ஸ்ரீ:

ப்ரபந்நஜந கூடஸ்த₂ரான நம்மாழ்வார் அருளிச்செய்த

திருவாய்மொழி

பரமகாருணிகரான திருக்குருகைப் பிரான் பிள்ளான் அருளிச்செய்த

ஆறாயிரப்படி வ்யாக்₂யாநம்

 

பகவத் விஷயம்   –    மூன்றாம் பத்து

3-1

முதல் பாட்டு

முடிச்சோதியாய் உனதுமுகச்சோதிமலர்ந்ததுவோ*

அடிச்சோதிநீநின்ற தாமரையாய் அலர்ந்ததுவோ*

படிச்சோதியாடையொடும் பல்கலனாய்* நின்பைம்பொன்

கடிச்சோதிகலந்ததுவோ திருமாலேகட்டுரையே.

வ்யா:-  (முடிச்சோதி) திருமலையை அநுப₄வித்துச் செல்லாநிற்கச்செய்தே, திருமலையிலே அழகரைக்கண்டு ப்ரீத்யதிசயத்தாலே அழகருடைய திருவணிகலங்களுக்கும் தி₃வ்யாவயவங்களுக்கும் உண்டான சேர்த்தியழகாலுள்ள அழகை விஸ்மிதராய்க்கொண்டு பேசுகிறார்.

இரண்டாம் பாட்டு

கட்டுரைக்கில்தாமரை நின்கண்பாதம்கையொத்வா*

சுட்டுரைத்தநன்பொன் உன்திருமேனியொளியொத்வாது*

ஒட்டுரைத்துஇத்வுலகுன்னைப் புகழ்வெல்லாம்பெரும்பாலும்*

பட்டுரையாய்ப்புற்கென்றே காட்டுமால்பரஞ்சோதி.

வ்யா:-  (கட்டுரைக்கில்) மெய்சொல்லில் தாமரை கண்பாதங்ககைளுக்கு நித₃ர்சநமாகமாட்டாது.  கட்டுரைத்த நன்பொன் உன் திருமேனிக்கு நித₃ர்சநமாகமாட்டாது. இப்படி யிருக்கச்செய்தே இவற்றாய் த்₃ருஷ்டாந்தமாகச் சொல்லியிருந்த லோகம் உன்னைப் புகழாநிற்கும்; அத்த்₃ருஷ்டாந்தமாகச் சொல்லுகிறவையெல்லாம் த்₃ருஷ்டாந்தமாகமாட்டாமையன்றியே, உனக்கு நிகர்ஷத்தை ஆவாஹிக்குமென்று கொண்டு தி₃வ்யாவ யவக₃தமான அழகைப் பேசுகிறார்.

மூன்றாம் பாட்டு

பரஞ்சோதிநீபரமாய் நின்னிகழ்ந்துபின்* மற்றோர்

பரஞ்சோதியின்மையின் படியோவிநிகழ்கின்ற*

பரஞ்சோதிநின்னுள்ளே படருலகம்படைத்த* எம்

பரஞ்சோதிகோவிந்தா பண்புரைக்கமாட்டேனே.

வ்யா:-  (பரஞ்சோதி) நீ இப்படி அழகினால் எல்லாரிலும் மேற்பட்டு வர்த்தியாநின்று. பின்பு, மற்று உன்னைப்போலே அழகியாரில்லாமையாலே படியோவி வர்த்திக்கையாலே பரஞ்சோதிச்சப்₃தா₃பி₄தே₄யனாய், ஸர்வஜக₃த்காரணத்வ ப்ரயுக்த நிரவதி₄க தேஜஸ்ஸையுடையவனாய், நிரவதி₄க ஸௌசீல்ய விசிஷ்டனாயிருந்த உன்னுடைய இந்த கு₃ணங்கள் எனக்குச் சொல்ல நிலமல்ல என்கிறார்.

நான்காம் பாட்டு

மாட்டாதேயாகிலும் இம்மலர்தலைமாஞாலம் *நின்

மாட்டாயமலர்புரையும் திருவுருவம்மனம்வைக்க*

மாட்டாத பலசமயமதிகொடுத்தாய் மலர்த்துழாய்*

மாட்டேநீமனம்வைத்தாய் மாஞாலம்வருந்தாதே.

 

வ்யா:-  (மாட்டாதே)  ‘’இப்படி போ₄க்₃யனாயிருந்த எம்பெருமானை இந்த லோகம் இழந்து போகிறபடிகாண்!” என்று கொண்டு இன்னாதாகிறார்.

ஐந்தாம் பாட்டு

வருந்தாத அருந்தவத்த மலர்கதிரின்சுடருடம்பாய்*

வருந்தாதஞானமாய் வரம்பின்றிமுழுதியன்றாய்*

வருங்காலம்நிகழ்காலம் கழிகாலமாய்* உலகை

ஒருங்காக அளிப்பாய்சீர் எங்கு உலக்க ஓதுவனே.

வ்யா:-  (வருந்தாத) “இப்படி என்ன தபஸ்ஸுபண்ணிப் பெற்றதோ?” என்னும்படி அதிகல்யாணமாய், ஸ்வாபா₄விகமாய், நிரதிஶயதேஜோமயமாயிருந்த திருவுடம்பை உடையனாய், ஸ்வாபா₄விகா ஸங்குசித தி₃வ்யஜ்ஞாந விஶிஷ்டனாய், ஸர்வ காலமும் ஒருபடியே ஸர்வாத்ம ரக்ஷணைக ஸ்வபா₄வனாயிருந்த உன்னுடைய கு₃ண்ங்களை நான் எங்கே முடியச்சொல்லுவது? என்கிறார்.

ஆறாம் பாட்டு

ஓதுவாரோத்தெல்லாம் எத்வுலகத்துஎத்வெவையும்*

சாதுவாய்நின்புகழின் தகையல்லால்பிறிதில்லை*

போதுவாழ்புனந்துழாய்முடியினாய்* பூவின்மேல்

மாதுவாழ்மார்பினாய் என்சொல்லியான்வாழ்த்துவனே.

வ்யா:-  (ஓதுவார்) ஸர்வலோகங்களிலும் உள்ள அத்₄யேதாக்கள் எல்லாராலும் ஓதப்படுகிற ஸர்வவேத₃ங்களாலும் அளவிடமுடியாத கல்யாண கு₃ணங்களையுடையவனாய். நிரதிஶயஸௌந்த₃ர்யாதி₃ கல்யாண கு₃ணக₃ணநிதி₄யாய், ச்ரிய:பதியாயிருந்த உன்னை நானொருவன் எத்தைச் சொல்லிப் புகழ்வது? என்கிறார்.

ஏழாம் பாட்டு

வாழ்த்துவார்பலராக நின்னுள்ளே நான்முகனை*

மூழ்த்தநீருலகெல்லாம் படையென்றுமுதல்படைத்தாய்*

கேழ்த்தசீர் அரன்முதலாக் கிளர்தெய்வமாய்க்கிளர்ந்து*

சூழ்த்தமரர்துதித்தால் உன்தொல்புகழ்மாசூணாதே.

வ்யா:-  (வாழ்த்துவார்) “நீர் ஒருவராகையாலே வாழ்த்த முடியாது என்கிறீராகில், பலரோடே நின்று வாழ்த்தினாலோ?” என்னில்.  “வாழ்த்துவார் பலராக ஆகிறார்.  நீ படைத்த ப்₃ரஹ்மாவாலே ஸ்ருஷ்டரான ருத்₃ராதி₃ தே₃வதைகளிறே ஏத்துவார்; அவர்களும் உன்னுடைய கு₃ணங்களை முடிய ஏத்தவல்லரோ? ஏத்துகைக்குத்தான் அர்ஹரோ? அல்லரிறே” என்கிறார்.

எட்டாம் பாட்டு

மாசூணாச்சுடருடம்பாய் மலராதுகுவியாது*

மாசூணாஞானமாய் முழுதுமாய் முழுதியன்றாய்*

மாசூணாவான்கோலத்து அமரர்கோன்வழிப்பட்டால்*

மாசூணாஉனபாத மலர்ச்சோதிமழுங்காதே.

வ்யா:-  (மாசூணா) அந்த தே₃வதைகளோடே கூட, ஸர்வாதி₄பதியாய் நிர்தோ₃ஷ ஜ்ஞாநனான சதுர்முக₂ன் நின்று  ஏத்தினாலோ? என்னில்; ஹேயப்ரதயநீகமாய், தேஜோமயமாய், வ்ருத்₃தி₄க்ஷயாதி₃ விகாரரஹிதமான தி₃வ்யரூபத்தையுடையையாய், ஹேய ப்ரத்யநீக ஸார்வஜ்ஞ்யாத்₃யஶேஷ கல்யாண கு₃ணங்களையுடையையாயிருந்த உன் திருவடி மலர்களை அந்தச் சதுர்முக₂ன்தான் ஏத்தவல்லனோ? யோக்₃யனோ? இப்படியிருக்கிற உன்னை நான் எத்தைச் சொல்லி வாழ்த்துவது? என்கிறார்.

ஒன்பதாம் பாட்டு

மழுங்காதவைந்நுதிய சக்கரநல்வலத்தையாய்*

தொழுங்காதற்களிறளிப்பான் புள்ளூர்ந்துதோன்றினையே*

மழுங்காத ஞானமே படையாக மலருலகில்*

தொழும்பாயார்க்களித்தால் உன்சுடர்ச்சோதிமறையாதே.

அவ:- (மழுங்காத) பின்னையும் அவனுடைய கு₃ணங்களை ஏத்தியல்லது த₄ரிக்கமாட்டாமையாலே, அவனுடைய கு₃ணங்களைச் சொல்லி ஏத்துகிறார்.

வ்யா:– உன்னுடைய ஆச்ரிதவாத்ஸல்யமாகிற மஹாகு₃ணத்தை ஒருவரும் அறியாத தொருபடி ஸங்கல்பஜ்ஞாநத்தாலே ஆஶ்ரிதனான ஸ்ரீக₃ஜேந்த்₃ராழ்வானை ரக்ஷித்தருளாதே, அந்த ஆச்ரிதவாத்ஸல்யம் ஸர்வலோகவிதி₃தமாம்படி திருவாழியை ஏந்திக்கொண்டு பெரிய திருவடிமேலே வந்து தோன்றியருளி, என்னை உண்டாக்கியருளினாய் என்கிறார்.

பத்தாம் பாட்டு

மறையாயநால்வேதத்துள் நின்றமலர்ச்சுடரே*

முறையால் இத்வுலகெல்லாம் படைத்திடந்துண்டுமிழ்ந்தளந்தாய்*

பிறையேறுசடையானும் நான்முகனும்இந்திரனும்*

இறையாதல்அறிந்தேத்த வீற்றிருத்தல்இதுவியப்பே.

வ்யா:-  (மறை) ப₄க்திஹீநர்க்கு உன்னை அறிய வொண்ணாதபடி மறைத்துக்கொண்டிருக்கிற ஸர்வவேத₃ங்களி – னாலும் ப்ரதிபாத்₃யனாய்.  ப்ராப்தியாலே ஜக₃த் ஸ்ருஷ்டி ஸ்தி₂தி ஸம்ஹாராதி₃ ஹேதுபூ₄தனாயிருந்த உன்னுடைய ஸர்வேஶ்வரத் -வத்தை அறிந்து உன்னை ஏத்துகைக்கு விஷயமாக உன்னைக் கொடுத்துக்கொண்டிருக்கிற இருப்பு உனக்கோர் ஏற்றமோ? அன்றிறே. இப்பட்யிருக்கிற உன்னை நான் எத்தைச் சொல்லி ஏத்துவது? என்கிறார்.

பதினொன்றாம் பாட்டு

வியப்பாயவியப்பில்லா மெய்ஞ்ஞானவேதியனை*

சயப்புகழார்பலர்வாழும் தடங்குருகூர்ச்சடகோபன்*

துயக்கின்றித்தொழுதுரைத்த ஆயிரத்துள் இப்பத்தும்*

உயக்கொண்டுபிறப்பறுக்கும் ஒலிமுந்நீர்ஞாலத்தே.

வ்யா:-  (வியப்பாய) லோகத்தில் விஸ்மயநீயமானவற்றை விஸ்மயநீயமாகவுடையனன்றியே, யதா₂பூ₄தவாதி₃யான ஸர்வ வேத₃ங்களாலும் ப்ரதிபாத்₃யனாயிருந்தவனை, ப₄க₃வத் கைங்கர்ய ரதித்வமாகிற கல்யாணமான புகழையுடையார் பலர் வாழும் தடங்குருகூர்ச் சடகோபன், ஓரஜ்ஞாநக₃ந்த₄மில்லாதபடி ஸாக்ஷாத் கரித்துத் தொழுதுரைத்த இத்திருவாய்மொழி, ப₄க₃வத் ஸாக்ஷாத் கார விரோதி₄ ஸம்ஸாரத்தைப் போக்கும் என்கிறார்.

திருக்குருகைப்பிரான் பிள்ளான் திருவடிகளே ஶரணம்

ப்ரவேஶம்    3-2

முந்நீர்ஞாலம்– ப்ரவேஶம்

(முந்நீர்ஞாலம்) இப்படி ஸாக்ஷாத்குருதனான எம்பெருமானோடு, தம்முடைய ப்ரக்ருதி ஸம்ப₃ந்த₄த்தாலே யதா₂மநோரத₂ம் ஸம்ஶ்லேஷிக்கப் பெறாமே நிர்மர்யாத₃வ்ய ஸநஸாக₃ராந்தர் நிமக்₄நராய்க்கொண்டு கூப்பிடுகிறார்.

முதல்பாட்டு

முந்நீர்ஞாலம்படைத்த எம்முகில்வண்ணனே*

அந்நாள்நீதந்த ஆக்கையின் வழி உழல்வேன்*

வெந்நாள் நோய்வீய வினைகளைவேரறப்பாய்ந்து*

எந்நாள்யானுன்னை இனிவந்துகூடுவனே.

வ்யா:-  ஸம்ஸார்யாத்மாக்கள் எல்லார்பக்கலிலும் சென்று வெள்ளங்கொள்ளும்படி கரைபுரண்டு பெருகுகிற உன்னுடைய நிரவதி₄க காருண்ய வெள்ளத்தாலே, உன் திருவடிகளைச் சேர்கைக்கு உபாயமாக, கரணகளேப₃ராத்₃யுபகரணங்களை ஸர்வாத்மாக்களுக்கும் கொடுத்தருளினவனே! அன்று நீ எனக்குத் தந்தருளின அந்த உபகரணத்தைக் கொண்டு உன் திருவடிகளைச் சேரமாட்டாதே பின்னையும் ஸம்ஸார ஸமுத்₃ரத்திலே போய்விழுந்தேன்; இப்படி உன்னைப் பிரிந்திருக்கிற இந்தக் காலமாகிற காலாக்₃நி ஸத்₃ருஶமான நோய் விடும்படி, உன்னைப் பிரிந்திருக்கைக்கு ஹேதுவான என்னுடைய வினைகளை வேரறப் பாய்ந்து என்று நான் உன்னை வந்து கூடுவது? என்கிறார்.

இரண்டாம் பாட்டு

வன்மாவையமளந்த எம்வாமனா!* நின்

பன்மாமாயப் பல்பிறவியில் படிகின்றயான்*

தொன்மாவல்வினைத் தொடர்களைமுதலரிந்து*

நின்மாதாள் சேர்ந்து நிற்பதுஎஞ்ஞான்றுகொலோ*.

வ்யா:-  (வன்மா) இப்படி நீ தந்த உபகரணத்தைக்கொண்டு பின்னையும் நான் ஸம்ஸார ஸமுத்₃ரத்திலே போய் விழுமளவில் என்னை எடுத்தருளுகைக்காக இங்கே புகுந்தருளினாய்;  பின்னையும் உனக்கெட்டாததொருபடி நான் அந்த ஸம்ஸாரமாகிற கடலின் உள்ளேபோய் அழுந்தா நின்றேன்.  இப்படி இக்கடலிலே அழுந்துகைக்கு ஹேதுவாய் அநாதி₃ஸித்₃த₄மாய் மஹாப₃லமா யிருந்த என்னுடைய பாபபரம்பரைகளை முதலரிந்து உன்னுடைய நிரவதி₄க போ₄க்₃யமான திருவடிகளை நான் சேர்ந்து பின்னை ஒருகாலமும் பிரியாதே நிற்பாது என்றோ? என்கிறார்.

மூன்றாம் பாட்டு

கொல்லாமாக்கோல் கொலைசெய்துபாரதப்போர்*

எல்லாச்சேனையும் இருநிலத்து அவித்தஎந்தாய்*

பொல்லாவாக்கையின் புணர்வினையறுக்கலறா*

சொல்லாய்யான்உன்னைச் சார்வதோர்சூழ்ச்சியே.*

வ்யா:-  (கொல்லா) இப்படி ஸ்ரீவாமநனாய் வந்து புகுந்தருளின அதுவும் எனக்குக் கார்யகரமன்றியேயொழிந்த -வாறே, பின்னையும் என் பக்கலுள்ள அபி₄நிவேஶத்தாலே ஸ்ரீவஸுதே₃வர் திருமகனாய் வந்து பிறந்தருளி, ஸர்வவசீகரணமாய், நிரதிஶயாஶ்சர்யமான தி₃வ்யசேஷ்டிதங்களைப்பண்ணியருளாநின்று கொண்டு ஸர்வஸுலப₄னாய் நின்றருளின அன்றும் உன் திருவடிகளைச் சேரப்பெற்றிலேன்; இப்படி அநர்த்த₂கரமாய், உன்னாலல்லது அறுக்க முடியாதிருக்கிற இந்த ப்ரக்ருதி ஸம்ப₃ந்த₄த்தை நீயே அறுத்து நான் உன்னைச் சேருவதொரு விரகு பார்த்தருளாய் என்கிறார்.

