श्रीमद्रहस्यत्रयसारे प्रभावरक्षाधिकारः

॥ श्रीमद्रहस्यत्रयसारे प्रभावरक्षाधिकारः ॥

26.1  शिलादेः स्त्रीत्वादिर्विपरिणतिरस्त्वद्भुतमिदं ततोप्येतच्चित्रं यदुत दहनस्यैव हिमता ।
तृणस्यैवास्त्रत्वं रिपुषु निहतेरेव हितता
पदत्रेणैवेह त्रिभुवनपरित्राणमिति च ॥ ५७ ॥
26.2 उपायप्रभावव्यवस्थै சொன்னோம்; இனிமேல் उपायप्रभावத்தை सङ्कुचितமாகப் பார்த்துவருந் தப்புகள் परिहरिக்கிறோம். ‘‘अत्युत्कटैः पुण्यपापैरिहैव फलमश्नुते’’(விஹகேந்த்ரஸம்ஹிதை) என்கிற கணக்கிலே ‘‘उपायभक्तिः प्रारब्धव्यतिरिक्ताघनाशिनी । साध्यभक्तिस्तु सा हन्त्री प्रारब्धस्यापि भूयसी’’() என்கையாலே प्रारब्धங்களையுங்கூடவமுக்கித் தன்
26.3 फलத்தைக்கொடுக்கவற்றான प्रपत्तिயைப்பண்ணினவனுக்கு विद्यान्तरन्यायத்தாலே उत्तरपूर्वाघங்களும் இவ்विद्यैக்குத் தன்னேற்றமான सामर्थ्यத்தாலே प्रारब्धकर्मफलத்தைப் பற்ற உண்டானவாर्तिயிலே யெல்லைக்கீடாக क्षणान्तरदिवसान्तरजन्मान्तराद्यनुवृत्तिயுங் கழியக்கடவதென்று ‘‘मा शुचः’’ என்கிற वाक्यத்துக்கभिप्रायம். இவ்வर्थம் तत्त्वமாகில் प्रारब्धकर्मविशेषமாய்க் கொண்டு வருகிற दुःखங்களும் दुःखकारणங்களான कर्मங்களினுடைய आर्जनமுங் கழியவேண்டாவோ; आर्तனாய் पुरुषனर्थिக்கக் கொடுக்க வேணுமென்னில் आनुषङ्गिकமான पङ्क्तिपावनत्वादिகளைப்போலே अनभिसंहितங்களையுங்கூட हितैषिயான ईश्वरன் தானே கொடுக்கத் தட்டென்; இப்படி செய்யக் காணாமையால் शोकविषयமான अंशமெல்லாம் निश्शेषமாக प्रपत्तिயாலே கழியுமென்றவிடம் प्रपत्तिप्रभावातिशयத்தைப்பற்ற स्तुतिபண்ணினபடியென்று சிலர் இதின் प्रभावத்தை வரையிட்டுப்பார்ப்பர்கள்; இதுக்குत्तरம்; अनुग्रहशीलனாய் आश्रयिப்பார்க்கு प्रपत्तिवाक्योच्चारणप्रारंभத்திலே கடுக मोक्षம் கொடுக்க
26.4 त्वरिக்கிற ईश्वरன் இவனுடைய நசையாலே சிறிது कालமிங்கே வைக்க இசைந்த வளவிலே இவ்விடத்திலுள்ள சிற்றின்பங்களை दुःखप्रसङ्गरहितமாக अनुभविப்பிக்குமாகில் இவனுக்கிந்நசை யொருக்காலும் மாளாது. भगवदनुभवத்தில் भोग्यताबुद्धिயும் கொழுந்துவிட்டு வாராது. ஆகையால் 3‘‘यस्यानुग्रहमिच्छामि धनं तस्य हराम्यहम् । बान्धवैश्च वियोगेन सदा भवति दुःखितः ॥ तेन दुःखेन संतप्तो यदि मां न परित्यजेत् । तं प्रसादं करिष्यामि यस्सुरैरपि दुर्लभः’’(பாகவதம்) என்கிறபடிகளிலே दुःखादिகளுக்குக் कारणமான प्रारब्धकर्मविशेषத்தை सन्निहितமான कशादिகளைப்போலே துணையாகக்கொண்டு पित्रादिகளைப்போலே शिक्षकனான ईश्वरன் சில कठिनप्रकृतिகளுக்குப்பண்ணுகிற अनुग्रहविशेषமிதென்றनुसन्धिக்கை उचितம்.
