ति: अहन्ता शास्वती ध्रुवा।।” “अहन्ता नाम सा शक्ति:” इत्यादिकं विवक्षितम्  “अहन्तया विनाऽहं हि निरुपाख्यो न सिद्ध्यति” என்கிற வசநத்தாலே “अहन्ता ब्रह्मणस्तस्य साऽहमस्मि ” இத்யாதி₃களிலே பிராட்டி எம்பெருமானுக்கு ப்ரதா₄நஸ்வரூப நிரூபக பூ₄தை என்று லபி₄க்கிறது என்று கருத்து. ஆகையிறே “श्रिय:पति: निखिलहेयप्रत्यनीक:” इत्यादिगीताभाष्यम्   (ஸ்ரீவத்ஸ) இத்யாதி₃ “ईशितव्यात् विभाजकलक्ष्मीवाल्लभ्यसौभाग्यचिह्न श्रीवत्सोऽस्य वक्षसीति श्रीवत्सवक्षा:, श्रीवत्सवक्षा: नित्यश्री: इति”  என்கிற ஸஹஸ்ர நாம பா₄ஷ்ய ஸ்ரீஸுக்தியை உட்கொண்டு அருளிச்செய்கிறார் (ஸ்வரூபநிரூபகத்வாதி₃ ஸித்₃த₄மான) இதி. “करणत्वोपायत्वादिविशिष्टभगवत्स्वरूप-த்துக்கு इत्व्यावृत्तिहेतुत्वं स्वरूपनिरूपकत्वम् – (ஆதி₃) ஶப்₃த₃த்தாலே.- “का चान्या त्वामृते देवि सर्वयज्ञमयं वपुः। अध्यास्ते देवदेवस्य योगिचिन्त्यं गदाभृतः।।” இத்யாதி₃ ஸித்₃த₄மான विग्रहापृथग्भाव-மும். “कीर्ति: श्रीर्वाक्च नारीणाम् ” என்று பகவான் தானே அருளிச்செய்த விபூ₄தித்வமும் ஸங்க்₃ருஹீதம். (அநந்யத்வ ப்ரயுக்தமாயுமிருக்கும்) இதி- असाधारणधर्मत्वरूप-மான धर्न्यनन्यत्वाधीन-மாயுமிருக்கு மென்றபடி.  अनन्यत्वेत्यनेन, “अनन्या राघवेणाहं भास्करेण प्रभा यथा”, “अनन्या हि मया सीता भास्करेण पर्भा यथा” “आमोदमिव पुष्पस्थं दीपस्थामिव च प्रभां। विनिष्क्रँष्टमशक्यां मां अनन्यां  पुरुषोत्तमात् ।।” என்கிற வசநங்கள் அபி₄ப்ரேதங்கள். “अहमर्थं  विनाहन्ता निराधारा न सिद्धयति। अहन्तया विनाहं हि निरुपाख्यो  न सिद्ध्यति।। ” என்று சொல்லுகிறபடியே ஸ்வரூபநிரூபக த₄ர்மத்துக்கு धर्म्यधीनत्व-மும், इतरव्यावृत्तिहेतुतया धर्म्यतिशयाधायक-மாகையாலே धर्म्यनन्यार्हत्व-மும் உபபந்நமென்றபடி. (இப்படி யிருக்கையாலே) இத்யாதி₃-प्रधानस्वरूपनिरूपक-பூ₄தையாய், ப்ரதா₄ந பத்நியுமாயிருக்கையாலேயிறே भूम्यादिमहिष्यन्तर- ங்களுக்கும். நித்யர்க்கும். முக்தர்க்கும். ப₃த்₃த₄ர்க்கும். இவளும் ஈஶ்வரனுமான மிது₂நத்தைப்பற்ற ஶேஷத்வமும். இந்தப் பெரிய பிராட்டியார் ஒருத்திக்கும் ஈஶ்வரமாத்ரஶேஷத்வமுமாய்த்து என்றபடி. (இந்த அவ்யவதா₄நேந உண்டான ஸம்ப₃ந்த₄த்தாலே)- ஶேஷஶேஷத்வமாகிற व्यवहितसम्बन्धसहकृत-மல்லாத भगवच्छेषत्वमात्र-மாகிற ஸாக்ஷாத் ஸம்ப₃ந்த₄த்தாலே என்றபடி. (இவளுக்கு ஈஶ்வரனை வஶீகரிக்குமளவில்) ஸாபராத₄ சேதநர்க்காக ஈஶ்வரனை நிவ்ருத்த காலுஷ்யனாம்படி பண்ணுமிடத்தில். (புருஷகாரம் வேண்டாதொழிகிறது) என்றது- இவளிலுங்காட்டில் வால்லப்₄யாதிஶயமுடைய புருஷகாரம் அநபேக்ஷிதமாயிருக்கிறதென்றபடி

 “अस्या मम च शेषं हि विभूतिरुभयात्मिका” இத்யாதி₃ப்படியே ஸர்வேஶ்வரன் , உப₄யவிபூ₄தியையும் தனக்கும். தனக்கு ஶேஷமான இவளுக்கும் ஸ்வேச்சை₂யாலே ஶேஷமாக்கி வைக்கையாலே. உப₄யவிபூ₄தியைப்பற்ற பிராட்டி அத் யந்தாபி₄மதையாய், பிராட்டியைப்பற்ற வால்லப்₄யாதிஶயம் ஒருவர்க்குமின்றிக்கேயிருக்கையாலே. ஈஶ்வரவஶீகாரார்த்த₂மாகப் பிராட்டியால் முன்னிடப்படுவாரில்லையாய். இவள் தான் அத்யந்தாபி₄மதையாகையாலே அதுதான் முதலிலே அநபேக்ஷிதமாயிருக்குமென்றபடி.

(கர்மணி வ்யுத்பத்தியிலும்) இதி-“कर्तरि कृत्  ” என்கிற வ்யாகரண ஸ்ம்ருதியைப்போலே. “श्रीयते चाखिलैर्नित्यम् ” என்கிற நிர்வசந ஸ்ம்ருதியும் ப்ரமாணமாகையாலே. கர்மணி வ்யுத்பத்தியும் ப்ராமாணிகையாய். அது தான் “अर्हे कर्मणि” ப்ரத்யயமாய் कर्मतया आश्रयणार्हत्व-ந்தான் तदुपकारकधर्मरूप-மாய். அதுதான் सामर्थ्यात् कृपातिशय- மென்று பர்யவஸிக்கிறது – என்றபடி. अर्हे कर्मणि प्रत्यय-மும். “श्रयन्ति श्रयणीयाऽस्मि”  என்று லக்ஷ்மீதந்த்ரத்தில் சதுர்த்தா₂த்₄யாயத்திலே ஸ்பஷ்டம். (ஶ்ரயதே என்கிற கர்த்தரி வ்யுத்பத்தியிலும்) இதி- आश्रयाश्रयिभाव-த்திலும் “श्रिञ्” தா₄துவுக்கு ப்ரயோக₃மிருக்கையாலும், किप् प्रत्यय-த்தில் காலோபாதி₄ தோற்றாமையாலே नित्यतदाश्रितत्वं தோற்றுகையாலே अपृथक्सिद्धधर्म-த்வம் ஸித்₃தி₄க்கையாலும் . “धर्मिसत्ताधीना धर्मसत्ता” என்று तदधीनत्व-மாகிற तत्पारतन्त्र्य-ம் ஸித்₃தி₄க்கும்- என்றபடி. सेवावाचित्व-த்திலும் ஸேவை सेव्याभिप्रायानुरोधि-யாயிருக்கவேண்டுகையாலே. तदभिप्रायानुरोधित्वप्रयुक्त-மான तदधीनत्वरूपतत्पारतन्त्र्य-ம் ஸித்₃த₄மென்றபடி. இவ்வுப₄யவாசித்வத்திலும் அஸாதா₄ரண த₄ர்மம் धर्मिस्वरूपनिरूपणरूपधर्म्यतिशयाधायक-மாகையாலும், ஸேவையும் सेव्यप्रीतिरूपतदतिशयाधायक-மாகையாலும். क्रियाफल-த்தினுடைய कर्तृगामित्वसूचक-மான शानजादिनिर्देश-மில்லாமையாலும். अनन्यार्हत्वं सिद्धि-மென் றபடி. (மதுப்பிலும்) இதி- நித்யயோக₃வாசியான மதுப்பிலும். नित्यतदाश्रितत्वरूपतदधीनत्व-மும். नित्यतदेकार्थत्वरूपतदनन्यार्हत्व-மும் ஸித்₃த₄ம்- என்றபடி. (இவளுக்கு ஈஶ்வரனை வஶீகரிக்குமளவில் புருஷகாரம் வேண்டாதொழிகிறது) (172) என்கிறவிடத்தில், “न चास्य माता च पिता न चान्य: स्नेहाद्विशिष्टोऽस्ति मया समो वा ” என்று எம்பெருமானுக்குப் பிராட்டியில் அதி₄க வால்லப்₄யமும். தத்துல்ய வால்லப்₄யமும் ஒருவர்க்குமில்லையென்கிற श्रीरामायाणवचनमभिप्रेतम् “मत्त: प्रियतरो नित्यं भ्राता रामस्य लक्ष्मण:”  என்கிறவிது, ‘கோலமலர்ப் பாவைக் கன்பாகிய என்னன்பு‘ (திருவாய் 10-10-7) என்கிற ந்யாயத்தாலே இவளுடைய படுக்கைப்பற்றிலுண்டான प्रियत्वातिशय-த்தைச் சொல்லுகிறதென்று கருத்து. 7.