நான்காம் பாட்டு

சூழ்ச்சிஞானச் சுடரொளியாகி* என்றும்

ஏழ்ச்சிக்கேடின்றி எங்கணும் நிறைந்தஎந்தாய்!

தாழ்ச்சிமற்றெங்கும் தவிர்ந்து நின்தாளிணைக்கீழ்

வாழ்ச்சி* யான்சேரும்வகை அருளாய்வந்தே.

வ்யா:-  (சூழ்ச்சி) ஸர்வாத்மாக்களையும் உன் கருத்தில் வர்த்திப்பிக்கவற்றாய், நித்யஸித்₃த₄மாய், ஸர்வக₃தமாயிருந்த உன்னுடைய தி₃வ்யஜ்ஞானமும் எனக்குக் கார்யகரமன்றியே யொழிந்தது; இப்படி உன்னுடைய ஜக₃த்ஸ்ருஷ்கி தி₃வ்யாவதார சேஷ்டித தி₃வ்யஜ்ஞாநாதி₃களை எனக்குக் கார்யகரமாகாமே ப்ரததிப₃ந்தி₄க்கிற ஸமஸ்த ப்ராக்ருத விஷய ப்ராவண்யத்தையும் தவிர்ந்து, நின்தாளிணைக்கீழ் வாழ்ச்சியான் சேரும்படி, சக்ரவர்த்தி திருமகனாயும் ஸ்ரீ வஸுதே₃வர் திருமகனாயும் வந்து பிறந்தருளி -னாற்போலே இன்னமும் வந்து பிறந்தருளியே செய்தருளவேணும் என்கிறார்.

ஐந்தாம் பாட்டு

வந்தாய்போலேவந்தும் என்மனத்தினை நீ*

சிந்தாமல்செய்யாய் இதுவேயிதுவாகில்*

கொந்தார்காயாவின் கொழுமலர்த்திருநிறத்த

எந்தாய்* யான்உன்னை எங்குவந்தணுகிற்பனே*.

வ்யா:-  (வந்தாய்) அப்படி வருகை திருவுள்ளமன்றாகில், ஸ்ரீக₃ஜேந்த்₃ராழ்வானுக்கு வந்தாற்போலேயாகிலும் வந்து என் மனத்தினை நீ சிந்தாமற்செய்கிறிலை. நீ செய்யாதொழிந்தால் நான் என்னுடைய யத்நத்தால் உன்னை வந்து சேருகை என்றொரு பொருளில்லை; இனி உன்னுடைய அழகைக் காணப் பெறாதே இழந்துபோ மித்தனையாகாதே நான்? என்கிறார்.

ஆறாம் பாட்டு

கிற்பன்கில்லேனென்றிலன் முனநாளால்*

அற்பசாரங்களவை சுவைத்தகன்றொழிந்தேன்*

பற்பல்லாயிரம் உயிர்செய்த பரமா!* நின்

நற்பொற்சோதித்தாள் நணுகுவதுஎஞ்ஞான்றே?

வ்யா:-  (கிற்பன்)  “இதுக்கு முன்புள்ள காலமெல்லாம் உன் திருவடிகளைச் சேருகைக்கு ஈடாயிருப்பதொரு ஸுக்ருதத்தைச் செய்வோம் என்று செய்தல். அதுக்கு விரோதி₄யான து₃ஷ்க்ருதத்தைத் தவிருவோமென்று தவிர்தல் செய்திலேன்; எடுத்த படிசெய்து திரிந்தேன்; இப்படிசெய்து திரிந்து அதிக்ஷுத்₃ரமான விஷயரஸத்தை பு₄ஜித்து உன் திருவடிகளைச் சேருகைக்கு அர்ஹனன்றிக்கே அகன்று போனேன்” என்று நசையற்றுப்போய்த் துவளப்புக்க வாறே பின்னையும் அவனுடைய ஸர்வாத்மநிர்மாணாநுகு₃ண நிரதிசயசக்தியோக₃த்தை அநுஸந்தி₄த்துப்போய் உஜ்ஜீவித்து, “இந்த அபர்யந்தமான ஆத்மாக்கள் எல்லாரையும் ஸ்ருஷ்டித் தருளின உனக்கு என்னை ஒருவனையும் உன் திருவடிகளுக்கு ஈடாம்படி பண்ணியருளுகை ஒரு பொருளோ? ஆனபின்பு உன் திருவடிகளை என்று நான் சேர்வது?” என்கிறார்.

ஏழாம் பாட்டு

எஞ்ஞான்றுநாம்இருந்திருந்து இரங்கிநெஞ்சே*

மெய்ஞ்ஞானமின்றி வினையியல்பிறப்பழுந்தி*

எஞ்ஞான்றும்எங்கும் ஒழிவறநிறைந்துநின்ற*

மெய்ஞ்ஞானச்சோதிக் கண்ணனைமேவுதுமே.

வ்யா:-  (எஞ்ஞான்றும்) ப₄க₃வத்ப்ராப்த்யுபாயமான தத்ஸ்வரூப ரூப கு₃ணவிபூ₄தி விஷய யாதா₂த்ம்ய ஜ்ஞாநஹீநராய், தத்ப்ராப்திவிரோதி₄ ஸம்ஸாரத்திலே ப்ரவணருமாயிருப்பது; ஸர்வஜ்ஞனாகையாலே நம்முடைய இந்த அநர்ஹதையை அவனறிவது; ‘எஞ்ஞான்று நாம் இருந்திருந்து அவனைக் காண வேணும்?’ என்று வ்யஸநப்படுகை; அவனைக் காண்கைக்கு நமக்கு எங்கே உபகரணம்? என்கிறார்.

எட்டாம் பாட்டு

மேவுதுன்பவினைகளை விடுத்துமிலேன்*

ஓவுதலின்றி உன்கழல்வணங்கிற்றிலேன்*

பாவுதொல்சீர்க்கண்ணா! என்பரஞ்சுடரே!*

கூவுகின்றேன்காண்பான் எங்கெய்தக்கூவுவனே.

வ்யா:-  (மேவு) கர்மயோக₃மாதல், ப₃க்தியோக₃மாதல், ஜ்ஞானயோக₃மாதல் ஒன்று செய்கிறிலேன்; செய்யாதிருந்துவைத்து, ஸௌசீல்ய வாத்ஸல்ய காருண்யாத்₃யஸங்க்₂யேய தி₃வ்யாத்மகு₃ணங்களாலும், நிரதிசயௌஜ்ஜ்வல்ய ஸௌந்த₃ர்ய ஸௌக₃ந்த்₄யாத்₃யஸங்க்₂யேய தி₃வ்யரூபகு₃ணங்களாலும் பரிபூர்ணனாயிருந்த உன்னைக்காணவேணும் என்றென்று கூப்பிடாநின்றேன்; இப்படி கூப்பீடு உன்னைக் காண்கைக்கு எங்கே கார்யகரமாகிறது? என்கிறார்.

ஒன்பதாம் பாட்டு

கூவிக்கூவிக் கொடுவினைத்தூற்றுள்நின்று*

பாவியேன்பலகாலம் வழிதிகைத்துஅலமருகின்றேன்*

மேவியன்றாநிரைகாத்தவன் உலகமெல்லாம்*

தாவியஅம்மானை எங்கினித்தலைப்பெய்வனே.

வ்யா:-  (கூவிக்கூவி) அஸக்ய நிஷ்க்ரமணமாய், நிரதிசய து₃:க்கா₂ஸ்பத₃மாயிருந்த கொடுவினைத் தூற்றுள்ளே நின்று பாவியேன் பலகாலமும் கூவிக்கூவி. எம்பெருமான் திருவடிகளில் சென்று சேர்வழி அறியாதே திகைத்து அலமருகின்றேன்; திருவாய்ப் – பாடியிலே ஸர்வஸுலப₄னாய்க்கொண்டு வர்த்தித்தருளினவன் திருவடிகளைச் சேரமாட்டிற்றிலேன்; அன்றொரு தே₃ச விசேஷத்திலே வர்த்திக்கையாலே சேரப்பெறாதொழியவும் ஸம்ப₄விக்கு மன்றோ? என்னில்; ஸர்வதே₃சவர்த்திகளான ஸர்வாத்மாக்களும் தன் திருவடிகளினுள்ளே அகப்படும்படி உலகமெல்லாம் தாவியருளின வன்று உன் திருவடிக்ளைச் சேரப்பெற்றிலேன்.  அன்று சேரப்பெறாத நான் என்று சேரவிருக்கிறேன்? சேராதொழியில் இவ்வாத்மா முடிகை நிஸ்சிதம். இனி அவனுடைய ஈச்வரத்வம் விகலமாகவாகாதே புகுகிறது.  இனி ஆத்மாவதி₄கமாக அவன் திருவடிகளைச் சேருகை என்றொரு பொருளில்லை என்று நசையற்றுக் கூப்பிடுகிறார்.

பத்தாம் பாட்டு

தலைப்பெய்காலம் நமன்தமர்பாசம்விட்டால்*

அலைப்பூணுண்ணும் அவ்வல்லலெல்லாம்அகல*

கலைப்பல்ஞானத்து என்கண்ணனைக்கண்டுகொண்டு*

நிலைப்பெற்றுஎன்னெஞ்சம்பெற்றது நீடுயீரே.

வ்யா:-  (தலைப்பெய்காலம்) உத்க்ராந்தி வ்யஸனம்போலே அதிகோ₄ரமாய் அதிது₃ஸ்ஸஹமாயிருந்த என்னுடைய அந்த ப₄க₃வத்₃விஸ்லேஷ ஜநித நிரதி₄க வ்யஸநமும்,  ”அவனுடைய ஸர்வேச்வரத்வத்துக்கு வைகல்யம் வருகிறது” என்றுள்ள மஹாப₄யமும் நிஸ்சேஷமாக எல்லாமும்போய, என் நெஞ்சும் நிலைநின்று, என்னுடைய ஆத்மாவும் நித்யமாம்படி சாஸ்த்ரைக ஸமதி₄க₃ம்யனான எம்பெருமானைத் திருமலையிலே கண்ணாலே காணப்பெற்றேன் என்கிறார்.

பதினொன்றாம் பாட்டு

உயிர்களெல்லாவுலகமு முடையவனை*

குயில்கொள்சோலைத் தென்குருகூர்ச்சடகோபன்*

செயிரில்சொல்லிசைமாலை ஆயிரத்துள் இப்பத்தும்*

உயிரின்மேலாக்கை ஊனிடையொழிவிக்குமே.

வ்யா:-  (உயிர்கள்) இப்படி ஆழ்வார் உளராகையாலே எம்பெருமானுடைய ஸர்வேச்வரத்வமும் அவிகலமாய், திருநகரியு -மடங்க ஸம்ருத்₃த₄மாயிற்று என்கிறது – (உயிர்களெல்லாவுலகமு முடையவனைக் குயில்கொள்சோலைத்தென்குருகூர்) என்கிற -விடம்.  இனிமேல் இத்திருவாய்மொழி ப₄க₃வத₃நுப₄வ விரோதி₄ யான ப்ரக்ருதி ஸம்ப₃ந்த₄த்தைப் போக்கும் என்கிறது.

திருக்குருகைப்பிரான் பிள்ளான் திருவடிகளே ஶரணம்

3-3

முதல் பாட்டு

ஒழிவில்காலமெல்லாம் உடனாய்மன்னி*

வழுவிலா அடிமை செய்யவேண்டுநாம்*

தெழிகுரலருவித் திருவேங்கடத்து*

எழில்கொள்சோதி எந்தைதந்தைதந்தைக்கே.

வ்யா:-  (ஒழிவில் காலம்) இப்படி நிர்வதி₄க ஸௌந்த₃ர்யாதி₃ கல்யாண கு₃ணவிசிஷ்டனான திருவேங்கடமுடையானைக்கண்டு லப்₃தா₄த்ம ஸஞ்ஜீவனராய், அவனுடைய கு₃ணங்களாலே தா₃ஸ்ய முபாக₃தராயிருந்த ஆழ்வார், ‘’திருவேங்கடமுடையானை பு₄ஜிக்க வேணும்’’ என்று தம்முடைய திருவுள்ளத்திலே கோலி; அதுக்குத் துணையாகத் தம்முடைய திருவுள்ளத்தையும், தம்முடைய திருவுள்ளம்போலே ப₄க₃வதே₃க போ₄க₃ராயிருப்பாரையும் குறித்து “திருவேங்கடமுடையானை பு₄ஜிக்கவாருங்கள்; அவனை பு₄ஜிக்கை யாவது – அவன் திருவடிகளிலே ஸர்வதே₃ச ஸர்வகால ஸர்வா வஸ்தோ₂சித ஸர்வசேஷவ்ருத்தியையும் பண்ணுகை” என்கிறார்.

இரண்டாம் பாட்டு

எந்தைதந்தைதந்தை தந்தைதந்தைக்கும்

முந்தை* வானவர் வானவர்கோனொடும்*

சிந்துபூமகிழும் திருவேங்கடத்து*

அந்தமில்புகழ்க் காரெழிலண்ணலே.

வ்யா:-  (எந்தை தந்தை) திருநாட்டிற் சென்று எம்பெருமானுக்கு அடிமை செய்வதன்றோ எல்லார்க்கும் ப்ரமப்ராப்யமென்னில்; “திருநாட்டிலுள்ள நித்யஸித்₃த₄ புருஷர்களும் திருவேங்கடமுடையான் கு₃ணங்களிலே அகப்பட்டு அவன் திருவடிகளிலேயன்றோ வந்து அடிமை செய்கிறது; ஆதலால் தன்னுடைய நிரவதி₄க கல்யாண கு₃ணங்களாலே தன் அடியார்க்கு என்னை ஆட்படுத்தியருளின திருவேங்கடமுடையானுக்கு அடிமை செய்யுமதுவே நமக்குப் பரமப்ராப்யம்; அவனுக்கு அடிமைசெய்ய வேண்டும் நாம்; வாருங்கள்”  என்கிறார்.

மூன்றாம் பாட்டு

அண்ணல்மாயன் அணிகொள்செந்தாமரைக்

கண்ணன்* செங்கனிவாய்க் கருமாணிக்கம்*

தெண்ணிறைசுனைநீர்த் திருவேங்கடத்து*

எண்ணில்தொல்புகழ் வானவரீசனே.

வ்யா:-  (அண்ணல்) ஏவம்ரூபமான ஸ்வாநுப₄வரூப ஸம்ருத்₃தி₄யைத் தந்தருளுமோ? என்னில்; நித்ய நிரவத்₃ய நிரதிசயௌஜ்ஜ்வல்ய ஸௌந்த₃ர்யாத்₃யஸங்க்₂யேய கல்யாண கு₃ணக₃ண மஹோத₃தி₄யாயிருந்த தன்னை அஸங்க்₂யேயரான நித்யஸித்₃த₄ புருஷர்கள் எல்லாருக்கும் பு₄ஜிக்கக் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறானொரு பரமோதா₃ரனல்லனோ அவன், ஆதலால் உங்களுக்கும் தன்னை பு₄ஜிக்கத் தந்தருளும் என்கிறார்.

நான்காம் பாட்டு

ஈசன்வானவர்க்கென்பன் என்றால்* அது

தேசமோ திருவேங்கடத்தானுக்கு?

நீசனேன் நிறைவொன்றுமிலேன்* என்கண்

பாசம்வைத்த பரஞ்சுடர்ச்சோதிக்கே.

 

வ்யா:-  (ஈசன்) ஸ்வரூபத்தினாலும், ஸ்வபா₄வத்தினாலும், மற்றும் ஸர்வப்ரகாரத்தினாலும் “இனியில்லை” என்னும்படி தண்ணியனாயிருந்த என்பக்கலிலே ஸங்க₃த்தைப்பண்ணி, எனக்குத் தன்னை போ₄க்₃யமாகத் தந்தருளின மஹாகு₃ணத்தை யுடைய அவனுக்கு,  ‘அயர்வறும் அமரர்களு(1-1-1)க்குத் தன்னைக் கொடுக்கும்’ என்னும் இது ஓர் ஏற்றமோ? என்கிறார்.

ஐந்தாம் பாட்டு

சோதியாகி எல்லாவுலகும்தொழும்*

ஆதிமூர்த்தியென்றால் அளவாகுமோ?*

வேதியர்முழுவேதத் தமுதத்தை*

தீதில்சீர்த் திருவேங்டத்தானையே.

வ்யா:-  (சோதியாகி) எனக்குங்கூடத் தன்னைத் தந்தருளி -னான் என்னும் இதுதான் ஓர் ஏற்றமோ, தன்படியைப் பார்த்தால்? அவனுடைய ஔதா₃ர்யாதி₃ கு₃ணங்களைச் சொல்லுமிடத்தில் அந்த வேத₃ங்களே சொல்ல வேண்டாவோ? நமக்கு நிலமோ? ஆதலால் இப்படி பரமோதா₃ரனான திருவேங்கடமுடையான், தன் திருவடிகளில், அடிமை செய்கையாகிற ஸம்பத்தை உங்களுக்குத் தந்தருளும் என்கிறார்.

ஆறாம் பாட்டு

வேங்கடங்கள் மெய்ம்மேல்வினைமுற்றவும்*

தாங்கள்தங்கட்கு நல்லனவேசெய்வார்*

வேங்கடத்துறைவார்க்கு நமவென்ன

லாங்கடமை* அதுசுமந்தார்கட்கே.