ஒரு व्याधिविशेषத்தை யுண்டோவென்று ராஜா கேட்க அவருமொரு उपाद्ध्यायருண்டென்று भட்டரருளிச்செய்தார். आयुஸ்ஸு வளர்க்கவொண் ணாதபடி नियतायुஸ்ஸானவனுக்கு உள்ளத்திலுद्वेगம் பிறக்கைக்காகவும்
26.5 अनियतायुस्सुக்களுக்காयुष्कामीयங்களையிட்டு வளர்க்க நினையாமைக்குமாக दुःखादिகளிவனுக்குपाद्ध्यायர்கள். இது ஆழ்வானுள்ளிட்டார்பக்கலிலே प्रसिद्धம். अपचारங்களையும் तत्फलங்களையுஞ் சிலர்க்குக்காட்டி மறைக் கிறவிதுவும் ’’பாம்போடொரு கூரையிலே பயின்றாற்போலே தாங்கா துள்ளந் தள்ளுமென்தாமரைக்கண்ணா’’(பெரியதிருமொழி 11-8-3)
26.6 வென்று निर्वेदपूर्तिயைக் கடுகப் பிறப்பித்துத் தானிசைந்த संसार निवर्तनத்தைக் கடுகவிவனையு மிசைவிக்கைக்காக வத்தனை. இவ்விடத்தில் प्रतिकूलानुभवांशம் दुष्कर्मफलம். இது शिक्षणமாகிறதுவும் प्रायश्चित्तத்திலே மூட்டுகிறதுவுமுपायफलம். இவற்றில் சில शिक्षणादिகள் प्रारब्धसुकृतविशेषफलமாயும் வரும். प्राणार्थिயாய் விழுந்த காகத்துக்கு प्राणனைக்கொடுக்கையாலே அங்கும் प्रपत्तिफलம் पूर्णம். दुष्प्रकृतिயான விக்காகத்துக்கு शिக்ஷையாகவொரு கண்ணை வாங்கிவிட்டதுவும்
26.7 निग्रहமன்று; अनुग्रहविशेषம். ஆகையால் आभूतसंप्लवம் नरकத்திலே கிடக்கும் படி क्षणकृतपापकर्मங்களுடைய प्रभावமான भगवन्निग्रहविशेषத்தை இசைந்தாற் போலவும், ‘‘दुर्गसंसारकान्तारमपारमभिधावताम् । एकः कृष्णनमस्कारो मुक्तितीरस्य देशिकः’’(விஷ்ணுதர்மம் 1-18) என்றும், ‘‘एकोऽपि कृष्णे सुकृतः प्रणामो दशाश्वमेधावभृथेन तुल्यः । दशाश्वमेधी पुनरेति जन्म कृष्णप्रणामी न पुनर्भवाय’’(பாரதம் ஶாந்திபர்வம் 46-163) என்றும், सुकृतप्रणामविशेषத்தினுடைய प्रभावத்தை இசைந்தாற்போலவும், ‘‘सकृदेव प्रपन्नाय’’(ராமாயணம் யுத்தகாண்டம் 18-33), ‘‘अथ पातकभीतस्त्वं’’(விஷ்ணுதர்மம் 66-72), ‘‘कुयोनिष्वपि सञ्जातो यस्सकृच्छरणङ्गत’’(ஸநத்குமாரஸம்ஹிதை) इत्यादिகளிற்சொல்லுகிறபடியே இப்प्रपत्तिप्रभावத்தையும் शास्त्रार्थोपप्लवप्रसङ्गமில்லாத விஷயத்தில் சுருங்காதே अनुसन्धिக்கப் प्राप्तம்.
26.8 ‘‘तं मातापितृहन्तारमपि पाति भवार्तिहा’’(ஸநத்குமாரஸம்ஹிதை) என்றதுவும் उत्तराघविषयமல்லாதபோதுपप्लवமில்லை. उत्तराघவிஷயத்தில் निस्तारक्रमங்கள் முன்பே சொன்னோம். ‘‘शरणञ्च प्रपन्नानां तवास्मीति च याचतां । प्रसादं पितृहन्तॄणामपि कुर्वन्ति साधव’’(விஷ்ணுதர்மம் 106-53) इत्यादिகளுமிப்படிக்கு सुघटितங்கள்.