8. பிராட்டி முற்படப் பிரிந்தது, தன்னுடைய க்ருபையை வெளியிடுகைக்காக; நடுவிற் பிரிந்தது, பாரதந்த்ர்யத்தை வெளியிடுகைக்காக; அநந்தரம் பிரிந்தது, அநந்யார்ஹத்வத்தை வெளியிடுகைக்காக.

8. இப்படி உபப்₃ரும்ஹ்யமான श्रीशब्दव्युत्पत्तिद्वयलब्ध-மான कृपादित्रय-மும் உபப்₃ரும்ஹணமான श्रीरामायण-प्रतिपादित विश्लेषत्रयात्मक वृत्तान्तत्रय व्यञ्जित-மென்று அருளிச்செய்கிறார். (இந்த க்ருபாதி₃த்ரயத்தையும்) இத்யாதி₃நா. நிரபேக்ஷமான ஸ்வதந்த்ர வஸ்துவினுடைய க்ருபையும். ஸர்வஸாதா₄ரண பாரதந்த்ர்யமும். அநந்யார்ஹமான ஜ்ஞாநஶக்த்யாதி₃ ப₄க₃வத்₃கு₃ணங்களும் புருஷகாரத்வ ஹேதுவாகக் கூடாமையாலே அந்யோந்ய ஸாபேக்ஷமான இவை மூன்றும் புருஷகாரத்வ ஹேதுவென்று திருவுள்ளம்பற்றி (த்ரயத்தையும்) என்றருளிச் செய்தார்.

(தே₃வத்வே தே₃வதே₃ஹேயம் ) “विष्णो:” என்கிறவிது “देवत्वे, मानुषत्वे ” என்கிற பூர்வத்திலும். “देहानुरूपां” என்கிற உத்தரத்திலும் அந்வயிக்கிறதென்று திருவுள்ளம்பற்றி அருளிச்செய்கிறார் (நாயகனான) இத்யாதி₃.“विष्णुपत्नी” என்கிறத்தை யுட்கொண்டு “विष्णो:” என்கிறதுக்கு அர்த்த₂ம் (நாயக) இதி. “परमेश्वर:। विष्णुनामा स वेदेषु” என்கிறத்தையுட்கொண்டு (ஸர்வேஶ்வனுடைய) இதி. “विष्णो: देवत्वे देवदेहा, मनष्यत्वे मानुषी च साती-विष्णोर्देहानुरूपां आत्मनुस्तनुं करोति” என்று விவக்ஷித்து அர்த்த₂ம் (தத்தத்) இத்யாதி₃. “देवत्वे”  இத்யாத்₃யர்த்த₂ம் (தத்தத்) என்று. அநுரூப ஶப்₃தா₃ர்த்த₂ம் (ஸஜாதீய) இதி. (ராக₄வத்வே) இதி “चक्रवर्तिकुले जात:” என்கிறத்தையுட்கொண்டு த₃ஶரத₂னைச் சக்ரவர்த்தியென்று வ்யபதே₃ஶித்து. “दशरथात्मजे” என்கிறத்தையுட்கொண்டு பெருமாளைச்  ( சக்ரவர்த்திதிருமகன்) என்றது. “देहानुरूपाम्” என்கிற பூர்வாநுஸாரத்தாலே “तुलकयाभिजनलक्षणाम्” என்கிறத்தையுட்கொண்டு (தத₃நுரூபமாகத் தானும் ஜநகராஜன் திருமகளான) இதி. “ஸீதா” என்கிறவிது,

“सीता सस्ये नमोनद्यां जानक्यां लाङ्गलाध्वनि” என்று  லாங்க₃லபத்₃த₄தியிலே ப்ராது₃ர்ப்ப₄வித்தவளைச் சொன்னாலும், இங்கே அது விருத்₃த₄மாகையாலே, “विष्णोर्देहानुरूपाम्”என்கிற உபக்ரமாநுகு3ணமாக “जनकराजसुतात्वेन” இவளை லக்ஷணயா போ₃தி₄க்கிறது என்று விவக்ஷித்து (ஜநகராஜன்) இதி. “राजर्षिसुत: उत्तमराजकन्या” என்னக்கடவதிறே. (ராவணன் பிரித்தான் என்றொரு வ்யாஜத்தாலே) இதி

“अकर्मवश्यत्वानपायिनीत्व”-ங்கள் “अनन्यथासिद्ध प्रबलप्रमाण प्रमित”- ங்களாகையாலும், “भृगुशापच्छलेनायं भगवान् भक्तवत्सल: । अर्थितोविबुधैस्सद्भि: जज्ञे विष्णुस्सनातन:” என்று லைங்க₃த்திலே “तत्र पत्नीवियोगञ्च प्रापस्यसे बहुवार्षिकम् ”  என்று வியோக₃ஹேதுவான ப்₄ருகு₃ ஶாபமும்: ஹேதுவன்றிக்கேயிருக்க ஹேதுவாக ஆபாதத: தோற்றும் வ்யாஜம், என்று சொல்லுகையாலும். “अवतर्तुं मनुष्येषु प्रागेव कृतनिश्चय: । नानृतं ते वत्वो विप्र मद्भक्तस्य भविष्यति।।” என்றும். “लोकानां संप्रियार्श्रे तु शापं तं ग्राह्यमुक्तवान् ।” என்றும் உத்தர ஸ்ரீராமாயணத்தில் சொல்லுகையாலும் तुल्यन्यायेन “उत्पत्स्यते हितार्थं व:” என்று உத்தர ஸ்ரீராமாயணத்தில் தே₃வஹிதார்த்த₂மாக அவதரிக்கிறவளென்று சொல்லப்பட்ட பிராட்டியுடைய விஶ்லேஷத்துக்கு , ராவணன் வ்யாஜமாத்ரமென்று ஸித்₃த₄ம் என்றபடி. (தே₃வ்யா)

இதி.- कारुण्यम्-परदु:खासहिष्णुत्वम् ,रूपम्-धर्मिस्वरूपम्,  यस्या: सा यथोक्ता । “रूप्यते यत् तत् रूपं” என்று ரூப ஶப்₃த₃ம் த₄ர்மி ஸ்வரூபத்தைச் சொல்லுகிறது. த்₃ரவ்யமான த₄ர்மி ஸ்வரூபத்துக்கு வாசகமான ரூபஶப்₃த₃த்தோடே. கு₃ணமான க்ருபைக்கு வாசகமான காருண்ய ஶப்₃த₃த்துக்கு ஸாமாநாதி₄ கரண்யம், स्वरूप निरूपक- धर्मवाचकशब्द-த்துக்கு निरूप्य स्वरूपपर्यन्त मुख्यत्वसाधक-மான तद्गुणसारन्यायसिद्धम्. இந்த ந்யாயந்தான் “तदनुगुणसारत्वात्तु तद्व्योदेश: प्राज्ञवत् ” என்று ஸுத்ரகாரராலே சொல்லப்பட்டது. स गुण: सार: स्वरूपनिरूपक: यस्य स: तद्गुणसार: ; त्तवात् तद्व्यपदेश: -गुणवाचकशब्देन व्यपदेश: -मुख्यव्यवहार: “सत्यं ज्ञानं” , “विज्ञानं यज्ञं तनुते” इत्यादाविति तदर्थ:।।