வ்யா:-  (வேங்கடங்கள்) இந்த ப்ராப்யத்தைப் பெறுகைக்கு உபாயம் ஏதென்னில்; ஸர்வாதி₄காரமாய் அத்யந்த ஸுகரமா யிருந்த வேங்கடத் துறைவார்க்கு ‘நம:’ என்கிற இச்சொல்லைச் சொல்லவே, அந்தக் கைங்கர்ய ப்ரதிப₃ந்த₄கமான பாபங்களும், கரிஷ்யமாணமான பாபங்களும் எல்லாம் நிஶ்ஶேஷமாக த₃க்₃த₄மாய்ப்போம்; பின்னைத் தந்தாம் உகந்தபடியில்லாம் செய்யப்பெறலாம் என்கிறார்.

ஏழாம் பாட்டு

சுமந்துமாமலர் நீர்சுடர்தூபங்கொண்டு*

அமர்ந்துவானவர் வானவர்கோனொடும்*

நமன்றெழும் திருவேங்கடம்நங்கட்கு*

சமன்கொள்வீடுதரும் தடங்குன்றமே.

வ்யா:-  (சுமந்து) இஸ்ஸம்ருத்₃தி₄ பெறுகைக்குத் திருவேங்கடமுடையானை இப்படி வருந்தவேணுமோ? பரமப்ராப்ய பூ₄த ப₄க₃வத் கைங்கர்யாபேக்ஷராயிருந்த நம் பக்கல் கு₃ண நிரூபண பூர்வகமாக நமக்கு அந்த ப்ராப்யத்தைத் தவிருகையாகிற இப்பழுதொன்றும் வாராதபடி நிர்ஹேதுகமாகத் திருமலைதானே அயர்வறும் அமரர்களுக்குக் கொடுத்தாற்போலே திருவேங்கட -முடையான் திருவடிகளிலே தான் செய்யும் சேஷவ்ருத்தியெல்லாம் நமக்குத்தரும் என்கிறார்.

எட்டாம் பாட்டு

குன்றமேந்திக் குளிர்மழைகாத்தவன்*

அன்றுஞாலம் அளந்தபிரான்* பரன்

சென்றுசேர் திருவேங்கடமாமலை*

ஒன்றுமேதொழ நம்வினை ஓயுமே.

வ்யா:-  (குன்றமேந்தி) ஸ்வரூபகு₃ண சேஷ்டிதாதி₃கள் எல்லாவற்றாலும் ஸ்வஸ்ய பரஸ்ய ச நிரதிசய போ₄க்₃ய பூ₄தனான எம்பெருமானுக்குங்கூட பரமப்ராப்யமான திருமலை, தான் வேறொன்றைத் தரவேணுமோ, தானே பரமப்ராப்யமன்றோ; ஆதலால் திருமலை தன்னையே அநுப₄விக்க, நம்முடைய க்லேசமெல்லாம்போம் என்கிறார்.

ஒன்பதாம் பாட்டு

ஓயும் மூப்புப் பிறப்பு இறப்புப்பிணி*

வீயுமாறுசெய்வான் திருவேங்கடத்

தாயன்* நாள்மலராம் அடித்தாமரை*

வாயுள்ளும்மனத்துள்ளும் வைப்பார்கட்கே.

வ்யா:-  (ஓயுமூப்பு) திருவேங்கடமுடையனன்றோ ப்ராப்யம், திருமலையே ப்ராபயமென்று சொல்லுவானென்? என்னில்; திருவேங்கடமுடையானுடைய ப்ராப்யத்வமும் திருமலையோடுள்ள ஸம்ப₃ந்த₄த்தாலே வந்ததாதலால் திருமலையே ப்ராப்யம் என்கிறார்.

பத்தாம் பாட்டு

வைத்தநாள்வரை எல்லைகுறுகிச்சென்று*

எய்த்திளைப்பதன் முன்னம்அடைமினோ*

பைத்தபாம்பணையான் திருவேங்கடம்*

மொய்த்தசோலை மொய்பூந்தடந்தாழ்வரே.

வ்யா:-  (வைத்த) ஆதலால் ஈண்டெனச்சென்று திருமலையை அநுப₄வியுங்கள் என்கிறார்.

பதினொன்றாம் பாட்டு

தாள்பரப்பி மண்தாவிய ஈசனை*

நீள்பொழில் குருகூர்ச்சடகோபன்சொல்*

கேழிலாயிரத்து இப்பத்தும்வல்லவர்*

வாழ்வர்வாழ்வெய்தி ஞாலம்புகழவே.

வ்யா:-  (தாள்பரப்பி) ஸர்வாத்மாக்களுக்கும் பு₄ஜிக்கலாம் -படி திருவடிகளைப் பரப்பி இந்த லோகத்தை அளந்தருளின திருவேங்கடமுடையானைச் சொன்ன இத்திருவாய்மொழியை வல்லார் – லோகமெல்லாம் புகழும்படி எல்லாவற்றிலும் மேற்பட்ட திருமலையாகிற மஹாசம்பத்தைப்பெற்று வாழ்வர் என்கிறார்.

திருக்குருகைப்பிரான் பிள்ளான் திருவடிகளே ஶரணம்

ப்ரவேஶம்    3-4

புகழும்– ப்ரவேஶம்

(புகழும்) இப்படி திருவேங்கடமுடையானை பு₄ஜிக்கவாருங்கள் என்று, தம்முடைய திருவுள்ளத்தையும், திருவுள்ளம்போலே ப₄க₃வத் கைங்கர்யைகரதிகளாயிருப்பாரையும் அழைத்து, அவனை பு₄ஜிக் -கையிலே ப்ரவ்ருத்தராய்ச் சொல்லாநிற்க, நடுவே திருமலையி -னுடைய போ₄க்₃யதையைக்கண்டு திருமலையை அநுப₄வித்து, பின்னையும் திருவேங்கடமுடையானுடைய ஸர்வவஸ்து சரீரித்வத் – தையும், ஸர்வவஸ்துக₃தாஶேஷ தோ₃ஷைரஸம்ஸ்ப்ருஷ்டத் -வத்தையும், தி₃வ்யரூப பூ₄ஷணாயுத₄ மஹிஷீ பரிஜநாஸ்தா₂ந விஶிஷ்டத்வத்தையும் சொல்லி பு₄ஜிக்கிறார்.

முதற்பாட்டு

புகழும் நல்லொருவனென்கோ? பொருவில்சீர்ப்பூமியென்கோ*

திகழுந்தண்பரவையென்கோ? தீயென்கோ? வாயுவென்கோ?*

நிகழும் ஆகாசமென்கோ? நீள்சுடரிரண்டுமென்கோ?*

இகழ்வில் இத்வனைத்துமென்கோ? கண்ணனைக்கூவுமாறே.

வ்யா:-  ஸர்வைஸ்ஸம்ஸ்தூயமாநனாய், ஸகல கல்யாண கு₃ணவிசிஷ்டனாய், நிருபமனாயிருந்தவனென்று சொல்லுவேனோ? க்ஷமாதி₃கு₃ணயுக்தமான ப்ருதி₂வ்யாதி₃ பூ₄தங்களுக்கு அந்தராத்ம பூ₄தனென்று சொல்லுவேனோ? ப்ரக்ருஷ்ட தேஜோ விசிஷ்டரான சந்த்₃ரஸூர்யாதி₃களுக்கு அந்தராத்ம பூ₄தனென்று சொல்லுவேனோ? அன்றியே, ஒன்றொழி யாமே இந்த ஸர்வ பதா₃ர்த்த₂ங்களுக்கும் அந்தராத்ம பூ₄தனென்று சொல்லுவேனோ? இவனை எங்ஙனே சொல்லுவேன்? என்கிறார்.

இரண்டாம் பாட்டு

கூவுமாறறியமாட்டேன் குன்றங்களனைத்துமென்கோ?*

மேவுசீர்மாரியென்கோ? விளங்குதாரகைகளென்கோ?*

நாவியல்கலைகளென்கோ? ஞானநல்லாவியென்கோ?*

பாவுசீர்க்கண்ணனெம்மான் பங்கயக்கண்ணனையே.

வ்யா:- (கூவுமாறு) மஹீத₄ர வர்ஷ நக்ஷத்ர ஸ்ருதி ஸ்ம்ருதீ -திஹாஸபுராணாதி₃ ரூபஶப்₃த₃ தஜ்ஜந்ய ஜ்ஞாநாதி₃களுக்கு ஆத்மபூ₄தன் என்கிறது.

மூன்றாம் பாட்டு

பங்கயக்கண்ணனென்கோ? பவளச்செத்வாயனென்கோ?*

அங்கதிரடியனென்கோ? அஞ்சனவண்ணனென்கோ?*

செங்கதிர்முடியனென்கோ? திருமறுமார்பனென்கோ?*

சங்குசக்கரத்தனென்கோ? சாதிமாணிக்கத்தையே.

வ்யா:- (பங்கயக்கண்ணன்) அசேஷதோ₃ஷ ப்ரத்யநீகமாய், கல்யாணைகதாநமாய், நிரதிசய தேஜோமயமாய், நிரதிசய தீ₃ப்தியுக்த தி₃வ்யபூ₄ஷணாயுத₄ விசிஷ்டமான தி₃வ்யரூபத்தை யுடையவனென்று சொல்லுகிறது.

நான்காம் பாட்டு

சாதிமாணிக்கமென்கோ? சவிகொள்பொன்முத்தமென்கோ?*

சாதிநல்வயிரமென்கோ? தவிவில்சீர்விளக்கமென்கோ?*

ஆதியஞ்சோதியென்கோ? ஆதியம்புருடனென்கோ?*

ஆதுமில்காலத்தெந்தை அச்சுதன் அமலனையே.

வ்யா:- (சாதிமாணிக்கம்) ஏவம்வித₄ தி₃வ்யரூபத்தையுடைய னாய்க்கொண்டு திருநாட்டிலே எழுந்தருளியிருக்கும் என்கிறது.

ஐந்தாம் பாட்டு

அச்சுதனமலனென்கோ? அடியவர்வினைகெடுக்கும்*

நச்சுமாமருந்தமென்கோ? நலங்கடலமுதமென்கோ?*

அச்சுவைக்கட்டியென்கோ? அறுசுவையடிசிலென்கோ?*

நெய்ச்சுவைத்தேறலென்கோ? கனியென்கோ? பாலென்கேனோ?

வ்யா:- (அச்சுதன்) அசேஷதோ₃ஷ ப்ரத்யநீகனாய், ஆஸ்ரிதரோடு நித்ய ஸம்ஸ்லேஷ ஸ்வபா₄வனாய், ஆஸ்ரிதஜந ஸமஸ்த து₃:க்க₂ நிரஸநஸ்வபா₄வனாய், பரம போ₄க்₃யனா யிருக்கும் என்கிறது.

ஆறாம் பாட்டு

பாலென்கோ? நான்குவேதப்பயனென்கோ? *சமயநீதி

நூலென்கோ? நுடங்குகேள்வியிசையென்கோ? *இவற்றுள்நல்ல

மேலென்கோ? வினையின்மிக்கபயனென்கோ? *கண்ணனென்கோ?

மாலென்கோ?மாயனென்கோ? வானவராதியையே.

வ்யா:- (பாலென்கோ) பாலென்று சொல்லுவேனோ? ஸர்வவேத₃ங்களாலும், ஸர்வவேதா₃ர்த்த₂நிர்ணாயகமாய் ஹேதுமத்தாயிருந்த ப்₃ரஹ்மஸூத்ரபத்₃ங்களாலும், பரம புருஷார்த்த₂ தயா ப்ரதிபாத்₃யமாநனென்று சொல்லுவேனோ? போ₄க்₃யதையால் அவன் நுடங்கு கேள்வி இசையென்று சொல்லுவேனோ? இங்குச் சொல்லப்பட்ட போ₄க்₃ய பதா₃ர்த்த₂ங்கள் எல்லாவற்றிலும் மேற்பட்ட போ₄க்₃யமென்று சொல்லுவேனோ? ஸகலபுண்யப₂லமென்று சொல்லுவேனோ? ஆஸ்ரித ஸுலப₄னென்று சொல்லுவேனோ? ஆஸ்ரிதவத்ஸலனெனன்று சொல்லுவேனோ? ஆஸ்சர்யபூ₄தனென்று சொல்லுவேனோ? வானவராதி₃யை எங்ஙனே சொல்லுவேன்? என்கிறார்.

ஏழாம் பாட்டு

வானவராதியென்கோ? வானவர்தெய்வமென்கோ?*

வானவர் போகமென்கோ? வானவர்முற்றுமென்கோ?*

ஊனமில்செல்வமென்கோ? ஊனமில்சுவர்க்கமென்கோ?*

ஊனமில்மோக்கமென்கோ? ஒளிமணிவண்ணனையே.

வ்யா:- வானவருடைய தா₄ரகமென்று சொல்லுவேனோ? அவருடைய தை₃வமென்று சொல்லுவேனோ? அவர்களுடைய போ₄க₃மென்று சொல்லுவேனோ? அவர்களுடைய ஸர்வஸ்வ -மென்று சொல்லுவேனோ? ஐஹிகமான பூர்ண ஸம்பத்துக்கு ஆத்மபூ₄தனென்று சொல்லுவேனோ?  பூர்ணஸ்வர்க்க₃ புருஷார்த்த₃ த்துக்கு ஆத்மபூ₄தனென்று சொல்லுவேனோ? பரமபுருஷார்த்த₂ லக்ஷணமோக்ஷத்துக்கு ஆத்மபூ₄தனென்று சொல்லுவேனோ? இவனை எங்ஙனே சொன்னால் பூர்ணமாகச் சொல்லிற்றாவது? என்கிறார்.

எட்டாம் பாட்டு

ஒளிமணிவண்ணனென்கோ? ஒருவனென்றேத்தநின்ற*

நளிர்மதிச்சடையனென்கோ? நான்முகக்கடவுளென்கோ?*

அளிமகிழ்ந்துலகமெல்லாம் படைத்தவையேத்தநின்ற*

களிமலர்த்துளவனெம்மான் கண்ணனைமாயனையே.

வ்யா:- (ஒளி மணிவண்ணன்) ஸர்வலோக ஸம்ரக்ஷணைக போ₄க₃னாய், ஸர்வஜக₃த்ஸ்ரஷ்டாவாய், சதுர்முகா₂தி₃ ஸர்வஜநைஸ் ஸம்ஸ்தூயமாநனாயிருக்கும் களிமலர்த் துளவனெம்மான் கண்ணனை மாயனை நிரவதி₄க ஸௌந்த₃ர்ய மஹோத₃தி₄யென்று சொல்லுவேனோ? லோகமெல்லாம் ஐஸ்வர்யத்தினாலே அத்₃விதீய -னென்று சொல்லி ஏத்தும்படி ருத்₃ரனுக்கு ஐஸ்வர்யத்தைக் கொடுத்து அவனுக்கு ஆத்மபூ₄தனானவன் என்று சொல்லுவேனோ? சதுர்பகா₂ந்தாராத்மபூ₄தன் என்று சொல்லுவேனோ? எங்ஙனே சொல்லுவேன்? என்கிறார்.

ஒன்பதாம் பாட்டு

கண்ணனைமாயன்தன்னைக் கடல்கடைந்து அமுதங்கொண்ட*

அண்ணலை அச்சுதனை அனந்தனை அனந்தன்தன்மேல்*

நண்ணிநன்குறைகின்றானை ஞாலமுண்டுமிழ்ந்தமாலை*

எண்ணுமாறு அறியமாட்டேன் யாவையும்யவரும்தானே.

வ்யா:- (கண்ணனை) ஆஸ்ரித ஸுலப₄த்வார்த்த₂மாக தத்ஸஜாதீயதயா அவதீர்ணனாய், ஆஸ்சர்யாதி மநோஹர தி₃வ்ய சேஷ்டிதங்களையுடையனாய், ஆஸ்ரிதரைக்கைவிடாத ஸ்வபா₄வனாய், அநந்த கல்யாணகு₃ண விசிஷ்டனாய, அநந்த கல்யாண கு₃ண மஹோத₃தி₄யான திருவனந்தாழ்வானை தி₃வ்யசய்யாஸநாதி₃களாகவுடையனாய், ஸர்வலோக பரிபாலகனாய், ஸர்வாந்தராத்மபூ₄தனான எம்பெருமானை இங்ஙனே சொல்லுவேன் என்று அறிகிலேன் என்கிறார்.

பத்தாம் பாட்டு

யாவையும்யவரும்தானாய் அவரவர்சமயந்தோறும்*

தோய்விலன்புலனைந்துக்கும்சொலப்படான் உணர்வின்மூர்த்தி*

ஆவிசேருயிரினுள்ளால் ஆதுமோர்பற்றிலாத*

பாவனையதனைக்கூடில் அவனையும்கூடலாமே.

வ்யா:- (யாவையும்) இப்படி ஸர்வ வஸ்துக்களோடும் ஆத்மதயா ஸம்ப₃ந்த₃ முண்டாயிருக்கச்செய்தே, ஹேயப்ரத்யநீக -தயா ஸ்வேதர ஸமஸ்தவஸ்து விஸஜாதீயனாய் ஜ்ஞாநஸ்வரூபனா யிருக்கையாலே ஸ்வசரீர பூ₄தஸமஸ்தவஸ்துக₃த ஸர்வதோ₃ஷை: அஸம்ஸ்ப்ருஷ்டனாயிருக்கும். இதுகூடுமோ? என்னில்; இந்த சரீரத்திலே வர்த்திக்கிற இந்த ப்ரத்யகா₃த்மாவுக்கு இந்த சரீர க₃ததோ₃ஷங்களினால் அஸம்ஸ்ப்ருஷ்டனாயிருக்கையாகிற இஸ் ஸ்வபா₄வங்கூடுமாகில் எம்பெருமானுக்கு இது கூடும் என்கிறார்.