நம் दर्शनத்திலே நிலையுடையராய் मुमुक्षुக்களாய் कर्मज्ञान भक्तिप्रपत्तिகளிலேதேனுமொரு शास्त्रीयमर्यादैயாலே भगवत्प्रवणரானார்க்கு यतमानसंज्ञाद्यवस्थैகளிலே अर्थसङ्गादिகளாகிற சில व्याधिகள் निश्शेषமாக शमिயாதமட்டைக் கொண்டு இவர்கள் प्राकृतரைப்போலே असंभाष्यரென்று சில वैराग्यमात्रप्रधानர்கள் சொல்லுவர்கள். இதுவும் भगवच्छास्त्रादिகளில் खिन्नवृत्त्यादिप्रकरणங்களாலே परिहार्यம்.
26.9 ‘‘डंभिहैतुकपाषण्डिबकवृत्तींश्च वर्जयेत्’’(யாஜ்ஞவல்க்யஸ்ம்ருதி 1-130), ‘‘ये तु सामान्यभावेन मन्यन्ते पुरुषोत्तमम् । ते वै पाषण्डिनो ज्ञेयास्सर्वकर्मबहिष्कृताः’’(), ‘‘पुंसां जटाभरणमौण्ड्यवतां वृथैवे’’(விஷ்ணுபுராணம் 3-18-105) त्यादिகளிற்படியே வழிதப்பினார் பக்கல் சொல்லும் वार्तैயை நல்வழியிலடி தடுமாறினார்பக்கல் சொல்லலாகாதிறே. भागवதரில் ऊन-हीनपरिस्रस्तनष्ट விஷயங்களிலும் பரிமாற்றங்களில் तारतम्यம் विधिத்ததே யாகிலும் ऐकान्त्यம் குலையாதேயிருக்கில் முடிவிலொரு விரகாலே இவர்களீடேறிவிடுவர்கள். இவர்கள் திறத்திலுமपचारமாகாதென்றிறே शास्त्रம் विधिத்தது. ‘‘नेहाभि क्रमनाशोऽस्ति प्रत्यवायो न विद्यते । स्वल्पमप्यस्य धर्मस्य त्रायते महतो भयात्’’(கீதை 2-40) என்றும்,
26.10 16‘‘पार्थ नैवेह नामुत्र विनाशस्तस्य विद्यते । न हि कल्याण-कृत्कश्चिद्दुर्गतिं तात गच्छति’’(கீதை 6-40) என்றும், कर्मयोगத்திற்சொன்ன प्रभावம் भक्तिप्रपत्तिகளில் कैमुतिकन्याय सिद्धமிறே. 17‘‘अपि चेत्सुदुराचारो भजते मामनन्यभाक् । साधुरेव स मन्तव्यस्सम्यग्व्यवसितो हि सः’’(கீதை 9-30) என்றும், 18‘‘अपि पापेष्वभिरता मद्भक्ताः पाण्डुनन्दन । मुच्यन्ते पातकैस्सर्वैः पद्मपत्रमिवांभसा’’(பாரதம் ஆச்வமேதிக 96-46) என்றும் सर्वेश्वरன் தானே अर्जुनனையும் धर्मपुत्रனையும் பற்ற வருளிச்செய்தான். அப்படியே श्रीपुण्डरीकनारदसंवादத்திலும் 19‘‘चीरवासा जटी वा स्यात्त्रिदण्डी मुण्ड एव वा । भूषितो वा द्विजश्रेष्ठ न लिङ्गं धर्म कारणम्’’(இதிஹாஸஸமுச்சயம் 33-123),
26.11 ‘‘ये नृशंसा दुरात्मानः पापाचाररतास्सदा । तेऽपि यान्ति परं स्थानं नरा नारायणाश्रिताः’’(இதிஹாஸஸமுச்சயம் 33-124), ‘‘लिप्यन्ते न च पापेन वैष्णवा वीतकल्मषाः । पुनन्ति सकलं लोकं सहस्रांशुरिवोदितः’’(இதிஹாஸஸமுச்சயம் 27-25) ‘‘जन्मान्तरसहस्रेषु यस्य स्याद्बुद्धिरीदृशी । दासोऽहं वासुदेवस्य सर्वलोकमहात्मनः’’(இதிஹாஸஸமுச்சயம் 33-125-127) ‘‘स याति विष्णुसालोक्यं पुरुषो नात्र संशयः । किं पुनस्तद्गत प्राणाः पुरुषास्संयतेन्द्रियाः’’() என்று भगवत्प्रवणரनुवृत्तदोषரானாலும் यथार्हप्रायश्चित्तादिमुखத்தாலே मोक्षसिद्धिயில் संशयமில்லையென்னுமிடத்தையும் निर्दोषருக்கு कैमुतिकन्यायத்தாலே கடுக मोक्षसिद्धिயையுஞ்சொல்லி ‘‘अश्वमेधशतैरिष्ट्वा वाजपेयशतैरपि । न प्राप्नुवन्ति सुगतिं