ஈஶ்வர க்ருபையிற் காட்டில் இவள் க்ருபைக்கு அதிஶயம் पूर्वे साधित மாகையாலே இவளுடைய அஸங்குசித க்ருபை இவளுக்கு ஸ்வரூப நிரூபகமாகலாம். இத்தை அருளிச் செய்கிறார் (தத்கு₃ணஸாரத்வத்தாலே) இத்யாதி₃நா. அந்த க்ருபா கு₃ணத்தை ஸ்வரூபநிரூபக த₄ர்மமாக உடைத்தாகையாலே என்றபடி. (காருண்யந்தானாகச் சொல்லும்படியான) இதி. காருண்யமென்று-வசநஸ்த₂காருண்ய ஶப்₃த₃மும். தானாகவென் று-तत्रत्यरूपशब्दமும் व्याख्यातம்.  (பரக்ருபை)- ஈஶ்வர க்ருபை. (பரமக்ருபை)- இவள் க்ருபை. க்ருபைக்குப் பரமத்வம் उद्भावकनैरपेक्ष्यम्. “ரக்ஷணோபயோகி₃யான க்ருபையை ஜநிப்பித்துக்கொண்டு” என்று क्वचिद्व्याख्यात ம்; அங்கே. “ कारुण्यं-ईश्वरकारुण्य रुपयाति-प्रकाशयति इति कारुण्यरूपा” என்றாகிறது. ‘காருண்யந்தான் ஒரு வடிவு கொண்டாப்போலே’ என்றும் क्वचिद्व्याख्यात-ம். அங்கு. कारुण्यं रूपं-शरीरं यस्यास्सा तथोक्ता என்றாகிறது. காருண்யமாக रूप्यते-मुखं चन्द्र इतिवत् , इयं ईश्वरस्य कारुण्यमिति रूपणविषयीक्रियते -इति कारुण्यरूपा என்றும் क्वचिद्व्याख्यात-ம். இவை மூன்று வ்யாக்₂யாநங்களைப்பற்ற (காருண்யந்தானாகச் சொல்லும்படியான) என்று இங்குத்தை வ்யாக்₂யாநத்துக்கு प्रतीतिशैघ्रथ -முண்டென்று கருத்து. அவதாரம் அஜஹத் ஸ்வபா₄வமாகையாலே இந்தப் பரமக்ருபை இங்கும் ப்ரகாஶிக்குமென் றபடி. (தர்ஜந) இதி-भयोत्पादनव्यापार -த்தினுடைய कायिकत्व वाचिकत्व-ங்களாலே तर्जन भर्त्सन- ங்களுக்கு पौनरुक्त्व மில்லை. “भर्त्स्नं त्वपकारगी:” என்னக்கடவதிறே. “भर्त्सितां तर्जितां वापि”  என்கிறத்தைப்பற்ற (தர்ஜந  ப₄ர்த்ஸநம்) இதி. (அல்லும்)- ராத்ரியும். “क्ररा: क्ररतरेक्षणा:” என்கிறத்தைப்பற்ற (க்ரூரராக்ஷஸிகள் )இதி. (பீ₄தைகளாய்) இத்யாதி₃– இங்கே. அப₄யப்ரதா₄நரூப கார்யத்தாலே. -परदु:खासहिष्णुत्वरूपकृपादिशय-ம்  अर्थसिद्ध- மென்றுகருத்து. “प्रियमाख्यामि ते देवि” என்கிறத்தைப்பற்ற (ஶோப₄நம் சொல்ல) இதி. “एवंप्रकारैर्बहुभिर्विप्रकारैर्यशस्विनि-हन्तुमिच्छामि”  என்கிறத்தைப்பற்ற. (சித்ரவத₄ம்) இதி. (சித்ரவத₄ம்)-சித்ரரூபம் என்னுமாப்போலே நாநாவித₄ஹிம்ஸை-என்றபடி. चित्रपदं लक्षणया नानाविधपरम्. (மர்ஷயாமி) இதி- இங்கே. ஸர்வஸ்த்ரீ ஸாதா₄ரணமான அப₃லாத்வத்தைச் சொல்லில் ப்ரயோஜநமில்லாமை

யாலும், शत्रूपरोधप्रयुक्तदौर्बल्यं शत्रुवधानन्तर மில்லாமையாலும். (துர்ப₃லா )என்று मनोदौर्बल्यं சொல்லுகிறது. அதில், “बलं-धारणसामर्थ्यम्  तदभाव: दौर्बल्यम्” என்றாய். பரது₃:க₂ம் கண்டு நெஞ்சு த₄ரித்திராமை தௌ₃ர்ப₃ல்யம் என்றாய், परदु:खासहिष्णुत्व-த்திலே பர்யவஸிக்கிறதென்று திருவுள்ளம் பற்றி அருளிச்செய்கிறார் (பிறர்நோவு) இத்யாதி₃. இத்தால் கீழே आर्थिकतया ஸித்₃தி₄த்தது. இங்கே ஶாப்₃த₃மாகச் சொல்லிற்று என்று கருத்து. (கார்யம்) இத்யாதி₃-(அவனுக்கு)-திருவடிக்கு. (இரங்கியல்லது) இத்யாதி₃-(இரங்கி) என்று. கருணஶப்₃தா₃ர்த்த₂ம். (அல்லது நிற்கவொண்ணாத) என்று. करुणकरणाभाव-த்தில் अनार्यत्वव्यञ्जक-மான ஆர்யஶப்₃த₃த்தினுடையவும். अपाराधित्व-த்தினுடைய सार्वत्रिकत्वायात-மான

திருவடிப்ரப்₄ருதிகளுக்கு दण्डनीयत्वप्रसङ्गव्यञ्जक-மான “न कश्चिन्नापराध्यति” என்கிற வாக்யத்தினுடையவும் அர்த்த₂ம். இத்தால். அப₄யப்ரதா₃நத்தாலே ஆர்த்தி₂கமாகவும். ”து₃ர்ப₃லா” என்று सामान्यरूपेण ஶாப்₃த₃மாகவும். “कार्ये करुणम्” என்று विशेषरूपेण  ஶாப்₃த₃மாகவும் परदु:खासहिष्णुत्व-ம் सिद्ध-மென்று प्रमाणापादोनशैलि-யாலே வ்யஞ்ஜிதம். (பண்ணின் ப்ரதிஜ்ஞாநுகு₃ணமாக) “भवेयं शरणं हि व:” என்று பண்ணின ப்ரதிஜ்ஞாநுகு₃ணமாக. இத்தால், பிராட்டியினுடைய ஶரணத்வம்- வஸ்துஸாமர்த்₂யத்தாலேயும். அநுஷ்டா₂நத்தாலேயும் परकीयनिग्रहशामकत्वरूप-மென்று ஸித்₃த₄மென்று கருத்து. (ஆர்த்₃ராபராதை₄களான)- “आर्द्रा मे स्त्री त्रिषु क्लिन्ने” என்று क्लिन्नवाचि-யான  ஆர்த்₃ரஶப்₃த₃ம் गौण्या वृत्त्या ப்ரத்ய க்₂ரதையைச் சொல்லுகிறது. இங்கே.  “मातर्मैथिलि राक्षसीस्त्वयि तदैवार्द्रापराधा:” என்கிறப₄ட்டர் ஸ்ரீஸுக்தி ஸ்போரிதை.

 (1) “भर्स्तितामपि याचध्वं”என்று த்ரிஜடையுபதேஶித்தாலும், ராக்ஷஸிகள் ப்ரபத்தியை அநுஷ்டி₂யாமையாலும், त्रिजटा देहसम्बन्धमात्रं रावणादिसाधारण- மாகையாலும். ராக்ஷஸிகள் த்ரிஜடாபி₄மாந நிஷ்டை₂கள் என்னுமதில் விஶிஷ்ய ப்ரமாணமில்லாமையாலும். (2) सीतया कृतसंवादस्तिष्ठत्यमितविक्रम:। न च तं “जानकी सीता निवेदयितुमिच्छति”  என்று ராவணனுக்குச் சொன்னபடியாலே அநந்தரமும் ப்ராதிகூல்ய வர்ஜநமில்லாமையாலும். (3) हते तस्मिन्न कुर्युर्हि என்று ராவணவத₄ பர்யந்தம் ப்ராதிகூல்யம் பண்ணினதாகப் பிராட்டி வாக்யத்தில் லபி₄க்கையாலும். (4) ‘நீ வந்த நாள் முதல் இவர்கள் ப்ராதிகூல்யம் தவிர்ந்தார்கள்’ என்று திருவடிக்குப் பிராட்டி சொல்லாமையாலும் ( (5) प्रत्युत “राजसंश्रयवश्यानां” इत्यादिना राजाज्ञप्तकरण-ம் गुण-மென்று சொல்லுகையாலும். (6) “लौकहिंसाविहाराणाम्” इत्यादिना जात्युचितकर्म-ம் दण्डहेतु-வன்று என்று சொல்லுகையாலும் “आर्द्रापराधा” என்னத்தட்டில்லை என்று கருத்து.

(நடுவில்) இத்யாதி₃;- (திருவயிறு வாய்த்திருக்கிற காலத்திலே) க₃ர்ப்பி₄ணியாயிருக்கிற காலத்திலே. இங்கு. “மிதிலைச் செல்வி உலகுய்யத்திருவயிறு வாய்த்த” (பெருமாள் திருமொழி 10. 8) என்கிற குலஶேக₂ரப்பெருமாள் ஸ்ரீ

ஸூக்தி ஸ்போ₂ரிதை. (அபத்யலாப₄) இத்யாதி₃-அறுபதினாயிரமாண்டு மலடு கிடந்த ஐயரைப்போலே “बहुभिश्च परिश्रमै:” என்று வருத்தப்பட்டன்றிக்கே. எளிதாகவே எனக்குப் பிள்ளைப்பேறு நன்றாகக் கிட்டிற்றே; அவஶ்யம் பு₄ஜித்தல்லது நிற்கவொண்ணாத  போ₄க்₃யாபி₄லாஷத்தோடே கூடியிருக்கிற நீ எத்தை இச்சி₂க்கிறாய், அதெல்லாவற்றையும் சொல்லாய். உள்ளோடுகிறவை நிழலெழுகிற முகவொளியுடையவளே!– என்றபடி. (தபோவநாநி). இத்யாதி₃-“ऋषीणां पादमूलेषु वर्तितुं, ऋषीणां तपोवनानि द्रष्टुं इचदछामि” என்றந்வயிப்பது. “ருஷிகளுடைய பாத₃ மூலங்களிலே வர்த்திக்கைக்காக அவர்களுடைய தபோவநங்களைக் காண ஆசைப்படுகிறேன்” என்றபடி. – (ஏஷ ) இத்யாதி₃-“आहारशुद्धौ सत्त्वशुद्धि:”