பதினொன்றாம் பாட்டு

கூடிவண்டறையுந்தண்தார்க்கொண்டல்போல்வண்ணன்தன்னை*

மாடலர்பொழில் குருகூர்வண்சடகோபன்சொன்ன*

பாடலோராயித்துள் இவையுமொருபத்தும்வல்லார்*

வீடிலபோகமெய்தி விரும்புவர் அமரர்மொய்த்தே.

வ்யா:- (கூடி) இத்திருவாய்மொழி வல்லார் ஸர்வகாலமும் ப₄க₃வத் கைங்கர்யத்தைப்பெற்று அயர்வறும் அமரர்களு(1-1-1)க்குப் பரமபோ₄க்₃யராவர் என்கிறார்.

திருக்குருகைப்பிரான் பிள்ளான் திருவடிகளே ஶரணம்

ப்ரவேஶம்    3-5

மொய்ம்மா– ப்ரவேஶம்

(மொய்ம்மாம் பூம்பொழில்) ஏவம்பூ₄தனான எம்பெருமானுடைய ஆஸ்ரிதவாத்ஸல்யாதி₃ கல்யாணகு₃ணங்களை அநுப₄வித்து, அவ்வநுப₄வஜநிதமான ப்ரீத்யதிசயத்தாலே அப்ரக்ருதிங்க₃தராய்க் கொண்டு அக்கு₃ணங்களைச் சொல்லிப் பிதற்றி, ஊர் பல புக்கும் புகாதும் உலோகர் சிரிக்கநின்றாடி ஆர்வம்பெருகிக் குனிக்குமவர் -களுடைய மாஹாத்ம்யத்தையும், இப்படி செய்யாதாருடைய அவஸ்துத்வத்தையும் சொல்லுகிறார்.

முதற்பாட்டு

மொய்ம்மாம்பூம்பொழில்பொய்கை முதலைச்சிறைப்பட்டுநின்ற*

கைம்மாவுக்கு அருள்செய்த கார்முகில்போல்வண்ணன்கண்ணன்*

எம்மானைச்சொல்லிப்பாடி எழுந்தும்பறந்தும்துள்ளாதார்*

தம்மால்கருமமென்? சொல்லீர்தண்கடல்வட்டத்துள்ளீரே!

வ்யா:- முதலைச்சிறையிலே அகப்பட்டுத் தன்னாலொரு செயலின்றிக்கே நின்ற கைம்மாவுக்குத் தன்னளவிலே அருள்செய்த நிரவதி₄காஸ்ரித வாத்ஸல்யத்தையுடையனான எம்பெருமானைச் சொல்லிப் பாடி எழுந்தும் பறந்தும் துள்ளாதார் தம்மால் என்ன ப்ரயோஜநமுண்டு? என்று அவர்களை நிந்தி₃க்கிறார்.

இரண்டாம் பாட்டு

தண்கடல்வட்டத்துள்ளாரைத் தமக்கிரையாத்தடிந்துண்ணும்*

திண்கழற்காலசுரர்க்குத் தீங்கிழைக்குந்திருமாலை*

பண்கள்தலைக்கொள்ளப்பாடிப் பறந்துங்குனித்துழலாதார்*

மண்கொளுலகிற்பிறப்பார் வல்வினைமோதமலைந்தே.

வ்யா:- (தண்கடல்) பரது₃:க்கா₂ ஸஹிஷ்ணுதையாலே பரது₃:க்க₂ நிரஸனைக ஸ்வப₄வனாயிருந்தவனைப் பண்கள் தலைக்கொள்ளப் பாடிப் பறந்துங்குனித்துழலாதார் நித்ய ஸம்ஸாரிகள் என்கிறார்.

மூன்றாம் பாட்டு

மலையையெடுத்துக்கல்மாரிகாத்துப் பசுநிரைதன்னை*

தொலைவுதவிர்த்தபிரானைச் சொல்லிச்சொல்லிநின்றுஎப்போதும்*

தலையினோடாதனந்தட்டத் தடுகுட்டமாய்ப்பறவாதார்*

அலைகொள்நரகத்தழுந்திக் கிடந்துழைக்கின்றவம்பரே.

வ்யா:- (மலையை) உபகாராநபி₄ஜ்ஞபஸ்வாதி₃ரக்ஷணைக போ₄க₃த்வமாகிற மஹாகு₃ணத்தையுடையனானவனை அநு ஸந்தி₄த்து அப்ரக்ருதிங்க₃தராகாதார் யாவர் சிலர், அவர்கள் ரௌர வாதி₃ நரகயாதனையை அநுப₄விக்கிறார் கிடீர்! என்கிறார்.

நான்காம் பாட்டு

வம்பவிழ்கோதைபொருட்டா மால்விடையேழுமடர்த்த*

செம்பவளத்திரள்வாயன் சிரீதரன்தொல்புகழ்பாடி*

கும்பிடுநட்டமிட்டாடிக் கோகுகட்டுண்டுழலாதார்*

தம்பிறப்பாற்பயனென்னே சாதுசனங்களிடையே.

வ்யா:- (வம்பவிழ்) ஸ்ரீத₄ரனாகையாலே நப்பின்னைப் பிரட்டியோடு ஸம்ஸ்லேஷிக்கைக்காக எருதேழடர்க்கப் பெற்றதினாலுள்ள ப்ரீத்யதிசயத்தினாலே புதுக்கணித்த திருப்பவளத்தையுடையவனுடைய இந்த ப்ரணயித்வாதி₃கு₃ணாநு ஸந்தா₄நஜநித ப்ரீத்யதிசயத்தாலே அப்ரக்ருதிங்க₃தராகாதார் ப₄க₃வதே₃கபோ₄க₃ரான ஸ்ரீவைஷ்ணவர்கள் நடுவே என்ன ப்ரயோஜநத்துக்காகப் பிறந்தார்கள்? என்கிறார்.

ஐந்தாம் பாட்டு

சாதுசனத்தைநலியும் கஞ்சனைச்சாதிப்பதற்கு*

ஆதியஞ்சோதியுருவை அங்குவைத்திங்குப்பிறந்த*

வேதமுதல்வனைப்பாடி வீதிகள்தோறும்துள்ளாதார்*

ஓதியுணர்ந்தவர்முன்னா என்சவிப்பார்மனிசரே?

வ்யா:- (சாது) ஸர்வ வேத₃ங்களாலும் ஸர்வேச்வரத்வேந ப்ரதிபாத்₃யமானனாயிருந்துவைத்து ஆஸ்ரிதஜநவிரோதி₄ கம்ஸாத்₃யஸுர நிரஸனார்த்த₂மாக ஸ்வாஸாதா₄ரண தி₃வ்யரூப விஶிஷ்டனாய்க்கொண்டு இந்த லோகத்திலே மநுஷ்யனாய் வந்து பிறந்த மஹாகு₃ணத்தையுடையனாயிருந்தவனைப் பாடி வீதிகள் தோறும் திரியாதார் எத்தனையேனும் அறிவுடையாரேயாகிலும் அவர்களால் ஒரு ப்ரயோஜநமில்லை என்கிறார்.

ஆறாம் பாட்டு

மனிசரும்மற்றும்முற்றுமாய் மாயப்பிறவிபிறந்த*

தனியன்பிறப்பிலிதன்னைத் தடங்கடல்சேர்ந்தபிரானை*

கனியைக்கரும்பினின்சாற்றைக் கட்டியைத்தேனையமுதை*

முனிவின்றியேத்திக்குனிப்பார் முழுதுணர்நீர்மையினாரே.

வ்யா:- (மனிசரும்) ஸ்வேதர ஸமஸ்த வஸ்து விஸஜாதீயனாய், கர்மாதீ₄ந ஜநநரஹிதனாய், க்ஷீரார்ணவநிகேதநனாய், ஆஸ்ரிதபரித்ராணார்த்த₂மாக, ஸ்வஸங்கல்பத்தினாலே ப்ராக்ருத தோ₃ஷங்களொன்றும் க₃ந்தி₄யாமே மநுஷ்யாதி₃ ஸர்வ யோநிகளிலும் வந்து அவதீர்ணனாய், நிரதிஶய போ₄க்₃ய பூ₄தனாயிருந்தவனை அநஸூயுக்களாய்க்கொண்டு ஏத்திக் குனிப்பார் யாவர் சிலர், அவர்கிடீர் ஸர்வஜ்ஞராகிறார் என்கிறார்.

ஏழாம் பாட்டு

நீர்மையில்நூற்றுவர்வீய ஐவர்க்கருள்செய்துநின்று*

பார்மல்குசேனையவித்த பரஞ்சுடரைநினைந்தாடி*

நீர்மல்குகண்ணினராகி நெஞ்சங்குழைந்துநையாதே*

ஊன்மல்கிமோடுபருப்பார் உத்தமர்கட்கென்செய்வாரே?

வ்யா:- (நீர்மையில்) பாண்ட₃வர்கள் பக்கலுள்ள வாத்ஸல்யத்தாலே தத்₃விரோதி₄களான து₃ர்யோத₄நாதி₃களையும் மற்றுமுள்ள ப்ரதிகூல வர்க்க₃த்தையுமடங்க நிரஸித்ததுவே தனக்கு நிரதிசய தேஜஸ்ஸாக இருந்தருளினவனை நினைத்து நீர்மல்கு கண்ணினராகி நெஞ்சம் குழைந்து நையாதே, கேவலம் சரீரபோஷகராயிருப்பார் இந்த ஸ்ரீவைஷ்ணவர்க்ள் வர்த்திக்கிற தே₃சத்திலே என் செய்யவுளரானார்? என்கிறார்.

எட்டாம் பாட்டு

வார்புனலந்தண்ணருவி வடதிருவேங்கடத்தெந்தை*

பேர்பலசொல்லிப்பிதற்றிப் பித்தரென்றேபிறர்கூற*

ஊர்பலபுக்கும்புகாதும் உலோகர்சிரிக்கநின்றாடி*

ஆர்வம்பெருகிக்குனிப்பார் அமரர்தொழப்படுவாரே.

வ்யா:- (வார்புனல்) நிரதிசய போ₄க்₃யமான திருமலையிலே நின்றருளி என்னை அடிமைகொண்ட திருவேங்கட முடையானுடைய திருநாமங்களைச் சொல்லிப் பிதற்றி, வைஷ்ணவர்களல்லாதார் பித்தரென்று சொல்லும்படி மநுஷ்யர் ஸந்நிதா₄நத்தோடு அஸந்நிதா₄நத்தோடு வாசியின்றிக்கே லௌகிகர் சிரிக்க, அதுவே உத்தம்ப₄கமாம்படி ஸஸம்ப்₄ரம சேஷ்டிதத்தையுடையராய் அபி₄நிவேசம் மிகுத்து ஆடுமவர்கள், அயர்வறும் அமரர்களிலும் ஸ்ரேஷ்ட₂ர் என்கிறார்.

ஒன்பதாம் பாட்டு

அமரர்தொழப்படுவானை அனைத்துலகுக்கும்பிரானை*

அமரமனத்தினுள் யோகுபுணர்ந்து அவன்தன்?ேனாடொன்றாக*

அமரத்துணியவல்லார்களொழிய அல்லாதவரெல்லாம்*

அமரநினைந்தெழுந்தாடி அலற்றுவதேகருமமே.

வ்யா:- (அமரர்) அயர்வறும் அமரர்கள் அதிபதியாய், ஸர்வ லோகேஸ்வரனாயிருந்த எம்பெருமானைக் கைவல்யார்த்த₂மாக ஆஸ்ரயிக்கும் அந்த க்ஷுத்₃ரரானவர்களொழிய அல்லாதவர் எல்லாம் இப்படி எம்பெருமானை அநுஸந்தி₄த்து அப்ரக்ருதிங்க₃தராம்படியாக அவனை ஆஸ்ரயியுங்கள் என்கிறார்.

பத்தாம் பாட்டு

கருமமும்கருமபலனுமாகிய காரணன்தன்னை*

திருமணிவண்ணனைச் செங்கண்மாலினைத்தேவபிரானை*

ஒருமைமனத்தினுள்வைத்து உள்ளங்குழைந்தெழுந்தாடி*

பெருமையும் நாணும்தவிர்ந்து பிதற்றுமின்பேதைமைதீர்ந்தே.

வ்யா:- (கருமமும்) புண்யபாப கர்மங்களுக்கும், கர்ம ப₂லங்களுக்கும் நியந்தாவாய், ஸர்வஜக₃த்காரணமாய், நிரதிசயௌஜ்ஜ்வல்ய நீலரத்ன ஸத்₃ருச தி₃வ்யரூபனாய், பத்₃மபத்ரேக்ஷணனாய், சேஷசேஷாசநாத்₃யபரிமித பரம ஸூரிபி₄ஸ்ஸேவ்யமானனாயிருந்த எம்பெருமானை அநந்ய ப்ரயோஜந மனஸ்கராய், நிரதிசய ப₄க்தியுக்தராய், நிரஸ்தாஹங்காராதி₃ தோ₃ஷராய், ப₄க₃வத்₃வ்யதிரிக்த விஷய ஸங்க₄ரஹிதராய்க்கொண்டு ஏத்துங்கள் என்கிறார்.

பதினொன்றாம் பாட்டு

தீர்ந்த அடியவர்தம்மைத் திருத்திப்பணிகொள்ளவல்ல*

ஆர்ந்தபுகழச்சுதனை அமரர்பிரானைஎம்மானை*

வாய்ந்தவளவயல்சூழ் தண்வளங்குருகூர்ச்சடகோபன்*

நேர்ந்தவோராயிரத்திப்பத்து அருவினைநீறுசெய்யுமே.

வ்யா:- (தீர்ந்த) தன் திருவடிகளே ப்ராப்யமும் ப்ராபகமும் என்று அத்₄யவஸித்திருக்கும் ஆஶ்ரிதரை நிரஸ்த ப்ரதிப₃ந்த₄க ராக்கி அடிமை செய்வித்துக் கொள்ளவல்ல ஆர்ந்தபுகழையுடையனாய், அயர்வறும் அமரர்களோடே ஸம்ஸ்லேஷிக்குமாபோலே ஆஸ்ரிதரோடு ஸம்ஸ்லேஷிக்கும் ஸ்வபா₄வனாய், எனக்கு ஸ்வாமியாயிருந்த எம்பெருமானைச் சொன்ன இத்திருவாய்மொழி ப₄க₃வத்₃ப₄க்தி விரோதி₄களைப் போக்கும் என்கிறார்.

திருக்குருகைப்பிரான் பிள்ளான் திருவடிகளே ஶரணம்

பகவத் விஷயம்   –    மூன்றாம் பத்து

ப்ரவேஶம்    3-6

செய்யதாமரை– ப்ரவேஶம்

(செய்ய தாமரைக் கண்ணன்) A ‘’பிதற்றுமின் பேதைமை தீர்ந்து’’ என்றுகொண்டு எம்பெருமானை ஆஸ்ரயியுங்கள் என்று முன்பு சொல்லப்பட்டவர்களைக் குறித்து எம்பெருமானுடைய ஸுலப₄த்வகாஷ்டை₂யை அருளிச்செய்கிறார்.

முதற்பாட்டு

செய்யதாமரைக்கண்ணனாய் உலகேழுமுண்டஅவன்கண்டீர்*

வையம்வானம்மனிசர்தெய்வம் மற்றும்மற்றும்மற்றும்முற்றுமாய்*

செய்யசூழ்சுடர்ஞானமாய் வெளிப்பட்டிவைபடைத்தான்* பின்னும்

மொய்கொள்சோதியோடாயினான் ஒருமூவராகியமூர்த்தியே.

வ்யா:-  ஸங்கல்ப ஸஹஸ்ரைகதே₃ஶத்தாலே, வையம் வானம் மனிசர் தெய்வம் மற்றும் மற்றும் மற்றும்  முற்றுமாய்க்கொண்டு தோற்றுகிற இவற்றுக்கு ஸ்ரஷ்டாவாய், பின்னையும் தேஜ:ப்ரப்₄ருத்யஸங்க்₂யேய கல்யாண கு₃ணவிஶிஷ்டனாய், ப்₃ரஹ்ம ருத்₃ராந்தராத்மதயா அவஸ்தா₂ய ஸர்வ ஜக₃த்ஸ்ருஷ்டி ஸம்ஹாரஹேதுபூ₄தனாய், ஸ்வேந ரூபேண அவஸ்தா₂ய ஸர்வ ஜக₃த்₃ரக்ஷகனாயிருந்த ஸர்வேச்ரனாகிறான் “செய்ய தாமரைக்     கண்ணனாய் உலகேழுமுண்ட அவன் கண்டீர்” (3-5-10).என்றுகொண்டு,        ஸமாச்ரயணீயபுருஷன் இன்னான் என்கிறார்.

இரண்டாம் பாட்டு

மூவராகியமூர்த்தியை முதல்மூவர்க்கும்முதல்வன்தன்னை*

சாவமுள்ளனநீக்குவானைத் தடங்கடற்கிடந்தான்தன்னை*

தேவதேவனைத் தென்னிலங்கையெரியெழச்செற்றவில்லியை*

பாவநாசனைப் பங்கயத்தடங்கண்ணனைப்பரவுமினோ.