नारायणपराङ्मुखाः’’(இதிஹாஸஸமுச்சயம் 33-180) என்று भगवद्विमुखருக்கनन्तங்களான उत्कृष्टसुकृतங்களாலும் सुगतिயில்லை யென்றும் महर्षिயிவ்வर्थங்களை प्रपञ्चिத்தான். ‘‘यो ह्येनं पुरुषं वेद देवा अपि न तं विदुः’’(பாரதம் ஆரண்யபர்வம் 191-29) என்கையாலே भगवद्ज्ञानமுடையவனுடைய प्रभावம் नित्यसूरिகளுக்கும் परिच्छेद्यமன்றிறே. ஆகையால் अनुवृत्तबुद्धिपूर्वदोषரான भागवतர்க்குपक्लेशादिகளுண்டானாலும் अवज्ञादिகள் பண்ணலாகாது. ‘‘अवैष्णवनमस्कारादवमानाच्च केशवे । वैष्णवे परिवादाच्च पतत्येव न संशयः’’(நாரதீயம்), ‘‘यति निन्दापरो नित्यं वैष्णवानवमन्य तु । अद्ध्यात्मविमुखो यस्तु बिसस्तैन्यं करोति यः ॥ अन्तर्दुष्टो बहिश्शान्तो ब्रह्मविद्वेषतत्परः । कर्मनिन्दापरस्सोऽस्तु बिसस्तैन्यं करोति यः ॥ नित्यानुष्ठानसंयुक्तानद्ध्यात्मज्ञानदुर्बलान् । व्यामोहयतु दुर्बद्धिर्बिसस्तैन्यं करोति यः’’(இதிஹாஸஸமுச்சயம் 12-71,72) என்று சொல்லப்பட்டதிறே.
26.12 श्रीभाष्यकारர் अकृत्यकरणकृत्याकरणங்களோடே भगवदपचारादिகளைச் சேரவெடுத்தது गोबलीवर्दन्यायத்தாலே भगवदपचारादिகள் तीव्रங்களென்கைக்காக. எல்லாம் भगवदपचारங்களாயிருக்க मुखभेदங்களை विवक्षिத்துச் சிலவற்றை யிங்கு भागवतापचारங்களென்கிறது. யாவை சில अपचारங்களைப் புறம்பே செய்கிறான், அப்படிப்பட்டவைதன்னையே भगवद्भागवतविषयங்களிலே செய்தால் विषयस्वभावத்தாலே राजद्रोहादिகள் போலே மிகவும் दण्डहेतुக்களா மென்று विशेषोपादानத்துக்கभिप्रायம். नरकத்துக்கு நாற்றங்காலான संसारमण्डलத்திலே நல்வழி நடப்பார் दुर्लभராயிருக்க भगवद्विषयத்தைப் பற்றி
26.13 अधिकारानुरूपமாக मुक्तिमार्गத்துக்கு முன்னடியான कर्मयोगादिपर्वभेदங்களிலே நின்றாரையும் நெகிழ நினைக்கை भागवतापचारம். ‘‘न शब्दशास्त्राभिरतस्य मोक्षो न भोजनाच्छादनतत्परस्य । न चैव रम्यावसथप्रियस्य न लोकचित्तग्रहणे रतस्ये’’(இதிஹாஸஸமுச்சயம் 2-10) त्यादिகளிலும் भगवत्प्रावण्यமன்றிக்கே ‘‘शिश्नोदरे येऽभिरतास्सदैव स्तेया नृता वाक्परुषाश्च नित्यम् । व्यपेतधर्मा इति तान् विदित्वा दूराद्देवास्संपरिवर्जयन्ति’’(பாரதம் சாந்திபர்வம் 305-36) என்கிறபடியே बाह्यविषयप्रावण्यமே யுடையார்க்கு मोक्षமில்லையென்றபடி. ‘‘पराङ्मुखानां गोविन्दे विषयासक्तचेतसाम् । तेषां तत्परमं ब्रह्म दूराद्दूरतरे स्थित’’(விஷ்ணு தர்மம் 99-13) मित्यादिகளிலுமிவ்வर्थம் सिद्धம். ‘‘तन्मयत्वेन गोविन्दे ये नरा न्यस्तचेतसः । विषयत्यागिनस्तेषां विज्ञेयञ्च तदन्तिक’’(விஷ்ணு தர்மம் 99-15) इत्यादिகள் भगवत्परருமாய் विषयत्यागिகளுமானார்க்கு विळंबமில்லை யென்கிறன.
26.14 உள்ளொரு பசையற்று பசுத்தோல் போர்த்துப் புலிப்பாய்ச்சல் பாயுங்கணக்கிலே भागवतभावனை பண்ணித் திரிவாரையும் உள்ளறியுமளவும் उपरिचरादिகளसुरादिகளை आदरिத்தாற்போலே रूपानमங்களை யிட்டாदरिக்கப் प्राप्तம்.