 என்கிறபடியே. ஸத்வத்₃தி₄ ஹேதுவாக மூலப₂லபோ₄ஜிகளாய். அத ஏவ புண்யகீர்த்திகளாயிருக்கிற ருஷிகளிடத்திலே. ஒரு நாளெல்லாமாகிலும் வாஸம் பண்ண ஆசைப்படுகிறேன் என்கிறது யாதொன்று. இதுவே எனக்குப் பரமமான காமம் என்றபடி. இங்கே, “फादमूलं गमिष्यामि यानहं पर्यचारिषम्” என்கிற ஶப₃ரி வாக்யத்தாலும். “पादमूलेषु वर्तितुं” என்கிற பிராட்டி வாக்யத்தாலும்  सोपबृंहणवेद-प्रधानप्रतिपाद्य-மான சரமப்ராப்யம் நிஷ்கர்ஷிக்கப்பட்டது. (வந) இத்யாதி₃-1. வநவாஸத்திலுண்டான ரஸமுண்டு-சரமப்ராப்யமாகிற ரஸ்யவஸ்து. அதில் வாஞ்சை₂-என்றபடி. 2.’வநவாஸத்திலுண்டான ரஸம்- ஹர்ஷம். அதில் வாஞ்சை₂‘ என்றுமாம். 3. வநவாஸராக₃மாகிற வாஞ்சை₂ என்று-सामान्यविशेषभावेन कर्मधारय

மாகவுமாம். “रसो रागे द्रवे हर्षे” என்னக்கடவதிறே.

(இப்பிரிவுக்கு ப்ரயோஜநம்) இதி-(கட்டிலே வைத்த போதோடு)-“या न शक्या पुरा द्रष्टुं भूतैराकाशगैरपि” என்னும்படி அந்த:புரத்திலே அஸுர்யம்பஶ்யையாகக் காவலிட்டு வைத்த

போதோடு – என்றபடி. (காட்டிலே விட்டபோதோடு)-

“राजमार्गगता जना:” என்கிறதுக்கும் மேற்பட்ட ஆரண்யகர்கள் காணும்படி. தம்மையின்றிக்கே காட்டிலே வைத்த போதோடு – என்றபடி. இத்தால். கட்டுக்கும் காட்டுக்கும் ஆகாரபே₄த₃மித்தனையல்லது. पतिचित्तानुविधान-பரையான

பிராட்டிக்கு அவற்றில் ரஸபே4த3 மில்லையென்றபடி. “यस्त्वया सह स: स्वर्गो निरयो यस्त्वया विना”-என்கிறவிதுவும் பெருமாள் திருவுள்ளத்துக்குப் பாங்கான தத்ஸஹபா4வம் தனக்கு ஸ்வர்க்க₃மென்றும். அவர் திருவுள்ளத்துக்குப் பாங்கல்லாத தத்₃விநாபா₄வம் தனக்கு

நரகமென்றும் பிராட்டிக்குக் கருத்து, என்று சொல்லிற்று – என்று கண்டு கொள்வது. (கங்கை)இத்யாதி3-(பெருமாள் திருவுள்ளமாய் (விட்டருளின கார்யத்தை) என்றது – பெருமாள் பிராட்டியைக் காட்டிலே விட்டருளுகைக்கு ப்ரயோஜநமாகத்திருவுள்ளம்பற்றின லோகாபவாத₃பரிஹாரத்தை-என்றபடி. (மிகவும் ப்ரலபித்து)– அதி₄கமாகப் பரிதே₃வித்து என்றபடி. “विलाप: परिदेवनं प्रलापोऽनर्थकं वच:” என்று கோஶமிருந்தாலும். “शोकक्षोभे च हृदयं प्रलापैरेव धार्यते” என்றும். “वचो वैदेहीति प्रतिपदं उदक्षु प्रलपितम्” என்றும். விலாபத்திலும் ப்ரலாபபத₃த்துக்கு மஹாகவிப்ரயோக₃மிருக்கையாலே (மிகவும் ப்ரலபித்து) என்றருளிச்செய்தது கண்டு கொள்வது. (ந க₂லு ) இத்யாதி₃:-“सौमित्रे! भर्तुर्वंशे भर्तु: राघवं मा परिहास्यतीति जाह्नवीजले जीवितमद्यैव न त्यजेयं खलु” इति योजना “பிள்ளாய்! பெருமாளைச் சுட்டியிருக்கிற ரகு₄ஸந்தாநமானது பெருமாளுடைய திருவம்ஶத்திலே யின்றிக்கேயொழியவொண்ணாதென்று. க₃ங்கா₃ ஜலத்திலே ப்ராணனை இப்போதே விடுகைக்கு அர்ஹையாகிறிலேன் என்று உனக்கும் தெரியுங்கிடாய் ” என்றபடி. “व्यवहितोऽपि

पितामहादीनां अपत्यम्” என்கிற முக்₂யபக்ஷத்திலே. பெருமாளுடைய அபத்யம், ரகுவுக்கும்  அபத்யமாகத் தட்டில்லையாகையால். भर्तु: राघवं-பெருமாளுடைய ஸம்ப₃ந்தி₄யான ரக்₄வபத்யமென்று யோஜிக்கப்பட்டது. பெருமாள் ஸம்ப₃ந்தி₄த்வந்தான்- तज्जन्यत्व-மும். तदभिमतत्व-மும்; ஆகையிறே. பெருமாள் “अपत्यलाभ:” என்றருளிச்செய்தது. ஸ்த்ரீப்ரஜையென்றாதல், பும்ஸ்ப்ரஜையென்றாதல், ஒற்றை ப்ரஜையென்றாதல். இரட்டைப்ரஜையென்றாதல் நிர்த்தா₄ரணமில்லாமைதோற்ற, பொதுவான सामान्ये नपुंसकत्व-த்தையும் जात्येकत्व-த்தையும் விவக்ஷித்து. “राघवं” என்று ப்ரயோகி₃த்தது: ஆகையிறே. “एवं हि दृश्यते लोके अनिर्ज्ञातेऽर्थे गुणसन्देहे च नपुंसकलिङ्गं प्रयुज्यते, किं जातं इत्युच्यते, द्वयं चैव हि जायते स्तरी वा पुमान् वेति”  என்றும், “आकृतिवाचिदत्वादेकवचनं भविष्यति” என்றும் மஹாபா₄ஷ்யத்திலே சொல்லப்பட்டது. (மாபரிஹாஸ்யதி)-परिहीणं न भविष्यति “ओहाक् त्यागे”  என்று படி₂தமான தா₄துவுக்கு ‘ரூபஹாநி: ப்ரஹீணம் அகர்மகத்வமுமுண்டு. ஆகையால். இன்றிக்கேயொழியவொண்ணாதென்று லபி₄த்தது. நிஷேதா₄ர்த்த₂க ‘மா’ ஶப்₃த₃மாகையாலே ‘லுங்’ வரவில்லை. ஸமபி₄வ்யாஹாரத்தாலே, ”மாபரிஹாஸ்யதி’ ‘நத்யஜேயம்” என்கிற இவற்றுக்குக் கார்யகாரணபா₄வம் லபி₄க்கையாலே, “मा परिहास्यति इति न  त्यजेयं” என்று “இதி” ஶப்₃த₃ம் புகுரும். (க₂லு) ஶப்₃தா₃ர்த்த₂ம்- உனக்கும் தெரியுங்கிடாய் என்று. “इङ्गितज्ञास्तु कोसला:”  என்னக் கடவதிறே. ( த்யஜேயம் ) என்று “शकि लिङ्”, “अर्हे लिङ्” वा (இத்தால்) இத்யாதி₃-(முடிந்து பிழைக்கை)-“मरणमेव श्रेय:”  என்னுமாப்போலே முடிகையாகிற பிழைப்பு-என்றபடி. (தேட்டமாகா நிற்கச்செய்தேயும்) என்றது – அபேக்ஷிதமாகா நிற்கச்செய்தேயும் என்றபடி. (பெருமாள் நினைவைப் பின்சென்று)-“अपत्यलाभ:” என்று பெருமாள் லாப₄மாக அருளிச்செய்தத்தால் ஸுசிதமான பெருமாளுடைய அபத்யவிஷயமான அத்யாத₃ரத்தை அநுரோதி₄த்து- என்றபடி. அபி₄ஶஸ்திகாலாதிரிக்த காலத்திலே अभिशस्तोत्पन्नापत्य-த்துக்கு अभिशस्तिदोष-மில்லையென்று शास्त्रसिद्ध-மென்று பெருமாளுக்குத் திருவுள்ளமென்று கருத்து. அபத்யத்தினுடைய த₄ர்மிஸத்தை கிடந்தால், காலாந்தரத்திலேயாகிலும்   प्रतदययमुखेन मिथ्याभिशस्ति கழிந்தால் அபத்யத்தை ப்ராபிக்கலாம் என்றும் பெருமாளுக்குத்திருவுள்ளமென்று கருத்து. (மாயும்) இத்யாதி₃– வல்வினையேன் பெண்பிறந்து-ஸ்த்ரீ ஜந்மஹேதுவான ப்ரப₃ல பாபயுக்தையான நான் பெண்ணாகப் பிறந்து. மாயும் வகையறியேன்-ஸ்த்ரீத்வ ப்ரயுக்தமான பாரதந்த்ர்யத்தாலே முடியும் ப்ரகாரத்தை அறிகிறிலேன் – என்றபடி. “पराधिना: स्त्रिय:सर्वा:” என்கிறவிது இங்கே விவக்ஷிதம். (பதிர்ஹி)

இத்யாதி₃-दैवतं आराध्य: बन्धु: उपलाल्य: गति: प्राप्यप्रापकभूत: हि-यस्मात्, तस्मात् हेतो:भर्तु: प्रियं प्राणै: विशेषत: अपि कार्यम् । பிராணன்களையும் அதுக்கு மேற்பட்டத்தையும் விட்டாகிலும் ப₄ர்த்தாவுக்கு ப்ரியத்தைச் செய்யவேணும். “मशकार्थो धूम:” என்கிறவிடத்தில்  நிவர்த்யமான மஶகம் ப்ரயோஜாமானாப்போலே. இங்கு. த்யாஜ்யமான ப்ராணாதி₃கள் ப₄ர்த்ருப்ரியகரணத்திலே கரணமாகில் ஆகலாம் என்றபடி. முடிகை பிழைக்கையானால். तुल्यन्यायेन பிழைக்கை முடிகையாகையாலே. பிராட்டி ஸ்வப்ரக்ருத்யநுகு₃ணமான முடிகை ஸ்தா₂நீயமான பிழைக்கையை அப்₄யுபக₃மம்பண்ணி.