வ்யா:- (மூவராகிய) இதின்மேல் ஸமாச்ரயணீயனான எம்பெருமானுடைய எளிமையைச் சொல்லுகிறது.  இப்படி த்ரிமூர்த்திரூபேண அவஸ்தி₂தனாய், ஸர்வலோக நிர்வாஹகரான ப்₃ரஹ்ம ருத்₃ரேந்த்₃ரர்களுக்கு நிர்வாஹகனாய், அவர்களுடைய வேதா₃பஹார கு₄ருபாதக தை₃த்யபீடா₃த்₃யாபத்₃ விமோசந கரனாய், க்ஷீரார்ணவ நிகேதனனாயிருந்துவைத்து ஆஸ்ரித -ஸ்மாஸ்ரயணீயத்வார்த்த₂மாக த₃சரதா₂த்மஜனாய்வந்து அவதீர்ணனாய், இப்படி மநுஷ்யனாயிருக்கச்செய்தே, ரூபகு₃ண விப₄வசேஷ்டிதாதி₃களால் மநுஷ்யரிறக்கட்டில் தே₃வர்கள் யாதொருபடி விலக்ஷணராயிருப்பார், அப்படியே தே₃வர்களிற் காட்டிலும் விலக்ஷணனாய், ஆஸ்ரித விரோதி₄நிரஸனைக போ₄க₃னாய் த₃ர்ஶந மாத்ரத்தாலே ஸர்வஜந்தூநாம் ஸர்வபாப க்ஷயகரனாயிருக்கிற எம்பெருமானைப் பரவுமினோ என்கிறார்.

மூன்றாம் பாட்டு

பரவிவானவரேத்தநின்ற பரமனைப்பரஞ்சோதியை*

குரவைகோத்த குழகனை மணிவண்ணனைக்குடக்கூத்தனை*

அரவமேறியலைகடலமரும் துயில்கொண்டஅண்ணலை*

இரவும் நன்பகலும்விடாது என்றும் ஏத்துதல் மனம்வைம்மினோ.

வ்யா:- (பரவி) அயர்வறும் அமரர்களாலே அநவரத ஸம்ஸ்தூயமானனாய், நிரதிசய தேஜோவிசிஷ்டனாய், நாக₃பர்யங்கஶாயியாயிருந்துவைத்து வஸுதே₃வ க்₃ருஹேவ -தீர்ணனாய், ஆஸ்ரித ஸம்ஸ்லேஷைக ஸ்வபா₄வனாய், ஆஸ்ரிதஸுலப₄னாய், அதிமநோஹர தி₃வ்யசேஷ்டிதனா -யிருந்தவனை இரவும் நன்பகலும் விடாது என்றும் ஏத்துதல் மனம் வைம்மினோ என்கிறார்.

நான்காம் பாட்டு

வைம்மின்நும்மனத்தென்று யானுரைக்கின்றமாயவன்சீர்மையை*

எம்மனோர்களுரைப்பதென் அதுநிற்கநாடொறும்* வானவர்

தம்மையாளுமவனும் நான்முகனும்சடைமுடியண்ணலும்*

செம்மையால்அவன்பாதபங்கயம் சிந்தித்தேத்தித்திரிவரே.

வ்யா:- (வைம்மின்) இப்படி ஆஸ்ரயித்தால் அவன் நம்மை விஷயீகரித்தருளுமோ? என்னில், ஐஸ்வர்ய ப்ரவணராய், அதிக்ஷுத்₃ரரான ப்₃ரஹ்மேசாநாதி₃களுக்குங்கூட ஒரு தடையின்றியே ஆஸ்ரயிக்கலாம்படி தன் திருவடிகளைக் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிற அளவிறந்த நீர்மையையுடையனாயிருந்தவன், அநந்யப்ரயோஜநராய்க்கொண்டு ஆஸ்ரயிக்குமவர்களைக் கைவிடுமோ? என்கிறார்.

ஐந்தாம் பாட்டு

திரியும்காற்றோடுஅகல்விசும்பு திணிந்தமண்கிடந்தகடல்*

எரியும்தீயோடுஇருசுடர்தெய்வம் மற்றும்மற்றும்முற்றுமாய்*

கரியமேனியன்செய்யதாமரைக்கண்ணன் கண்ணன்விண்ணோரிறை*

சுரியும்பல்கருங்குஞ்சி எங்கள்சுடர்முடியண்ணல்தோற்றமே.

வ்யா:- (திரியும்) ஸ்வஸ்ங்கல்பாதீ₄னமான வாய்வாகாஶாதி₃ ஸகல பதா₃ர்த்த₂ங்களையும், க₃த்வரத்வ விஶாலத்வாதி₃ தத்தத்₃த₄ர்மங்களையுமுடையனாய், இந்தீ₃வரத₃ளஶ்யாமனாய், பத்₃மபத்ரேக்ஷணனாய், நீலாளகப₃ந்த₄ப₃ந்து₄ரனாய், ஶேஷ ஶேஷாஶந வைநதேய ப்ரப்₄ருத்யஸங்க்₂யேய நித்யஸித்₃த₄ பரமஸூரிப்₃ஸ்ஸேவ்யமானனாயிருந்த எம்பெருமானை நான் காணப்பெற்றேனாகாதே! என்கிறார்.

ஆறாம் பாட்டு

தோற்றக்கேடவையில்லவனுடையான் அவனொருமூர்த்தியாய்*

சீற்றத்தோடருள்பெற்றவன் அடிக்கீழ்ப்புகநின்றசெங்கண்மால்*

நாற்றத்தோற்றச்சுவையொலி உறலாகிநின்ற* எம்வானவ

ரேற்றையேயன்றி மற்றொருவரையானிலேன்எழுமைக்குமே.

வ்யா:- (தோற்றம்) ஜந்மமரணாதி₃ தோ₃ஷைரஸம்ஸ்ப்ருஷ்ட – னாய், ஜ்நமமரணாதி₃ தோ₃ஷயுக்த பதா₃ர்த்த₂ங்களுக்கு நியந்தாவாய், ஆஸ்சர்யதம ந்ருஸிம்ஹவேஷ பூ₄ஷிதனாய், ஹிரண்யவிஷய நிரவதி₄க க்ரோத₄த்தினாலே அத்யந்தம் அநபி₄– ப₄வநீயனாயிருக்கச்செய்தே, ஆஶ்ரிதனான ஸ்ரீப்ரஹ்லாதா₃ழ்வான் கூசாதே சென்று திருவடிகளின் கீழே புகலாம்படி அவனுக்கு ஸுலப₄னாய், தத்ஸம்ஶ்லேஷஜநித நிரதிசய ப்ரீதியாலே ஆதாம்ராயதலோசநனாயிருந்த எம்பெருமான். அயர்வறும் அமரர்களுடைய ஸர்வ கரணங்களுக்கும் போ₃க்₃யமானாற்போலே என்னுடைய ஸர்வகரணங்களுக்கும் போ₄க்₃யமானான்; இனி ஆத்மாந்தமாக இவனல்லது எனக்கு மற்றொரு ப்ராப்யமில்லை என்கிறார்.

ஏழாம் பாட்டு

எழுமைக்கும்எனதாவிக்கு இன்னமுதத்தினைஎனதாருயிர்*

கெழுமியகதிர்ச்சோதியை மணிவண்ணனைக்குடக்கூத்தனை*

விழுமியஅமரர்முனிவர்விழுங்கும் கன்னற்கனியினை*

தொழுமின்தூயமனத்தராய் இறையும்நில்லாதுயரங்களே.

வ்யா:- (எழுமைக்கும்) எற்றைக்கும் எனக்குப் பரமபோக்₃ய -மாய், மத்ஸம்ஸ்லேஷைக போ₄க₃மாயிருக்கையாகிற மஹாகு₃ணத்தையுடையனாய், விழுமிய அமரர் முனிவர் விழுங்கும் கன்னற்கனியாயிருந்துவைத்து எனக்கு ஸுலப₄னாய் அதிமநோஹர தி₃வ்யசேஷ்டிதனாயிருந்த எம்பெருமானை ‘அரியன்’ என்று கூசாதே தொழுங்கோள்; தொழ, உங்களுடைய ஸமஸ்த து₃:க்க₂ங்களும் போம் என்கிறார்.

எட்டாம் பாட்டு

துயரமேதருதுன்பவின்பவினைகளாய் அவையல்லனாய்*

உயரநின்றதோர்சோதியாய் உலகேழுமுண்டுமிழ்ந்தான்தன்னை*

அயரவாங்கும்நமன்தமர்க்கு அருநஞ்சினைஅச்சுதன்தன்னை*

தயரதற்குமகன்தன்னையன்றி மற்றிலேன்தஞ்சமாகவே.

வ்யா:- (துயரமேதரு) ஸ்வாதீ₄ந புண்யபாபஸ்வரூபனாய், அகர்மவஸ்யனாய், நிரவதி₄க தேஜோவிசிஷ்டனாய், ஸர்வலோகரக்ஷகனாய், ஸ்வாஸ்ரித ஜநங்களை யமகிங்கரர் பா₃தி₄யாதபடி அவர்களை ரக்ஷித்தருளும் ஸ்வபா₄வனாய், அவர்களோடு ஆத்மாந்தமாக ஸம்ஸ்லேஷிக்கும் ஸ்வபா₄வனாயிருந்த தயரதற்கு மகன் தன்னையன்றி  மற்றிலேன் தஞ்சமாக; நீங்களும் ஆஸ்ரயியுங்கள் என்கிறார்.

ஒன்பதாம் பாட்டு

தஞ்சமாகியதந்தைதாயொடு தானுமாய் அவையல்லனாய்*

எஞ்சலிலமரர்குலமுதல் மூவர்தம்முள்ளுமாதியை*

அஞ்சிநீருலகத்துள்ளீர்கள் அவனிவனென்றுகூழேன்மின்*

நெஞ்சினால்நினைப்பான்யவன் அவனாகும்நீள்கடல்வண்ணனே.

வ்யா:– (தஞ்சமாகிய) எம்பெருமான் திருவவதாரம்பண்ணி ஸர்வஸுலப₄னாய் வர்த்தித்தருளுகிற காலத்தில் உதவப் -பெற்றிலோம்; ஸ்ரீவைகுண்ட₂த்திலே எழுந்தருளியிருக்கும் இருப்பு நமக்கு கோ₃சரமன்று; ஆனபின்பு, எங்ஙனே அவனை ஆஸ்ரயிக்கும் – படி? என்னில் – ப்₃ரஹ்மருத்₃ரேந்த்₃ரர்களுக்கும் த்₃யேயனாய், காரண பூ₄தனுமாய், அயர்வறும் அமரர்கள் அதிபதியாய், ஆஸ்ரிதர்க்கு ஸர்வாவஸ்தை₂களிலும் ரக்ஷகனாய்ப் பிதாவுமாய் மாதாவுமாய்த் தானுமாய் மற்றுமெல்லாமாயிருந்த எம்பெருமானை உகந்தருளப்பண்ணி ஆஶ்ரயிப்பது; நாம் அவனுக்கு ஒரு ரூபத்தை ஸங்கல்பித்தால் அது அவனுக்கு ரூபமோ? ஸ்ரீவைகுண்ட₂த்தில் யாதொரு ரூபத்தையுடையனாய்க்கொண்டு எழுந்தருளியிருக்கும். அதுவன்றோ அவனுக்கு ரூபம்? – என்னில்: – (அஞ்சி நீர் உலகத்துள்ளீர்கள்) – இப்படி ஸம்சயிக்கவேண்டா; யாதொன்றை அவனுக்கு ரூபமாக நினைத்திகோள், அத்தையே அவன் தி₃வ்யரூபமாகக்கொண்டருளும் என்கிறார்.

பத்தாம் பாட்டு

கடல்வண்ணன்கண்ணன் விண்ணவர்கருமாணிக்கம் எனதாருயிர்*

படவரவினணைக்கிடந்த பரஞ்சுடர்பண்டுநூற்றுவர்*

அடவரும்படைமங்க ஐவர்கட்காகிவெஞ்சமத்து* அன்றுதேர்

கடவியபெருமான் கனைகழல்காண்பது என்றுகொல்கண்களே.

வ்யா:- (கடல்வண்ணன்) அபரிச்சே₂த்₃ய மாஹாத்ம்யனாய், அயர்வறும் அமரர்களுக்கு போ₄க்₃யமாய், நாக₂பர்யங்கசாயியா யிருந்து வைத்து வஸுதே₃வக்₃ருஹே அவதீர்ணனாய், எனக்கு ப்ராணனாய், து₃ர்யோத₄நாதி₃கள் ஸஸைந்யமாக நசிக்கும்படி பாண்ட₃வர்களுக்காக ஸாரத்₂யே ஸ்தி₂தனாயிருந்த எம்பெருமானுடைய திருவடிகளை என்றோ என்னுடைய கரணங்கள் காண்பது? என்கிறார்.

பதினொன்றாம் பாட்டு

கண்கள்காண்டற்கரியனாய்க் கருத்துக்குநன்றுமெளியனாய்*

மண்கொள்ஞாலத்துயிர்க்கெல்லாம் அருள்செய்யும்வானவரீசனை*

பண்கொள்சோலைவழுதிநாடன் குருகைக்கோன்சடகோபன்சொல்*

பண்கொளாயிரத்திப்பத்தால் பத்தராகக்கூடும்பயிலுமினே.

வ்யா:- (கண்கள்) A அயர்வறும் அமரர்களுக்கு அருள்செய்யுமாபோலே ஸ்வாஶ்ரிதரான மநுஷ்யாதி₃களுக்கும் அருள்செய்யும் ஸ்வபா₄வனாயிருந்துவைத்து என்னுடைய கருத்துக்கு நன்றும் எளியனாய், என் கண்கள் காண்டற்கரியனாயிருந்த எம்பெருமான் விஷயமான இத்திருவாய்மொழியை வல்லார் வைஷ்ணவராவர்; இத்தைச் சொல்லுங்கள் என்கிறார்.                          

திருக்குருகைப்பிரான் பிள்ளான் திருவடிகளே ஶரணம்

ப்ரவேஶம்    3-7

பயிலும்– ப்ரவேஶம்

(பயிலும் சுடரொளி) இப்படி எம்பெருமானுடைய நிரவதி₄க ஸுலப₄த்வரூப மஹாகு₃ணாநுப₄வஜநித நிர்வதி₄கப்ரீதியாலே ப₄க₃வச்சேஷத்வகாஷ்டா₂ரூப பா₄க₃வத சேஷதைகபோ₄க₃ராய், அந்த பா₄க₃வதஶேஷத்வம் தமக்கு ப்ராப்யம் என்கிறார்.

முதற்பாட்டு

பயிலுஞ்சுடரொளிமூர்த்தியைப் பங்கயக்கண்ணனை*

பயிலவினிய நம்பாற்கடற்சேர்ந்தபரமனை*

பயிலுந்திருவுடையார் யவரேலும் அவர்கண்டீர்*

பயிலும்பிறப்பிடைதோறு எம்மையாளும்பரமரே.

வ்யா:- பிராட்டியுடைய ஜந்மபூ₄மியாகையாலே திருப்பாற் -கடலைத் தனக்கு ப்ரியமான தா₄மமாகவுடையனாய், ஸர்வதா₃ அநுபூ₄தனானாலும் அபூர்வவத்₃போ₄க்₃யபூ₄தனாய், நிரதிசய தீ₃ப்தியுக்தானாய், தி₃வ்யரூபனாய், பங்கயக்கண்ணனாயிருந்த எம்பெருமானுடைய அநுப₄வ ஸம்பூ₄த ப்ரீதிகாரித தா₃ஸத்வ  ஸம்பத்தையுடையார் ஆரேனுமாகிலும் அவர்கிடீர் நமக்கு ஸ்வாமிகள் என்கிறார்.

இரண்டாம் பாட்டு

ஆளும்பரமனைக்கண்ணனை ஆழிப்பிரான்தன்னை*

தோளும் ஓர்நான்குடைத் தூமணிவண்ணன் எம்மான் தன்னை*

தாளும் தடக்கையும் கூப்பிப் பணியுமவர்கண்டீர்*

நாளும்பிறப்பிடைதோறு எம்மையாளுடைநாதரே.

வ்யா:- (ஆளும்) திருப்பாற்கடலில் நின்றும் ஆஶ்ரித பரித்ராணார்த்த₂மாக சதுர்பு₄ஜத்வ ஶங்க₂ சக்ர க₃தா₃ ஶார்ங்கா₃தி₃ தி₃வ்யாயுத₄ ஸ்வாஸாதா₄ரணாகார விஶிஷ்டனாய்க்கொண்டு வஸுதே₃வ க்₃ருஹே அவதீர்ணனாய், ஸமஸ்தஹேயப்ரத்யநீகனா -யிருந்த எம்பெருமானைத் தாளும் தடக்கையும் கூப்பிப் பணியும -வர் கண்டீர் நமக்கு என்றைக்கும் ஸ்வாமிகள் என்கிறார்.

மூன்றாம் பாட்டு

நாதனைஞாலமும்வானமும் ஏத்தும் நறுந்துழாய்ப்

போதனை* பொன்னெடுஞ்சக்கரத்து எந்தைபிரான்தன்னை*

பாதம்பணியவல்லாரைப் பணியுமவர்கண்டீர்*

ஓதும்பிறப்பிடைதோறு எம்மையாளுடையார்களே.