இப்படிக்கொத்த शैलूषवृत्तिகளைப்பற்ற ‘‘न लिङ्गं धर्मकारणम्’’(இதிஹாஸஸமுச்சயம் 33-123) ‘‘फलं कतकवृक्षस्य यद्यप्यंबुप्रसादनम् । न नामग्रहणेनैव तस्य वारि प्रसीदति’’(மநுஸ்ம்ருதி 6-67) என்கிறது. ‘‘आर्ता विष्ण्णाश्शिथिलाश्च भीता घोरेषु च व्याधिषु वर्तमानाः । सङ्कीर्त्य नारायण शब्दमात्रं विमुक्तदुःखास्सुखिनो भवन्ति’’(வ்யாஸஸஞ்ஜயஸம்வாதம்) என்றும்,

26.15 ‘‘अवशेनापि यन्नाम कीर्तिते सर्वपातकैः । पुमान् विमुच्यते सद्यस्सिह्मत्रस्तैर्मृगैरिव’’(விஷ்ணு புராணம் 6-8-19) என்றும், ‘‘साङ्केत्यं पारिहास्यं वा स्तोभं हेळनमेव वा । वैकुण्ठना-मग्रहणमशेषाघविनाशनम्’’(பாகவதம் 6-2-14) என்றும், ‘‘हरिर्हरति पापानि दुष्टचित्तैरपि स्मृतः । अनिच्छयापि संस्पृष्टो दहत्येव हि पावकः’’(ஹர்யஷ்டகம்) என்றும், ‘‘एतावतालमघनिर्हरणाय पुंसां सङ्कीर्तनं भगवतो गुणकर्मनाम्नाम् । आक्रुश्य पुत्रमघवान् यदजामिळोऽपि नारायणेति म्रियमाण उपैति मुक्तिम्’’(பாகவதம் 6-3-24)
26.16 என்றும், ’’மொய்த்த வல்வினையுள் நின்று மூன்றெழுத்துடைய பேரால் கத்திரபந்துமன்றே பராங்கதி கண்டுகொண்டான், இத்தனை யடியரானார்க்கிரங்கு நமரங்கனாயபித்தனப்பெற்று’’(திருமாலை 4) மென்றுஞ் சொல்லுகிறவிவையெல்லாம் भगवत्प्रद्वेषமில்லாதவனுக்கு आस्तिक्यம் मन्दமாகிலும் बालादिகளைப் போலே अर्थज्ञानமில்லையேயாகிலும், வாய் வெருவுமாப்போலே अभिसन्धिயில்லையேயாகிலும், सङ्केतपरिहासादिகளிலே
26.17 துவக்குண்டு अभिसन्ध्यन्तरமுண்டாகிலும், प्रयोजनान्तर सङ्गமுண்டாகிலும், दोषान्तरங்களுண்டாகிலும் सङ्कीर्तनம் पावनतमமென்றபடி; அல்லது भगवत्परिवादादिகளுக்காக भगवन्नामसङ्कीर्तनம் பண்ணினாலும் पापம் போமென்றபடி யன்று. भगवत्परिवादादिகள் पातकங்களாகவிறே परिगणिத்துக் கிடப்பது. ‘‘ये द्विषन्ति महात्मानं न स्मरन्ति च केशवम् । न तेषां पुण्यतीर्थेषु गतिस्संसर्गिणामपि’’(பாரதம் சாந்திபர்வம் 336-36) என்றும், ‘‘यः पुत्रः पितरं द्वेष्टि तं विद्यादन्यरेतसम् । यो विष्णुं सततं द्वेष्टि तं विद्यादन्त्यरेतसम्’’(ப்ரஹ்மாண்டபுராணம்) என்றுஞ்சொன்னார்களிறே.