“प्राणैरपि प्रियं तस्मात्” என்று தான் அருளிச்செய்தபடி செய்தாள் என்று திருவுள்ளமாய் அருளிச்செய்கிறார் (தானருளிச்செய்தபடியே) இதி. ( பதிசித்தாநுவிதா₄நமே நமக்கு ஸ்வரூபம்) இத்யாதி₃— भर्त्राभिप्रायानुसरेण-மே स्वाभाविकपत्नीत्वविशिष्ट-மான எனக்கு स्वासाधारणधर्म-மென்னும் பாரதந்தர்யாத்₄யவஸாயத்தாலே-என்றபடி. (நமக்கு) என்று பூ₄ம்யாதி₃களையும் கூட்டிக்கொண்டு சொல்லுகிறாள் என்றுமாம். (பதிசித்தாநுவிதா₄நம்) என்கிறவித்தால், “पालयन्ति हरेर्भावं पत्नी भगवतो ह्यहम्” என்கிற வசநம் ஸ்போ₂ரிதம். (பாடாற்றியிருந்தது)–ஸஹித்திருந்தது.

(அநந்தரத்தில் பிரிவாவது ) இத்யாதி₃-( பிறந்தகத்திலே )-ஜந்ம ப₄வநமான பூ₄மிக்குள்ளே. ( உப₄யஸம்மதமான )- பிராட்டியும் பெருமாளுமாகிற ஶேஷஶேஷிகளிருவர்க்கும் प्रामाणिकत्वेन-வும், स्वाभाविकत्वेन-வும் இஷ்டமான-என்றபடி.(அநந்யத்வ ப்ரயுக்தமான )-மான என்றபடி. (ஸர்வஸம்மதமாம்படி)-தே₃வமநுஷ்யாதி₃ ஸர்வப்ராணிகளுக்கும் ப்ராமாணிகமென்றும் ஸ்வாபா₄விகமென்றும் நிஶ்சிதமாம்படி-என்றபடி. (பெருமாள் அஶ்வமேத₄ம்) இத்யாதி₃-(நியோக₃த்தாலே )-ஆஜ்ஞையாலே. (விஶேஷஜ்ஞரெல்லாரையும்)-“गान्धर्वे च भुवि श्रेष्ठ:”-என்கிற தம்மைப்போலவும். “तौ तु गान्धर्वतत्त्वज्ञौ” என்கிற குஶலவர்களைப் போலவும் सङ्गीतरहस्यनिष्णात-ரெல்லாரையும்-என்றபடி. (தனக்கேற )-ஆத்மஸாக்ஷிகமாக. (ப்ரத்யய

முக₂த்தாலே)-सुद्धिनिश्चयहेतुभूतप्रमाणप्रदर्शनपूर्वक-மாக-என்றபடி. (ப்ரகாஶிப்பிப்பாளாக)-प्रकाशयतु-என்றபடி. (மஹர்ஷிக்கும்)-வால்மீகி ப₄க₃வானுக்கும். (மஹாபரிஷத்திலே ) பெரிய ஸத₃ஸ்ஸிலே. (ஒடுங்கிநிற்கச்செய்தே) -लज्जाविनयभयपरिभव-ங்களாலே ஸங்குசித்துக்கொண்டு நிற்கும்போது என்றபடி.

“इयं दाशरथे सीता सुव्रता साधुचारिणी। अपापा ते परित्यक्ता ममाश्रमसमीपत:।।” என்று தொடங்கி. “सुतौ तवैव दुर्धर्षौ सत्यमेव ब्रवीमि ते   न स्मराम्यनृतं वाक्यं तथेमौ तव पुत्रकौ।। बहुवर्षसहस्राणि तपश्चर्या मता कृता।तस्या: फलमुपाश्नीयां अपापा मैथिली यथा।।मनसा कर्मणा वाचा भूतपूर्वे न किल्बिषम् । फल तस्याप्युपाश्नीयां अपापा मैथिली यथा।अहं पञ्चसु भूतेषु मनप्यष्टेषु राघव। विचिन्त्य सीतां शुद्धेति अगृह्यां वननिर्झरे।।इयं शुद्धसमाचारा अपापा पतिदेवता।।” என்றத்தைப்பற்ற (வால்மீகி ப₄க₃வாந் இவள் ஸுத்₃தை₄யென்னுமிடம் பல முக₂த்தாலும் சொல்ல) என்றது. “अपापेत्यभिजानता”  என்றத்தைப்பற்ற ( நானுமறிவன் ) இதி. “एतदेवं महाभाग यथा वदसि धर्मवित् ।प्रत्ययो हि महान् ब्रह्मन् तव वाक्यैरकल्मषै:” என் றத்தைப்பற்ற (மஹர்ஷி சொன்னதுவே போரும்) இதி. ( ஸர்வாந் ) இத்யாதி₃ -विरक्त्यतिशयप्रयुक्तं काषायवस्त्रं “काषाम्बरधारिणम्” என்றிறே ப₄ரதாழ்வானு

மிருந்தது. “प्राञ्जलि:” என்றத்தைப்பற்ற (கையும் அஞ்ஜலியுமாய்) இதி. “अधोदृष्टिरवाङ्मुखी” என்றத்தைப்பற்ற (கவிழ்தலையிட்டுக்கொண்டு) தலையைக் கவிழவிட்டுக்கொண்டு என்றபடி. (மாத₄வீ தே₃வீ)-பூ₄தே₃வி. “विष्णुपत्नीं महीं देवीं माधवीं” என்றிறே பூ₄ஸுக்தம். (விவரம் )-

ப்ரவேஶார்த்த₂ம் அவகாஶம். (மநஸாபி) என்கிற ஸமுச்சயத்தை விவரிக்கிறார் ( மநஸா கர்மணா வாசா ) இதி. ( ஸமர்த்த₂யே )- ஸமர்த்தி₂க்கிறேன் ; அநுஸந்திக்கிறேன் (யதை₂தத்) இத்யாதி₃-(நச) इत्यत्र चकार: इतिशब्दसमानार्थक:।रामादन्यं न वेद्मि इत्येतत् मे उक्तं-मम वाक्यं यथा सत्यं यथा माधवी देवी विवरं दातुं अर्हति-इति योजना।अर्थस्स्फुट: त्रिवारं शपथकरणं दाढ्यार्थम्। “पश्यन्तु सीताशपथं” என்றத்தைப்பற்ற (ஶபத₂ம் பண்ண) என்றது. (ததா₂ ஶபந்த்யாம் ஸீதாயாம்) இத்யாதி₃ பிராட்டி ஸ்வஶபத₃ப்ரகாஶநமாத்ரம் பண்ணினாளித்தனையல்லது ஆக்ரோஶத்தைப் பண்ணினாளல்லாமையாலே, “”  என்கிற ஸுத்ரத்தாலே. “” என்று ப்ரயோகி₃யாமல், “” என்றது – என்று கண்டுகொள்வது. ( பூ₄மியில் நின்றும் ) இத்யாதி₃நா ஶ்லோகங்களுக்கு அர்த்த₂ மருளிச்செய்கிறார். “” என்கிற ஸப்தம்யர்த்த₂ம் (அவ்வளவிலே) இதி. (இப்பிரிவிலே ) த்ருதீயவிஶ்லேஷத்திலே.