வ்யா:- (நாதனை) ஸர்வஸ்வாமியாய், தே₃வமநுஷ்யாத்₃யா -ச்ரிதருடைய உத்கர்ஷாபகர்ஷம் பாராதே அவர்களெல்லார்க்கு -மொக்கத் தன்னைக்கொடுத்தருளும் ஸ்வபா₄வனாய், திருவாழி – யாழ்வானாலே அலங்க்ருதனாயிருந்த எம்பெருமானைப் பாதம் பணியவல்லாரைப் பணியுமவர்கண்டீர் நமக்கு என்றைக்கும் ஸ்வாமிகள் என்கிறார்.

நான்காம் பாட்டு

உடையார்ந்தஆடையன் கண்டிகையன்உடைநாணினன்*

புடையார்பொன்னூலினன் பொன்முடியன்மற்றும்பல்கலன்*

நடையாவுடைத்திருநாரணன் தொண்டர்தொண்டர்கண்டீர்*

இடையார்பிறப்பிடைதோறு எமக்கு எம்பெருமக்களே.

வ்யா:- (உடையார்ந்த) நிரதிஶய ஸுக₃ந்த₄மாய், நிரதிசய ஸுக₂ ஸ்பர்சமாய், நிரதிசயௌஜ்ஜ்வல்யமாய், நித்யஸித்₃த₄மாய், அஸங்க்₂யேயமான தி₃வ்யபூ₄ஷணங்களாலே பூ₄ஷிதனாயிருந்த எம்பெருமானுடைய அழகுக்குத் தோற்று அடிமையாயிருப்பார்க்கு அடிமையாயிருப்பார்கிடீர் இடையார் பிறப்பிடைதோறு எமக்கு எம்பெருமக்கள் என்கிறார்.

ஐந்தாம் பாட்டு

பெருமக்களுள்ளவர் தம்பெருமானை* அமரர்கட்கு

அருமையொழிய அன்று ஆரமுதூட்டிய அப்பனை*

பெருமைபிதற்றவல்லாரைப் பிதற்றுமவர்கண்டீர்*

வருமையும் இம்மையும் நம்மையளிக்கும்பிராக்களே.

வ்யா:- (பெருமக்கள்) ப்₃ரஹ்மேஶாநாதி₃ ஸர்வதே₃வர்களுக் -கும் ஈச்வரனாய், அம்ருத ப்ரதா₃நாதி₃களாலே அவர்களுக்கு ரக்ஷகனாயிருந்த அவனுடைய இப்பெருமையைப் பிதற்றவல்லாரைப் பிதற்றும் அவர்கண்டீர் ஸர்வகாலமும் நமக்கு ரக்ஷகரான ஸ்வாமிகள் என்கிறார்

ஆறாம் பாட்டு

அளிக்கும்பரமனைக்கண்ணனை ஆழிப்பிரான்தன்னை*

துளிக்கும் நறுங்கண்ணித் தூமணிவண்ணன் எம்மான்தன்னை*

ஒளிக்கொண்டசோதியை உள்ளத்துக்கொள்ளுமவர்கண்டீர்*

சலிப்பின்றியாண்டுஎம்மைச் சன்மசன்மாந்தரங்காப்பரே.

வ்யா:- (அளிக்கும்) தே₃வமநுஷ்யாதி₃ ரூபேண அவதீர்ணனாய், ஸர்வஜக₃த்₃ ரக்ஷகனாய், சங்க₂சக்ராதி₃ தி₃வ்யாயுத₄ த₄ரனாய், தி₃வ்யமால்யோபஶோபி₄தனாய், ஹேயப்ரத்யநீகனாய், நிரதிசய தேஜோவிசிஷ்டனாயிருந்த எம்பெருமானை உள்ளத்துக்கொள்ளுமவர் கண்டீர் ஒரு சலநமில்லாதபடி ஆண்டு எம்மைச் சன்மசன்மாந்தரம் காப்பார் என்கிறார்.

ஏழாம் பாட்டு

சன்மசன்மாந்தரம்காத்து அடியார்களைக்கொண்டுபோய்*

தன்மைபெறுத்தித் தன்தாளிணைக்கீழ்க்கொள்ளும் அப்பனை*

தொன்மைபிதற்றவல்லாரைப் பிதற்றுமவர்கண்டீர்*

நன்மைபெறுத்துஎம்மை நாளுய்யக்கொள்கின்றநம்பரே.

வ்யா:- (சன்மசன்மாந்தரம்) ஜந்மங்கள் தோறும் இந்த லோகத்திலே தானும் வந்து பிறந்தருளி ஆச்ரிதரை ரக்ஷித்து, பின்னை அவர்களைக் கொண்டுபோய் அஸங்குசித ஜ்ஞாநராக்கித் தன் தாளிணைக்கீழ்க் கொள்ளும் அப்பனுடைய இந்த ஸ்வாபா₄விகமான கு₃ணத்தைப் பிதற்றவல்லாரைப் பிதற்றுமவர் கண்டீர், ஸ்வசேஷதைகரதித்வ ஸம்பத்தை நமக்குத் தந்து அத்தை நித்யஸித்₃த₄மாக்குவர் என்கிறார்.

எட்டாம் பாட்டு

நம்பனைஞாலம்படைத்தவனைத் திருமார்பனை*

உம்பருலகினில்யார்க்கும் உணர்வரியான்தன்னை*

கும்பிநரகர்களேத்துவரேலும் அவர்கண்டீர்*

எம்பல்பிறப்பிடைதோறு எம்தொழுகுலம்தாங்களே.

வ்யா:- (நம்பனை) ஸர்வஸ்வாமியாய், ஜக₃த்ஸ்ர்ஷ்டாவாய், ஶ்ரிய:பதியாய், ப்₃ரஹ்மாதி₃களுக்கு வாங்மநஸாபரிச்சே₂த்₃ய மஹிமனாயிருந்தவனை அநந்ய ப்ரயோஜநராய்க் கொண்டு ஏத்துவார் கும்பீ₄நரக யாதநாநுப₄வாநு கு₃ணபாபங்களைப் பண்ணிணாரேயாகிலும் அவர்கண்டீர் எம் பல் பிறப்பிடைதோறு எம் தொழுகுலம் தாங்கள் என்கிறார்.

ஒன்பதாம் பாட்டு

குலந்தாங்குசாதிகள்நாலிலும் கீழிழிந்து* எத்தனை

நலந்தானிலாத சண்டாளசண்டாளர்களாகிலும்*

வலந்தாங்குசக்கரத்தண்ணல் மணிவண்ணற்காளென்று*உள்

கலந்தாரடியார்தம் அடியார் எம்அடிகளே.

வ்யா:- (குலம்) வலந்தாங்கு சக்கரத்தண்ணல் மணிவண்ணற்கு அடிமை செய்யும் இதுவே ப்ரயோஜநமாக ஆஸ்ரயிப்பார், ஜாத்யாசாராதி₃களால் எத்தனையேனும் தண்ணியரேயாகிலும் அவரடியார் நமக்கு ஸ்வாமிகள் என்கிறார்.

பத்தாம் பாட்டு

அடியார்ந்தவையமுண்டு ஆலிலையன்னவசஞ்செய்யும்*

படியாதுமில்குழவிப்படி யெந்தைபிரான்தனக்கு*

அடியாரடியார்தம்மடியாரடியார் தமக்கு

அடியாரடியார்தம்* அடியாரடியோங்களே.

வ்யா:- (அடியார்ந்த) இந்த லோகத்தை அளந்தருளி உண்டருளி ஆலிலையிலே கண்வள்ர்ந்தருளின அவனுடைய காருண்ய ஸௌந்த₃ர்யாதி₃ கு₃ணங்களுக்குத் தோற்று அடிமையாயிருப்பார் அடியார்தம் அடியாரடியார் தமக்கு அடியாரடியார் தம்மடியாரடியோங்கள் என்கிறார்.

பதினொன்றாம் பாட்டு

அடியோங்குநூற்றுவர்வீய அன்று ஐவர்க்கருள்செய்த

நெடியோனை* தென்குருகூர்ச்சடகோபன் குற்றேவல்கள்*

அடியார்ந்த ஆயிரத்துள் இவைபத்துஅவன்தொண்டர்மேல்

முடிவு*ஆரக்கற்கிற்கில் சன்மம்செய்யாமைமுடியுமே.

வ்யா:- (அடியோங்கு) “பாண்ட₃வர் பக்கலுள்ள நிரவதி₄க வாத்ஸல்யத்தாலே, தத்₃விரோதி₄களாய், ஐஸ்வர்ய ப₃லத₃ர்ப்பிதரான து₃ர்யோத₄நாதி₃களை நிரஸித்தருளின எம்பெருமானுடைய வாத்ஸல்ய ஸௌஶீல்ய காருண்ய ஸௌந்த₃ர்ய ஸௌக₃ந்த்₄ய ஸௌகுமார்யாத்₃யஸ்ங்க்₂யேய கல்யாண கு₃ணங்களுக்குத் தோற்று அடிமையாயிருகும் ஸ்ரீவைஷ்ணவர்கள் ஆரேனுமாகிலும் அவர்களுக்கு அடிமை பரமப்ராப்யம் என்று சொன்ன இத்திருவாய்மொழியை ஆரக் கற்கவல்லாராகில்அவர்களுடைய பா₄க₃வத சேஷதைகரதித்வ விரோதி₄களெல்லாம் போம் என்கிறார்.

திருக்குருகைப்பிரான் பிள்ளான் திருவடிகளே ஶரணம்

ப்ரவேஶம்    3-8

முடியானே– ப்ரவேஶம்

(முடியானே) (3-6-10.) ”தேர்கடவிய பெருமான் கனைகழல் காண்பதென்று கொல் கண்கள்” என்று பிறந்த அபேக்ஷையானது மிகவும் உத்₃பூ₄தையாய், அந்த அபேக்ஷாநுகு₃ணமாகக் காணப்பெறாத வ்யஸநத் -தினாலே அத்யந்தம் அவஸந்நராய்க் கொண்டு, தம்முடைய ஸர்வகரணங்களாலும் ஸர்வப்ரகாரத்தாலும் எம்பெருமானை அநுபவிக்கவேணும் என்று சொல்லிக்கொண்டு கூப்பிடுகிறார்.

முதற்பாட்டு

முடியானேஎ மூவுலகுந்தொழுதேத்தும் சீர்

அடியானேஎ!* ஆழ்கடலைக்கடைந்தாய்! புள்ளூர்

கொடியானே!* கொண்டல்வண்ணா! அண்டத்து உம்பரில்

நெடியானே!* என்றுகிடக்கும் என்நெஞ்சமே.

வ்யா:- ‘ஸர்வலோகாதி₄பத்ய ஸூசகமாய், நிரதிசயதீ₃ப்தி –யுக்தமாய், அதிரமணீயத₃ர்ஶநமாயிருந்த திருவபி₄ஷேகத்தாலே அலங்க்ருதனாய், ப்₃ரஹ்மேசாநாதி₃களுக்கும் ஈச்வரனாய் வைத்து  அநாலோசித விசேஷலோக சரண்யனாய், ஆஸ்ரிதஜந ஸமீஹித நிர்வர்த்தகனாயிருந்தவனே! பொன்மலையின் மீமிசைக் கார்முகில் போலே பெரியதிருவடி திருத்தோளின் மேல் ஏறியருளி இந்த லோகத்திலே வந்து தோன்றாய்’  என்று எம்பெருமானைக் காண ஆசைப்பட்டபோதே காணப்பெறாமையாலே குறைப்பட்டுக் கிடக்கும் என்நெஞ்சம் என்கிறார்.

இரண்டாம் பாட்டு

நெஞ்சமேநீள்நகராக இருந்த என்

தஞ்சனேஎ!* தண்ணிலங்கைக்கு இறையைச் செற்ற

நஞ்சனேஎ!* ஞாலங்கொள்வான்குறளாகிய

வஞ்சனேஎ!* என்னும் எப்போதும் என்வாசகமே.

வ்யா:- (நெஞ்சமே) ஆஸ்ரித ஸ்மீஹித விரோதி₄நிரஸந ஸமர்த்த₂னாய், தத்ஸமீஹித நிர்வர்த்தநோபாயஜ்ஞனாயிருந்த நீ, நெஞ்சு உன்னை நினைக்க அருள்செய்தாற்போலே நானும் உன்னை நினைக்க அருள்செய்தருளவேணும் என்று எப்போதும் அலற்றாநிற்கும் என்வாசகம் என்கிறார்.

மூன்றாம் பாட்டு

வாசகமேயேத்தஅருள்செய்யும் வானவர்தம்

நாயகனேஎ!* நாளிளந்திங்களைக்கோள்விடுத்து*

வேயகம்பால்வெண்ணெய்தொடுவுண்ட ஆனாயர்

தாயவனேஎ!* என்றுதடவும் என்கைகளே.

வ்யா:- (வாசகமே) வானவர்தம் நாயகனாய் வைத்து வாசகமேயேத்த அருள் செய்தருளினாற்போலே, அபி₄நவ பூர்ண சந்த்₃ரகிரணம் போலே திருமுத்தினொளி புறப்படும்படி திருப்பவளத்தைத் திறந்து, வெண்ணெய் தொடுவுண்ட உன்னுடைய அவ்வழகை நானும் ஏத்தும்படி அருள் செய்யவேணும் என்று தடவும் என் கைகள் என்கிறார்.

நான்காம் பாட்டு

கைகளாலாரத் தொழுதுதொழுது உன்னை*

வைகலும்மாத்திரைப்போதும் ஓர்வீடின்றி*

பைகொள்பாம்பேறி உறைபரனே!* உன்னை

மெய்கொள்ளக்காண விரும்பும் என்கண்களே.

வ்யா:- (கைகளாலார) பைகொள்பாம்பேறியுறை பரனே! உன்னை ஒரு க்ஷணமாத்ரமும் ஒழியாமே எப்போதும் கைகளாலே ஆரத்தொழுது, மெய்கொள்ளக்காண விரும்பாநிற்கும் என்கண்கள் என்கிறார்.

ஐந்தாம் பாட்டு

கண்களால்காண வருங்கொல் என்று ஆசையால்*

மண்கொண்டவாமனன் ஏற மகிழ்ந்துசெல்*

பண்கொண்டபுள்ளின் சிறகொலிபாவித்து*

திண்கொள்ளஓர்க்கும் கிடந்து என்செவிகளே.

வ்யா:- (கண்களால்) மண்கொண்ட வாமநன் ஏறியருள, மது₄பாநம் பண்ணின வண்டுபோலே களித்திக்கொண்டு செல்லும் பெரிய திருவடிமேலே அவன் ஏறியருளி வரும்படியைக் காணவேணுமென்றும், வரும்போது  பெரியதிருவடியினுடைய அத்திருச்சிறகினொலி கேட்கவேணுமென்றும் ஆசைப்படாநிற்கும் என் செவிகள் என்கிறார்.

ஆறாம் பாட்டு

செவிகளாலார நின்கீர்த்திக்கனியென்னும்

கவிகளே* காலப்பண்தேன் உறைப்பத்துற்று*

புவியின்மேல் பொன்னெடுஞ்சக்கரத்து உன்னையே*

அவிவின்றி ஆதரிக்கும் எனதாவியே.

வ்யா:- (செவிகளாலார) உன்னுடைய கீர்த்திக் கவியென்னும் கனிகளை காலப்பண்ணாகிற தேனிலே கலந்து என் செவிகளாரத் துற்று, பொன்னெடுஞ்சக்கரத்து உன்னை இந்த லோகத்திலே காணவேணுமென்று அவிவின்றி ஆதரிக்கும் எனது ஆவி என்கிறார்.

ஏழாம் பாட்டு

ஆவியே! ஆரமுதே! என்னையாளுடை*

தூவியம்புள்ளுடையாய்! சுடர்நேமியாய்!*

பாவியேன்நெஞ்சம் புலம்பப்பலகாலும்*

கூவியும்காணப்பெறேன் உனகோலமே.

வ்யா:- (ஆவியே) என்னுடைய தா₄ரகமே! என்னுடைய போ₄க்₃யமே! உன்னை விஸ்லேஷித்து நான் அவஸந்நனான இந்த த₃சையிலே நான் முடிவதற்கு முன்னே இக்ஷணத்திலே வந்து என்னை அடிமை கொள்ளுகைக்காகப் பெரிய திருவடியை தி₃வ்ய வாஹநமாகவுடையவனே! த்வத்ஸம்ஸ்லேஷ விரோதி₄யான என்னுடைய வினைகடிகக்காக எப்போதும் கைகழலா நேமியாய்! பாவியேன் நெஞ்சம் புலம்பப் பலகாலும் கூவியும் காணப்பெறுகிறி – லேன் உன்னழகை என்கிறார்.

எட்டாம் பாட்டு

கோலமே! தாமரைக்கண்ணது ஓரஞ்சன

நீலமே!* நின்றுஎனதாவியை ஈர்கின்ற

சீலமே!* சென்றுசெல்லாதன முன்னிலாம்

காலமே!* உன்னை எந்நாள்கண்டுகொள்வனே?

வ்யா:- (கோலமே) “கோலமே! தமரைக்கண்களையுடைய -தொரு அஞ்சன நீலமே! இப்படியிருந்துவைத்து என்னுடைய நிகர்ஷம் பாராதே (3-8-2) என் நெஞ்சமே நீள் நகராக இருந்த நிரவதி₄க ஸௌஶீலயத்தாலே என்னை மயக்குகிறவனே! உன்னை என்று நான் காண்பது?” என்று சொல்ல, எம்பெருமானும் ‘காணக்கடவிய காலம் வந்தாலன்றோ காணலாவது’ என்று அருளிச்செய்ய, “அக்காலந்தான் நீ இட்ட வழக்கன்றோ? ஆனபின்பு, ‘இக்காலந் தன்னையே அந்தக் காணக்கடவிய காலமாக்குவோம்’  என்றால் உன்னால் ஆக்கமுடியாதோ?” என்கிறார்.