‘‘गोप्यः कामाद्भयात्कंसो द्वेषाच्चैद्यादयो नृपाः । संबन्धाद्वृष्णयो यूयं स्नेहाद्भक्त्या वयं प्रभो’’(பாகவதம் 7-1-32) என்கிறபடியே ஏதேனுமொருவகையாலே துவக்குண்டாரும் பிழைப்பாரென்றதுவும். ‘‘यया कया च विधया संबन्धस्स तु पावनः’’(ஸ்ரீரங்கமாஹாத்ம்யம் 8-12) என்றதுவும்
26.18 पूर्वसुकृत विशेषங்களாலே नियतரானவधिकारिविशेषங்களைப் பற்ற வென்னுமிடம் இவர்களுடைய पूर्वापरवृत्तान्तங்கள் சொல்லுகிற पुराणादिகளிலே प्रसिद्धம். இப்படி भगवत्क्षेत्रத்தில் शरीरविश्लेषादिகள் मोक्षोपकारकமாமென்றதுவும் पश्वादिகளைப்போலேயாகிலும் प्रातिकूल्यமில்லாதார்க்குपकारकமாமென்றபடி. இங்ஙனல்லாதபோது அங்கே भगवत्प्रातिकूल्यம் பண்ணப்புகுந்து பட்டவர்களுக்கும் मोक्षமுண்டாகப் प्रसङ्गिக்கும். ‘‘दुष्टेन्द्रियवशाच्चित्तं नृणां यत्कल्मषैर्वृतं । तदन्तकाले संशुद्धिं याति नारायणालये’’(ஸாத்வதஸம்ஹிதை 7-120) என்கிற श्रीसात्वतवचनமும் क्षेत्रवासादितत्परரானார்க்கு शास्त्रविरोधமில்லாத शब्दादिप्रावण्यத்தாலே முன்பு भगवत्साक्षात्कारादिகளில்லையேயாகிலும் अन्तिमकालத்திலே தெளிவுண்டாமென்னுமிவ் வளவிலே तत्परமென்னுமிடம் प्रकरणादिसिद्धம். ‘‘यं योगिनः प्राणवियोग काले यत्नेन चित्ते विनिवेशयन्ति’’(பாரதம் சாந்திபர்வம் 46-143)
26.19 என்று சொல்லப்படுகிற स्वयत्नापेக்ஷையற अन्तिमकालத்திலே இவர்களுக்குத் தெளிவு வருகிறவிதுவேற்றம். இது ‘‘केवलं मदीययैव दययातिप्रबुद्धः’’(ஶரணாகதிகத்யம்.) என்று प्रपन्नவிஷயத்திலும் प्रदर्शितம். ஆகையால் भगवत्प्रतिकूलர்க்கு प्रातिकूल्यशेषமான रूपनामक्षेत्रवाससंकीर्तनादिகள் தஞ்சமாகாது. पुण्यक्षेत्रங்களில் பண்ணும் प्रतिकूलाचरणங்கள் மிகவும் बाधकங்களாமென்னுமிடம் बहुशास्त्रसिद्धம். இதுவும் भगवत्प्रभावம். भगवत्प्रवणர்க்கு वृत्रன் क्षत्रबन्धुவுள்ளிட்டார்க்குப்போலே உள்ள வாनुकूल्यங்கள் தானேயெல்லா दोषங்களையுமொரு விரகாலே போக்கியுत्तारकங்களாம். ஆனபின்பு स्वसङ्कल्प-