(இக்கு₃ணங்களை)-க்ருபாதி₃த்ரயத்தை. “विष्नो: एषानपायिनी”, “नित्यानपायिनी विष्णो:” என்றத்தைப்பற்ற (அநபாயிநியாய்) இதி. “यथा सर्वगतो विष्णु: तथैवेयं द्विजोत्तम” என்கிற  हेयप्रत्यनीकत्वातिदेश-த்தைப் பற்ற (அகர்மவஶ்யையாய்) இதி. “अनवद्यानवद्याङ्गी” என்கிற लक्ष्मीतन्त्रवचन-மும் விவக்ஷிதம். இத்தால், “ममैव दुष्कृतं किञ्चित् महदस्ति न संशय:” என்கிறது कर्मवश्यत्वारोपप्रयुक्त-மென்று கருத்து. உக்தமான விஶ்லேஷ த்ரய ஹேதுவை ப₄ட்டர் ஸ்ரீஸூக்தியாலே ஸம்வதி₃ப்பிக்கிறார் (ஆகையிறே ) இத்யாதி₃நா. “औदार्यकारुणिकताश्रितवत्सलत्वपूर्वेषु सर्वमतिशायितमत्र मात:।श्रीरङ्गधाम्नि यदुतान्यदुदाहरन्ति सीतावतारमुखमेतदमुष्य योग्या।।” வாரீர் நிருபாதி₄கமாதாவான ஸ்ரீரங்க₃ நாச்சியாரே! सर्वकामप्रदत्व सिद्धोपायप्रदत्वरूपऔदार्य-மென்ன परदु:खासहिष्णुत्व-மே ஸ்வபா₄வமாயிருக்கையாகிற करुणाशीलत्व-மென்ன. ஆஶ்ரிததோ₃ஷத்தை கு₃ணமாகக் கொள்ளுகையாகிற ஸ்வபா₄வவிஶேஷமென்ன, இவற்றை முதலாகவுடைத்தான கல்யாணகு₃ணங்களிலே வைத்துக்கொண்டு. ஒளதா₃ர்யாதி₃களெல்லாம் இந்தக் கோயிலாகிற திருப்பதியிலேயுண்டான ஸ்ரீரங்க₃ நாச்சியாரான

அவதாரவிஶேஷேத்திலே அதிஶயித்திருக்கும். மற்றை ஸீதாவதாரம் முதலான அவதார ஜாதமான யாதொன்றை ஐதிஹாஸிகரும் பௌராணிகரும் சொல்லுகிறார்கள் – ஶ்ருதி ஸித்₃த₄மான தே₃வர்கு₃ண ஜாதத்துக்கு நித₃ர்ஶந ஸ்தா₂நமாகச் சொல்லுகிறார்கள் இந்த ஸீதாவதாராத்₃யவதார ஜாதமானது. கீழ்ச்சொன்ன ஸ்ரீரங்க₃ நாச்சியாரான இந்த விஶேஷத்தினுடைய  यथाभिमतप्रकारनिष्पत्तिहेतुभूत-மான  அப்₄யாஸம்” என்று  ஸ்ரீ குணரத்நகோஶத்தில் ப₄ட்டர் அருளிச்செய்தார்- என்றபடி. “योग्या गुणनिकाभ्यास:” என்னக்கடவதிறே. “वत्सलत्वपूर्वेषु” என்கிறவிடத்தில் பூர்வ ஶப்₃த₃த்தாலே- “कमितुरिदमित्थंत्वविभव:” என்று சொன்ன பாரதந்த்ர்யமும். “म्रदिमपतिपारार्थ्यं” என்று சொன்ன அநந்யார்ஹத்வமும் ஸங்க்₃ருஹீதம். कृपादिगुणाभ्यसार्थ-ம் -अवतार-ம் என்றவித்தால்- தத₃ந்தர்க₃தமான இந்த விஶ்லேஷ த்ரயமும் இந்த க்ருபாதி₃களுக்கு प्रातिस्विकवेषेण प्रकाशक-ம் என்று ஸித்₃த₄ம்- என்று கருத்து. (அநுக்₃ரஹத்துக்கு)- “अस्तु ते, तयैव सर्वं सम्पत्स्यते” इत्यादिफलप्रयोजकसंकल्पादि-களுக்கு. ( அணுகி )- கிட்டி. (ஶாஸ்த்ரங்களில் )- ஶ்ருதி ப₄க₃வச்ஶாஸ்த்ராதி₃களில். (கேட்கிறமாத்ரமன்றிக்கே)-श्रूयमाणमात्र-மன்றிக்கே. (அநுஷ்டா₂நபர்யந்தமாக)- अनुष्ठानं-कृपादिप्रयुक्तोपदेशाद्याचार: पर्यन्तं-अन्त्यावस्था, यस्य यथोक्तम्। அதுவாக என்றபடி. शास्त्रेषु श्रूयमाणत्वं कृपादे: प्रथमावस्था मननं मध्यमावस्था, अनुष्ठीयमानतया दर्शनं चरमावस्था।இப்படி அவஸ்தா₂த்ரயத்தாலே कृपादिप्रमिति-யுண்டானால். இவனுடைய पुरुषकारतया वरण-த்திலே प्रवृत्तिप्रयोजक-மான उत्कटेच्छारूपरुचि-யும். पुरुषकारभावोपयोगिगुणवत्ताध्यवसायरूपविश्वास-மும் उत्तरकालीनबाध-अपर्यवसान-மாகிற உறைப்பையுடைத்தாகும்-என்றபடி. 8.

9. ஸம்ஶ்லேஷ விஶ்லேஷங்களிரண்டிலும் புருஷகாரத்வம் தோற்றும்.

9. ஸம்ஶ்லேஷ விஶ்லேஷ இத்யாத்₃யுத்தரவாக்யத்துக்கு அவதாரிகை (ஏவம் பூ₄தகு₃ண) இத்யாதி₃. (ஏவம் பூ₄த) என்றது विश्लेषत्रयादिप्रकाशित-மான என்றபடி. இத்தால்-புருஷகாரத்வாபேக்ஷித கு₃ணங்கள் ப்ரகாஶித்தவிடம் கீழ்ச்சொல்லிற்று. இனி தத்₃கு₃ணஹேதுக புருஷகாரத்வம் ப்ரகாஶித்தவிடம் சொல்லுகிறது என்கிற ஸங்க₃தி விஶேஷம் ஸுசிதம்.

“புருஷகாரத்வம் தோற்றும்” (வா. 9) என்கிறவிடத்தில் “புருஷகாரத்வம்” என்கிற வித்தால். भगवत्क्षमाद्युद्भावकत्मात्र-த்தை விவக்ஷித்தால விஶ்லேஷபத₃ம் அந்வயியாது. उपदेशादिना चेतनस्य भगवदाश्रयणप्रवृत्तिकरत्वादि-த்தை விவக்ஷித்தால் ஸம்ஶ்லேஷபத₃ம் அந்வயியாது. உப₄யா நுகு₃ணமாக புருஷகாரத்வ பத₃த்துக்குத்   தாத்பர்யார்த்த₂த்தை அருளிச்செய்கிறார் ( புருஷகாரத்வமாவது க₄டகத்வம்) என்று. சேதநேஶ்வர விஷயங்களான புருஷகாரபத₃த்தினுடைய யோகா₃ர்த்த₂ங்களிலே

அநுக₃தாகாரமான  चेतनेश्वरादिगत- प्रपत्तृप्रपत्तव्यभाव- क्षमितृक्षन्तव्यभाव- अन्यतररूपघटना- शब्दित- सम्बन्धकरत्व-ம்  पुरुषकारत्वपदविवक्षित-ம் என்றபடி. ஸம்ஶ்லேஷாதி₃கள் प्रतिसम्बन्धिसापेक्ष-மாகையாலே ஈஶ்வரனாகிற ப்ரதிஸம்ப₃ந்தி₄யைப் பூரித்துக்கொண்டு அர்த்த₂மருளிச்செய்கிறார் (இவளுக்கு அவனோடு கூடியிருக்கும் த₃ஶையிலும்) இத்யாதி₃நா. ஸம்ஶ்லேஷ த₃சையில் புருஷகாரத்வம் தோற்றுமென்று பூர்வம் உபபாதி₃யாமையாலும், ஸம்ஶ்லேஷ விஶ்லேஷங்களென்கிற நிர்தேஶம் துல்யமாயிருக்கையாலும். என்கை संश्लेषग्रहणं दृष्टान्तार्थं அநுசிதம் என்று திருவுள்ளம்பற்றி அருளிச்செய்கிறார் (கூடியிருக்கும் த₃ஶையிலும் நீங்கியிருக்கும் த₃ஶையிலும் ) என்று. அத்தை விசேஷ விஷயமாகக் காட்டுகிறார் (ஸம்ஶ்லேஷத₃ஶையிலே) இத்யாதி₃நா. “नेदानीं त्वदृते सीते स्वर्गोऽपि मम रोचते” என்கிறவிடத்தில், “विशेषविधि: शेषनिषेधफलक:” என்கிற ந்யாயத்தாலே. இளையபெருமாளை நிறுத்திப்போகையில் அபி₄ப்ராயம் தோற்றினபடியாலே. “एवं शृत्वा तु संवादं लक्ष्मण: पूर्वमागत:

।बाष्पपर्याकुलमुखश्शोकं सोढुमशक्नुवन्।।” என்று இளையபெருமாள் ஶோகித்தாரென்றத்தைப்பற்ற (பெருமாள் நிறுத்திப் போவதாகத் தேடின வளவில்) என்றது. “अहं चानुगमिष्यामिवनमग्रे धनुर्धर:” என்றத்தைப்பற்ற (என்னைக் கூடக் கொண்டுபோகவேணும்) என்றது. (ஸ ப்₄ராது:) இத்யாதி₃– “ईश्वरं गुरुं च भजस्व” என்கிறவிடத்திற்போலே ஏகசகாரமாகையாலே ஸமுச்சயபரமாய், ஸமுச்சயத்தில் க்ரியா பதா₃வ்ருத்தியாகையாலே க்ரியாத்₃வயமாய், “सीतामुवाच, भ्रातुश्चरणौ गाढं निपिड्य महाव्रतं राघवं च उवाच” என்று அர்த்த₂க்ரமத்தாலே பாட₂க்ரமத்தை பா₃தி₄க்கிறது. (ஸீதாமுவாச) என்கிறவிடம் पुरुषकारपुरस्करणं . இந்த உக்தி ப்ரகாரத்தை யோக்₃யதாநுகு₃ணம் ஊஹித்துக்கொள்வது.(ப்₄ராதுஶ்சரணௌ கா₃ட₄ம்  நிபீட்₃ய) என்று காயிக ப்ரபத்தியையும். (ராக₄வம் ச உவாச) என்று வாசிக ப்ரபத்தியையும் சொல்லுகிறது. “शोकं सोढुमशक्नुवन् ” என்று மாநஸப்ரபத்தியும் ஸுசிதம். இத்தைத் திருவுள்ளம்பற்றி அருளிச்செய்கிறார் (ஶரணம் புகுகிறவளவிலும் )என்று. இது (புருஷகாரமாக முன்னிட்டு) என்று उत्तरत्र அந்வயிக்கிறது. “जलरामण्यकं यत्र स्थलरामण्यकं तथा।. . . पुष्पितैस्तरुभिर्वृत:” என்றத்தைப்பற்ற (நீரும் நிழலும்) இதி. “यत्र” என்று  सामान्यनिर्देश-த்துக்கு. विशेषपरिग्रह-த்திலே இளையபெருமாளுக்கு  स्वतन्त्रकर्तृत्वं  ப்ரஸங்கி₃க்கையாலும், रमण्यकशब्दार्थघटकरतिशब्दितेच्छायां இளையபெருமாளுக்கு कर्तृत्वं सूचित மாகையாலே “वैदेही रमते यत्र त्वमहं चापि लक्ष्मण” என்று “त्वं रमसे” என்கையாலும். இளையபெருமாளிடத்திலே ஸ்வாதந்த்ர்யத்தைப் பெருமாள் திருவுள்ளம் பற்றினார்என்று अभिप्रेत्यं (நம் தலையிலே) இத்யாதி₃ वक्ष्यमाणश्लोकस्थ ‘तु’ शब्दार्थ -ம் (விக்ருதராய்) இதி. (ஏவம் உக்தஸ்து) இத்யாதி₃ (संयताञ्जलि: सीतासमक्षं काकुस्थं अब्रवीत्)என்று “संयताञ्जलि: सीतासमक्षं” என்று – पुरुषकारविषयककायिकप्रपत्ति-யும். “काकुस्थं अब्रवीत्” என்று उपायविषयकवाचिकप्रपत्ति- யும் சொல்லிற்று.

(பரவாநஸ்மி) இத்யாதி₃– “स्वयं रुचिरे देशे” என்று – रुचिरशब्दार्थघटकरुचिशब्दितेच्छै-யிலும், देशविशेषनिर्णय-த்திலும் பெருமாளுக்கு कर्तृत्व-மும்.  “तु” शब्दार्थावधारण-த்தாலே அவற்றில் தமக்கு कर्तृत्वगन्धराहित्य-முமாகிற अत्यन्तपारतन्त्र्य-ம் இளையபெருமாளுக்கு அபேக்ஷிதம். ஆகையிறே பெருமாளும். “अयं देशस्समश्श्रीमान् पुष्पितैस्तरुभिर्वृत:।इहाश्रमपदं सौम्य यथावत्कर्तुमर्हसि” என்று “श्रीमान् ” என்று स्वयं रुचिरत्व-த்தையும். “इह” என்று தே₃ஶவிஶேஷத்தையும் அருளிச்செய்தது. இத்தைத் திருவுள்ளம் பற்றி அருளிச்செய்கிறார் (தம்முடைய பாரதந்த்ர்யத்தை) இத்யாதி₃. “संयताञ्जलि:” என்கிறவிதுக்கு. “काकुस्थमब्रवीत् ” என்கிறவிடத்திலும் அந்வயம் என்றருளிச்செய்கிறார் (கையும் அஞ்ஜலியுமாய்) இத்யாதி₃. 1 पूर्वोक्तरीत्या பிராட்டிக்கு उपायतया वरणं இல்லாமையாலும். 2 இத்தை उपायतया वरणं என்னில் पुरुषकारतया वरणं அத்₄யாஹரித்துக்கொள்ளவேண்டி வருகையாலும், 3 இத்தை पुरुषकारतया वरणं என்னில் उपायतया वरणं அத்₄யாஹரிக்கவேண்டி வருகையாலும், उभयाभ्युपेत-மான पुरुषकारत्व- மே பிராட்டிக்கு प्रामाणिक-மாகையாலும். पुरुषकारतया वरण-மே “सीतामुवाच” “सीतासमक्षं” என்கிறவிடத்தில் விவக்ஷிதம் என்று திருவுள்ளம்பற்றி அருளிச்செய்கிறார் (புருஷகாரமாக முன்னிட்டு) என்று. पूर्वत्र वाचिकप्रपत्ति-யும், उत्तरत्र “संयताञ्जलि:” என்று कायिकप्रपत्ति-யுமாகிற இவற்றை साधारण-மாக நிர்தே₃ஶிக்கிறார் (முன்னிட்டு) इति . वनानुगमन-த்துக்கும் स्वातन्त्र्यगन्धरहित-மான பாரதந்தர்யத்துக்கும் साधारणनिर्देश-ம் (தம்மபேக்ஷிதம்) இதி. (ஆஸுர ப்ரக்ருதியான) இத்யாதி₃— असुरस्य इयं आसुरी, सा प्रकृतिः-स्वभावः यस्य स तथोक्त: “विष्णु भक्तिपरो देव: विपरीतस्तथाऽसुर:” என்கிறபடியே, ப₄க₃வத்₃ பா₄க₃வத விஷயத்திலே அஸஹ்யாபசாரஹேது தமோகு₃ண ப்ராசுர்யமாகிற ஸ்வபா₄வத்தையுடையவன்- என்றபடி. தே₃வனான இவன் ஆஸுரப்ரக்ருதியாகைக்கு ஹேது அஸுரனான புலோமாவுக்கு தெள₃ஹித்ரனாகை, “एतस्मिन्नन्तरे वीरः पुलोमा नाम वीर्यवान्। दैतयस्तेन सङ् गृह्य शचीपुत्रोऽपवाहितः।। मातामहो यतस्तस्य पौलोमीयेन सा शची” என்று உத்தர ஸ்ரீராமாயணத்தில் சொல்லக்கடவதிறே. “विरोचनविरुद्धोऽपि प्रह्लाद: प्रकृतिं स्मरन्। विष्णो: त्रि: क्रममाणस्य पादाम्भोजं रुरोध ह।।” என்று வாமந புராணத்திலும் சொல்லுகிறடியே ப்ரக்ருதியானது ப்ரஹ்லாத₃னையும் எதிரிடப்பண்ணினால். ஜயந்தனுக்குச் சொல்லவேண்டாவிறே என்று தோற்ற (ஆஸுரப்ரக்ருதியான) என்று “ப்ரக்ருதி” ஶப்₃த₃ ப்ரயோகம் பண்ணிற்று என்று கண்டு கொள்வது. (ஜயந்தனானவன்) இத்யாதி₃ “स दृश्ट्वा जानकीं  तत्र कन्दर्पशरपीडितः। विरराद नखै:  तीक्ष्णै: पीनोन्नत पयोधरौ।।” என்றத்தைப்பற்ற (ஜநநி பக்கலிலே அக்ருத்ய ப்ரவ்ருத்தனாக) என்றது. “प्राणेभ्य: परिरक्षित:” என்றத்தை யுட்கொண்டு (தலையையறுப்பதாக) என்றது. (ஸ பித்ரா ச) இத்யாதி₃– “त्रीन् लोकान् ” என்கிறதின் அர்த்த₂ம் (எங்கும்) இதி. “संपरिक्रम्य” என்கிற सोपसर्गद्वयधात्वर्थ-ம்  (சுற்றித்திரிந்த விடத்திலும்) இதி. “परित्यक्त:” என்கிறதின் அர்த்த₂ம் (ஒரு புகல் இல்லாமையாலே) இதி. “तमेव शरणं गत:” என்கிறதின் அர்த்த₂ம் (போக்கற்று ஶரணம் புக) என்றது. (ஸ தம் நிபதிதம்) இத்யாதி₃-(புரத: பதிதம்) இத்யாதி₃  अत्र “जयन्त: कामुकतया समागत इति न रामायणोक्तं। नचाप्युपारमन्मांसात् भक्षार्थी बलिभोजनः। भक्षगृध्नेन  काकेन रादितन्तु स्तनान्तरे॥’ इत्यादिमात्रवचनात्। अतो वालिवत् असौ इन्द्रजन्मा प्रबलः कश्चित् वायसः। “मत्कृते काकमात्रे तु ब्रह्मास्त्रं समुदीरितम्” इति” चोक्तम्”  என்று சிலர் பக்ஷம். அதில், “पुत्र: किल स शक्रस्य” என்கிற ராமாயண வசநத்திலுண்டான ‘जयन्तवाल्यन्यतर-னோ? அன்றிக்கே अपूर्वपुत्र-னோ?  என்கிற விஶேஷாகாங்க்ஷையை अपूर्वकल्पनाविरहानुगृहीत-மான  पुराणवचनसमर्पितजयन्तरूपविशेष-ம்  ஶமிப்பிக்கையாலே. ஸாமாந்ய விஶேஷந்யாயத்தாலேயும் ஸர்வ ஶாகாப்ரத்யயந்யாயத்தாலேயும் ஜயந்தன் காகரூபேண வந்தான் என்னுமிடம் ஸித்₃த₄ம். பாத்3மோத்தரத்திலே दिव्याष्टोत्तरशतनामविषयाध्याय-த்திலே “जयन्तत्राणवरद:” என்று  काकवृत्तान्तस्थान-த்திலே சொல்லுகையாலே. காகன் ஜயந்தன்