ஒன்பதாம் பாட்டு

கொள்வன்நான்மாவலி! மூவடிதாவென்ற

கள்வனே!* கஞ்சனைவஞ்சித்து வாணனை

உள்வன்மைதீர* ஓராயிரம்தோள்துணித்த

புள்வல்லாய்!* உன்னைஎஞ்ஞான்றுபொருந்துவனே?

வ்யா:- (கொள்வன் நான்) கோலினவை முடிக்க விரகறிவா னொருவனாய், ஆஶ்ரித விரோதி₄ நிரஸந ள்வபா₄வனாய்,  விரோதி₄ நிரஸந ஸமர்த்த₂நாயிருந்த உன்னை எஞ்ஞான்று பொருந்துவன்? என்கிறார்.

பத்தாம் பாட்டு

பொருந்தியமாமருதினிடைபோய எம்

பெருந்தகாய்!* உன்கழல்காணியபேதுற்று*

வருந்திநான் வாசகமாலைகொண்டு* உன்னையே

இருந்திருந்து எத்தனைகாலம்புலம்புவனே?

வ்யா:- (பொருந்திய) பொருந்தின மாமருதினிடை அகப்படாதே போய் உன்னை ரக்ஷித்தருளின பரமகாருணிகனே! உன் திருவடிகளைக் காண ஆசைப்பட்டுப் பெறாதொழிந்து இப்படி முடியவும் பெறாதேயிருந்து பெரிய வருத்தத்தோடே உன் கு₃ணங்களைச் சொல்லிக்கொண்டு நான் இன்னம் எத்தனை காலம் கிடந்து அலற்றக் கடவேன்? என்கிறார்.

பதினொன்றாம் பாட்டு

புலம்புசீர்ப் பூமியளந்தபெருமானை*

நலங்கொள்சீர் நன்குருகூர்ச்சடகோபன்சொல்*

வலங்கொண்டவாயிரத்துள் இவையுமோர்பத்து*

இலங்குவான் யாவரும்ஏறுவர்சொன்னாலே.

வ்யா:- (புலம்புசீர்) எல்லாராலும் ஏத்தப்படும் கு₃ணங்களை யுடையணான பூ₄மியளந்த எம்பெருமானை, கு₃ணைக தா₄ரகத்வ மாகிற கல்யாண கு₃ணத்தையுடையனாயிருந்த  சடகோபன் சொன்ன இத்திருவாய்மொழியைச் சொன்னா  ரெல்லாரும் திருநாட்டிலே புகப்பெறுவர் என்கிறார்.

திருக்குருகைப்பிரான் பிள்ளான் திருவடிகளே ஶரணம்

3-9

முதல்பாட்டு

சொன்னால்விரோதமிது ஆகிலும் சொல்லுவன்கேண்மினோ*

என்னாவிலின்கவி யானொருவர்க்குங்கொடுக்கிலேன்*

தென்னாதெனாவென்று வண்டுமுரல்திருவேங்கடத்து*

என்னானைஎன்னப்பன் எம்பெருமான்உளனாகவே.

வ்யா:- (சொன்னால்) இப்படி தம்முடைய ஸர்வகரணங்களும் தனித்தனியே ஸ்வேதரகரணங்களினுடைய வ்ருத்திகளை எம்பெருமான் திறத்திலே ஆசைப்பட்ட படியே பெறாமையாலே அத்யந்தம் அவஸந்நரான ஆழ்வார், இத்த₃சையில் தமக்குத் துணையாகைக்காக, ‘இந்த லோகத்திலே ஸ்ரீவைஷ்ணவர்கள் உளரோ?’ என்று பார்த்தவிடத்தில், இந்த லோகமெல்லாம் ப₄க₃வத் வ்யதிரிக்த விஷயப்ரவணமாய் ப₄க₃வத் ப்ராங்முக₂மாய், மநுஷ்யாதி₃களைக் கவிபாடிக்கொண்டு திரிகிறபடியைக் கண்டார்; கண்டு, தம்முடைய இழவெல்லாம் மறந்து ‘எம்பெருமானுக்கு அர்ஹமானவரும் அந்தக் கரணங்களை அவஸ்துபூ₄த மநுஷ்யாதி₃கள் பக்கலிலே விநியோகி₃க்கிறபடி என்ன காண்!’ என்று இன்னாதாய், அவர்களைக் குறித்து, கல்யாண -மாய், ப₄க₃வத₃நுரூபமான கவிகளை க்ஷுத்₃ர மநுஷ்யாதி₃கள் பக்கலிலே விநியோகி₃க்கலாகாதென்று பார்த்து, ‘நிஷேத்₄யத -யாவும் சொல்லுகை ஈடன்று; ஆகிலும், எம்பெருமானுக்கு ஈடான அழகிய கவிகளை இழக்கமாட்டாமையாலே சொல்லுகிறேன் கேளுங்கள்’ என்று வைத்து, ‘இப்படி ப₄க₃வத்பராங்முக₂மான லோகத்திலே நான் எம்பெருமானையல்லது மற்றொருவரைக் கவிபாடுகைக்கு ஈடல்லாத ப்ரக்ருதியாகப் பெற்றேனே’ என்று கொண்டு ஸ்வலாப₄த்தைப் பேசுகிறார்.

இரண்டாம் பாட்டு

உளனாகவே எண்ணித் தன்னை ஒன்றாகத்தன்செல்வத்தை*

வளனாமதிக்கும் இம்மானிடத்தைக் கவிபாடியென்?*

குளனார்கழனிசூழ் கண்ணன்குறுங்குடிமெய்ம்மையே*

உளனாய எந்தையை எந்தைபெம்மானையொழியவே.

வ்யா:- (உளனாகவே) நிரவதி₄க ஸம்பத்தையுடயனாய், நித்யநிர்தோ₃ஷ நிஸ்ஸீம கல்யாணகு₃ண மஹோத₃தி₄யாயிருந்த எம்பெருமானையொழிய, தன்னையும் ஒரு வஸ்துவாகப் பார்த்துத் தன் ஸம்பத்தையும் ஒரு ஸம்பத்தாக மதி₃த்திருக்கிற இம்மநுஷ்யரைக் கவிபாடி என்ன ப்ரயோஜனமுண்டு? என்றுகொண்டு பூர்வ ப்ரக்ருதத்தை அருளிச்செய்கிறார்.

மூன்றாம் பாட்டு

ஒழிவொன்றில்லாத பல்லூழிதோறுழிநிலாவ* போம்

வழியைத்தரும் நங்கள்வானவரீசனைநிற்கப்போய்*

கழியமிகநல்ல வான்கவிகொண்டுபுலவீர்காள்!*

இழியக்கருதி ஓர்மானிடம் பாடல் என்னாவதே.

வ்யா:- (ஒழிவொன்றில்லாத) இப்படி ஸமஸ்த கல்யாண கு₃ணாத்மகனான எம்பெருமானை உங்களுடைய கழிய மிக நல்ல வான்கவிகொண்டு பாடப்பெறலாவது; பாடினால் பின்னையும் பெறும்பேறு, அநாக்₄ராத து₃:க்க₂ க₃ந்த₄மாய், நிரதிசய ஸுக₂ரூபமாய், நித்யஸித்₃த₄மான ப₄க₃வத் கைங்கர்ய லக்ஷண மோக்ஷமாவது; அவஸ்து பூ₄தராய் நிஶ்ஶ்ரீகரான மநுஷ்யரை யாவது கவிகளைக் கொண்டு பாடுவது; பாடினால் பின்னைப் போய் அதோ₄க₃தியிலே விழுவது; ஆனபின்பு, அவனையொழிய இம்மநுஷ்யரை எதுக்காகப் பாடுகிறீர்க்ள்? என்கிறார்.

நான்காம் பாட்டு

என்னாவது?எத்தனைநாளைக்குப்போதும்? புலவீர்காள்!*

மன்னாமனிசரைப்பாடிப் படைக்கும்பெரும்பொருள்*

மின்னார்மணிமுடி விண்ணவர்தாதையைப்பாடினால்*

தன்னாகவேகொண்டு சன்மஞ்செய்யாமையுங்கொள்ளுமே.

வ்யா:- (என்னாவது) மநுஷ்யரைப்பாடிலும் சில ப்ரயோஜநங்கள் ஸித்₃தி₄க்கக்காணாநின்றோமிறே என்னில், – அஸ்தி₂ரரான மநுஷ்யரைப்பாடி என்ன ப்ரயோஜநம் பெறுவது? பெற்றால்தான் எத்தனை நாளைக்குப் போதும்? புலவீர்காள்! ஆன -பின்பு மின்னார் மணிமுடி விண்ணவர்தாதையைப் பாடுங்கள்; பாடினால் வேறொரு ப்ரயோஜநமும் வேணுமோ? ஸ்வசேஷதைகரதிகளாக்கி ஸ்வவிஷய கைங்கர்ய விரோதி₄யான ஸம்ஸாரத்தையும் போக்கும் என்கிறார்.

ஐந்தாம் பாட்டு

கொள்ளும்பயனில்லை குப்பைகிளர்த்தன்னசெல்வத்தை*

வள்ளல்புகழ்ந்து நும்வாய்மையிழக்கும்புலவீர்காள்!*

கொள்ளக்குறைவிலன் வேண்டிற்றெல்லாந்தரும்கோதில்* என்

வள்ளல்மணிவண்ணன்தன்னைக் கவிசொல்லவம்மினோ.

வ்யா:- (கொள்ளும்) ப்ரயோஜன ஸூந்யமாய் ஹேயவிஷயங்களைக் கவிபாடி உங்களுடைய அழகிய கவிகளை இழவாதே, தன்னுடைய நிரவதி₄க நித்ய நிர்த்தோ₃ஷ கல்யாண கு₃ணங்களாலே உங்களுடைய கவிகளை க்ருதார்த்த₂மாக்க வல்லனாய், உங்களுக்கு வேண்டிற்றெல்லாம் தரும் பரமோதா₃ரனாய், தந்தாலும் ஒன்றும் செய்யாதானாய் ‘இவர்களுக்கு என் செய்வோம்?’ என்றிருக்கும் ஸ்வபா₄வனாய், ஆஸ்ரித ஸுலப₄னாயிருந்த என்பெருமானைக் கவிசொல்ல வல்லீர்களோ? என்கிறார்.

ஆறாம் பாட்டு

வம்மின்புலவீர்! நும்மெய்வருத்திக்கைசெய்து உய்ம்மினோ*

இம்மன்னுலகினில் செல்வர் இப்போதில்லைநோக்கினோம்*

நும் இன்கவிகொண்டு நும்நும் இட்டாதெய்வமேத்தினால்*

செம்மின்சுடர்முடி என்திருமாலுக்குச்சேருமே.

வ்யா:- (வம்மின்) மநுஷ்யரைக் கவிபாடியேயாகிலும் தே₃ஹ யாத்ரையை நிர்வஹிக்க வேண்டாவோ? என்னில், – அதுக்கு உபாயம் சொல்வேன், வாருங்கள்.  எங்ஙனேயென்னில், – க்ருஷ்யாதி₃களைப் பண்ணி ஜீவியுங்கள். க்ருஷ்யாதி₃கள் ஆயாஸாத்மகமாகையாலே அவை து₃ஷ்கரமல்லவோ? அவற்றிற் காட்டில் ஸ்ரீமான்களான மநுஷ்யர்களை ஜீவநார்த்த₂மாகக் கவி பாடுகையே நன்றன்றோ? என்னில்,- உங்கள் அபேக்ஷித ப₂லப்ரத₃ரான ஸ்ரீமான்கள் எந்த லோகத்தில் உளரோ? என்று பார்த்தோம்; பார்த்தவிடத்தில் ஒருவருமின்றியேயிருந்தது.  ஸ்ரீமான்களான மநுஷ்யர்கள் இல்லையாகில் இந்த்₃ராதி₃களை ஏத்தினாலோ? என்னில்; – உங்களுடைய அழகிய கவிகளைக் கொண்டு உங்களபீ₄ஷ்ட தே₃வதைகளை நீங்கள் ஏத்தினாலும், பின்னையும் அதெல்லாம் அந்த இந்த்₃ராதி₃ தே₃வதைகளுக்கு அந்தராத்ம பூ₄தனாய் ஸ்ரிய:பதியாயிருந்த எம்பெருமான் திருவடிகளிலே சேரும்; ஆனபின்பு, எம்பெருமான் தன்னையே ஏத்துங்கள் என்கிறார்.

ஏழாம் பாட்டு

சேருங்கொடைபுகழ் எல்லையிலானை* ஓராயிரம்

பேருமுடையபிரானையல்லால் மற்றுயான்கிலேன்*

மாரியனையகை மால்வரையொக்கும்திண்தோளென்று*

பாரிலோர்பற்றையைப் பச்சைப்பசும்பொய்கள்பேசவே.

வ்யா:- (சேரும்) ‘ஸ்ரிய:பதியான தனக்கு ஸத்₃ருசமான நிரவதி₄கௌதா₃ர்யாத்₃யஸங்க்₂யேய கல்யாண கு₃ணங்களை யுடையனாயிருந்த எம்பெருமானையல்லால், மற்று இந்த லோகத்தில் த்ருண கல்பரான மநுஷ்யாதி₃களை, மாரியனையகை மால்வரையொக்கும் திண்தோளென்று பச்சைப் பசும்பொய்கள் பேசேன்’ என்றுகொண்டு ஸ்வலாப₄த்தைப் பேசுகிறார்.

எட்டாம் பாட்டு

வேயின்மலிபுரைதோளி பின்னைக்கும௰ளனை*

ஆயபெரும்புகழ் எல்லையிலாதனபாடிப்போய்*

காயம் கழித்து அவன்தாளிணைக்கீழ்ப்புகும்காதலன்*

மாயமனிசரை என்சொல்லவல்லேன்என்வாய்கொண்டே?

வ்யா:- (வேயின்) நிரஸ்த ஸமஸ்த ப்ரதிப₃ந்த₄கனாய்க் கொண்டு வேயின் மலிபுரைதோளி பின்னைக்கு மணாளனைக் கல்யாண நிஸ்ஸீம நிரவதி₄க கு₃ணங்களைப்பாடி அவன் தாளிணைக்கீழ்ப்புகும் காதலை யுடையவனான நான் அவனை யொழிய ‘இந்த ப்ரக்ருதி வஶ்யரான மநுஷ்யரைக் கவிபாடுவேன்’ என்றால்தான் என்வாய் எனக்கு விதே₄யமோ? என்கிறார்.

ஒன்பதாம் பாட்டு

வாய்கொண்டுமானிடம்பாடவந்த கவியேனல்லேன்*

ஆய்கொண்டசீர்வள்ளல் ஆழிப்பிரான்எனக்கேயுளன்*

சாய்கொண்டஇம்மையும்சாதித்து வானவர்நாட்டையும்*

நீகண்டுகொள்ளென்று வீடுந்தரும்நின்றுநின்றே.

வ்யா:- (வாய்கொண்டு) மநுஷ்யரைக் கவிபாடுகைக்கு ஈடல்லாத ப்ரக்ருதியாய்ப் பிறக்கப் பெற்றேன்; ஸமஸ்த கல்யாண கு₃ணோத₃தி₄யாய் சங்க₂சக்ரத₄ரனாயிருந்த எம்பெருமான், தன்னுடைய பரமௌதா₃ர்யத்தாலே என்னுடைய கவிகளுக்குத் தன்னை விஷயமாகத் தந்தருளப்பெற்றேன்; இன்னமும் இப்படி இஹலோகத்திலே தன்னை எனக்கு அநுப₄விக்கத் தந்தருளி, பின்னை ‘ஸர்வகாலமும் திருநாட்டையும் கைக்கொள்’ என்று அத்திருநாட்டையும் எனக்குத் தந்தருளும் என்கிறார்.

பத்தாம் பாட்டு

நின்றுநின்றுபலநாளுய்க்கும் இத்வுடல்நீங்கிப்போய்*

சென்றுசென்றாகிலுங்கண்டு சன்மங்கழிப்பானெண்ணி*

ஒன்றியொன்றிஉலகம்படைத்தான் கவியாயினேற்கு*

என்றுமென்றும்இனி மற்றொருவர்கவியேற்குமே?

வ்யா:- (நின்று) என்றேனுமாக ஒருகாலம் நம்மையறிந்து, நின்றுநின்று பலநாள் இஸ்ஸம்ஸாரத்திலே இவ்வாத்மாக்களை ப்ரவேஶிப்பிக்கும் இவ்வுடலத்தை நீங்கிப்போய் இவ்வாத்மாக்களை ஸம்ஸாரத்தைக் கழிக்கவேணுமென்று பார்த்தருளி, தத₃ர்த்த₂மாக அவஹிதனாய்க்கொண்டு ஜக₃த் ஸ்ருஷ்டி பண்ணியருளின பரமகாருணிகருடைய கவியான எனக்கு மற்றொருவரைக் கவிபாடப் போருமோ? என்கிறார்.

பதினொன்றாம் பாட்டு

ஏற்கும்பெரும்புகழ் வானவரீசன்கண்ணன்தனக்கு*

ஏற்கும்பெரும்புகழ் வண்குருகூர்ச்சடகோபன்சொல்*

ஏற்கும்பெரும்புகழ் ஆயிரத்துள்ளிவையுமோர்பத்து*

ஏற்கும்பெரும்புகழ் சொல்லவல்லார்க்கில்லைசன்மமே.