26.20 नियतமாயிருப்பதேதேனுமொரு व्याजத்தாலே सर्वेश्वरன் स्वरूपप्राप्तமான मुक्तैश्वर्यங்கொடுக்க நினைப்பிட்டவधिकारिகள் பக்கலுள்ள दोषங்களுக்குச் செலவு செய்வான் ‘‘एकश्शास्ता न द्वितीयोऽस्ति शास्ता’’(பாரதம் ஆச்வமேதிகபர்வம் 27-1) என்றும், ‘‘प्रशासितारं सर्वेषां’’(மநுஸ்ம்ருதி 12-122) என்றும், ‘‘शास्ता विष्णुरशेषस्य’’(விஷ்ணுபுராணம் 1-17-20) என்றுஞ்சொல்லப்படுகிற இவன் தானே யென்று தெளிந்து ‘‘रागादि दूषिते चित्ते नास्पदी मधुसूदनः । न बध्नाति रतिं हंसः कदाचित्कर्दमांभसी’’(விஷ்ணு தர்மம் 9-11) त्यादिகளைப்பார்த்து நெகிழாதே இவ்வधिकारिகள் பக்கலுள்ள गुणांशத்தை मरुभूमिயில் தண்ணீர்பெற்றாற்போலே யுகந்து ‘‘कर्मणा मनसा वाचा यदभीक्ष्णं निषेवते । तदेवापहरत्येनं तस्मात्कल्याणमाचरेत्’’(பாரதம் உத்யோகபர்வம் 39-56) என்கிற படியே करणत्रयத்தாலும் தான் நல்வழி கைவிடாதே ‘‘संसारविषवृक्षस्य द्वे फले ह्यमृतोपमे । कदाचित्केशवे भक्तिस्तद्भक्तैर्वा समागमः’’() என்றிங்கிருந்த कालத்துக்கு प्रयोजनமாகவெடுத்த பரமனைப் பயிலுந்திருவுடைய சிறுமாமனிசருடன்
சேர்த்தியாகிற சீரியபெறாப்பேற்றைத் திருவருளாலே பெற்றோமென்று
26.21 कृतार्थனாய், 52’’திருமால் தலைக்கொண்ட நங்கட்கெங்கே வருந்தீவினை’’(திருவிருத்தம் 88) யென்று व्यवसितனாய், 53’’ஆள்கின்றானாழியானாராற்குறையுடைய’’(திருவாய்மொழி 10-4-3) மென்கிறபடியே परमपदத்திற்பெறப்புகுகிற परिपूर्णकैङ्कर्यसाम्राज्यத்துக்கிங்கே முடிசூடியிருக்கப் प्राप्तம். இப்படி व्यवस्थितமான प्रभावம் रहस्यत्रयத்தில் फलनिर्देशप्रदेशங்களிலே अनुषङ्गसिद्धமாக अनुसन्धेयம்.