என்னுமிடம் லப்₃த₄ம். பூர்வவாஸிஷ்ட₂த்தில் ஹநுமத்₃ விஜயத்திலும். “ वायसोऽभूज्जयन्तस्य इन्द्राणी यमजीजनत्।तत्र हेतुं प्रवक्ष्यामि शृणु भद्रे मयोदितम्॥ पुरा मरुत्वान् देवेशो गौतमस्य प्रियां सतीम्।अहल्यां कामयन् मोहात् निशीये वायसोऽरटत्।।” என்று தொடங்கி விஸ்தரேண சொல்லி “इन्द्रस्य वायसत्वं च  जयन्ते प्रत्यपादयन्। आत्मा हि पुत्रस्सर्वेषां इति स्वं नाथमिच्छव: ।। प्रसाद्य गौतमं तेन वायसत्वस्य चावधिम् । रामास्त्रस्पर्शममरा: कामयामासुरीश्वराः॥ जयन्तः काकरूपेण विचरन् भुवने चिरम्। वने राघसिंहस्य कोपं जनयितुम् . . ।।” இத்யாதி₃ விஸ்தரேண சொல்லி “अतो राममहास्त्रेण जयन्तो भयविद्रुतः। तेनानुद्रवता भद्रे द्रावितो नैव मारित:” என்று தலைக்கட்டுகையாலே காகன் ஜயந்தன் என்னுமிடம் ஸ்பு₂டம். (1) “कस्माद्यो मां हरेत्तवत्त: क्षमसे तं महीपते” என்கிற வாக்யஶேஷ ஸ்வாரஸ்யத்தாலே. एकदेशक्षतिकरणरूप-स्वल्पापराध-த்துக்கு இத்தனை செய்தால், த₄ர்மியையே அபஹரித்த மஹத்தராபராத₄த்தைப் பொறுத்திருக்கை என்? என்று, “मत्कृते काकमात्रे तु ब्रह्मास्त्रं समिदीरितम् ” என்கிறதுக்கர்த்த₂ம். “काकमात्रे” என்கிறதுக்கு भूयिष्ठापराधप्रदर्शनवाक्यशेषानुसार-த்தாலே. த₄ர்மியை அபஹரியாதே ஏகதே₃ஶ க்ஷதி பண்ணினவனிடத்தில் என்றபடி. (2) ஜயந்தனாகி ஓர் காகஶரீரத்தைக்கொண்டபோதே காகமேயாகையிறே, “तमहं लोष्टमुद्यम्य वारयामि स्म वायसम् ” என்று காகாந்தரத்தைப் போலே லோஷ்டத்காலே வாரிதமாய் மறைந்திருந்தது. இப்படி ஸ்த்ரீயானவென்னாலே லோஷ்டத்தாலே எறியுண்டு மறையும்படி து₃ர்ப₃லமான வாயஸ விஷயத்தில் ப்₃ரஹ்மாஸ்த்ரத்தை ப்ரயோகி₃த்து ராக்ஷஸ விஷயத்திலே பொறுத்திருப்பது என்? என்றுமாம். 1 “प्रबल: कश्चित् वायस:” என்பார்க்கும். இந்தக் காகத்துக்கு ப்ராக்ருத  காகங்களைப் பற்ற வைலக்ஷண்யமிஷ்டமாகையாலே. “मात्र” பத₃த்தாலே அந்த ப்ரப₃லத்வத்தை வ்யவச்சே₂கி₃க்கக்கூடாமையாலே धर्म्यपहार-மே व्यवच्छेद्य-மென்னவேணுமாகையால். “काकमात्रे” என்கிற “मात्र” ஶப்₃த₃ம் – अन्यथासिद्ध-மாகையாலும். 2  “विज्ञानघनएव” என்கிற ஏவகாரம்போலே அவதா₄ரண வாசியாகையாலே வாக்யாந்தரஶேஷபூ₄தமாய் ஸ்வதந்த்ரவாக்யாந்தர ஸித்₃தா₄ர்த்த₂ பா₃த₄கமாகமாட்டாமையாலும் पुराणान्तरकण्ठोक्त-जयन्तपर्यवसान-विरोधि-யாகாது. 1 “नखाग्रै: केन ते भीरुरादितञ्च स्तनान्तरे” என்று नखरूपकरणसामर्थ्य-த்தாலும். स्तनरूपाधिकरणसामर्थ्य-த்தாலும்,  रदनशब्दित-विलेखनरूप-क्रियासामर्थ्यத்தாலும் ராமாயணத்திலே வ்யஞ்ஜிதமாய். “कन्दर्पशरपीडित: विरराद नखै: तीक्ष्णै: पीनोन्नतपयोधरौ।।” என்று பாத்₃ம புராணத்திலே कण्ठोक्त-முமான कामुकत्व-மும், “भक्षार्थी —भक्षगृध्नेन” என்று ராமாயணத்திலே கண்டோ₂க்தமான भक्षार्थित्व-மும். जयन्तत्वप्रयुक्तवासनै-யாலும். काकशरीरसम्बन्धनिबन्धन-வாஸநையாலும் जातिस्मरन्यायेन एकत्र सङ्कटनार्ह-மாகையாலும், 2. காகம் -அபூர்வ புத்ரன் என்று अन्यत्र சொல்லியிராமையாலும். 3 இத்தைக் கொண்டே கல்பிக்கில் कल्पनगौरवं- ப்ரஸங்கி₃க்கையாலும். 4 “किल” शब्दस्वारस्य -த்தாலும். 5 “इन्द्राय पुत्रिणे” என்கிறவிடத்தில் “புத்ர” ஶப்₃த₃ம் ஜயந்தபரமாகக் கண்டபடியாலும். 6 “प्रयोगरत्नावलीपद्धति” என்கிற க்ரந்தத்தைப்பண்ணி -भगवच्छास्त्र-प्रामाण्यप्रवर्तन- த்தாலே ஆப்தனான  போஜராஜனும் “ब्रह्मास्त्रवित्रस्त-जयन्तकाक-कथामभिज्ञाप्य” என்று ப்ரபந்தித்தபடியாலும், ஜயந்தன் காமுகதயா காகரூபேண வந்தான் என்று ஸித்₃த₄ம் என்று திருவுள்ளம் பற்றி அருளிச்செய்கிறார் (ராமாயண பாத்₃ம புராணங்களிற் சொல்லுகிறபடியே) இதி. “जयन्तत्राणवरद:” என்கிற பாத்₃மபுராண வசநம் இங்கே விவக்ஷிதம். இங்கே,’ “ராமாயண பாத்₃மபுராண” என்கிற பூர்வாபர நிர்தேஶத்தாலே. छागपशुन्यायविषयत्व-மும் सर्वशास्त्रप्रत्ययन्यायविषयत्व-மும்  सूचित-ம் तुल्यवदेकक्रियान्वयित्वबोधक-மான  द्वन्द्वनिर्देश-த்தாலே अविरोधेन सङ्कटनार्हत्व-மும் व्यञ्जित-ம். (இஹஸந்த) இத்யாதி₃— ( ததா₂ ) நீ ஸத₃நுவர்த்தநம் பண்ணுகிறிலை யென்கைக்கு ஸம்வாதி₃யாக என்றபடி. (விபரீத புத்₃தி₄யான)-ஜநநி பக்கலிலே காமுகத்வபுத்₃தி₄யுக்தனான என்றபடி. “விரராத₃” என்று -प्रवृत्तिपर्यन्तविवक्षै-யாலே (அக்ருத்ய ப்ரவருத்தனாக) என்றார் கீழ் (ப. 202); இங்கே नलकूबरादिशापप्रतिसन्धान-த்தாலே प्रवृत्तिपर्यन्त-மன்றிக்கே बुद्धिमात्र-மென்று “बुद्धिराचारवर्जिता” என்றாளென்று (விபரீத புத்₃தி₄யான) என்றார் என்று கண்டுகொள்வது. (விரகு)- உபாயம். “तेन मैत्री भवतु ते” என்கிற ஶரணாகதி யென்றபடி. (பாபாநாம்) இத்யாதி₃– பாபாநாம் – திருவடியபி₄ப்ராயத்காலே. ஶுபா₄நாம்- सदानुग्रहसम्प-ந்நையான தன்னபி₄ப்ராயத்தாலே.