வ்யா:- (ஏற்கும்) ஸ்வோசிதமான கல்யாண கு₃ணங்களை யுடையனான வானவரீசன் கண்ணன் தனக்கு ஏற்கும் பெரும்புகழான வண்குருகூர்ச்சடகோபன் சொல்லான தன்மைக்கு ஸத்₃ருசமான அர்த்த₂வத்த்வ மது₄ரத்வாதி₃ கு₃ணங்களையுடைய – வான ஆயிரத்துள் ஏற்கும் பெரும் புகழையுடைய இப்பத்தைச் சொல்ல வல்லார்க்கு இல்லை சன்மம் என்கிறார்.

திருக்குருகைப்பிரான் பிள்ளான் திருவடிகளே ஶரணம்

ப்ரவேஶம்    3-10

சன்மம்பலபல – ப்ரவேஶம்

(சன்மம் பலபல) எம்பெருமானையொழிய மற்றொருவரைக் கவிபாடுகைக்கு ஈடல்லாத ப்ரக்ருதியாகப்பெற்ற பேற்றை அநுஸந்தி₄த்துச் சென்ற ப்ரீதிகீழ்; இனிமேல் எம்பெருமானைக் கவிபாடப்பெற்ற பேற்றை அநுஸந்தி₄த்துச் செல்லுகிற ப்ரீதி.

முதற்பாட்டு

சன்மம்பலபலசெய்துவெளிப்பட்டுச் சங்கொடுசக்கரம்வில்*

ஒண்மையுடையஉலக்கைஒள்வாள்தண்டுகொண்டுபுள்ளூர்ந்து*உலகில்

வன்மையுடைய அரக்கர் அசுரரை மாளப்படைபொருத*

நன்மை உடையவன்சீர்பரவப்பெற்ற நான்ஓர்குறைவிலனே.

வ்யா:- அஸங்க்₂யேய தி₃வ்யாவதாரங்களைப் பண்ணி ஸகலமநுஜநயந விஷயதாங்க₃தனாய் சங்க₂சக்ர சார்ங்க₃ முஸல க₂ட்₃கா₃தி₃ தி₃வ்யாயுத₄ த₄ரனாய்க்கொண்டு இந்த லோகத்தில் அதிப₂லபராக்ரமரான அஸுர ராக்ஷஸரை ஸஸைந்யமாக நிரஸித்த மஹாகு₃ணத்தை யுடையவனான வனுடைய அந்த கு₃ணங்களை இப்படி வாழ்த்தப்பெற்ற எனக்கு இனி என்ன குறையுண்டு? என்கிறார்.

இரண்டாம் பாட்டு

குறைவில்தடங்கடல்கோளரவேறித் தன்கோலச்செந்தாமரைக்கண்*

உறைபவன்போல ஓர்யோகுபுணர்ந்த ஒளிமணிவண்ணன்கண்ணன்*

கறையணிமூக்குடைப்புள்ளைக்கடாவி அசுரரைக்காய்ந்த அம்மான்*

நிறைபுகழேத்தியும்பாடியும் ஆடியும் யான் ஒருமுட்டிலனே.

அவ:-  (குறைவில்.) இப்படி எம்பெருமானுடைய தி₃வ்யாவதார தி₃வ்ய சேஷ்டிதங்களைத் திரள அநுப₄வித்து, பின்னை அவற்றைத் தனித்தனியே அநுப₄விக்கிறார்.

வ்யா:- தன்னுள்ளே எம்பெருமான் கண்வளர்ந்தருளுகையாலே குறைவற்று அவாப்தகாமமான தடங்கடலிலே ப₂ணாமணி வ்ராத மயூக₂ மண்ட₃ல ப்ரகாசமாநேத₃ர தி₃வ்யதா₄மனாயிருந்த திருவநந்தாழ்வான் மேலே ஏறியருளித் தத்ஸம்ஸ்பர்ஸஜநித நிரதிசய ஸுகா₂நுப₄வ நிரதனாயிருந்து, ஆஶ்ரித பரித்ராணார்த்த₂மாக வஸுதே₃வ க்₃ருஹே அவதீர்ணனாய், ஹேயப்ரத்யநீகனாய், கறையணி மூக்குடைப்புள்ளைக் கடாவி அசுரரைக் காய்ந்த அம்மான் நிறைபுகழ்களை நிரஸ்த ஸமஸ்த ப்ரதிப₃ந்த₄கனாய்க்கொண்டு ஏத்தியும் பாடியும் ஆடியும் அநுப₄விக்கப்பெற்றேனென்கிறார்.

மூன்றாம் பாட்டு

முட்டில்பல்போகத்தொருதனிநாயகன் மூவுலகுக்குரிய*

கட்டியைத்தேனையமுதை நன்பாலைக்கனியைக்கரும்புதன்னை*

மட்டவிழ்தண்ணந்துழாய்முடியானைவணங்கி அவன்திறத்துப்

பட்டபின்னை* இறையாகிலும் யான் என்மனத்துப்பரிவிலனே.

வ்யா:- (முட்டில்) நித்யஸித்₃தா₄ஸங்க்₂யேயபோ₄க₃னாய், நிரஸ்தஸமாப்₄யதி₄கனாய், ஸர்வேஶ்வரனாயிருந்துவைத்து, மநுஷ்யலோகத்திலே மநுஷ்யஸஜாதீயதயா வஸுதே₃வக்₃ருஹே அவதீர்ணனாய், ஸர்வலோகத்துக்கும் பொதுவாய், பரமபோ₄க்₃ய பூ₄தனான எம்பெருமானை வணங்கி அவன் திறத்துப் பட்டபின்னை என் மநஸ்ஸில் து₃:க்க₂மெல்லாம் போயிற்று.

நான்காம் பாட்டு

பரிவின்றிவாணனைக்காத்துமென்று அன்றுபடையொடும்வந்தெதிர்ந்த*

திரிபுரஞ்செற்றவனும்மகனும் பின்னும்அங்கியும்போர்தொலைய*

பொருசிறைப்புள்ளைக்கடாவியமாயனை ஆயனைப்பொற்சக்கரத்து

அரியினை* அச்சுதனைப்பற்றி யான்இறையேனும்இடரிலனே.

வ்யா:- (பரிவின்றி)  ஓர் அநிஷ்டக₃ந்த₄ம் வாராதபடி வாணனை ரக்ஷிக்கவென்று ப்ரதிஜ்ஞை பண்ணிக்கொண்டு ஸஸைந்யனாய் வந்து ப்ரத்யவஸ்தி₂கனான த்ரிபுர த₃ஹநஜநித நிரவதி₄க ஶௌர்ய க₃ர்வாதி₄ரூட₄னான ருத்₃ரனும், அவனிலும் அதிசூரனாயிருந்த அவன் மகனும், பின்னையும் அதிப₃லபராக்ரமனான அக்₃நியும் யுத்₃த₄த்திலே நிரஸ்தராம்படி அஸுரரக்ஷோ விநாஶகமான திருச்சிறகையுடைய னான பெரிய திருவடியைக் கடாவிய ஆஸ்சர்யபூ₄தனை, வாணனுடைய தோள்களைத் துணித்தருளுகைக்காகத் திருவாழியைச் சுழற்றியருளின போதைத் திருவாழியும் கையும் இருந்த அழகாலே ஸகலஜநமநோநயநஹாரியாய், ஆஸ்ரித ஜநங்களோடு நித்ய ஸம்ஸ்லேஷஸ்வபா₄வனாய், நிரதிசய ஸௌசீல்ய விசிஷ்டனா யிருந்தவனைப் பற்றியான் எறையேனும் இடரிலேன் என்கிறார்.

ஐந்தாம் பாட்டு

இடரின்றியேஒருநாளொருபோழ்தில் எல்லாவுலகுங்கழிய*

படர்புகழ்ப்பார்த்தனும்வைதிகனும் உடனேறத்திண்தேர்கடவி*

சுடரொளியாய்நின்றதன்னுடைச்சோதியில் வைதிகன்பிள்ளைகளை*

உடலொடுங்கொண்டுகொடுத்தவனைப்பற்றி ஒன்றும் துயரிலனே.

வ்யா:- (இடரின்றியே) ஸ்வசரணாரவிந்த₃ ஶேஷதைகரதித்வ மாகிற ப்ரதி₂தமான தேஜஸ்ஸையுடையனான பார்த்த₂னும் வைதி₃கனும் உடன் ஏற, ஒருநாள் ஒருபோதில், எல்லாவுலகும் கழிய அநாயாஸேந திண்தேர்கடவி, நிரவதி₄க தேஜோவிஶிஷ்டமான தன்னுடைய ஸ்ரீவைகுண்ட₂த்திலேயிருந்த வைதிகன் பிள்ளைகளை அவ்வுடலோடுங் கொண்டு கொடுத்தவனைப்பற்றி ஒன்றுந் துயரிலேன் என்கிறார்.

ஆறாம் பாட்டு

துயரில்சுடரொளிதன்னுடைச்சோதி நின்றவண்ணம்நிற்கவே*

துயரில்மலியும்மனிசர்பிறவியில் தோன்றிக்கண்காணவந்து*

துயரங்கள்செய்துதன்தெய்வநிலை உலகில் புகவுய்க்கும் அம்மான்*

துயரமில்சீர்க்கண்ணன்மாயன்புகழ்துற்ற யான்ஓர்துன்பமிலனே.

வ்யா:- (துயரில்) ஸமஸ்தஹேய ப்ரத்யநீக நிரதிசய தேஜோவிசிஷ்ட ஸ்வாஸாதா₄ரண தி₃வ்யரூபத்தோடேகூட, ஸமஸ்த ஹேயாஸ்பத₃ மநுஷ்ய ஸஜாதீயதயா அவதீர்ணனாய் ஸகலமநுஜ நயந விஷயதாங்க₃தனாய், அஶேஷஜந மநோநயநபநஹாரி தி₃வ்யசேஷ்டிதாநி குர்வாணனாய்க்கொண்டு தன்னுடைய ஐஸ்வரமான ஸ்வபா₄வத்தை இந்த லோகத்திலே ஆவிஷ்கரித்தருளும் ஸ்வபா₄வனாய், ஆஸ்சர்யபூ₄தனாய், ஹேயப்ரத்யநீக கல்யாணகு₃ண விசிஷ்டனான கண்ணன் புகழ்துற்றயான் ஓர் துன்பமிலேன் என்கிறார்.

ஏழாம் பாட்டு

துன்பமும் இன்பமுமாகிய செய்வினையாய்உலகங்களுமாய்*

இன்பமில்வெந்நரகாகி இனியநல்வான்சுவர்க்கங்களுமாய்*

மன்பல்லுயிர்களுமாகிப் பலபலமாயமயக்குக்களால்*

இன்புறும் இவ்விளையாட்டுடையானைப்பெற்று ஏதும் அல்லல் இலனே.

வ்யா:- (துன்பமும்) புண்யபாபரூப கர்மங்களுக்கும் ப₂லபோ₄க₃ பூ₄மியான லோகங்களுக்கும் கர்மப₂லபூ₄தமான ஸ்வர்க்க₃ நரகங்களுகும் ஸ்வர்க்க₃நரகாதி₃ ப₂லபோ₄க்தாக்களான ஆத்மாக்க ளுக்கும் அந்தராத்மபூ₄தனாய், நிகி₂லஜக₃து₃த₃ய விப₄வலயாதி₃ லீல -னாயிருந்தவனைப் பெற்று ஏதும் அல்லலிலேன் என்கிறார்.

எட்டாம் பாட்டு

அல்லலில் இன்பம் அளவிறந்து எங்கும் அழகமர் சூழொளியன்*

அல்லிமலர்மகள்போகமயக்குக்களாகியும் நிற்குமம்மான்*

எல்லையில்ஞானத்தன் ஞானமஃதேகொண்டுஎல்லாக்கருமங்களுஞ்செய்*

எல்லையில்மாயனைக்கண்ணனைத்தாள்பற்றி யான் ஓர்துக்கமிலனே.

வ்யா:- (அல்லலில்) து₃:க்கா₂ஸம்பி₄ந்ந நிரவதி₃காந்நத₃ விசிஷ்டனாய், கல்யாணதம நிரதிசயௌஜ்ஜ்வல்ய விசிஷ்டனாய், நிரதிசய ஸௌகுமார்ய ஸௌந்த₃ர்யாதி₃ கல்யாணகு₃ண பரிபூர்ணையாயிருந்த பெரியபிராட்டியாரோடு உள்ள அநவரத ஸம்ஸ்லேஷாநுகு₃ண நிரதிசய தி₃வ்யஜ்ஞாநனாய், அந்த ஜ்ஞாநத்தையே கொண்டு பிராட்டியுடைய ப்ரீத்ய்ர்த்த₂மாக ஜக₃த்ஸ்ருஷ்ட்யாதி₃ லீலைகளைப் பண்ணியருளுகிற ஆஸ்சர்ய பூ₄தனான வண்துவரைப் பெருமாளுடைய திருவடிகளைப்பற்றி நான் நிரஸ்த ஸமஸ்த து₃:க்க₂னானேன் என்கிறார்.

ஒன்பதாம் பாட்டு

துக்கமில்ஞானச்சுடரொளிமூர்த்தி துழாயலங்கல்பெருமான்*

மிக்கபன்மாயங்களால்விகிருதஞ்செய்து வேண்டுமுருவுகொண்டு*

நக்கபிரா னோடு அயன்முதலாக எல்லாரும் எவையும்* தன்னுள்

ஒக்கவொடுங்கவிழுங்கவல்லானைப்பெற்று ஒன்றும் தளர்விலனே.

வ்யா:- (துக்கமில்) ஸமஸ்தஹேயரஹிதனாய், ஸர்வஜ்ஞனாய், நிரதிசயதேஜோமய தி₃வ்யரூபனாய், திருத்துழாயாலே அலங்க்ருதனாய், தன்னுடைய விசித்ர சக்திகளாலே ஸ்வாபி₄மத தி₃வ்யரூபங்களைக்கொண்டு ஆஶ்சர்ய தி₃வ்யசேஷ்டிதங்களைச் செய்து, ப்₃ரஹ்மாதி₃ ஸர்வாத்மாக்களையும் ஒருகாலே த்ருவயிற்றிலே ஒடுங்கவிழுங்க வல்லானைப் பெற்று ஒன்றும் தளர்விலேன் என்கிறார்.

பத்தாம் பாட்டு

தளர்வின்றியே  என்றும் எங்கும்பரந்த தனிமுதல்ஞானமொன்றாய்*

அளவுடை ஐம்புலன்களறியாவகையால் அருவாகிநிற்கும்*

வளரொளியீசனைமூர்த்தியைப் பூதங்களைந்தை இருசுடரை*

கிளரொளிமாயனைக்கண்ணனைத்தாள்பற்றி யான் என்றுங்கேடிலனே.

வ்யா:- (தளர்வின்றியே) அநாயாஸேந ஸர்வதா₃ ஸர்வத்ர நியந்த்ருதயா வ்யாப்த்னாய், ஜக₃த்காரண பூ₄தனாய், ஜ்ஞாந ரூபனாய், ஸ்வேதர ஸமஸ்த விஸஜாதீயனாய் வ்யாப்ய் பூ₄தரான ஆத்மாக்களுடைய பரிச்சி₂ந்நவஸ்து க்₃ராஹகமான இந்த்₃ரியங் -களுக்கு அபூ₄மியாய், வ்யாப்யவஸ்துக₃ததோ₃ஷை: அஸம் -ஸ்ப்ருஷ்டனாய், ஸ்வாஸாதா₄ரண தி₃வ்ய ரூப விசிஷ்டனாய், ப்ருதி₂வ்யாதி₃ பூ₄த சந்த்₃ர ஸூர்யாதி₃ ஜக₃ச்ச₂ரீரனாய், தன்னுடைய நிரவதி₄க தேஜோவிஶிஷ்ட ரூபத்தோடே கூட வந்து வஸுதே₃வ க்₃ருஹே அவதீர்ணனான எம்பெருமானுடைய திருவடி களைப் பற்றி இனி ஒருநாளும் கேடிலேன் என்கிறார்.

பதினொன்றாம் பாட்டு

கேடில்விழுப்புகழ்க்கேசவனைக் குருகூர்ச்சடகோபன்சொன்ன*

பாடலோராயிரத்துள் இவையுமொருபத்தும் பயிற்றவல்லார்கட்கு* அவன்

நாடும்நகரமும்நன்குடன்காண நலனிடையூர்திபண்ணி*

வீடும்பெறுத்தித்தன்மூவுலகுக்குந்தரும் ஒருநாயகமே.

வ்யா:-_(கேடில்) நித்யஸித்₃த₄ கல்யாணகு₃ணவிசிஷ்டனான கேசவனைக் குருகூர்ச்சடகோபன் சொன்ன பாடல் ஓராயிரத்துள் இவையும் ஓர் பத்தும் பயிற்ற வல்லார்கட்கு அவன் நாடும் நகரமும் நன்கு உடன்காண நல்ல ஸம்பத்துக்களை இந்த லோகத்திலே அநுப₄விப்பித்து, அவர்களை நிரஸ்த ஸமஸ்த ஸாம்ஸாரிக து₃:க்க₂ராக்கி, அவர்களுக்குத் தன்னுடைய ஸர்வேச்வரத்வத்தையும் தருமென்கிறார்.

திருக்குருகைப்பிரான் பிள்ளான் திருவடிகளே ஶரணம்