உண்மையுரைக்கு மறைகளிலோங்கிய வுத்தமனார் வண்மையளப்பரிதாதலின் வந்து கழல்பணிவார் தண்மை கிடந்திடத்தரமளவென்ன வியப்பிலதாம் உண்மையுரைத்தனரோரந்தவிர வுயர் ந்தனரே. ( 37 )
26.22 रागद्वेषमदादिकैरिह महारक्षोभिरक्षोभिते
नित्ये रक्षितरि स्थिते निजभरन्यासाभिधानं तपः । यत्कक्षीकृतमत्यशेत विविधान् धर्मानधर्मद्रुह-स्तद्भूमार्णवलेशवर्णनमपि प्राचां न वाचां पदम् ॥ ५८ ॥

इति श्रीकवितार्किकसिंहस्य सर्वतन्त्रस्वतन्त्रस्य श्रीमद्वेङ्कटनाथस्य वेदान्ताचार्यस्य कृतिषु श्रीमद्रहस्यत्रयसारे प्रभावरक्षाधिकारः षड्विंशः ॥

इति श्रीकवितार्किकसिंहस्य सर्वतन्त्रस्वतन्त्रस्य श्रीमद्वेङ्कटनाथस्य वेदान्ताचार्यस्य कृतिषु श्रीमद्रहस्यत्रयसारे स्थिरीकरणभागो द्वितीयः ॥

Languages

Related Parts

error: Content is protected !!

|| Donate Online ||

Donation Schemes and Services Offered to the Donors:
Maha Poshaka : 

Institutions/Individuals who donate Rs. 5,00,000 or USD $12,000 or more

Poshaka : 

Institutions/Individuals who donate Rs. 2,00,000 or USD $5,000 or more

Donors : 

All other donations received

All donations received are exempt from IT under Section 80G of the Income Tax act valid only within India.

|| Donate using Bank Transfer ||

Donate by cheque/payorder/Net banking/NEFT/RTGS

Kindly send all your remittances to:

M/s.Jananyacharya Indological Research Foundation
C/A No: 89340200000648

Bank:
Bank of Baroda

Branch: 
Sanjaynagar, Bangalore-560094, Karnataka
IFSC Code: BARB0VJSNGR (fifth character is zero)

kindly send us a mail confirmation on the transfer of funds to info@srivaishnavan.com.

|| Services Offered to the Donors ||

  • Free copy of the publications of the Foundation
  • Free Limited-stay within the campus at Melkote with unlimited access to ameneties
  • Free access to the library and research facilities at the Foundation
  • Free entry to the all events held at the Foundation premises.